Οι MASTODON είναι ένα συγκρότημα με ιδιαίτερους δεσμούς με το ROCK HARD, αφού η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα είχε γίνει τον Δεκέμβριο του 2005, στα πλαίσια του release party που είχαμε κάνει. Η χώρα μας έχει στηρίξει όσο λίγες από την αρχή της καριέρας τους, τους Αμερικάνους rockers και λογικό είναι, σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία της νέας τους δισκογραφικής προσπάθειας, με τίτλο “Emperor of sand”, να είναι και η “Band of the week”. Προτού διαβάσετε την άποψη των συντακτών μας για το γκρουπ, όπως κάνουμε πάντα, ψηφίστε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους MASTODON στο παρακάτω poll.
Στην αρχή, δεν μπορούσα να τους παρακολουθήσω ιδιαίτερα, όντας αρκετά στριφνοί στα αυτιά μου, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια. Δίσκο με τον δίσκο όμως, νομίζω ότι ήταν σαφές πως δίχως να χάνουν την προσωπικότητά τους και τον ξεχωριστό τους ήχο, βελτιώνονταν πολύ και γιγαντώνονταν. Σαφές μειονέκτημά τους, οι ζωντανές τους εμφανίσεις, ιδιαίτερα σε φεστιβάλ και ανοιχτούς χώρους, όπου έχαναν μεγάλο μέρος της δυναμικής τους, κάτι που με έκανε να σταματώ να πηγαίνω εδώ και κάποια χρόνια στα live τους. Άλλο ένα στοιχείο που με ενοχλεί, είναι ο ελιτισμός πολλών οπαδών τους, αφού πολλές φορές με «βίαιο» τρόπο, προσπαθούν να περάσουν στον κόσμο ότι «αν δεν ακούς MASTODON, είσαι άσχετος». Αν σιχαίνομαι κάτι, είναι το μανιπουλάρισμα και η ποδηγέτηση της κοινής γνώμης και δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί οπαδοί τους, έχουν αυτή τη λογική που αν μη τι άλλο, με απωθεί. Το “Once more ‘round the sun”, υπήρξε κορυφαίος δίσκος κατ’ εμέ (χωρίς να παραβλέπω δίσκους του παρελθόντος) και το “Emperor of sand”, τις λίγες φορές που το έχω ακούσει, δείχνει να βαδίζει σ’ αυτά τα μονοπάτια. Σε ότι αφορά τον Brent Hinds και τις συνεχείς άστοχες (τρολο)δηλώσεις του, νομίζω ότι γελάω όπως γελάει κι εκείνος μαζί μας…
Σάκης Φράγκος
Τρεις λόγοι που αξίζει να ασχοληθείς με τους MASTODON:
1. “Leviathan”
2. “Blood Mountain”
3. “Crack the Skye”
Τρεις λόγοι που δεν αξίζει να ασχοληθείς με τους MASTODON
1. Tα τελευταία δυο απλώς “συμπαθητικά” άλμπουμ τους, που αν και έχουν κερδίσει διθυραμβικές κριτικές εγώ συνεχίζω να επιμένω ότι δεν έχουν καμιά σχέση με την πιο πάνω “Αγία Τριάδα”
2. Οι live εμφανίσεις τους. Είναι σα να παίζεις τζόκερ. “Και αν σου κάτσει;”
Έχοντας δει το γκρουπ τόσες φορές, είναι ικανοί τόσο στο να σε ξεσηκώσουν όσο και να ξενερώσεις την ζωή σου και όλα τα καντήλια της Μητρόπολης να φαντάζουν λίγα στο στόμα σου.
3. Η ανικανότητά τους να καταλάβουν ότι λέγοντας -επιεικώς- ασυναρτησίες στις ανά καιρούς δηλώσεις τους (άλλη λέξη είναι η κατάλληλη αλλά ας μη ρίξουμε το επίπεδό μας), μάλλον από την έντονη χρήση εδώ και σχεδόν δυο δεκαετιών όλων των ουσιών που κυκλοφορούν εκεί έξω, μόνο κακό κάνει στο όνομα του γκρουπ και δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος διαφήμισης.
Ανάμικτα τα συναισθήματά μου εδώ και χρόνια για τους MASTODON, οι οποίοι βγάζουν το έβδομο τους άλμπουμ σε λίγες μέρες (31 Μαρτίου) με τον τίτλο “Εmperor of Sand”. Ακούγοντας τρία κομμάτια από το νέο άλμπουμ μπορώ να πω ότι ούτε αυτό θα καταφέρει να ξεφύγει από την μετριότητα μιας και μόνο ένα από αυτά κατάφερε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Επιφυλάσσομαι ως τότε να ακούσω και το υπόλοιπο, για να βγάλω πιο σωστά συμπεράσματα. Μέχρι τότε ας ξαναβάλω το “Leviathan” άλλη μια φορά, να θυμηθώ πως κοπανιόμουν και διάβαζα συγχρόνως τότε τα δύσκολα βράδια των σπουδαστικών μου χρόνων.
Γιώργος Καραγιάννης
Αν μιλήσουμε με στοιχεία και όχι με συζητήσεις καφενείου / facebook, αν παρακολουθούμε τα σύγχρονα πράγματα και δεν περιμένουμε το αγαπημένο μας σχήμα να νεκραναστηθεί, αν γνωρίζουμε, έχουμε ακούσει ουσιαστικά και διαθέτουμε γνώση πάνω στα σχεδόν 50 χρόνια του μεταλλικού ήχου και μπορούμε να καταλάβουμε την εξέλιξη του αυτού ανά τα χρόνια, τότε δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε τους MASTODON ως το πιο σπουδαίο σχήμα της δεκαετίας των 00’s.
Οι δίσκοι και η πορεία τους σε αυτήν την δεκαετία που ξεκίνησε με το “Remission” και έκλεισε με το “Crack the skye” δεν νομίζω ότι χωρά αμφιβολία περί αυτού. Τέσσεροι full length δίσκοι μέσα στην δεκαετία, ένας καλύτερος από τον άλλον με αποκορύφωμα σύμφωνα με την προσωπική μου γνώση του έπους του “Crack the skye”.
Τι γίνεται όμως με τα 10’s, την τρέχουσα δεκαετία; Ας τα δούμε και εδώ τα πράγματα πιο αναλυτικά. Μετά από ένα αξιόλογο “The Hunter” δεν έχουν τον θεό τους και κυκλοφορούν έναν δίσκο που το 2014 ήταν top σε όλες τις λίστες όλων των μουσικών περιοδικών ανά τον κόσμο. Ο λόγος για το “Once more ‘round the sun” που κατάφερε και κέρδισε την αποδοχή και αρκετών που μέχρι τότε αντιστέκονταν και ήταν κατά κάποιο τρόπο επιφυλακτικοί στην μουσική των MASTODON.
Για τo πρόσφατο “Emperor of sand”- αν και είναι νωρίς ακόμα να εκφέρω τελική άποψη, ακούω την μπάντα να μην επαναπαύεται και να πειραματίζεται σε αρκετά σημεία με τον ήχο της, τον δικό της ήχο να σημειωθεί εδώ. Αν μπορείτε να μου βρείτε πολλά σχήματα με δικό τους προσωπικό ήχο τα τελευταία 20 χρόνια, εδώ είμαι να ακούσω τις προτάσεις σας.
Eμείς εδώ στο Rock Ηard πάντως τους κολλούσαμε πρώτοι τα 10-άρια, κάθε φορά που έβγαζαν δίσκο. Aνατρέξτε, ψάξτε και ξεφυλλίστε τα παλιά τεύχη του περιοδικού για να καταλάβετε. Έτσι, να τα λέμε και αυτά.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Ουδεμία σχέση είχα και ούτε και θέλω με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Η πρώτη επαφή μαζί τους ήταν σαν support στους METALLICA το 2007 στα πλαίσια του Rockwave festival. Θυμάμαι το πόσο δυνατά, σε ένταση ήχου, έπαιζαν με αποτέλεσμα να φτάνει στ’ αυτιά μου ένα συνονθύλευμα μουσικής. Αν η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μετράει, οι MASTODON από εκείνη τη στιγμή έχασαν έναν ακροατή. Προσπάθησα να ακούσω τη μουσική τους από προτροπές φίλων αλλά όποια προσπάθεια και αν έκανα έπεσε στο κενό. Για να μη ξεχάσω τη διαφορά μεταξύ στούντιο και συναυλίας. Αν δε μπορείς να προσεγγίσεις ζωντανά αυτό το οποίο δημιουργείς στο στούντιο ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός συγκροτήματος; Ούτως ή άλλως η μουσική τους ποτέ δε μου άρεσε και δε νομίζω να αλλάξει ποτέ αυτό. Ποτέ δεν κατάλαβα το ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά τους. Ίσως να φταίει ότι έχουν “μεγάλο” στόμα με τις ανά καιρούς δηλώσεις τους και κερδίζουν τη παραπάνω δημοσιότητα απ’ ότι τους αναλογεί. Με συγχωρείτε αλλά δε θα πάρω.
Υ.Γ. Επέλεξα μια διασκευή γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να μου κάνει “κλικ” από το συγκρότημα.
Nτίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Οι MASTODON, το σχήμα που μας απασχολεί αυτή την εβδομάδα, αποτελεί το τρανό παράδειγμα στο «ρητό»: Η μεγάλη μπάντα φαίνεται στο σανίδι και όχι στο studio. Ενώ οι δίσκοι τους, ειδικά μετά το “Crack The Skye” του 2009, είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογοι, δυστυχώς η σκηνική τους παρουσία δεν ανταποκρίνεται στην όποια φήμη έχουν αποκτήσει. Όσες φορές τους έχω δει σε ανοιχτό χώρο απλά δεν βλέπονταν και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίθηκαν όπως έπρεπε στις προσδοκίες του κοινού. Παρόλα αυτά, το σχήμα δεν γίνεται να μην είναι σημείο αναφοράς για την metal κοινωνία, είτε θετικό με τα όμορφα τραγούδια που μας έχουν χαρίσει, είτε αρνητικό με τις πρόσφατες βλακείες του ανεγκέφαλου τραγουδιστή τους. Όσο και να θέλουν να κάνουν αισθητό το όνομά τους λόγω της κυκλοφορίας του νέου δίσκου, η ασέβεια στα προφανή έχει κάποιο όριο. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαφημίσεις το προϊόν σου! Οι προκλήσεις δεν έχουν ωφελήσει ποτέ κανέναν μακροπρόθεσμα. Αν συνεχίσουν να κάνουν τέτοιες δηλώσεις ο μουσικός Καιάδας θα είναι πολύ κοντά τους.
Θοδωρής Μηνιάτης
Πρωτοδισκάκιας alert! Το “Remission” είναι δισκάρα από τις πολύ λίγες, με ηχάρα και έναν συνδυασμό τσαμπουκά και επικούρας που πολύ σπάνια συναντάται τόσο επιτυχημένα, με το “Leviathan” να ακολουθεί από κοντά. Γενικά το σερί τους μέχρι και το “Crack The Skye” είναι μάλλον το καλύτερο στην δεκαετία των 00’s. Ωστόσο τα επόμενα 2 άλμπουμ δε με απασχόλησαν ιδιαίτερα και δεν μ’ έψησαν να τα ακούσω πάνω από 1-2 φορές. Ελπίζω η concept λογική -που ομολογουμένως τους ταιριάζει πολύ- του “Emperor Of Sand” να φέρει πίσω λίγη από την αίγλη του παρελθόντος.
Νίκος Χασούρας
Με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας και με το ρίσκο οι υπόλοιποι συντάκτες να ζητούν μαινόμενοι από το αφεντικό την κεφαλή μου επί πίνακι, δηλώνω ορθά κοφτά ότι οι MASTODON δεν μου αρέσουν. Ποτέ δεν μου άρεσαν. Και πριν τρέξετε να με λιθοβολήσετε κατηγορώντας με ως οπισθοδρομικό ή κολλημένο, να πω ότι έχω ακούσει προσεκτικά όλη τους τη δισκογραφία αλλά με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν θέλω να ακούγομαι γκρινιάρης, προφανώς για να χαίρουν εκτίμησης από μεγάλη μερίδα του κόσμου κάτι πρέπει να κάνουν σωστά, απλά αυτό το κάτι εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι. Ελάχιστα κομμάτια τους μου έχουν κινήσει κάπως το ενδιαφέρον και ένα από αυτά είναι το “Blood And Thunder”. Κατά τ’ άλλα, μια μπάντα που και να μην την άκουγα ποτέ στη ζωή μου, δεν θα ένιωθα ότι στερούμαι κάτι σημαντικό.
Θοδωρής Κλώνης
Ποτέ δε τρελάθηκα για τους Αμερικανούς metallers. Οφείλω όμως να τους αναγνωρίσω, ότι έχουν το ταλέντο να γράφουν πολύ πιασάρικα ριφάκια, τα οποία σου καρφώνονται στο μυαλό. Ένα από αυτά, βρίσκεται στο “Curl the burl”, από το δίσκο “Hunter”, του 2011. Από κει και πέρα μου αρέσουν αρκετά τραγούδια απ’ όλη τη δισκογραφία τους, μα κανένας δίσκος στην ολότητα του. Γενικά, το είδος που αρέσκονται να παίζουν, δε με συγκινεί.
Γιώργος Δρογγίτης
Μία μπάντα που ποτέ δεν με κέρδισε για κάποιο λόγο και ποτέ δεν κατανόησα τον ντόρο που γίνεται σε αυτό το βαθμό, γύρω από το όνομα τους. Έχουν κυκλοφορήσει κάποιους καλούς δίσκους μεν, αλλά ποτέ δεν με άγγιξαν. Ο τελευταίος τους δίσκος “Emperor Of Sand” είχε κάποιες καλές στιγμές και μία από αυτές ήταν και το “Sultan’s Curse”.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Οι MASTODON είναι ένα συγκρότημα που ποτέ δεν μου άρεσε. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν με το album “Leviathan” και ειλικρινά δεν με συγκίνησε. Πριν πέσετε να με φάτε σέβομαι απόλυτα το γεγονός πως το συγκρότημα έχει ένα πολύ μεγάλο κοινό και αναγνωρίζεται ως ένα πολύ σπουδαίο συγκρότημα. Απλά δεν είναι στα δικά μου γούστα ακόμα και μετά από τις πολλές ευκαιρίες που τους έχω δώσει κατά καιρούς ακούγοντας τους δίσκους τους ή βλέποντας τους και σε live εμφανίσεις. Το τραγούδι που επιλέγω είναι ένα από αυτά που έχω ξεχωρίσει από αυτούς και όχι λόγω του περιεχομένου του video clip πονηρούληδες!
Υ.Γ. Οι δηλώσεις του Brent Hinds είναι απλά για να γελάει κανείς και δεν με απασχολούν καθόλου. Η άποψη μου για τους MASTODON έχει διαμορφωθεί καθαρά από μουσικά κριτήρια.
Δημήτρης Μπούκης
Το ματωμένο βουνό των Μαστόδοντων
Ή αλλιώς ο δίσκος που διαδέχθηκε ένα έπος. Διότι αυτό ήταν το “Leviathan” για όσους το πρόλαβαν με την κυκλοφορία του. Ο απόλυτος αέρας ανανέωσης σε μια εποχή όπου το metal ασχολούνταν ακόμα με τα απόνερα των υποκατηγοριών του nu και του groove. Όμως το θέμα μας δεν είναι το “Leviathan” αλλά το “Blood Mountain”. Ένας από τους πιο υποτιμημένους δίσκους, που όμως χαίρει καθολικής αποδοχής μόνο από εκείνους που προσέγγισαν την μπάντα για πρώτη φορά μέσω αυτού. Ναι, μπορεί να μην είχε εκείνη την ίδια ωμότητα που γευόμασταν στους δύο προηγούμενους, και από την άλλη τα space περάσματά τους να προοικονομούσαν τη νουβέλα του “Crack The Skye”, ωστόσο έκανε αυτό ακριβώς που φανταζόμαστε. Γεφύρωσε με τρομερή επιτυχία δύο δίσκους αλλά και δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Δεν το λες και μικρό πράγμα, όταν μάλιστα μέσα υπάρχουν κομμάτια που μπαίνουν άνετα στο best of της δισκογραφίας τους, όπως τα “Sleeping Giant”, “Crystal Skull”, “Colony of Birchmen”. Επίσης, για πρώτη φορά παρατηρούμε την μπάντα να προσεγγίζει τα video clips της με αυτόν τον εξαιρετικά ιντριγκαδόρικο τρόπο, ουσιαστικά πρωτοπορώντας στη νεώτερη φιλμογραφία. Το “Blood Mountain” μπορεί να μην είναι καλύτερη στιγμή της μπάντας, ωστόσο είναι σίγουρα από τους πιο σημαντικούς και προσωπικά αγαπημένους.
Νίκος Ζέρης
Περίμενα πως και πως από τα late 90s να βγουν οι επίγονοι των NEUROSIS και έπαθα σοκ ακούγοντας το ντεμπούτο των MASTODON. Ακόμα χειρότερο σοκ έπαθα με το “Leviathan”. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτούς τους δύο δίσκους; Πήγαν σε δυσθεώρατα ύψη το ύφος αυτό και το έκαναν ολότελα δικό τους. Δυστυχώς δεν είχα τη χαρά να τους δω live όταν τους έφερε το περιοδικό μας τότε…
Το “Blood mountain” δυστυχώς δε με κέρδισε, ούτε και το “Crack the skye” για έναν άγνωστο λόγο που ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει… Και όλα ξαναήρθανε μέσα μου με το “The hunter” που για έναν ακόμα πιο ανεξήγητο λόγο με έκανε να το λατρέψω – ακόμα βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή που δεν το πήρα σε βινύλιο με μόλις 15 ευρώ όταν είχε κυκλοφορήσει! Τα δύο τελευταία τα άκουσα με μεγάλη ευχαρίστηση αλλά δε με συνεπήρανε όσο αυτό!
Οι MASTODON αν ήταν καλοί στα live τους θα ήταν γιγαμπάντα και θα έπαιζαν παντού headliners! Αυτός θαρρώ και είναι ο λόγος που δεν σαρώνουν όλα τα festival σαν headliners κάθε φορά που βγάζουν δίσκο! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον ελεεινό ήχο τους σαν support στους TOOL; Με τους METALLICA ήταν κάπως καλύτεροι ηχητικά, αλλά και πάλι έχαναν! Ακόμα και στο Piraeus Academy δεν κατάφεραν να βγάλουν τον ήχο που πρέπει για να γίνει μια συναυλία τους αξέχαστη! Μακάρι από εδώ και πέρα να διορθωθεί και να τους δούμε ζωντανά όπως τους αξίζει! Αυτή είναι η μόνη μου ευχή για τα μεθεόρτια του “Emperor of sand” που κυκλοφορεί προσεχώς!
Λευτέρης Τσουρέας
