BAND OF THE WEEK: MASTER OF PUPPETS

Αυτή την εβδομάδα, έχουμε ένα εντελώς ξεχωριστό “Band of the week”, αφού ξεκάθαρα δεν αφορά συγκρότημα, αλλά έναν ολόκληρο δίσκο!!! Και ποιον δίσκο: Το “Master of puppets” των METALLICA, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα 3 Μαρτίου του 1986. Έναν από τους τελειότερους metal δίσκους όλων των εποχών. Έγραψαν οι συντάκτες μας, λοιπόν, για το άλμπουμ αυτό, αυτό που ζητάμε απ’ όλους εσάς, είναι να μας πείτε στο poll που ακολουθεί, ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι μέσα από το “Master or puppets”!!!

Πολλές φορές ακούω και διαβάζω και «δίσκους-δεκάρια». Δίσκους που αγγίζουν την τελειότητα. Και μου έρχεται στο μυαλό το “Master of puppets”. Και λέω: «Μπααααα», δεν είναι 10/10. Δεν είναι “Master of puppets”. Προσοχή, το άλμπουμ αυτό, δεν είναι το αγαπημένο μου όλων των εποχών, βρίσκεται στη δεκάδα μάλλον, αυτό δεν σημαίνει ότι σε όλα τα επίπεδα δεν είναι τέλειο. Κατ’ αρχήν και τα 8 τραγούδια του δίσκου είναι απολύτως τέλεια, ούτε ένα ψεγάδι, ούτε ένα σημείο που να μην έχει τη χρησιμότητά του. Η παραγωγή; Κρυστάλλινη, όπως ακριβώς έπρεπε να ακούγεται ο δίσκος. Εξώφυλλο; Έχετε δει άλλο πιο πολυφορεμένο t-shirt από το εξώφυλλο του “Master of puppets”; Στίχοι; Μονάχα αυτούς του ομώνυμου κομματιού να διαβάσεις, καλύπτεσαι διαπαντός… Όλα αυτά, παιγμένα από ένα γκρουπ με τα μέλη του στα early 20s (όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, τα μέλη ήταν από 23 μέχρι 24 ετών!!!), μ’ έναν ντράμερ που επιμένουμε να συζητάμε ότι είναι μέτριος και απλά κρατάει στοιχειωδώς τον ρυθμό. Μ’ έναν κιθαρίστα που ξέρει να παίζει μόνο wah-wah, έναν τραγουδιστή μέτριο που έψαχναν να τον αλλάξουν (τουλάχιστον παίζει πολύ καλή ρυθμική κιθάρα) και τον Θεό του μπάσου, τον αδικοχαμένο Cliff Burton (ο οποίος έχει συνθετικά credits βέβαια, μόνο το “Orion” και το “Damage Inc”). Μπορείτε λοιπόν να μου βρείτε πως αυτό το συγκρότημα που «κολυμπούσε στη μετριότητα» κυκλοφόρησε τέτοιο κολοσσιαίο υπερδημιούργημα; Ζούμε την εποχή που ψάχνουμε να μειώσουμε όποιον είναι στην κορυφή, απλά για να κάνουμε το κομμάτι μας, να κουνήσουμε το δάχτυλο στους Τιτάνες της μουσικής μας (που φυσικά και δεν είναι στο απυρόβλητο, ούτε υπεράνω κριτικής, αρκεί μόνο να είναι ουσιαστική), επειδή φυσικά εμείς ξέρουμε καλύτερα απ’ αυτούς και όλο το σύστημα των manager που παίρνουν τις αποφάσεις, τι είναι καλύτερο για την μουσική και την καριέρα τους. Σε απλά ελληνικά, σαν σήμερα, βγήκε ο –ίσως- κορυφαίος δίσκος στην ιστορία του heavy metal, κατά τη γνώμη μου. Ένας δίσκος που είναι κατάφωρα thrash, από την άλλη και τόσο mainstream που τον ακούνε ακόμα και άνθρωποι που έχουν επιδερμική σχέση με τη rock μουσική και μάλιστα χωρίς να υπάρξει ούτε ένα ίχνος εμπορικότητας (παρότι έχει πουλήσει αρκετά εκατομμύρια αντίτυπα). Αν πιστεύετε ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν τυχαία και λόγω συγκυριών, ζούμε σε παράλληλο σύμπαν. Στην περίπτωση των METALLICA, η έμπνευση, το ταλέντο και η σκληρή δουλειά, αμείφθηκαν και μας χάρισαν αυτό το άλμπουμ. Αντί επιλόγου:

Side one

1. “Battery”

2. “Master of Puppets”

3. “The Thing That Should Not Be”

4. “Welcome Home (Sanitarium)”

Side two

1. “Disposable Heroes”

2. “Leper Messiah”

3. “Orion”

4. “Damage, Inc.”

Σάκης Φράγκος

Αν χρειάζεται η δική μου άποψη για το τι εστί “Master of puppets” και ποια είναι η σημασία του στα 34 χρόνια που κάνει τον κόσμο καλύτερο, τότε ο κόσμος βαδίζει ολοταχώς προς το χειρότερο. Από τη στιγμή που οι METALLICA υπήρξαν το κορυφαίο συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής και το τρίτο τους άλμπουμ θεωρείται από την πλειοψηφία ως το καλύτερό τους άλμπουμ, δε χρειάζεται καν η γνώμη μου. Αυτό αυτόματα το ενισχύει ως το κορυφαίο άλμπουμ της αγαπημένης μας μουσικής, άρα και της μουσικής γενικότερα γιατί δεν υπάρχει καλύτερη μουσική από αυτή που αγαπάμε περισσότερο. Αν όλα τα παραπάνω δε μπορούν να γίνουν κατανοητά, υπάρχει αντικειμενικό πρόβλημα με τη θεώρηση των πραγμάτων στο κεφάλι του καθενός και δεν είμαι ούτε αυτός που φταίει γι’ αυτό, ούτε αυτός που θα προσπαθήσει να σας αλλάξει γνώμη. Η μουσική παγκοσμίως χωρίζεται σε προ και μετά “Master of puppets” εποχή. Δεν περιμένω να το δεχτείτε, περιμένω όμως να είναι από όλους αντιληπτή η αξία του, το γιατί όλα τα παραπάνω που έχω γράψει είναι απόλυτα ολόσωστα ακόμα κι αν από μέσα σας με βρίζετε μερικοί και μερικές, και φυσικά από τη στιγμή που αποτελεί και την τελευταία στιγμή που μεγαλούργησε ο Cliff Burton που 6μιση μήνες μετά θα άφηνε για πάντα αυτόν τον κόσμο, πάσα διαφωνία παύει εν τη γενέσει της. Καθίστε και σκεφτείτε απλά αν, πόσο και γιατί η ζωή θα ήταν απείρως χειρότερη σε κάθε τομέα, αν δεν υπήρχε αυτή η δημιουργία διαθέσιμη να ακουστεί από όλους. Συνετρίβη κάθε σύγκριση με ότι είχε προηγηθεί πριν την κυκλοφορία του, μεταλλικό και μη, και για τους περισσότερους οπαδούς παγκοσμίως εκεί έξω, τίποτα δεν υπήρξε ίσο κι εφάμιλλο σε αξία με το άλμπουμ που κάτω από τον αιματοβαμμένο ουρανό δεσπόζουν οι σταυροί σε ένα ατελείωτο νεκροταφείο και που τα σχοινιά που κρέμονται από τον ουρανό έδειχναν ότι το “Master of puppets” θα παίζει αιώνια ότι κινείται γύρω του σαν μαριονέττες και θα είναι ο απόλυτος αφέντης σε ότι μπορεί να υποταχθεί μπροστά στη δυσθεώρατη υπόστασή του. Συρθείτε γρηγορότερα και υπακούστε τον αφέντη της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς και του πρώτου μεταλλικού άλμπουμ που διασώθηκε από το Κογκρέσο ως δείγμα πολιτιστικής, αρτιστικής  και ευρύτερης αξίας. Ή απλά πάρτε κιάλια και κοιτάξτε το να απομακρύνεται από τους πάντες και τα πάντα όλο και περισσότερο όσο περνάνε τα χρόνια. Αν και καθαρά μουσικά θεωρώ τον διάδοχό του ακόμα ανώτερο, αν ένα άλμπουμ ορίζει την συνολική μεταλλική τελειότητα ήταν, είναι και θα είναι αυτό. Κι αυτό είτε το δέχεσαι, είτε σωπαίνεις για πάντα για να μην εκτεθείς κυρίως προς τον εαυτό σου και ως προς το τι νόημα έχει η ύπαρξή σου αν δε μπορείς να κυριευθείς από το δέος, την απόλυτη αύρα του και το ότι κοντινότερο προς τον Θεό και μακρύτερο από τον μέσο άνθρωπο δημιούργημα που εκφράστηκε ποτέ μέσα από χορδές, δέρματα και νότες. Μετά την κυκλοφορία του τίποτα δεν ήταν το ίδιο και μετά το χαμό του Cliff άλλαξε και το μέλλον όλης μας της μουσικής. Ήταν 3 Μαρτίου του 1986 όταν γράφτηκε η ιστορία από την αρχή και μέχρι το τέλος. Χρόνια σου πολλά Αφέντη! Οι πιστοί σου συνεχίζουν και υπακούν στο κάλεσμα σου και τρομοκρατούνται στο σαρδόνιο γέλωτα της υπεροχής σου σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Θα είσαι για πάντα αυτό που δε θα έπρεπε να υπάρχει αλλά έγινε πραγματικότητα και εφιάλτης στα όρια που μπορεί να θέσει ο άνθρωπος. Θα είσαι το σημείο που ο χρόνος μένει ακίνητος και κανείς δεν φεύγει και κανείς δεν πρόκειται να θελήσει να φύγει. Θα είσαι η αιώνια πηγή έμπνευσης για ότι μπορεί να αγγίξει την κορυφή και να μην κατέβει ποτέ και αυτό που μπροστά σε όλους μας, θα μας κάνει να αισθανόμαστε αναλώσιμοι. Αρχή μιας εποχής που διαρκεί μέχρι σήμερα και τέλος όλων όσων προηγήθηκαν και ακολούθησαν. Ποιος να συγκριθεί μαζί σου;

Άγγελος Κατσούρας

Το λες και οξύμωρο στη στήλη “Band of the week” να έχουμε όχι μία μπάντα, αλλά ένα δίσκο μπάντας. Αλλά κάθεσαι και σκέφτεσαι και λες ότι κάποιοι δίσκοι, όπως καλή ώρα το “Master of puppets” των METALLICA, θα μπορούσαν να είναι και το έργο μίας ολόκληρης ζωής για πάμπολλα, γνωστά ή και άσημα συγκροτήματα εκεί έξω. Άλλωστε εδώ, οι τιτάνες αυτοί, έχουν γράψει τόσα riffs, που άλλα σχήματα θα ήθελαν 3-4 δίσκους για να τα χωρέσουν όλα.

Προσωπικά, δεν είναι το my number one (το πιάσαμε, έτσι;) της δισκογραφίας των METALLICA, καθώς αυτή τη θέση είχε και θα έχει το “… And justice for all”, για πολλούς και διάφορους λόγους. Είναι σίγουρα το Νο 2 όμως, αλλά και πάλι, αυτό ελάχιστη σημασία έχει, όταν μιλάμε για ένα δίσκο που από όπου και να τον πιάσεις, είναι στη δεκάδα και στο χαλαρό, των κορυφαίων metal άλμπουμ όλων των εποχών, όταν η κουβέντα πάει στο αντικειμενικό και όχι στο υποκειμενικό. Τα πάντα σε αυτό το άλμπουμ είναι προσεγμένα και σωστά τοποθετημένα για να καταφέρει τελικά να έχει αυτή τη θέση. Από το απίθανο εξώφυλλο, στους εξαιρετικούς στίχους του Hetfield, τον ήχο του Flemming Rasmussen και φυσικά, πάνω από όλα, στη μουσική αυτή καθαυτή. Να βάλουμε ότι είναι και το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας με τον Cliff Burton στο μπάσο, το οποίο προσθέτει μία ξεχωριστή νότα; Να βάλουμε ότι έχει το αγαπημένο μου κομμάτι του σχήματος (“Disposable heroes”); Να βάλουμε τη συνεισφορά του στο thrash metal ειδικά της Αμερικής; Να βάλουμε ότι θέλετε. Στο τέλος, αρκεί να αναφέρουμε τα εξής για να λήξουμε τη συζήτηση. “Battery”, “Master of puppets”, “The thing that should not be”, “Welcome home”, “Disposable heroes”, “Lepper messiah”, “Orion”, “Damage inc”. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.

Μπορεί το πρώτο κομμάτι metal που άκουσα γενικότερα να ήταν το “One”, σε ηλικία 9 ετών (κλασικά από κασέτα που μου έδωσε συμμαθητής στο δημοτικό, την οποία είχε γράψει ο μεγαλύτερος αδερφός του που τότε ήταν 14), το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ το “And justice” (λογική συνέχεια), η πρώτη αυθεντική αγορά το “No prayer for the dying”, αλλά το “Master” ήταν αυτό που μου άνοιξε περισσότερους ορίζοντες μουσικά, αλλά και στιχουργικά, όσο μεγάλωνα και καταλάβαινα προφανώς περισσότερο τι λένε αυτοί οι στίχοι. Και ένας λόγος που πάντα οι στίχοι παίζουν ακόμα μεγάλο ρόλο στην αγάπη μου προς ένα άλμπουμ, είναι το “Master of puppets”, όπως ήταν δίσκοι των SKYCLAD, το “Operation” των QUEENSRYCHE, δίσκοι των SACRED REICH, το “The idol” των WASP και και και.

Δεν είναι τυχαίο, ότι το 2015 έγινε ο πρώτος metal δίσκος που επιλέχθηκε από την επίσημη βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου των Η.Π.Α. (Library Of Congress) για να μπει στη National Recording Registry, μία λίστα με ηχογραφήσεις (όχι μόνο δίσκους) που θεωρούνται και είναι “πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντικές και/ή ενημερώνουν ή αντικατοπτρίζουν τη ζωή στις Η.Π.Α.” . Σε αυτή τη λίστα, για παράδειγμα, υπάρχει και η ομιλία “I have a dream” του Martin Luther King μεταξύ άλλων.

Ναι, είναι “Band of the week” η στήλη, αλλά δίσκοι σαν το “Master of puppets” είναι μεγαλύτεροι από τόσες και τόσες καριέρες αγαπημένων σχημάτων. R.I.P. Cliff…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Δίσκος-ορόσημο. Δίσκος-τομή για το heavy metal. Δίσκος-μνημείο για την αγαπημένη μας μουσική και ίσως η κορυφαία στιγμή ολόκληρης της δισκογραφίας των METALLICA. Αν οι MAIDEN έχουν το “The number of the beast”, οι METALLICA έχουν το “Master of puppets”. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά και ήδη γνωστά στους πάντες…βέβαια, είμαι σίγουρος ότι εκεί που νομίζω ότι έχω διαβάσει και έχω μάθει τα πάντα για αυτό το δίσκο όλο και κάτι μου ξεφουρνίζει ο Αλατάς σε κάποια από τις αραιές αλλά πάντα ενδιαφέρουσες κουβέντες μας όλα αυτά τα χρόνια και αμέσως αναθεωρώ. Θα είμαι όμως ειλικρινής μαζί σας. Για τα δικά μου προσωπικά γούστα, ο συγκεκριμένος δίσκος καταλάμβανε πάντα τη δεύτερη θέση πίσω από το εξίσου μνημειώδες “…and justice for all”. Φυσικά υπάρχει τεράστια συνθετική διαφορά ύφους ανάμεσα στους δύο άλμπουμ και μάλιστα το κομβικό σημείο έχει ονοματεπώνυμο: Ciff Burton. Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι με το “…Puppets” σταματάει πρόωρα η συνεισφορά του στους METALLICA και στο metal γενικότερα αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι το εν λόγω μουσικό πόνημα φέρει την ανεξίτηλη σφραγίδα του μεγάλου Cliff.

Το “Puppets” είναι από τις περιπτώσεις εκείνες όπου ο βαθμός 10 ταιριάζει απόλυτα και αντανακλά πλήρως την ποιότητά του. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις εκείνες όπου υπάρχει καθολική συμφωνία στη μεταλλική κοινότητα αφού δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω και ένας εκεί έξω που να διαβάζει Rock Hard (ή να ακούει metal) και να μην έχει σε κάποια μορφή το “…Puppets”. Το “Master of puppets” μπορεί να είναι το τρίτο κατά χρονική σειρά αριστούργημα των METALLICA αλλά είναι ίσως το μοναδικό τους άλμπουμ όπου όλοι ανεξαιρέτως οι οπαδοί δεν βρίσκουν κανένα απολύτως ψεγάδι. Και πολύ καλά κάνουν…

Σάκης Νίκας

Το όνομα των METALLICA είναι πολύ βαρύ. Μπορεί με το ντεμπούτο τους να έκαναν πολλούς να τους προσέξουν και με το “Ride the lightning” να φανέρωσαν την μουσική και συνθετική τους πρόοδο, όμως το “Master of puppets” είναι το πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, ακόμα και σήμερα, κοντά 35 χρόνια και 7 άλμπουμ αργότερα. Γι’ αυτούς που το πρωτοάκουσαν την εποχή που κυκλοφόρησε, ήταν μια τεχνική μετάλλαξη του thrash, με σκεπτόμενή θεματολογία, με δαιδαλώδη κομμάτια και έξυπνα ριφ. Αν μυηθήκατε στο metal σε πιο πρόσφατη περίοδο, από νεότερους καλλιτέχνες,, το “Master of puppets” ίσως να μην έχει την ανάλογη επίδραση πάνω σας, αλλά σίγουρα είχε σε αυτούς που έχετε αγαπήσει.  Είναι ένα άλμπουμ προσιτό, ακραίο μεν αλλά πιασάρικο δε, προσεγμένο και ώριμο. Δεν γνωρίζω πόσες φορές χρειάστηκε να επαναλάβει τα μέρη του ο Ulrich, όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο σφιχτό που κάνει ακόμα και το μπράτσο Rocky Balboa να φαίνεται πλαδαρό. Καταιγιστικά ριφ στο “Battery”, το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι τους ever στο ομώνυμο (!!!), αναφορές στον HP Lovecraft στο “The thing that should not be”, ενώ το αγαπημένο μου “Welcome home (sanitarium)” κλείνει την πιο άρτια πλευρά βινυλίου. Μιλάμε για το τελευταίο άλμπουμ του Cliff Burton και αυτό στο οποίο λάμπει περισσότερο με τις ιδέες του, αλλά και το μπάσο του. Εμφανές στο “Orion” βέβαια, αλλά όχι μόνο. Εκτός από τον χώρο που του δίνεται στο παραπάνω instrumental, ο Κirk Hammett καταφέρνει να ξεδιπλώσει τις αρετές του στο “Disposable heroes” με το επιθετικό ρυθμικό του ριφ, αλλά και το εξαιρετικό του σόλο, όσο και στο “Damage Inc.” Με αυτό, κλείνει το άλμπουμ με τους ίδιους φρενήρεις ρυθμούς με αυτούς που το ανοίγει το “Battery”. Εσκεμμένα άφησα το “Leper Messiah” για το τέλος, διότι πιστεύω πως περισσότερο από τα υπόλοιπα φανερώνει το ηχητικό τους μέλλον, κάτι το οποίο γιγαντώθηκε στο “And justice…”. Σε αυτό το τραγούδι ακούμε και τον Hetfield πιο θεατρικό, να θέτει τα στοιχεία που τον έκαναν πιο επιθετικό και πιο επιδραστικό. Για πρώτη φορά έχει όγκο, αφήνοντας πίσω του την εφηβική του φωνή. Το “Master of puppets” εκτός από το συνθετικό του επίπεδο, έχει και την άρτια παραγωγή του Flemming Rasmussen, αλλά και το κατάλληλο timing, ώστε να ανεβάσει εμπορικά επίπεδο στους METALLICA. Πλέον έχει ξεπεράσει τα 9 εκατομμύρια πωλήσεις! Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως πρόκειται για το αγαπημένο μου άλμπουμ από την δισκογραφία τους, έτσι;

Γιώργος “Back to the front” Κουκουλάκης

Είναι σίγουρα ένα από τα υποψήφια albums της σκληρής μουσικής που είναι απόλυτοι εκφραστές της. Είναι ο δίσκος που τους έκανε mainstream σε μια εποχή που το thrash εμπορικά ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Κι εκείνοι κατάφεραν να κάνουν χρυσό δίσκο και να κερδίσουν τις εντυπώσεις ως support του Ozzy. Ήταν σε μια ηλικία που ακόμα τους «έτρωγε» να παίξουν επιθετικά και να μπολιάσουν τον ήχο τους με νέα στοιχεία. Έτσι μπήκανε πολλά ακουστικά μέρη και στοιχεία που ποτέ ξανά δεν τόλμησαν να εισάγουν όπως στο πιο αγαπημένο τους κομμάτι, το “Disposable heroes”. Κάπου εδώ φάνηκε και η τεράστια συνεισφορά του Cliff Burton που έβαλε σε τάξη τις ιδέες των Ulrich/Hetfield και στο “Orion” παρέδωσε μαθήματα ανάπτυξης και δομής σύνθεσης. Χωρίς αυτόν είναι σίγουρο ότι το “Master of puppets” θα ήταν πολύ πιο απλοϊκό σε όλα τα επίπεδα. Και για την εποχή θεωρείται η παραγωγή του σημείο αναφοράς και την θεωρώ προσωπικά ως αντιπροσωπευτική του τι είναι οι METALLICA σαν μπάντα συνολικά, όσο κι αν το “Metallica” έχει τεχνικά πιο άρτια παραγωγή. Κάπου εδώ θαρρώ πως μελοποιήθηκε το thrash και οι METALLICA έδειξαν ότι είναι έτοιμοι όχι για μεγάλο άλμα, αλλά για τεράστιο. Χωρίς, όμως, το σκαλί που λέγεται “Master of puppets” δεν θα είχαν την υστεροφημία που τους ακολουθεί μέχρι και σήμερα! Και η θέση του στην κορυφή των αφιερωμάτων με τα καλύτερα metal albums όλων των εποχών απλώς επιβεβαιώνει περίτρανα γιατί είναι από τους ελάχιστους δίσκους που έχουν ισάξιες τέλειες συνθέσεις!

Λευτέρης Τσουρέας

Για πολύ μεγάλη μερίδα οπαδών του metal το “Master Of Puppets” είναι το “Mothership”. Το άλμπουμ που αποτελεί σημείο αναφοράς ακόμη και για τον ορισμό του απόλυτου άλμπουμ. Είναι ο λόγος που ο μεταλλάς που θεωρεί ότι ξεπουλήθηκε μετά η μπάντα δεν μπορεί να τους αποκηρύξει εντελώς. Είναι το άλμπουμ που σε πωρώνει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο του τραγούδι. Το άλμπουμ που ακόμη και το ίδιο το συγκρότημα όταν το δημιουργούσε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι γράφει μουσική ιστορία υπερβατική σε όλα τα επίπεδα. Είναι το άλμπουμ που θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνο του τον ορισμό του τι είναι heavy metal.

Σίγουρα δεν είναι ότι πιο σύνθετο έχει γραφτεί αλλά είναι σίγουρα ότι πιο επιδραστικό. Όλες ανεξαιρέτως οι μπάντες θα πουλούσαν το νεφρό τους για να είχαν στη δισκογραφία τους ένα άλμπουμ σαν το “Master of puppets”. Είναι το πρώτο άλμπουμ των METALLICA χωρίς την συνεισφορά του Dave Mustaine. Άσχετα αν αυτός ισχυριζόταν αργότερα οτι είχε γράψει και αυτός μέρος του “Leper Messiah”, βασιζόμενος σε ένα παλιότερο τραγούδι με τον τίτλο “The Hills Ran Red”. Παρόλο που η μπάντα το αρνήθηκε αυτό, δήλωσε ότι ένα μέρος είχε κάποιες ιδέες του Mustaine. Κοινό και κριτικοί έγραψαν διθυραμβικές κριτικές γι’ αυτό το άλμπουμ.

Είναι το άλμπουμ που το συγκρότημα ηχογράφησε στη Δανία. Ο Ulrich έκανε μαθήματα drums και ο Hammett δούλεψε με τον Joe Satriani προκειμένου να ηχογραφήσει πιο καλά. Αλλά μεταξύ μας μετά από τόσα χρόνια λίγες είναι οι λεπτομέρειες για το “Master Of Puppets” που μπορεί να σου έχουν διαφύγει. Εγώ αυτό που θέλω να υπογραμμίσω χωρίς ρανίδα αντικειμενικότητας αλλά και πάλι όλοι θα συμφωνήσουν μαζί μου, είναι ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ μνημείο για την ιστορία της μουσικής που μάλλον αποτελεί από μόνο του ικανό λόγο να λέμε ότι οι METALLICA είναι οι «μπαμπάδες» μας/σας κλπ.

Έλενα Μιχαηλίδου

“Laughter, laughter, all I hear or see is laughter”

Ένα από τα 5 μεγαλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών στο metal. Απλά, κατανοητά και όμορφα. Αν δεν ξέρεις τι είναι το “Master of puppets”, μάλλον δεν ξέρεις τι μουσική ακούς. Δε χρειάζεται και ιδιαίτερη μουσική ανάλυση για το τι δίσκος είναι, ούτε χρειάζεται να αναφερθείς σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Να αναλύσεις τι στο τέλειο; Να πεις τι; Να καταλήξεις που; Αφού αυτή η μία λέξη ή κάποια συνώνυμή της κάνει μία χαρά τη δουλειά. Προσωπικά μιλώντας, το “Master of puppets” μου δίδαξε πράγματα μέσα από τους στίχους του. Η ψυχοσύνθεση του James Hetfield εν έτη 1986. Τι σκεφτόταν, τι έκανε, πως ζούσε, τι επίδραση είχαν πάνω του «Η μπαταρία» και το να «τσιμπάει πρωινό στον καθρέφτη». Στίχοι που όταν αποκαλύφθηκαν στα νεανικά μου μάτια εκείνο τον καιρό με έκαναν να μπω σε σκέψη και να αποφύγω ενδεχόμενες τέτοιες καταστάσεις. Οι METALLICA είχαν την τάση να ξεπερνούν τους εαυτούς τους εκείνη την εποχή με κάθε δίσκο τους. Το 1986 το έκαναν ακόμα μία φορά χωρίς να ξέρουν τι έχουν καταφέρει. Είχαν έναν και μόνο σκοπό. Την κορυφή του κόσμου. Και το κατάφεραν διότι κυκλοφόρησαν έναν δίσκο σαν αυτόν. Δεν είμαι της λογικής «Και μόνο αυτό να έβγαζαν θα ήταν κορυφαίοι». Γιατί και άλλοι με έναν δίσκο βρίσκονται στα αζήτητα. Οι METALLICA όρθωσαν ανάστημα. Μεγάλο ανάστημα. Ξεπέρασαν εαυτό. Και το έκαναν γιατί μπορούσαν. Αβίαστα. Γιατί η μοίρα τους ήταν γραμμένη και είχε ένα σκοπό. Να τους κάνει το πιο μεγάλο εμπορικά όνομα όλων των εποχών στον σκληρό ήχο. Μπορεί να μην το πέτυχαν με αυτό το άλμπουμ. Με αυτό τον δίσκο κατάφεραν να εμπνεύσουν μία ολόκληρη χώρα να αλλάξει μουσικό προσανατολισμό 5 χρόνια αργότερα. Και το κατάφεραν με το τελευταίο riff του ομώνυμου τραγουδιού αλλάζοντας απλά το tempo και τα χτυπήματα στο ταμπούρο (Δανέ τους πετσόκοψες)!

Η λέξη κορυφή είναι πολύ μικρή!

Ντίνος Γανίτης

Η πιο δύσκολη και ευχάριστη συνάμα δουλειά, ενός συντάκτη της πεντάρας σαν και του λόγου μου, είναι να αποτυπώσω σε φτωχές λέξεις το τι σημαίνουν κάποιοι μουσικοί και άνθρωποι για μένα. Και εδώ μου έλαχε να μιλήσω για την κορυφαία μπάντα της ζωής μου. Το συγκρότημα που όρισε ποιος είμαι, και τι ρόλο βαράω σε αυτό το κόσμο. Το κείμενο θα είναι μεγάλο, πάρτε αφέψημα και φαγώσιμα και άντε πάμε, μη πείτε ότι δε προειδοποίησα!

Το έτος είναι 2004. Ήμουν 3η Γυμνασίου. Δισκοβόλτα στα Metropolis στο Κολωνάκι όσο άραζε ο πατέρας μου με φίλους του σε διπλανή καφετέρια. Μπαίνω μέσα, έχοντας ακούσει το “Ride the lightning” ίσα-ίσα, βλέπω το εξώφυλλο και το παίρνω μην έχοντας ακούσει νότα. Και τα χάνω. 2020. Δε θυμάμαι πόσες φορές έχει παίξει, μέχρι και σε live το έχω παίξει το ομώνυμο. Ακόμα θυμάμαι τη κάθε του νότα. Για ποιο άλμπουμ τα λέω όλα αυτά; Μα σήμερα, συμπληρώνονται 34 ολόκληρα χρόνια, από τότε που βγήκε το “Master of puppets”. Τα 15 από αυτά, βρίσκεται στη ζωή μου, και της δίνει παραπάνω νόημα. Πάνω – κάτω διαδρομές σπίτι – σχολείο και σχολείο – σπίτι, με κάτι άλμπουμ σαν αυτό, να μου κρατάνε παρέα όταν κανένας άλλος δεν ήταν εκεί. Όταν όλα πήγαιναν σκατά, μουρμούριζα μαζί με τον James “listen, dammit, we will win”. και έπαιρνα όλο το κουράγιο που χρειαζόμουν για να περπατάω αγέρωχος και δυνατός. Όταν ήθελα να σπάσω κόσμο στο ξύλο “pounding out aggression, turns into obsession” και αν τολμούσες, ας πλησίαζες. Όταν με ρωτούσαν γιατί είμαι αυτός που είμαι, απλώς απαντούσα “honesty is my only excuse”.

Του James εν γένει του χρωστάω, το ποιος είμαι σαν μουσικός και σαν άνθρωπος. Ήμουν κι εγώ το φοβισμένο παιδί που εκφραζόταν μέσω της μουσικής, που φοβόταν μια ζωή για ότι ένιωθε. Ένιωθα πάντα μια τέτοια ταύτιση μαζί του μέσω των στίχων που ένιωθα πάντα λες και μιλούσε σε/για μένα. Όχι ότι οι υπόλοιποι, πήγαιναν ποτέ πίσω. Η πραότητα του Kirk, κράτησε τη μπάντα ζωντανή σε πολύ μαύρες σελίδες της ιστορίας Τους. Η ωριμότητα και ανοιχτομυαλιά του Cliff, ήταν ο καταλύτης που θα ξεκλείδωνε όλες τις ικανότητες των METALLICA, και θα αναδείκνυε και εαυτόν μέσα από αυτές. Τέλος, το άσβεστο πάθος του Lars, σε συνδυασμό με το φοβερό επιχειρηματικό του μυαλό (γάτα με πέταλα ο κοντός κι ας βρίζουν οι ασέβαστοι), ήταν ο έτερος καταλύτης της μπάντας που πήγαινε στη κορυφή του κόσμου, με μαθηματική ακρίβεια. Γιατί πολλές μπάντες είχαν τη μουσική, πολλές μπάντες ήταν σε κατάλληλη και γόνιμη εποχή για να ανθίσουν. Λίγες όμως ήταν δίπλα με τους κατάλληλους ανθρώπους. Σε αυτές, ανήκουν οι METALLICA.

Για το περιεχόμενο, νομίζω ότι ωχριούν οι κοινές λέξεις μπροστά του. Εδώ δεν μιλάμε για απλά “ένα άλμπουμ”. Στις 3 Μαρτίου 1986, κυκλοφόρησε επίσημα, ως ένα δώρο προς την ανθρωπότητα, ένα σύμβολο του σκληρού ήχου, και της εξέλιξης που αυτός θα παρουσίαζε. Αυτό το άλμπουμ, που τους έβγαλε στο δρόμο με τον Ozzy. Αυτό, που τους έκανε τους θεούς μιας νέας γενιάς οπαδών. Αυτό, που τους γιγάντωσε εμπορικά. Αυτό, που πατώντας πάνω στα θεμέλια του “Ride the lightning”, πήγε τη μουσική τους ακόμα παραπέρα, και την μουσική γενικότερα δεκαετίες μπροστά. Αυτό που μας έκανε όλους να παραμιλάμε, ακόμα και χρόνια μετά όταν το πρωτοακούσαμε, μαζί με τα υπόλοιπα 4 της θρυλικής ως το ’91 πεντάδας. Αυτό που άνδρωσε και τους 3 τους, είτε το ήθελαν είτε όχι. Αυτό που μοιραία συνδέθηκε, με τον θάνατο του Cliff στις 27 Σεπτεμβρίου του 1986. Αυτό, που όλοι εύχονται να είχαν γράψει έστω και ένα τραγούδι του, μη πω ένα riff του, αλλά κανένας ποτέ, δεν τα κατάφερε και ούτε θα τα καταφέρει.

Τα διαμάντια, βλέπετε, είναι αμίμητα, παντοτινά, απαστράπτοντα. Και σε αυτά, περίοπτη θέση επί του μουσικού, κατέχει το “Master of puppets”, και θα τη κατέχει μέχρι οι πάγοι να λιώσουν, ο ήλιος να σβήσει, και κάθε μορφή ζωής να γίνει στάχτη και μπούρμπερη. Κλείνοντας αυτό το παραλήρημα και ρεσιτάλ fanboy-λικίου, πρέπει κάπως να επιλέξω ένα κομμάτι από όλα, σωστά; Επειδή φέτος, η επέτειος είναι διαφορετική, θα επιλέξω το αθάνατο instrumental “Orion”. Και είναι διαφορετική, γιατί ο πατέρας Ray Burton, και η οικογένεια Burton εν γένει θα ξανασμίξουν μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Και όσο κι αν μας στεναχωρεί που αυτό το υπόδειγμα πατέρα και η προσωποποίηση του ήθους και του ψυχικού σθένους δεν είναι ανάμεσα μας, μας γλυκαίνει ότι επιτέλους, μα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μετά από 34 χρόνια, θα είναι δίπλα στο γιο του, ήρεμος, πλήρης από την αγάπη του κόσμου και χαρούμενος. Αυτόν, που τόσο τον αγάπησε το αμερικάνικο thrash, και που μαζί με αυτόν, αγάπησε και τον άνθρωπο που τον μεγάλωσε. Για τον Ray, για τον Cliff….ευχαριστώ για όλα όσα δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να σας πω. The kingdom of salvation, took you home….

Γιάννης Σαββίδης

Όλοι, μάλλον, έχουμε τους δικούς μας κορυφαίους δίσκους. Μία λίστα που βάζουμε μάλιστα στην κορυφή και το κορυφαίο άλμπουμ όλων των εποχών στο metal. Η αλήθεια είναι πως είναι τόσα πολλά τα κορυφαία άλμπουμ, που η πρώτη δεκάδα μου συνεχώς αλλάζει γιατί πάντα αδικώ κάτι. Τις περισσότερες φορές όμως στην κορυφή, στρογγυλοκάθεται το “Master of puppets”. Δεν έχει νόημα να αναλύσω γιατί το θεωρώ ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Προφανώς γιατί είναι και ας μην είναι εξήγηση ενήλικου αυτή. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί όταν ακούω κάποιο τραγούδι από εκεί μέσα, νιώθω μέσα μου το ίδιο συναίσθημα, όπως όταν το άκουγα για πρώτη φορά. Θα μου πει κάποιος βέβαια, αν το ακούω συνέχεια όπως όταν το ανακάλυψα. Όχι, γιατί τα χρόνια περνούν, η μουσική εξελίσσεται, ξεπηδούν άπειρες μπάντες και νέα μουσικά ιδιώματα και τα ακούσματα μου δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά που άκουγα πριν από 20 χρόνια. Όμως, όταν έρθει η στιγμή να το ακούσω τυχαία ή να βάλω το CD στο αυτοκίνητο μετά από καιρό, δεν έχει απολύτως καμία σημασία ότι έχω ακούσει αυτό το άλμπουμ τόσες φορές που τείνουν στο άπειρο. Το συναίσθημα και η πώρωση μένουν ίδια. Οι METALLICA δεν έγιναν τυχαία η κορυφαία εμπορικά metal μπάντα, κυκλοφορώντας μάλιστα πολύ λιγότερους studio δίσκους, συγκριτικά με άλλους τιτάνες του χώρου. Η δυναμική του “Master of puppets”, τα απίστευτα κολλητικά κομμάτια, οι εναλλαγές των συναισθημάτων στο “Welcome home (sanitarium)”, το μπάσο του Cliff Burton στο “Orion”, το “Disposable heroes”, όλα τα τραγούδια ανάθεμα με, έχουν συντελέσει στο να βγει ένας δίσκος, που ξεπερνάει τα όρια της διαχρονικότητας. Όσο περισσότερο γράφω, άλλο τόσο είμαι πεπεισμένος πως αυτός εδώ ο δίσκος είναι μακράν ο αγαπημένος μου. Απλά υποκλίνομαι για ακόμα μία φορά σε αυτό το μεγαλείο. Και ναι, αυτό δεν είναι 10/10 αλλά 100/10.

Δημήτρης Μπούκης

Τα λόγια είναι φτωχά όταν καλείσαι να μιλήσεις για το “Master of puppets”.  Και αλήθεια, πώς μπορείς να περιγράψεις την τελειότητα… Για πολλούς, ο τρίτος δίσκος των METALLICA είναι όχι απλά ο καλύτερος τους αλλά και ο πληρέστερος metal δίσκος που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Και μόνο που ήταν ο τελευταίος δίσκος του Cliff Burton θα αρκούσε να μνημονεύεται εις τους αιώνες των αιώνων. Και όμως, το “Master of puppets” είναι τόσο άρτιο με συνθέσεις που ακόμα και σήμερα προκαλούν δέος στο άκουσμα τους.  Τα πάντα είναι προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, από το εμβληματικό εξώφυλλο μέχρι την τελευταία νότα του “Damage inc.” που κλείνει τον δίσκο.  Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για το “Master of puppets” καθώς είναι ένας δίσκος που έχει συνδεθεί άρρηκτα με την εφηβεία μου και με ιστορίες πολύ προσωπικές, κάποιες ευχάριστες, κάποιες όχι και τόσο… Είμαι σίγουρος ότι ούτε οι ίδιοι οι METALLICA ήξεραν ότι έγραφαν ιστορία όταν το ηχογραφούσαν, αλλά ο χρόνος το τοποθέτησε εκεί που του αξίζει. Στο Πάνθεον. Και για να το πούμε πολύ απλά. Πριν το “Master of puppets” οι METALLICA ήταν πολύ καλοί. Με το “Master of puppets” έγιναν ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ. Δίσκος-ορόσημο που του οφείλω πολλά.

Θοδωρής Κλώνης

Πιστεύω πως οι συνάδελφοι μου εδώ, και ειδικά οι thrashers της παρέας, θα φροντίσουν να γράψουν όλα όσα οφείλει κανείς να γνωρίζει για το “Master of puppets” και θα μεταδώσουν όλο το σεβασμό και θαυμασμό που οφείλουμε να δείξουμε σ’ αυτόν τον ιστορικό δίσκο που μεγάλωσε γενιές και έθεσε τόσα γερά θεμέλια. Αυτό που εγώ θα ήθελα, σε πιο προσωπικό επίπεδο, να παραθέσω έχει να κάνει με τα μουσικά άλματα του James Hetfield ως lead κιθαρίστα. Με το “Master of puppets” ο Hetfield έγινε ο κιθαρίστας που έμελλε να γίνει από το ξεκίνημα των METALLICA και, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στο συγκρότημα, κατάφερε να εφεύρει ένα παίξιμο που θα μεγάλωνε κιθαρίστες για δεκαετίες. Αναφέρομαι φυσικά στο φημισμένο “down picking” παίξιμο του που ακόμα και οι καλύτεροι lead κιθαρίστες σήμερα στον ευρύτερο thrash χώρο  (Jon Schaffer, Matt Heafy, Kerry King, Alex Skolnic, Eric Peterson, Gary Holt) ζηλεύουν και βλέπουν με δέος. Ως νεαρός κιθαρίστας πάσχιζα να «βγάλω» τα riff του δίσκου και να παίξω το μεγαλειώδες άνοιγμα του ομώνυμου κομματιού παίζοντας μόνο με μία κάθετη κίνηση του καρπού, αλλά για να το καταφέρεις χρειάζεται χρόνια εξάσκησης. Ο Hetfield, ως κιθαρίστας και riff master, ένα πράγμα ήξερε και ξέρει να κάνει, αλλά αυτό το κάνει καλύτερα από όλους, τότε και σήμερα. Το “Master of puppets” είναι το αποκορύφωμα αυτής της μουσικής και τεχνικής ιδιοφυίας και αυτό φαίνεται από το πόσους κιθαρίστες και πόσα συγκροτήματα επηρέασε αυτός ο δίσκος χάρη στο παίξιμο του Hetfield (για να μη μιλήσω φυσικά για τις συνθέσεις καθ αυτές, τους στίχους, τον ήχο και φυσικά τον τιτάνα Cliff Burton). Πάρτε για παράδειγμα τη παρακάτω διασκευή.

Φίλιππος Φίλης

Φιλοξενούμενο της στήλης αυτή την εβδομάδα είναι το “Master of puppets” των METALLICA, ένα από τα ωραιότερα δείγματα heavy/speed/thrash metal της παγκόσμιας δισκογραφίας. Από το εναρκτήριο “Battery” μέχρι και το “Damage, Inc” που «κλείνει» το δίσκο ο ακροατής ακούει μόνο τραγούδια που τον «κρατάνε», δεν μπορεί με τίποτα να βαρεθεί ή να κάνει κάτι άλλο κατά την ακρόαση τους. Οι METALLICA το 1983, με το “Kill ‘em all”, όντας νεαροί, μας παρουσίασαν μια «άγουρη» και «αλήτικη» δουλειά, συνάμα όμως ήταν η αρχή μιας λαμπρής καριέρας. Με το “Ride the lighting” ένα χρόνο μετά, «πάτησαν» πιο καλά στα πόδια τους και το περίσσιο ταλέντο το μετέτρεψαν σε νότες που βγαίνουν λυσσασμένες από τα ηχεία. Το “Master of puppets” ήρθε να «κλείσει» έναν άτυπο κύκλο δίσκων που σιγά-σιγά θα μετέτρεπαν τα επόμενα χρόνια ένα μουσικό συγκρότημα σε rock stars. Πέραν των συνθέσεων του δίσκου που δεν χρήζουν κριτικής άλλης από διθυραμβική, το album έχει «συνδέσει» το όνομα του και έχει μείνει και στην ιστορία και για μη καθαρά μουσικά θέματα, όπως το trademark εξώφυλλο του και σαφώς ότι κατά την διάρκεια της τότε περιοδείας, την αποφράδα 26η Σεπτέμβρη, έχασε την ζωή του ένας από τους ταλαντούχους μουσικούς που παρουσιάστηκαν στο heavy, ο μπασίστας Cliff Burton. Έχουν γίνει πολυήμερες συζητήσεις για το πώς θα ήταν η πορεία των METALLICA αν ζούσε και νομίζω ότι κάθε πλευρά έχει τα δίκια της. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το “Master of puppets” είναι ένα album που όποιος το «έζησε» είτε όταν κυκλοφόρησε, είτε τα μετέπειτα κοντινά χρόνια, έχει συνδέσει πολλές στιγμές μαζί του. Για μένα κάθε φορά που αναφέρομαι στην εν λόγω κυκλοφορία, θα έχω να θυμάμαι ότι ήταν το πρώτο βινύλιο της δισκοθήκης μου και το έναυσμα να την εμπλουτίζω συνεχώς. Οι μεταλλάδες «παλαιάς κοπής» έχουν να θυμούνται πολλά από αυτή την δουλειά, αφού τότε που δεν υπήρχε η πληθώρα κυκλοφοριών όπως τώρα, «δενόσουν» πολύ με τα heavy metal albums τα οποία τα άκουγες ενδελεχώς και συνεχώς και τα «χόρευες» στα clubs. Το “Master of puppets” θα για πάντα ένα από αυτά τα albums που είτε 34 είτε 44 χρόνια περάσουν από την κυκλοφορία του, θα ακούγεται άνετα λες και μας παρουσιάστηκε το τελευταίο διάστημα. Αυτό νομίζω λέει πολλά.

Θοδωρής Μηνιάτης

Το υπερκλασικό “Master of puppets” κλείνει σήμερα 34 χρόνια από τη κυκλοφορία του. Οι θρυλικοί Αμερικανοί METALLICA κυκλοφορούν το ένα έπος μετά το άλλο, αφού αυτού προηγήθηκε το προσωπικά αγαπημένο “Ride the lightning”, ενώ ακολούθησε το “…And justice for all”. Το “Master of puppets” έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του τεράστιου αυτού μουσικού, που ακούει στο όνομα Cliff Burton, ο οποίος θα έχανε τη ζωή του 6 μήνες μετά. Νομίζω το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι το πιο αποδεκτό από όλη τη δισκογραφία της μπάντας, αφού προσωπικά δεν έχω ακούσει κάποιον ποτέ να λέει κάτι αρνητικό γι’ αυτό το έπος.

Δέκα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 15 χρονών, έσπαγα τα νεύρα των γειτόνων μου, βάζοντας τον δίσκο στη διαπασών, κάνοντας μόνος μου headbanging στο δωμάτιο μου, ουρλιάζοντας τους στίχους. Τι να πω και τι να αναλύσω γι’ αυτό το αριστούργημα. Νοιώθω πολύ «μικρός» για να κάνω κάτι τέτοιο. Πέρα από το κλασικό ομώνυμο, το οποίο είναι και το πιο γνωστό στους μη οπαδούς του ήχου, ο δίσκος είναι γεμάτος διαμάντια. Από το instrumental-παρακαταθήκη του Cliff “Orion”, στο χιτ “Welcome home (Sanitarium)” και στο απόλυτο headbanging του “Battery”. Αυτό όμως που προσωπικά μιλούσε πάντα στη ψυχή, ιδίως στιχουργικά ήταν και θα είναι το “Leper messiah”.

“Time for lust, time for lie, time to kiss your life goodbye

Send me money, send me green, heaven you will meet

Make a contribution and you’ll get a better seat

Bow to leper messiah”

Γιώργος Δρογγίτης