Οι Σουηδοί KATATONIA, όχι μόνο έρχονται για μία ακόμη φορά στην Αθήνα για συναυλία, στο Gagarin205, την Παρασκευή 28/2, αλλά κυκλοφορούν και νέο άλμπουμ, μετά από παύση περίπου δύο ετών, το “City burials”. Δεν χρειάζονταν πολλά παραπάνω για να γίνει Band of the week, ώστε να μπορέσετε κι εσείς να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο τους!

Καθόμουν και άκουγα διάσπαρτα κομμάτια από τη δισκογραφία των KATATONIA και συνειδητοποίησα πόσα κοινά σημεία έχουν στο δικό μου το μυαλό με τους OPETH!!! Δηλαδή, μου αρέσει η μεσαία περίοδός τους, η αρχική τους περίοδος είναι κάτι εντελώς έξω από τα ακούσματά μου και η πιο πρόσφατή τους, παρότι η μακράν πιο επιτυχημένη τους εμπορικά (παρότι εμείς νομίζουμε το αντίθετο και στις δύο περιπτώσεις) αλλά και αυτή πιο κοντά στα μουσικά μου γούστα, με αφήνει σχεδόν παγερά αδιάφορο!!! Δίσκοι όπως το “Viva emptiness” (που γυρνώντας video για τα social media είδα ότι το έχω συνολικά τρεις φορές, μαζί με το promo CD που είχα στα χέρια μου) ή το “The great cold distance” είχαν κολλήσει στο repeat στο CD player μου, ενώ δεν είχαμε κωλώσει να τους κάνουμε και εξώφυλλο στο έντυπο Rock Hard. Αν με ρωτάτε, έχουν κι ένα από τα συναυλιακά μου highlights, που δεν είναι άλλο μετά την πρώτη τους εμφάνιση στο Rockwave πριν πολλά χρόνια, όπου εμφανίστηκαν ντάλα μεσημέρι, έβαλαν όλοι τους τα κεφάλια τους στο βαρέλι με τις παγωμένες μπύρες, επειδή τα είχαν δει όλα… Γενικότερα πολύ συμπαθής μπάντα, με πολλά ωραία τραγούδια, σ’ ένα ύφος που λατρεύει το ελληνικό κοινό.

Σάκης Φράγκος

Ο μουσικός έρωτας μου! Δεκαέξι χρονών, αμούστακος έφηβος, ακούω για πρώτη φορά τους Σουηδούς και συγκεκριμένα το “I break”, από το τρισμέγιστο “Discouraged ones”. Ερωτεύομαι παράφορα τον ήχο. Ο κατά ένα χρόνο μεγαλύτερος αδερφός μιας συμμαθήτριας μου, μου δανείζει (τον ευχαριστώ όπου και να είναι) το βινύλιο. Αυτό ήταν! Με το που μάζεψα χρήματα από το πενιχρό χαρτζιλίκι μου, αγόρασα κι εγώ το βινύλιο. Νομίζω δεν έχω αγοράσει πιο γρήγορα τη δισκογραφία μιας μπάντας στη ζωή μου, αφού όσο πιο σύντομα μπορούσα, είχα στη κατοχή μου, ότι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι εκείνη την εποχή, από full length, EP κτλ. Και η προ καθαρών φωνητικών εποχή, ήταν καθόλα αρεστή στα αυτιά μου, με μια μεγαλύτερη αδυναμία στο “Dance of December souls”. Είχα γίνει μέλος στην mailing list της μπάντας και ήμουν ίσως το πιο ενεργό μέλος, με προσωπική επαφή με την αδυναμία μου τότε Anders Nystrom. Δεν είναι τυχαίο πως το όνομα που έβαζα σε site ήταν Γιώργος “Blakkheim” Δρογγίτης. Άμα μπορούσα θα άλλαζα και την ταυτότητά μου. Στα φοιτητικά μου χρόνια, στη τιμημένη Ηγουμενίτσα, οι συμφοιτητές μου, με φώναζαν «ο Γιώργος ο Κατατόνιας».
Ότι και αν έβγαζε η μπάντα το λάτρευα. Δε με ενδιέφερε αν ήταν βαρύ, αν ήταν dark ή prog. Αρκεί να ακούω τη φωνή του Jonas και τη κιθάρα του Anders. Αυτός ο άνθρωπος όταν χρησιμοποιεί το delay ή lead-άρει πεσιμιστικούς σκοπούς, με ταξιδεύει σε άλλους κόσμους.  Το 2004 ταξίδεψα στον κολλητό μου στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Μάντσεστερ, όπου τους είδα και πρώτη φορά live, σε μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Δύο μέρες μετά τους είδα και στο Bradford και μερικούς μήνες μετά στα μέρη μας, στο πρώτο ποτέ live τους στην Ελλάδα. Αν μπορούσα θα τους ακολουθούσα παντού. Το 2016, ήταν η πρώτη φορά που η μπάντα με απογοήτευσε δισκογραφικά, αφού η τελευταία τους δουλειά ήταν κατά το ήμισυ αδιάφορη. Έχοντας βγάλει μια δεκάδα τέλειων δίσκων και άλλων τόσων EP, το πήρα βαρέως. Παρόλα αυτά η αγάπη μου γι αυτούς ποτέ δεν έπαψε να υφίσταται. Γι’ αυτό και πάλι θα είμαι στο live τους στις 28 Φεβρουαρίου. Τι και αν τους έχω δει 9 φορές… αδημονώ σαν να είναι η πρώτη φορά. Πως μου ζητάτε να επιλέξω αγαπημένο άλμπουμ; Θα τρελαθώ. Αλλά επειδή πρέπει, θα επέλεγα τη πρώτη αγάπη, το “Discouraged ones”. Ο λόγος; Πολύ απλά επειδή έχει το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών, “Deadhouse”.

Γιώργος Δρογγίτης

Κάποιες μπάντες σε μαγεύουν και με την πορεία τους στο χρόνο σε χάνουν. Σε αυτήν την κατηγορία είναι και οι KATATONIA.
Μπάντα τιμημένων 90’s, που προσπαθούσε αρχικά να βρει την αναγνωρισιμότητα μεταξύ σχημάτων όπως οι PARADISE LOST, TIAMAT, AMORPHIS, ANATHEMA, SENTENCED και λοιπών δυνάμεων του doom/death (κάποτε) και μετά όπως θέλετε πείτε τον ήχου και χρειάστηκε τρεις δίσκους τελικά για να το καταφέρει καλά. Άλλωστε, οι περισσότερες μπάντες αυτής της «κλίκας» τότε, αλλιώς άρχιζαν ηχητικά και συνήθως στον τρίτο δίσκο άλλαζαν σε πιο μελαγχολικά και με καθαρά φωνητικά αντί για τα brutal πράγματα. Όταν πάντως μιλάω για αναγνωρισιμότητα, δε μιλάω για εμάς τα «αρρωστάκια» αυτού του ήχου τότε, αλλά για τη γενικότερη εικόνα. Γιατί με το “Discouraged ones” του 1998, όταν και άλλαξαν για πρώτη φορά ουσιαστικά τον ήχο τους, άρχισε η πραγματική ανοδική τους πορεία προς την αναγνώριση, που με τα “Viva emptiness” και “The great cold distance” πέρασε σε άλλο επίπεδο, για να φτάσουν στο peak τους με το “Dead end kings”. Η αλήθεια είναι, ότι αγαπάω KATATONIA μέχρι και το “The great cold distance”, με τα σερί εξαιρετικά άλμπουμ τους μέχρι εκεί, που ξεκίνησαν με το “Discouraged ones”. Ακόμα και σήμερα, αυτά τα δύο παραμένουν τα αγαπημένα μου άλλωστε. Το “Night is the new day” πέρασε, το “Dead end kings” ήταν πολύ καλό, αλλά το “The fall of hearts” με απογοήτευσε. Προσωπικά δεν ξέρω τι να περιμένω και για να είμαι ειλικρινής, δεν περιμένω και πολλά από τους KATATONIA, με τη μορφή που έχουν σήμερα, τη στροφή στον ήχο και πάνω από όλα όταν συνεχίζουν χωρίς τα αδέρφια Norrman και κυρίως το κρυφό χαρτί τους την δεκαπενταετία 1999-2014, τον drummer Daniel Liljekvist. Ναι, τα σταθερά βασικά χαρτιά είναι εκεί (Renske και Nystrom), αλλά η ομάδα είναι πάνω από τους παίκτες συνήθως. Και χάθηκαν ισορροπίες όπως φάνηκε συνθετικά. Και το κομμάτι που έβγαλαν ως προπομπό του νέου τους άλμπουμ, “City burials”, δεν μου δίνει τρελές προσδοκίες για να είμαι ειλικρινής. Γούστα είναι αυτά βέβαια και ο καθένας μας με τα δικά του.
Όπως και να έχει, μιλάμε για μία από τις πιο ωραίες, ιδιαίτερες και χαρισματικές μπάντες του μελαγχολικού αυτού ιδιώματος του metal, που μας έχει χαρίσει μερικές δισκάρες και ακόμα περισσότερες τραγουδάρες, όπως και πολύ-πολύ καλά live στη χώρα μας. Απόλυτο αγαπημένο κομμάτι δεν έχω, αφού πάντα «παίζω» μεταξύ 3-4, αλλά τις τελευταίες μέρες, για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, μου έχει κολλήσει ξανά το παρακάτω…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Μυστήριο τρένο οι Σουηδοί Κατατονικοί ρε παιδί μου. Δεν ξέρω πως αλλά μιλάμε για απόλυτο ύψος (σε φάση να μη μπορεί να πατήσει κανείς εκεί) ή βάθος (φάση χειρότερα ΔΕΝ γίνεται). Από τις κορυφαίες μπάντες της παλιάς «ατμοσφαιρικής» σκηνής, ειδικά με το κολοσσιαίο “Brave murder day” το οποίο αρκετοί βάζουν πάνω κι από τα άλμπουμ των PARADISE LOST (εποχής ’92-’95) ως το απόλυτο δείγμα ενός είδους που αρχικά ήταν πιο κάφρικο, μετά έγινε πιο στρωτό και στην πορεία άπαντες εγκατέλειψαν τα ακραία φωνητικά. Η συνέχεια έφερε σαφώς πιο υποτονικό υλικό αλλά το σερί μέχρι ΚΑΙ το “The great cold distance” (αριστούργημα και τελευταίο 10άρι τους) ήταν το λιγότερο συγκλονιστικό, το είχανε ρε παιδί μου, πρέπει κάποιος να είναι φελλός για να μην το παραδεχτεί. Και μετά το χάος. Αυτό το ανεκδιήγητο “Night is the new day” για το οποίο μάλιστα περιοδεύουν κιόλας και θα περάσουν κι από τη χώρα σε 10 μέρες και τολμούν να το παίξουν ολόκληρο, ήταν σίγουρα η ταφόπλακα της σχέσης μου μαζί τους. Δεν μπόρεσα ποτέ να τους το συγχωρέσω μέσα μου, επίπεδο σαν το καρδιογράφημα του ασθενή που αργοπεθαίνει. Στην πορεία κινήσεις πανικού, ένα άλμπουμ με λίγο μεγαλύτερη τσίπα (“Dead end kings”) που απλά δεν ήταν κακό και μετά ο τραγέλαφος που άκουγε στο όνομα “The fall of hearts”. Παναγία μου ρε φίλε. Κι εκεί που λες ότι πραγματικά δε γίνεται χειρότερα, ακούς το νέο τους κομμάτι και λες «περασμένα μεγαλεία…» με κόμπο στην καρδιά. Εκεί που μου ανέβηκε τρομερά το αίμα στο κεφάλι όμως είναι ότι η όλη ανεμπνευσιά του Blakkheim έκανε και τους BLOODBATH σαπάκια ολκής. Κι όχι τίποτα άλλο, μια ζωή έλεγα «αφήστε τους ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ και ασχοληθείτε με το πραγματικά καλό σας συγκρότημα» και μόλις το έκαναν το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό (εδώ πήρανε για «κάφρο» τραγουδιστή τον Nick Holmes, γελάνε και τα ορυχεία στο Ρούπελ). Σίγουρα ποτέ δεν μου άρεσαν όσο όλες οι άλλες μπάντες του στυλ τους, αλλά υπήρχε ένας σεβασμός και μία προσμονή για κάθε κυκλοφορία τους συν αυτή η μουντή διαφορετικότητα. Το ότι μπήκε η μπάντα στον πάγο κι αποφάσισε να βγει για να κυκλοφορήσει κάτι σαν το νέο δείγμα τους, με ξεπερνάει. Διαλύστε το ένδοξα και τίμια να θυμάται ο κόσμος τις πραγματικά μεγάλες σας στιγμές γιατί είναι κρίμα κι άδικο οι βλακείες που κάνετε να ορίσουν μια καριέρα που έφερε πολύ κόσμο στη μουσική μας και που έφτασε σε σημείο να αλλάξει και τη ζωή πολλών προς το καλύτερο…

Άγγελος Κατσούρας

ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ λοιπόν για αυτήν την εβδομάδα, κλασική περίπτωση μπάντας που είτε τους συμπαθεί κανείς είτε όχι, δεν μπορεί  όμως με τίποτα να τους αγνοήσει. Με μια αξιολογότατη δισκογραφική πορεία καθώς έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς δίσκους διαμάντια για το είδος τους, οι KATATONIA πάντα μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον σε κάθε τους κίνηση. Η χρονιά που διανύουμε είναι αυτή που σίγουρα θα επαναφέρει τους Σουηδούς στο προσκήνιο καθώς τον Απρίλιο κυκλοφορούν νέο δίσκο ενώ σε λίγες μέρες θα έχουμε την χαρά να τους απολαύσουμε ξανά ζωντανά. Και όσο και αν υπάρχουν επιφυλάξεις για τον νέο τους δίσκο, η αξία των ζωντανών τους εμφανίσεων είναι αναμφισβήτητη.

Θοδωρής Κλώνης