Είναι πολύ λίγα τα συγκροτήματα με τη δισκογραφική συνέπεια και την ποιότητα των Δανών PRETTY MAIDS, οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν το “Undress your madness” πριν λίγες μέρες. Πρώτης τάξεως ευκαιρία δηλαδή να τους βάλουμε στην στήλη “Band of the week” και να μιλήσουμε, σύσσωμη η συντακτική ομάδα του Rock Hard για το πόσο σημαντικό και αγαπημένο σχήμα είναι, να ευχηθούμε τα καλύτερα για τον τραγουδιστή τους, Ronnie Atkins και την περιπέτεια υγείας που περνάει και –όπως πάντα- όλοι εσείς, να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο τους.
16 στούντιο δίσκοι!!! Διόλου ευκαταφρόνητος απολογισμός μέχρι στιγμής για τους PRETTY MAIDS, οι οποίοι είναι από τα λίγα σχήματα που στη δύσκολη για το παραδοσιακό heavy metal περίοδο των 90’s, δεν διαλύθηκαν, δεν έπαιξαν grunge, δεν άλλαξαν πολύ τον ήχο τους για να αντέξουν στις καταστάσεις που είχαν διαμορφωθεί. Τολμώ να πω, ότι αναλογικά με τη συνεισφορά τους στον σκληρό ήχο, έχουν λάβει πολύ μικρή αναγνώριση και δεν ξέρω πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, μετά από σχεδόν 40 χρόνια καριέρας. Αν με ρωτάτε, έχω πάρα πολλούς αγαπημένους δίσκους, αφού τους λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που είδα στην κρατική τηλεόραση το video clip του “Love games”, λίγο πριν τον θρίαμβο της Εθνικής μας ομάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Από τα κλασικά τρία πρώτα άλμπουμ, το απόλυτο “guilty pleasure”, “Carpe diem” (που το promo που μας είχε στείλει η Massacre, είχε εντελώς λάθος σειρά στο tracklisting και τα έχω διορθωμένα με στυλό!!!) , αλλά και τα πιο πρόσφατα “Motherland” και “Kingmaker”. Ακόμα δεν έχω στεγνώσει από την απίστευτη βροχή που είχα φάει 20 χρόνια πριν στη Γερμανία, ώστε να καταφέρω να τους δω, κάτι που συνέβη με τους TALISMAN, μερικά χρόνια αργότερα, σε πολύ πιο φυσιολογικές και ανθρώπινες συνθήκες… Αυτή η φωνή του Ronnie Atkins, είναι τόσο ξεχωριστή, που την καταλαβαίνεις από το πρώτο δευτερόλεπτο και νομίζω πως είναι το κύριο χαρακτηριστικό του σχήματος. Ο Atkins, δίνει μία σκληρή μάχη με τον καρκίνο αυτόν τον καιρό και όλοι ελπίζουμε να βγει νικητής. Σε ότι αφορά το τραγούδι που επιλέγω, είμαι σε τρομερό δίλημμα, αλλά πάω με το “Rodeo”…
Σάκης Φράγκος
Λατρεμένα «Ομορφοκόριτσα»! Μπάντα που με συντροφεύει χρόνια τώρα, από την εποχή που ανησυχούσα για το πώς έγραψα σε σχολικό διαγώνισμα. Ειλικρινά δεν ξέρω πού μπορώ να τους κατατάξω. A.O.R, hard rock, heavy metal, και τα τρία υπάρχουν άφθονα μέσα στην μουσική των Δανών. Εξαίρετος κιθαρίστας ο Ken Hammer (Kenneth Hansen τον βάπτισε ο παπάς), one of a kind τραγουδιστής ο Ronnie Atkins (αυτόν τον βάπτισε Paul Christensen), όλα μα όλα τα κατά καιρούς μέλη που τους πλαισίωσαν μουσικοί με υπόβαθρο, ειδικό βάρος και ζηλευτές ικανότητες. Δισκάρες απανωτές (από τις ελάχιστες μπάντες οι PRETTY MAIDS που ΔΕΝ έχουν μέτριο καν δίσκο), τραγουδάρες αιώνιες, ερμηνείες ανατριχιαστικές από αυτό το ευλογημένο γρεζαριστό λαρύγγι, τι άλλο να ζητήσει κανείς για να πειστεί πως μιλάμε για μεγάλη μπάντα; Φέτος μας απασχολούν καλώς και κακώς. Από την μία κυκλοφορεί το ολόφρεσκο “Undress your madness”, ο 16ος δίσκος τους, από την άλλη ο Ronnie αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να γίνω μάντης κακών, αλλά η κατάσταση είναι τέτοια που αν ο άνθρωπος ξεπεράσει το πρόβλημά του (το ευχόμαστε ολόψυχα όλοι), στην συνέχεια θα πρέπει να αποσυρθεί και να ζήσει μια ήρεμη και ξεκούραστη ζωή. Πράγμα που σημαίνει, τέρμα το τραγούδι, τέρμα οι περιοδείες. Που με την σειρά του σημαίνει τέλος οι PRETTY MAIDS, καθώς είναι μια από τις περιπτώσεις αυτές που απλά δεν γίνεται να συνεχίσουν με άλλον τραγουδιστή. Και το τέλος όμως να έρθει την δεδομένη στιγμή, θα τους έχω «χορτάσει». Όχι μόνο μέσω των τραγουδιών τους, αλλά και μέσω των καταπληκτικών τους ζωντανών εμφανίσεων. Αγαπημένα κομμάτια έχω πολλά και τα τοποθετώ ως ίσα μεταξύ τους στην προσωπική μου ιεράρχηση. Άλμπουμ δε, αν και ο περισσότερος κόσμος θα διαλέξει κάτι από τα “Red, hot and heavy” και “Future world”, εγώ θα πω “Jump the gun”! Κορίτσια για φίλημα, τι να λέμε τώρα!
Δημήτρης Τσέλλος
Πόση αδυναμία τρέφω γι’ αυτή την σπουδαία, ιστορική μπάντα που ακούει στο όνομα PRETTY MAIDS; Είναι μη μετρήσιμο το μέγεθος. Σίγουρα συγκαταλέγεται στην πρώτη τριάδα των αγαπημένων μου hard n’ heavy συγκροτημάτων και σίγουρα δεν έχω παρά να εκθειάσω ένα συγκρότημα, που σε 35 χρόνια πορείας, δεν έχασε το δρόμο του ηχητικά, δεν είχε κακή στιγμή δισκογραφικά, δεν απογοήτευσε ποτέ κανέναν οπαδό του. Μπορεί το ευρύ κοινό, να τους έχει συνδέσει με τους ύμνους των πρώτων τριών κυκλοφοριών τους και η δημοτικότητά τους στη συνέχεια να είχε μια πιο φθίνουσα πορεία, αυτό όμως θεωρώ πως ήταν καθαρά συνέπεια της γενικότερης τάσης που επικράτησε στα 90’s για τη metal μουσική.
Οι Δανοί όλα αυτά τα χρόνια εξελίσσονται, διατηρώντας την ποιότητα και την φήμη τους, χάρη στην κινητήρια δύναμη που προκύπτει από την φοβερή χημεία, μεταξύ του κιθαρίστα Ken Hammer και της υπερ-φωνάρας, του Ronnie Atkins, με τους δυο τους να έχουν βρει την μυστική συνταγή σε συνθετικό επίπεδο.
Τους παρακολουθώ σταθερά πάνω από δυο δεκαετίες τώρα και πραγματικά δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να καταλήξω στον αγαπημένο μου δίσκο, διότι πρόχειρα μόνο μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον οκτώ με εννέα δουλειές τους που αγαπώ πολύ. Λόγω σπουδαιότητας και ιστορικής σημασίας, θα κατευθυνθώ προς το ξεκίνημά τους και θα καταλήξω στο “Future world” το δεύτερο άλμπουμ τους το οποίο και τους καθιέρωσε στο χώρο. Άλλωστε εκεί μέσα υπάρχει και το συγκλονιστικότερο για εμένα τραγούδι της καριέρας τους, που δεν είναι άλλο από το ομώνυμο του δίσκου και το οποίο πάντα μου προκαλεί απίστευτο ενθουσιασμό όταν το ακούω.
Χαρά Νέτη
Ο πλέον αναρμόδιος για να μιλήσω για PRETTY MAIDS. Δηλώνω επιεικώς πανάσχετος, μένοντας μόνο στο ότι θεωρούνται κρυμμένο διαμάντι της Δανέζικης metal σκηνής. Γνωρίζω ήδη ότι θα τοποθετηθούν συνάδελφοι που έχουν μεγαλύτερη τριβή/βίωμα με τους κυρίους. Ως εκ τούτου, το μόνο που έχω να μοιραστώ μαζί σας είναι μια ιστορία για το μόνο κομμάτι τους που έχω ακούσει (και αυτό προφανώς θα επιλέξω). Έβλεπα φανατικά Α.Μ.Α.Ν. μικρούλης. Σε ένα από τα θρυλικά sketch τους, το σενάριο ήταν απλό και είχε ως εξής: ένας τύπος (Αντώνης Κανάκης), έχει ραντεβού σπίτι του με τύπισσα, προς “σύσφιξη διπλωματικών σχέσεων”, και ψάχνει για τη κατάλληλη μουσική προκειμένου να φτιάξει ατμόσφαιρα και να δέσουν παρέα το γλυκό. Η αναζήτηση του αυτή, τον βγάζει σε ένα δισκάδικο, όπου, βρίσκει ένα τυχάρπαστο μακρυμάλλη (Σωτήρης Καλυβάτσης), τον οποίο παρεξηγεί για υπάλληλο του μαγαζιού, και ακολουθεί μια τραγελαφική σειρά μουσικών επιλογών, δείχνοντας ξεκάθαρα αδυναμία να συνεννοηθούν. Η πρώτη εξ αυτών των επιλογών, ήταν το “Running out” των PRETTY MAIDS. Και όπως είπε και ο Καλυβάτσης “ΣΚΕΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΡΕ!”. Ε τι να σας πω άλλο εγώ? “Don’t need no one to tell me what to do…”
Γιάννης Σαββίδης
Υπάρχουν πολύ λίγα συγκροτήματα που να είναι «ενεργά» μέχρι και σήμερα στο χώρο του μελωδικού hard rock/heavy metal και παράλληλα να κυκλοφορούν καλές και αξιοπρόσεκτες δουλειές. Οι PRETTY MAIDS είναι σίγουρα ένα από αυτά, αφού στα 35 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας τους, έχουν μια άκρως σταθερή πορεία με δίσκους που δεν είναι ούτε καν μέτριοι, αλλά σε σύνολο συνθέσεων, πάντα υπάρχουν τραγούδια που θα αγαπηθούν πολύ από τους οπαδούς. Σίγουρα οι πρώτες 4 δουλειές τους “Pretty maids” το 1983, “Red, hot and heavy” το 1984, “Future world” το 1987 και “Jump the gun” το 1990, θα μνημονεύονται για πάντα σαν η αρχή όλων, τα albums που έθεσαν γερά τις βάσεις για να γίνει το σχήμα τόσο γνωστό και αγαπητό, αφού είναι αψεγάδιαστες δισκογραφικές κινήσεις που έχουν μόνο τραγούδια που χαίρεσαι να ακούς συνεχώς. Τραγούδια που έχουν μείνει διαχρονικά και μέχρι και σήμερα ηχούν φρέσκα σε κάθε ηλικιακή ομάδα οπαδών/ακροατών. Το πολύ σημαντικό και θετικό στοιχείο σε όλα τα τραγούδια τους είναι ότι υπάρχει διάχυτος μουσικός δυναμισμός που σε συνάδει με την ηλικία των μελών αφού μεγαλώνοντας θα μπορούσαν να γράφουν πιο γλυκανάλατες συνθέσεις κάτι που δεν έχουν κάνει ποτέ και τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο. Από το “Love games”, πρώτο τραγούδι που άκουσα από αυτούς ένα καλοκαίρι των 80’s, προέκυψε «έρωτας με την πρώτη αυτιά», σχέση που κρατάει μέχρι και σήμερα. Κάθε κυκλοφορία τους, ειδικά στην έκδοση του βινυλίου, θα είναι από τις πρώτες αγορές που θα κάνω, αφού ξέρω εκ προοιμίου ότι δεν θα απογοητευτώ. Το group θα είναι για πάντα ένα από τα κορυφαία που γνώρισε η μουσική και μακάρι να ξεπεράσει ο Ronnie Atkins, τραγουδιστής του σχήματος, γρήγορα το θέμα υγείας που έχει και να ακούσουμε πολλά ακόμα albums από αυτούς.
Θοδωρής Μηνιάτης
Από τις αγαπημένες μου μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως πριν τρία χρόνια είχα κατατάξει το “The Kingmaker” στην κορυφή των προτιμήσεών μου για τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς! Είναι μία μπάντα την οποία τη γουστάρω και στις δύο περιόδους. Κάποιοι απομακρύνθηκαν όταν η μουσική τους «σκοτείνιασε» αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εξακολουθούν και έχουν μία τρομερή ποιότητα στα άλμπουμ τους! Εν αναμονή λοιπόν για το νέο τους δημιούργημα!
Ντίνος Γανίτης
Ίσως η δεύτερη αγαπημένη μου μπάντα από τη Δανία, μετά τους MERCYFUL FATE φυσικά, είναι οι PRETTY MAIDS. Τους παρακολουθώ ανελλιπώς από την κυκλοφορία του “Future world” και προσωπικά δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ. Είχα και την τύχη να τους δω ζωντανά με τους TALISMAN σε μια απολαυστική συναυλία που σίγουρα θα θυμούνται όσοι παρευρέθηκαν εκεί. Η είδηση της κυκλοφορίας του νέου δίσκου με τίτλο “Undress your madness” με βρήκε να ανυπομονώ για την ακρόαση του, όχι γιατί αμφέβαλλα για την ποιότητά του αλλά κυρίως επειδή ήθελα να ακούσω τη φωνάρα του Ronnie Atkins μετά και την περιπέτεια υγείας που ανακοινώθηκε. Με χαρά μου διαπίστωσα ότι όλα τα στοιχεία που έκαναν τους PRETTY MAIDS γνωστούς, είναι ακόμα εδώ, μαζί με τη φωνή του Atkins. Με λίγα λόγια, άλλη μία ποιοτικότατη κυκλοφορία από τους PRETTY MAIDS, με το “Red, hot and heavy” και “Future world” να παραμένουν στην κορυφή των προτιμήσεων μου από την δισκογραφία τους. Από το δεύτερο επέλεξα το καταιγιστικό “Needles in the dark” αν και όποιο και να διάλεγα από αυτά τα δύο άλμπουμ δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Ελπίζω και εύχομαι ολόψυχα ο Atkins να ξεπεράσει την δύσκολη κατάσταση που βιώνει και οι PRETTY MAIDS να συνεχίσουν να είναι μαζί μας για αρκετά χρόνια ακόμα.
Θοδωρής Κλώνης
Έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια ασταμάτητης πορείας αυτής εδώ της μπάντας. Είχα την τύχη να τους ανακαλύψω με το “Back to Back” από την συλλογή “The new gladiators” που κυκλοφόρησε η CBS το 1985, το οποίο και ήταν αυτό που άνοιγε την συλλογή εκείνη. Έκτοτε αυτή η μπάντα υπήρξε από τις αγαπημένες μου γεγονός που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Κοιτώντας την δισκογραφία τους, συνειδητοποιώ ότι διαθέτουν ένα σύνολο 16 δίσκων μαζί με το πολύ καλό πρόσφατο “Undress your madness” και δηλώνω περήφανα ότι κατέχω το σύνολο της δισκογραφίας τους από το πρώτο τους ομότιτλο EP του 1983 μέχρι τον καινούργιο τους δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε. Όταν το grunge έφερε τα πάνω κάτω στην μουσική οι PRETTY MAIDS όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά μέσα στα 90’s έβγαλαν μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της πορείας τους.
Έκτοτε, ανά τακτά χρονικά διαστήματα είναι πάντα πιστοί στο δισκογραφικό τους ραντεβού μαζί μας και πάντα κάθε δίσκος τους έχει κάτι να μας πει. Είναι από τα σχήματα που δεν έχουν βγάλει κακό δίσκο, μπορεί να διαθέτουν μερικούς που δεν είναι άρτιοι, αλλά κακό δίσκο με την ταμπέλα PRETTY MAIDS δεν θα βρείτε.
Τέλος, εύχομαι ολόψυχα να καταφέρει να ξεπεράσει ο Ronnie Atkins το πρόβλημα με τον καρκίνο που αντιμετωπίζει τελευταία και να επιστρέψει δυνατότερος μαζί μας.
Γιάννης Παπαευθυμίου
