Ο τεράστιος Michael Schenker, ένας από τους επιδραστικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών, γιορτάζει τα 50 χρόνια του στη μουσική, κυκλοφορώντας το “Immortal”. Με τους SCORPIONS, τους UFO ή οποιαδήποτε «μετενσάρκωση» των MSG, έχει βγάλει διαχρονικά τραγούδια και φυσικά του αξίζει μία θέση στο Band of the week του Rock Hard, με χαρακτηριστική άνεση. Οπότε, ως συνήθως, ψηφίστε τον αγαπημένο σας δίσκο του και διαβάστε τι έχει να πει η συντακτική μας ομάδα για τον καλλιτέχνη.
Μην ξεχάσετε την Πέμπτη 28/1, στο διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, από τις 7 μέχρι τις 9 το βράδυ, θα παίζουν ΜΟΝΟ τραγούδια του Michael Schenker απ’ όλες τις περιόδους του, μέχρι να ξεκινήσει το Rock Hard Radio Show στην ErtOpen 106,7 FM.

Δεν θέλω να το παίξω ειδήμων στους κιθαρίστες. Δεν είναι τυχαίο όμως πως όταν αναφέρεις το όνομα του Michael Schenker σε ανθρώπους όπως ο Slash, ο James Hetfield, ο Dave Mustaine ή ο Michael Amott (καλά, εκεί δεν το συζητάμε, έχει «ξεπατικώσει» τα πάντα ο ένας Μιχαλάκης από τον άλλον), βαράνε προσοχή. Όχι μόνο με το παίξιμό του, αλλά με και το στυλ του και τη Flying V, είναι μοναδικός σε ότι κάνει δημιουργώντας σχολή, φεύγοντας από πολύ μικρός από το σπίτι του, στη Γερμανία, για να πάει στην Αγγλία, στους U.F.O., με σκοπό να κάνει διεθνή καριέρα και το πέτυχε με το παραπάνω. Σε λίγες μέρες, θα διαβάσετε μία τρομερή συνέντευξη που είχα την ευκαιρία να πάρω από τον Schenker, όπου λέει απίστευτα πράγματα και θα καταλάβετε πολλά για την αξία του, αλλά και για τον χαρακτήρα του. Προφανώς και δεν είναι φήμες, ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν είναι και ο πιο εύκολος του κόσμου όταν πρόκειται να συνεργαστείς και μου έχει τύχει, έχοντας δουλέψει γι’ αυτόν στη συναυλία του πριν μερικά χρόνια. Επειδή όμως, δεν βγαίνουμε με τους μουσικούς για μπύρες και ούτε είναι κολλητοί μας, ποσώς με απασχολεί αν είναι στριφνός ή όχι. Η μουσική του αξία είναι πάρα πολύ μεγάλη, παρότι δεν μπορώ να παρακολουθήσω όλα αυτά τα Michael Schenker Group, Fest, McAuley Schenker, Temple of Rock, Solo… Ουφ!!! “Rock bottom” το τραγούδι. Με πολύ ωραίο, προσωπικό παρασκήνιο. Έτσι Σειρηνάκη;

Σάκης Φράγκος

Οι φίλοι μου γνωρίζουν την εκτίμηση που τρέφω στον Michael Schenker ο οποίος καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στη σειρά των προτιμήσεων μου όσον αφορά τους αγαπημένους μου κιθαρίστες πίσω από τον Ritchie Blackmore και πάνω από τον Gary Moore. Κάθε περίοδος του Schenker –ακόμη και τα «δύσκολα» late 90s/early 00s- είχε κάτι να πει και να προσφέρει στους απανταχού hard rock και classic rock fans εκεί έξω. Ξέρετε ποιο είναι το περίεργο; Θα έπρεπε, λογικά, να προτιμώ την περίοδο 1987-1992 με τον McAuley πίσω από το μικρόφωνο. Άλλωστε αυτή είναι πιο κοντά στα μουσικά μου γούστα. Ωστόσο είναι αυτή η πρώτη περίοδος της προσωπικής του καριέρας, από το 1980 ως το 1984- που με συναρπάζει περισσότερο. Ειδικά τα τρία πρώτα άλμπουμ θεωρώ ότι το καθένα εξ αυτών είναι ένα πραγματικό –όσο και διαφορετικό- διαμάντι!
Πριν από εκείνο το σημείο ο Μιχαλάκης είχε μεγαλουργήσει με τους UFO ενώ δεν θα πρέπει ποτέ (μα ποτέ) να ξεχνάμε το σημαντικό ρόλο του στη μεταμόρφωση των SCORPIONS το 1979 με το τεράστιο “Lovedrive”. Κάτι επίσης που πάντα θα εκτιμώ και θα με «αναγκάζει» να εκφράζομαι με τα πλέον θετικά λόγια για τον Γερμανό κιθαρίστα είναι η εργασιακή ηθική και η μοναδική παραγωγικότητά του. Σίγουρα κάποιοι δίσκοι δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά σε μία καριέρα 50 χρόνων είναι εξ ορισμού αδύνατο να έχεις μονάχα καλούς δίσκους. Ακόμη όμως και σε αυτά τα άλμπουμ πάντα έβρισκες κάτι. Θα ήταν παράλειψη, πάντως, αν δεν ανέφερα ότι από το 1992 και μετά το καλύτερο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Schenker είναι το “In the midst of beauty” με τον Gary Barden. Φανταστική κυκλοφορία…

Σάκης Νίκας

O Michael Schenker αποτελεί για εμένα τον δεύτερο πιο αγαπημένο μου κιθαρίστα μετά τον Ritchie Blackmore. Γιατί πέρα από εξαιρετικός κιθαρίστας είναι και ένας φοβερός συνθέτης και ανήκει στην γενιά εκείνη που έπαιζε όχι για να αναδειχθεί το προσωπικό του παίξιμο, αλλά για να προσφέρει σαν μέρος του συνόλου, που πρωταρχικός της στόχος ήταν πάντα να “υπηρετηθεί” η σύνθεση. Το ίδιο έκανε και ο Blackmore, o Βuck Dharma, o Gary Moore, ο Uli Roth και όλοι οι υπόλοιποι μεγάλοι κιθαρίστες των 70s.
Ο λόγος που ξεχωρίζω και εκτιμώ βαθύτατα τον Γερμανό ξανθό ήρωα της κιθάρας, είναι κυρίως οι δίσκοι που έκανε με τους UFO στην δεκαετία του ‘70. Μπήκε στην μπάντα στο “Phenomenon” (1974) και μέχρι και το “Obsession” (1978) είχε παραδώσει μαζί τους πέντε ανεπανάληπτα studio albums και φυσικά ένα απερίγραπτο διπλό live όπως ήταν το “Strangers in the night” (1979), ένα από τα πιο σημαντικά live albums όλον των εποχών στο heavy metal.
Η πορεία του με τους Βρετανούς Θεούς άφησε πίσω της μοναδικούς δίσκους και τραγούδια και αυτομάτως ανάδειξε το μοναδικό ταλέντο του Μichael Schenker. Ακολουθεί το σύντομο αλλά ουσιαστικό πέρασμα του από τους SCORPIONS (“Lovedrive” – 1979, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συμμετείχε και στο ντεμπούτο των SCORPIONS “Lonesome crow” – 1972 σε ηλικία 17 ετών) και το επόμενο σωστό του βήμα ήταν η δημιουργία των ΜΙCHEAL SCHENKER GROUP ή ΜSG.
Στην πρώτη περίοδο του σχήματος ο κιθαρίστας μεγαλούργησε και πάλι. Κυκλοφόρησε τέσσερις εξαιρετικούς studio δίσκους (“Michael Schenker Group”-80, “MSG-81”, “Assault attack”-82 και “Built to destroy”-83) και δύο live albums (“One night at Budokan-82, “Rock will never die-84), με φοβερούς τραγουδιστές να συμμετέχουν όπως οι Gary Barden και Graham Bonnet. Μια φοβερή περίοδος για των Schenker που και παρόλο τα έντονα προβλήματα που είχε με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, κατάφερνε να διατηρεί ένα μοναδικό επίπεδο ποιότητας στους δίσκους του. Μοναδικός πραγματικά.
Το 1987 βλέπουμε να προστίθεται στην μπάντα ένας καινούργιος τραγουδιστής ο Robin Mc Auley (άλλο ένα φοβερό λαρύγγι παρεμπιπτόντως) και η έκπληξη ήταν ότι το όνομα του σχήματος θα αλλάξει σε ΜcAULEY SCHENKER GROUP!! Oι τρείς δίσκοι αυτής της νέας ολοκαίνουργιας σύνθεσης ταίριαζαν με το μελωδικό hard rock κλίμα της εποχής των late 80s, επίσης το “Nightmare” έγινε μεγάλη επιτυχία συμπεριλαμβανομένου και την χώρα μας όπου ακουγόταν παντού και ένα από τα κομμάτια που το βάζαμε τις κασέτες με τις μπαλάντες που γράφαμε δεξιά και αριστερά εκείνη την εποχή!
Tο super group των CONTRABAND δυστυχώς συγκίνησε ελάχιστους και είχε άδοξο τέλος, είμαστε πλέον στα 90’ς και βλέπουμε τον Michael να κυκλοφορεί solo δίσκους και να τα ξαναβρίσκει με το παλιό του σχήμα (UFO). Σε αυτό το διάστημα υπάρχουν πολύ ωραίες κυκλοφορίες τόσο από UFO όσο και προσωπικά του albums. Tα τελευταία χρόνια τον βρίσκουμε πολύ πιο δραστήριο και συγκεντρωμένο με τους ΜΙCHEL SCHENKER FEST (πολύ ωραία και τα δυο albums) και φέτος με το “Ιmmortal”.
H αλήθεια είναι ότι ο Michael Schenker έχει μεγάλη και πλούσια δισκογραφία, που μέσα της υπάρχουν πραγματικά διαμάντια με όλη την σημασία της λέξης αυτής. Από κάθε ηχογράφηση όπου πέρασε άφησε έντονη την προσωπική του σφραγίδα, απλά αναζητήστε πόσα μεγάλα σχήματα της εποχής των ήθελαν για κιθαρίστα τους. Και επιπλέον πόσο τεράστιο είναι το μέγεθος της επιρροής του σε δεκάδες μετέπειτα κιθαρίστες από αυτόν. Είναι μοναδικός, ανεπανάληπτος πραγματικά και σίγουρα ανάμεσα στα πιο σημαντικά ιερά τέρατα της heavy metal κιθάρας ever. ΜΕΓΙΣΤΟΣ.

Γιάννης Παπαευθυμίου

Ο Michael Schenker ανήκει στους τοπ 5 guitar heroes μου πλάι σε άλλους γίγαντες της εξάχορδης των οποίων η σκιά παραήταν μεγάλη για τον Schenker ο οποίος κακώς δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους πλάι σε επαναστάτες όπως ο Eddie Van Halen (ναι για μένα είναι τόσο σημαντικός). Δεν είναι απλώς η τεχνική του κατάρτιση ή το ότι ήταν από τους βασικότερους proto metal κιθαρίστες στον οποίο οφείλουμε ίσως και την ύπαρξη των IRON MAIDEN (οι οποίοι όπως ξέρουμε επηρεάστηκαν αρκετά από τους UFO). Για μένα, είναι το γεγονός πως, είτε παίζει γρήγορα και πιο δυνατά απ όλους είτε παίζει αργά και με συναίσθημα, έχει ένα ύφος και έναν ήχο ολότελα δικό του. Ο Michael Schenker είναι ένας μοναδικός κιθαρίστας και ενώ υπάρχουν πολλοί μικροί Michael Schenkers στο κόσμο (βλέπε Michael Amott που έχει εκφράσει χωρίς ντροπές πόσο απίστευτα τον έχει επηρεάσει ο Γερμανός), πριν από τον Schenker δεν υπήρχε άλλος που να έπαιζε όπως εκείνος. Είναι αν μη τι άλλο ένας από τους τελευταίους πρωτοπόρους της ηλεκτρικής κιθάρας στον ευρύτερο rock και heavy metal χώρο. Γι’ αυτό ίσως ευθύνεται η τεχνοτροπία του, ο τρόπος με τον οποίο «επιτίθεται» στη κιθάρα. Και ενώ δεν έπαιζε ποτέ του «παπάδες» ούτε έκανε τρομερά κόλπα, είχε μια ιδιαίτερη άποψη πάνω στα μπλουζ και το ροκ που εκφραζόταν ως ένα άψογο αμάλγαμα που για μένα είναι heavy όσο πάει. Το ρημάδι δηλαδή το “Rock bottom” αν δεν είναι heavy metal και το σόλο του επίσης, τότε τι είναι; Έχει ίσες δόσεις μελωδίας και συναισθήματος όσο και τραχύτητας, ταχύτητας και έντασης. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν μνημεία για τον Michael Schenker και να μνημονεύεται ως ένας από τους σημαντικότερους πρωτοπόρους της κιθάρας και της σκληρής μουσικής.

Φίλιππος Φίλης

Τι να πεις για ένα κιθαρίστα, άραγε, που έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου; Έναν μουσικό που έχει επηρεάσει πόσους αγαπημένους σου μουσικούς, όπως ο Michael Amott και ο James Hetfield, να πιάσουν κιθάρα στα χέρια τους; Ο λόγος, φυσικά, γίνεται για τον Michael Schenker. Μυθικός για το γλυκό, μελωδικό του lead παίξιμο, έδωσε πολύ μεγάλες χαρές στους οπαδούς του hard rock τόσο με τους UFO στους οποίους μπήκε το ’74 (και βγήκε η μεγάλη δισκάρα “Phenomenon”), όσο και στο προσωπικό του σχήμα MSG, το οποίο είχε μια ανάλογη επιτυχία. Εύφημος μνεία πρέπει να δοθεί και στη πρώιμη του θητεία στη μπάντα του αδερφού του, Rudolph Schenker, τους SCORPIONS, για το άκρως διαφορετικό και σχεδόν ψυχεδελικό “Lonesome crow”. Εργατικός, με διαδοχικές κυκλοφορίες είτε με UFO, είτε με οποιαδήποτε ενσάρκωση του προσωπικού του σχήματος ανά τακτά χρονικά διαστήματα (μια από αυτές, είναι και ο λόγος που γράφονται αυτές οι γραμμές). Δυστυχώς, ήταν βαθιά αυτοκαταστροφικός, με αρκετές ιστορίες καταχρήσεων να τον συνοδεύουν. Τίποτα όμως, δε μπορεί να του πάρει όλα όσα με κόπο έχτισε. Κλείνω το κείμενο με ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι των UFO, το “Rock bottom”.

Γιάννης Σαββίδης

Ως άνθρωπος που λατρεύει την ηλεκτρική κιθάρα, έχοντας ασχοληθεί κιόλας στο παρελθόν με αυτή, δεν θα μπορούσα να μην υποκλίνομαι στο ταλέντο και την εκτελεστική δεινότητα του σπουδαίου Michael Schenker. Συμμερίζομαι απόλυτα την άποψη όσων θεωρούν ότι οι UFO οφείλουν την επιτυχία τους σε αυτόν, όχι μόνο λόγω της συνθετικής του προσφοράς, αλλά και λόγω του παιξίματός του, που αποτελεί σήμα κατατεθέν του ήχου τους. Αγαπώ ιδιαίτερα τους δίσκους των UFO, ειδικά την πεντάδα από το “Phenomenon” του 1974 μέχρι και το “Obsession” του 1978. Το πλούσιο βιογραφικό του Γερμανού όμως δεν σταματάει εδώ. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τις αρκετές πολύ αξιόλογες συνθετικά στιγμές του με τους MSG, καθώς και φυσικά την συμβολή του στο ξεκίνημα των θρυλικών SCORPIONS με την συμμετοχή του στα δύο πρώτα τους άλμπουμ αλλά και την παρουσία του στο επίσης εξαιρετικό “Lovedrive” του 1979. Γενικά μιλάμε για έναν μουσικό με τεράστια αξία, τρομερά επιδραστικό και με μια τεράστια καριέρα στο ενεργητικό του. Το μόνο που μπορούμε να για ευχηθούμε για τον γίγαντα αυτόν της κιθάρας είναι να είναι γερός και να συνεχίζει για όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια ακόμα να προσφέρει στο χώρο. Το κομμάτι που θα επιλέξω για σήμερα είναι ένα από τα αγαπημένα των UFO και από τον συγκεκριμένο, αγαπημένο επίσης, δίσκο. Πρόκειται για το εκπληκτικό “Lights out” από την ομώνυμη κυκλοφορία.

Χαρά Νέτη

Στο χώρο μας οι guitar heroes ειδικά αν βάλεις μαζί και τους wanna be περισσεύουν. Κάποιοι όμως από αυτούς είναι ο λόγος που πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο όρος. Ο Michael Schenker παραμένει στα 66 του χρόνια φρέσκος σαν έφηβος, δημιουργικός και ακούραστος. Με επιρροές όπως ο Jimmy Page, Jeff Beck, Eric Clapton, Leslie West, Johnny Winter  και Rory Gallagher ο ήχος του είναι πολύ χαρακτηριστικός και ακόμη και σήμερα αποτελεί πρότυπο και επιρροή κάθε επίδοξου κιθαρίστα. Για μένα είναι από τις πιο θρυλικές μορφές και από τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό αυτόματα στο άκουσμα της λέξης κιθαρίστας.
Έχει επηρεάσει σχεδόν το σύνολο της heavy metal μουσικής, από τον Kirk Hammett και τον James Hetfield (Metallica), μέχρι τους Dave Mustaine και Marty Friedman (Megadeth), Dimebag Darrell (Pantera), Randy Rhoads, John Petrucci (Dream Theater), Michael Amott (Arch Enemy) και πολλούς άλλους.
Πάντα λιτός, τεχνικός όσο χρειάζεται δεν φλυαρεί για να δείξει την ικανότητα του αλλά την αφήνει να λάμψει με διακριτικές λεπτομέρειες. Με ροκ άποψη και πιασάρικα hooks ξέρει πως να ξεμυαλίζει τους ακροατές του. Από τον πιο απαίδευτο μέχρι τον πιο intellectual της μουσικής. Και για του λόγου το αληθές θα διαλέξω και ένα τραγούδι που θα μπορούσε να είναι μέχρι και Ρακιτζής !

Έλενα Μιχαηλίδου

Έκανε την επίσημη «πρώτη» του το 1972, μαζί με την επίσημη πρώτη των SCORPIONS, όντας μόλις 17 χρονών παιδί. Από τότε, «μέτρησε» δεκάδες δίσκους είτε ως μέλος της μπάντας, είτε ως ο νεαρός που θάμπωνε τους πάντες στους U.F.O, είτε ως ο ηγέτης στα δικά του σχήματα. Εμβληματικός όσο λίγοι, επιδραστικός όσο ελάχιστοι, πάντα παρέα με την λευκή του Flying V. Μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες περσόνες που ασχολήθηκαν με την rock μουσική, χωρίς αμφιβολία. Τον είχα ακούσει στους SCORPIONS πιο πριν, βλέπεις εκείνο το “Lovedrive” είναι αρκούντως ποιοτικό και εμπορικό συνάμα ώστε να «κολλήσει» κάποιος μαζί του, όμως ήταν το 1996 που τον γνώρισα όπως έπρεπε, κατόπιν υπόδειξης ενός μεγάλου γνώστη του κλασσικού hard rock (Χρήστο μου γειά σου και σε ευχαριστώ για νιοστή φορά). Η αρχή έγινε με το “Assault attack”, το οποίο ακόμη και σήμερα παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου hard rock δίσκους όλων των εποχών. Εκεί έμαθα και τους μεγάλους Graham Bonnet και Ted McKenna, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. «Βούτηξα» λοιπόν στην δισκογραφία του, τον έμαθα, τον έκανα «κτήμα» μου, και έκτοτε τον παρακολουθώ σε ό,τι και αν κάνει. Τα δυσθεώρητα ύψη του “Assault attack” ποτέ δεν τα έπιασε ξανά, αλλά και τι με αυτό… Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που έπεσε κάτω από τα standards τα οποία εμείς θεωρούμε ως «ικανοποιητικά», για το μέγεθος του ταλέντου και της αξίας του. Όπως επίσης μου έκανε και μου κάνει εντύπωση το γεγονός πως δεν έχει κόμπλεξ να συνεργαστεί και με άλλους κιθαρίστες, συγκροτώντας κιθαριστικό δίδυμο σε κάποιους δίσκους του. Cool τύπος… Από τον καλύτερό του δίσκο λοιπόν, και είμαι κάθετος σε αυτό, το αγαπημένο μου τραγούδι του.

Δημήτρης Τσέλλος

Βρίσκομαι στο γραφείο 8 το βράδυ και το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει. Οι περισσότεροι συνάδελφοι έχουν αποχωρήσει εδώ και ώρα και εγώ σκέφτομαι τι με περιμένει την επόμενη μέρα που θα ξαναπάω στη δουλειά. Λέω από μέσα μου ότι δεν μπορώ να φύγω έτσι ξενερωμένος για το σπίτι και κάθομαι λίγο να χαλαρώσω. Στην ζάλη μου επάνω, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι εκτός δουλειάς και μου έρχεται η κουβέντα με το μεγάλο αφεντικό του Rock Hard λίγη ώρα πιο πριν. “Σάκη, πήζω στο γραφείο και δεν προλαβαίνω να στείλω για Michael Schenker”. “Στείλε όποτε μπορείς” ήταν η απάντηση του και μία που την διάβασα και μία που βούτηξα σε ένα χαοτικό excel. Το υποσυνείδητο όμως πάντα σε εγρήγορση, ήταν εκεί να μου υπενθυμίσει ποιον τιμάμε αυτή την εβδομάδα και το “Doctor doctor” έχει ξεκινήσει ήδη και παίζει μέσα στο μυαλό μου και η εικόνα μίας flying V κιθάρας, μισή μαύρη και μισή λευκή, πετάει σε ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου. Από ότι καταλάβατε πλέον το excel έχει κλείσει, το “Doctor doctor” πλέον ακούγεται από το Spotify του κινητού μου και εγώ αποθεώνω έναν ιστορικό κιθαρίστα, που τα λόγια είναι περιττά να περιγράψουν την 50-ετή καριέρα του. Ο ξανθός Γερμανός μας έχει χαρίσει μαγικές στιγμές με τους UFO, η επιστροφή του στους SCORPIONS στο “Lovedrive” δεν μπορεί να ξεχαστεί, ενώ από την solo του καριέρα, τα διαμάντια δεν είναι λίγα, προσωπικά ξεχωρίζοντας τo “Michael Schenker group” που είναι must have album στο κλασικό heavy metal. Κάπου εδώ προτιμώ να μιλήσει η μουσική, άλλωστε έξω έχει ξεκινήσει να βρέχει και ο δρόμος του γυρισμού είναι αρκετός. Η ψυχοθεραπεία όμως ήταν επιτυχής. Ευχαριστώ Michael.

Δημήτρης Μπούκης

Μύθος! Μία λέξη η οποία μπορεί να συμπεριλάβει και με το παραπάνω όλα όσα έχουν γραφτεί για τον Michael Schenker. SCORPIONS, UFO, προσωπική καριέρα! Αδιανόητα πράγματα για έναν από τους πιο χαρισματικούς κιθαρίστες που έβγαλε αυτή η μουσική! Συναίσθημα που περίσσευε, εκτελεστική δεινότητα, σύνθεση! Ο Michael Schenker αποτελεί έναν από τους πλέον αγαπημένους μου κιθαρίστες, για την ακρίβεια μέσα στους 10 αγαπημένους μου. Έχει χαρίσει το παίξιμό του σε ΟΛΟΥΣ τους ύμνους των UFO, σε δίσκους που έχουν μείνει ανεξίτηλοι στο πέρασμα των χρόνων! Δε θα ξεχάσω ποτέ το πώς ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά το riff του “Rock bottom” ή τη δισολία του “Doctor, doctor”. Το τραγούδι που με σημάδεψε και χάζεψα ήταν το “Love to love”. ΕΠΟΣ! Υπάρχουν εκατομμύρια λέξεις που μπορείς να γράψεις για τον Michael Schenker. Έχουν γραφτεί και θα γραφτούν ακόμα τόσες! Είναι τεράστιο μέγεθος! Το τι γράφω εγώ, είναι απλά μία ψυχανάλυση την οποία γουστάρω πολύ γιατί φέρνω στο μυαλό μου συναισθήματα. Όπως εκείνο όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το αριστούργημα…

Ντίνος Γανίτης

Να που φτάσαμε στο τελευταίο τιμώμενο πρόσωπο της στήλης γι’ αυτόν το Γενάρη. Τον δεύτερο αγαπημένο κιθαρίστα μου (όλων των εποχών, μετά τον Ritchie Blackmore). Τον Τεύτονα μάγο της ηλεκτρικής κιθάρας , τον τιτανοτεράστιο θεό Michael Schenker.
Πιθανόν να χρειαζόμασταν ένα τόμο για να καταγράψουμε το μέγεθος της διάνοιας, της τεχνικής και της επιρροής του Michael Schenker σε όλο το φάσμα του hard rock και του heavy metal. Ένα άστρο από μόνος του, έχει διαμορφώσει τον ήχο πολλών, με αρχή έναν τελείως προσωπικό ήχο, που έχει δημιουργήσει σχολή με την τεχνική, την απίστευτη αίσθηση της μελωδίας και την φαντασία που τον χαρακτηρίζει. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον μπερδέψετε με άλλον, εκτός κι αν ο άλλος τον μιμείται (επαρκώς). Σχεδόν ό,τι έπαιξε την δεκαετία του ’70 –και πιστέψτε με έπαιξε απίστευτα πράγματα σε σχέση με τον μέσο rock star κιθαρίστα της εποχής –  μάλλον θα το ακούσατε απ’ αυτόν πρώτη φορά.
Ο Michael μεγάλωσε σε μία οικογένεια που αγαπούσε την μουσική, με τον μεγαλύτερο του αδελφό Rudolf να ασχολείται ημιεπαγγελματικά με το να συνθέτει και να παίζει κιθάρα. Τα ακούσματα του περιλάμβαναν σχήματα όπως οι SHADOWS και οι BEATLES, ενώ στην συνέχεια ήρθε σε επαφή και με πιο ηλεκτρικά blues ακούσματα, μέσω των Leslie West, Jeff Beck και Jimmy Page. Πριν κλείσει τα 18, ο απόλυτα αξιοκρατικός αδελφός του πείστηκε πως έπρεπε να γίνει ο lead κιθαρίστας στο συγκρότημα του, τους SCORPIONS, όπου έπαιξε στο ντεμπούτο τους “Lonesome crow” (1972). Όταν σε μία συναυλία έσπασε η χορδή της Les Paul του, όντας στα πρόθυρα του σόλο του, βούτηξε την Flying V του αδελφού του. Εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησε πως αυτή ήταν η κιθάρα γι’ αυτόν, τόσο λόγω look όσο και ήχου. H περίφημη ασπρόμαυρη Flying V είναι το σήμα-κατατεθέν του, αν και τα τελευταία χρόνια, έχει και το δικό του custom μοντέλο στην Dean Guitars.
Κατά περιοδεία των UFO στην Γερμανία, το 1973, o κιθαρίστας τους Bernie Marsden δεν συναντήθηκε με τους άλλους, μιας και είχε ξεχάσει το διαβατήριο του. Μην έχοντας και πολλές επιλογές, οι UFO ρώτησαν τους Rudolf Schenker και  Klaus Meine των SCORPIONS, του συγκροτήματος που άνοιγε τις συναυλίες τους, εάν μπορούν να «δανειστούν τον κιθαρίστα τους». Ακολούθησε το ξεμονάχιασμα του νεαρού Michael, ο οποίος μάλιστα δεν μπορούσε καλά-καλά να μιλήσει αγγλικά, και έπεσε στο τραπέζι η επίμαχη πρόταση, δηλαδή να τον πάρουν μαζί τους στο συγκρότημα και στο Λονδίνο. Εδώ φίλες και φίλοι γράφτηκε ιστορία.
Με τους UFO, ο Schenker έφτιαξε το καλούπι πάνω στο οποίο θα κινούνταν όλοι οι έφηβοι (τότε) κιθαρίστες που θα μεγαλουργούσαν την δεκαετία του ’80 στην Βρετανία και την ηπειρωτική Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι το σόλο του στο “Rock bottom” από την πρώτη του δουλειά με τους UFO. Αυτό ήταν (τουλάχιστον μέχρι να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο των VAN HALEN) ένα τραγούδι-σταθμός, μία σπουδή στην ηλεκτρική κιθάρα, ένα κρεσέντο που διαλύει τα στερεότυπα με ένα καταιγιστικό σόλο και σφραγίζει τον ήχο του άλμπουμ “Phenomenon” (1974) αλλά και της γενιάς του. Μέχρι και στην Αμερική έκανε τεράστια αίσθηση, αποτελώντας, στην ουσία, το αντίπαλο δέος στην Eddie Van Halen σχολή. Ακολούθησαν τα μνημειώδη “Force it” (1975), το πλέον χαρακτηριστικό κλασικό βρετανικό hard rock άλμπουμ, το εξαιρετικό “No heavy petting” (1976) και το προσωπικό μου αγαπημένο “Lights out” (1977). Οι συγκρούσεις του όμως με τον Phil Mogg και το bullying που έφαγε, τον έπεισαν ότι έπρεπε να προχωρήσει. Και όλα αυτά ενώ ο δρόμος για τις ΗΠΑ είχε ανοίξει διάπλατα μετά την διαφαινόμενη επιτυχία ενός από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων των εποχών (το “Strangers in the night” του 1979) και του “Obsession” (1978), που ήταν η τελευταία συνεισφορά του Schenker με τους UFO στα ‘70s.
Αν θεωρείτε ότι το “Lovedrive” είναι το καλύτερο άλμπουμ των SCORPIONS, οφείλετε να ευχαριστείτε, εν μέρει και τον Michael Schenker, που κάνει ένα ακόμη εντυπωσιακό πέρασμα από το πρώτο του συγκρότημα. Mόνο που δεν ήταν σε θέση να λειτουργήσει εντός του συγκροτήματος, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει και από εκεί, για να δημιουργήσει το δικό του προσωπικό σχήμα, τους MICHAEL SCHENKER GROUP, ή για συντομία, MSG. Η αξία του, ήδη αναγνωρισμένη από τους πάντες στην Βρετανία, τον έστειλε ψηλά στα charts, ακόμα ψηλότερα από τους παλιούς του συνοδοιπόρους UFO και SCORPIONS. Μετά από 3 αριστουργηματικά άλμπουμ, ένα πολύ καλό και δύο live κυκλοφορίες, επήλθε η πτώση του μεγάλου Michael, καθώς το ποτό και τα φάρμακα τον είχαν διαλύσει.
Αναγεννημένος με τον πρώην-GRAND PRIX Robin McAuley στα φωνητικά, συνέχισαν ως  MCAULEY SCHENKER GROUP (πάλι MSG ωστόσο), κυκλοφορώντας εξαιρετικά άλμπουμ μέχρι και το 1992, με αρχικό στόχο να χτυπήσουν την αμερικάνικη αγορά. Στόχο που δεν το έπιασαν, αφήνοντας ωστόσο μία εντυπωσιακή παρακαταθήκη. Μετά… επέστρεψε πάλι στους UFO! Αυτοκαταστροφικός ο Michael. Κάθε φορά που φαινόταν ότι θα πετύχει κάτι μεγάλο εμπορικά, τα παρατούσε είτε διαλύοντας το δικό του σχήμα ή απλά αποχωρώντας από άλλα.
Τα τελευταία 28 χρόνια, ο Michael Schenker κυκλοφόρησε πάρα πολλά άλμπουμ, είτε μόνος του είτε με τους UFO, καθώς και με διάφορα άλλα σχήματα. Δυστυχώς, όχι τόσο αξιομνημόνευτα  όσο αυτά από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Πλέον φαίνεται, να τα έχει βρει με τον εαυτό του, απολαμβάνει την φήμη του και σχεδιάζει να κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ το 2021.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες επί σελίδων για τον άνθρωπο που άλλαξε όλο το παιχνίδι της ηλεκτρικής κιθάρας στα μέσα των 70s, για αυτόν που είχε θείο ταλέντο να αγγίζει τις χορδές και να τις κάνει να εκπέμπουν απίστευτη μελωδία, ηλεκτρισμό και ουσία. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον Michael Schenker, το έχετε καταλάβει πιστεύω. Συγχωρήστε μου την πολυλογία, αλλά έτσι είναι με τα είδωλα. Κράτησα για το τέλος ένα τραγούδι από το αγαπημένο μου άλμπουμ των UFO, για να το μοιραστώ μαζί σας. Και ίσως να πειστείτε κι εσείς ότι “there is only ONE Schenker”…

Κώστας Τσιρανίδης

Τιμώμενο πρόσωπο για το Botw αυτής της εβδομάδας είναι φυσικά ο Michael Schenker και νομίζω πως πολλές φιοριτούρες δεν χρειάζονται σε καμία περίπτωση. Ο Μιχαλάκης μας λοιπόν έχει μια τεράστια παρουσία και μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους guitar heroes όλων των εποχών. Ήταν είναι και θα παραμείνει ένας κιθαρίστας που επηρέασε και θα εξακολουθεί να επηρεάζει εσαεί το παίξιμο σχεδόν οποιουδήποτε ασχολείται η πρόκειται να ασχοληθεί με την ηλεκτρική κιθάρα και τον σκληρό ήχο ανεξάρτητα από το ιδίωμα αυτού. Τρανή απόδειξη αυτού τα πάμπολλα ονόματα κιθαριστών από όλο το φάσμα του ήχου του rock και του metal που αναφέρουν τον Schenker ως μια από τις βασικές επιρροές τους, είναι περιττό να αναφέρω ονόματα με μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο θα βρει κανείς πολλούς από τους αγαπημένους του κιθαρίστες να αναφέρονται σε αυτό. Μουσικά τώρα η παρακαταθήκη του κατ’ εμέ είναι επίσης εξαιρετική τόσο στο προσωπικά του σχήμα MSG, είτε με McAuley είτε χωρίς, όσο και σε UFO, SCORPIONS, Schenker Fest, group κλπ. Μόνη ένσταση και κρίμα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι νομίζω το γεγονός, πως σίγουρα θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα αν δεν είχε και τα διάφορα ζητήματα στην προσωπική του ζωή. Ο εύθραυστος ψυχισμός του, τα κατά καιρούς προβλήματα με τις καταχρήσεις και η γκρίνια σε σχέση πάντα με τον μεγάλο αδελφό Rudolf (δίκαιη ή άδικη δεν νομίζω πως παίζει κανέναν ρόλο), νομίζω πως του έχουν στερήσει πολλά σε ενέργεια και έμπνευση. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός που ανέφερα στην αρχή ο Michael Schenker ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας από τους λίγους guitar heroes που θα έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας στον σκληρό ήχο στους αιώνες. Αγαπημένες στιγμές από την καριέρα του Μιχαλάκη έχω πάμπολλες πραγματικά, άλλωστε μιλάμε για ένα άνθρωπο που έχει γράψει είτε μόνος του είτε με άλλους παρέα διαχρονικές κομματάρες.  Τι να πρωτοαναφέρει κανείς: “Lovedrive”, “Coast to coast”, “Doctor doctor”, “Rock Bottom”, “Lights out”, “Love to love”, “Into the arena”, ‘Armed and ready”, “Nightnare” και πολλά άλλα ακόμα, θα διαλέξω όμως για τραγούδι στο συγκεκριμένο κείμενο ένα από τα outsider θα μπορούσε να πει κανείς, αυτό είναι το Desert song, ο λόγος είναι πως το θεωρώ ένα εξαιρετικό δείγμα τόσο της συνθετικής όσο και της κιθαριστικής μαγείας που μας έχει προσφέρει ο Michael Schenker, συν φυσικά το γεγονός πως βρίσκεται σε έναν δίσκο που ήταν ο πρώτος Michael Schenker Group που έπεσε στα χέρια μου.

Παναγιώτης “The unknown force” Γιώτας

Να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη καθώς αυτήν την εβδομάδα δεν θα μπορέσω να είμαι απόλυτα αντικειμενικός. Βλέπετε, ασχολούμαστε με έναν από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες, αν όχι τον πιο αγαπημένο μου, τον Τεύτονα θεό Michael Schenker. Η καριέρα του θα μπορούσε να είναι κάλλιστα σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Από τα ιδρυτικά μέλη των θρυλικών SCORPIONS ηχογράφησε μαζί τους το ντεμπούτο τους “Lonesome crow” όταν ήταν μόλις 16, το 1972, ένα πραγματικό wonderkid. Δύο χρόνια αργότερα προσχώρησε στους U.F.O. αν και δεν ήξερε καθόλου Αγγλικά, το γεγονός αυτό όμως δεν τον εμπόδισε καθόλου να μεγαλουργήσει με τους Βρετανούς και να κυκλοφορήσει δίσκους διαμάντια μαζί τους , καθώς και ένα από τα καλύτερα live όλων των εποχών, το “Strangers in the night”.  Το 1979 άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο “Lovedrive” των Σκορπιών, προτού αφοσιωθεί στο προσωπικό του σχήμα, τους M.S.G.  Στο ενδιάμεσο ηχογράφησε και κάποιους δίσκους με τους U.F.O. με το “Walk on water” του 1995 να ξεχωρίζει. Το παίξιμο του θεωρείται χαρακτηριστικό και αποτελεί πηγή επιρροών για έναν μακρύ κατάλογο μουσικών. Χαρισματικός, αλλά και αυτοκαταστροφικός, έφτασε αρκετές φορές στον πάτο, θύμα των καταχρήσεων. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια ο “Μιχαλάκης” δείχνει να έχει ξορκίσει τους δαίμονες του και επικεντρώνεται σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Την μουσική. Προσωπικά ανυπομονώ πολύ για την νέα του δουλειά που θα κυκλοφορήσει σύντομα, να ακούσω και πάλι αυτήν την ασπρόμαυρη Flying V να κάνει τα μαγικά της. Είπαμε, θεός!!

Θοδωρής Κλώνης