LAMB OF GOD για Band of the week αυτήν την εβδομάδα, λοιπόν. Ένα από τα σημαντικότερα σχήματα που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια στη σκληρή μουσική, πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Ένα συγκρότημα που εκεί που φαινόταν έτοιμο να πατήσει την κορυφή, ήρθε τια διαβόητο συμβάν με τον τραγουδιστή του, Randy Blythe, που κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία από πρόθεση και όλο το σκηνικό αποτέλεσε τροχοπέδη στα σχέδιά τους… Οι LAMB OF GOD, επανεμφανίζονται στην Ελλάδα, στις 3 Ιουλίου, στο Gazi Music Hall και οι συντάκτες του Rock Hard, έχουν να μας πουν αρκετά. Όπως πάντα, ακριβώς από κάτω, μπορείτε να μπείτε στο poll και να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από το σχήμα…
Θεωρώ ότι οι LAMB OF GOD, είναι από τα κορυφαία σχήματα που αναδείχθηκαν τα τελευταία 15-20 χρόνια από την μουσική μας και ότι αν δεν συνέβαινε το περιστατικό με τον Randy Blythe, που όχι μόνο βρέθηκε στη φυλακή για κάποιες μέρες, το ζήτημα είναι ότι για να μπορέσει να πληρωθεί η εγγύηση, το γκρουπ ξόδεψε σχεδόν όλα τα λεφτά που είχε συγκεντρώσει από δουλειά χρόνων κι αυτό αποτέλεσε τροχοπέδη για την εξέλιξή τους. Επίσης, δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί μετά το εξαιρετικό “VII: Sturm und drang”, αποφάσισαν να κάνουν δίσκο ως BURN THE PRIEST που ήταν το αρχικό τους όνομα και να μην συνεχίσουν την πορεία τους, ουσιαστικά, για την κατάκτηση της κορυφής. Δικό τους το σχήμα, δική τους η καριέρα, θα μου πείτε κι έχετε και δίκιο. Όπως και να έχει, νομίζω ότι οι LoG είναι οι PANTERA των 00’s, ίσως όμως ένα level κάτω από τους Τεξανούς σε ότι αφορά την καθολική αποδοχή. Τεχνικά ικανότατοι, με frontman που παίζει τον κόσμο στα δάχτυλά του και μουσική trademark. Χρειάζονται πολλά παραπάνω για να θεωρείσαι κορυφαίος;
Σάκης Φράγκος
“Γιάννη, όταν παραγγείλεις από το amazon, πάρε μου αυτό το CD”. Tι είναι αυτοί ρε Κώστα, δεν του ξέρω, θα στο πάρω ρε φίλε. Η συζήτηση πίσω στο 2000-2001 με τον Κώστα Αλατά για το ντεμπούτο τότε των Αμερικανών LAMB OF GOD – “New American gospel”. Kάπως έτσι έμαθα και εγώ τους LOG και μετά από κάποια χρόνια άρχισαν να μου τραβούν και εμένα το ενδιαφέρον και να αγοράζω τα άλμπουμ τους.
Oι LAMB OF GOD κατά την προσωπική μου άποψη είναι από τα πιο σημαντικά σχήματα που ακούσαμε μέσα στα 00’s και οι πέντε δουλειές τους μέσα σε αυτήν την δεκαετία ανήκουν στα πιο σημαντικές που έβγαλε το metal σε αυτήν την περίοδο. Αν πρέπει να διαλέξω, θα επέλεγα την τριάδα “Ashes of the wake”, “Sacrament” και “Wrath” σαν την πιο αγαπημένα μου από τους LAMB OF GOD.
Mπορεί δισκογραφικά να μην είναι τόσο δραστήριοι στην τρέχουσα δεκαετία (έχουν βγάλει μόλις 2 studio δίσκους) αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω το εξαιρετικό album διασκευών που έβγαλαν πέρσι σαν BURN THE PRIEST , στο οποίο διασκευάζουν με τον δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο punk/ hardcore κομμάτια που αγαπούν, και παραδίδουν ένα αποτέλεσμα που δεν μπορείς παρά να τους βγάλεις το καπέλο.
Φοβεροί παίκτες, εξαιρετική μπάντα που θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε- για δεύτερη φορά, σε λίγες ημέρες επί ελληνικού εδάφους.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Όχι απλά ένα τυπικό band of the week αυτή τη φορά, αλλά το κατά τον υποφαινόμενο καλύτερο συγκρότημα της μουσικής μας συνολικά την τελευταία 20ετία. Οι LAMB OF GOD με την πορεία τους μέσα στα χρόνια υπήρξαν όχι απλά οι συνεπέστεροι, όχι απλά οι ποιοτικότεροι, όχι απλά οι πλέον αποστομοτικοί, αλλά αυτοί που ήξερε ο καθένας ότι μπορεί να τρέξει και να βρεί καταφύγιο στην τσίτα τους και την άκρως πειθήνια μαγκιόρικη επιρροή τους. Τα άξια τέκνα από το Richmond της Virginia, παρότι ξεκίνησαν σαν BURN THE PRIEST το 1999 ακριβώς πριν 20 χρόνια και με την πλέον πατημένη στο λαιμό λογική, έμελλε να εξελιχθούν τρομερά μέσα στα χρόνια και ελάχιστη σχέση να έχουν με τη μπάντα που τότε έσπαγε τα πάντα στο διάβα της και είχε μοναδικό σκοπό να ματώσει τα μηνίγγια των ακροατών της. Ύστερα από την αλλαγή του ονόματος σε LAMB OF GOD, και αφού την επόμενη χρονιά το παρθενικό τους άλμπουμ υπό το νέο όνομα “New American gospel” συνέχισε ακριβώς από’κει που σταμάτησε το ομότιτλο BURN THE PRIEST άλμπουμ, με λίγο μεγαλύτερη βελτίωση στο παίξιμο και με τον Wille Adler, αδερφό του ντράμερ Chris Adler, να συμπληρώνει το παζλ της σύνθεσης, η οποία από τότε έχει μείνει ίδια.
Πλάϊ στον μικρό Adler ο δολοφονικός Mark Morton στις κιθάρες σε ένα από τα καλύτερα και πλέον δημιουργικά κιθαριστικά δίδυμα όλων των εποχών και ειδικότερα στον πολύ σκληρό ήχο. Ο δε μεγάλος Adler έχει ως πιστό του σύντροφο στη ρυθμική βάση τον αθόρυβο και ακούραστο John Campbell και φυσικά το σήμα-κατατεθέν της μπάντας –πέρα από τα ριφφ λεπίδες- είναι η φωνή (;) του Randy Blythe. Ο μάστορας στα δύο προαναφερθέντα άλμπουμ υπό την καθοδήγηση του Steve Austin των TODAY IS THE DAY σαν παραγωγός, έφτυσε τη σπλήνα του στο πλησιέστερο χαντάκι και σίγουρα όρισε κατά πολύ το μέτρο του άκρου που μπορεί να φτάσει ένα μονίμως θυμωμένο λαρύγγι. Ήρθε λοιπόν η στιγμή της αλλαγής του επιπέδου, της (11ης) ώρας που θα τους μάθαινε όλος ο κόσμος και που οι κόποι τους από την αρχή θα έβρισκαν μεγαλύτερο χώρο και έκφραση. Στην κονσόλα της παραγωγής έκατσε ο Devin Townsend, το “As the palaces burn” ήταν γεγονός και ήταν πλέον ευδιάκριτη η αλλαγή, με τον ήχο να καθαρίζει όσο πρέπει, με τις κιθάρες να πληθαίνουν, τα τύμπανα να χορεύουν πάνω στα ριφφ και τον Blythe να ακούγεται ωριμότερος από ποτέ (μέχρι την επόμενη και την μεθεπόμενη και την παραεπόμενη φορά που το διέπραττε).
Οι πόρτες του παγκόσμιου ενδιαφέροντος άνοιξαν για να τους υποδεχτούν, οι περιοδείες δώσανε και πήρανε, οι ακροατές και οπαδοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου προσκύνησαν και πλέον όλοι μιλούσαν για τη νέα μεγάλη ελπίδα του ήχου μας. Αυτή η γεμάτη δόσεις αδρεναλίνης μίξη των τσιτωμένων PANTERA και των ταχύτατων SLAYER που έβρισκε χώρο στη μουσική τους, έφερε πολύ γρήγορα μία τεράστια στρατιά πιστών οπαδών, οι οποίοι πλήθυναν ακόμα περισσότερο με το πρώτο τους άλμπουμ σε πολυεθνική εταιρεία. Σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο, οι Αμνοί του Θεού ξαναχτυπούν ύπουλα με το “Ashes of the wake”, πλέον τους μαθαίνουν και στην Κωλοπετεινίτσα κάθε χώρας, γίνονται σύνθημα στα χείλη κάθε παλιού και νέου εκκολαπτόμενου μεταλλά, οι χιτάρες “Laid to rest”/”Now you’ve got something to die for” αποδεικνύονται πολιορκητικός κριός που γκρεμίζει τις τάσεις και πλέον είναι επίσημο ότι είναι οι βασιλιάδες του σκληρού ήχου παγκοσμίως και όλοι θέλουν να γευτούν κάτι από την επιτυχία τους και όλοι θέλουν να αγγίξουν την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά (μαζί και οι κότες που τους αμφισβήτησαν φυσικά εξ’αρχής και ως μόνιμοι κωλοτούμπες ξαφνικά «ανακάλυψαν» την επιφοίτηση). Οι Αμερικάνοι δεν είχαν καιρό για χάσιμο και απλά πέτυχαν ξανά το ακατόρθωτο με νέα τους κυκλοφορία.
To “Sacrament” κατάφερε – αν είναι δυνατόν- να ξεπεράσει τα δύο προαναφερθέντα άλμπουμ και να λογίζεται ως το καλύτερο τους άλμπουμ, νέες χιτάρες διαδέχθηκαν τις παλιές, καλύτερα κομμάτια, καλύτερο παίξιμο, περισσότερες συναυλίες, το κατά πολλούς κορυφαίο τους κομμάτι (“Redneck”, μου έδωσε και το προσωνύμιο που με συνοδεύει 13 χρόνια) και φυσικά το άλμπουμ να αναδεικνύεται κορυφαίο της χρονιάς (όπως είχε συμβεί και με τους δύο προκατόχους του) σε ακόμα περισσότερα μέσα μεταλλικής ενημέρωσης και γενικώς η περίοδος εκείνη θεωρείται το αποκορύφωμα της δόξας τους. Η αναγνώριση θα μεγάλωνε σταδιακά και αρχικά με το “Wrath” (2009) και στη συνέχεια με το “Resolution” (2012), θα ωρίμαζαν ακόμα περισσότερο συνθετικά, θα έφταναν και σε αυτιά ανθρώπων και μουσικών οπαδών που δε θα το φανταζόντουσαν και όλα έμοιαζαν να κυλούν ιδανικά στις τάξεις τους. Η σύλληψη του Randy Blythe για περιστατικό συναυλιακής βίας στην Τσεχία ώπου απώθησε έναν οπαδό που στην πτώση βρήκε τραγικό θάνατο, πήγε πίσω το συγκρότημα όπως ήταν λογικό (συν ότι τους αφαίμαξε οικονομικά). Ο frontman που εν τέλει αθωώθηκε, υπέμεινε στωϊκά την ποινή του τονίζοντας πολλάκις ότι θα έδινε την ίδια του τη ζωή προκειμένου ο οπαδός της μπάντας του να ζούσε, πράγμα που του αναγνώρισαν μέχρι και οι γονείς του παιδιού.
Όλος ο κόσμος περίμενε την επόμενη τους κίνηση, με το “VII: Sturm und drang” να έρχεται το 2015 και να τους παρουσιάζει πειραματικότερους από ποτέ, με χρήση καθαρών φωνητικών, με στρατιές οπαδών ακόμα και από άλλα μεταλλικά είδη που τους χαρακτήριζαν μοντέρνους, ξεπουλημένους και τα τοιάυτα να τους παραδέχονται επίσημα και με το συναίσθημα της αλλαγής αλλά και της εσωτερικότητας από την περιπέτεια του Blythe να είναι μεταδοτικότατο κατά την ακρόαση του δίσκου. Έχουν περάσει 4 χρόνια χωρίς νέο δίσκο, το συγκρότημα ενώθηκε ξανά σαν BURN THE PRIEST για να κάνει το άλμπουμ διασκευών “Legion: XX” και πλέον έρχονται για δεύτερη φορά στη χώρα μας μετά το μακρινό 2010, στο πιο ασφυκτικά γεμάτο Fuzz Club όλων των εποχών με 1.700 μανιακούς αρχές Ιούνη να μάχονται για τη ζωή τους ενώ παίζανε οι Αμερικάνοι, με τον ίδιο τον Randy μετά στο Underground στα Εξάρχεια να παραδέχεται στον υποφαινόμενο ότι ήταν σίγουρα μία από τις 5 καλύτερες συναυλίες σε συνδυασμό με το κοινό που είχαν δώσει. Δε μ’ ενδιαφέρει να πείσω κανέναν για την αξία τους, είμαι βέβαιος ότι θα διαβάσω και γνώμες συντακτών που θα μου ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι. Εσύ που νιώθεις και με διαβάζεις ξέρεις που πρέπει να είσαι στις 3 Ιουλίου και ξέρεις ότι το αίμα από το ανοιγμένο σου κεφάλι θα γράψει τη δική του ιστορία με χρυσά γράμματα στη συναυλιακή ιστορία της χώρας. ΑΝΤΕΧΕΙΣ; ΑΠΟΔΕΙΞΕ ΤΟ!
Άγγελος Κατσούρας
Δεν υπάρχει ιδιαίτερη αμφιβολία για το αν οι LAMB OF GOD (ε και BURN THE PRIEST λέμε) είναι από τα σημαντικότερα groove metal συγκροτήματα των 00’s. Μία μπάντα που τόσο δισκογραφικά, όσο όμως και με τα live shows της κατάφερε και ανέβηκε γρήγορα και δικαιότατα.
Πρώτη επαφή με το σχήμα ήταν το 2003 και όταν άκουσα κατά τύχη, απλά ψάχνοντας, το κομμάτι “Ruin”, από το “As the palaces burn”. Με τέτοιο groove, τσαμπουκά και τα φωνητικά του Randy Blythe να σκίζουν τα ηχεία, ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθώ και να μη μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον δε με εκείνο το ψαρωτικό brake του Chris Adler στο 2:40 του κομματιού και την επίθεση που το ακολούθησε. Από τότε, αν και όχι ορκισμένος οπαδός, παραμένουν από τις πλέον αγαπημένες μπάντες του είδους και είναι από εκείνα τα σχήματα που φροντίζουν με κάθε δίσκο τους να διατηρούν την ποιότητα και το όνομά τους σε υψηλά επίπεδα. Ασχέτως αν είχαν και λιγότερο καλές στιγμές, όπως για παράδειγμα το “Wrath” που στο σύνολό του, δεν το βάζεις δίπλα στα άλλα τόσο εύκολα. Όμως όταν το 2015 και μετά από τα τόσα που είχαν γίνει και με τη φυλάκιση του Blythe (ας μην ανοίξουμε το κεφάλαιο αυτό καλύτερα), κυκλοφορείς το “VII: Sturm und drang”, είναι σαν να έρχεσαι και να λες “ελάτε παιδάκια, καλά ήτανε, κλείστε τώρα τα στοματάκια σας”.
Τα πάντα όλα, ο χαρισματικός τόσο στιχουργικά, όσο και φωνητικά και σαν frontman Randy Blythe. Ένας τύπος που δεν είχε δώσει και πολλά δικαιώματα μέχρι εκείνο το τραγικό (από όλες τις απόψεις) περιστατικό στην Τσεχία και που είναι από αυτούς τους «μπροστάρηδες» που παίρνουν μία μπάντα από το χεράκι και την πάνε με ασφάλεια στην επιτυχία. Μία επιτυχία που άλλωστε έχουν γνωρίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό οι LOG και απολύτως δικαιολογημένα. Μία μπάντα που άλλωστε έχει προταθεί 5 φορές για Grammy, ασχέτως που δεν έχει κερδίσει (ακόμα;) καμία.
Για live δε συζητάμε. Αυτό που ζήσαμε στο Fuzz το 2010 ήταν μία σχεδόν κατεδάφιση του χώρου. Τρομερή ενέργεια τόσο από τη μπάντα, όσο όμως και από το διψασμένο κοινό της, με αυτό το πάρε-δώσε ενέργειας να δημιουργεί μία τρομερά ηλεκτρισμένη ενέργεια που έκανε το live να χαραχθεί στις μνήμες όσως ήμασταν μέσα. Δε θα ξεχάσω μία στιγμή, που ένα παλικάρι-τετράφυλλη ντουλάπα ήταν στη μέση του pit, αλλά κανείς δεν πλησίαζε και είχε ένα καλό κενό γύρω του, αφού ο άνθρωπος ήταν κάτι σαν πολιορκητική μηχανή. Ελπίζω να μη σακάτεψε πολύ κόσμο εκείνο βράδυ. Όποια/ος δεν τους έχει δει live, ας μην κάνει το λάθος να μην πάει στο Gazi Music Hall στις 3 Ιουλίου! Εγγύηση οι άνθρωποι!
Αγαπημένο τραγούδι δεν έχω για να είμαι ειλικρινής. Ανάλογα τα κέφια, τις ορέξεις και τη μέρα. Από δίσκους είμαι μεταξύ “Sacrament” και “VII”. Για σήμερα πάντως θα επιλέξω κομμάτι από το “Ashes of the wake” (Νο 3 στην προσωπική μου ιεραρχία δίσκων τους).
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Όπως και στο μπάσκετ, που προτιμώ ευρωπαϊκό παρά αμερικάνικο, έτσι και στη μουσική, πάντα ήμουν υποστηρικτής του Ευρωπαϊκού ήχου. Σαφώς όμως, υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις. Μία από αυτές είναι και οι LAMB OF GOD. Τους ακούω χρόνια, αλλά ποτέ φανατικά, μέχρι που κυκλοφόρησαν το “VII: Sturm und Drang”, το οποίο ήταν για μένα ένα από τα καλύτερα άλμπουμς του 2015. 10 τραγούδια που ξεχωρίζουν το καθένα με διαφορετικό τρόπο, πωρωτικά riffs και απίστευτα φωνητικά από τον Randall Blythe. Θυμάμαι εκείνη τη χρονιά, καθημερινά άκουγα τον δίσκο με την ίδια λαχτάρα και πώρωση. Στο άκουσμα ότι θα επισκεφτούν τη χώρα μας, χοροπηδούσα από τη χαρά μου. Θα χυθεί… ιδρώτας!
Γιώργος Δρογγίτης
Μια από τις πλέον αγαπημένες μου μοντέρνες μπάντες του Αμερικάνικου ήχου, αγκαζέ με τους CHIMAIRA και τους MACHINE HEAD. Όντες ο καρπός του απαγορευμένου έρωτα μεταξύ PANTERA και SLAYER, οι θεοί από το Richmond απλά μοιράζουν βρωμόξυλο σε όποιον αμφισβητεί την δισκογραφική ή συναυλιακή υπεροχή τους. Μη γελιέστε όμως, δεν μιλάμε για απλά μια μίξη μπαντών. Οι LAMB OF GOD, είναι ένα από τα συγκροτήματα που ξεχωρίζουν από τους επιγόνους των άνωθι θεών, με το χαρακτήρα και τη συνθετική τους δεινότητα. Με έναν frontman-υπόδειγμα όπως ο Randy Blythe, τα πράγματα δεν είναι αλλιώς. Μέσα στις καλύτερες συναυλίες που έχουν δει τα μάτια μου, είναι εκείνο το βράδυ στο Fuzz club πρώτη Ιουνίου του 2010, όπου μετά από ένα καταστροφικό σερί με συναυλίες NEVERMORE και BOLT THROWER απλά παραδώσαμε πνεύμα εκεί μέσα! Τους έχουν προτιμήσει και μεγάλοι της μουσικής μας (METALLICA, SLAYER) σε περιοδείες μαζί τους, παραδίδοντας άτυπα τη σκυτάλη σε εκείνους. Μέλλον λαμπρό και πολλά ακόμα χρόνια για να δώσουν πράγματα, παραπάνω από όσα ήδη έχουν δώσει στο σκληρό ήχο. Αγαπημένο κομμάτι, από το απίστευτο “Ashes of the wake” το “What I’ve become”.
Γιάννης Σαββίδης
Τι τεράστια μπάντα φιλοξενούμε πάλι στο band of the week και τι τεράστια μπάντα θα βρεθεί πάλι σε ελληνικό έδαφος! Οι LAMB OF GOD ηχούν στα αυτιά μου σαν μια μοναδική μπάντα, και αναμφίβολα η καλύτερη του σύγχρονου αμερικάνικου heavy metal ανάμεσα σε μπάντες όπως του TRIVIUM, KILLSWITCH ENGAGE, DEVILDRIVER και άλλες. Τα ριφ τους, η thrash ορμή, τραχύτητα και το ανεπανάληπτο groove που χαρακτηρίζει τη μουσική τους με βρίσκουν σύμφωνο και με το παραπάνω. Μιλάμε για μια μπάντα οικογένεια που στηρίχθηκε όπως αρμόζει σε μια οικογένεια στον μαινόμενο και ιδιοφυή frontman της μπάντας, Randy Blythe, όταν πέρασε τη γνωστή πλέον δικαστική διαμάχη μετά το θάνατο ενός οπαδού κατά τη διάρκεια συναυλίας στη Τσεχία. Έχουν καταφέρει να βγουν δυνατότεροι από τη δοκιμασία αυτή και μάλιστα με έναν αριστουργηματικό δίσκο, το “VII: Sturm und drang” από το οποίο επιλέγω τον παρακάτω οδοστρωτήρα.
Φίλιππος Φίλης
Μπαντάρα που σπέρνει τον όλεθρο. Αυτό είναι οι LAMB OF GOD, απλά, λιτά και απέριττα. Τους γνώρισα με το “Wrath”, το οποίο με οδήγησε στο “Sacrament”, όπου εκεί του λάτρεψα. Έκτοτε οι LAMB OF GOD είναι ένα από τα συγκροτήματα που ακολουθώ πιστά και μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις μπαντών εκεί έξω, που γουστάρω όλους τους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει. Άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο, έχουν όμως όλοι κάτι να πουν και πολλά πράγματα που μπορούν να σε ισοπεδώσουν. Τα ανελέητα groove-άτα riffs των Mark Morton και Willie Adler, που θυμίζουν τους τεράστιους PANTERA, σε συνδυασμό με την αισθητική του Νότου της Αμερικής, την απίστευτη ενέργεια επί σκηνής, τους βομβαρδισμούς που προκαλούν τα drums του Chris Adler και έναν Randy Blythe που κάθε φορά που πιάνει το μικρόφωνο, αφήνει επάνω και μερικά κομμάτια από το λαρύγγι του, συνθέτουν ένα από τα καλύτερα γκρουπ του ακραίου ήχου. Μετά από δέκα χρόνια έρχονται ξανά στη χώρα μας. Την πρώτη φορά δεν ήμουν εκεί, σε ένα live που έχω ακούσει τα καλύτερα. Αυτή την φορά όμως δεν τους χάνω. Οι πιστοί θα είμαστε εκεί.
Δημήτρης Μπούκης
