BAND OF THE WEEK: NIGHTWISH

Με τους NIGHTWISH να έχουν κυκλοφορήσει πριν λίγες μέρες το “Human. : Nature.”, να έχει γίνει ομαδική κριτική και να μην έχουν μπει Band of the week μέχρι στιγμής, η επιλογή μας ήταν μονόδρομος. Για κοπιάστε λοιπόν, διαβάστε τι έχουν να πουν οι συντάκτες μας και ψηφίστε τον αγαπημένο σας δίσκο. Την Τετάρτη 22/4, στο διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, στις 3 το μεσημέρι και γαι 3 ολόκληρες ώρες, θα μπορείτε να ακούσετε ένα best of των NIGHTWISH, να τους απολαύσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα!

Τα τελευταία χρόνια, βλέπω ότι οι NIGHTWISH έχουν αποτελέσει χωρίς κάποια επαρκή δικαιολογία, σάκο του μποξ σε λογής-λογής troll του internet, που με τα social media απέκτησαν οντότητα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν). Είναι από τα γκρουπ που ενώ στο πρώτο μισό των 00s θεωρούνταν ότι πιο «καυτό» υπήρχε στον χώρο του heavy metal με τα “Wishmaster”, “Century child” και “Once”, ξαφνικά γνωρίζουν μία απαξίωση άνευ προηγουμένου. Για να εξηγηθώ, δικαίωμα του καθενός να μην του αρέσει κάποιος δίσκος και δεν μου καίγεται και καρφί να σας πω την αλήθεια, αφού εγώ την άποψή μου την έχω. Αλλά όταν βλέπω αυτά τα τύπου “No Ward, no Sabbath”, δηλαδή ότι όταν έφυγε η Tarja έπαψαν να υπάρχουν NIGHTWISH, sorry, αλλά μόνο να γελάω μπορώ. Δηλαδή όταν έφυγε μία ΚΟΡΥΦΑΙΑ τραγουδίστρια, δεν υπάρχει το συγκρότημα στο οποίο δεν έγραψε ούτε μία νότα, ούτε έναν στίχο, ποτέ στην καριέρα της και όταν αποφάσισε να κάνει σόλα καριέρα, όσο και να την συμπαθώ, συγνώμη, αλλά μας έχει μοιράσει πολλές μετριότητες, δείχνοντας ότι είναι απίστευτη τραγουδίστρια, αλλά πολύ αδύναμη στο συνθετικό κομμάτι. Λες και η Floor, δηλαδή, δεν είναι καλή τραγουδίστρια… Ακούω για σόλο σχήμα του Holopainen, λες και από το ξεκίνημά τους δεν ήταν το σόλο σχήμα του, αφού ο ίδιος έγραφε και γράφει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα μουσική και στίχους και το όραμα δεν ήταν δικό του. Ακούω για την πολύ soundtrack ατμόσφαιρα, λες και αυτή δεν υπήρχε σε όλους τους δίσκους του σχήματος. Ακούω ότι δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την Floor Jansen που έχει φωνάρα, λες κι εμείς ξέρουμε καλύτερα τις δυνατότητές της από εκείνον (μου θυμίζει τους προπονητές της κερκίδας που φωνάζουν ότι ένας coach δεν βγάζει συστήματα για κάποιον παίχτη της ομάδας, λες και τον βλέπουν στην προπόνηση!!!). Τι ζούμε ρε φίλε… Ήμαρτον δηλαδή και δεν έχω άλλα μαλλιά να χάσω!!! Το όχημα του Tuomas Holopainen είναι μακράν το κορυφαίο σχήμα με γυναίκα στα φωνητικά, το κορυφαίο στο συμφωνικό metal (φυσικά και με τις μέτριες στιγμές του) και ποτέ δεν θα ξεχάσω έναν άνθρωπο με την πιο βαθιά γνώση της ελληνικής αγοράς που μου έλεγε πριν βγει το “Century child”: «αν μου έδινες μια επιλογή για ένα συγκρότημα που θα ήθελα να διανέμω εγώ στην Ελλάδα και δεν το έχω, δεν θα σου έλεγα ούτε IRON MAIDEN, ούτε METALLICA, αλλά τους NIGHTWISH». Όπως επίσης, δεν θα ξεχάσω εκείνο το listening session του “Dark passion play”, σε αποκλειστικότητα για την Ελλάδα, στα θρυλικά Abbey Road Studios, που καταλήξαμε backstage μία συναυλία των MEGADETH, τραγουδώντας το “Symphony of destruction” πηγαίνοντας με ταξί στο venue και στην επιστροφή, μετά από μπόλικο αλκοόλ, βρεθήκαμε να παίζουμε μαξιλαροπόλεμο με την Olzon και τον Holopainen στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, με τον κόσμο να μας κοιτά με ανοιχτό το στόμα…

Σάκης Φράγκος

Υπάρχουν στο γενικότερο metal χώρο, κάποιες μπάντες που μάλλον είναι μετρητές και κριτήρια μεταλοσύνης, βαρβατίλας, τρουίλας, αρουγκανίασης (υπάρχει αυτό;) και δείχνουν και τις σεξουαλικές προτιμήσεις όσων τις ακούνε. Μία από αυτές είναι οι NIGHTWISH. Πως έχει μείνει το «βλέπεις Νίκας, είναι καλό»; Όχι φυσικά του δικού μας του Σάκη Νίκα, που είναι πάντα εξαιρετικό. Ε, έτσι και οι NIGHTWISH και κάποιες άλλες μπάντες. Ακούς NIGHTWISH; Ε είσαι φλώρος και όλα τα συναφή που ερχόντουσαν μαζί με αυτό.
Σαν φλώρος λοιπόν, τους NIGHTWISH τους γουστάρω από την πρώτη κυκλοφορία που έπεσε τότε, το 1997, στα χέρια μου, το “Angels fall first”, σε μία κλασική βόλτα στο Metal Era και σε κουβέντα με τον Δημήτρη. Οι ωραίες εποχές. Με τη μία, παρά τα όποια προβλήματα του δίσκου, καθώς η μπάντα τότε ήταν παντελώς άπειρη στα πάντα, με τράβηξε αυτό το ιδιαίτερο που είχαν και η ανάμιξη του (τότε αγαπημένου μου) power metal με τα γυναικεία οπερατικά φωνητικά. Το “Oceanborn”, με έκανε να τους γουστάρω φουλ. Μία η απότομη εξέλιξή τους, μία το πιο «σκοτεινό» του (σε σημεία και σε πολλά εισαγωγικά) ηχόχρωμα, όλα ήταν 2 κλικ πάνω. Το “Wishmaster”, παρόλο που μου αρέσει, πάντα μου κάθεται στον εγκέφαλο σαν ένα (ας πούμε) άλμπουμ φόρος τιμής στους STRATOVARIUS, καθώς είναι τόσο κοντά και επηρεασμένο μουσικά (μέχρι και σε μελωδίες που έχουν… «δανειστεί» για να το πω ευγενικά). Το “Century child” από την άλλη, ήταν και είναι, το «κρυφό διαμαντάκι» της μπάντας. Μεστό, πιο ώριμο, πολύ ωραία ατμόσφαιρα και κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας. Για να έρθει το “Once” και με τη βοήθεια του πιο διάσημου ψαριού των Pixar/Disney (ναι καλέ, το “Nemo”), να εκτοξεύσουν και δικαίως τη μπάντα στα ύψη του χώρου τους. Μία δισκάρα, με το συμφωνικό στοιχείο να βγαίνει τελείως μπροστά, τις συνθέσεις πιο ώριμες από ποτέ και την Tarja στην καλύτερη φάση της. Η συνέχεια, έφερε τις γνωστές αναταράξεις επιπέδου «Λάμψη» και «Τόλμη και γοητεία», με εκατέρωθεν αστείες αντιδράσεις και δημόσια ξεκατινιάσματα, αλλά το “Dark passion play” είναι πανάξιος διάδοχος του “Once”. Το “Imaginaerum” δεν μου έκατσε ποτέ πολύ καλά, παρόλο που δέχομαι το ότι είναι ένας καλός δίσκος. Για το “Endless forms…” είχα περισσότερες προσδοκίες, αλλά τελικά με το “Human Nature”, οι NIGHTWISH με ξανακέρδισαν. Εκεί που οι προσδοκίες είχαν πέσει, ήρθε αυτός ο δίσκος, που πολλοί κράζουν (αδίκως προσωπικά) για να επαναφέρει το θαυμασμό μου για αυτή τη μπάντα. Ή, σωστότερα, γι’ αυτόν τον καλλιτεχνη, που ακούει στο όνομα Tuomas Holopainen, αφού αυτός και μόνο αυτός ήταν και είναι οι NIGHTWISH. Αυτός έχει το όραμα, αυτός γράφει τα τραγούδια, αυτός γράφει τους στίχους, αυτός κάνει τα πάντα. Σαφέστατα σημαντική η Tarja στην πρώτη περίοδο του σχήματος, αφού έδωσε αυτό το διαφορετικό με τη φωνάρα της, σαφέστατα τεράστια και η Floor με την ακόμα πιο σπουδαία φωνή της, σαφώς σημαντικός ο Marco, η Anette… όλοι έχουν ένα ρόλο και ένα μερίδιο. Όμως πολύ μικρό συγκριτικά με αυτόν του Tuomas, καθώς χωρίς τα τραγούδια του, δε θα υπήρχε τίποτα από όλα αυτά. Αυτός αποφάσιζε το τι και πως θα παίξουν, τι κατεύθυνση θα έχει ο δίσκος, τα πάντα. Οι άλλοι εκτελούσαν, ασχέτως του πόσο αφιαμφισβήτητα εξαιρετικοί είναι. Τόσο απλά. Άλλωστε αυτός αποφάσισε να πάρει την Anette τότε, μία κοπέλα με πολύ ωραία φωνή (έχει αδικηθεί από τη συμμετοχή της στους NW), αλλά αρκετά έξω σε σημεία από τον ήχο της μπάντας. Αλλά ο Tuomas ήθελε να αποδείξει ως ένα βαθμό ότι αυτός ήταν και είναι οι NW. Και το κατάφερε, αφού η μπάντα μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. Βέβαια, αργότερα, έκανε την κίνηση ματ με τη Floor.
Αρέσουν δεν αρέσουν, οι NW είναι από τις μπάντες που καθόρισαν πράγματα στα τέλη των 90s και έκαναν πολλά σχήματα να τους «ακολουθήσουν» μουσικά. Αυτό από μόνο του, τους κάνει μία πολύ σημαντική μπάντα, κάτι που ξεπερνάει τα γούστα του καθενός μας. Αυτή η ανάμιξη του power metal (ειδικά παλιότερα) με συμφωνικά στοιχεία και γυναικεία οπερατικά φωνητικά, δημιούργησε ένα κύμα που κάποια στιγμή γνώρισε πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, έχοντας διάφορους εκπροσώπους. Ναι, ο Tuomas έπεσε πολλές φορές σε μία λούπα επανάληψης, ναι έχει κάνει πολλά λάθη, ναι έχει βγάλει και λιγότερο καλούς δίσκους, αλλά στο τέλος της ημέρας, έχει καταφέρει να πάρει μία μπάντα από το μηδέν και να την ανεβάσει (εμπορικά έστω, για να μην υπάρχουν γκρίνιες) στις κορυφαίες θέσεις του γενικότερου metal χώρου και μάλιστα να την κρατήσει. Αυτοί και οι WITHIN TEMPTATION είναι οι δύο απάτητες κορυφές για όλες τις υπόλοιπες μπάντες του ήχου. Παρά τις αναταράξεις, τις αλλαγές, τα πάνω και τα κάτω, οι NIGHTWISH κατάφεραν να συνεχίσουν να είναι στην κορυφή και δε νομίζω ότι μπορεί να βγει πλέον κάποια μπάντα στο γενικότερο αυτό είδος που να μπορέσει να τους κουνήσει από εκεί, ούτε αυτούς, ούτε τους W.T.
Αγαπημένος δίσκος τώρα, κομματάκι δύσκολο. Ξεκάθαρο δεν είναι. Έχω μία τετράδα (πλέον) που κάπου εκεί μέσα είναι ο αγαπημένος ας πούμε. “Oceanborn”, “Century child”, “Once”, “Human Nature”. Αγαπημένο κομμάτι επίσης χλωμό. Αλλά σήμερα, θα πάω με μία αδυναμία, ασχέτως που δεν είναι σε αυτά που λέμε τα “best of” του σχήματος, αλλά καθαρά προσωπική… λόξα.

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Οι NIGHTWISH ήταν αγαπημένη μου μπάντα. Ή σωστότερα εξακολουθώ να τους αγαπώ, αλλά μέχρι ενός σημείου πια. Στην Ελλάδα συνέβη αυτό που συνέβη και με άλλες μπάντες, γνώρισαν την αποθέωση από μια μερίδα κόσμου στις πρώτες τους μέρες, και μετά, όταν ήρθαν οι πωλήσεις, έγιναν τα πουλημένα στρατιωτάκια του mainstream ήχου. Η συγκεκριμένη μερίδα τους γύρισε την πλάτη, μια άλλη όμως, εννοείται μεγαλύτερη, τους λάτρεψε. Προσωπικά μου αρέσουν ιδιαίτερα από το ντεμπούτο ως και το “Dark passion play”, βρίσκω καλό το “Imaginaerum” (εκτελεστικά είναι άρτιο, αλλά συνθετικά κάνει κοιλιά) όμως το “Endless forms most beautiful” δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Νομίζω πως ο ιθύνων νους Tuomas, έχει μπλεχτεί κάπου μεταξύ πρότερου χαρακτήρα του γκρουπ, και προσωπικών γούστων, φαίνεται εξάλλου και από την κατεύθυνση που έχουν πάρει οι NIGHTWISH αλλά και από τις προσωπικές του κυκλοφορίες πως είναι λάτρης της κινηματογραφικής μουσικής. Για το νέο άλμπουμ υπάρχει η ομαδική μας κριτική-παρουσίαση, δεν υπάρχει λόγος να τρώμε πολύτιμο χρόνο εδώ… Ποτέ δεν αποθέωσα την Tarja (υπάρχουν κυρίες σαφώς ανώτερές της και αυτή απλά έκανε καλά την δουλειά της, ως εκεί), πάντα συμπαθούσα την Anette η οποία έφαγε «λέζα» που δεν της άξιζε και κρίμα ξανά για το υπερ-όπλο Floor Jansen, η οποία δείχνει τις πραγματικές της δυνατότητες (και όχι στον ανώτατο βαθμό), μόνο στα έπη του παρελθόντος. Θα ήθελα να τους ξαναδώ στην χώρα μας, αλλά ξέρω πως μετά τα τελευταία έκτροπα (διεθνώς ρεζίλι), δεν υπάρχει πιθανότητα. Ας είναι, κρατώ τις αναμνήσεις των τριών φορών που τους έχω δει.

Δημήτρης Τσέλλος

Την άποψη μου για τους NIGHTWISH την έχω εκφέρει άπειρες φορές. Είμαι οπαδός της μπάντας και τους λατρεύω. Θεωρώ τον Holopainen ως μουσική ιδιοφυία και είναι ένας από τους καλύτερους μουσικούς της γενιάς του. Πραγματικά οι NIGHTWISH δεν έχουν κακό άλμπουμ. Από το άγουρο ακόμα “Angels fall first”, στην απίστευτη δισκάρα το “Oceanborn”, το εξαιρετικό “Wishmaster”, το προσωπικά αγαπημένο και καλύτερο όλων “Century child” και στην μεγαλύτερη τους εμπορική επιτυχία και όχι άδικα το “Once”, οι NIGHTWISH ήταν πάντα ποιοτικοί και το επίπεδο της μουσικής τους υψηλό. Ακόμα και τα λιγότερο δημοφιλή τους άλμπουμ, όπως το “Dark passion play”, εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ και τα θεωρώ εξαιρετικά. Το μόνο που προσωπικά βρίσκω λιγότερο αγαπημένο είναι το “Endless forms most beautiful”, καθώς είναι ο δίσκος τους που ποτέ δεν μου μίλησε όσο οι υπόλοιποι. Τους ανακάλυψα στο “Century child” και έκτοτε τους ακολουθώ πιστά σε κάθε τους βήμα. Λάθη βέβαια έγιναν. Αν και με την περίπτωση της Tarja και με τις ανακοινώσεις εκατέρωθεν δεν θέλω να πάρω θέση, με τον τρόπο όμως που το συγκρότημα (Tuomas) διαχειρίστηκε την Anette, τόσο μουσικά όσο και επαγγελματικά, θεωρώ ότι ήταν άδικος. Η είσοδος της Floor στην μπάντα ήταν κάτι ιδανικό. Η Floor ήταν ο λόγος που ανακάλυψα τους AFTER FOREVER, όπως επίσης και ο λόγος που φάνηκε ότι οι NIGHTWISH ξεκόλλησαν από ένα τέλμα. Από θέμα φωνής, σκηνικής παρουσίας και συνολικής απόδοσης, η αμαζόνα Floor είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να έχει η μπάντα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν άκουσα το ηχογραφημένο τους live στο Wacken το 2013 και πως τραγούδησε τα τραγούδια που έχει πει η Tarja και η Annette. Ειδικά με τις ερμηνείες της στα τραγούδια του “Imaginaerum”, με έκανε να αγαπήσω αυτόν τον δίσκο και επαναλαμβάνω, που δεν έφταιξε η Anette για το αποτέλεσμα του. Πάμε τώρα στο τελευταίο τους άλμπουμ “Human II Nature”. Όπως έγραψα και στην κριτική μου, το άλμπουμ αυτό ήθελε και θέλει πολλές ακροάσεις. Ακόμα και τώρα, ανακαλύπτω πολλά πράγματα κάθε φορά που το ακούω και είναι το πιο πολυσύνθετο έργο του Holopainen. Θεωρώ τελικά ότι το μεγαλύτερο του πρόβλημα είναι ότι δεν έχει τα μεγάλα hit (radio friendly τραγούδια). Από εκεί και μετά αυτός δεν είναι λόγος για να υποβαθμιστεί ο δίσκος και οφείλω να ομολογήσω πως ίσως το αδίκησα με τον βαθμό μου. Από τραγούδια έχω άπειρα. Αλλά επειδή το “Century child” είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ, θα παίξω σήμερα μπάλα από εκεί.

Δημήτρης Μπούκης

Η στήλη αυτή την εβδομάδα φιλοξενεί τους NIGHTWISH, ένα group, που ασχοληθήκαμε πρόσφατα ενδελεχώς μαζί του, παρουσιάζοντας την νέα τους δουλειά από την οπτική του κάθε συντάκτη που άκουσε το δίσκο. Όπως είχα γράψει και στην κριτική νομίζω ότι αν σταματούσε αυτή την στιγμή η παραγωγή δίσκων, σίγουρα θα έμεναν για πάντα στην μνήμη όλων σαν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που γνώρισε η heavy metal μουσική και τα παρακλάδια της. Από το 1997, μέχρι και σήμερα που δισκογραφούν, έχουν γράψει τραγούδια που θα μείνουν αειθαλή στο χρόνο και θα ακούγονται για πολλές γενιές ακόμα, δίνοντας τους εύκολα την πρωτοκαθεδρία πια στο female fronted metal. Ότι έχουν κυκλοφορήσει μέχρι και το “Once” του 2004, θεωρώ πως τους έβαλε στο πάνθεον του είδους που καταπιάνονται, αφού με τα albums που έχουν μέχρι τότε, εδραίωσαν το όνομα τους και δημιούργησαν όλο αυτό το hype, γύρω από αυτούς, σαφώς όχι αδίκως! Ήμουν τυχερός γιατί βίωσα όλη τους την καριέρα, από την αρχή, «γνωρίζοντας» τους από το πρώτο δίσκο. Και αν οι πρώτοι δυο ήταν κάπως «άγουροι», και το “Wishmaster” το μεταίχμιο, τα “Century child” του 2002 και “Once” του 2004, «έφτιαξαν» την εικόνα που έχουμε σήμερα για το group, αφού με αρχή εκείνα τα χρόνια, το μετέπειτα στυλ τους έχει όλα τα στοιχεία που γνωρίσαμε από τότε. Ακόμα και οι επόμενες δουλειές τους μπορεί να μην εμπεριέχουν τόσες μεγάλες επιτυχίες όπως στο παρελθόν, έχουν όμως και πάλι τραγούδια που είναι πολύ ωραία και αξίζει να ακουστούν πολύ.
Οι NIGHTWISH είναι ένα από τα σχήματα που είναι αρκετά συχνά στις συζητήσεις των οπαδών του είδους, για τις επιλογές που έχουν γίνει στην θέση της τραγουδίστριας, μετά την φυγή της Tarja Turunen, της φωνής που βοήθησε για την τόσο μεγάλη αναγνωρισιμότητα που έχει το group. Και αν η ένταξη της Anette Olzon, ίσως δεν έκανε το group «να κάνει το ένα βήμα μπροστά», η μεταγραφή της Floor Jansen, σίγουρα δεν θα τους κάνει να πιάσουν πάτωμα, αλλά σίγουρα ταβάνι, γιατί είναι μια τραγουδίστρια που και στα δυο albums που συμμετέχει, έχει αποδείξει τις δυνατότητες της, και για τον γράφοντα βοηθάει το σχήμα να έχει μια εξέλιξη, παρουσιάζοντας μας, τραγούδια που ναι μεν έχουν μια διαφορετικότητα σχετικά με το παρελθόν αλλά είναι «ότι πρέπει» για εραστές της μουσικής, και έχοντες σφαιρική άποψη μουσικών κυκλοφοριών. Οι NIGHTWISH έχουν φύγει από τα όποια τετριμμένα ή μόδες του female fronted metal και δημιουργούν μουσική. Αυτό είναι το μεγάλο προσόν τους, που τους κάνει να διαφέρουν από το σύνολο, και είναι αδιαμφισβήτητα μοναδικό. Μακάρι να συνεχίσουν όλα τα υπόλοιπα χρόνια να προσφέρουν άπλετη έμπνευση με δίσκους που «θα μείνουν». Αυτό χρειαζόμαστε.

Θοδωρής Μηνιάτης

Τη μπάντα του Tuomas Holopainen την έμαθα το 1998 με τη κυκλοφορία του πολύ καλού “Oceanborn”. Δυστυχώς ή, μάλλον ευτυχώς, η οποιαδήποτε αρέσκεια μου για τους NIGHTWISH τελειώνει εκεί. Θυμάμαι ακόμα που αγόρασα το CD από ένα, πλέον ανύπαρκτο, δισκοπωλείο και δύο χρόνια μετά το “Wishmaster” που άφησα στην άκρη μετά από αρκετές ακροάσεις. Δεν με ενδιάφερε ποτέ ποια τραγουδίστρια βρίσκεται στο μικρόφωνο – όλες εξαιρετικές είναι, είτε μιλάμε για την Tarja Turunen με την κλασσική εκπαίδευση είτε για την εκπληκτική και χαρισματική Floor Jansen που είναι πιο ροκ από την Tarja. Αυτό που με άγγιξε στα εφηβικά μου αυτιά το 1998 ήταν που το συμφωνικό power metal της μπάντας μου έφερνε στους STRATOVARIUS. Από κει και έπειτα όμως δεν με αγγίζουν. Πάντως, πρέπει να ομολογήσω πως οι NIGHTWISH αξίζουν το σεβασμό και θαυμασμό μας μιας και έχουν πλέον αποκτήσει διαστάσεις μάρκας, με εκατομμύρια οπαδών, τεράστια headlining shows σε διεθνή φεστιβάλ και μια φήμη που ξεπερνάει τα όποια μουσικά στεγανά.

Φίλιππος Φίλης

Αδιαφιλονίκητοι ηγέτες στο χώρο του συμφωνικού metal, οι Φινλανδοί NIGHTWISH δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις.  Πνευματικό παιδί του Tuomas Holopainen,  οι NIGHTWISH κατάφεραν να γίνουν γρήγορα αποδεκτοί στο ευρύ κοινό, έχοντας ως ατού τις παραμυθένιες συνθέσεις και τα οπερετικά φωνητικά της Tarja Turunen. Η επισοδειακή αποχώρηση της Tarja και η αντικατάσταση της από την Anette Olzon, δίχασε τους οπαδούς αλλά δεν τους σταμάτησε από το να κυκλοφορούν πολύ καλές δουλειές. Παρόλα αυτά η αντικατάσταση και της Olzon , αυτή τη φορά από την Floor Jansen, κρίθηκε αναπόφευκτη, καθώς η Olzon δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τον κόσμο. Με την Floor στα φωνητικά η καλή πορεία της μπάντας συνεχίστηκε στο “Endless forms most beautiful” αλλά στο φετινό “Human..” τα πράγματα αλλάζουν. Κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, ο δίσκος είναι άνισος. Το πρώτο μέρος περιέχει πολλά στοιχεία από τους NIGHTWISH που ξέρουμε και αγαπάμε, το δεύτερο όμως, είναι στην καλύτερη αδιάφορο. Περισσότερα βέβαια θα έχετε διαβάσει από την ομαδική κριτική που έγινε από τους φίλους και συναδέλφους, οπότε δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Παρόλα αυτά, η πορεία τους είναι τέτοια που δύσκολα θα μπορέσει να τους εκτοπίσει κανείς από την κορυφή. Και τα όποια μικρά ολισθήματα μπορούμε να τα συγχωρήσουμε.

Θοδωρής Κλώνης

Μπορώ να πω ότι είμαι “τυχερός”, γιατί τους NIGHTWISH τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα, όταν με το “Angels fall first” ήταν το next big thing στο female fronted metal.  Γνώρισα και την απόλυτη ακμή τους με τα “Century child” και “Once”, εκείνη την ιστορική συναυλία τους στον Λυκαβηττό και την απόλυτη παρακμή τους στην Olzon era. Τα τραύματα από εκείνη την εποχή είναι εμφανή μέχρι και σήμερα, αφού το προσπαθούν με την Floor φιλότιμα, έχουν υπερπαραγωγές για να τους συνοδεύουν, αλλά και πάλι κάτι τους λείπει.
Θεωρώ ότι εκείνο που τους λείπει είναι η Tarja, όπως και στην ίδια της λείπουν οι NIGHTWISH. Κανείς δε θα μάθει τους ακριβείς λόγους για τους οποίους προήλθε το περιβόητο διαζύγιο, το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι εκείνη η εποχή ήταν όχι μόνο ανεπανάληπτη, αλλά και ήταν η αφορμή το συγκρότημα να γίνει τεράστιο και να μην κοιτάξει πίσω. In other words, Tarja come back or at least give them a call!

Γιώργος Κόης

Πολύ αγαπημένη μπάντα οι Φιλανδοί, έχω την χαρά να τους παρακολουθώ από την αρχή της πορείας τους με το “άγουρο” ντεμπούτο τους “Angels fall first”. Aπό το δεύτερο album τους, το “Oceanborn”, αρχίζει πραγματικά η ανοδική τους πορεία η οποία συνεχίστηκε με σπουδαίους δίσκους και τα επόμενα χρόνια. Η εποχή με την Tarja είναι η αγαπημένη των οπαδών τους και αυτή στην οποία η μπάντα έβγαλε τα πιο σπουδαία album τους. Είχα την τύχη μέσω του περιοδικού Rock On (o πρόδρομος του Rock Hard), να παρευρεθώ στην προακρόαση του “Once” στην Φιλανδία. Ένα τριήμερο που έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου, μια εξαιρετική εμπειρία για κάθε οπαδό να μπορεί να βρεθεί κοντά με τα μέλη της μπάντας για τόσο χρονικό διάστημα. Η τεράστια επιτυχία του δίσκου έκανε τους ΝIGHTWISH  μεγάλους και τρανούς από εκεί και έπειτα και στα πλαίσια της επιτυχίας αυτής μας επισκέφθηκαν και στην χώρα μας.
Η απόλυση της Tarja το 2005 και η άφιξη της Anette Ozlon μπορεί να μην άρεσε σε μια μεγάλη μερίδα των οπαδών τους αλλά με αυτήν πίσω από το μικρόφωνο η μπάντα ανασυστήθηκε και ηχογράφησε το εξαιρετικό “Dark passion play”. H πορεία της με την μπάντα ήταν αρκετά ικανοποιητική αν και προσωπικά το “Imaginaerum” ήταν ένας δίσκος που δεν με ικανοποίησε στον βαθμό που ήθελα.
Η τρίτη εποχή της μπάντας με την φοβερή Floor Jansen πίσω από το μικρόφωνο ξεκίνησε ικανοποιητικά με το “Endless forms most beautiful “ και συνεχίστηκε εξαιρετικά με το πρόσφατο “Human: Nature”.  Μια τραγουδίστρια με πιο metal background  και φοβερές δυνατότητες, νομίζω ότι έχει γίνει αποδεκτή πλέον από την πλειοψηφία των hardcore οπαδών τους.
Οι ΝIGHTWISH από με μικρή επαρχιακή πόλη της Φιλανδίας των μόλις 10.000 κατοίκων, κατάφεραν να καθιερωθούν σταδιακά στο παγκόσμιο metal προσκήνιο. Όλα αυτά τα κατάφεραν με πολύ δουλεία, με πολύ  κόπο και φυσικά με άπλετο ταλέντο από όλους. Ενορχηστρωτής αυτού του σχήματος, οραματιστής και αδιαφιλονίκητος ηγέτης ήταν πάντα και παραμένει ο μοναδικός Tuomas Holopainen . Αυτός είναι η καρδιά της μπάντας από την αρχή και το όραμα του να κάνει τους ΝΙGHTWISH μεγάλο εμπορικό και καλλιτεχνικό σχήμα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Γιάννης Παπαευθυμίου

NIGHTWISH το λοιπόν, μπάντα της εβδομάδας ετούτη τη φορά, ένεκα της νέας τους κυκλοφορίας. Τα του νέου δίσκου τα είπαμε, όταν ήρθε εκείνη η ώρα. Μέτριο κατ’ εμέ το αποτέλεσμα. Δεν αναιρεί αυτό όμως, τη βιωματική σημασία που έχουν για μένα, μια και μου ανοίξανε όπως έγραψα και στην εισαγωγή της κριτικής μου, τους ορίζοντες προς το συμφωνικό κομμάτι του metal. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου 14 χρονών να παίρνει το single του “Nemo” αγκαζέ με το “Dance of death” των IRON MAIDEN. Μόλις η δεύτερη και τρίτη αντίστοιχα metal κυκλοφορία που πήρα ποτέ, με πρώτη το “Ride the lightning” των METALLICA. Σε βρίσκουν και σε ταρακουνάνε κάτι τέτοια, δείχνοντας σου ότι “αυτό είναι μουσική, άνοιξε τα αυτιά σου, κράτα το”. Ε, οι NIGHTWISH της περιόδου 1997 – 2004, το κατάφεραν αυτό με το παραπάνω. Τους έχω χάσει δύο φορές (μια στο Λυκαβηττό το 2005, μια το 2008 στο March Metal Day), δεν τους έχω δει καμία και δε σας κρύβω ότι είναι από τα απωθημένα μου να τους δω. Έχω πει πολλές φορές, ότι ανήκουν στις 2 αστεράτες μπάντες της χώρας τους που είναι πνευματικά παιδιά των STRATOVARIUS. Μια αυτοί και μια οι CHILDREN OF BODOM. Βαθιά επηρεασμένοι από τους νεοκλασσικούς power metal πατέρες, οι NIGHTWISH έχτισαν τον μύθο τους, σε μια πορεία που όπως κάθε μεγάλης μπάντας τα είχε όλα: παραμυθένια άνοδος από τη Spinefarm, άγγιγμα της κορυφής με απαράλλαχτο line up, ίντριγκα αποχώρησης της τραγουδίστριας άνευ προηγουμένου και επομένου, εύρεση αντικαταστάτριας, εκ νέου αποχώρηση και εκ τέλει ανάληψη φωνητικών από την κυρία Floor Jansen. Τραγουδίστρια που σε κολλάει στο τοίχο με μια νότα, που όποιος την έχει στα χέρια του κάνει παπάδες (βλέπε AFTER FOREVER, NORTHWARD). Ο maestro Tuomas ενώ της δίνει περαιτέρω χώρο σε σχέση με το (σαφώς ανώτερο) προκάτοχο του, ξέχασε μάλλον, να της γράψει και καλύτερο υλικό. Τέλος πάντων, ας μην είμαι αρνητικός, ο κύριος Holopainen παρά τις εμμονές του, έχει παραδώσει σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο, και γι αυτό του είμαι ευγνώμων. Επιλέγοντας κάτι από εκεί μέσα, θα πάρω το αγαπημένο μου κομμάτι όλων των εποχών από NIGHTWISH: “All the same take me away, we’re dead to the world”

Γιάννης Σαββίδης

Μαγικό άκουσμα κάποτε οι NIGHTWISH. Μαγικό, κάποτε. Τα διαχωρίζω γιατί και έχουν φάει πολύ κράξιμο λες και ήταν το μίασμα του μετάλλου και γιατί έχει υπερεκτιμηθεί τρομερά η πορεία τους κατά την παρουσία της συμπαθέστατης Floor Jansen στο συγκρότημα. Δεν θα κρύψω ότι όταν άκουγα το ντεμπούτο τους “Angels fall first” φρέσκο τότε, κόλλησα άμεσα διότι πολύ απλά, ήταν τρομερά πετυχημένοι κλώνοι της μεγαλύτερης μπάντας της χώρας τους, δηλαδή των STRATOVARIUS. Τόσο απίστευτα ΟΛΟΪΔΙΟΙ που δε γινόταν να μη γουστάρω, βέβαια τέρμα πιο συμφωνικοί και μεγαλεπήβολοι στις συνθέσεις τους, διέγραψαν μια απίστευτη πορεία μέχρι και το “Dark passion play”. Τονίζω και αυτό το άλμπουμ γιατί πολλοί τους βάζουν Χ μετά το όντως κορυφαίο “Once”. Η παρουσία τους είναι κυρίως γνωστή με την πρώτη τους τραγουδίστρια (που επίσης όλοι λατρεύουν να μισούν) Tarja Turunen, η οποία και ήταν ο πόλος έλξης και ξεκάθαρα τους πήγαινε ένα επίπεδο πάνω, δεn θα ξεχάσουμε ότι ξέραμε επειδή έχουν γίνει διάφορα από τη μέρα που έφυγε. Σύμφωνοι ότι από ένα σημείο και μετά δεν κόλλαγε η σχέση τους μαζί της, λίγο τα καπρίτσια της, λίγο ο άντρας-μάνατζερ, ξέρετε πως γίνονται διάφορα σε συγκροτήματα. Στη θέση της ήρθε κάποια που προσωπικά θεωρώ καθαρά ως αρτιότητα την κορυφαία τραγουδίστρια που είχαν. Ο λόγος για την Αnette Olzon, πιο ποπ χροιά αλλά μεγάλη φωνάρα, είχε μια τσαχπινιά που δεν είχε η Tarja και το “Dark passion play” θεωρείται από ουκ ολίγους ως η μεγάλη τους στιγμή. Βέβαια κι αυτή έβγαλε τα δικά της θέματα και την έκανε γρήγορα από το συγκρότημα, μη μπορώντας να αντέξει το βάρος της σκιάς της Tarja. Εκεί κάπου έρχεται και το συνθετικό τέλος, στη ρήξη τους με την Anette, πριν το “Imaginaerum”, στο οποίο αρχίζει η κατιούσα της δημιουργικότητας του Tuomas Holopainen, του αδιαμφισβήτητου ηγέτη τους. Εκπληκτικός συνθέτης, κορυφαίες ιδέες σε σύλληψη κι εκτέλεση, δυστυχώς όμως έχασε την ουσία και έχει προσπαθήσει να δώσει πολύ μεγαλύτερη πληροφορία στο όλο υλικό η οποία έχει πλάκα να την ακούσεις μια φορά, δύο, το πολύ τρεις, αλλά μετά ειλικρινά φτάνει, δεν φτουράει και το κεφάλι γίνεται πολτός. Η Floor Jansen ήταν μεγάλη μεταγραφή και τους έδωσε πίσω πολλή από τη μεγάλη χαμένη τους αίγλη, τι να σε κάνω όμως ρε ψηλή που έχεις φωνάρα και διασώζεσαι στο ναυάγιο όταν αυτά πάνω στα οποία τραγουδάς είναι επιεικώς αστεία για το δικό μου γούστο; Με πολύ μεγάλη πίκρα οι μηδενικές προσδοκίες επιβεβαιώθηκαν στο τελευταίο απαράδεκτο άλμπουμ τους, το οποίο ένας Θεός ξέρει πως άντεξα να ακούσω. Είχα μάλιστα συγκεκριμένη κουβέντα με το αφεντικό για ποιο λόγο προτίμησα να μην συμμετέχω στην ομαδική κριτική του, καθώς και απίστευτα χαμηλός θα ήταν ο βαθμός, και δεν μπορούσα να μπω στη διαδικασία να το ακούσω δεύτερη φορά. ΚΑΙ ΝΑΙ, Ο ΚΑΛΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΚΡΟΑΣΗ. Π-Α-Ν-Τ-Α (σ. Σάκη Φράγκου: Άσε μας ρε φιρφιρίκο από εδώ, χαχαχα)! Τα παλιά τους άλμπουμ δηλαδή γιατί είναι συγκλονιστικά; Μας πλήρωναν με ποσοστά για να πούμε κάτι καλό; Δε νομίζω. Υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά ποιότητας και σας το λέει κάποιος που ποτέ δεν ήταν Ο φανατικός μαζί τους αλλά και ποτέ δεν τους έκραξε όπως όλοι.
Ας συγχωρεθώ γιατί ειλικρινά δεν ξέρω αν έχω διαλέξει σωστά κομμάτι, μπορούσα να παραθέσω όλο το “Oceanborn” και να πω «πάρτε κι ακούστε πως παίζανε» και να κλείσω και το τάβλι που λέμε. Ας πούμε ότι με το συγκεκριμένο ανατριχιάζω λίγο παραπάνω.  Από τα πλέον κορυφαία άλμπουμ στην ιστορία του μεταλλικού ήχου και δεν πα’ να λέτε τα δικά σας.  Μαγεία από άλλη εποχή, παραμυθένια!

Άγγελος Κατσούρας

Οπαδό τους δε με λες. Ούτε καν παθητικό ακροατή τους. Ποτέ δεν υπήρξε χημεία μεταξύ εμού και των NIGHTWISH. Τον λόγο δεν τον γνωρίζω και η αλήθεια είναι πως ούτε θέλω να τον μάθω τώρα, πίσω – πίσω. Μία μπάντα που έχει τον απεριόριστο σεβασμό μου σε κάθε περίπτωση για όλα αυτά που έφερε στον χώρο, γιατί έγινε οδηγός για συγκροτήματα τα οποία γουστάρω πάρα πολύ, τα οποία πήραν τη μουσική τους σαν οδηγό και έφτιαξαν κάτι δικό τους (Βλ. SABATON, BEAST IN BLACK, BATTLE BEAST). Οπότε τα δικά μου λόγια δεν έχουν και τόση βαρύτητα. Υπάρχουν συντάκτες που πίνουν ερό στο όνομά τους. Και σίγουρα θα έχουν πολλά περισσότερα να πουν και να αναφέρουν.

Ντίνος Γανίτης