Οι Νορβηγοί LEPROUS, θεωρούνται -και λογικά είναι- η κορυφαία μπάντα που αναδείχθηκε μέσα στα 00’s στον ευρύτερο χώρο της προοδευτικής μουσικής. Στη χώρα μας, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, έχουν έρθει ήδη 5 φορές (δύο ως support των THERION και των AMORPHIS), δύο φορές ως headliners και μία φορά στο Athens Rocks μαζί με τους SLAYER. Στις 15 Φεβρουαρίου στο Fuzz, θα έρθουν να μας επισκεφθούν για μία ακόμη φορά και είμαστε βέβαιοι ότι για μία ακόμη φορά θα παρακολουθήσουμε ένα θέαμα αντάξιο της πολύ καλής τους φήμης, ιδιαίτερα ερχόμενοι μ’ έναν πολύ καλό δίσκο στις αποσκευές τους, το “Pitfalls”. Όπως πάντα, από κάτω, μπορείτε να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους LEPROUS και να διαβάσετε την άποψη των συντακτών μας.

LEPROUS… Έρωτας από την πρώτη «αυτιά»!!! Του άκουσα στο “Bilateral” (προσωπικός δίσκος της χρονιάς για εμένα όταν κυκλοφόρησε) και κόλλησα με την πάρτη τους, αφού με τους THERION δεν τους είχα δει, όταν είχαν έρθει για το –μάλλον μέτριο- ντεμπούτο τους. Απρόβλεπτοι, ατμοσφαιρικοί, με στοιχεία από πάρα πολλά αγαπημένα μου σχήματα, αλλά πάνω απ’ όλα με προσωπικό ήχο που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Τεχνικά άρτιοι, όχι αποστειρωμένοι, εξέλιξαν τον ήχο τους και μάλιστα με το τελευταίο άλμπουμ τους, το “Pitfalls”, φλέρταραν έντονα με την pop μουσική. Τι όχι; Είπαμε, μιλάμε για ένα προοδευτικό συγκρότημα, που δεν διστάζει να πειραματιστεί με οτιδήποτε. Ο ηγέτης / συνθέτης / ιδρυτής / τραγουδιστής / πληκτράς Einar Solberg, δεν δίστασε να γράψει έναν ολόκληρο δίσκο για την κατάθλιψη που τον ταλαιπώρησε τον τελευταίο καιρό κι εγώ του βγάζω το καπέλο. Όσοι πιστεύετε ότι καλό είναι μόνο ότι είναι metal, μπορείτε να προχωρήσετε παρακάτω. Οι LEPROUS δεν είναι για εσάς. Αφήστε εμένα να ακούω το “Malina”, το “Bilateral”, το “The congregation” και το “Pitfalls” ακατάπαυστα…
Υ.Γ. Τι διαολοντραμάκλα είναι αυτός ο Baard Colstad…

Σάκης Φράγκος

Οι «Λεπροί», είναι απολύτως δικαιολογημένα μία από τις μπάντες για τις οποίες γίνεται ντόρος και συζητήσεις στην εποχή μας. Ασχέτως του πόσους «αγγίζει» η μουσική τους, είναι από αυτά τα σχήματα που προσπαθούν και κάνουν κάτι δικό τους ηχητικά, κάτι που, προσωπικά, πάντα γούσταρα και εξακολουθώ να γουστάρω.
Η αλήθεια είναι, ότι ενώ στην αρχή τους με είχαν κάνει να κολλήσω με τον ήχο τους, σταδιακά, κάπου κουράστηκα ή, αν θέλετε, δεν μου αρέσει το ίδιο η εξέλιξη που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν. Όχι ότι δεν είναι πολύ ωραίο το “Malina” ή ωραίο το “Pitfalls”, απλά στα αυτιά μου δεν είναι “Coal” ή “Bilateral” ή έστω “The congregation” (η σειρά των δίσκων είναι με κριτήριο την προσωπική μου προτίμηση). Εκείνη η πιο «ηλεκτρική» εποχή της μπάντας, με τα περισσότερα ξεσπάσματα και το λίγο πιο απρόβλεπτο στον ήχο τους, μου άρεσε πολύ περισσότερο, ασχέτως του αν καθαρά σε επίπεδο μουσικότητας, εξακολουθώ και τώρα να τους βγάζω το καπέλο. Άλλωστε όταν έχεις στη μπάντα σου έναν από τους καλύτερους drummers της γενιάς του στο χώρο μας (μαζί με τον Eloy Casagrande των SEPULTURA), τον απίθανο Baard Kolstad και ηγέτης σου είναι ένας τόσο χαρισματικός τραγουδιστής και συνθέτης, όπως είναι ο Einer Solberg  και η διάθεσή σου σαν σχήμα είναι πάντα να κοιτάς μπροστά και να πειραματίζεσαι χωρίς κανέναν περιορισμό και μάλιστα έχοντας τα υλικά και την παικτική άνεση να το κάνεις, η μουσικότητα θα κτυπήσει κόκκινο. Και εκεί οι LEPROUS είναι άξιοι θαυμασμού.
Αν κάποιος τους γνώρισε στο live με τους SLAYER που δεν κόλλαγαν για κανένα λόγο με το όλο lineup, μην τους αδικήσει. Σε δικό τους live, τα πράγματα είναι αλλιώς. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν και το τριπάκι που σε βάζουν, είναι διαφορετικά τελείως. Και είναι από αυτές τις μπάντες, που ασχέτως αν ποτέ γίνουν μεγαλύτεροι ή όχι από το επίπεδο που είναι τώρα σε θέμα εμπορικότητας, αξίζει να δεις και ειδικά όταν είναι στο (μέχρι τώρα) peak τους.
Από τραγούδι, το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από αυτό το σχήμα.

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Οι LEPROUS συγκεκριμένα είναι πολύ αγαπημένο συγκρότημα και πολύ αγαπημένο θέμα συζήτησης με όλους όσους για δικούς τους –αδιευκρίνιστους ως επί τω πλείστω και ατεκμηρίωτους ΠΑΝΤΑ- λόγους τους κράζουν στην πρώτη δοθείσα ευκαιρία. Βλέπετε η μουσική μας είναι γεμάτη άνθη αραβοσίτου τα τελευταία χρόνια και το πρόβλημά μας είναι μία μπάντα η οποία ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ πρόσφερε μερικά από τα πλέον κορυφαία άλμπουμ ειδικά κατά την δεκαετία που έφυγε. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά, καθώς δημιουργήθηκαν το 2001 και μετά από demo και διάφορες αναζητήσεις το πρώτο τους επίσημο άλμπουμ (“Tall poppy syndrome”) καταγράφεται το 2009. Aυτό δείχνει ότι δεν βιάστηκαν αλλά έκαναν σίγουρα βήματα και όταν ήταν απόλυτα έτοιμοι. Έτυχε είτε από τύχη (αρχικά) είτε από σφοδρή επιθυμία να τους δω όλες τις φορές (5 τον αριθμό) που ήρθαν στη χώρα και κάθε φορά η εξέλιξή τους ήταν παροιμιώδης. Έτσι η μπάντα που είδα το 2010 μαζί με τους THERION (και τους σαλεμένους υπέροχους LOCH VOSTOK) ήρθε στην προσοχή μου και το μεγάλο μπαμ έγινε το 2011 με την κυκλοφορία του “Bilateral” το οποίο ύψωνε την όλη προοδευτική μουσική σε νέα μοτίβα και με άλλη δική τους ακομπλεξάριστη λογική. Ήταν και λίγο πιο καφρούληδες σε σχέση με τους υπόλοιπους, άρα…
Δεύτερη λοιπόν επίσκεψη εκείνη τη χρονιά στην Ελλάδα και μετά τον κυκλώνα συναισθημάτων που προκάλεσε το άλμπουμ, πάρε και μία ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ εμφάνιση στην οποία ΕΣΒΗΣΑΝ από το χάρτη τους άμοιρους AMORPHIS και πλέον η σχέση έγινε ερωτική. Προσθέστε και μία εμφάνιση στο Brutal Assault ως touring μπάντα του Ihsahn κι αυτό ήταν. Αυτόματα ήξερα ότι είχα να κάνω με ένα συγκρότημα που σε κάθε του βήμα γινόταν καλύτερο, ουσιαστικότερο και με έναν Τ-Ρ-Α-Γ-Ο-Υ-Δ-Ι-Σ-Τ-Η (με κεφαλαία και διακεκομμένα) τον οποίο θεωρώ προσωπικά τον καλύτερο των τελευταίων ετών σε μεταλλικό συγκρότημα (έστω κι αν η σχέση τους πλέον με το μεταλλικό ήχο δεν είναι και η στενότερη). Τα “Coal” (2013) και “The congregation” (2015) διεύρυναν το σερί από δεκάρια και η μπάντα έγινε μη αντιμετωπίσιμη ειδικά στον προοδευτικό χώρο. Βαρύτεροι, πιο ατμοσφαιρικοί, πιο δαιδαλώδεις στις συνθέσεις και πιο ανοιχτοί σε πειραματισμούς, πιο εκφραστικοί και γενικά πιο ότι θέλει να βάλει ο καθένας (ακόμα και πιο ενοχλητικοί για όσους ήδη τους αντιπαθούσαν). Εκεί κάπου άλλαξαν ρότα και αποφάσισαν να γίνουν πιο προσβάσιμοι, απομακρύνθηκαν αισθητά από τον μεταλλικό τους ήχο και σαν να ήξεραν ότι αυτό που μπορούσαν να δώσουν το έδωσαν, άνοιξαν τους ορίζοντες τους σε άλλους ήχους με τα “Malina” (2017) και “Pitfalls” (2019).
Ο δαίμονας της κατάθλιψης χτύπησε και γκρέμισε την πόρτα της ζωής του Einar Solberg, ο οποίος έβγαλε τα εσώψυχά του στο τελευταίο άλμπουμ της μπάντας και μπόρεσε να σταθεί όρθιος τελικά, είχα πολύ μεγάλο σκεπτικισμό για το “Pitfalls” μη ευχαριστημένος από τα πρώτα singles αλλά άξια έχει θέση στη δισκογραφία τους και έχει γίνει από τα πιο πολυακουσμένα άλμπουμ των τελευταίων ετών. Διατηρούν μία ζωντανή ενέργεια και μεγαλοσύνη, που ακόμα και ο χάλια ήχος στο ΟΑΚΑ σε μέρα που παίζανε κοτζάμ SLAYER και ήταν τέρμα παράταιροι, δεν τους πτόησε και μπόρεσαν να λάβουν θερμά χειροκροτήματα από τους ούγκανους κάφρους που υπόσχονταν να τους πετάξουν μπουκάλια (για να μην ξεχνάμε και τις κωλοτούμπες). Υποθέτω θα το πάνε σε ακόμα πιο μαλακό κι εμπορικό μοτίβο μελλοντικά, πλήρως αποκομμένοι από το μεταλλικό τους παρελθόν. Παρόλα αυτά, θα συνεχίζουν να φέρνουν κόσμο στο μεταλλικό ήχο ακόμα κι όχι ως τόσο ενεργά μέλη του και όσο διατηρούν αυτή την φοβερή ικανότητα για πολύπλοκους ρυθμούς, κολλητικές κομματάρες κι όσο ο Solberg είναι καλά και δεν περάσει άλλα εμπόδια, το μέλλον τους είναι λαμπρό, όσο κι αν τους κράζει ο Τάκης ο Venom ή η Σούλα η Mayhem. Ξυδάκι και καναπέ στους αμφισβητίες, οι υπόλοιποι ξέρετε ότι σε κάθε δίσκο τους βλέπετε κι ακούτε Champions League αισθητική και δεν αξίζει να ασχολείστε με Α’ τοπικό.

Άγγελος Κατσούρας

LEPROUS. Και να μην θες να ασχοληθείς, το όνομά τους ακούγεται τα τελευταία χρόνια τόσο πολύ, για καλό και για κακό, που θες δεν θες παίρνεις θέση. Κόσμος τους λατρεύει, κόσμος λατρεύει να τους μισεί, κάποιοι στεκόμαστε απέναντι και τους κοιτάμε να μαλώνουν οι μεν με τους δε. Έχει πλάκα η αλήθεια είναι. Έχοντας ακούσει το σύνολο της δισκογραφίας τους, έχω να πω πως μου είναι συμπαθέστατοι και εννοείται τους βγάζω το καπέλο για τις τεχνικές τους ικανότητες. Επίσης μου αρέσει που εξελίσσουν την μουσική τους και στα πλαίσια που μπορούν και τους αρέσει να κινούνται, είναι ικανοί να κάνουν και να πετύχουν πολλά ακόμη. Δυστυχώς όμως, δεν μπορώ να πω πως με έχουν κερδίσει. Δεν ξέρω τι μου λείπει από την μουσική τους. Μπορώ μεμονωμένα να βρω πολλά στοιχεία που θεωρητικά να με «τραβούσαν», αλλά το σύνολο, το «πάντρεμα» αυτών δεν δίνει το αποτέλεσμα που προσωπικά θα ήθελα ώστε να δηλώσω οπαδός τους. Φταίει και αυτή η φωνή που ναι μεν είναι ιδιαίτερη αλλά αυτό το διαρκές μελό ηχόχρωμα δεν το μπορώ με τίποτα… Φέρνοντας στο νου μου την εμφάνισή τους με τους SLAYER, έχω να τους πω πως ήταν τυχεροί που είχαμε 2019 και όχι 1999. Και αν δεν με πιστεύουν, να ρωτήσουν τους SYSTEM OF A DOWN. Ωραία μπάντα στην σκηνή όμως, όσοι πάτε να τους δείτε είναι σίγουρο πως θα παραδεχτείτε τον επαγγελματισμό τους και την άνεσή τους. Τώρα αν σας τραβήξουν τα τραγούδια τους, είναι άλλο καπέλο που λέμε. Ας βάλουμε κάτι από τα «πίσω» σχετικά, ωραίο, μεγάλο και …ανεξέλεγκτο!

Δημήτρης Τσέλλος

“Bilateral”, “Coal” , “The congregation”, “Malina”, “Pitfalls”  είναι τα πέντε albums που έβγαλαν οι Νορβηγοί LEPROUS μέσα στην δεκαετία που μας πέρασε, από τα έξι συνολικά της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους. Πέντε albums το ένα καλύτερο από το άλλο, όλα διαμάντια πραγματικά όχι μόνο στον χώρο του progressive metal που κινούνται αλλά και γενικότερα στον χώρο του σκληρού ήχου της δεκαετίας του ’10. Τα albums της παρέας αυτής ξεχωρίζουν γιατί διαθέτουν  έναν ξεχωριστό ήχο και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που πηγάζει τόσο από το δέσιμο της ομάδας αυτής αλλά και από το μοναδικό ταλέντο στην ερμηνεία του Einar Solberg και επίσης το- παίζω σαν να μην υπάρχει αύριο- παίξιμο του μοναδικού υπερταλαντούχου drummer Baard Kolstad.
Οι εμφανίσεις τους την χώρα μας ήταν όλες εξαιρετικές, εγώ θα σταθώ και ξεχωρίζω εκείνη στο κατάμεστο Αν club τoν Σεπτέμβριο του 2015 στην περιοδεία του “The congregation” που πραγματικά  έμεινα άφωνος από το στήσιμο-παίξιμο- απόδοση της μπάντας. Οποίος δεν τους έχει δει live, νομίζω χάνει ένα μεγάλο μέρος από την κατανόηση της πραγματικής τους ταυτότητας. Αν κάποιος που παρακολουθεί τα καινούργια πράγματα κάνει μια ανασκόπηση στην προηγούμενη δεκαετία, άνετα ξεχωρίζει τους LEPROUS σαν ένα από τα σχήματα που μας έδωσε μερικές από τις πιο ιδιαίτερες και ξεχωριστές δουλειές σε αυτήν. Οι υπόλοιποι, ανακαλύψτε τους τώρα που βρίσκονται ακόμα στο ζενίθ τους.

Γιάννης Παπαευθυμίου

Ειλικρινά, τι να πω για τους τεράστιους LEPROUS που δεν έχει ειπωθεί ήδη. Μιλάμε, τουλάχιστον για μένα, για τη μοναδική μπάντα που ξεπήδησε στις αρχές των 10’s και άλλαξε άρδην αυτό που λέμε progressive metal και rock και για τη μοναδική, ουσιαστικά καινούργια, μπάντα που με κέρδισε τα τελευταία χρόνια. Ελάχιστες μπάντες τη σήμερον εποχή της ρετρολαγνίας έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι ολότελα καινούργιο, ρηξικέλευθο και συναρπαστικό στον προοδευτικό χώρο, όπως οι LEPROUS. Η μπάντα από τη Νορβηγία δεν υπακούσει σε καμία νόρμα ή μπάντα του παρελθόντος (στοιχηματίζω πως δεν έχουν καν ακούσει ποτέ DREAM THEATER). Πρέπει να σας πω επίσης πως δεν με κέρδισαν αρχικά παρόλες τις ακροάσεις που τους αφιέρωσα. Με τον καιρό όμως όχι μόνο ωρίμασαν εκείνοι αλλά και εγώ και, με την άφιξη της τελευταίας game changer κυκλοφορίας τους, το ασύλληπτο “Pitfalls”, αναθεώρησα και τα αυτιά μου αντέδρασαν όπως αρμόζει. Ειλικρινά δεν έχω ακούσει πιο λυρική και ειλικρινή ερμηνεία από τραγουδιστή (ίσως μόνο από τον Geoff Tate στο “Operation mindcrime”). Ο Einar Solberg πραγματικά με ισοπεδώνει κάθε φορά και ζωντανά είναι το ίδιο αυθεντικός και ισοπεδωτικός όπως στο δίσκο. Όλοι οι μουσικοί είναι ένας-προς-έναν και το παίξιμο τους εξωγήινο, με δύο ντράμερ και οχτάχορδες κιθάρες που ούτε για λεπτό δε θυμίζουν djent φλυαρία. Αυτό που λέμε progressive, στα χέρια των LEPROUS παίρνει νέα μορφή και έχει ήδη δημιουργήσει σχολή που, για το καλύτερο, γράφει εκ νέου την ιστορία για τους νεότερους και γηραιότερους. Το μέλλον τους ανήκει!

Φίλιππος Φίλης

Οι σπουδαίοι αυτοί Νορβηγοί, μου ήταν γνωστοί μέχρι και το 2018, ως όνομα. Ήταν θυμάμαι, το πρώτο Σάββατο του Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς, στα τελειώματα της στρατιωτικής μου θητείας. Είχα πάρει άδεια από το στρατό (μεταλλάς διοικητής τάγματος, αυτά καλό είναι να γίνονται!) και Σάββατο και Κυριακή, γιατί ο φίλος και μετέπειτα συνάδελφος Άγγελος Κατσούρας, μου είχε προτείνει να μη τους χάσω καν, ούτε εκείνους το Σάββατο, ούτε τους INCANTATION που παίζανε την επόμενη μέρα (και που κακά τα ψέματα είχα μεγαλύτερη επαφή). Αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, έβρισκα εαυτόν με σαγόνι κατεβασμένο στο πάτωμα από την απόδοση τους. Εκπληκτικό, μοντέρνο progressive metal με έντονες μελωδίες, και ευαισθησίες. Τους έμαθα με το “Malina” (2017), και δεν μετανιώνω δευτερόλεπτο γι αυτή μου την απόφαση. Τους είδα με SLAYER το 2019, να παίζουν τη πιο παράταιρη τους συναυλία (ακόμα και ο ήχος ήταν κατά τους στην αρχή), που και πάλι σκίσανε. Φανταστείτε τι λέει αυτό για τη μπάντα αυτή… ποιότητα ολκής! Βγαίνει το ολοκαίνουργιο άλμπουμ τους “Pitfalls” (2019), ο κόσμος τους κριτικάρει που μαλάκωσαν. Εγώ ξέρω ότι τη μελωδική γραμμή του “Below” τη τραγουδάω ακόμα και τώρα στο άσχετο. Αυτό, είναι ένα αποτέλεσμα του να ξέρεις να γράφεις τραγούδια που μένουν. Κι ας μαλάκωσαν, σιγά τα αυγά! Στην τελική, θα ήταν υποκριτικό να τους ψέξω για κάτι τέτοιο, όταν η αγαπημένη μου μπάντα έβαλε μπαλάντα το ‘84 σε thrash δίσκο, και κατέβασε γκάζια στις 12 Αυγούστου του ‘91 σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Χώρια που σε αυτό το άλμπουμ, ο τραγουδιστής ανοίχτηκε για το θέμα εκείνο που τόσο τον βασάνιζε (κατάθλιψη). Οπότε έξτρα πόντοι γι αυτό. Κομμάτι τώρα… Θα επιλέξω κάτι από το άλμπουμ – γνωριμίας μου με αυτούς: “From the flame”.

Γιάννης Σαββίδης

Η μόνη σχέση που έχω με αυτούς εδώ τους λεβέντες είναι επειδή τους ακούει μανιωδώς η σύζυγός μου! Προσπάθησα και εγώ με τη σειρά μου να μπω στο τριπάκι να μυηθώ στους ήχους τους αλλά το αποτέλεσμα έπεσε στο κενό. Έτυχε και τους είδα ζωντανά όντας support στους SLAYER το προηγούμενο καλοκαίρι στο Ο.Α.Κ.Α. αλλά λίγο η ζέστη, λίγο η αναμονή για τους Σφαγείς, λίγο οι SUICIDAL ANGELS που προηγήθηκαν, δεν βοήθησε καθόλου το πράγμα. Όπως και να ‘χει αντιλαμβάνομαι το σούσουρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους. Αν ανταποκριθούν σε αυτό που πιστεύουν οι οπαδοί τους θα το δείξει η ιστορία.

Ντίνος Γανίτης