Με το “Ordinary man” να έχει ήδη κυκλοφορήσει, ήταν αδύνατο η στήλη μας, “Band of the week”, να μην φιλοξενήσει τον Ozzy Osbourne. Ήδη έχετε διαβάσει την ομαδική μας κριτική στο άλμπουμ, με ποικίλες απόψεις, εδώ όμως βρισκόμαστε για να μιλήσουμε για τον πολύ μεγάλο αυτόν καλλιτέχνη και φυσικά, όλοι εσείς να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από την σόλο καριέρα του!!!

Δεν το συζητάμε πόσο μεγάλη μορφή έχει υπάρξει ο Ozzy Osbourne. Φιγούρα από τις λίγες, άνθρωπος που έχει καθορίσει το heavy metal, αρχικά με τους BLACK SABBATH και τους λοιπούς συμπαίκτες του, αλλά εγώ είμαι κολλημένος με την σόλο καριέρα του, που την θεωρώ καλύτερη από τα πρώτα άλμπουμ των SABBATH, μπορώ να πω μέχρι ΚΑΙ το “Ozzmosis”. Είναι φοβερό το γεγονός ότι παρά το γεγονός ότι δεν έχει καμία φοβερή φωνή (στα δε live, ήταν μέτριος από αρκετά μικρότερη ηλικία), είχε όμως μία χροιά τόσο χαρακτηριστική που τον καταλαβαίνεις από μίλια μακριά και δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστοι έχουν καταφέρει να τον «αντιγράψουν» όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, ένα από τα πιο prestigious slots, έχει υπάρξει η θέση του κιθαρίστα στην μπάντα του. Από τον Randy Rhoads και τον Jake E. Lee μέχρι τον Zakk Wylde, τον Gus G, τον Bernie Torme ή τον Brad Gillis, όλοι τους είναι ένας κι ένας. Δεν με ενδιαφέρει αν μεγάλο μέρος της καριέρας (αλλά και της ίδιας του της ζωής), στηρίχτηκε στην σύζυγο και manager του, Sharon Osbourne, επειδή ακόμα κι αυτή η επιλογή, δική του ήταν. Μπορεί να θεωρούμε ότι ξεφτιλίστηκε με τα Reality Shows τύπου “The Osbournes”, πλέον όμως είναι household name σε όλον τον κόσμο, κάτι που δεν θα κατάφερνε με την μουσική μόνο (ασχέτως αν διαφωνώ κι εγώ με αυτήν την επιλογή). Είναι θαύμα που μετά από τόσες καταχρήσεις ζει ακόμα, αφού αν γράψει βιβλίο τύπου “The dirt”, θα φρίξει το σύμπαν (αν και αμφιβάλλω κατά πόσο θυμάται πόσες ακρότητες έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια). Όπως και να έχει, καθαρά μουσικά μιλώντας, ο Ozzy, έχει τραγουδήσει υπέρτατους ύμνους διαχρονικά και συγκαταλέγεται στον αφρό. Για κάποιον λόγο, στην Ελλάδα, φαίνεται να μην έχει την πέραση που του αρμόζει, αφού και τις δύο φορές που ήρθε, η προσέλευση ήταν σχετικά αποκαρδιωτική, την πρώτη φορά μάλιστα, υπήρχαν οι «υγιείς» μεταλλάδες, που είχαν πάει για να αποδοκιμάσουν τον Gus G, λες και τους πήρε τη δουλειά μέσα από τα χέρια… Δεν πειράζει, εμείς πήγαμε και τον είδαμε, γιατί είναι πολύ δύσκολο πλέον να τον δούμε επί σκηνής… Long live Ozzy!

Σάκης Φράγκος

Έτος: 3951 μ.Χ. Τοποθεσία: 27 χλμ έξω από την πόλη Χάμιλτον, δίπλα από τη λίμνη Οντάριο στον Κανάδα. Απόσπασμα από το μάθημα του δασκάλου μουσικής στα παιδιά δημοτικού του μοναδικού σχολείου της περιοχής: “Πριν από 2000 χρόνια περίπου εμφανίστηκε ένας μουσικός που άλλαξε μια για πάντα τη μουσική που έμεινε γνωστή σαν heavy metal. Το όνομα του ήταν Tony Iommi και το συγκρότημα στο οποίο έπαιζε ήταν οι BLACK SABBATH. Τραγουδιστής σε αυτό το συγκρότημα ήταν ο Ozzy Osbourne, ο οποίος ακολούθησε μετά μία πετυχημένη προσωπική καριέρα αν και οι καταχρήσεις βρέθηκαν πάντα στο προσκήνιο της δημοσιότητας. Ο τύπος αυτός συνεργάστηκε με μερικούς θρυλικούς κιθαρίστες και ίσως είναι η μοναδική περίπτωση μουσικού ο οποίος έφυγε από ένα υπερπετυχημένο συγκρότημα και η solo καριέρα του επισκίασε εμπορικά το αρχικό σχήμα. Είχε και μία γυναίκα-μάνατζερ η οποία τον έσωσε από βέβαια βιολογικό και καλλιτεχνικό θάνατο. Πολλοί θεωρούν τους δύο πρώτους δίσκους του σαν το απόγειο της solo σταδιοδρομίας του. Σπουδαίοι δίσκοι, πράγματι. Ο αγαπημένος δίσκος όμως του δασκάλου σας είναι ο τρίτος και λέγεται “Bark at the moon”. Για την επόμενη λοιπόν, θα ήθελα να πάτε σπίτι, να ακούσετε το δίσκο και να καταγράψετε τις εντυπώσεις σας σε τρεις παραγράφους. Θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρως το γεγονός αν ανατρέξετε σε πληροφορίες για το εξώφυλλο, τη φωτογράφηση και την πηγή έμπνευσης πίσω από αυτό”.

Σάκης Νίκας

Τι να γράψεις για αυτόν τον άνθρωπο που να μην έχει ειπωθεί. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μόνο την ιστορία που έγραψε με τους BLACK SABBATH και να σταματούσαμε εδώ. Αυτό και μόνο θα αρκούσε. Και όμως η μετέπειτα πορεία του έδειξε ότι ο Ozzy ήταν πολλά περισσότερα από αυτό. Πάρα πολλοί αξιόλογοι δίσκοι στη solo καριέρα του με κομμάτια ύμνους, ένας πανέξυπνος και διορατικός τύπος με την ικανότητα να ανακαλύπτει ταλέντα (και τι ταλέντα, Randy Rhoads, Jake E. Lee, Zakk Wylde…), είχε την τύχη, ή την ατυχία αν θέλετε, να έχει σύζυγο την Sharon που, από τη μία τον έβγαλε από τον βούρκο και του έσωσε τη ζωή, από την άλλη όμως τον οδήγησε πολλές φορές σε αποφάσεις που παραλίγο να του στοιχίσουν την καριέρα του. Κατά καιρούς ο Ozzy έχει καταλύσει τους νόμους της φύσης καθώς με τις τρέλες και τις κραιπάλες του, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα μας. Και όμως όχι μόνο βρίσκεται εδώ αλλά κυκλοφορεί και νέο δίσκο που, αν και απέχει παρασάγγας από τις δισκάρες του παρελθόντος, έχει κάποιες πολύ όμορφες στιγμές. Με την υποψία ότι μάλλον θα είναι και το τελευταίο του άλμπουμ καθώς τα προβλήματα υγείας αρχίζουν και αυξάνονται, κάνουμε βουτιά στην πλούσια δισκογραφία του Madman και η επιλογή μου έρχεται από το “The ultimate sin”, μια απίστευτη δισκάρα που παραδόξως ο Ozzy θεωρεί ότι είναι η χειρότερη δουλειά του, καθώς εκείνη την εποχή ήταν βουτηγμένος στις καταχρήσεις και δεν είχε, λέει, έμπνευση. Φανταστείτε και να είχε δηλαδή…

Θοδωρής Κλώνης

Η χαρακτηριστικότερη φωνή του πρώτου heavy metal συγκροτήματος που υπήρξε ποτέ. Όχι η καλύτερη, όχι η τεχνικά αρτιότερη, αλλά αυτή που καταλαβαίνεις με το που ανοίγει το στόμα του. Μια καριέρα γεμάτη ναρκωτικά, αλκοόλ, ιστορίες αυτοκαταστροφής, δόξα και πολλά μα πολλά λίτρα νερό στο κοινό που τον έβλεπε. Μια προσωπικότητα larger than life που λένε στο χωριό μου. Ανήκει στο κλειστό club ανθρώπων που έζησαν την υπερβολή του rock ‘n’ roll τρόπου ζωής σε κάθε πιθανή του έκφανση, μέχρι τα 70, και επέζησαν (ναι, μέσα και ο Lemmy, δεν τον έστειλαν οι καταχρήσεις στα θυμαράκια). Άνθρωποι που, είτε συμφωνείτε με τις επιλογές τους, είτε όχι, είναι από άλλα υλικά φτιαγμένοι. Ο λόγος για τον Ozzy Osbourne. Αναστήθηκε κυριολεκτικά από τις ίδιες του τις στάχτες, το 1980, ξεκίνησε έχοντας τους καλύτερους των καλυτέρων στην εξάχορδη (Randy Rhoads, Jake E Lee, Zakk Wylde…τι να λέμε τώρα…), άφησε μνημεία και δισκάρες, άφησε και μετριότητες ενδεχομένως, και οι ακόλουθες γραμμές γράφονται με αφορμή τον ολοκαίνουργιο δίσκο του “Ordinary man”. Ένας καλός δίσκος, αναπάντεχα καλός θα έλεγα, για τα υπόλοιπα έχω επεκταθεί στη κριτική αναλόγως. Προσωπική άποψη βέβαια, είναι πως τα πρώτα 3-4 άλμπουμ είναι η κορωνίδα της καριέρας του Ozzy, με έμφαση, στα 2 διαμάντια που μας άφησε παρακαταθήκη με τον Randy Rhoads, έναν από τους κιθαρίστες που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, επηρέασαν τόσες γενιές παικτών. Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις πραγματικά, από αυτόν. Ως εκ τούτου, το κομμάτι που επιλέγω, ανοίγει το δεύτερο του δίσκο. “Over the mountain, take me across the sky…”

Γιάννης Σαββίδης

Τι είναι ο Ozzy; «Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του», «κουκιά μετρημένα» κλπ. παροιμίες του σοφού λαού ταιριάζουν γάντι εδώ. Μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία του «σκληρού ήχου», ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς frontmen και εννοείται ένας στην καλύτερη μέτριος τραγουδιστής που όμως είχε την χαρακτηριστικότερη χροιά όλων των εποχών. Που συνεργάστηκε με τεράστιους μουσικούς τους οποίους εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και που τον οδήγησαν στα ύψη. Αυτό ήταν ο Ozzy. Μια καρικατούρα, ένας ξεπεσμένος καλλιτέχνης που αρνείται να δει την πραγματικότητα, αυτό είναι ΤΩΡΑ. Οι μετά το “Ozzmosis” δίσκοι του μόνο κακό στην εικόνα του κάνουν, με αποκορύφωμα το φετινό “Ordinary man”. Δυστυχώς, η ψυχοσύνθεση ανθρώπων σαν τον Ozzy, όπου «σύνταξη» σημαίνει «αργός θάνατος», έχει ως επόμενο την άρνηση της πραγματικότητας και συνέπεια αυτής, την πλήρη ξεφτίλα και την σπίλωση ενός ένδοξου ονόματος. Όπως έχω πει κατά καιρούς, ο Τρελλός θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί στις αρχές των 00’s, μετά το απόλυτα επιτυχημένο come back των BLACK SABBATH, και να ασχολείται με την μουσική από άλλα πόστα (management, festivals, παραγωγές κλπ). Ούτε reality shows, ούτε περιοδείες όπου σέρνεται (όταν αυτές δεν ακυρώνονται), ούτε τραγικά albums. Για το νέο του άλμπουμ θα διαβάσετε στην στήλη των δισκοκριτικών. Ozzy σε ευχαριστούμε αλλά ως εδώ ήταν. Ξεκουράσου. Προσωπικά, δεν έχω να πω κάτι άλλο…

Δημήτρης Τσέλλος

Μπορεί να μην είμαι φαν της φωνής του, μπορεί οι προσωπικές του δουλειές να σταμάτησαν να ελκύουν το ενδιαφέρον μου, ιδίως μετά και το “No more tears” του 1991, μπορεί να προτιμώ μακράν τους BLACK SABBATH με τον Dio πίσω από το μικρόφωνο, δεν γίνεται όμως να μην παραδεχτώ ότι το όνομα Ozzy Osbourne, μόνο δέος και σεβασμό μπορεί να προκαλέσει.
Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς καλλιτέχνες που να είναι γνωστοί τοις πάσι απλά και μόνο με το μικρό τους όνομα. Ο Ozzy είναι ο άνθρωπος που έβαλε την σφραγίδα του σε metal αριστουργήματα, όπως οι πρώτες κυκλοφορίες των BLACK SABBATH, αλλά και σε δύο εκπληκτικές σόλο δουλειές που θα μνημονεύονται για πάντα ως κορυφαίες στο metal στερέωμα. Από την άλλη, τον Ozzy τον γνωρίζει και ο πλέον αδαής με την metal μουσική, ακόμα κι αν αυτό ισχύει για τους λάθος λόγους, δηλαδή για οτιδήποτε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη μουσική.  Είναι αμέτρητες οι φορές στην τεράστια καριέρα του έχει απασχολήσει τα Μ.Μ.Ε., είτε για διάφορα περιστατικά οφειλόμενα στην τρέλα που τον διακατέχει και τα πολλά ναρκωτικά που έχει καταναλώσει, είτε συμμετέχοντας σε reality show της κακιάς ώρας. Όσο και να μην μας αρέσει όμως, είναι κι αυτό ένα επίτευγμα, να ασχολούνται δηλαδή οι πάντες μαζί σου.
Όσον αφορά την προσωπική δισκογραφία του, είναι πολλά τα σπουδαία κομμάτια που μας έχει χαρίσει, θεωρώ όμως ότι οι κορυφαίες δουλειές του είναι οι πρώτες τρεις, μέχρι δηλαδή και το “Bark at the moon”, κι ας έχουν βγει ύμνοι και από επόμενες κυκλοφορίες του.
Δικός μου αγαπημένος δίσκος του, είναι μάλλον ο δεύτερος, το “Diary of the madman” από τον οποίο το τραγούδι που μου ήρθε στο μυαλό αυτή τη στιγμή και θα διαλέξω, είναι το πολύ δυνατό, “S.A.T.O.”

Χαρά Νέτη

Νομίζω ότι 50 χρόνια καριέρας δεν μπορούν να περιγράφουν σε λέξεις. Ο Ozzy Osbourne, «καλεσμένος» της στήλης αυτή την εβδομάδα είναι από τους καλλιτέχνες που έχουν μια αξιέπαινη πορεία στη heavy metal μουσική και σαφώς στον ορισμό υπάρχει φωτογραφία του. Ειλικρινά δεν ξέρω σε τι μπορεί να αναφερθεί κάποιος για τον Ozzy. Στις αμέτρητες επιτυχίες, στα τραγούδια που έχουν δημιουργήσει θύελλα αντιδράσεων σε κάποιους κλειστόμυαλους, σε εκείνα που έχουν μεγαλώσει γενιές οπαδών, στην άστατη ζωή του, στην manager και γυναίκα του που είναι παράλληλα ο παράδεισος και η κόλαση του και για πολλούς οπαδούς είναι μαύρο πανί, στο γεγονός ότι ακόμα και εν έτη 2020, στα 72 χρόνια του, η φωνή του είναι εξαιρετική. Σε ότι και αν θυμηθείς/αναφερθείς θα είναι λίγο. Ο Ozzy για πάντα θα είναι «ο δικός μας άνθρωπος», αυτός ο γκρινιάρης αοιδός που μας έχει χαρίσει τόσες μοναδικές στιγμές. Θα είναι για πάντα μια μοναδική persona, ένας ροκ σταρ που ότι και να κάνει θα παραμείνει αυθεντικός όπως και λίγοι άλλοι. Τα λόγια είναι περιττά, μόνο αυτό.

Θοδωρής Μηνιάτης

Ακούγοντας το όνομα του Ozzy, πάντα σκέφτομαι ότι πρακτικά ακούγοντας τη φωνή του, κάπου πίσω μακριά στον χρόνο, όταν πήγαινα έκτη δημοτικού, μπήκα στον κόσμο του heavy metal. Μία διαφήμιση στην οποία ακουγόταν το Paranoid και έδειχνε τον Ozzy να τραγουδάει, ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μουσική που αγαπάμε. Αυτό για εμένα συναισθηματικά και νοσταλγικά λέει πολλά. Την ιστορία του Ozzy την ξέρουμε. Εγώ έχω να πω ότι γουστάρω πολύ την περίοδο του στους BLACK SABBATH και η σύγκριση μεταξύ των υπολοίπων τραγουδιστών που πέρασαν από εκεί, θεωρώ πως είναι ανούσια, γιατί όλοι τους προσέφεραν κάτι διαφορετικό και έχουμε να ακούμε δισκάρες από τον καθένα τους. Από την άλλη μεριά, στην προσωπική καριέρα του Ozzy, ο βρετανός τραγουδιστής είχε την τύχη να συνεργάζεται πάντα με εξαιρετικούς κιθαρίστες. Από τον Randy Rhoads και τον Jake E. Lee στον Zak Wylde και τον Gus G. (έκανα ομοιοκαταληξία), βλέπαμε πάντα να μοιράζεται τη σκηνή με πολύ άξιους μουσικούς, εκ των οποίων αρκετοί από αυτούς, έγραψαν ιστορικούς ύμνους. Από την τελευταία του δουλειά, το “Ordinary man”, δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος. Τα πρώτα τραγούδια που κυκλοφόρησαν μου άρεσαν πολύ, αλλά ο δίσκος κινείται σε μέτρια επίπεδα. Βέβαια, δεν έχω την παραμικρή απαίτηση από τον Ozzy πλέον να βγάλει άλμπουμ επιπέδου “Diary of madman” και “Bark at the moon”. Ο Ozzy και μουσικοί του ίδιου επιπέδου με αυτόν, έχουν δώσει στη μουσική ότι χρειαζόταν για να την γιγαντώσουν. Αυτό που εύχομαι, γιατί αν δεν το έχετε καταλάβει ζούμε την εποχή που οι γίγαντες του χώρου μας αφήνουν, να είναι υγιής και να συνεχίσει να μας εκπλήσσει με την τρέλα του.

Δημήτρης Μπούκης

Λατρεμένε μου σχιζοφρενή Ozzy! Ο καλλιτέχνης που μπορεί να χαρακτηριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από Ordinary man που είναι και ο τίτλος του νέου του άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που περιέχει συνεργασία με τον Sir Elton John και έχει σκαρφαλώσει στα charts αλλά και έχει δεχτεί πολύ κριτική. Σε κάθε περίπτωση καλύτερος κριτής από τα αυτιά μας δεν υπάρχει, οπότε πριν βγάλετε οποιοδήποτε συμπέρασμα, ακούστε. Ο ίδιος ο Ozzy βέβαια λέει ότι μέσα στον επόμενο μήνα θέλει να ξεκινήσει να γράφει το επόμενο άλμπουμ, ενώ για το συκεκριμένο το θεωρεί θεϊκό δώρο που κατάφερε να το ηχογραφήσει. Ο Ozzy είναι ένα αξιολάτρευτο 72χρονο αγοράκι. Δεν ξέρω αν είναι κατάλοιπο των καταχρήσεων που συμπεριφέρεται σαν πιτσιρίκι αλλά είναι σίγουρα ένας λόγος που εγώ προσωπικά των αγαπώ. Θυμάμαι στη Μαλακάσα όταν είχε έρθει με το τότε σχήμα Ozzy & friends που έπαιρνε τους κουβάδες με τα νερά και τα πέταγε παντού ή που πήγαινε και άρπαζε τα μαλλιά του Gus την ώρα που έπαιζε σόλο και τον τράνταζε να κάνει headbanging. Έχει αποπειραθεί να δολοφονήσει τη γυναίκα του, έχει πάρει ότι ναρκωτικό κυκλοφορεί, έχει δαγκώσει το κεφάλι περιστεριού, έχει σνιφάρει μυρμήγκια, είναι πραγματικά ένα επιστημονικό θαύμα το γεγονός ότι ζει ακόμη. Είναι μια φωνή που έχει ενσωματωθεί με το DNA μας, σα να είναι μέρος της παιδικής μας ηλικίας σα να έχει εκφράσει ένα μέρος του εαυτού μας. Τουλάχιστον έτσι είναι για μένα. Σαν αυτό το θείο που κάθεται με τη νεολαία αλλά παίζει να είναι πιο cool από όλη τη νεολαία σε άθροισμα. Εν τω μεταξύ αν το καλοσκεφτείς με το γνωστό δάγκωμα της νυχτερίδας θα μπορούσε να έχει προκαλέσει και πανδημία τύπου κορονοϊού οπότε γίνεται ακόμη πιο επίκαιρος.

Έλενα Μιχαηλίδου

Στη συνείδηση μου, ο Ozzy Osbourne ήταν και θα είναι πάντοτε μια σπουδαία μορφή, μια ιδιαίτερη, χαρισματική προσωπικότητα και ένας τρομερός frontman. Στα γεράματα πλέον, είναι ένας θρύλος που κουβαλάει τόμους ιστορίας στους κουρασμένους ώμους του.  Έχω σταματήσει να παρακολουθώ τη πορεία του μετά από το “Down to earth” του 2001 και βασικά όλα σταμάτησαν μετά από την αξέχαστη εμφάνιση των BLACK SABBATH στο Rockwave festival του 2005 όπου γίναμε μάρτυρες του πόσο τεράστια μορφή είναι ο Ozzy. Η ένρινη και απόκοσμη φωνή του είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβείας μου όταν άκουγα στο repeat το proto-doom του “Masters of reality” και “Sabbath bloody Sabbath”. Όλα αυτά βέβαια μέχρι που τα νεαρά αυτιά μου εκτέθηκαν στα κλασσικά άσματα της σόλο καριέρας του: “Crazy train”, “Mr. Crowley”, “Flying high again”, “Suicide solution”, “Diary of a madman” και πάει λέγοντας. Ως 13 χρονών κιθαρίστας που μόλις είχε μάθει να παίζει μερικά κλασσικά Iommi riff, το τι έπαθα ακούγοντας τον τεράστιο, αδικοχαμένο και καινοτόμο Randy Rhoads. Τεράστια σχολή ο Randy. Μαζί φυσικά  με το “Reunion” live δίσκο των SABBATH, το “Randy Rhoads tribute”, είναι από τα καλύτερα live album που έχω ακούσει και αυτό διότι επιτυγχάνεται μια άψογη σύμπραξη μεταξύ Ozzy και Tony Iommi και Randy Rhoads, αντίστοιχα. Δύσκολα λοιπόν μπορώ να φανταστώ Tony Iommi δίχως Ozzy Osbourne (και φυσικά Dio) και χωρίς Randy Rhoads (και λιγότερο Zakk Wylde – προτιμώ BLACK LABEL SOCIETY). Ευχαριστούμε θείε Ozzy για τα άσματα, για τους μουσικούς που μας γνώρισες και για τον μύθο που έχτισες για τις επόμενες γενιές.

Φίλιππος Φίλης

Ο πρίγκιπας του σκότους. Η μοναδική φωνή και περσόνα που ακούσει στο όνομα Ozzy. Ο τραγουδιστής που τραγούδησε τα πρώτα heavy metal κομμάτια. Βίος και πολιτεία. Όσο και αν διαφωνώ με τη προσωπική του ζωή και το πώς «πουλάει» τον εαυτό του, είναι η φωνή της εφηβείας μου, μαζί με τον Dio, αν και στην αναπόφευκτη σύγκριση χάνει με διαφορά. Πόσα τραγούδια τα οποία έχει ντύσει με τη φωνή του, έχω τραγουδήσει είτε των BLACK SABBATH είτε της solo καριέρα του. Και σε αυτή τη σύγκριση, ουσιαστικά χάνει αφού τον προτιμώ με SABBATH. Από τη προσωπική του καριέρα δεν υπάρχει κάποιος δίσκος ο οποίος μου αρέσει στην ολότητα του, αναγνωρίζω όμως τη ποιότητα και πάνω απ’ όλα τη σημαντικότητα τους. Το γεγονός ότι για πάρα πολλά χρόνια, σαν φωνή υπάρχει μόνο στουντιακά, είναι αυτό που με πειράζει περισσότερο, αφού όσες φορές τον είδα live, ήταν μια απογοήτευση. Παρόλα αυτά θα έχει για πάντα τον απόλυτο σεβασμό μου, ως ένας από τους πατέρες της αγαπημένης μου μουσικής.
“There are no impossible dreams
There are no invisible seams
Each night when the day is through
I don’t ask much, I just want you”

Γιώργος Δρογγίτης

Πείτε με ιερόσυλο, πείτε με όπως θέλετε, αλλά οπαδός του Ozzy δεν ήμουνα ποτέ. Ακόμα και επί BLACK SABBATH, προτιμούσα κατά πολύ τόσο την περίοδο με τον Dio, όσο και την περίοδο με τον Martin, παρά εκείνη με τον Ozzy. Προτιμούσα λέω, όχι προφανώς ότι δε γουστάρω την «αυθεντική», όπως αρέσκονται πολλοί να λένε, εποχή των SABS. Και η προτίμηση δεν υποτιμάει φυσικά, ούτε την περσόνα, ούτε την προσφορά του prince of darkness, του φόβου των νυχτερίδων!
Ότι και να λέει πάντως ο καθένας μας, όποια και να είναι τα γούστα του, ο Ozzy Osbourne, είναι larger than life (τα μιλάμε ωραία στο Γουδή λέμε). Είναι σύμβολο, εικονική μορφή της rock και της metal μουσικής. Τόσο μέσα στο «γήπεδο», όσο και «εξωαγωνιστικά». Άλλωστε, είναι η φωνή του δίσκου που ξεκίνησε τα πάντα στην αγαπημένη μας μουσική, πριν 50 ολόκληρα χρόνια! Είναι η φωνή διαχρονικών ασμάτων, τόσο με τους SABBATH, όσο και μέσω της προσωπικής του καριέρας. Είναι ο άνθρωπος που έδωσε τη μεγαλύτερη τιμή που έχει δοθεί σε Έλληνα metal μουσικό, στον Gus G, έχοντάς τον δίπλα του για τόσα χρόνια. Είναι αυτός που θα βγάλει κωλαράκι στη σκηνή και από κάτω θα επικρατήσει πανικός. Είναι αυτός που έχει την πιο πωρωτική (άλλη λέξη θέλω να βάλω, αλλά θα πέσει μπιπ) αλλαγή σε κομμάτι (ναι καλέ, στο “I just want you”) με ένα απλό και τίγκα ροκάδικο «σύρσιμο» στην κιθάρα. Είναι ο τραγουδιστής του “Paranoid”, ενός κομματιού που πρέπει να έχουμε παίξει όλοι όσοι παίζουμε τύμπανα, κιθάρα ή και μπάσο και το ξέρει και ο θαμώνας της παραλιακής. Είναι αυτός έχει ξεχάσει τη μισή του ζωή με όλες τις καταχρήσεις που έχει και όμως είναι ακόμα εδώ (όχι λιωμένο παγωτό). Είναι ο Λορέντζο Λάμας στο καλτ τραγικό έπος “The immortal” (aka «Ο Αθάνατος»). Δεν είναι “Highlander”, γιατί με αυτά που έχει ζήσει και κάνει, δε μπορεί να είναι τόσο σοβαρός. Είναι το Μini-Μe του όμως. Είναι ο Ozzy. Που κατάφερε παρόλα τα προβλήματά του, να βγάλει φέτος έναν ανέλπιστα πολύ καλό δίσκο, συγκρινόμενος ειδικά με τις τελευταίες δουλειές του. Εδώ κατάφερε και έχει και σωσία (call me Zakk Wylde). Έχει επηρεάσει με τη μουσική του αμέτρητους καλλιτέχνες και είδη. Με τη ζωή του χλωμό να έχει επηρεάσει πολλούς και αυτοί να επέζησαν πάνω από 1-2 χρόνια. Ίσως κάποιοι απειροελάχιστοι που ανήκουν στους X-MEN. Έχει γυναίκα τη Sharon, που έχει πάει το management σε άλλο επίπεδο, με τα καλά και τα πολλά κακά της. Από όπου και να το πιάσεις, έχει ένα πακέτο, που δεν ξέρω αν υπάρχει αντίστοιχό του στη μουσική μας. Στο σύνολό του.
Υπόκλιση λοιπόν, γιατί τα γούστα δε λένε τίποτα μπροστά στην προσφορά και τις παραστάσεις τέτοιων καλλιτεχνών. Μακάρι να είναι καλά και να τον δούμε ακόμη μία φορά live πριν την απόσυρση.
Από κομμάτι τώρα, ας βάλω, έτσι για το καλό, το “I just want you” και όχι κάτι από SABBATH, αφού εκεί θα έπρεπε καθαρά ιστορικά να μπει ολόκληρο το ντεμπούτο τους.

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Τι να πεις και να γράψεις τώρα για τον Ozzy; Σαν να μιλάς για ένα πατέρα που δεν είχες είναι η όλη φάση. Νομίζουμε ότι ξέρουμε και μπορούμε να κρίνουμε τα πάντα ώρες-ώρες κι αυτός ήταν εκεί από τη δημιουργία όλου αυτού που αγαπήσαμε. Είδε, έζησε και όρισε τα πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλες φορές με μεγαλειώδη τρόπο, άλλες με όχι τόσο εύστοχο και ήρθε δυστυχώς και το πρόσφατο άλμπουμ του που αποτελεί ένα τεράστιο λάθος. Λάθος από τη σκέψη μέχρι και την κυκλοφορία του. Και βαραίνει την ήδη τεταμένη λόγω της υγείας του ατμόσφαιρα. Δεν θες να τον βλέπεις να γίνεται καρικατούρα και να μην είναι αυτός που ήταν σύμβολο του πώς να ζεις τη ζωή και τις συναυλίες στο έπακρο. Τα είδε και τα έκανε όλα. ΟΛΑ όμως. Η γνωριμία μου με τον Ozzy έγινε το 1988 όταν άκουσα κατά λάθος το άλμπουμ “No rest for the wicked”, φρέσκο τότε και με ένα κιθαρίστα που αγάπησα με τη μία και εξακολουθώ να λατρεύω όσο κανέναν, τον μεγάλο Zakk Wylde. Είμαι λίγο ανώμαλος καθώς δεν είχα ιδέα ότι αποτέλεσε μέλος των BLACK SABBATH, και γνωρίζοντας τους με τον Tony Martin (ο αγαπημένος τραγουδιστής της ζωής μου), το πήρα λίγο αντίθετα όπως μπορείτε να καταλάβετε. Δεν αγάπησα ποτέ τους BLACK SABBATH της δικής του εποχής όσο με Dio/Martin, όπως και προτιμούσα τις προσωπικές του δουλειές απ’ ότι αυτές με τους SABS καθώς θεωρούσα ότι έκανε πράγματα που του ταίριαζαν περισσότερο. Η πορεία των ετών θεμελίωσε τα πρώτα έξι τέλεια BS άλμπουμ μέσα μου, ενώ ήρθα σε επαφή και με τον πιο αβίαστο κιθαρίστα ίσως που πέρασε από προσώπου γης, τον Randy Rhoads, που χάθηκε τόσο άδικα και άδοξα. Ο Ozzy έκανε πολλές κωλοτούμπες στη ζωή του (π.χ. “No more tours”/”Retirement sucks tour”) αλλά τα έδινε πάντα όλα και το κοινό του δεν απογοητεύτηκε ποτέ όταν πατούσε τη σκηνή (ακόμα κι αν τρίκλιζε πάνω σ’ αυτήν ως απόρροια καταχρήσεων και άλλων που μπορεί να μη μάθουμε ποτέ). Η ανωμαλία μου φτάνει το ύψιστο σημείο καθώς είμαι από τους ελάχιστους που κανένα από τα δύο αγαπημένα μου άλμπουμ του (ή αυτά που θεωρώ καλύτερα του αν θέλετε), δεν περιέχει τον Randy Rhoads. Ο λόγος για τα “The ultimate sin” και “No more tears”. Το ένα έχει ένα φοβερό αέρα που για μένα σβήνει τα προηγούμενα άλμπουμ και το άλλο τον έβαλε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στα 90’s και είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου περισσότερο από τα υπόλοιπα. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου μακροζωϊα στον Ozzy, όσο αντέξει που λέμε και όταν έρθει η ώρα, να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Αν και δε θα έπρεπε, ένα άλμπουμ που θα ήταν πολύ καλύτερο από το τελευταίο αίσχος θα χρειαζόταν για να αποσυρθεί θριαμβευτής. Πάνω απ’ όλα εύχομαι να τον προστατέψουν οι οικείοι του και να μην τον αφήσουν να γίνει έρμαιο των δικών του διαθέσεων.

Άγγελος Κατσούρας

Τι να γράψεις και να μην έχει γραφτεί για τον Ozzy. Τα κοσμητικά επίθετα που τον ακολουθούν είναι πάρα πολλά, τα σχόλια γεμίζουν τόνους χαρτιού, η μουσική του παρακαταθήκη αιώνιας εις τους αιώνες των αιώνων αμήν! Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή μαζί του ήταν το “Paranoid”. Η πρώτη φορά που πάτησα το repeat για να ακούσω την ερμηνεία τους ξανά και ξανά ήταν για το “A national acrobat”. Η πρώτη φορά που τεντώθηκα με δικό του κομμάτι ήταν το “Mr. Crowley”. H πρώτη φορά που λικνίστηκα με τραγούδι του ήταν το “Secret loser”. Το πρώτο δικό του CD το ήταν το “Ozzmosis” στο γυμνάσιο, δώρο του κουμπάρου μου που ήταν και είναι σεσημασμένος οπαδός του Madman. Και εκείνο το “Tomorrow” θα είναι πάντα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του. Γιατί εκεί μιλάνε οι παιδικές αναμνήσεις. Για να μην θυμηθώ τι έκανα για να τον δω ζωντανά. Οι φίλοι μου ξέρουν. Ozzy Osbourne… Ευχαριστώ για όλα!

Ντίνος Γανίτης