Όταν ξεκίνησαν οι LACUNA COIL, ήταν ένα ακόμη gothic metal συγκρότημα, από αυτά που ευδοκιμούσαν στη σκηνή προς το τέλος των 90’s κι έφεραν τη σφραγίδα του Waldemar Sorychta στην παραγωγή. Το μεγάλο breakthrough ήρθε με το “Comalies”, το 2002, που μέσα σε δύο χρόνια έγινε ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις της εταιρίας τους, της Century Media. Ο ήχος τους εκμοντερνίστηκε, αμερικανοποιήθηκε θα έλεγα και πλέον τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους. Η Cristina Scabbia, απολάμβανε ένα πολύ υψηλό status σεβασμού από τη μεταλλική κοινότητα, διότι ξέφευγε από την bimbo εικόνα που είχαν πολλές τραγουδίστριες metal συγκροτημάτων, διατηρώντας τη θηλυκότητά της, αλλά βάζοντας και τον απαραίτητο τσαμπουκά και attitude, οδηγώντας τους LACUNA COIL σε τεράστια φεστιβάλ και αποκτώντας πολλούς οπαδούς. Από εμένα, έχουν απεριόριστο respect, παρότι δίσκοι όπως το “Shallow life” ή το “Dark adrenaline”, έδειχναν ένα συγκρότημα που έχει χάσει λίγο τον προσανατολισμό του. Τα “Comalies” και “Karmacode”, είναι δίσκοι που ακούω άνετα οποιαδήποτε στιγμή ακόμα και σήμερα, αλλά για τραγούδι, θα επιλέξω το πρώτο που μου έκανε εντύπωση και με τράβηξε να τους ακούσω, μία σύνθεση αποκλειστικά του παραγωγού τους, Waldemar Sorychta.
Σάκης Φράγκος
Το ιταλικό σχήμα που ξεκίνησε ως μίξη metal με γοτθικές επιρροές και ακραίο ήχο. Η γνωριμία με το ευρύτερο κοινό έδωσε πιο σοφιστικέ προσεγγίσεις και πιο μελωδικά και «εμπορικά» περάσματα. Ο ρόλος της τραγουδίστριας Cristina Scabbia σιγά σιγά αναβαθμίστηκε, όπως και η θέση της ως κεντρικής περσόνας του σχήματος, χωρίς όμως οι LACUNA COIL να προδώσουν τις ρίζες τους. Η μετριότητα στις συνθέσεις και η προσπάθεια να κατακτήσουν τις ΗΠΑ, τους έβαλε σε δεύτερη μοίρα, καθώς η πιο μοντέρνα εικόνα και ο πιο γυαλισμένος ήχος τους έκαναν να χάσουν το οξύ, δημιουργικό πνεύμα τους. Ο συνδυασμός γυναικείων φωνητικών με ανδρικά φωνητικά (σκληρά και μη), δυνατές κιθάρες και επιθετικούς ρυθμούς με τη βοήθεια των πλήκτρων, τους έχει κάνει από τα «ζεστά» ονόματα του χώρου που φλερτάρει τον ακραίο ήχο, όσο και τον γοτθικό. Εγώ ως γνήσιος παρελθοντολάγνος θα προτείνω να ακούσετε το “Comalies”.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Tους LACUNA COIL τους γνωρίσαμε στην χώρα μας από τις αρχές της καριέρας τους και πιο συγκεκριμένα με το πρώτο τους ομότιτλο EP του 1998. Ήταν η εποχή που είχαμε μαγευτεί ήδη με τους GATHERING και τους THEATRE OF TRAGEDY, ενώ οι WITHIN TEMPTATION και οι NIGHTWISH μόλις είχαν κάνει την εμφάνιση τους.
Από την αρχή της καριέρας τους οι LACUNA COIL κατάφεραν να ξεχωρίσουν με το gothic metal τους και σε μεγάλο βαθμό το οφείλουν στην φωνή της Cristina Scabbia. Ήταν μια μπάντα που αγκαλιάσαμε από τα πρώτα τους album και είμαστε και από τις πρώτες χώρες που στήριξαν από την αρχή τους Ιταλούς.
Με το “Karmacode” του 2006 ήρθε η εμπορική εκτόξευση της μπάντας και δικαίως, μιας και εργάσθηκαν πάρα πολύ για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Εντάξει, μπορεί να μπόλιασαν τον ήχο τους με αρκετό nu metal, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπέστατο και κέρδισαν την ευκαιρία της εμπορικής επιτυχίας στην Αμερικάνικη ήπειρο.
Είναι από τα σχήματα που αγοράζω τους δίσκους τους με “κλειστά μάτια” από το 1998, μπορεί κάποιοι δίσκοι τους τελευταία να μην είναι και τόσο καλοί όσο θα ήθελα, παρόλα αυτά όμως είναι ένα σχήμα που live σκοτώνει και οι οκτώ studio δίσκοι που έχουν καταθέσει μέχρι στιγμής αποδεικνύουν την αξία τους.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Προφανώς και τα μακαρόνια ήταν, είναι και θα παραμείνουν το σημαντικότερο πράγμα που μας προσέφερε η Ιταλία! Μετά είναι οι φάπες του Αστερίξ και του Οβελίξ στους Ρωμαίους, ο Μπάτζιο, ο Μπουφόν, αλλά και κάποιες μπάντες που κατά περιόδους έκαναν μεγάλο «μπαμ», όπως για παράδειγμα οι LACUNA COIL, που ανεξαρτήτως των γούστων του καθενός, είναι με διαφορά από τη δεύτερη, η μεγαλύτερη ιταλική metal μπάντα (εκτός αν οι πωλήσεις δεν μετράνε πλέον και μετράνε μόνο τα γούστα μας), ειδικά στις μέρες μας.
Η σχέση μου μαζί τους, με όλα τα σκαμπανεβάσματά της, κρατάει από εκείνα τα δειλά πρώτα βήματά τους, στα τέλη των 90’s που μία νέα φουρνιά female fronted σχημάτων χάραζε τη δική της πορεία και έπαιρνε τη σκυτάλη από τους THEATRE OF TRAGEDY, THE GATHERING, 3rd AND THE MORTAL και λοιπούς. Δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος οπαδός για να είμαι ειλικρινής. Πάντα με είχανε στο μία κρύο και μία ζέστη. Και κυριότερος λόγος, ήταν η έλλειψη σταθερότητας στη δισκογραφική τους πορεία, καθώς τα σκαμπανεβάσματα ήταν και είναι συχνό φαινόμενο. Όμως, έχουν βγάλει κάποια άλμπουμ που θεωρώ σπουδαία, με ανώτερο όλων τo “Comalies”, έχουν καταφέρει να βγάλουν άλμπουμ που ξεπέρασε τα μισό εκατομμύρια αντίτυπα σε πωλήσεις (“Karmacode”), το οποίο και θεωρείται και το πιο πετυχημένο άλμπουμ της Century Media Records και παρόλα τα σκαμπανεβάσματα που ανέφερα, κατόρθωσαν να είναι σε περίοπτη θέση στο metal χάρτη και ειδικά στην Αμερική να έχουν ανεβάσει κατακόρυφα τη δημοτικότητά τους, κάτι που φαίνεται και από τη στροφή στον ήχο τους, στα τελευταία ειδικά άλμπουμ. Με τα “Dark adrenaline” (έφτασε τη 15η θέση στο Billboard) και “Broken crown halo” είχαν ανεβάσει ξανά τον πήχυ, όμως το “Delirium”, νομίζω ότι είναι το πιο αδύναμο της καριέρας τους. Όπως και να έχει, μιλάμε για μία μπάντα που αξίζει σεβασμού. Άλλωστε έχει προταθεί και για MTV Music Award. Επομένως τα επιτεύγματά τους δεν τα λες και λίγα. Το αντίθετο!
Η χαρισματική frontwoman τους, Cristina Scabbia, είναι μεγάλο ατού τους και στις live εμφανίσεις τους είναι εγγύηση.
Δίσκος το “Comalies” και τραγούδι το “Tight rope” που για κάποιο λόγο παραμένει μέχρι και σήμερα το αγαπημένο μου.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Από τις μπάντες που συμπαθώ από το ξεκίνημα της καριέρας τους, διότι είχαν έναν αυθορμητισμό, μια αυθεντικότητα και μια καλή σχέση με πιασάρικες μελωδίες. Οι LACUNA COIL εξακολουθούν να αγωνίζονται για την καθιέρωσή τους, παρότι ήταν από τις πρώτες μπάντες με γυναίκα τραγουδίστρια, συνδυάζοντας τα σκληρά φωνητικά του Andrea με αυτά της Cristina. Είναι συγκρότημα που ιδρώνει την φανέλα και σταδιακά έχει καταφέρει να μεγαλώσει το κοινό του περιοδεύοντας όσο περισσότερο μπορεί. Από νωρίς έδειξαν όρεξη για δουλειά και σε κάθε τους κυκλοφορία παρουσιάζουν μια εξέλιξη. Παρότι για πολλά χρόνια ο κύριος κορμός των LACUNA COIL παρέμεινε σταθερός, πλέον μόνο οι μισοί από την εξάδα συνεχίζουν μαζί. Η συμπάθεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ενέργεια που βγάζουν τόσο στις συναυλίες τους, όσο και στις δισκογραφικές τους δουλειές. Δεν υπάρχει κάποιο άλμπουμ τους που να μην έχει χιτάκι. Μια γρήγορη αναφορά σε “Senzafine”, “Purify”, “Heaven’s a lie”, “Our truth”, “Trip the darkness”, “Nothing stands in our way” και τόσα άλλα, τπ επιβεβαιώνουν αυτό. Υπάρχουν κι εξαιρετικές στιγμές στο περυσινό “Delirium” που φαίνεται πως έφερε έναν άνεμο αλλαγής στο ύφος τους. Πιστεύω πολλοί από εσάς τους έχετε ήδη ακούσει, τους έχετε δει και γνωρίζετε πόση ενέργεια έχουν. Με αφορμή την επερχόμενη συναυλία τους και την συμπλήρωση 20 χρόνων από το ξεκίνημά τους, σας προτρέπω να τους τιμήσετε.
Γιώργος Κουκουλάκης
Τα gothic και alternative metal δεν ήταν ποτέ στις μουσικές μου προτεραιότητες. Γενικά δεν μου αρέσει αυτό το είδος και για αυτό δεν ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με τους LACUNA COIL. Το μόνο που γνωρίζω από αυτούς είναι το πολύ καλό τους άλμπουμ “Comalies”. Από εκεί και μετά έχω μαύρα μεσάνυχτα. Συγνώμη από τους φίλους που τους έχουν σε υψηλή εκτίμηση, απλά, όπως έχω ξαναπεί, δεν είναι όλα τα συγκροτήματα για όλους.
Δημήτρης Μπούκης
Κάποτε οι LACUNA COIL ήταν αυτό που λέμε hot όνομα στο χώρο του female fronted metal. Δεν είχαν κερδίσει όμως άδικα και χωρίς αιτία τον τίτλο αυτό. Μπορώ να ανατρέξω στο «σκληρό δίσκο» του κεφαλιού μου (μυαλό το λένε) και να θυμηθώ τους τρεις πρώτους δίσκους τους με ευκολία. “In A Reverie”, “Unleashed Memories” και κυρίως το “Comalies”, ήταν αρκετά για να φτιάξουν το όλο hype της μπάντας. Με έναν ήχο κάπου μεταξύ gothic και alternative, είτε με δεύτερο συνθετικό το rock είτε το metal και με «μπροστινή» τη Cristina Scabbia (μια εντυπωσιακή παρουσία σε καιρούς «ανομβρίας» όσον αφορά τη γυναίκα στις τάξεις του σκληρού ήχου, παρά το 1.60 μπόι της), πλασαρίστηκαν σωστά και κέρδισαν. Συνδύαζαν τα ανδρικά με τα γυναικεία φωνητικά (αν και η αλήθεια είναι πως τους προτιμώ όταν τραγουδά η Cristina, έστω και αν δεν είναι Η φωνάρα, παρά ο Andrea), είχαν «πιασάρικες μελωδίες» και «γλυκούς ρυθμούς», καλή σκηνική παρουσία… Από κει και ύστερα όμως, μετά τη πρώτη τριάδα, τους έχασα… ή σωστότερα, δεν κατάφεραν να με κρατήσουν, αφού τουλάχιστον στα δικά μου γούστα το επίπεδο των συνθέσεων έπεσε… έγινε αρκετά pop και προβλέψιμο. Ήρθε και γιγαντώθηκε και όλο αυτό το ρεύμα του female fronted metal που κάπου με κούρασε… τι να κάνω, ας με συγχωρήσει η Cristina. Εσείς παρόλα τούτα, αν δεν τους ξέρετε, ακούστε τους. Τουλάχιστον στα πρώτα τους. Δεν μπορείς να πεις πως δεν έχουν ποιότητα ως μπάντα, ούτε πως δεν έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο όλο οικοδόμημα. Και προσωπικά, δεν έχω καμία μα καμία αναστολή να παραδεχθώ πως με τραγούδια σαν το παρακάτω, έχω «κολλήσει» έστω και για λίγο.
Δημήτρης Τσέλλος
Γουστάρω πολύ τους LACUNA COIL. Τους παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή της καριέρας τους και εκτιμώ ότι οι πρώτες τους δουλειές είναι αψεγάδιαστες, τουλάχιστον μέχρι το “Comalies”. Από εκεί και πέρα η στροφή που πήραν προς το πιο groove και alternative με ξένισε αρκετά καθώς οι δίσκοι τους ήταν τουλάχιστον άνισοι. Υπήρχαν κομματάρες που εναλλάσσονται με απίστευτες μετριότητες, τουλάχιστον για τις δυνατότητες τους. Παρόλα αυτά, το τελευταίο άλμπουμ των Ιταλών, το ‘Delirium” μου άρεσε πολύ. Ενώ ηχητικά δεν ξεφέυγει πολύ από τις προηγούμενες τους δουλειές, ο δίσκος είναι πιο σκοτεινός, πιο μελαγχολικός και αυτό λειτουργεί υπέρ τους. Όσο για τα live τους, όσοι τους έχουν δει, γνωρίζουν ότι μιλάμε για μια μπάντα που τιμάει τους οπαδούς της, με την πληθωρική Cristina Scabbia να κλέβει, ως αναμενόμενο, την παράσταση αλλά και τους υπόλοιπους να μην χαρίζουν κάστανα επί σκηνής. Προφανώς λοιπόν και δεν τίθεται θέμα για το αν θα πρέπει να πάμε να τους δούμε. Είμαστε ήδη εκεί.
Θοδωρής Κλώνης
Για τους LACUNA COIL έχω λίγα πράγματα να πω. Τους παρακολούθησα αυστηρά στα δύο πρώτα άλμπουμ καθώς μετά πήρα την κάτω βόλτα όμορφή μου Παναγιώτα και χώθηκα μέχρι το κεφάλι στα 80’s. Αυτό που θυμάμαι και μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η φωνή της Cristina Scabbia αλλά και η ομορφιά της, ξεκάθαρα. Οι δύο πρώτοι δίσκοι μου άρεσαν, μπορώ ακόμα να τους ακούσω με ευκολία αλλά μέχρι εκεί. Μετά δηλώνω άγνοια. Για συναυλία έρχονται λοιπόν, ας τους τιμήσουμε λέω εγώ και να παρευρεθούμε στο venue για να δούμε από κοντά έναν παλαιό έρωτα.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Από τα πιο δυνατά χαρτιά της ιταλικής metal σκηνής οι LACUNA COIL. Σίγουρα υπάρχουν άλλα female fronted σχήματα που φιγουράρουν ψηλότερα στην προτίμησή μου, κάτι που ίσως να μην ίσχυε, αν το μουσικό τους ύφος και οι συνθετικές τους επιλογές είχαν παραμείνει στα δεδομένα τριών πρώτων δίσκων τους. Η αλήθεια είναι ότι μετά το “Comalies”, άρχισαν να ηχούν αρκετά αδιάφοροι στ’ αυτιά μου και πιθανόν σήμερα να αποτελούσαν πολύ μακρινή ηχητική μου ανάμνηση, αν δεν είχαν κάνει το μπαμ με το “Dark Adrenaline” του 2012, που πραγματικά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσα να αμφισβητήσω πως έχουν χτίσει και διατηρήσει ένα σημαντικό όνομα για το χώρο και πως αν ανατρέξω στα τέσσερα άλμπουμ τους που μ’ έχουν κερδίσει, θα βρω πολλά κομμάτια τους που να με κάνουν να τους γουστάρω τόσο ώστε να ήθελα να τους δω και live, κάτι που δεν έτυχε ποτέ ως τώρα. Ιδιαίτερη προσωπική μου αγάπη μεταξύ των τεσσάρων, αποτελεί το “Unleashed Memories” και ακόμα περισσότερο το “When a dead man walks”.
Χαρά Νέτη
