a
Μετά από ένα διάλειμμα λόγω εορτών, η στήλη “Band of the Week” επιστρέφει με τους Σουηδούς progsters, PAIN OF SALVATION, οι οποίοι κυκλοφορούν σε λίγες μέρες, το νέο τους άλμπουμ, με τίτλο “In the passing light of day”, αρκετά διαφορετικό από τα δύο “Road salt” που είχαν προηγηθεί αρκετά χρόνια πριν. Ο ηγέτης τους, Daniel Gildenlow, αντιμετώπισε ένα σοβαρότατο πρόβλημα μόλυνσης κι έφτασε ένα βήμα πριν το θάνατο. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και συνεχίζει να μας προσφέρει αριστουργήματα, κάνοντας τη συντακτική ομάδα του ROCK HARD, να πει τη γνώμη της για ένα γκρουπ που έχει αγαπήσει όσο λίγα το ελληνικό κοινό…
Από κάτω, μπορείτε να ψηφίσετε κι εσείς, ποιος είναι ο αγαπημένος σας δίσκος από τους PAIN OF SALVATION.
Είναι μερικά γκρουπ που τα «πιάνεις» και τα λατρεύεις από την αρχή. Με τον Daniel Gildenlow είχα αλληλογραφία από την εποχή του “Entropia” (ένα άλμπουμ που μου κράτησε συντροφιά μία περίοδο που ήμουν καθηλωμένος για 4-5 μέρες στο κρεβάτι). Οι PAIN OF SALVATION μπήκαν αμέσως στην ελίτ των αγαπημένων μου συγκροτημάτων. “The perfect element pt I”, “Remedy lane” (άλλο μεγάλο κόλλημα), “Scarsick”. Ατελείωτες συζητήσεις για τη μουσική (χαρακτηριστικό είναι ότι έχω κάνει διπλάσιες συνεντεύξεις με τον Gildenlow απ’ όσες έχουν δημοσιευτεί, γιατί συνήθως διαρκούν πάνω από 1,5 ώρα και δεν απομαγνητοφωνούνται με τίποτα!!!), μ’ έναν άνθρωπο που ουσιαστικά ποτέ δεν άκουγε heavy metal και τα δύο “Road salt”, μου φαίνονταν φυσιολογικά για τα γούστα του Daniel, ένα μυθικό ακουστικό live που είχαμε διοργανώσει, συνεχόμενες ακροάσεις της δισκογραφίας τους, ανατριχίλες… Οι Έλληνες τους αγάπησαν παράφορα, όπως και οι ίδιοι οι PoS. Έφτασαν σε σημείο στο peak της δημοτικότητάς τους, να πουλάνε τα μισά αντίτυπά τους παγκοσμίως, στη χώρα μας!!! Για τέτοια αγάπη μιλάμε!!! Το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο απίστευτα ταλαντούχος αυτός μουσικός, με συγκλόνισε. Ευτυχώς όλα έληξαν με αίσιο τρόπο και το “In the passing light of day” θυμίζει τις ένδοξες στιγμές τους…
Σάκης Φράγκος
Δεν είμαι και ο πιο φανατικός οπαδός τους. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το μελαγχολικό progressive που πρεσβεύουν δεν είναι απόλυτα του γούστου μου. Οφείλω να παραδεχτώ επίσης όμως, ότι όλοι τους οι δίσκοι διακατέχονται από μια ποιότητα και μια σταθερότητα που σπάνια συναντά κανείς σε μια μπάντα, πολύ περισσότερο όταν παίζει αυτό το είδος μουσικής. Σε γενικές γραμμές η δισκογραφία τους δεν έχει ούτε ένα περιττό άλμπουμ ενώ τα πρώτα δείγματα της επερχόμενης δουλειάς τους είναι όχι μόνο πάνω από ενθαρρυντικά αλλά θέτει ίσως ήδη από τώρα υποψηφιότητα για τη λίστα των καλύτερων άλμπουμ της νέας χρονιάς. Και αυτό από κάποιον που, όπως είπαμε, δεν είναι και ο πιο φανατικός οπαδός τους. Για την ώρα, το κομμάτι που επέλεξα είναι κάπως… διαφορετικό.
Θοδωρής Κλώνης
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους αρέσει να ακούν ένα συγκεκριμένο είδος metal. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που ακούν πολλά και διάφορα είδη metal, όπως εγώ, εστιάζοντας περισσότερο σε αυτά που τους αρέσουν περισσότερο. Πιστεύω όμως πως όσο αφοσιωμένος και αν είναι κάποιος από εμάς σε ένα συγκεκριμένο είδος δεν γίνεται να μην αναγνωρίζει μπάντες που στο είδος τους ξεχωρίζουν, δίνοντας μία εντελώς διαφορετική αίγλη στην μουσική που ακούμε. Μπορεί λοιπόν να μην είμαι ο πιο πιστός ακροατής της progressive metal αλλά μπάντες όπως οι DREAM THEATER, οι FATES WARNING και οι PAIN OF SALVATION με κάνουν να σκαλώνω πολύ άσχημα μαζί τους. Μπάντες που έχουν κυκλοφορήσει album που σε ένα υποθετικό βάθρο με τα top 100 album όλων των εποχών, τα βλέπουν με καμάρι να φιγουράρουν σε πολύ υψηλές θέσεις. Ένα από αυτά τα album είναι και το “Remedy Lane” των PAIN OF SALVATION, το συγκρότημα που τιμούμε αυτήν την εβδομάδα με αφορμή την επικείμενη και πολυαναμενόμενη κυκλοφορία τους “In the passing light of day”, που ευχή όλων είναι να ακούσουμε ένα ακόμα album που θα μας ταξιδέψει με τον τρόπο που μόνο οι PAIN OF SALVATION ξέρουν να το κάνουν.
Δημήτρης Μπούκης
Ως ΜΗ φίλος του progressive metal, οι PAIN OF SALVATION δεν αποτέλεσαν την εξαίρεση. Δεν είναι όλα για όλους και όλοι για όλα. Έχοντας όμως φίλους παλιότερα στην παρέα που δήλωναν λάτρεις της progressive (πλέον τους αποκηρύξαμε- πόσο να τους αντέξουμε διάολε;), αναγκαστικά έχω αρκετά ακούσματα από τον χώρο αυτό. Από τους Σουηδούς ξεχωρίζω τον δεύτερο τους δίσκο “One Hour by the Concrete Lake”, χωρίς να σημαίνει ότι πέφτω στα πατώματα ή τραβάω τα μαλλιά μου από το πόσο γουστάρω τον δίσκο (για να μην πουν οι φίλοι progressive-άδες ότι «αλλαξοπίστησα» στα γεράματα-χαχαχα).
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Οι έρωτες, διέπονται από έντονα συναισθήματα κι όταν ο έρωτας είναι σφοδρός, η απογοήτευση μπορεί να είναι εξίσου έντονη. Αυτό μου συνέβη με τους PAIN OF SALVATION. Όταν ακούγαμε με τον Σάκη το ντεμπούτο τους, ήταν η εποχή που αναζητούσαμε την Ευρωπαϊκή απάντηση στους DREAM THEATER, με μπάντες όπως τους VANDEN PLAS, THRESHOLD και POVERTY’S NO CRIME. Οι Σουηδοί, από νωρίς έδειξαν τις ακραία προοδευτικές τους τάσεις, με μεγάλες αποκλίσεις στην κάθε τους δουλειά. Έτσι δεν άργησαν και οι απογοητευτικές (για μένα) κυκλοφορίες. Αν και το επερχόμενο άλμπουμ έχει αρκετές αναλαμπές, δεν φαίνεται να ξαναβρίσκουν την σπίθα που επικρατούσε την εποχή του “The perfect element, part I”, απ’ όπου και η επιλογή μου…
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Θυμάμαι ότι τους πρωτάκουσα για πρώτη φορά μόλις κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους “One hour by the concrete lake” και έπαθα την πλάκα μου. Αμέσως μετά τρέξαμε να ακούσουμε το ντεμπούτο τους “Entropia” και προσωπικά πιστεύω ότι οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι τους , δηλαδή τα προαναφερόμενα και τα “The perfect element I” και “Remedy lane” είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και σίγουρα οι top κυκλοφορίες τους.
Έκτοτε κάτι το αποτυχημένο πείραμα το “BE” και οι σταδιακές αποχωρήσεις των βασικών μελών δεν βοήθησαν το σχήμα να διατηρήσει μια συνοχή κάνοντας τους PAIN OF SALVATION μια one man band του Daniel Gildenlow κυρίως. Συνεχίζουμε να τους αγαπάμε και να τους στηρίζουμε παρόλο που ξέρουμε ότι η πρώτη ανεπανάληπτη περίοδος δύσκολα θα μπορέσει να αναβιώσει, παρόλα αυτά αναμένουμε με σχετική αγωνία το “In the passing light of day” σε λίγες ημέρες.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Οι POS σχεδόν από την πρώτη στιγμή ήταν μια μπάντα που ξεχώριζε για την ποιότητα της, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό μέσα από τις 10 τον αριθμό μαζί με την φετινή στούντιο δουλειές τους, μιας και σχεδόν όλες τους κινούνται, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σε πολύ υψηλά στάνταρ και με όλα αυτά να οφείλονται πάντα στις μουσικές ανησυχίες του ιθύνων νου και ηγέτη τους Daniel Gildenlöw. Προσωπικά με κέρδισαν από την πρώτη μου κιόλας επαφή μαζί τους, η οποία έγινε στα χρόνια της εφηβείας μέσα από το εξαιρετικό δεύτερο άλμπουμ τους ”One Hour By The Concrete Lake”. Αυτό που τελικά με εντυπωσίασε και με έκανε φίλο της μπάντας με τα χρόνια ήταν πως το progressive τους πέρναγε κάθε φορά από πολλά διαφορετικά μονοπάτια, κρατώντας όμως πάντα τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους πάνω από όλα. Θα επιλέξω λοιπόν μέσα από το σχεδόν αψεγάδιαστο ”Remedy Lane” το υπέροχο ”Beyond the Pale” που κλείνει το δίσκο, κυρίως γιατί το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι αυτό που τους ανήγαγε και τους καθιέρωσε σαν ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα σχήματα στο χώρο του prog.
Παναγιώτης Γιώτας
Τη μπάντα αυτή τη γνώρισα από το εκπληκτικό και ίσως καλύτερό τους, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δίσκο (διχάζομαι λόγω του εξαιρετικού “Be”), το “The perfect element part I”. Έχω περάσει πολλές ώρες ακούγοντας τους δίσκους τους (λιγότερο με τα “Road salt one” και “Road salt two”), σκεπτόμενος, ανατριχιάζοντας, δακρύζοντας ή/και κλαίγοντας λόγω της μουσικής και των στίχων. Είναι μία μπάντα που με τη μουσική της έχει σημαδέψει τη νεαρή ενήλικη ζωή μου με την τεχνικότητα, τον λυρισμό, το συναισθηματισμό, τη φιλοσοφική αναζήτηση του εαυτού και την κοινωνική κριτική. Αυτό κάνει πολύ δύσκολη την επιλογή τραγουδιού τους που να θεωρώ κορυφαίο μεταξύ των υπολοίπων αριστουργημάτων τους, καθώς το καθένα δίνει κάτι διαφορετικό στο παζλ που αποτελούν οι Σουηδοί progsters, με τον πολυτάλαντο frontman τους, Daniel Gildenlöw. Οπότε θα καταλήξω στο να επιλέξω το κομμάτι τους που πρώτο μου μίλησε περισσότερο μέσα από το τρίτο τους δίσκο, που δεν είναι άλλο από το ομώνυμο, και καταληκτικό του δίσκου, “The perfect element”.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Ήταν φθινόπωρο του 2000 όταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας με χτύπησε, ο οποίος σιγά σιγά εξελίχθηκε σε ειλικρινή και αγνή αγάπη. H πρώτη μου ακρόαση στο “The Perfect Element, Part I” ήταν και η πρώτη μου επαφή με τους PAIN OF SALVATION. Είχα μόλις ανακαλύψει μια απίστευτη μπάντα και ένα δίσκο που ακόμα και σήμερα παραμένει ένας από τους πολύ αγαπημένους μου. Λάτρεψα τα “Remedy Lane” και “Be” που ακολούθησαν. Αγάπησα και τα δύο πρώτα που άνοιξαν το δρόμο για το “The Perfect Element”. Ακόμα και τα “Scarsick” και τα δύο “Road Salt Road” που ήρθαν αργότερα, παρόλο που δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τα προηγούμενα, τα αγάπησα κι αυτά. Μετράω 4 μέρες για το “In the Passing Light of Day”! Ανυπομονώ να το “ξεζουμίσω”…
Θανάσης Μπόγρης
Ιδιαίτερη μπάντα οι PAIN OF SALVATION. Ιδιαίτερος ήχος, ιδιαίτερες μουσικές ανησυχίες, έχοντας για mastermind έναν τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό καλλιτέχνη, όπως ο Daniel Gildenlow. Είναι απ’ αυτά τα συγκροτήματα που έλαμψαν ευθύς εξ’ αρχής και δεν έπαψαν ποτέ να εξελίσσονται και να πειραματίζονται, ακόμα κι αν ο ήχος τους δεν ήταν αρεστός σε μερίδα του κόσμου. Η γράφουσα πάντως, ανήκει σε αυτούς, που γούσταραν πολύ και τους πιο ροκ πειραματισμούς των Σουηδών της μετέπειτα πορείας τους, βρίσκοντας εξαιρετικά και τα δυο “Road Salt”. Η μεγαλύτερη αδυναμία μου όμως, τοποθετείται 17 χρόνια πριν, στο εκπληκτικό “The Perfect Element Ι”, που θεωρώ πως ηγείται όλων λόγω της ποικιλομορφίας του, των φαινομενικά απλών και συνάμα πολύπλοκων εξαιρετικών συνθέσεων του, των απίστευτα δυνατών στίχων του. Λατρεία δε και κόλλημα που δε λέει να περάσει και ούτε πρόκειται, ο ακόλουθος ύμνος:
Χαρά Νέτη
Σωτήριο έτος 2004. Ο γράφων έχει μπει για τα καλά στον μαγικό κόσμο των 80’s και ανακαλύπτει κάθε μέρα και μία “καινούργια” μπαντάρα της ασύλληπτης εκείνης δεκαετίας. Οι σωλήνες αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητάς μου όπως επίσης και τα κοντά αμάνικα μπλουζάκια μου, με τη φράντζα μου που ήταν μόνιμα φουντωτή, έτοιμη για όλα. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το “Be”. Δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν οι PAIN OF SALVATION. Είχα αποστασιοποιηθεί από τη μουσική που έβγαινε τότε. Το ίδιο βράδυ έκατσα σπίτι, έβαλα το καθιερωμένο ουίσκι μου και άρχισα να παίζω Football manager υπό τους ήχους του “Be”. Έπαιξα μόνο ένα τέταρτο. Μετά χάθηκα στη μουσική των PoS. Άκουσα το άλμπουμ τέσσερις φορές εκείνο το βράδυ! Μαγεία. Όλα στην εντέλεια. Αρκετό καιρό μετά απέκτησα και όλη τη δισκογραφία τους έως τότε, συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Ξέρω πως άνθρωποι που με γνωρίζουν ότι αδυνατούν να πιστέψουν ότι μου αρέσουν οι PAIN OF SALVATION. Τους προτρέπω να ακούσουν το “Be” ή το “The perfect element Pt.1”. Ή όποιο άλλο άλμπουμ θέλετε. Σίγουρα θα βρείτε κάτι που θα σας κάνει να δείτε τη μουσική των PoS πιο σφαιρικά, ανεξάρτητα με το είδος που ακούτε. Εγώ βρήκα την αγαλλίαση πάντως.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
15 χρόνια πριν. Τότε βγήκε η τελευταία άψογη κυκλοφορία τους. Μετά ήρθε η σταδιακή απογοήτευση και η πλήρης αδιαφορία. Μέχρι που έγινε η πλήρης ανατροπή πριν λίγες ημέρες…
Γιώργος Κόης
Ο Daniel Gildenlöw είναι από τα λίγα πρόσωπα της μουσικής που τυγχάνουν της κοινής αποδοχής από το ελληνικό κοινό. Με τους PAIN OF SALVATION, εκτός από εξαιρετικές ζωντανές εμφανίσεις, μας έχει επίσης χαρίσει ατελείωτες ώρες πάνω από ένα στερεοφωνικό διαβάζοντας ξανά και ξανά τους στίχους από κάθε τραγούδι. Υπήρχε θυμάμαι μια εποχή, εκεί γύρω το 2004 όταν κυκλοφόρησε το “Be”, που στον κόσμο των progreesiveάδων οι PoS ήταν πιο ψηλά και από τους DREAM THEATER. Βέβαια για μένα το “Be” παρά το βαθύτερο νόημά του, αντιπροσωπεύονταν μόνο από το “Imago”, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η σχέση μου με την μπάντα, πηγαίνει μερικά χρόνια πιο πίσω, όταν κυκλοφόρησε το “The Perfect Element, Part 1” (2000). Πατώντας το play ξανά, μετά από τόσα χρόνια, αυτομάτως μεταφέρομαι στην εφηβεία μου. Τι να πρωτοσχολιάσω; Για το εναρκτήριο “Used”, για το λυτρωτικό ρεφρέν στο “Ashes”. Αυτό το “as we walk through the ashes…” δύσκολα μπορεί να βγει από το μυαλό κάποιου. Αλλά και πέρα από αυτά (δύο χιτάκια) ολόκληρος ο δίσκος αποπνέει μια αύρα μιας περασμένης δεκαετίας, πιο μελαγχολικής και ταυτόχρονα πιο αισιόδοξης. Ήταν ο δίσκος που κυριολεκτικά τους απογείωσε. Η απίστευτη ωριμότητά του, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ισορροπία των συνθέσεων και το βαθύτερο νόημα των στίχων, ανήγαγαν το “The Perfect Element” σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του πρώτου έτους της νέας χιλιετίας.
Νίκος Ζέρης
PoS (PAIN OF SALVATION) ένα σχήμα από τα λίγα που έχουν ορίσει το Ευρωπαϊκό progressive με έναν τόσο προσωπικό τρόπο και ήχο. QUEEN, QUEENSRYCHE, PINK FLOYD, RADIOHEAD, METALLICA, KANSAS, STYX αλλά περισσότερο από όλα η προσωπική μουσική ιδιοφυία του Daniel Gildenlow οδηγούν την μουσική, μέσα από μια σειρά χαλαρών και πιο επικεντρωμένων θεματικών άλμπουμ. Σουηδοί, με την αίσθηση που είχαν σχήματα σαν τους παραγνωρισμένους SAVIOR MACHINE αλλά και μια πιο κλασικότροπη ροκ προσέγγιση, απαιτούν τον χρόνο σου και την προσοχή σου.
Οι πιασάρικες μελωδίες, αντικαθίστανται από περίτεχνα χρονικά περάσματα, ραπ γέφυρες, σκοτεινά φωνητικά, μεταλλικά ξεσπάσματα. Ο ήχος των POS δεν είναι παρά ένα γαϊτανάκι συναισθημάτων.
Είναι σαν μια μέρα στο λούνα παρκ από το τρενάκι του τρόμου, στην σκοποβολή και μετά στο σπίτι με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες για να καταλήξεις με καραμελωμένο ποπ κορν και μαλλί της γριάς να σου λέει την τύχη σου ο Daniel Gildenlow.
Αν οι QUEEN έπασχαν από διπολική διαταραχή αυτή την πορεία θα ακολουθούσαν και εμείς απλώς θα χειροκροτούσαμε.
Άλμπουμ σαν τα “Remedy lane” και “Scarsick” και τραγούδια σαν το “Cribcaged” για να γραφτούν θέλουν υψηλό επίπεδο έμπνευσης και ταλέντου και εδώ υπάρχει σε περίσσεια, για κάθε ενδιαφερόμενο, πέρα από παρωπίδες και στερεότυπα, στεγανά. Στην τριάδα του Ευρωπαϊκού μελωδικού Progressive μαζί με τους SIEGES EVEN και όποιον θέλετε να επιλέξετε εσείς.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
