Μερικοί λόγοι για τους οποίους γουστάρω τους OVERKILL:
Η νυχτερίδα (ο Chaly) που έχουν για μασκότ, την οποία πρωτοείδα στο video clip του “Hello from the gutter” ένα βράδυ στο Headbanger’s Ball μόλις είχε βγει το “Under the influence” και κόλλησα.
Η μουστάκα του Bobby Gustafson που έκανε θραύση στο video clip του “Elimination” (μουστάκα άφησε πρόσφατα και ο “Blitz”).
Το γεγονός ότι τους τρέφουν απεριόριστο σεβασμό/θαυμασμό και οι κλασικομέταλλοι και οι θρασάδες (από τις ελάχιστες μπάντες που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο).
Η νίκη του Bobby “Blitz” Ellsworth απέναντι στον καρκίνο που είχε προσβληθεί στη μύτη και όχι μόνο αυτό, αλλά στα καπάκια κυκλοφόρησε το “Necroshine”. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν μάσησε όταν έπαθε και εγκεφαλικό επί σκηνής…
Ξέρετε πολλούς που δεν έχουν βάλει κωλοδάχτυλο σε εξώφυλλο δίσκου τους που τον έχουν ονομάσει “Fuck you”;
Το “Get thrashed”, η θρυλική αυτή ταινία για το thrash metal, που έβγαλε ο πρώτος τους ντράμερ, μαχητής του underground, Rat Skates.
Το γεγονός ότι είναι από τα υπερελάχιστα thrash σχήματα που θα ονομάζαμε «πρώτης γενιάς», τα οποία συνέχισαν να δισκογραφούν μέσα στη δεκαετία του ’90, παίζοντας ότι και παλιότερα (μέσες-άκρες) παρότι κανείς δεν φαινόταν να δίνει σημασία στο ιδίωμα. Εξ ου και η διάλυση (προσωρινή ή μόνιμη) σχεδόν όλων των παρομοίων σχημάτων ή ο έντονος πειραματισμός όσων παρέμειναν ενεργοί.
Έχετε δει πολλά σχήματα, ύστερα από 14 δίσκους (!!!) να βγάζουν τέσσερα σερί άλμπουμ, από το “Ironbound” και μετά, που να σκοτώνουν;
“Hello from the gutter”, “Rotten to the core”, “Bring me the night”, “Rattlesnake shake”, “Elimination”, “Time to kill”, “Feel the fire”, “In union we stand”, “Coma”, “Deny the cross”, “I hate”. Θέλετε να βγάλω μήπως και το best-of τους;
Σάκης Φράγκος
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ακούγαμε OVERKILL και τρέμαμε με τις κραυγές του Bobby Ellsworth στο “Rotten to the core”, οι συνθήκες έχουν αλλάξει, όπως και η ίδια η μπάντα. Αυτό που παρέμεινε ανεξίτηλο όμως, είναι ο ενθουσιασμός και η ειλικρίνειά τους. Αυτό ακριβώς τους έχει οδηγήσει μέχρι το τωρινό 18o άλμπουμ τους! Με αδιάλειπτη παρουσία στον ευρύτερο χώρο του thrash, αλλά με στενούς δεσμούς με το παραδοσιακό heavy metal, οι OVERKILL είναι από τους ποιοτικούς, σταθερούς και εν μέρη αθώους αντιπρόσωπους του Αμερικάνικου ήχου. Αθώοι διότι δεν κατάφεραν να εδραιωθούν στην μουσική βιομηχανία, που δεν συγχωρεί λάθη. Για χρόνια, προσπαθούσαν να ξεπεράσουν την χρεωκοπία και να μπορέσουν να κερδίσουν ένα νέο κοινό, ώστε να επιβιώσουν. Τελικά, ευτυχώς για εμάς, το κατάφεραν και τα τελευταία 15 χρόνια, φαίνεται πως έχουν ξαναβρεί την ισορροπία τους. Όπως και οι TESTAMENT, βρέθηκαν αντιμέτωποι με πολλές αλλαγές προσωπικού, εταιρειών και ενάντια σε μόδες, αλλά και ενάντια σε αρρώστιες (ο Bobby ξεπέρασε καρκίνο στην μύτη αλλά κι ένα εγκεφαλικό επί σκηνής). Παρόλα αυτά, η παρέα από το New Jersey, διέπεται από δεύτερη νιότη, κυκλοφορώντας φοβερά άλμπουμ, συνεχίζοντας να ανακατεύει το κλασικό heavy με attitude, ευθύ και καθαρόαιμο thrash με πάθος. Ας είναι καλά ο D.D. κι ο Blitz και δεν θα μας λείψουν. Παρακάτω ένα ιδανικό παράδειγμα του πώς παντρεύεις το rock n’ roll με thrash, κάπως όπως μας έμαθε κι η μπάντα που έδωσε στους OVERKILL το όνομά τους.
Γιώργος Κουκουλάκης
Οι μεγάλες μπάντες του thrash metal είναι πάνω κάτω γνωστές. Ο χρόνος όμως απέδειξε ότι εκτός από τους Big 4, που είναι σε αυτή τη θέση πιο πολύ για την εμπορική επιτυχία και την παρελθοντολογία της καριέρας τους, υπάρχουν δυο άλλες μπάντες που δυστυχώς δεν κατάφεραν ποτέ να μπουν στα μεγάλα σαλόνια του thrash, κερδίζοντας ένα μικρό κομμάτι από την πίτα του των 80’s, αλλά η συνεχόμενη τους δισκογραφική παρουσία με σπουδαία άλμπουμ, τους έφερε στην εποχή μας να κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο σεβασμό από μια μεγάλη μερίδα οπαδών, αναγνωρίζοντας τους ως τις πιο «τίμιες» μπάντες του είδους. Αυτές είναι οι OVERKILL και οι ΤESTAMENT.
Στο band of the week, έχουμε τους OVERKILL, που συνεχίζουν επί 37 χρονιά το μουσικό τους ταξίδι, το οποίο ειδικά τα τελευταία χρονιά αρχίζει να γίνεται τόσο ενδιαφέρον όσο και στο ξεκίνημα της καριέρας τους, με τα τέσσερα τελευταία πολύ σπουδαία άλμπουμ. Πιο όμως είναι για μένα το άλμπουμ-κλειδί και αυτό που στέκεται με την πρώτη ματιά, κοιτώντας τον κατάλογο τους, ως κάτι μοναδικό;
Το “Horrorscope”. Το πέμπτο του δημιούργημα πίσω στο 1991 και αυτό που σήμανε την έναρξη μιας άλλης εποχής για τη μπάντα. Aπό που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Οι OVERKILL εδώ ακουμπούν την τελειότητα και αν υπήρχε ο όρος, dark thrash metal, το άλμπουμ είναι το πρώτο στο είδος αυτό. Μαύρο, ατμοσφαιρικό και σκοτεινό σε πιάνει από το λαιμό με την ατμόσφαιρά του και τις εκπλήξεις και εναλλαγές συναισθημάτων κάνοντάς το εύκολα, το πιο πλούσιο και μεστό άλμπουμ που έβγαλε ποτέ αυτή η μπάντα. Ακόμη και το εξώφυλλο είναι τέλειο και σε βάζει αμέσως στο κλίμα αυτού που θα ακούσεις.
Μέχρι και αυτή τη στιγμή παραμένει και το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην Αμερική, χωρίς να έχει μέσα κάποιο clubάτο “hit” ( π.χ. “Elimination”, “Hello from the gutter” ) αποδεικνύοντας ότι η ποιότητα καμιά φορά αναγνωρίζεται και εμπορικά. Αν έχετε ακουστά τους OVERKILL, μόνο από τους ύμνους των 80’s, κάντε την χάρη στον εαυτό σας να ακούστε το “Horrorscope” και θα βρεθείτε σε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Γιώργος Καραγιάννης
Tους πρωτοάκουσα το 1987 με το “Fuck you” EP και με εκείνο το εξαιρετικό εξώφυλλο. Θυμάμαι να έχει λιώσει η κασέτα από τα πολλά παιξίματα κι έκτοτε τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην μπάντα του Bobby.
Τους θεωρώ από τα πιο τίμια σχήματα στον metal χώρο, καθώς ότι είχαν να πουν το έλεγαν πάντα με την μουσική τους χωρίς κατινιές και μαλλιοτραβήγματα και επιπλέον ποτέ δεν το έβαλαν κάτω. Ποτέ, ακόμα και στα δύσκολα χρόνια των 90’.
Eίναι πραγματικά αξιέπαινο για μια μπάντα της δικής τους ηλικίας, που μετράει πάνω από 30 χρόνια δισκογραφίας (συνεχόμενης παρακαλώ, όχι ένα δίσκο ανά 5-10 χρόνια για ξεκάρφωμα) και με 18 πλέον studio κυκλοφορίες, να έχουν επανέλθει τόσο δυναμικά τα τελευταία χρόνια με δίσκους που αποπνέουν μια δεύτερη νιότη και κοιτούν την νέα γενιά στα μάτια.
Ο Βobby “Blitz” έχει την τύχη να έχει δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια τον D.D Verni , έναν απίστευτο μπασίστα , συνθέτη και πωρωμένο metalhead που αποτελεί την κολώνα για τον ήχο των ΟVERKILL και επιπλέον αποτελεί κατά την άποψη μου έναν από τους καλύτερους μπασίστες της γενιάς του. Οποίος τους έχει δει live μπορεί να καταλάβει.
Δυο πράγματα αξίζει να αναφερθούν που θυμάμαι έντονα, πρώτον την πλάκα που είχαμε πάθει από την πρώτη τους εμφάνιση στο Ρόδον τον Νοέμβριο του 2003 που περπατάγαμε μετά την συναυλία με τον Κώστα Αλατά και σχεδόν παραμιλάγαμε από την συναυλία. Δεν πιστεύαμε ότι είχαμε δει τέτοιο live.
Επιπλέον είχα την τύχη να συναvτήσω τον Bobby στα backstage του Wacken το 2007 και στην συνομιλία μας θυμόταν την συναυλία στην Αθήνα και μάλιστα θυμόταν κάτι που εγώ είχα ξεχάσει. Ότι είχαν παίξει μαζί με τους DESTRUCTION. Εγώ δεν το θυμόμουν και εκείνος ήταν τόσο σίγουρος λες και ήταν την προηγούμενη ημέρα. Τόσο Θεός.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Ο έφηβος μεταλλάς του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτόν του διαστήματος 1980-1995. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε η πληθώρα κυκλοφοριών όπως τώρα αλλά και ο τόσο εύκολος τρόπος μετάδοσης της πληροφορίας. Μόνο αν «ψαχνόσουν» από μόνος σου με αγορές βινυλίων ή αν είχες αντίστοιχου ύφους φίλους μπορούσες να είσαι «μέσα στα πράγματα». Θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα την πρώτη φορά που είδα στο Headbanger’s Ball το “Elimination” των OVERKILL, ένα από τα πιο «κολλητικά» τραγούδια που είχε η τότε γενιά συγκροτημάτων της thrash metal σκηνής. Κάθε εβδομάδα περίμενα πως και πώς να το ξαναδώ για να το «γράψω» και να το έχω σε βιντεοκασέτα. Το εν λόγω τραγούδι μου έδωσε το έναυσμα για αγορά όλων των δίσκων τους μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς μετά και το “I Hear Black” του 1993 ότι έχουν κυκλοφορήσει δεν έχει για μένα την αίγλη του παρελθόντος, αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι οι OVERKILL θα είναι για πάντα ένα από τα κορυφαία σχήματα και ένα από αυτά που κράτησαν ψηλά την σημαία όταν το heavy metal χρειάστηκε στήριξη. Αυτό και μόνο είναι αρκετό.
Θοδωρής Μηνιάτης
Οι OVERKILL είναι μια από τις αγαπημένες μου thrash μπάντες, αλλά στο κείμενο αυτό θα “ξεφύγω” από τη μπάντα και θα επικεντρωθώ στον frontman τους, τον θεούλη Bobby “Blitz” Ellsworth. Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ την “επίγευση” που μου έμεινε από συνομιλία που είχα μαζί του το 2012 για την κυκλοφορία του “The Electric Age”. Ο άνθρωπος πέραν από μεγάλος performer και καταπληκτικός συνομιλητής, είναι η αποθέωση της θετικής σκέψης. Όταν σου λέει πως η περίπτωση του καρκίνου που αντιμετώπισε επιτυχώς το 1998, αλλά και το εγκεφαλικό που του συνέβη το 2002 επί σκηνής είναι απλά «μικρές βόμβες» στο διάβα του, τις οποίες έπρεπε να τις αντιμετωπίσει και να τις ξεπεράσει, εσένα που τον ακούς δε σου μένει τίποτα άλλο παρά να τον θαυμάσεις. Αυτόν που αποκαλεί “χθεσινά” αυτά που του συνέβησαν, δεν το βάζει με τίποτα κάτω και κάνει αυτό που γουστάρει, αποβάλλοντας κάθε ίχνος αρνητικότητας ή μιζέριας. Από εμένα ένα τεράστιο respect πρώτα στον άνθρωπο και μετά στον καλλιτέχνη Ellsworth.
Θανάσης Μπόγρης
Ότι και να πει κανείς για αυτή την μπάντα είναι λίγο. Είναι από τις μπάντες που δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ και ειλικρινά ακόμα ψάχνω τον λόγο. Μυήθηκα με τον “Feel The Fire” και εκ τότε αποτελεί τον αγαπημένο μου δίσκο. Ο Blitz συνεχίζει να γράφει μουσικάρες μέχρι και τώρα και είναι μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες που έχει βγάλει ο χώρος. Τους είδα καλοκαίρι του 2016 στο Βέλγιο και παίζανε με την πώρωση και διάθεση 18χρονων και αυτό είναι κάτι που δεν το συναντάς σε μπάντες τις γενιάς τους εύκολα. Ο Blitz είναι από τις περσόνες που έχουν κερδίσει τον σεβασμό μου.
«I have got a secret, hidden behind my eyes.
A violation tragedy of violence hate and lies.
Locked deep within a chamber, dark recesses of my mind…
A tribute to insanity through hours, days and time.
Rotten to the core»
Θάνος Κολοκυθάς
Η πρώτη μου επαφή με τα αλάνια από το New Jersey έγινε στο γυμνάσιο όταν ένας φίλος μου έγραψε σε μια κασέτα 60άρα το “Walls of Jericho” των HELLOWEEN και σαν συμπλήρωμα μου έβαλε μερικά κομμάτια από το “Taking Over”. Το σοκ ήταν αρκετά δυνατό ώστε να παρακολουθώ την πορεία τους ανελλιπώς μέχρι και σήμερα. Εκτιμώ ότι αν υπήρχε ο θεός του thrash οι OVERKILL θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται άνετα στην ελίτ της σκηνής. Με μια πορεία 30 και πλέον χρόνων, με δίσκους που θεωρούνται, και είναι κλασικοί, μετά από μια μικρή κάμψη στη δεκαετία του’00, από το “Ironbound” και μετά, τα αλάνια διανύουν δεύτερη νιότη. Τρανή απόδειξη το τελευταίο τους πόνημα “The Grinding Wheel” που βρίσκει τους OVERKILL σε εκπληκτική φόρμα και με συνθέσεις που θα ζήλευε κάθε μπάντα. Μια μπάντα που, ακόμη και στις κακές της στιγμές, ποτέ δεν έριξε νερό στο κρασί της, ποτέ δεν συμβιβάστηκε και πάντα αντιμετώπιζε τους οπαδούς της με σεβασμό. Το κομμάτι που διάλεξα, μπορεί να μην είναι από τα λεγόμενα “hits” αλλά σημαίνει πολλά για μένα καθώς με έχει συντροφέψει σε αρκετές δύσκολες στιγμές. Α, και το παραμύθι με τους AVENGED SEVENFOLD να τελειώνει επιτέλους. Get your own logo or Chaly’s gonna get you.
Θοδωρής Κλώνης
Για τους OVERKILL που έχουμε επιλέξει σαν band of the week, θα ήθελα να πω ότι μαζί με τους TESTAMENT θεωρώ πως θα μπορούσαν, μιας και τα φόντα τα είχαν να συγκαταλέγονται ακόμα και στο Big Four. Ο λόγος είναι πως είναι από τις λίγες μπάντες οι συγκεκριμένοι που στο σύνολο της μεγάλης δισκογραφίας τους κράτησαν πάντα ψηλά την σημαία τους και τον χαρακτήρα τους σαν μπάντα. Έχοντας αφήσει αρκετά ιστορικά άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια και μια μεγάλη συνέπεια σε δουλειές που κινούνται στην χειρότερη στιγμή τους στο μέτριο μιας και κακό ή αδιάφορο άλμπουμ στην καριέρα τους προσωπικά αδύνατο να βρω. Συν φυσικά ότι την τελευταία δεκαετία μοιάζουν να περνούν δεύτερη νιότη πραγματικά, έχοντας κυκλοφορήσει άλμπουμ που άνετα μπορούν να σταθούν επάξια στα μεγάλα διαμάντια της πρώτης νιότης τους εκεί που μαζί με τους υπόλοιπους επηρέασαν, διαμόρφωσαν και βοήθησαν τα μέγιστα το Αμερικάνικο και όχι μόνο thrash metal. Το γιατί τελικά δεν κατάφεραν να κρατήσουν την εμπορική δυναμική που είχαν από τα μέσα των 80’s μέχρι και τα μέσα των 90’s δεν μπορώ να το ξέρω, ίσως οι επιλογές, ίσως η πτώση του είδους, ίσως οι πολλές αλλαγές μελών, ίσως τελικά να μπορεί να δώσει κανείς μια απάντηση. Το σίγουρο όμως είναι πως η θέση που έχουν στην ιστορία και στο χώρο του metal δεν μπορεί σίγουρα να αμφισβητηθεί και ελπίζω να κρατήσουν για αρκετά χρόνια ακόμα το εξαιρετικό δισκογραφικό σερί που έχουν κάνει με την καινούργια τους κυκλοφορία που αναμένεται. Για κομμάτι δυσκολεύτηκα αρκετά να επιλέξω μιας και εκτός από το παρελθόν με κυνήγαγε και το παρόν τους, όμως θα πάω πίσω και θα επιλέξω το ομώνυμο κομμάτι από το ”The Years Of Decay” που είναι ένα από τα άλμπουμ που με βοήθησαν να ανακαλύψω το thrash.
Παναγιώτης Γιώτας
Δυναμικά ξεκίνησε το 2017 για την thrash metal σκηνή με τους KREATOR να κυκλοφορούν το εξαιρετικό album “Gods of violence” και στην συνέχεια με τους OVERKILL να μας προσφέρουν το πολύ δυνατό “The grinding wheel”. Οι Αμερικάνοι thrashers φανερώνουν πως βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα και πραγματικά είναι να χαίρεσαι για αυτά τα συγκροτήματα που σε συντροφεύουν από την εφηβική σου ηλικία και που μέχρι τώρα σε κάνουν να γουστάρεις. Έτσι μόλις ανακοινώθηκε πως το τιμώμενο συγκρότημα της εβδομάδας είναι οι OVERKILL δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την σκέψη μου και να μην γυρίσω πίσω στο χρόνο όταν το riff του “Fear his name” μου προκαλούσε ξέφρενο ενθουσιασμό. Το πιο ωραίο γεγονός όμως είναι πως και τώρα, που το ακούω ξανά μετά πολύ καιρό, μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα.
Δημήτρης Μπούκης
