Μπαίνοντας σε «κανονικούς» ρυθμούς μετά τις καλοκαιρινές της διακοπές, η στήλη “Band of the week”, φιλοξενεί τους PARADISE LOST. Αγαπημένο συγκρότημα για το ελληνικό κοινό, με νέο δίσκο στις αποσκευές του, το “Medusa” και πολλά να πει κανείς γι’ αυτούς. Οι συντάκτες του ROCK HARD έγραψαν λοιπόν το κατιτίς τους κι εσείς μπορείτε από κάτω να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους Βρετανούς metallers.
Δεν παραγνωρίζω ποτέ το γεγονός ότι οι PARADISE LOST μαζί με τους PANTERA και τους DREAM THEATER, προσέφεραν μέγιστες υπηρεσίες (γιατί όχι και το φιλί της ζωής) στη δύσκολη δεκαετία του ’90 για το heavy metal. Δεν ξεχνώ το σοκ που είχα πάθει μόλις πρωτάκουσα το “Icon” και φυσικά το “Draconian times”. Προσωπικά το “Host” το θεωρώ σαν φυσική εξέλιξη του “One second”, ίσως λίγο πιο τραβηγμένη (δηλαδή θα μπορούσε να είναι το μεθεπόμενο άλμπουμ), αλλά δεν με χάλασε, με μοναδικό αστερίσκο ότι θα ήταν προτιμότερο να έβγαινε υπό τη μορφή side project. Αυτό που με χάλασε από εκεί και πέρα, είναι ότι το συγκρότημα από το “Believe in nothing” του 2001 και για οχτώ συναπτούς δίσκους, μέχρι και το πρόσφατο “Medusa” (που δεν το άντεξα για κανέναν λόγο), προσπαθούν –άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα- να μας (απο)δείξουν ότι είναι σκληρότεροι και πιο heavy στον ήχο τους, αντί να παίξουν αυτό που πραγματικά έβγαινε από μέσα τους. Σε ότι αφορά τα live show τους, κάθε εμφάνισή τους είναι μια ζαριά, με περισσότερες πιθανότητες να κλαις τα λεφτά σου, αφού το να παρακολουθείς ένα γκρουπ σ’ ένα ωριαίο σετ σε κατάσταση αγγαρείας, δεν το λες και τρόπο να ξοδεύεις τα 25άρια σου. Παρότι μου αρέσουν πολλά τραγούδια από διάφορες περιόδους, μάλλον θα έλεγα ότι εδώ και μερικά χρόνια με αφήνουν αδιάφορο, παρά ότι αδημονώ να ακούσω τους δίσκους τους…
Σάκης Φράγκος
Ότι και να έχει γίνει στην πορεία, όσο και αν απομάκρυναν κόσμο από κοντά τους, όσα λάθη ή μη, όποια τέλος πάντων είναι η συνέχεια της μπάντας μέχρι και σήμερα, κανείς μα κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι PARADISE LOST είναι εκ των ηγετών της doom/death metal και της gothic metal σκηνής. Και πώς να μην είναι άλλωστε, με δίσκους όπως τα “Gothic”, “Icon”, “Draconian times”, γενικά τα 5 πρώτα τους.
Και μπορεί μετά να άλλαξαν, όμως συνέχισαν να βγάζουν πολύ ωραία άλμπουμ. Απλά με πολλές μεταπτώσεις. Όσο και αν ξένισαν κόσμο με τη στροφή στον ήχο τους από το “One second” και μετά, προσωπικά μιλώντας, δε βρίσκω κάτι κακό σε δίσκους όπως αυτό, ή το “Symbol of life” για παράδειγμα. Αντιθέτως, τα γουστάρω και πάρα πολύ. Πολύ χειρότερο μου κάνουν προσπάθειες όπως το “Medusa”, με την επιτηδευμένη προσπάθεια να «ακουστούμε όπως παλιά», παρά οτιδήποτε άλλο πειραματικό είχαν κάνει. Και όσο και αν αγαπάω πολλούς δίσκους, όσο και αν τους γουστάρω που τότε, μικρό παιδάκι ακόμα, μαζί με άλλες 4-5 μπάντες με βάζανε στα πιο «σκοτεινά» μονοπάτια του metal, πλέον έχω παραιτηθεί από τη μπάντα. Πολλά τα φάουλ απέναντι στους οπαδούς κυρίως, τα οποία καταλαβαίνω να περνάνε χωρίς να ενοχλούν τα «αρρωστάκια» με το σχήμα, όμως προσωπικά δεν. Όπως και να έχει, έχουν 6-7 δίσκους που θα παραμείνουν αιώνια αγαπημένοι φυσικά!
Πρώτη επαφή, κλασικά με κασετούλα και συλλογές, “Ember’s fire” και ευχαριστούμε και καληνύχτα σας! Δεν ήθελε και πολύ! Αγαπημένος δίσκος, “Draconian times” (στα επιδραστικότερα και κορυφαία 90s heavy metal άλμπουμ) και κομμάτι, μέσα από αυτό το δίσκο, το “Hallowed land”. Αγαπημένο live, το Σεπτέμβριο του 1997, στο Ρόδον, για την περιοδεία του “One second”.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Τους Βρετανούς metallers ξεκίνησα να τους παρακολουθώ δισκογραφικά αλλά και ζωντανά την περίοδο των “Gothic”, “Icon”, “Draconian times”. Η μίξη σκληρών φωνητικών, με μελωδικά και οι υπνωτικοί κιθαριστικοί ρυθμοί, με έκαναν να αγαπήσω το σχήμα αν και δεν ήμουν ποτέ οπαδός. Ήταν για εμένα η γέφυρα ανάμεσα στον πιο σκληρό ήχο, που με ενδιέφερε αρκετά, όχι όμως στο βαθμό που να με συνεπάρει, με τους πιο εναλλακτικούς ήχους και κλασικά ηχοχρώματα, που παρακολουθούσα με πιο μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτό που απολάμβανα περισσότερο ήταν οι ζωντανές εμφανίσεις τους. Γεμάτες ένταση, πάθος, αλλά σχεδόν πάντα σύντομες, ποτέ δεν κουράστηκα στην μια ώρα και κάτι παραπάνω που εμφανίζονταν. Μάλλον έκλαιγα τα χρήματα μου.
Η αλλαγή πλεύσης με το ευρηματικό “One second”, τους καταξίωσε στα μάτια μου ως το σχήμα που τολμούσε να κυνηγήσει τα θέλω του και να μην εγκλωβιστεί στις απαιτήσεις των οπαδών του. Η πορεία τους στην συνέχεια πέρασε από διάφορα στάδια. Η ανάγκη να μην απομακρυνθούν από τον heavy ήχο, τους υποχρέωσε σε κάποιες άχρωμες δουλειές, αλλά τα τελευταία χρόνια η βρετανική μαυρίλα φαίνεται επανήλθε εμπλουτισμένη με δημιουργικότητα. Οι PARADISE LOST είναι εδώ και χρόνια ένα από τα μεγάλα σχήματα του Βρετανικού metal με την δική του ιστορία.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Μα είναι δυνατόν να έχουμε 2017 και ακόμη να συζητάμε για το αν έχουν επιστρέψει οι PARADISE LOST στον αυθεντικό τους ήχο και για το αν το εννοούν ή όχι ή πόσο αληθινοί είναι σε αυτό που κάνουν; Η μπάντα που αγαπήθηκε με πάθος από το ελληνικό κοινό μέχρι το “Draconian Times” και αμφισβητήθηκε αντίστοιχα πάρα πολύ με τις μετέπειτα δουλειές της επέστρεψε με το νέο της doom πόνημα, υπό τον τίτλο “Medusa”.
Προσωπικά οι PARADISE LOST είναι από τις βαθιά αγαπημένες μπάντες μου, οπότε δεν μπορώ να σταθώ με τέτοια αντικειμενικότητα ίσως όταν γράφω για αυτούς. Πάντοτε με ενθουσίαζε ο πειραματισμός τους και η διάθεσή τους να επεκτείνουν τον ήχο τους και σε μη metal φόρμουλες. Αυτό βέβαια το τίμημα πληρώνεται ακριβά στον κόσμο του metal, οπότε αυτόματα βρέθηκαν να κατηγορούνται από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ως «προδότες» του ήχου και τις ιστορίας τους.
Ας μη γελιόμαστε όμως οι PARADISE LOST, έχουν επιστρέψει εδώ και πολλά χρόνια στον αυθεντικό τους ήχο, απλά κάποιοι δεν θα μπορέσουν να τους δουν ποτέ με καλό μάτι και θεωρούν επιτηδευμένη την σκληρότερη προσέγγιση που έχουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Η πειραματική περίοδος του γκρουπ τελείωσε το 2002 με το “Symbol of Life”. Aπό τα επόμενα δυο ήταν εμφανής η στροφή στο παρελθόν η οποία στα “Faith Divide Us” και “Tragic Idol” ολοκληρώθηκε με την επιστροφή σε κλασικές gothic/doom φόρμουλες.
Από εκεί και πέρα κάτι η ενασχόληση του Mackintosh με τους VALLENFYRE και η προσθήκη του Nick Holmes στους BLOODBATH (που με τους οποίους για μένα έκανε πολύ καλή δουλειά), τους έφερε ξανά πίσω στα death μονοπάτια. Προσωπικά η επιστροφή αυτή μου άρεσε ιδιαίτερα πολύ μιας και το “The Plague Within” ήταν από τα αγαπημένα μου άλμπουμ τους 2015. Με το τελευταίο τους έργο οι PARADISE LOST πάνε ακόμη πιο πίσω με τον ήχο να προσεγγίζει την εποχή του “Shades of God” κιθαριστικά και τον Nick Holmes να προσεγγίζει εποχές “Gothic” με “Icon” στα φωνητικά.
Υπάρχουν στο άλμπουμ κάποια αρκετά καλά κομμάτια, όπως τα “Fearless Sky”, “The Longest Winter”, “Blood and Chaos”και “Until the End”, μόνο που μάλλον το “Medusa” είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από το “The Plague Within”, μιας και σε σημεία το νιώθω λίγο μονότονο, αν και είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφία των οπαδών της μπάντας θα το αγκαλιάσει με τρελά πανηγύρια. Οι PARADISE LOST παραμένουν εδώ και ναι έχουν κάνει πολύ σπουδαία πράγματα και ΜΕΤΑ το “Draconian Times”.
Γιώργος Καραγιάννης
Το “Icon” σημάδεψε την εφηβεία μου και με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικός δίσκος ήταν το “Into the pandemonium” των CELTIC FROST για τις μπάντες που λάτρευα να ακούω στα early 90’s και έπαιζαν ατμοσφαιρικό metal. Ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της σκληρής μουσικής και ο πιο επιδραστικός για το ευρωπαϊκό metal των mid/late 90’s! Ειδικά το “Christendom” είναι κομμάτι-αναφορά σε εκείνο τον αδικημένο δίσκο και ξεχωρίζει στο τέλος του “Icon” με μοναδικό τρόπο! Εκείνο, όμως, που δε θα ξεχάσω είναι το “Sweetness” που είχαν την πολυτέλεια να το αφήσουν εκτός δίσκου και να το βάλουν b-side στο “Seals the sense” EP – παραμένει το πιο αγαπημένο μου κομμάτι τους!
Στο “Draconian times” ξενέρωσα που έκαναν πιο εύπεπτο τον ήχο τους και, κυρίως, γιατί είναι άνισος δίσκος: Το πρώτο βινύλιο είναι τρομερό και το δεύτερο έχει υποδεέστερα κομμάτια, κάτι που φάνηκε και περίτρανα όταν το παρουσίασαν ολόκληρο live πριν μερικά χρόνια.
Δεν ήμουν από εκείνους που ξενέρωσαν με το “One second”! Αντίθετα χάρηκα που άλλαξαν ριζικά ύφος, γιατί ένιωθα πως αν έβγαζαν τρίτο δίσκο στη σειρά με τον ίδιο ήχο θα είχαν εμφανώς τελματώσει και παγιδευτεί στην φόρμα που πλέον αναπαράγουν σε κάθε τους δίσκο από τα mid 00’s. Στον ένα δίσκο παίζουν σαν το “Shades of God” με ολίγη από “Gothic” και στον άλλο προσπαθούν να έχουν τα gloomy κιθαριστικά θέματα του “Draconian times” με την ατμόσφαιρα του “Icon” και δε συμμαζεύεται! Ακριβώς αυτό που δεν είχαν στα late 90’s, προσπαθώντας να είναι καινοτόμοι στον ήχο τους κι ας κόπιαραν περίτρανα τους DEPECHE MODE, φτάνοντας την αναζήτηση τους σε αδιέξοδο. Κάπου εκεί τους εγκατέλειψα και απλώς γέλασα με την επιστροφή τους στη ροκ ενορχήστρωση με τον χειρότερο δίσκο τους, το άτολμο “Believe in nothing”. Το “Symbol of life” τους φανέρωσε την τάση να ανανεώσουν τον ήχο τους, αλλά σε τόσο περιορισμένο βαθμό που στα επόμενα βήματα ήταν φανερό ότι δεν είχαν κάτι καινοτόμο αν όχι καινοφανές να παρουσιάσουν.
Live είναι η πιο πολυσυζητημένη μπάντα στη χώρα μας. Αγαπάμε να τους βρίζουμε, πηγαίνοντας φανατικά να τους δούμε να παίζουν πάντα λίγο παραπάνω από 70 λεπτά. Στις περισσότερες συναυλίες τους είναι άνευροι και οι λόγοι περισσεύουν για μια μπάντα που έδωσε μυθικές εμφανίσεις στο Ρόδον στα 90’s. Οπότε κάτι έχασαν στην πορεία κι αυτό είναι η ανάγκη τους να εξερευνήσουν νέους μουσικούς δρόμους, όπως αντίστοιχα έχουν πάθει και οι συμπατριώτες και συνοδοιπόροι τους MY DYING BRIDE. Φαίνεται η φόρμα τους κάνει και πιο απαθείς και πάνω στο σανίδι, πέρα από τις συνθέσεις που δύσκολα θα έμπαιναν στα albums που τους καθιέρωσαν τότε…
Όπως και να έχει είναι η μπάντα που έδωσε ταυτότητα στο ευρωπαϊκό metal στα early 90’s και σφράγισε με την παρουσία της μια ολόκληρη εποχή για τη μεταλλική σκηνή που είχε ανάγκη από μεγαμπάντες. Και οι PARADISE LOST ήταν η μόνη μπάντα εκείνης της σκηνής που πάτησε το σανίδι του Monsters of Rock στο Donington Park το 1996! Είναι ένα παράσημο που κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι καμία άλλη μπάντα από όλο το φάσμα του ατμοσφαιρικού ήχου δεν κατάφερε κάτι ανάλογο σε μεγάλο περιοδεύον φεστιβάλ…
Λευτέρης Τσουρέας
Οι Άγγλοι έχουν λατρευτεί στην χώρα μας και η δεκαετία του ’90 ήταν ο μοναδικός λόγος. Μια δεκαετία στην οποία η κοινότητα διψούσε για συναυλίες και καλούς δίσκους. Το εμπορικό underground, που επικρατούσε, έφερε τους PARADISE LOST στον αφρό με “Gothic”, και “Icon”. Αυτή είναι η εποχή και ο ήχος που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούν να αναβιώσουν, άλλοτε επιτυχημένα κι άλλοτε όχι. Πάντως μόνο η περίοδος από το 1991 ως το 1995, παραμένει αυθεντική, μη επιτηδευμένη και εμπνευσμένη σε σημείο να αποφέρει 4 άλμπουμ-διαμάντια για τον χώρο, με φανερά σημάδια προόδου και ωρίμανσης. Έκτοτε, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, οι PARADISE LOST διατηρούνται λόγω της φήμης τους. Δεν διαγράφω τα άλμπουμ που ακολούθησαν, αφού όλα τα έχω ευχαριστηθεί (άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο), όμως η πραγματικότητα είναι αυτή.
Αν άξιζαν την προβολή του MTV; Ναι, σίγουρα. Αν την μετουσίωσαν σε επιτυχία; Ναι σε κάποιο βαθμό το κατάφεραν. Αν επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες; Ε, μάλλον όχι. Το πρόσφατο “Medusa” είναι ίσως από τις πιο αδύναμες στιγμές τους. Μην παραξενευτείτε λοιπόν που εγώ πάω 20+ χρόνια πίσω… αφού το ατελείωτο doom συναίσθημα, η μελαγχολία, το πάθος (τότε) του Holmes και το ατελείωτο wah-wah του Mackintosh ξύπνησαν έντονα συναισθήματα τότε!
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Ιδιαίτερα αγαπητοί στη χώρα μας οι Βρετανοί PARADISE LOST, κάθε κίνηση τους προκαλεί αίσθηση, είτε αναφερόμαστε σε κάποιο live τους, είτε σε κάποια δισκογραφική τους δουλειά, πόσο μάλλον αυτή τη χρονιά που είχαμε την τύχη να τους δούμε στη Μαλακάσα σε μια εμβληματική εμφάνιση, ίσως από τις καλύτερες που έχουν πραγματοποιήσει επί ελληνικού εδάφους, ενώ παράλληλα κυκλοφορούν και το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Medusa”. Πρωτεργάτες του doom/death ήχου στη Βρετανία μαζί με τους ANATHEMA και τους MY DYING BRIDE, αν και οι ANATHEMA ουδεμία σχέση έχουν πλέον με τη μπάντα που μας χάρισε δισκάρες τη δεκαετία του ‘90, οι LOST, μαζί με τους συμπατριώτες τους από το Χάλιφαξ, εξακολουθούν να κρατούν τη σημαία ψηλά και να χαίρουν εκτίμησης απ’ όλον τον μεταλλικό κόσμο. Παρακολουθώ την δισκογραφική τους πορεία από την αρχή της καριέρας τους και εκτιμώ ότι κάθε δίσκος τους έχει τη δική του ιστορία, από το death metal του ντεμπούτου τους, στο ατμοσφαιρικό “One Second” ή το dark rock (κατά τα λεγόμενα του Holmes) του “Host”. Όλοι, μα όλοι τους οι δίσκοι διακρίνονται από μια αναμφισβήτητη ποιότητα. Αξιοπερίεργο πάντως, είναι το γεγονός ότι μετά την πειραματική τριάδα των “Host”, “Believe In Nothing” και “Symbol Of Life”, ο ήχος τους αρχίζει όχι απλά να σκληραίνει αισθητά, αλλά κάθε δίσκος τους ακούγεται πιο σκληρός από τον προηγούμενο. Ιδίως τα τελευταία χρόνια μοιάζει σαν να έχουν βάλει κάποιο στοίχημα με τον εαυτό τους ότι κάθε νέος τους δίσκος θα είναι ο πιο βαρύς που έχουν κυκλοφορήσει. Υπό αυτή την έννοια, το “Medusa” κατατάσσεται σε αυτήν την κατηγορία. Βέβαια, όσο βαρύ και να ακούγεται το κάθε άλμπουμ, αν δεν υπάρχουν καλές συνθέσεις, το θέμα χωλαίνει. Ευτυχώς όμως και εδώ τα πράγματα βαίνουν καλώς καθώς η έμπνευση ξεχειλίζει. Κάτι που, κακά τα ψέματα, δεν τους έχει εγκαταλείψει ποτέ. Από εδώ και πέρα, είτε συνεχίσουν στο ίδιο καλούπι, είτε επιχειρήσουν να πειραματιστούν ξανά με τον ήχο τους, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε δουλειά τους θα αναμένεται με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Όσο για το κομμάτι που διάλεξα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το λατρεμένο “As I Die” που το ακούσαμε και ζωντανά στη Μαλακάσα και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, σαν να συναντάς έναν παλιό φίλο που έχει πολλά να σου πει.
Θοδωρής Κλώνης
Με σπουδαία συμβολή στο metal, ειδικά όσον αφορά το death, doom και gothic, οι λατρεμένοι του ελληνικού κοινού PARADISE LOST, αποτελούν και δική μου μεγάλη συμπάθεια. Αυτό που βρίσκω ιδιαίτερα ελκυστικό στην περίπτωση των Βρετανών, είναι πως προσωπικά, πάντα κάτι είχαν να μου πουν. Ακόμα και σε δίσκους που δεν ήταν και τόσο του γούστου μου, όπως το “Believe in nothing”και ακόμη περισσότερο το “Host”, υπήρχαν τουλάχιστον 4 κομμάτια που να γουστάρω έντονα. Από μέσα της νέας δεκαετίας για τη χιλιετία που διανύουμε δε, φιγουράρουν και πάλι ψηλά στη λίστα των προτιμήσεων μου, μια και βρίσκω τα άλμπουμ τους εξαιρετικά, κάτι που ευελπιστώ να ισχύσει και στην περίπτωση του “Meduda”. Λατρεμένη περίοδος βέβαια, στην μεγάλη πορεία του συγκροτήματος, είναι αυτή των τεσσάρων αριστουργημάτων, από 1991 μέχρι το 1995 και εδώ πραγματικά η επιλογή αγαπημένου δίσκου, πολύ πόσο, κομματιού είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όσο το σκέφτομαι πάντως, καταλήγω πως αυτό που έλιωσα κυρίως στις ακροάσεις την εποχή που μπήκαν στη ζωή μου, ήταν το υπέρτατο “Icon”, ενώ το τρελό κόλλημα που ποτέ μάλλον δε θα περάσει ήταν το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου.
Χαρά Νέτη
Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα και τυγχάνει να ήταν και από τα πρώτα εφηβικά κολλήματα μου. Τους παρακολουθώ έως σήμερα, με εξαίρεση την περίοδο που πειραματίστηκαν με έναν πιο εμπορικό και ξένο ήχο απ’ αυτόν που είχαν οι PARADISE LOST και με έκαναν να χάσω το ενδιαφέρον μου για δαύτους, μέχρι και το 2007. Με την δισκάρα “In Requiem” που κυκλοφόρησαν τότε, ξαναφούντωσε ο εφηβικός αυτός έρωτας με την μουσική των PARADISE LOST. Έκτοτε ότι κυκλοφόρησαν είναι φοβεροί δίσκοι, με το καινούργιο, “Medusa”, να είναι άλλη μια δυνατή δουλειά τους και να συνεχίζουν ουσιαστικά από εκεί που έμειναν με το “The Plague Within”. Αγαπημένος δίσκος μου ήταν, είναι και θα είναι το “Draconian Times”, καθώς με αυτόν μυήθηκα στην μουσική τους και αποτελεί ένα από τα κορυφαία μουσικά δημιουργήματα που έχω ακούσει ever.
Θάνος Κολοκυθάς
Ας πάρουμε τα πράγματα λίγο ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή. Πότε ήταν η στιγμή που περιμένατε λιγότερο ότι θα βγάλουν νέο δίσκο ο Greg Mackintosh και η παρέα του; Ε τότε ήταν που έσκασε ένας από τους πιο δυνατούς δίσκους της «σύγχρονης» ιστορίας τους. Διότι μπορεί το “Symbol of Life” (2002) και το ομότιτλο “Paradise Lost” (2005) να στέκονται πιο ψηλά από τα υπερβολικά alternative, και προσωπικά αδιάφορα, “Host” (1999) και “Believe In Nothing” (2001), ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν αυτή την τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα που δημιουργεί το εκπληκτικό “In Requiem”.
Πρόκειται για τον δίσκο που αποτίναξε μια και καλή όλη αυτή τη κακόγουστη 90’s χροιά των Βρετανών, αφήνοντας επιτέλους, όλα εκείνα τα μαγικά στοιχεία που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε, εκεί που πρέπει. Σε μια περίοπτη θέση, στην προθήκη με τις καλύτερες κυκλοφορίες της metal σκηνής. Με το “In Requiem” το συγκρότημα συστήνεται ξανά τόσο στους φανατικούς όσο και στους δυσαρεστημένους οπαδούς του. Ενώνει ουσιαστικά το παλιό καλό heavy riffing με τον μοντέρνο ήχο, χωρίς να τους παρουσιάζει παράφωνους ή μονοδιάστατους. Θα πει κανείς ότι το ίδιο έγινε και με τους δύο προηγούμενους δίσκους, με μια διαφορά όμως. Ο δίσκος που έφερε τα πάνω κάτω στην metal σκηνή τα 00’s κυκλοφόρησε το 2006. Ο λόγος γίνεται για το “Monotheist” των CELTIC FROST, για τον οποίο είναι πια κοινό μυστικό ότι επηρέασε όσο τίποτα την παρέα από το Halifax, όχι συνθετικά (πως θα μπορούσαν άλλωστε) αλλά ηχητικά. Η ατμόσφαιρα που εκλύει το “In Requiem” είναι τόσο όσο πρέπει σκοτεινή για να ταιριάζει με το gothic/doom ύφος των Βρετανών και οπωσδήποτε να παίρνει σαφείς αποστάσεις από οτιδήποτε κυκλοφόρησε τον ίδιο καιρό. Βέβαια από τότε, μέσα σε αυτή τη νέα εποχή του ήχου τους, δεν είδαμε και κάποια αλλαγή. Γεγονός που μας έκανε να θυμόμαστε έντονα εκείνα τα άγονα χρόνια που ακολουθούσαν μετά από έναν πραγματικά καλό δίσκο. Αλλά παρόλα αυτά περιμένουμε, γιατί έτσι στα ξαφνικά μπορεί να εμφανιστεί ακόμα ένα διαμάντι στα ηχεία μας.
Νίκος Ζέρης
Μπάντα τύπου “leaders not followers” με σπουδαία δείγματα γραφής ήδη από τα πρώτα τους χρόνια και το υποτιμημένο “Lost Paradise”, φτάνοντας το καλλιτεχνικό τους peak μάλλον με το 5ο τους άλμπουμ,“Draconian Times”, έχοντας βέβαια κάμποσους καλούς έως -πολύ καλούς- δίσκους από εκεί κι έπειτα χωρίς ωστόσο να με αφορούν εξίσου, εξ ου και δεν τους παρακολουθώ με την μεγαλύτερη συνέπεια. Κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος ήχος που είχαν ποτέ ήταν αυτός του“Gothic” ή τουλάχιστον ο προσωπικά αγαπημένος, δίσκος σταθμός για τους ίδιους αλλά και τον ατμοσφαιρικό metal ήχο. Ο δε Greg Mackintosh τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει έξτρα πόντους respect, πρώτον λόγω VALLENFYRE, με το “Splinters” ν’ αποτελεί ένα από τα απολαυστικότερα τέρμα παλιομοδίτικα ακούσματα για τον ακραίο ήχο της τρέχουσας δεκαετίας και δεύτερον λόγω των ακουσμάτων του.
Νίκος Χασούρας
Πρέπει να ομολογήσω πως ποτέ δεν υπήρξα ορκισμένος οπαδός των PARADISE LOST όσο μάλλον μεμονωμένων άλμπουμ της μπάντας. Πλέον μάλιστα, παρόλη την αναγέννηση που έχει τα τελευταία χρόνια το γκρουπ μετά από το πραγματικά εξαιρετικό “Faith divides us-death unites us”, έχω σταματήσει να τους ακολουθώ ακούγοντας περισσότερο διάσπαρτα κομμάτια από τις τελευταίες κυκλοφορίες τους απλά από περιέργεια.
Έχει όμως πολύ ενδιαφέρον πως το θυμικό στοιχείο καθορίζει τη σχέση σου με μια μπάντα, ένα τραγούδι ή έναν δίσκο. Συγκεκριμένα, θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα νεαρός έφηβος και άρχισα να φεύγω από το mainstream rap που άκουγα πριν από 20 και χρόνια, η μεγαλύτερη αδερφή μου, που με μύησε στη τρυφερή ηλικία των 12 στο metal, άκουγε συνεχώς το “Draconian times”. Θυμάμαι πολύ καλά την αίσθηση που μου έκανε όταν άκουγα από το δωμάτιό της να παίζει το εναρκτήριο “Enchantment” – οι ασήκωτα βαριές και μπάσες κιθάρες, το αργό tempo (τόσο αργό μέχρι τότε δεν είχα ακούσει), η γενικότερη βαριά, θλιβερή, σχεδόν θρηνητική ατμόσφαιρα αλλά, πάνω απ’ όλα, η φωνή του Chris Holmes. Μου φαινόταν λες και έβγαινε από τα έγκατα της γης, από κάποιο απόκοσμο μέρος όπου κατοικούν η θλίψη, η απωθημένη οργή, το σκοτάδι και κάτι γενικότερα τρομακτικό που με απωθούσε και παράλληλα κινούσε τη περιέργεια μου. Και το θυμικό συνεχίζεται μερικά χρόνια μετά με την “Fire & Ice” βιντεοκασέτα από το περιοδικό Metal Invader προς τα τέλη των 90’s με βίντεο από πολλές μπάντες, ανάμεσα τους το υπέρ θεϊκό χιτάκι “The Last Time” πάλι από το “Draconian times”. Όταν όμως παίζει το “Forever failure” απλά χάνομαι. Είναι μάλλον από τα κορυφαία metal κομμάτια, από μια μπάντα που ποτέ όμως δεν με τρέλανε.
Παρόλο που έκανα πολλές απόπειρες να ακούσω τα “Icon” και “Gothic”, κανένα δεν με άγγιξε όπως το πρώτο – μάλλον λόγω της πρώτης επαφής και του πως χαράχτηκε περισσότερο στη μνήμη και το συναισθηματικό κομμάτι της μνήμης και όχι τόσο στο μέρος εκείνο όπου εγγράφεται το γούστο. Δεν ξέρω. Είναι παράξενο και ενδιαφέρον το πώς ένας ήχος, ένα τραγούδι γίνεται κομμάτι της ζωής σου. Μέσα στο 2000 βρήκα τον εαυτό μου να συλλέγει τη δισκογραφία των PARADISE LOST με το “One second” και το “Believe in nothing” αλλά ήταν μάλλον ένα πείραμα που δεν πέτυχε μιας και δεν κόλλησα τόσο όσο με το “Draconian times”. Μερικά χρόνια αργότερα, η αδερφή μου, μου χάρισε το δίσκο προς μεγάλη μου χαρά. Είναι ένα κόσμημα στη δισκοθήκη μου ειδικά με το υπέροχο artwork design.
Φίλιππος Φίλης
Είναι από τα συγκροτήματα τα οποία υπεραγαπώ και λατρεύω. Θα μπορούσα να πω ότι είναι στη καρδιά μου μια μικρότερη εκδοχή των IRON MAIDEN καθώς δεν υπάρχει κάποιος δίσκος που να μη μου αρέσει. Είναι παθολογική η αγάπη μου προς τους Βρετανούς. Γιατί κρατάει 21 χρόνια αυτή η κολόνια. Από το καλοκαίρι του 1996 όταν και έπεσε το “Draconian times” στα χέρια μου. Τα πλήκτρα, η μουντάδα, τα φωνητικά και φυσικά ο στίχος “Like a fever inside of me…” στοίχειωσαν την εφηβεία μου. Ό,τι και αν έκαναν με έβρισκε εκεί να τους στηρίζω, είτε λέγεται “Host”, είτε “Medusa”, ήμουν και είμαι εκεί, πιστός στρατιώτης του Χαμένου Παραδείσου. Δεν θέλω να γράψω κάτι παραπάνω. Δεν έχει κανένα νόημα να βγάλω τα εσώψυχά μου μέσα από μερικές λέξεις. Θα αφήσω να το κάνουν η μουσική και οι στίχοι παρακάτω…
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Απλά από τις αγαπημένες μου μπάντες. Ουσιαστικά ένα από τα 4-5 συγκροτήματα που με «άνδρωσαν» στο metal. Τους έμαθα κάπου στα μέσα των 90’s, από το video clip του υπερκλασικού πλέον “The last time”, από το “Draconian times”, αλλά αγαπημένο μου έμελε να γίνει το “Icon”. Τα 90’s των Βρετανών (ναι, και το “Host”), κακά τα ψέματα είναι τα αγαπημένα μου, χωρίς πιθανότητα σύγκρισης με την υπόλοιπη καριέρα τους. Πέρασαν πάνω από 15 χρόνια για να μου αρέσει πολύ κάτι από τη μπάντα και αυτό ήταν το “The plague within”. Δυστυχώς όμως, το “Medusa” που ακολούθησε δεν με τρέλανε. Παρόλο που έχω «φάει» πάρα πολλές απογοητεύσεις από τη μπάντα, κυρίως συναυλιακά, με χείριστη στιγμή στο αλησμόνητο Ρόδον για την περιοδεία για το “Believe in nothing”, θα τους έχω πάντα σε περίοπτη θέση, με τις κορυφαίες μπάντες όλων των εποχών. Όπως και το παρακάτω κομμάτι, ως έναν νεανικό ύμνο.
Γιώργος Δρογγίτης
Τέλη Αυγούστου, επιστροφή από τις όμορφες καλοκαιρινές διακοπές που πάντα νομίζεις πως περνούν πιο γρήγορα από το φύσημα του ανέμου και αφού σιγά-σιγά ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του, επιστρέφουμε δυναμικά και εμείς με Band of the week και PARADISE LOST. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ιδανική η επιλογή της συγκεκριμένης μπάντας, λίγες ημέρες πριν βαδίσουμε στον παρεξηγημένο Σεπτέμβριο. Φυσικά οι PARADISE LOST δεν επιλέχθηκαν ως Band of the week λόγω της σκοτεινής μουσικής τους που συμβαδίζει με την αλλαγή της εποχής, αν και η θερμοκρασία που επικρατεί δεν δείχνει κάτι τέτοιο, αλλά επειδή κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ, “Medusa”, την πρώτη ημέρα του Σεπτεμβρίου.
Για το καινούριο άλμπουμ δεν έχω άποψη, καθώς δεν έχω καταφέρει να το ακούσω ακόμα, αλλά για το συγκρότημα μπορώ να πω πολλά. Πιστεύω πως είναι από τα λίγα συγκροτήματα εκεί έξω που έχουν οπαδούς από όλα τα είδη του ακραίου ήχου. Και αυτό οι PARADISE LOST δεν το κατάφεραν μόνο με τις αλλαγές που πραγματοποιούν διαχρονικά στον ήχο τους, αλλά και με δίσκους πραγματικά διαμάντια. Η μουσική τις περισσότερες φορές παίζει τον πιο σημαντικό παράγοντα και οι PARADISE LOST με άλμπουμ όπως τα “Shades of god”, “Icon” και φυσικά τα αγαπημένα μου “Draconian times” και “One second”, κατάφεραν να ξεχωρίσουν και στον doom/death metal ήχο, στον οποίο μάλιστα θεωρούνται πρωτοπόροι, αλλά και στον gothic και πιο ηλεκτρονικό. Φυσικά και οι μεγάλες πατάτες όπως το “Believe in nothing” δεν έλειψαν, αλλά δεν υπάρχει συγκρότημα που να μην έχει κάνει μια κοιλιά. Στο παρόν οι PARADISE LOST δείχνουν μία εμμονή να προσπαθούν να ακουστούν πιο άγριοι από ποτέ, κάτι που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Αν πραγματικά είναι αυτό που τους βγαίνει τότε μαγκιά τους και θα φανεί αυτό από το επίπεδο των συνθέσεων που θα έχουν στο νέο τους άλμπουμ. Στο “The plague within” το κατάφεραν μια χαρά, για να δούμε αν θα το καταφέρουν και στο “Medusa”..
Υ.Γ. Το “The last time” είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια των LOST αλλά δεν βρήκα το video clip με καλό ήχο, οπότε η επιλογή μου είναι το αμέσως μετά αγαπημένο μου… Και τα δύο πάντως μυρίζουν 90’s από χιλιόμετρα!
Δημήτρης Μπούκης
