BAND OF THE WEEK: KISS

Δεν ξέρω αν χρειάζονται αφορμές, ώστε να γίνουν band of the week, συγκροτήματα όπως οι KISS, πάντως εμείς βρήκαμε τα γενέθλια του Paul Stanley που ήταν πριν από λίγες μέρες… Όπως και να έχει, η ζωντανή ιστορία του rock n’ roll (all nite), θα μας απασχολήσει αυτήν την εβδομάδα και όπως πάντα, μπορείτε να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους KISS και να διαβάσετε την άποψη των συντακτών μας.

Δεκέμβριος 2007 και τα ραντάρ μου πιάνουν μία πληροφορία. Οι KISS έχουν κλείσει να έρθουν στη Μαλακάσα το Μάιο της επόμενης χρονιάς. Γαμώ!!! Ωχ!!! Το Μάιο; Παντρεύομαι!!! Τηλέφωνο στον διοργανωτή:
«Πες μου ποια ημερομηνία φέρνεις τους KISS».
«Μα, ποιους KISS, δεν καταλαβαίνω».
«Για να μην πολυλογούμε, στις 10 Μαΐου παντρεύομαι και κανονίζω το ταξίδι του μέλιτος. Πότε τους έχεις κλείσει, αν χρειαστεί να αλλάξω την ημερομηνία του γάμου. Δεν τους χάνω ούτε εγώ, ούτε η γυναίκα μου»…
«18, αλλά μη βγάλεις κουβέντα!!!»
Και όπως καταλαβαίνετε, ο γάμος και το ταξίδι του μέλιτος κανονίστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε στις 18 Μαΐου να ήμαστε στη Μαλακάσα στη μία και μοναδική εμφάνιση ενός συγκροτήματος, που ποτέ δεν υπήρξε στη λίστα των αγαπημένων μου. Νομίζω ότι δεν έχω ούτε τους μισούς δίσκους τους στην κατοχή μου σε φυσικό προϊόν. Δεν είναι πάρα πολλές οι φορές που αποζητώ να τους ακούσω στο σπίτι. Οι KISS όμως, είναι το rock n’ roll το ίδιο. Ναι, είναι Εβραίος, φραγκοφονιάς ο Simmons, ο Stanley έχει χάσει τη φωνή του εδώ και χρόνια και τόσα μα τόσα χιλιοειπωμένα. Όμως εδώ μιλάμε για ένα σχήμα που έχει επηρεάσει από το τελευταίο hard rock σχήμα μέχρι σχεδόν σύσσωμο το κίνημα του black metal, αλλά και καλλιτέχνες όπως τον Chuck Schuldiner. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που είχα δει για πρώτη φορά το video clip του “I love it loud” όταν πήγαινα δημοτικό και είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα από αυτό που έβλεπα και άκουγα. Η ιστορία, φίλοι μου, έχει γράψει. Και ότι γράφει, δεν ξεγράφει. Τόσο απλά.

Σάκης Φράγκος

Οι KISS είναι η αγαπημένη μου μπάντα και κάποτε ο Paul Stanley αποτελούσε για μένα την απόλυτη προσωποποίηση του rock n’ roll frontman ο οποίος είχε ένα μοναδικό χάρισμα στη σύνθεση και φυσικά μία πολύ καλή φωνή. Τα χρόνια έχουν περάσει, οι KISS παραμένουν στην κορυφή των προτιμήσεων μου –άλλωστε, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει… είναι σα να αλλάζεις ομάδα στα 45 σου χρόνια- αλλά δυστυχώς ο Stanley δεν αντιπροσωπεύει τίποτα πια από το ένδοξο παρελθόν του. Δεν είμαι εδώ για να κατακρίνω την εικόνα του πάλαι ποτέ εμβληματικού frontman τα τελευταία 7 χρόνια. Αρκεί κάποιος να ρίξει μία φευγαλέα ματιά στον σκληρό πυρήνα του KISS Army για να διαπιστώσει την απογοήτευση των ορθά σκεπτόμενων οπαδών του απέναντι στις πράξεις του τραγουδιστή της αγαπημένης τους μπάντας. Τέλος πάντων…
Τα παραπάνω δεν μειώνουν σε τίποτα την παθολογική μου αδυναμία και αγάπη για την πιο καυτή μπάντα του πλανήτη. Άλλωστε για πάνω από 20 χρόνια μάζευα τα πάντα που έφεραν το χτυπητό λογότυπο της μπάντας… μετά δεν είχα άλλο χώρο στο σπίτι και οι KISS σταμάτησαν να είναι ενεργό μουσικό σχήμα (και όταν λέω ενεργό εννοώ συγκρότημα που να παράγει νέα μουσική). Παρόλα αυτά πάντα κάτι βρίσκω να αγοράσω από τις απίστευτες μέρες των 70s, 80s και 90s. Κάθε φορά που βάζω ένα δίσκο τους ξαναγυρίζω στο μικροσκοπικό δωμάτιο μου όταν ήμουν 12-13 χρονών και ανακάλυπτα τους KISS ενώ δεν γίνεται να μην διαβάσω ένα βιβλίο, ένα περιοδικό, ένα fanzine… κάτι που να μου θυμίζει τις παλιές, καλές μέρες των KISS. Άλλωστε δεν είναι και τόσο δύσκολο αφού όλο σχεδόν το σπίτι μου είναι γεμάτο από memorabilia των KISS και υπό μία έννοια βρίσκομαι μόνιμα σε εκείνο το μικροσκοπικό δωμάτιο εκείνου του πιτσιρικά στο Ρέντη. Οι άνθρωποι αλλάζουν… δεκτό. Διάολε, όλος ο κόσμος αλλάζει. Ωστόσο, όσο και αν απογοητεύομαι από τις συμπεριφορές τους –ειδικά του Stanley- μία ματιά και μόνο στο εσώφυλλο του “Alive II” μου θυμίζει γιατί οι KISS ήταν η μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών στην Αμερική…για τα δικά μου γούστα!

Σάκης Νίκας

Eνώ στην Βρετανία είχαμε την τετράδα LED ΖΕPPELIN,BLACK SABBATH, DEEP PURPLE, URIAH HEEP, στην αντίπερα όχθη για την δεκαετία του ‘70 πάντα, είχαμε την εξής τετράδα που επηρέασε τις μετέπειτα γενιές: ΜΟUNTAIN, BLUE OYSTER CULT, AEROSMITH και φυσικά ΚΙSS.
Oι τελευταίοι, που αποτελούν μπάντα ης εβδομάδας λόγω των γενέθλιων του Paul Stanley (20/01/1952 – να τα χιλιάσεις ήρωα!) είναι ένα εξαιρετικό σχήμα που επηρέασε όλα τα μετέπειτα hard rock σχήματα, κυρίως στην Αμερικάνικη ήπειρο. Τα τρομερά τους shows, που συνδύαζαν την εκρηκτική εμφάνιση της μπάντας μαζί με τις με φαντασμαγορικά σκηνικά, έμελλε να επηρεάσουν στην δεκαετία του ‘70 όσα παιδιά είδαν τα shows αυτά και τα μετέπειτα χρόνια έπιασαν ένα μουσικό όργανο στα χέρια τους. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες πραγματικά. Τα έχουν δηλώσει πάμπολλοι καλλιτέχνες και όχι μόνο αυτοί που βρίσκονται αποκλειστικά στον hard rock/ metal χώρο.
Σε μουσικό επίπεδο τα έξι πρώτα album τους στην δεκαετία του ‘70 (μέχρι και το “Dynasty”) είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και φυσικά τα δυο θρυλικά διπλά live album τους (“Αlive” και “Αlive II”) είναι η πεμπτουσία του hard rock έτσι όπως πρέπει να ακούγεται επί σκηνής. Άλλωστε οι ΚISS πάντα ήταν κορυφαίοι πάνω στο σανίδι και μια μεγάλη σχολή στο πώς πρέπει να παίζεται η μουσική αυτή ζωντανά.
Από την δεκαετία του ‘80 λατρεύω πραγματικά το “Creatures of the night” ενώ μου αρέσουν ιδιαίτερα και τα “Lick it up” και “Αnimalize” που ήταν από τις πρώτες κασέτες που αγόρασα σε real time εποχή από το σχήμα. Φυσικά και μου αρέσουν και οι μετέπειτα ΚISS σε δίσκους όπως τα “Psycho circus” και “Sonic boom” και πάντα παρακολουθώ από κοντά τις κινήσεις του σχήματος.
Η συναυλία τους το 2008 στην Μαλακάσα το 2008 μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις, με φοβερό set list (εποχής “Alive”,το ένα άσμα πίσω από το άλλο) αλλά με δυστυχώς μικρή -για το μέγεθός τους σαν μπάντα, προσέλευση κόσμου. Παρόλα αυτά , ήταν η μοναδική φορά που τους είδαμε live στην χώρα μας και μάλλον έτσι θα παραμείνει, oπότε συγκαταλέγεται και αυτή η εμφάνιση στις πιο σπουδαίες που έχουμε δει στην πατρίδα μας.
Τεράστια μπάντα οι ΚΙSS, δυστυχώς στην χώρα μας δεν προωθήθηκε κατάλληλα η Αμερικάνικη σκηνή του hard rock και σχήματα όπως τα παραπάνω που ανέφερα και δεκάδες άλλα, σε αντίθεση με την Βρετανική σκηνή. Αυτό είναι μια αλήθεια, δυστυχώς.
Όποιος όμως άκουσε έστω και ένα κομμάτι τους σε νεαρή ηλικία και δεν έγινε οπαδός τους, μάλλον είχε κάποιο πρόβλημα γενικότερα και έχει να κάνει με την αντίληψη του για την μουσική. Όταν η τετράδα Stanley/ Simmons/ Frehley/ Criss ήταν πάνω στην σκηνή, ελάχιστοι μπορούσαν να τους κοντράρουν. Και οι δεκάδες ύμνοι που έχουν καταγραφεί στους δίσκου τους είναι το κληροδότημα τους προς την μουσική και τις επόμενες γενεές που θα έρθουν. Υοu wanted the best…you’ve got the best. Έτσι απλά, το είπαν και το έκαναν!

Γιάννης Παπαευθυμίου

Πόσα δεν έχουν γραφτεί για τους KISS; Από τις θριαμβευτικές τους πρώτες χρονιές, το μυστηριώδες τους μακιγιάζ, μέχρι την αμφισβητούμενη δεκαετία του ‘80, όπου… έπεσαν οι μάσκες όπως και το επίπεδο των συνθέσεων, αλλά και τις επανασυνδέσεις, τις περιοδείες, τις αποχωρήσεις μελών και τους αντικαταστάτες τους. Πόσα και πόσα; Βέβαια οι ίδιοι οι KISS το επεδίωκαν, αφού για τους ίδιους, δεν υπάρχει καμιά κριτική που να βλάπτει όσο αρνητική κι αν είναι. Μπορεί στα δικά μου αυτιά, οι KISS να μην είχαν συχνά πάνω από 3 τραγούδια σε έναν δίσκο τους, που να με συγκινούσαν, όμως σε βάθος χρόνου και με μια δισκογραφία που απαριθμεί 22 στούντιο κυκλοφορίες, είναι επόμενο να έχω αρκετές αφορμές να τους ακούσω. Ακόμα και η αλαζονεία των δηλώσεών τους, η εριστική τους συμπεριφορά ήταν από αυτά που μ’ έκαναν να ασχοληθώ μαζί τους, να διαβάσω και να τους παρακολουθήσω. Οι KISS συναρπάζουν για 5 δεκαετίες, με μουσική, βίντεο, συναυλίες, ταινίες, βιβλία και βέβαια το merchandise τους. Ορίζουν εδώ και τόσα χρόνια τον τρόπο που το rock μπορεί να αναχθεί σε ψυχαγωγία σε όλα τα επίπεδα. Εύκολα μπορείς να τους μισήσεις, τόσο για τα μειονεκτήματά τους, όσο και για την επιτυχία τους. Όμως η απλότητα με την οποία προσεγγίζουν την σύνθεση, δεν πρέπει να αναγνωρίζεται ως αδυναμία, αφού πρωτίστως τα τραγούδια τους έδωσαν την καθιέρωση. Βέβαια η αδρεναλίνη στις εμφανίσεις τους, όσο και η δίψα για να μεγαλώνουν συνέχεια την φήμη και την υστεροφημία τους συνέβαλλαν, όμως δίχως την μουσική δεν θα τα είχαν καταφέρει. Δεν έχω μια περίοδο που προτιμώ περισσότερο, διότι την περίοδο που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την μουσική, ήταν ήδη σε δημιουργική καμπή και μόνο οι συναυλίες τους ήταν πραγματικός λόγος για να εξιτάρουν. Ευτυχώς τους είδα επανειλημμένως ζωντανά και δεν μου έμεινε απωθημένο. Οι KISS έχουν στιγματίσει άπειρους από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, οπότε τους αξίζει τουλάχιστον ένας σεβασμός. Για μένα, έχουν δώσει πολλά παραπάνω, που θα χρειαζόταν τόμοι εγκυκλοπαίδειας για να τα αναλύσουμε. Κι ας μην ξεχνάμε πως δεν μπορούμε να κρίνουμε το παρελθόν με σημερινά κριτήρια, αλλά να αναλογιζόμαστε και τις συνθήκες που επικρατούσαν ενίοτε. Κάνοντάς το αυτό, θα τους εκτιμήσετε περισσότερο. Χρόνια πολλά Paul Stanley. Χρόνια σας πολλά KISS!

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

Καλεσμένο συγκρότημα αυτής της εβδομάδας είναι οι KISS, ένα από τα groups που εν έτη 2021 δεν νομίζω κάποιος να μπορεί να πει ή να γράψει κάτι παραπάνω για αυτούς. Κάθε νέο που τους αφορά γίνεται σε δευτερόλεπτα παγκόσμια συζήτηση, αφού δεν νομίζω να υπάρχει ένας εν ζωή οπαδός που ναι μεν δεν του αρέσουν τα τραγούδια τους (κάτι που το αποκλείω στην ολότητά του) αλλά ο σεβασμός του στο έργο τους να μην είναι παντοτινός. Οι KISS, ότι έχουν κάνει δισκογραφικά είναι μοναδικό και αυτό δεν χρήζει αμφιβολίας, αφού όλοι τους οι δίσκοι, μέχρι και οι πρόσφατοι που ίσως λόγω ηλικίας, θα μπορούσαν να ήταν λίγο πιο «αδύναμοι», έχουν τραγούδια που θα μείνουν αθάνατα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτός είναι ένας από τους λίγους λόγους, που όταν το μακρινό 2008, το Ελληνικό κοινό δυστυχώς δεν τους τίμησε όσο τους άξιζε, βάση καριέρας, ήταν μια είδηση που μάλλον σπίλωσε την εικόνα μας στο εξωτερικό. Δεν αποκλείεται μάλιστα να κατέχουμε παγκοσμίως το ρεκόρ αρνητικής προσέλευσης σε συναυλία τους!
Οι KISS θα είναι για πάντα ένα από τα συγκροτήματα, που όσα χρόνια και αν περάσουν, θα ακούς τα τραγούδια τους με την ίδια θέρμη, αφού μέχρι και τις μέρες μας, ηχούν φρέσκα σε κάθε αυτί. Τα τραγούδια τους θα είναι για πάντα η κληρονομιά που αφήνουν και μόνο, αφού σε προσωπικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει, για μένα, έναν άσχημο χαρακτήρα εκμεταλλευτή προς το κοινό, αφού έχουν διαρρεύσει αρκετές φορές οι υπέρογκες απαιτήσεις για το merchandise τους. Από την άλλη βέβαια, όταν ο κόσμος αγοράζει κάτι σε υψηλή τιμή, καλά κάνουν αυτοί και έχουν ακριβές τιμές. Όπως και να έχει, νομίζω ότι η μουσική κληρονομιά που αφήνουν, υπερνικά το γεγονός ότι έχουν ελαφρώς «λαλήσει» και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Θοδωρής Μηνιάτης

“You wanted the best, you got the best…the hottest band in the world, KISS!” Σε αυτήν την απλή αλλά και περιεκτική φράση που ακούγεται σαν intro σε κάθε συναυλία τους, αντικατοπτρίζεται η εικόνα των KISS. Mια μπάντα ορισμός της έννοιας larger than life με εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων. Το τι έχουν πετύχει όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας τους, είναι λίγο πολύ γνωστά. Απλά οι KISS από ένα σημείο και μετά ξέφυγαν από τα στενά μουσικά πλαίσια. Έγιναν ήρωες σε κόμικς, σε ταινίες, ενώ το merchandise τους είναι πραγματικά απίστευτο, με την καλή αλλά και την κακή έννοια αφού οι αθεόφοβοι πούλησαν μέχρι και … αέρα κοπανιστό, κυριολεκτικά (τα περιβόητα strings for air guitar). Στα μουσικά τώρα, οι KISS έχουν παίξει τα πάντα. Από κλασικό hard rock μέχρι καυτό heavy metal και με μεγάλη επιτυχία. Έβαλαν στοιχεία disco στη μουσική τους και κυκλοφόρησαν το “I was made for loving you” που το ξέρει όλος ο κόσμος. Έχουν επηρεάσει άπειρο κόσμο ενώ τα κομμάτια τους έχουν διασκευαστεί από πολλούς, ακόμα και από μουσικούς του ακραίου ήχου. Η σκηνική τους παρουσία, έχει γράψει ιστορία και αν θέλετε, ρωτήστε και τους VENOM από πού επηρεάστηκαν για το stage show τους.  Από την άλλη, πονάει η ψυχή μου που δεν βλέπω τον Ace δίπλα στους Διόσκουρους Stanley/ Simmons και δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι τώρα που οι KISS φτάνουν στο τέλος της καριέρας τους , ενδεχομένως ο σεσημασμένος Σάκης “Μαρτέλης” Νίκας να γνωρίζει κάτι περισσότερο. Τους αγαπώ πολύ και νιώθω πολύ τυχερός που ευτύχησα να τους δω ζωντανά έστω και μια φορά.

Θοδωρής Κλώνης

You wanted the best, you got the best. The hottest band in the world! KISS! Μυθική εισαγωγή για τα live των KISS. Τι να γράψεις και τι να αφήσεις απ’ έξω για ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο στην μουσική. Αρχικά ξεκίνησα να ακούω KISS από ένα παλιό ντοκιμαντέρ που είχα δει πιτσιρικάς στην τηλεόραση, σε συνδυασμό φυσικά με την ταινιάρα “Detroit rock city”. Από το ντοκιμαντέρ αυτό και μόνο, ο μύθος των KISS στο μυαλό μου είχε ήδη δημιουργηθεί. Η μουσική, το show, ο καπνός από την κιθάρα του Ace Frehley, η γλώσσα και το αίμα που έτρεχε από το στόμα του Gene Simmons, τα μεμέ των γυναικών από το κοινό, για έναν πιτσιρικά όλα αυτά είναι ένα σοκ! Δεν έγινα αυτό που λέμε οπαδός, αλλά τους ακούω πάντα με τεράστια ευχαρίστηση και ακόμα βρίσκομαι στα μισά του μαραθωνίου για να αποκτήσω την δισκογραφία τους. Όπως όλα τα συγκροτήματα αυτού του επιπέδου, έχουν πολλά πράγματα να θαυμάσεις και πολλά που δεν τους τιμούν καθόλου. Είναι η μπάντα που έχει γράψει μυθικά άλμπουμ και τραγούδια και είναι επίσης το συγκρότημα που πουλάει στο merchandise του αόρατες χορδές για air guitar (μεγάλε Gene Simmons).  Είναι όμως το μέγεθος τους, η επιρροή τους και η μουσική τους τόσο τεράστια, που δεν μπορείς απλά να παραδεχτείς ότι μιλάμε για ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα που βγήκαν ποτέ. Όπως μου είχε πει μια φορά ο καλός μου φίλος Σάκης Νίκας (επίτιμο μέλος του KISS ARMY και χωρίς να έχω διαβάσει το κείμενο που έχει ετοιμάσει, είμαι σίγουρος ότι θα αξίζει η κάθε του λέξη), κάποτε στην Αμερική είχαν το Star Wars και τους KISS. Η μπάντα που έγινε comic και τα μέλη της super ήρωες για χιλιάδες κόσμο. Είπαμε, you wanted the best, you got the best.

Δημήτρης Μπούκης

“You Wanted the Best! You Got the Best! The Hottest Band in the World!!! KISSSSSSSSSS!”
Αυτή η προσφώνηση στα live των KISS δεν ήταν κάποια υπερβολή. Ήταν η αλήθεια. Τουλάχιστον για ένα διάστημα, μεταξύ 1975 – 1979, οι KISS ήταν όντως το μεγαλύτερο συγκρότημα στις ΗΠΑ, δημιουργώντας μία υστερία που παρόμοια του είχε να δει ο κόσμος από την εποχή των BEATLES. Κάτι που ταίριαζε στην περίσταση, μιας και οι KISS των Paul Stanley, Gene Simmons, Ace Frehley και Peter Criss αγαπούσαν τους BEATLES και είχαν αναδειχθεί σε ένα άνευ προηγουμένου πολιτισμικό φαινόμενο και αναπόσπαστο μέρος της αμερικάνικης κουλτούρας της νεολαίας των 70s, που προκαλούσε πολλές και ποικίλες αντιδράσεις. Από αγνή λατρεία σε KISS-mania και από εκεί σε δριμύτατες κατηγορίες και φόβο. Διότι στο μεν νεαρό ακροατήριο τους μπορεί να φάνταζαν σαν οι 4 υπερήρωες του rock (όπως είναι στα εξώφυλλα των “Destroyer” και “Love gun”) αλλά για την πουριτανική αμερικανική κοινωνία ήταν μία απειλή που έπρεπε να παταχθεί πάραυτα.
Μία παρέα με ταπεινές καταβολές από την αστική ζούγκλα της Νέας Υόρκης, οι εβραϊκής καταγωγής Paul Stanley (Stanley Bert Eisen) και Gene Simmons (Chaim Witz) ένωσαν τις δυνάμεις τους με το λαϊκό παιδί από το Bronx, Ace Frehley και τον ιταλικής καταγωγής Peter Criss (George Peter John Criscuola), για να κατακτήσουν τον κόσμο. Ξεκίνησαν σαν WICKED LESTER, αλλά σύντομα άλλαξαν το όνομα του σε KISS, μετά από πρόταση του Stanley. Οι επιρροές τους; Alice Cooper και NEW YORK DOLLS από τις ΗΠΑ,  BEATLES, YARDBIRDS και SLADE από την Αγγλία.
Αυτό που τους ξεχώριζε, πέρα από την ωμή δύναμη και την συνθετική ευφυία τους, ήταν το κλασικό make-up τους, που πήγαζε από το φαντασιακό τους υποσυνείδητο και με την επιλογή μία περσόνας που εξέφραζε τον καθένα. Έτσι ο Stanley έγινε ο “Starchild”, ο βάρδος του έρωτα, ο αμετανόητα ρομαντικός. O Simmons έγινε ο “Demon”, λόγω του κυνισμού του και του ενδιαφέροντος του για το μακάβριο, καθώς και την αγάπη του για τα κόμικς και τις κλασικές ταινίες τρόμου. Ο “Spaceman” ή “Space Ace” του Frehley αντανακλούσε από την επιθυμία του να ταξιδέψει στο διάστημα και τις θεωρίες για εξωγήινους πολιτισμούς. O Criss, που είχε πειστεί ότι είχε εννιά ζωές, λόγω της σκληρής παιδικής και εφηβικής του ηλικίας στο Brooklyn, διάλεξε τις γάτες και έγινε γνωστός ως “Catman”.
Μέσω της εταιρείας τους, Casablanca Records, που κυριολεκτικά έφτασαν στο σημείο να την χρεοκοπήσουν λόγω των τεράστιων παραγωγών τους, οι KISS κυκλοφόρησαν υπερεπιτυχημένα άλμπουμ και έβγαλαν στον δρόμο θρυλικές περιοδείες που άφησαν εποχή, σοκ και δέος στην κυριολεξία, όπου χρησιμοποιούσαν απίστευτα για την εποχή σκηνικά (που επιμελούνταν ειδικοί από το Broadway) και εφέ, που σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν σε κίνδυνο ακόμα και τους ίδιους. Είναι πάρα πολλά αυτά που κατάφεραν οι KISS για το hard rock, τόσο μουσικά όσο και από άποψη θεάματος, που κυριολεκτικά βοήθησαν να γιγαντωθεί από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, δημιουργώντας με ελάχιστους άλλους το arena rock και με ακόμα λιγότερους το glam metal, δίνοντας νέα έννοια στο rock ‘n’ roll lifestyle. Από το “make or break” θαύμα του πρώτου τους live, με τίτλο “Alive!” (1975), στην αμέσως επόμενη studio κυκλοφορία τους σημάδεψε τα ‘70s και έφτιαξε τα όνειρα χιλιάδων θαυμαστών τους, το “Destroyer” (1976) και από εκεί στην τεράστια εμπορική επιτυχία και καλλιτεχνικό συμβιβασμό του “Dynasty” (1979). Από εκεί και για 3 χρόνια κινήθηκαν πτωτικά. Έβγαλαν μέχρι και concept άλμπουμ (“Music from “The Elder”, 1981) το οποίο ξένισε τόσο πολύ το κοινό τους, που πήγε άκλαυτο και πολλοί «καλοθελητές» έσπευσαν να τους τελειώσουν επί τόπου. Οι KISS όμως δεν θα εγκατέλειπαν τόσο εύκολα την μάχη και επανήλθαν πρώτα με το μνημειώδες “Creatures of the night” (1982) και μετά, το 1983, έπαιξαν το τελευταίο άσο που είχαν στο μανίκι τους και αναγεννήθηκαν για το νέο τότε MTV με το “Lick it up”, αφαιρώντας το make-up τους και ξεκινώντας μία νέα σειρά επιτυχιών που τους κράτησε στην ελίτ για άλλη μία δεκαετία.
Επηρέασαν χιλιάδες νεαρά παιδιά στο να πιάσουν τα μουσικά τους όργανα και να παίξουν hard rock και heavy metal, τόσα πολλά που δύσκολα θα βρείτε αμερικάνικο συγκρότημα και καλλιτέχνη του χώρου στην δεκαετία του ’80 και του ’90 που δεν έχει μία KISS στιγμή του. Σε όλα τα παρακλάδια του rock και σε διάστημα σχεδόν δύο δεκαετιών. Επίσης, τα μέλη των KISS, κυρίως ο Simmons, ήταν υπεύθυνοι για την ανακάλυψη και προώθηση πολλών συγκροτημάτων που ήταν στα πρώτα βήματα της καριέρας τους, με πρώτους και καλύτερους τους VAN HALEN. Συμπερασματικά, λοιπόν, είναι δύσκολο να ποσοτικοποιήσουμε την επίδραση των KISS στην αμερικανική rock σκηνή, υπό την ευρύτερη έννοια. Ακόμα και στο κομμάτι του merchandise (που συνήθως το περνάμε στο ντούκου διότι δεν έχει καλλιτεχνικό βάρος), ήταν πρωτοπόροι, εξυπηρετώντας πλήρως τις ανάγκες μίας καταναλωτικής Αμερικής, που αγόραζε από πιπίλες, φιγούρες και κόμικς μέχρι φλιπεράκια, φέρετρα και αυτοκίνητα KISS! Σε αυτό βοήθησε και ο περίφημος “KISS Army” ένα από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος και διάρκεια (αν όχι το μεγαλύτερο) fan club στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής.
Οι KISS είναι ένα από τα πολύ πρώτα συγκροτήματα που άκουσα ποτέ και ως εκ τούτου δεν μπορώ να είμαι επαρκώς αντικειμενικός. Αγαπημένα μου άλμπουμ είναι ό,τι έχουν κυκλοφορήσει μεταξύ 1975-1979, το “Creatures of the night” και το άπαιχτο “Crazy nights” (1987). Τους λατρεύω κυριολεκτικά και πλέον μου έχουν γίνει βίωμα, τόσο πολύ που μπορώ να μιλάω ώρες για αυτούς, ασταμάτητα! Θα το κλείσω όμως εδώ, με ένα αγαπημένο μου τραγούδι από το ντεμπούτο τους, αντί με ένα τεράστιο playlist που θα έπρεπε!

Κώστας Τσιρανίδης

KISS λοιπόν… KISS!
(K)nights (I)n (S)atan’s (S)ervice ή πιο απλά «ΦΙΛΙ». Η πιο «καυτή» μπάντα του πλανήτη. Η τρίτη πιο αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών. Ο τρίτος της παρέας που ονομάζεται Paul Stanley, όπου μαζί με τους Steve (Harris) και Steve (Clark), έχουν επηρεάσει τόσο τις μουσικές μου επιρροές αλλά και ολάκερη την προσωπικότητά μου!
Οι KISS, λοιπόν, είναι μουσική κληρονομιά για όλο τον πλανήτη. Είναι ένα συγκρότημα το οποίο ξεκίνησε με σκοπό την κορυφή και τους πήρε για να φτάσουν εκεί μόλις 6 μήνες! Ναι, φίλτατοι! Τόσο! Μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθος; Είναι αδιανόητο! Ένα συγκρότημα όπου τη δεκαετία του ’70 έβγαζε τη μία δισκάρα πίσω από την άλλη, που δημιουργήθηκαν για την αφεντιά τους action figures, σε μία εποχή όπου αυτά ήταν όνειρο θερινής νυκτός, που φτιάχτηκαν ολόκληρα comics με τους ίδιους σαν super ήρωες. Ένα συγκρότημα όπου κανείς δεν γνώριζε ποιος κρυβόταν πίσω από το βάψιμο των τεσσάρων αυτών μουσικών. Ένα μυστήριο το οποίο γιγάντωσε το συγκρότημα και το έκανε ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα όλων των εποχών!
Οι KISS είναι η πεμπτουσία του rock ‘n’ roll! Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου πως ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά το “I stole your love”. Με αυτό ξεκίνησε η πορεία μου με το συγκρότημα! Ο ηλεκτρισμός διαπέρασε το σώμα μου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και αυτομάτως γνώριζα πως εδώ θα υπάρξει ένα έρωτας μεγάλος. Και ο έρωτας καλά κρατεί από το 1998 μέχρι και σήμερα. Όσα χρόνια και αν περάσουν, η φλόγα για τους εν λόγω κυρίους δεν πρόκειται να καταλαγιάσει. Γιατί κάθε φορά που θα βάζω έναν δίσκο του να παίζει θα γυρίζω πίσω στα 13 μου χρόνια και θα σκέφτομαι εκείνο το σοκ της πρώτης ακρόασης!
“YOU WANTED THE BEST, YOU’VE GOT THE BEST. THE HOTTEST BAND IN THE WORLD…KISS!”

Ντίνος Γανίτης

Τους KISS πάντα τους είχα σε υψηλότατη εκτίμηση, πρωτίστως γιατί λατρεμένες μου μπάντες, παίζει και να μην έπαιρναν την απόφαση να παίξουν μουσική αν δεν υπήρχαν αυτοί. Ο δεύτερος, είναι το ότι καμία μπάντα δεν έχει δουλέψει τόσο πολύ το κομμάτι business της πολυδιάστατης οντότητας που λέγεται “μουσικό συγκρότημα” στη μουσική βιομηχανία. Ο τρόπος που λειτουργούν την επιχείρηση (με την ευρεία έννοια, μην τσινάς εσύ ο “ρομαντικός”, σε βλέπω!) που είναι ένα επαγγελματικό συγκρότημα, θα έπρεπε να διδάσκεται θαρρώ. Ο τρίτος είναι το δουλεμένο στην εντέλεια stage show – παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις μπάντες εκεί έξω. Ο τέταρτος, και ο πιο σημαντικός στο τέλος-τέλος, είναι οι ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ που έχουν αφήσει και οι ΔΙΣΚΑΡΕΣ που ειδικά της πρώιμης περιόδου, αρκούσαν για να αλλάξουν ζωές. Ένα συγκρότημα που έπαιξε με το gimmick του, έπαιξε με τρεις φωνές (Simmons, Stanley, Criss) και φυσικά έβγαλε στον αφρό σπουδαίους μουσικούς όπως ο Bruce Kulick, ο Vinnie Vincent και ο Eric Singer. Οφείλω να ευχαριστήσω τον καλό μου φίλο Ηλία Νίνο, για την μεγαλύτερη με τα χρόνια σχέση μου με τους KISS. H αγάπη που μου πέρασε για το αγαπημένο του συγκρότημα, είναι εφάμιλλη μόνο αυτής που έχω εγώ για τους METALLICA (ή ο Θοδωρής ο Κλώνης για τους VENOM). Σημειώνεται, ασφαλώς και η επίδραση του υψηλόβαθμου (με γαλόνια, όχι άντε – άντε!) του KISS army, συναδέλφου Σάκη Νίκα, που αποτελεί κινητή εγκυκλοπαίδεια του συγκροτήματος, με μια ώριμη και στο βαθμό του δυνατού αντικειμενική ματιά στα γεγονότα. Προσωπικό ξεκίνημα μου στη δισκογραφία τους, ήταν το “Creatures of the night”, τον οποίο ως και σήμερα θεωρώ τον αγαπημένο μου δίσκο KISS. Ας είναι καλά οι ICED EARTH με το “Tribute to the gods” που άνοιγε με τον ομώνυμο ύμνο. Και φυσικά, αυτό θα επιλέξω, από μια πλειάδα ύμνων, τιμώντας τα γενέθλια του θρυλικού Paul Stanley. Remember when the clock strikes twelve, LOSERS ALWAYS WIN!

Γιάννης Σαββίδης

Ήρθαν, και δεν τους τιμήσαμε. Εμείς, «το πιο rock και metal κοινό της Ευρώπη», όπως ξέραμε για χρόνια και κοιταζόμασταν αυτάρεσκα στον καθρέπτη. Έπρεπε να έχει ανοίξει η γη στα δύο, αλλά εμείς σνομπάραμε επιδεικτικά την πιο «καυτή rock μπάντα όλων των εποχών». Αποδεικνύοντας για μιαν ακόμη φορά την επιφανειακή μας επαφή με το «αντικείμενο». Γιατί για μας, KISS είναι το “I was made for lovin’ you” που το χορεύαμε στα parties, το “Love gun” και το “Rock and roll all nite”, που τα ξέρουν και οι πέτρες και χαιρόμαστε που τα ακούμε στο rock-άδικο («πωω ρε φίλε, τι έβαλεεε…»). Που αν μας βάλουν ένα κομμάτι από το “Carnival of souls” (τι είναι αυτό, τρώγεται;) ή θα κοιτάμε σαν χάνοι, ή θα λέμε «Τί ακούμε; Τι; KISS; Α, ναι, καλό» συνεχίζοντας να πίνουμε την μπύρα μας και να τρώμε φιστίκια αράπικα. Α, τους και για το βάψιμό τους. Εμείς λοιπόν, που λες, δεν αναγνωρίζουμε την πραγματική αξία των KISS. Δεν έχουμε διανοηθεί πως επρόκειτο για την ίσως επιδραστικότερη μπάντα όλων των εποχών στις Η.Π.Α. Γιατί όταν κάποιος επηρεάζει αυτούς που με την σειρά τους επηρεάζουν τόσους πολλούς, τότε δεν είναι παρά ο επιδραστικότερος όλων. Έστω και έμμεσα. Εμείς εδώ, δεν έχουμε αναγνωρίσει το ταλέντο καθενός «Φιλιού» ως μονάδα. Ούτε την φωνή του Stanley, ούτε το μπάσο του Simmons. Θεωρούμε απλά έναν κάποιο κιθαρίστα τον Ace και τον Criss, τον drummer τους. Σκέτο. Τέλος όμως με την γκρίνια. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί των εν λόγω μουσικών εξάλλου, φτάνουν και περισσεύουν ώστε να μας πείσουν πως αδίκως στεναχωριόμαστε. Καρφί δεν καίγεται στους Stanley and Co, αν ο Τάκης από το Παγκράτι τους ακούει. Όπως δεν τους καίγεται αν τους ακούω και εγώ, που τους είδα ζωντανά. Που τους παραδέχομαι σαν καλλιτέχνες, και μου αρέσουν τόσο στις 70s rock στιγμές τους, όσο και στις μετέπειτα πιο…εμπορικές. Που θεωρώ το “Creatures of the night” καθαρό heavy metal και το πειραματικό “Music from the elder” ένα υποτιμημένο αριστούργημα. Που στο top-5 αγαπημένων μου τραγουδιών τους, κατατάσσω το “Beth”, και ο Νίκας μου κάνει bullying (όσο τον παίρνει). Βρε τι λέμε τώρα, ούτε σε 100.000 χρόνια δεν θα πετύχουν άλλοι όσα πέτυχε τούτο το περιφερόμενο τσίρκο.

Δημήτρης Τσέλλος