Οι Βρετανοί doomsters, MY DYING BRIDE, έκαναν τη δισκογραφική τους επιστροφή, με το “The ghost of Orion”, πέντε χρόνια μετά το “Feel the misery”, ικανοποιώντας στο έπακρο τους οπαδούς τους. Λογικό ήταν να γίνουν Band of the week στο Rock Hard, οπότε η διαδικασία είναι γνωστή: Διαβάζετε τη γνώμη των συντακτών μας και ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο από το σχήμα. Τι λέτε; Προχωράμε;

Εδώ, είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην στήλη που νιώθω ότι δεν έχω και πολλά να προσθέσω μιλώντας για κάποιο συγκρότημα που παρουσιάζουμε. Δεν είναι κρυφό ότι ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του doom/death ήχου που πρεσβεύουν οι MY DYING BRIDE. Για κάποιον διαβολικό λόγο, έχω την εντύπωση ότι κατέχω ένα πολύ μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους, χωρίς όμως ακόμα να καταλάβω τον λόγο κι έχω βρεθεί στις συναυλίες τους, που ομολογουμένως είναι πολύ καλές. Νομίζω ότι πραγματικά και σε βάθος, άκουσα τους τέσσερις πρώτους δίσκους τους. Από εκεί και πέρα, με διάφορες εκλάμψεις ξεχώρισα κάποια τραγούδια. Παρότι είναι ένα αξιοσέβαστο συγκρότημα και ο ηγέτης του, ο Aaron Stainthorpe είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης (το πρόσφατο άλμπουμ τους, μάλιστα, κρύβει μία συγκλονιστική ιστορία για την κόρη του που έπασχε από καρκίνο), δεν «ένιωσα» ποτέ την μουσική τους, οπότε θα διαβάσω τη γνώμη και των υπολοίπων παιδιών και θα βάλω το μακράν αγαπημένο μου τραγούδι τους.

Σάκης Φράγκος

Μεγάλη μπάντα. Πολύ μεγάλη μπάντα. Από αυτές που διαμόρφωσαν ολόκληρα είδη και υποείδη. Από αυτές που χαρακτήρισαν ολόκληρες σκηνές και έθεσαν όρια και συντεταγμένες. “Turn loose the swans”, “The angel and the dark river”, “The dreadful hours”, “A map of all our failures”… μιλάμε για αριστουργήματα! Προσωπικά πιστεύω πως όλοι τους οι δίσκοι είναι από αξιόλογοι και πάνω, ακόμη και το αμφιλεγόμενο “Evinta” που ναι, μου αρέσει ιδιαίτερα! Δεν είναι «δήθεν», δεν προσποιούνται. Η μουσική τους είναι αυθεντικά θλιμμένη, οι στίχοι τους είναι πηγαία πεσιμιστικοί, νομίζουν πως η ζωή από το 1990 ως τώρα πάει κατά διαόλου και τραγουδούν για αυτό. Δεν ξέρω αν το “The ghost of Orion” είναι το καλύτερό τους άλμπουμ ως τώρα (κάπου ακούστηκε και αυτό), ξέρω όμως από τις πρώτες ακροάσεις που του χάρισα πως είναι μια εξαιρετική κυκλοφορία στον doom/death χώρο και θα μείνει κλασσικό στην MDB δισκογραφία.

Δημήτρης Τσέλλος

MY DYING BRIDE, συνώνυμο της περηφάνιας, της τιμιότητας, της αντιεμπορικής και σχεδόν αυτοκτονικής λογικής στη μουσική. Απ’ όπου και να το πιάσεις, νομίζω πρέπει να είσαι λίγο φελλός για να μην τους σέβεσαι. Δε λέω να σου αρέσουν, γιατί ξέρουμε όλοι ότι η μουσική τους είναι από δύσκολη ως και απαγορευτική (ανάλογα τις αντοχές και τα γούστα). 30 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη στιγμή που η Αγγλική αρμάδα εμφανίστηκε στις ζωές μας, πάρα πολλά, τρομερά άλμπουμ στις αποσκευές τους και γενικώς ούτε μια μέτρια στιγμή. Πειραματική ναι, λιγότερο σούπερ ή τέλεια ναι, αλλά η πλειοψηφία του υλικού τους επιτρέπει δίκαιους διθύραμβους. Σε περίπτωση που ακόμα δεν έχει γίνει αντιληπτό (δεν αναφέρομαι σε όσους δεν ακούνε τη μουσική τους), το συγκρότημα έχει υπάρξει συνώνυμο της τελειότητας ισάριθμες φορές με μεγέθη όπως οι METALLICA, SLAYER, IRON MAIDEN, CORONER και δε συμμαζεύεται. 5 φορές κοίταξαν τον κόσμο από το δικό τους απομονωμένο Έβερεστ, αρχικά με την Αγία Τριάδα της δισκογραφίας τους μεταξύ ’92-’96 (“Turn loose the swans”/”The angel and the dark river”/”Like gods of the sun” και στις αρχές των ‘00s με τα “The dreadful hours”/”Songs of darkness, words of light”). Ο κόσμος ακόμα και με τόσες μεγάλες στιγμές, στέκεται αρχικά στην πρωτοφανή τίμια και ταπεινή στάση τους όλα αυτά τα χρόνια. Άφησαν πάντα τη μουσική τους να μιλήσει για τους ίδιους, έμειναν πιστοί στο ήθος τους και τις βάσεις τους, ακόμα κι αν κάποια στιγμή αφέθηκαν να πειραματιστούν μέχρι και με trip hop στο παρεξηγημένο αλλά αξιολογότατο “34,788%…complete”. Σε μία εποχή που Ο-Λ-Ο-Ι μαλάκωσαν τον ήχο τους (1996), αυτοί τον βάρυναν περισσότερο από ποτέ στο αγαπημένο μου άλμπουμ τους “Like gods of the sun”, οι μόνοι μαζί με τους PANTERA και τους NEVERMORE που το κάνανε και μάλιστα σούπερ (δεν υπερβάλλω, έχουν ήδη μιλήσει τα γεγονότα και τα αποτελέσματα). Φέτος επέστρεψαν μετά από 5 χρόνια και πάλι με ένα καταπληκτικό άλμπουμ που ήδη έχει καπαρώσει θέση στην 20άδα της χρονιάς (θέλω να πιστεύω οι περισσότεροι από τη συντακτική ομάδα του Rock Hard θα το τιμήσουμε και θα βρεθεί ψηλά στην τελική λίστα της χρονιάς). Ο λόγος για το “The ghost of Orion”, ένα άλμπουμ που πίσω από τη δημιουργία του κρύβεται η τρομερή ιστορία με την κορούλα του τραγουδιστή Aaron Stainthorpe, η οποία παραλίγο να κάνει το ταξίδι για ψηλά, αλλά ο καλός Θεούλης δεν την άφησε και η περιπέτεια αυτή τροφοδότησε την έμπνευση για το αποτέλεσμα της νέας τους προσπάθειας. Δεν συζητάμε καν ότι από την περίφημη τριάδα του πάλαι ποτέ ένδοξου και κραταιού doom/death πλάι στους PARADISE LOST/ANATHEMA, έμειναν ως οι μόνοι με έμπνευση και βαρύτητα, κι ας μην έγιναν ποτέ το ίδιο δημοφιλείς και εμπορικοί όπως οι άλλοι δύο. Δεν ξέρω πως θα φανεί αλλά δε μπορώ να μην το πω γιατί θα σκάσω. Νομίζω ότι κάτι λάθος πάει με όποιον δε μπορεί να τους εκτιμήσει σαν παρουσία, σαν στάση ζωής, σαν έμπνευση, σαν σύμβολο μοναχικότητας σε ένα κόσμο που ο καθένας πάει να μοιάσει στον άλλο επειδή δεν έχει δική του ταυτότητα. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι είναι νικητές της ζωής. Δεν κάμφθηκαν από παραμέτρους οι οποίες θα μπορούσαν να τους λυγίσουν. Δεν έπαψαν να έχουν σωστό λόγο ύπαρξης όσο κι αν περνούσαν τα χρόνια. Στη χώρα μας ιδιαίτερα υπάρχει ένας πελώριος δεσμός των οπαδών μαζί τους, ενώ η εκτίμηση τους στους Έλληνες είναι αμοιβαία (το πρώτο γράμμα που έλαβαν ποτέ ήταν από Έλληνα οπαδό και μάλιστα ήμουν μπροστά στη στιγμή που τον συνάντησαν σε μία τρομερά συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα με αγκαλιές και κλάματα). Εκ των έσω γνωρίζω ότι το 2007 μετά την εμφάνιση τους με ντάλα ήλιο στα κεφάλια τους, με πρωτοστάτη τον ίδιο τον Lars Ulrich, όλοι οι METALLICA ζήτησαν να τους δουν για να τους δώσουν συγχαρητήρια με τους Βρετανούς να μην το πιστεύουν. Επίσης αν δε λέει κάτι αυτό, ίσως να λέει το γεγονός ότι οι IRON MAIDEN τους πήραν μαζί τους σε περιοδεία το 1995. Αν και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό, όπως και όλα τα παραπάνω, ε δεν έχει και νόημα να το συζητάμε. Εγώ μέσα από αυτό το κείμενο θα ήθελα να ζητήσω από τον κόσμο που θα τους δει με τους HELLOWEEN το Νοέμβριο να τους αγκαλιάσει με ένα ζεστό χειροκρότημα, το αξίζουν όσο ελάχιστοι και να ξέρετε, θα το εκτιμήσουν όσο κανείς. Και μακάρι σύντομα να μας έρθουν και ολομόναχοι. Αγαπημένο άλμπουμ όπως τόνισα το “Like gods of the sun”, καλύτερο όμως το “The angel and the dark river”, γι’ αυτό και θα τιμήσω το κείμενο με το καλύτερο κομμάτι του καλύτερου δίσκου τους, συνεπώς και της ιστορίας τους.

Άγγελος Κατσούρας

Ένα από τα πιο τίμια σχήματα της γενιάς τους. Ένα από τα πιο σπουδαία σχήματα που γέννησε το Νησί με δικό τους ξεχωριστό ήχο. Αναγνωρίσιμος, χαρακτηριστικός και εν τέλει μοναδικός. Ένα σχήμα που μετά από τόσους δίσκους και τρείς γεμάτες δεκαετίες μουσικής, επιστρέφει φέτος με ένα από τα καλύτερα album τους εδώ και αρκετά χρόνια. Ακόμα και στις πιο αδύναμους δίσκους τους  όμως, είχαν μια τιμιότητα που δεν μπορούσες να τους προσάψεις αρνητικούς χαρακτηρισμούς.
Την πρώτη φορά που εμφανίσθηκαν στην χώρα μας  (2002- Ρόδον club) στα πλαίσια της περιοδείας για το “The dreadful hours”  ήταν μια συναυλία που την θυμάμαι χαρακτηριστικά και λόγω των αρκετών χρόνων αναμονής αλλά και επιπλέον λόγω της  τρομερής  φιγούρας  του Aaron , με την απερίγραπτη φυσική (σαν τον Χριστό έμοιαζε) και σκηνική του παρουσία.
Θυμάμαι πως στα 90s με τους ΑΝΑΤΗΕΜΑ ήταν σαν αδέλφια-σχήματα. Και οι δύο κυκλοφορούσαν δίσκους την ίδια χρονική περίοδο με διαφορά λίγων μόνο μηνών. Αν έβγαζε κάποιος από τους δύο δίσκο, ήξερες ότι και ο άλλος θα κυκλοφορούσε τότε τον δικό του. Και για τι δίσκους μιλάμε όμως! Απλά ρίξτε μια ματιά  στους δίσκους εκείνης της περιόδου και θα καταλάβετε τι αριστουργήματα κυκλοφορούσαν και οι δύο μπάντες.
Είναι γεγονός,  καθώς τα χρόνια περνούν και οι εποχές αλλάζουν οι MY DYING BRIDE παραμένουν ίσως το μοναδικό συγκρότημα της γενιάς του που δεν έχει αλλάξει την κατεύθυνση του και τον ήχο του και παραμένει πιστό απέναντι στην μουσική του όσο και απέναντι στους οπαδούς του. Και έχει καταφέρει να διατηρεί την φρεσκάδα του αλλά και να εκπληρώνει τις υψηλές προσδοκίες που έχουμε και εμείς σαν οπαδοί.
Το “The Ghost of Orion” είναι μέχρι στιγμής από τα albums της χρονιάς και είναι πραγματικά ευχάριστο που ο Αaron καταφέρνει και ξεπερνά τα πολύ σοβαρά οικογενειακά του προβλήματα και επιστρέφει  δυναμικά φωτίζοντας το σκοτάδι που τον περιβάλει,  προσφέρει όμως και σε εμάς μέσω του έργου του την λάμψη του, για να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε όλοι αυτήν την περίοδο.

Γιάννης Παπαευθυμίου

Δεν κάνω διακρίσεις ανάμεσα στις διάφορες υποκατηγορίες του doom metal. Μου αρέσουν εξίσου μπάντες του επικού ήχου όπως SOLSTICE και SORCERER, το πιο πατροπαράδοτο SABBATHικό επικό doom των CANDLEMASS, το stoner/doom των ELECTRIC WIZARD και SLEEP, το αργόσυρτο πιο post rock doom των YOB και το melo death/doom των ON THORNS I LAY και MY DYING BRIDE. Οι Βρετανοί είναι περίπτωση όπου το αργόσυρτο, ογκώδες και σε φάσεις αρκετά ακραίο doom, διανθίζεται από μοναδικές εκρήξεις συναισθήματος που ομολογώ προκαλούν ρίγη. Να ‘ναι το υπέροχο βιολί, η αισθαντική φωνή του Aaron Stainthorpe, οι μελωδίες στη κιθάρα ή ακόμα και οι στίχοι, ό,τι και να ναι, οι MY DYING BRIDE είναι από τις περιπτώσεις όπου το συναίσθημα αναβλύζει. Αυτό είναι που με κερδίζει κάθε φορά, είτε πρωταγωνιστούν τα brutal φωνητικά είτε όχι. Η μπάντα ωστόσο είχε χρόνια να κυκλοφορήσει κάτι που να με κερδίσει και έτσι πάντοτε επέστρεφα στα κλασσικά “Turn loose the swans”, “The angel and the dark river”, “Like gods of the sun” και το υποτιμημένο “The light at the end of the world”. Το “Ghost of Orion” ωστόσο που κυκλοφόρησε πρόσφατα ομολογώ πως με έχει κερδίσει και με κάθε άκουσμα ηχεί ακόμα καλύτερο. Δεν αποκλείεται μάλιστα να μιλάμε για τους MY DYING BRIDE στο τέλος του 2020.

Φίλιππος Φίλης

Οι αγαπημένοι MY DYING BRIDE θεωρούνται από τους πρωτοπόρους στο είδος τους, καθώς μαζί με τους ANATHEMA και τους PARADISE LOST  έθεσαν τις βάσεις για τον ήχο αυτό. Και αν και οι άλλες δύο μπάντες παρέκλιναν στην πορεία λίγο (PARADISE LOST) έως πολύ (ANATHEMA) , αυτό που πιστώνεται στους MY DYING BRIDE είναι ότι έμειναν σταθεροί στις βάσεις τους, συνεχίζοντας απλόχερα να μας… μελαγχολούν μέσα από μια φοβερά ποιοτική δισκογραφία. Και μια που το ανέφερα, ο νέος τους δίσκος, το “The ghost of Orion” εκτιμώ ότι είναι ένας από τους καλύτερους της καριέρας τους και ήδη ένας από τους κορυφαίους της χρονιάς που διανύουμε. Ένας απίστευτα συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος που ελπίζω να πάνε όλα καλά και να τον απολαύσουμε ζωντανά τον Νοέμβριο μαζί με τους HELLOWEEN.  Όσο για την επιλογή του κομματιού, αυτή έρχεται από το “The angel and the dark river”, τον πρώτο δίσκο που άκουσα από τους MY DYING BRIDE και τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία.

Θοδωρής Κλώνης

MY DYING BRIDE. Ή αλλιώς, η ζωή μου η μισή.
Ένα από τα πράγματα που με χαροποιεί ιδιαιτέρως, είναι ότι κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται σε αυτούς, ο πρώτος που του έρχεται στο μυαλό σαν άμεσα συνυφασμένος, είμαι εγώ. Και γι’ αυτούς που με γνωρίζουν, τους φαίνεται αρκετά παράδοξο πως κάποιος τόσο ευχάριστος, χαμογελαστός και αισιόδοξος τύπος σαν εμένα, μπορεί να αγαπήσει τόσο πολύ κάτι τόσο παράταιρο και αντίθετο με την ιδιοσυγκρασία του. Πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω το δέσιμο που έχω αποκτήσει με αυτή τη μπάντα, αλλά το ότι μου κρατάει συντροφιά κοντά 25 χρόνια τώρα, σημαίνει πολλά.
Θυμάμαι το αρχικό σοκ όταν πρωτοάκουσα το “Like Gods of the sun”, ζεστό ολόφρεσκο μόλις κυκλοφόρησε. Ο ήχος της κιθάρας που ανέκαθεν πίστευα πως είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελα να ακούγεται και το δικό μου παίξιμο, αυτός ο γλυκός όγκος που σου γεμίζει τη ψυχή και τα πνευμόνια. Το βιολί που αυθάδικα έμπαινε και σε υποχρέωνε να υποκλιθείς και να ανατριχιάσεις. Τα τύμπανα που είχαν μια πολύ δικιά τους ταυτότητα, με αργά βασανιστικά tempo και περίεργα χτυπήματα του snare και των πιατινιών ξεφεύγοντας από οτιδήποτε κλασικό σταθερό είχα ακούσει στη ζωή μου. Μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και καταθλιπτική που σε τραβάει σε ακαθόριστα βάθη και σε αφήνει να παλεύεις να βγεις σώος από εκεί, κι αν καταφέρεις να βγεις, δεν είσαι ποτέ ο ίδιος. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση ικανός να καταφέρω να αποτυπώσω με λέξεις τα ταξίδια που έχω κάνει με τους δίσκους των MY DYING BRIDE, άπειρα έντονα βιώματα είτε χαρούμενα είτε στενάχωρα.
Με αυτά και με εκείνα, αυτοί εδώ οι τύποι συμπληρώνουν φέτος 30 χρόνια σταθερής και σε υψηλό επίπεδο μουσικής πορείας. Το λέω τώρα και το γράφω εδώ και ακόμα μου φαίνονται απίστευτα τα νούμερα. 30 χρόνια, από το 1990 που πρωτοέγραψαν το demo “Towards the Sinister”, 25 σχεδόν χρόνια αγαπημένη μου μπάντα, 14 δίσκοι, 6 eps, 4 singles, 2 live albums, 2 video albums, 7 συλλογές, 17 video clips…
Αναπόσπαστο μέλος της Βρετανικής Αγίας Τριάδας της Peaceville της δεκαετίας του ’90 μαζί με PARADISE LOST και ANATHEMA, δίκαια αναγνωρίζονται ως υπερήφανοι πρωτεργάτες του ατμοσφαιρικού doom/death metal, ενός ιδιώματος που έβγαλε πολλές καλές μπάντες, όλοι όμως είχαν σαν παράδειγμα προς μίμηση τους MY DYING BRIDE και φυσικά ποτέ και κανένας δεν κατάφερε να ξεπεράσει. Και φυσικά δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως τυχαίοι μιας και συγκροτήματα όπως οι IRON MAIDEN και οι METALLICA τους διάλεξαν για να περιοδεύσουν μαζί τους, βγάζοντάς τους μάλιστα το καπέλο και δίνοντας ειλικρινή συγχαρητήρια.
Δεν βρίσκω κάποιον ιδιαίτερο λόγο να αναφερθώ συγκεκριμένα σε δίσκους ή τραγούδια για να υποστηρίξω το μεγαλείο των MY DYING BRIDE, αρκεί απλώς να θυμόμαστε ότι μέσα σε 3 χρόνια, μεταξύ 1993 και 1996 κυκλοφόρησαν κολλητά “Turn Loose the Swans” , “The Angel and the Dark River” και “Like Gods of the Sun”. Ακόμα κι αν άρχιζαν και τελείωναν εκεί, πάλι οι καλύτεροι θα ήταν.
Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά εκεί ψηλά στο Θρόνο σας και συνεχίστε να απολαμβάνετε την αγάπη των οπαδών σας αλλά και τον σεβασμό ακόμα και αυτών που (δυστυχώς) δεν σας ακούει και τόσο φανατικά. Και ας ελπίζουμε να έχουμε την ευκαιρία να δούμε έστω ακόμα ένα full live show κι όχι μια πετσοκομμένη και περιορισμένη εμφάνιση σε κάποιο φεστιβάλ.
Παρόλο που η επιλογή τραγουδιού έμοιαζε προφανής μιας και το αριστούργημα “A Kiss to Remember” διάλεξα να διακοσμεί ως tattoo το χέρι μου, κουβαλώντας τόνους αναμνήσεων καταλήγω συνειδητά σε πιο σκοτεινούς ουρανούς…
“I’m in pain
And I don’t know why
Under heavy rain…”

Μίμης Καναβιτσάδος

Με αυτή τη μπάντα, παράδοξο μεν, αλλά αληθινό, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλή σχέση. Το παράδοξο είναι ότι ανήκει στη μουσική και χρονική κατηγορία που λατρεύω. 90s, doom/death, είτε μελωδικό, είτε πιο αργόσυρτο, funeral κλπ και βγήκε με τόσα άλλα σχήματα που γουστάρω full.
ΟΚ, έχουν 2 άλμπουμ που γουστάρω υπερβολικά. Και αυτά είναι τα “Like Gods of the sun” (με άνεση πρώτο) και “The angel and the dark river”, ένα άλμπουμ που ο Steve Harris των IRON MAIDEN γουστάρει τρελά και για αυτό τους κάλεσε τότε σε περιοδεία. Από πίσω, τα “Turn loose the swans” (αφού έχει και το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από δαύτους, το “Sear me MCMXCIII”, ενώ είναι και το πρώτο που αγόρασα) και “As the flower withers”, που όπως σε κάθε σχεδόν αντίστοιχη μπάντα της εποχής, ήταν κάτι διαφορετικό και πιο… death metal, από ότι η συνέχεια. Από εκεί και πέρα, λίγα πράγματα και διάσπαρτα κομμάτια. Προφανώς αναγνωρίζω το ταλέντο του Martin Powell στους πρώτους δίσκους, που το βιολί του έδινε το αλατοπίπερο στον ήχο της μπάντας και δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο άνθρωπος πέρασε τότε και από ANATHEMA (έστω σαν live μουσικός) και από CRADLE OF FILTH (από “Midian” μέχρι και το “Nymphetamine”), πέραν των μετά περασμάτων του από μπάντες (πχ TIAMAT), χωρίς να στεριώνει ιδιαίτερα. Όμως πάνω από όλα, οι MY DYING BRIDE είναι ο Aaron και πέραν του προσωπικού μου γούστου, ο άνθρωπος είναι μία κατηγορία μόνος του, με τους στίχους του να είναι τόσο μαύροι, όσο και αληθινοί, ώστε να ταιριάζουν στο ύφος της μπάντας. Και είναι και σοβαρός σαν άνθρωπος. Respect.
Σέβομαι MY DYING BRIDE, μου άρεσε και μου αρέσει αυτή η πρώτη τετράδα δίσκων τους, απλά σε γενικές γραμμές δεν το είχα ποτέ ιδιαίτερα με αυτή τη μπάντα και δεν αλλάζει αυτό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αγαπημένων φίλων κατά καιρούς! Τι να κάνουμε. Αυτό δεν μειώνει εννοείται την αντικειμενική τους αξία, καθώς μιλάμε για μάστορες του είδους. Σίγουρα πάντως δε θα ήθελα να τους ξαναδώ live σε festival με ντάλα ήλιο (εκείνο το Rockwave ρε παιδάκι μου!) και setlist ότι πιο αργό είχαν να παίξουν. Αντιθέτως, σε club, όπως κάποτε στο Ρόδον, σε μία φανταστική τότε συναυλία, είναι κάτι άλλο.
Για τραγούδι τώρα, μπορεί το “Sear me MCMXCIII” να είναι το πρώτο, αλλά θα πάω από τον αγαπημένο μου δίσκο και για σήμερα θα παίξει ένα…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Οι Βρετανοί θυμάμαι πόσο με είχαν εκπλήξει με το “As the flower withers” όταν το είχα πρωτακούσει, με εκείνο τον σκοτεινό ήχο τους, το doom-death που ακουγόταν τόσο σκληρό αλλά και ψυχρό. Έμεινα σε επαφή με τους MY DYING BRIDE μέχρι και το “Like Gods of the sun” του 1996, όταν και τους είδα στην περιοδεία του Out of the dark festival (μαζί με THERION, SENTENCED και SUNDOWN) εκείνη την εποχή, όμως σταδιακά έχασα το ενδιαφέρον μου. Για μένα δεν κατάφεραν να διατηρήσουν την σπίθα έτσι όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοί τους. Άκουσα με ενδιαφέρον το επερχόμενο “The ghost of Orion”, αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν αντιπάθησα την μουσική τους, αλλά και ποτέ δεν με ενθουσίασε.

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

Τους Βρετανούς τους έμαθα, όπως και οι περισσότεροι της γενιάς μου άλλωστε, από το κλασικό πλέον “The angel and the dark river” του 1995, και συγκεκριμένα από ίσως το μεγαλύτερο hit της μπάντας “The cry of mankind”. Εκείνη την εποχή για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν και τόσο μεγάλος οπαδός της μπάντας. Στη διάρκεια όμως των 00s άρχισα να τους ακούω περισσότερο, στις αρχές τουλάχιστον, αφού προς το τέλος της δεκαετίας και μέχρι τα μέσα της επόμενης και το “Feel the misery”, είχα απομακρυνθεί ξανά από τη μπάντα. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ο λόγος είναι πως οι MY DYING BRIDE ήταν για μένα μπάντα διάθεσης. Αν δεν είμαι σε φάση, δεν μπορώ να τους ακούσω… αν είμαι, λιώνω! Γενικά βέβαια, δε νομίζω να αμφισβητήσει κανείς ότι είχαν κάνει μια τεράστια δισκογραφική κοιλιά κυρίως τη δεκαετία των 00s, αλλά έχουν επανέλθει για τα καλά. Ο καινούριος δίσκος είναι πάρα πολύ καλός. Ίσως ο καλύτερος των τελευταίων 20 χρόνων. Ο Aaron Stainthorpe εμπνευσμένος από μια πολύ σοβαρή προσωπική περιπέτεια (δε θέλω να αναφερθώ περαιτέρω), βγάζει τρομερό συναίσθημα στο δίσκο, και συνθετικά και στιχουργικά. Γι’ αυτό και γω θα τον «τιμήσω» βάζοντας πρώτα το “The ghost of orion”.

Γιώργος Δρογγίτης

Ακόμα θυμάμαι τον αντίκτυπο που είχαν στην ατμοσφαιρική doom/death σκηνή οι MY DYING BRIDE με κυκλοφορίες όπως το μυθικό “Symphonaire infernus et spera empyrium”. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα το “Turn loose the swans” όταν είχε κυκλοφορήσει. Ήταν πραγματικά τρομεροί εκείνη την περίοδο και με τη συνέχεια των “The angel and the dark river” και “Like Gods of the sun” μπήκαν στα κορυφαία ατμοσφαιρικά σχήματα όλων των εποχών! Και τα EPs τους ήταν πραγματικά το κάτι άλλο – ειδικά το “I am the bloody earth”! Η χρήση του βιολιού ήταν τόσο ιδιότυπη, που οποιοσδήποτε τολμούσε να το χρησιμοποιήσει έπεφτε στην παγίδα της μίμησης. Μόνο που όλα πήγαν λάθος στο “34.788%… Complete”, δίσκος που κυκλοφόρησε σε μια περίοδο που, σχεδόν, όλα τα σχήματα του ήχου πειραματίστηκαν και «ελάφρυναν» τον ήχο τους. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει μια μεγάλη συζήτηση στις τάξεις τους για το ποια θα είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν από εκεί και πέρα. Ήταν δεδομένο ότι είχαν χάσει την πυξίδα τους και στο επόμενο album τους έκαναν οριστική στροφή στον πρώιμο ήχο τους, έχοντας επαναφέρει και το παλιό τους λογότυπο. Εκεί ακριβώς με έχασαν εντελώς, μιας και το αποτέλεσμα μου φάνηκε πέρα για πέρα επιτηδευμένο. Ακούω πάντα κάθε νέο τους album έκτοτε, αλλά κανένα δεν με έπεισε συνολικά εκτός από διάσπαρτα τραγούδια. Δεν θα ξεχάσω, όμως, ποτέ την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας το 2002! Πραγματικά απίστευτη συναυλία, που έχουν να τη θυμούνται για πάντα οι οπαδοί τους! Το 2007 στη Μαλακάσα απλώς έχασαν την ευκαιρία να είναι πειστικοί λόγω της ώρας που εμφανίστηκαν και το 2010 στο Gagarin απλώς δεν με έπεισαν όπως το 2002! Λυπάμαι, αλλά είναι από τις περιπτώσεις των συγκροτημάτων που δεν μπορώ να ακούσω από ένα σημείο και μετά, γιατί η επιμονή τους σε συγκεκριμένο ύφος δεν δείχνει εξέλιξη όπως έγινε με τέλειο τρόπο στα mid 90s! Ανυπομονώ, όμως, να τους δω μαζί με τους HELLOWEEN το φθινόπωρο, αν έχουμε ξεφύγει από ό,τι περνάμε αυτές τις μέρες!

Λευτέρης Τσουρέας

Τους MY DYING BRIDE, τους γνώρισα πρώτη φορά, στο Rockwave 2007, όπου άνοιγαν για τους METALLICA. Τότε, αμούστακο παλικαράκι, είχα δει ένα συγκρότημα με αυτοθυσία να παίζει τη μαύρη μουσική του κάτω από τη ντάλα και να κερδίζει τα συγχαρητήρια Εκείνων. Κράτησα μέσα μου σημείωση για αργότερα που θα τους εκτιμούσα παραπάνω. Όπως και έγινε τη κατάλληλη στιγμή, όπου ανακάλυψα το συγκρότημα που μετουσίωσε σε νότες τη πιο γλυκιά θλίψη, που μπόρεσε ποτέ να νιώσει άνθρωπος. Τη πιο ζεστή και όμορφη και συνάμα απόμακρη και οδυνηρή ανάμνηση του ανθρώπου. Είτε αυτό λέγεται ένα απαλό χάδι, ένα γλυκό φιλί ή ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που πρώτα σε έστειλε στον ουρανό ή σε σκότωσε. Σε όποιον αυτά ακούγονται ένα συνονθύλευμα από ψευτο-ποιητικές αρλούμπες, δεν έχει νιώσει από MY DYING BRIDE. Και το λέω με πλήρη επίγνωση του τι έγραψα και πως το έγραψα. Αν δεν πιάσεις αυτό που είναι αυτό το φανταστικό συγκρότημα, που μας τιμάει με τη παρουσία του σε αυτό το πλανήτη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, δε θα σου βγάλουν νόημα ούτε οι επόμενες αράδες μου. Το συγκρότημα από το Yorkshire, που αποτέλεσε μαζί με τους PARADISE LOST και τους ANATHEMA την Αγία Τριάδα του doom/death στην Αγγλία, που τόσο αρμονικά έδεσε τη συναισθηματική βαρύτητα με την ουσιαστική βαρύτητα, και έκανε συνώνυμο της, την τσίπα και την υπέρτατη αξιοπρέπεια.
Οι Βρετανοί, κλείνουν πανηγυρικά τα 30 τους χρόνια με το φανταστικό “The ghost of Orion”, τον πλέον άμεσο δίσκο τους, συνοδευόμενο από μια άκρως προσωπική ιστορία πόνου του ήρωα που λέγεται Aaron Stainthorpe. Κόντεψε να χάσει τη κόρη του από καρκίνο, εξ ου και καθυστέρησε η κυκλοφορία του δίσκου και ακυρώθηκαν συναυλίες. Και όλο αυτό, το πέρασε βουβά, αθόρυβα, χωρίς δακρύβρεχτες αηδίες. Δε του ταιριάζανε κιόλας ποτέ, παραήταν ειλικρινής με το πόνο για να τον πουλήσει τόσο φτηνά. Απλώς, κάποια στιγμή, ο άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη να πει “παιδιά, συγνώμη, πέρασα αυτό, ο δίσκος είναι έτοιμος και θα κυκλοφορήσει τότε”. Εδώ δε χρειάζεται να είσαι οπαδός ούτε των ίδιων, ούτε του είδους που παίζουν, ούτε ΤΙΠΟΤΑ. Λίγο άνθρωπος να είσαι, λυγίζεις και προφανέστατα, σέβεσαι. Σέβεσαι, την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου που βλέπει ότι πολυτιμότερο είχε στο κόσμο να κινδυνεύει να χαθεί για πάντα, και δεn το έκανε βορά στο τύπο (έντυπο ή ηλεκτρονικό). Απλά το διοχέτευσε στο τρισμέγιστο “Tired of tears”, σε 6 απλές λέξεις, αρκετές να γονατίσουν τους πάντες: ”lay no hand on my daughter”. Τέλος, κλείνοντας δηλαδή κάπως αυτό το κείμενο, παραθέτω το εισαγωγικό 12λεπτο κομμάτι, του αγαπημένου μου δίσκου τους, “The angel and the dark river”. Αλήθεια πόσο πρέπει να ηγείσαι για να γράφεις 12 λεπτά κομμάτι ανοίγοντας το δίσκο σου; Η απάντηση είναι, ΠΟΛΥ!

Γιάννης Σαββίδης