Χαίρομαι πάρα πολύ όταν έχουμε Band of the week, εγχώριο σχήμα. Οι βετεράνοι NIGHTSTALKER, μόλις κυκλοφόρησαν το νέο άλμπουμ τους, “Great hallucinations” και διανύοντας πλέον την τρίτη δεκαετία της καριέρας τους, η θέση στην μπάντα του μήνα, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε… Όπως πάντα, από κάτω μπορείτε να ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο του γκρουπ και φυσικά να διαβάσετε την άποψή μας για το σχήμα.
Η δεύτερή μου επαφή με τους NIGHTSTALKER (η πρώτη ήταν στη συναυλία των ANNIHILATOR) ήταν στις 14 Ιουλίου 1992, σ’ ένα υπόγειο στα Εξάρχεια όπου έκαναν πρόβες. Είχαμε την περιέργεια να δούμε αυτόν τον psycho τύπο με το ράστα μαλλί, που αποκαλούνταν Aaarrrgggύρης, ο οποίος έπαιζε ντραμς και τραγουδούσε. Τραβήχτηκα λοιπόν, αφού είχαμε τελειώσει το σχολείο, με τον κολλητό μου (τότε και τώρα), Γιάννη, στο προβάδικο κι έπαθα πλάκα με την ενέργεια που έβγαζαν. Rock n’ roll από τότε. Και στη νοοτροπία και στην μουσική. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με ακούμπησαν μουσικά, αφού απείχαν παρασάγγας από τα γούστα μου. Ξέρετε κάτι όμως; Αν δεν υπήρχαν οι ‘STALKER, ο Αργύρης Γιαλιατσάτος, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αμφιβάλλω σφόδρα αν θα υπήρχε έστω κι ένα από τα εγχώρια ονόματα του heavy rock που έχουν κάνει επιτυχία όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό, δημιουργώντας μεγάλη σχολή στο είδος. Έφαγαν μπόλικα σκατά στη μάπα για πολλά χρόνια, πάντα όμως θυμάμαι να γεμίζουν το An Club είτε έβγαζαν δίσκο, είτε όχι και πάντα μου έκανε εντύπωση. Βλέπετε το heavy rock, δεν πολύ-υπήρχε ως είδος και οι NIGHTSTALKER ήταν έξω από τα κόλπα. Πάντα σταθεροί όμως, πάντα rock n’ roll, έβγαλαν το “Children of the sun”, αν δεν κάνω λάθος το πρώτο ελληνικό video clip του σκληρού ροκ, που έκανε πάνω από 1.000.000 views στο YouTube και τους είπαν μέχρι και εμπορικούς. Χέστηκε ο Αργύρης, χέστηκαν και οι οπαδοί τους. Το γκρουπ έχει γράψει την ιστορία του στην εγχώρια μουσική σκηνή και παρότι δεν συγκαταλέγονται στις πρώτες μου επιλογές για άκουσμα, έχουν τον απόλυτο σεβασμό μου…
(Σε όσους δημιουργήθηκε η απορία, που στο διάολο θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία που τους είδα, 14/7/1992, ανατρέξτε στο Google… Είναι η μέρα που δολοφονήθηκε ο Θάνος Αξαρλιάν από τους τρομοκράτες της 17Ν, στο Σύνταγμα. Λίγο πιο κάτω από εκεί που περιμέναμε το λεωφορείο του γυρισμού στην Αργυρούπολη με το φιλαράκι μου. Φανταστείτε την αγωνία των γονιών μας, όταν –χωρίς κινητά- μαθαίνουν από τις ειδήσεις ότι σκοτώθηκε από ρουκέτα τρομοκρατών, ένας νεαρός άνδρας… Χωρίς παραπάνω σχόλια, γιατί ακόμα θυμάμαι την έκφραση της μητέρας μου μόλις γύρισα σπίτι…)
Σάκης Φράγκος
Πείτε τους heavy rock (που είναι και της μόδας τώρα τελευταία), πείτε τους stoner, πείτε τους όπως αλλιώς γουστάρετε. Στην τελική δεν χρειάζεται να είσαι σώνει και καλά φασαίος είτε καπνομουσάτος για να παραδεχτείς το μουσικό βάρος των NIGHTSTALKER. Μιλάμε εξάλλου για ένα από τα πιο ιστορικά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής που για να έχει φτάσει να συμπληρώνει φέτος τρεις δεκαετίες ζωής και να κερδίσει (επιτέλους) την αναγνώριση, πέρασε κυριολεκτικά από χίλια μύρια κύματα. Αυτό που σίγουρα μπορώ προσωπικά να τους αναγνωρίσω ότι ουδέποτε σταμάτησαν να δίνουν το 100% των δυνάμεων τους πάνω στην σκηνή. Είτε επρόκειτο για κάποιο live στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και στην αρχή της επόμενης, όπου άρχισαν να δημιουργούν τον μικρό αλλά πιστό οπαδικό τους πυρήνα (και με τον μουσικό τύπο της εποχής να τους χαρακτηρίζει ως…grunge), είτε επρόκειτο για την περίοδο της δισκογραφικής ανομβρίας (2004-2009) όπου είχαν κάνει την σκηνή του An και του Κυττάρου δεύτερο τους σπίτι, είτε τώρα που έχουν φτάσει να γεμίζουν ασφυκτικά όλες τις μεγάλες εγχώριες σκηνές αλλά και να πραγματοποιούν σε μόνιμη βάση περιοδείες στο εξωτερικό, είναι πάντα εκεί, αγέρωχοι, ακμαίοι και δυνατοί.
Για να μην είμαστε εντελώς ασεβείς, βέβαια, η δισκογραφική τους παρακαταθήκη παραμένει εξίσου σημαντική και ισχυρή. Εξακολουθώ για καθαρά συναισθηματικούς λόγους να προτιμώ την δυάδα “Use” και “Just a burn” ένεκα συναυλιακών ύμνων σαν τα “Trigger Happy”, “This is U”, “Line”, “Give it all” και “All Around (Satanic Drugs From Outer Space)” αλλά και του γεγονότος ότι τα συγκεκριμένα δυο πάντα ήταν καλά καταχωνιασμένα στα ράφια του Metropolis, οφείλω, ωστόσο, να παραδεχτώ ότι η σταθεροποίηση του line-up μέσα από την προσθήκη του Ανδρέα Λάγιου στο μπάσο και του Τόλη Μότσιου στην κιθάρα, έδωσε μια ακόμα μεγαλύτερη δυναμική στο αθηναϊκό συγκρότημα με συνέπεια να διανύει μια φάση δεύτερης νιότης και φρεσκάδας που αποτυπώνεται σε όλους τους δίσκους από το “Superfreak” και μετά. Διόλου τυχαίο άλλωστε ότι εξαιτίας αυτής της τονωτικής ένεσης, οι NIGHTSTALKER έχουν ανεβάσει τα επίπεδα απήχησης τους στο νεότερο (ηλικιακά) κοινό και παράλληλα έχουν την ευκαιρία να περιοδεύουν όλο και πιο συχνά εκτός των ελληνικών συνόρων.
Πάνος Δρόλιας
Ο πιο παλιοί θα θυμόνται ότι οι NIGHTSTALKER είχαν ανοίξει την πρώτη συναυλία των ΑΝΝΙΗΙLATOR στην Αθήνα το 1991. Τότε που έπαιζαν ακόμα thrash και o Aργύρης ήταν πίσω από τα τύμπανα. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν από την συλλογή της Μολών Λαβέ Metal Gear στην οποία συμμετείχαν με δύο τραγούδια. Στα αμέσως επόμενα χρόνια το στυλ τους θα αλλάξει σε heavy rock και το πρώτο τους EP “Side FX” to 1994 θα σηματοδοτήσει την έναρξη της νέας τους ρότας αλλά και την αρχή μιας λαμπρής πορείας επίσης που σφραγίσθηκε και από σημαντικούς δίσκους και ανεπανάληπτες συναυλίες όλα αυτά τα 25 χρόνια από τότε.
Πραγματικά, οι NIGHTSTALKER είναι ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα που έβγαλε το heavy rock (o όρος stoner rock στην περίπτωση τους είναι άστοχος) τα τελευταία 25 χρόνια, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και παγκοσμίως πλέον. Έχουν τα τραγούδια, έχουν τις συναυλίες, έχουν και το attitude και την στάση απέναντι στα πράγματα, ακολουθούν την καρδιά τους μένοντας μακριά από τα μουσικά trends και βγάζουν δίσκους με χαλαρό ρυθμό χωρίς να πιέζουν τα πράγματα.
Τα τελευταία χρόνια τα μουσικά “παιδιά” τους έχουν πολλαπλασιαστεί, έχουν κατακλύσει τα stages και καθιέρωσαν με τις μουσικές τους το heavy rock της χώρας μας σαν μια υπολογίσιμη δύναμη στον παγκόσμιο μουσικό heavy rock χάρτη. Μέσα σε αυτή την ευχάριστη κατάσταση που συμβαίνει, είναι πραγματικό ευτύχημα ότι οι NIGHTSTALKER όχι μόνο αναγνωρίζονται για την αξία τους και απολαμβάνουν τις δάφνες που τους πρέπει από τα νέα σχήματα, αλλά προσθέτουν και αυτοί από την μεριά τους σημαντικές κυκλοφορίες στην δυναμική της σκηνής όπως τα “Dead rock Commandos” ή το “Superfreak” για παράδειγμα.
Προσωπικά, δεν υπάρχει κυκλοφορία τους που να μην μου αρέσει, τους παρακολουθώ όλα τα χρόνια με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αγοράζω κάθε τους νέα κυκλοφορία. Δεν παλιώνουν καθόλου, ίσα-ίσα που γίνονται και καλύτεροι όσο περνούν τα άτιμα τα χρόνια. Μια ακρόαση του νέου τους δίσκου “Great Hallucinations” το αποδεικνύει αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Όσοι βιάζονται να τους ξεγράψουν, να γνωρίζουν ότι τα γέρικα σκυλιά έχουν ακόμα πολύ ψυχή να καταθέσουν πριν αποσυρθούν. Με τέτοιους δίσκους που ακούμε όμως, νομίζω ότι θα αργήσει η μέρα της “συνταξιοδότησης” τους.
Όπως μου είχαν πει και οι ίδιοι σε μια παλιά συνέντευξη τους «Δεν είμαστε της άποψης ότι πρέπει να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ απλά και μόνο για να το κυκλοφορήσουμε. Στην τέχνη δεν υπάρχουν “πρέπει”… Δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένος με τίποτα. Enough is not enough… Πίστεψε με πως όταν θα είμαι ικανοποιημένος θα σταματήσω. Αλλά μέχρι τότε θα είμαι εδώ και θα ουρλιάζω. Εντάξει, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να πουλάς αγγλόφωνο rock. Είναι σαν ένας αμερικανός να πουλά αμερικανική φέτα στην Ελλάδα».
Γιάννης Παπαευθυμίου
Stoner rock, ο τίτλος που δικαιολογημένα θα άρμοζε στους NIGHTSTALKER λόγω συνηθειών, αλλά στην πράξη τους αδικεί. Το πνευματικό παιδί του ντράμερ Αργύρη, είναι απλά ένα από τα πιο τίμια σχήματα heavy rock με 70’s αναφορές, που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα. Παιδιά του κέντρου των Αθηνών, (βλέπε Εξάρχεια), ποτέ δεν καβάλησαν το καλάμι του ροκ σταρ. Αντίθετα με την γνήσια εργασιακή ηθική της πόλης, έκτισαν το όνομα τους, παίζοντας παντού και με τους πάντες, δουλεύοντας τον ήχο τους και απλά βρέθηκαν πάνω στο κύμα, γιατί κολυμπούσαν πολύ πριν εμφανιστεί ο όρος stoner, τα μούσια, τα tribal σκουλαρίκια και τα καρό πουκάμισα. Θυμάμαι μια συνέντευξη που είχα πάρει για το Metal Invader στην πλατεία Εξαρχείων νομίζω με τον Ανδρέα Λάγιο, πόσο με είχε εντυπωσιάσει η εργασιακή ηθική, το όραμα και η αφοσίωση τους στη μουσική, αλλά και το πόσο προσγειωμένοι ήταν.
Η επιμονή τους στο να παίζουν αυτό που τους αρέσει, αλλά και η δυναμική του ρετρό ροκ κινήματος που ονομάστηκε stoner, τους ωφέλησε όταν μια ολόκληρη γενιά οπαδών ανακάλυψε ότι εκτός της ερήμου των Η.Π.Α, υπήρχε στα δρομάκια των Εξαρχείων ένα σχήμα που βιωματικά και μόνο απευθύνονταν στον Έλληνα και όχι μόνο rocker με τρόπο πολύ πιο γνήσιο και κοντινό στα ακούσματα του από τους εκάστοτε KYUSS. Γνώρισαν την αναγνώριση με το “Superfreak” αν και από το πρώτο LP τους το “Use” ο πυρήνας των οπαδών είχε σχηματιστεί. Αλλά μετά το 2000, ιντερνέτ και συνεχείς περιοδείες οδήγησαν στην αναγνώριση και αποδοχή από ευρύτερο κοινό. Η «άνοιξη» του σκληρού ήχου που έφερε το Seattle με το Grunge, ωφέλησε σχήματα σαν τους NIGHTSTALKER και αργότερα τους PLANET OF ZEUS, αφού απενοχοποίησε τον σκληρό ήχο, μαζί με μαγαζιά σαν το Mo Better, δημιουργώντας μια γενιά πιο ανοικτόμυαλων heavy rockers.
To “Dead rock commandos” τους εδραίωσε ως υπολογίσιμη δύναμη, εντός και εκτός Ελλάδος, ενώ το “As above so below” συνέχισε την πορεία προς τα εμπρός. Με τη νέα τους δουλειά, τολμάνε να απορρίψουν εντελώς την ταμπέλα του stoner και να αναδείξουν ακριβώς τον 70ς χαρακτήρα τους. Ένα μεγάλο ταξίδι με acid από ένα σχήμα που επεκτείνει τα όρια του, τιμώντας τις ρίζες του και κοιτώντας μόνο τν δικό του καθρέφτη, αδιαφορώντας για επιταγές της μόδας και μουσικούς σχολιαστές. Ετοιμαστείτε για great hallucinations.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Για τους NIGHTSTALKER, μια από τις σημαντικότερες και παλιότερες μπάντες της χώρας μας, δεν έχω παρά μόνο σεβασμό. Δεν ανήκω στην ομάδα οπαδών που ακούνε οτιδήποτε βγαίνει από το χώρο αυτού που πλέον λέγεται και επίσημα ελληνικό stoner και που πηγαίνει σε κάθε συναυλία κάθε μπάντας. Ούτε όμως είμαι από κείνους που κυνικά απαξιώνουν το οτιδήποτε βγαίνει από τη χώρα μας και που εκπροσωπεί το είδος είτε γιατί το stoner έχει γίνει μόδα είτε γιατί η μουσική των NIGHSTALKER και σία είναι τάχα μου μόνο για «φασαίους». Μα τι σημαίνει τέλος πάντων αυτό το πράγμα; ότι όσοι ακούνε ελληνικό stoner το κάνουν μόνο προσωρινά και για «τη φάση», γιατί, πάλι, είναι μόδα; Κουμάντο δεν κάνουμε στα γούστα κανενός. Ε λοιπόν, απ’ αυτή την άποψη ας πω κι εγώ το κομμάτι μου: οι NIGHTSTALKER αξίζουν το σεβασμό όλων μας για τις δυσκολίες που έχουν περάσει, που είναι ακόμα εδώ και ζωντανοί, που μένουν πιστοί σ’ αυτό που κάνουν και μάλιστα καλύτερα από πολλούς εκεί έξω και που κάθε τους δίσκος και κάθε συναυλία είναι μια αφορμή για ξέφρενο πάρτι. Δεν βλέπω το λόγο να τους κράζουμε ακόμα και αν μπάντες όπως οι NIGHTSTALKER τείνουν να επαναλαμβάνονται ή να αντιγράφουν άλλες μπάντες του ευρύτερου χώρου και αυτό ακριβώς επειδή τόσος κόσμος περνάει καλά ακούγοντας κομμάτια όπως “Dead rock commandos”. Το πρώτο single και μόνο του νέου πολύ καλού δίσκου τους το μαρτυρά: είναι απλό και «εύκολο» μέχρι αηδίας αλλά κάθε φορά που το ακούω κουνιέμαι και τραγουδάω και ας μην είμαι «φασαίος» ή τάχα μου true προγκρεσιβάς που ακούει μόνο ψαγμένη μουσική.
Φίλιππος Φίλης
Με το εκπληκτικό “Use” (1996) προκαλέσανε σεισμό σε μια χώρα που τότε είχε βουτήξει βαθιά στον ακραίο ήχο (μέχρι και οι ίδιοι thrash παίζανε πριν). Μια μίξη MOTORHEAD, CORROSION OF CONFORMITY και μπόλικων ακόμα στοιχείων εκ Αμερικής ορμώμενων, που κέρδισε κόσμο, δημιούργησε ρεύμα, άνοιξε σχολή. Έπαιζαν stoner/heavy rock/όπως-θέλετε-πείτε-το στην Ελλάδα προτού οι επίγονοι τους ανακαλύψουν καν τη πεντατονική, πόσο δε μάλλον να φτιαχτούν σαν συγκροτήματα. Οι NIGHTSTALKER, έχουν κερδίσει δίκαια και πανάξια το στάτους τους στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό πλέον, αποτελούν πρωτεργάτες ενός ήχου προτού αυτός αποκτήσει την απήχηση που έχει την τελευταία δεκαετία. Τα “Just a burn” (2004) και “Superfreak” (2009) τα λάτρεψα όσο τίποτα, και τα έχω ταυτίσει με όμορφες στιγμές στη ζωή μου, και επιστέγασαν τη σχέση μου μαζί τους. Θα επιλέξω το ομώνυμο του “Just a burn”, με τη στιχάρα “I don’t care if you think I’m bad, I don’t know if I’m the worst you’ve had”. ΈΤΣΙ!
Γιάννης Σαββίδης
H σχέση μου τους NIGHTSTALKER είναι κάτι περισσότερο από μηδαμινή. Δεν τους έχω παρακολουθήσει καθόλου, η μουσική τους δε με εκφράζει, για στίχους δεν μπορώ να ξέρω καθώς δεν ακούω τη μπάντα. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και αδιάφορη την στάση μου από την μπάντα. Το μόνο που έχω να παραδεχτώ και το σέβομαι είναι η μέχρι τώρα πορεία τους που αν μη τι άλλο τους κατατάσσει σε μία από τις σημαντικότερες ελληνικές μπάντες. Μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
