Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες μέρες από την ομαδική κριτική που κάναμε στο “The God-shaped void”, το άλμπουμ επιστροφής των PSYCHOTIC WALTZ στη δισκογραφία, 24 χρόνια γεμάτα μετά το “Bleeding”. Διαβάζοντας τα κείμενα όλων μας, διαπιστώσατε ότι μιλάμε για δίσκο αντάξιο των τεσσάρων πρώτων υπερδημιουργημάτων, οπότε γιατί να μην είναι –με το σπαθί τους- και Band of the week; Όπως πάντα, ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο τους και διαβάζετε την άποψη των συντακτών μας. Με όποια σειρά θέλετε…

Όπως πάντα συνηθίζω να λέω, τα περισσότερα πράγματα σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι θέμα ηλικίας. Μπορεί τα χρόνια να βαραίνουν λίγο παραπάνω, αλλά εξαιτίας αυτού, είχα την ευκαιρία να ζήσω πολλά πράγματα real time και να τα κατανοήσω μέσα στο πραγματικό context τους. Το σοκ που πάθαμε ακούγοντας το “A social grace”, ήταν μοναδικό. Φλάουτο στο prog metal; Σαμπαθικό, ψυχεδελικό παίξιμο που progressive-ίζει χωρίς όμως να μιλάμε για φαφλατάδες μουσικούς; Η σχέση με τους PSYCHOTIC WALTZ ήταν έρωτας με την πρώτη αυτιά (μιας και πλησιάζει ο Βαλεντίνος!!!). Προσοχή, μιλάμε για εποχές που οι δίσκοι τους δεν είχαν διανομή στην Ελλάδα και για να τους αγοράσεις, έπρεπε να δώσεις μία μικρή περιουσία, καθώς θεωρούνταν «εισαγωγής». Ακόμα θυμάμαι το 7χίλιαρο που είχα δώσει για το “Mosquito” (όχι ότι το έκλαιγα, αλλά λέμε τώρα). Η μοίρα δεν φέρθηκε και τόσο καλά στο γκρουπ. Ο Brian McAlpin καθηλωμένος σε αμαξίδιο, το video clip του “Faded” τους κόστισε την καριέρα τους από το γνωστό ατύχημα που είχε η πρωταγωνίστρια του video clip (κοίταζε τον ήλιο κατάματα κι έπαθε σοβαρή ζημιά στα μάτια, με αποτέλεσμα να εισπράξει παχυλή αποζημίωση από το γκρουπ), οι εταιρίες τους δεν τους προώθησαν ποτέ όπως έπρεπε, ο Dan Rock είχε κι αυτός ένα τρομερό ατύχημα που παραλίγο να τον αφήσει κι αυτόν παράλυτο, όμως δεν το έβαλαν κάτω σε δύσκολες εποχές. Τέσσερις δίσκοι-διαμάντια, που δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ποιος είναι καλύτερος, ένα cult following όσο ελάχιστα σχήματα και στην Ελλάδα λατρεύονται όσο σχεδόν πουθενά αλλού. Αν θυμάμαι καλά, το γκρουπ αυτό, ήταν και η αιτία που δημιούργησα το πρώτο e-mail account μου, για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί του πιο άμεσα (τρέχοντας 2-3 φορές την ημέρα σε internet cafe κάπου στα μέσα των 90’s), η ζωντανή τους εμφάνιση πριν μερικά χρόνια, δε, υπήρξε αποκαλυπτική. Δεν έχω να πω πολλά ακόμα, γιατί αρχίζει και ξυπνά ο έφηβος Σάκης και είμαστε και ευσυγκίνητοι…

Σάκης Φράγκος

Τον τελευταίο καιρό όλα γύρω μας κινούνται γύρω από τους ρυθμούς των PSYCHOTIC WALTZ. Και πολύ καλά κάνουν θα έλεγα. Τι να πρωτοπείς γι’αυτό το συγκρότημα στην τελική… Μία κατηγορία μόνοι τους, όπου κλασικά οι προγκρεσιβάδες θέλησαν να τους βάλουν κάτω από τα φτερά του είδους, ενώ πολλοί ακόμα απορούν πως μια μπάντα με τόσο ευθύ παίξιμο χαρακτηρίστηκε προοδευτική. 4 απίστευτα άλμπουμ μεταξύ 1990-1996 έθεσαν βάσεις για μία πορεία η οποία γέννησε φανατικούς οπαδούς, όσο κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό για να τους καταστήσει και εμπορικά πετυχημένους. Και όχι, δεν φταίνει ΚΑΙ εδώ οι DREAM THEATER όπως έχει αφεθεί να εννοηθεί σε περιπτώσεις όπως την δική τους ή των FATES WARNING για παράδειγμα, απλά ο κόσμος είναι χαζός και δεν ξέρει να εκτιμάει. Μπορεί να φαίνεται σκληρό έτσι όπως το διατυπώνω, αλλά οι PSYCHOTIC WALTZ ενώ θα έπρεπε, δεν είναι τελικά για όλους. Γι’αυτό και όσοι τους αγαπούν πίνουν νερό στο όνομα τους και ζουν και αναπνέουν στη σκέψη τους. Φέτος το συγκρότημα επιστρέφει 24 σχεδόν χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ. Το “Bleeding” άφηνε υποσχέσεις τότε ότι θα μπορούσαν να κάνουν το παραπάνω βήμα εμπορικά, αλλά ήρθε μία αιφνίδια και επίπονη διάλυση και έτσι η χαρά έμεινε μισή.
Από την άλλη, είχαν, έχουν και θα έχουν κάτι το τόσο ξεχωριστό που παρέμειναν αγαπητοί μέσα σε όλο αυτό το διάστημα και ο κόσμος δεν τους ξέχασε ποτέ. Πολύ μεγάλη υπόθεση η υστεροφημία γενικότερα, αν την έχεις, αν μη τι άλλο σημαίνει ότι κάνει έκανες (πολύ) σωστά κατά τη διάρκεια που ήσουν ενεργός. Οι φωνές ακουγόντουσαν για χρόνια όσον αφορά μία επανένωση, ο Θεός μας λυπήθηκε και είδαμε μία συγκλονιστική (και δυομισάωρη) εμφάνιση τους τον Απρίλιο του 2012 και έπρεπε να περάσουν άλλα 8 χρόνια για να φτάσουμε να δούμε το πέμπτο τους άλμπουμ “The god-shaped void” να κυκλοφορεί. Ένα εξαίρετο άλμπουμ, για το οποίο έγινε ομαδική κριτική στην οποία γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η σύμπνοια απόψεων των συντακτών ήταν πρωτοφανής (παίζοντας μεταξύ 8 και 9 από 10 άτομα, δε μπορεί να είναι τυχαίο). Και πως όχι καθώς η μπάντα μοιάζει να μην έφυγε ποτέ, σαν να ήταν συνεχώς ανάμεσα μας, και φυσικά ο δίσκος πάει καρφωτός για τη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Οι PSYCHOTIC WALTZ είχαν πολλά χαρακτηριστικά που τους έκαναν άμεσα εθιστικούς, αρχικά τις ριφφάρες τους που πάντα ήταν στο προσκήνιο, το φλάουτο του… Μπαντυλάκη που χρωμάτιζε υπέροχα τα κομμάτια και τους έδινε ένα έξτρα τόνο μεγαλοσύνης.
Η ρυθμική βάση ανέκαθεν υποστήριζε το όλο σύνολο ιδανικά και στο τέλος όλα λειτουργούσαν σαν ένα ελβετικό ρολόϊ που δεν έχανε νότα. Από το U.S. metal μεγαλείο του “A social grace” και την ψυχεδελική κλειστοφοβική αύρα του “Into the everflow”, στα πιο ευθεία ακουστικά “Mosquito”/”Bleeding”, είχαν το θάρρος να μη βγάλουν ποτέ τον ίδιο δίσκο και να ακολουθήσουν το όραμα τους ανά εποχή. Όλα αυτά όμως έχουν μικρή σημασία καθώς είναι ξανά ανάμεσα μας και αυτό είναι το μόνο που (πρέπει να) μετράει. Και είναι τέτοια η αύρα των ημερών που δύσκολα θα ξεχαστεί και το κλίμα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, αλλά και ο αντίκτυπος του θα γίνει άμεσα αντιληπτός όταν φτάσει στα αυτιά του κόσμου. Μπορούμε κάλλιστα να είμαστε χαρούμενοι, να σβήνουμε από την αρχή ένα μεγάλο απωθημένο, να αναμένουμε μία νέα τους εμφάνιση στη χώρα μας μαζί με τα νέα κομμάτια, και να μπορούμε να παραφράσουμε έναν από τους υπέροχους στίχους του “I remember” και να κάνουμε λόγο για μία περίοδο που θα έχουμε το δικαίωμα να είμαστε χαρούμενοι συνεχώς. Όσα ευχαριστώ και να τους πείς, όσο και να αναλύσεις το μεγαλείο των έργων τους, σε κενό θα πέσεις και πάντα θα αισθάνεσαι ότι τους αδικείς.
Πολλά τα τεράστια κομμάτια τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Norm Leggio κομματιάζει τα τύμπανα σ’αυτό και το headbanging που προκαλεί, το καθιστά το απόλυτο έπος τους.

Άγγελος Κατσούρας

Μικρός διάβαζα σε περιοδικά για τους PSYCHOTIC WALTZ και μου είχε δημιουργηθεί μια εντύπωση πως αυτό το συγκρότημα κινείται κάπου μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Δεν είχα μουσική επαφή μαζί του, και τότε δεν ήθελε και πολύ ένα μικρό παιδί να σχηματίζει την δική του «μουσική». Διάβαζα πως παίζουν progressive metal… Τους φανταζόμουν λοιπόν σαν κάτι το εξώκοσμο, το μαγικό σχεδόν. Και ήταν… Όταν άκουσα για πρώτη φορά ολοκληρωμένη δουλειά τους, τους λάτρεψα. Ακόμη όμως είχα απορίες. Μα, progressive λένε όλοι… Γιατί δεν ακούγονται σαν τους DREAM THEATER; Αφού οι 9/10 μπάντες της εποχής της παντοκρατορίας του Ονείρου, προσπαθούσαν να το κοπιάρουν (το Όνειρο) ασύστολα. Τούτοι δω γιατί ακούγονται τόσο διαφορετικοί; Η απάντηση μου δόθηκε με τον καιρό, όταν τα ακούσματα πλήθυναν. Οι PSYCHOTIC WALTZ όσα χρόνια και να περνούσαν, ακόμη πατούσαν στο USPM. Το άκουγες αυτό στην riffολογία τους. Έμοιαζαν περισσότερο με τους πρώιμους FATES WARNING, δεν είχαν σχέση με το “Images and words”. Η φωνή του Graves δεν ακολουθούσε τα LaBrie μοτίβα. Το thrash υπέβοσκε, καλά κρυμμένο. Η ψυχεδέλεια έβγαινε μπροστά, όχι όμως με την trip-αριστή μορφή των late 60’s ακουσμάτων. Γενικά, η μπάντα ήταν κάτι ΑΛΛΟ. Κάτι που δεν έλαχε μίμησης, και αυτό δείχνει την μοναδικότητά του. Και δεν πήραμε αριστουργήματα μόνο από το group αυτό καθαυτό, πήραμε και από τους «δορυφόρους» του. Από τους END AMEN, DEADSOUL TRIBE, DARKSTAR… Μόνο οι TEABAG μου τα χαλάνε κάπως. Για να μην μιλήσω για το ανυπέρβλητο demo των ASLAN (pre – PSYCHOTIC WALTZ) που γονατίζει το σύμπαν μπροστά του. Χαλάλι τους, περιμέναμε 24 ολόκληρα χρόνια για ένα ακόμη θεσπέσιο άλμπουμ, περιμέναμε 24 ολόκληρα χρόνια για την επιστροφή τους και μας το ανταπέδωσαν αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Με ένα καλό live τώρα, ολοκληρώνεται η επιστροφή. Θα είμαστε εκεί αν και όποτε.

Δημήτρης Τσέλλος

Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, να υπερ-αναλύουμε τα πάντα. Πιστεύω πως έχει γίνει μέρος της πολιτιστικής μας ταυτότητας και ίσως προέρχεται από την τάση που είχαμε ανέκαθεν να φιλοσοφούμε. Αυτό το κόλλημα που έχουμε να ψάχνουμε λεπτομέρειες και την περιέργειά μας, οδηγούμαστε συχνά στο να ασχολούμαστε με δύσκολους καλλιτέχνες, περίεργους και όχι πάντα ευρέως διαδεδομένους. Κάπως έτσι, πιστεύω πως κολλήσαμε και με τους PSYCHOTIC WALTZ. Μια παρέα από ασυνήθιστους μουσικούς, που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει μουσικό καλούπι. Από τις επιρροές τους, ως τις συνθέσεις τους, την γραφιστική επιμέλεια, ακόμα και τα ονόματά (ή τα παρατσούκλια) τους, οι PSYCHOTIC WALTZ ήταν μοναδικοί. Η πολυπλοκότητα των συνθέσεών τους, οι κλίμακες, οι ρυθμοί και οι εναλλαγές σε έκαναν να τους λατρέψεις ή να τους μισήσεις. Σήμερα, με αφορμή την δισκογραφική τους επαναδραστηριοποίηση, ασχολούμαστε με τους Αμερικάνους που αναθεώρησαν τα όριο του progressive metal, όσο λίγοι. Εύκολα βρίσκει κανείς λόγους για να εξηγήσει το γιατί δεν τους ακούει, όμως δύσκολο είναι κάποιος να εξηγήσει γιατί τους λατρεύει. Με την πάροδο των χρόνων, οι ίδιοι τείνουν στο να γράφουν πιο εύπεπτα τραγούδια, όσο κι αν αυτός ο χαρακτηρισμός ακούγεται αντιφατικός με αυτό που πρεσβεύουν. Για το “The God-shaped void” διαβάσατε τι πιστεύω και πόσο κοντά είναι οι γνώμες όλων μας εδώ στο ROCK HARD. Ελπίζω αυτό το άλμπουμ να αποτελέσει αιτία και αφορμή στους νεώτερους για να ανακαλύψουν και τα προηγούμενά τους. Επειδή για πρώτη φορά ευχαριστήθηκα όλο τους το πόνημα, σε τέτοιο βαθμό, μπορεί να ψηφίσω το τελευταίο ως το αγαπημένο μου. Εσείς;

Γιώργος “Mosquito” Κουκουλάκης

24 χρόνια αποχής από τα δισκογραφικά δρώμενα είναι πολλά, πάρα πολλά για μια μπάντα. Εκτός αν αυτή η μπάντα λέγεται PSYCHOTIC WALTZ.  Όνομα μύθος που έχει γράψει τη δική του ιστορία στον χώρο, πάντα πρωτοπόροι και ασυμβίβαστοι,  οι PSYCHOTIC WALTZ μέσα από την ευφυία του απίστευτου Devon Graves και των, σχεδόν παρανοικών συνθέσεων τους καταφέραν να δημουργήσουν τη μία δισκάρα μετά την άλλη. Δίσκους που χαίρουν εκτίμησης από όλη την μεταλλική κοινότητα, και οπωσδήποτε αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτή τη χρονιά οι PSYCHOTIC WALTZ επιστρέφουν με ένα νέο έπος που πραγματικά αφήνει τον ακροατή σε κατάσταση σοκ και δέους. Περισσότερα όμως διαβάσατε στην ομαδική παρουσίαση του δίσκου από τους εκλεκτούς φίλους και συναδέλφους που την έχουν επιμεληθεί. Μην τυχόν και τους προσπεράσετε!

Θοδωρής Κλώνης

Οι PSYCHOTIC WALTZ είναι σίγουρα ένα από τα ωραιότερα συγκροτήματα που έχει αναδείξει το heavy metal. Σίγουρα πρωτοπόροι δεν ήταν άλλα αν μη τα άλλο έχουν αφήσει για τα καλά το στίγμα τους στην σκηνή. Με 4 albums σε 6 χρόνια, τα “A social grace” το 1990, “Into the everflow” το 1992, “Mosquito” το 1994 και “Bleeding” το 1996 κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μεγάλο κύκλο οπαδών που τους αγάπησε πολύ και όχι αδίκως. Τα τραγούδια τους έχουν μια πολύ όμορφη υποβόσκουσα ατμόσφαιρα που σε μαγνητίζει άμεσα με αργά, ωραία δομημένα κιθαριστικά ριφ, ρεφρέν που πραγματικά «σε στέλνουν» και μελωδίες που αν κλείσεις τα μάτια δημιουργούνται μπροστά σου εικόνες. Είναι από τα λίγα σχήματα που μόνο με τόσες λίγες δουλειές έχει καταφέρει ακόμα και μέχρι σήμερα να μνημονεύεται από κάθε οπαδό που αγαπάει την καλή μουσική. Σε μερικές μέρες κυκλοφορεί η νέα τους δουλειά που είναι αναπάντεχα καλή, δείγμα του ότι τα μέλη που απαρτίζουν το group έχουν ακόμα περίσσιο ταλέντο και μπορούν να προσφέρουν. Αναλυτικά θα διαβάσετε στην ομαδική κριτική που κάναμε. Αν δεν εχετε ακούσει τα 4 πρώτα albums και είστε φίλοι του Αμερικανικού progressive metal σπεύσατε και δεν θα απογοητευτείτε.

Θοδωρής Μηνιάτης

Με αφορμή την κυκλοφορία του 5ου τους δίσκου την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, μετά από 24 χρόνια δισκογραφικής ησυχίας, δε θα μπορούσε να υπήρχε πιο ξεκάθαρη επιλογή για το Band of the week αυτής της εβδομάδας.
Πίσω στο μακρινό 1986 και υπό το όνομα ASLAN, ηχογραφείται το πρώτο demo. Σήμερα θεωρείται κλασικό/συλλεκτικό. Εποχές tape trading, η ποιότητα είναι εμφανής, αλλαγή ονόματος σε PSYCHOTIC WALTZ, και η ιστορία ξεκινάει…
Σκάει το ομώνυμο δεύτερο demo 2 χρόνια μετά με το οποίο ανοίγουν οι πόρτες για το (επίσης αυτοχρηματοδοτούμενο) “A Social Grace” το 1990. Πραγματικά θα ήθελα να μπορούσα να βιώσω ότι βίωσαν αυτοί που το άκουσαν όταν βγήκε. Πόσα απερίγραπτα συναισθήματα μπορεί να ένιωσαν. Τους άρεσε τότε; Το κατάλαβαν;  Άραγε να σκέφτηκε κανείς “δγιάολε, αυτοί οι τύποι δε γίνεται να είναι απλοί θνητοί”. Ξέρω με σιγουριά πάντως ότι εγώ προσωπικά κάθε φορά που το ακούω, και το ακούω συχνά, ένα σοκ το παθαίνω. Πάντα. Εύκολα από τα καλύτερα ντεμπούτα της ύπαρξης γενικότερα. Αριστούργημα αψεγάδιαστο, absolutely no fillers εδώ. Κι αυτό το εξώφυλλο…
Το θέμα με τους PSYCHOTIC WALTZ είναι ότι πάντα ήταν στη κοσμάρα τους. Κανονικά underground, με τους δικούς τους όρους, δίχως να στοχεύουν κορυφές και παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, έγραφαν ότι τους κατέβαινε, ότι γούσταραν αυτοί, και στη τελική, πιθανότατα αυτό είναι και το στοιχείο που αγάπησαν και σεβάστηκαν οι οπαδοί τους. Μας χαρίζουν απλόχερα άλλες 3 δισκάρες, “Into the Everflow” (1992), “Mosquito” (1994) και “Bleeding” (1996) και χωρίς πολλά πολλά, γίνονται συνώνυμο του ορθόδοξου ’90s prog, συγκαταλέγοντάς τους σίγουρα μέσα στην elite του είδους. Ειδική μνεία σε αυτό το αρρωστάκι με το φλάουτο, τον mastermind της μπάντας, με το ψευδώνυμο Devon Graves, αλλά για εμάς θα είναι πάντα ο Buddy Lackey της καρδιάς μας, με τη φωνή, την ερμηνεία και τη χροιά που λατρεύω, από τις αγαπημένες μου περσόνες στο χώρο του metal.
Ακολουθεί ανενεργή περίοδος (1998-2010), αφήνοντάς μας όλους να τους αποζητάμε και να μας λείπουν. Μέσα στο τοπ10 πραγμάτων που μετανιώνω είναι σίγουρα η απουσία μου όταν επισκέφτηκαν τη χώρα μας, η οποία συνοδεύεται από ιστορία, παρασκήνιο και ίντριγκα, δεν είναι όμως για δημόσια αποκάλυψη, μόνο πριβέ και με τη βοήθεια αλκοόλ. Με την ανακοίνωση του reunion και με τα πετυχημένα shows, η σκέψη για καινούριο υλικό άρχισε να μεταφέρεται από τη σφαίρα του “εξωπραγματικά αδύνατο” σε αυτή του “υπάρχει μια πιθανότητα”. Θυμάμαι που ήμουν όταν διάβασα την είδηση για νέο δίσκο, θυμάμαι πως χαρήκαμε σα μικρά παιδάκια όταν υπερενθουσιασμένοι ψάχναμε ο ένας τον άλλον για να μοιραστούμε τα νέα, οι “ταγμένοι”, ο αδερφός μου, ο Άρης, ο Κωστής, ο Ανδρέας, ο Γιάννης, ο Μάκης, λέγαμε “συμβαίνει”, απίστευτο κι όμως αληθινό. Με ρυθμούς κουτσής χελώνας που έρχεται από τη Νέα Ζηλανδία, όμως έρχεται ρε φίλε. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα φτάσει.
Η χελώνα φτάνει λοιπόν την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου. Για τον καινούριο δίσκο δε χρειάζονται πολλά λόγια εδώ, τα είπαμε όλα στην ομαδική κριτική που κάναμε. Και δεδομένου ότι φέτος θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε old school SODOM, Ζαχαρία Stevens με SAVATAGE στο playlist, MACHINE HEAD με “Burn My Eyes” στη βαλίτσα, MERCYFUL FATE το καλοκαίρι και ποιος ξέρει πόσα ακόμα, δηλώνω υπεύθυνα πως νούμερο 1 συναυλιακό απωθημένο (βγάζοντας εκτός συναγωνισμού τους MY DYING BRIDE μου βέβαια), δε θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτούς εδώ τους PSYCHOTIC WALTZ.
Επιλογή τραγουδιού δύσκολη υπόθεση εδώ, οπότε αποφορτίζομαι σαν αίλουρος και θα παίξω με αυτό, αφιερωμένο στο αδερφάκι μου που το γουστάρει πολύ.

Μίμης Καναβιτσάδος

Είπαμε πράγματα, στην κριτική του ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥ “The god-shaped void”, ας γράψουμε και μερικές πιο γενικές γραμμές επ’ αφορμή της κυκλοφορίας του, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Οι PSYCHOTIC WALTZ, είχαν πάντα να ακολουθήσουν ένα πιο μοναχικό δρόμο, μια και ελάχιστοι έως κανένας προσεγγίσανε το progressive metal όπως εκείνοι το αντιλαμβάνονταν. Με λογική και στιχουργία του δρόμου, αλλά άπειρο λυρισμό και μουσικότητα, χτίσανε στη χρυσή δεκαετία του είδους, το δικό τους μοναδικό μύθο, αρχής γενομένης από το πιο thrash-αριστό “A social grace” (1990) και το σοκ που προκάλεσε, τη συνέχεια με “Into the everflow” (1992), το πιο ψυχεδελικό “Mosquito” (1994) και εν τέλει το “Bleeding” (1996), σε μια πορεία όλο και βαρύτερη ηχητικά, αλλά χωρίς να χάνει μελωδικότητα ούτε φυσικά τη πειραματική/ρηξικέλευθη φύση του. Με τη σειρά του, αυτό το συγκρότημα χρειάζεται πιστεύω, ως νέος οπαδός τους, σε όποιον θέλει να ακούσει ένα συγκρότημα με 100% ταυτότητα. Είτε αυτή είναι η φωνή του Buddy Lackey, είτε αυτό είναι οι στίχοι τους που έπιαναν με λίγο αφηρημένο καμιά φορά τρόπο τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, είτε το φλάουτο και πάει λέγοντας.
Το καινούργιο άλμπουμ, έρχεται να κάνει την σύνδεση 24 ολόκληρων ετών (ούτε θέλω να φαντάζομαι πόσο βασανιστικά κύλησαν για τους χρόνια οπαδούς τους) με το “Bleeding”. Κάτι που το πετυχαίνει, σε συνδυασμό με όλα όσα οι ίδιοι πρόσεξαν (με τον Buddy Lackey ως Devon Graves να συντηρεί τους DEADSOUL TRIBE, και άρα να είναι ο πιο ενεργός όλων) στη σημερινή progressive metal σκηνή. Στοιχεία, που να ενέταξαν τόσο αρμονικά στο στυλ τους, που είναι λες και ποτέ δε πήραν τίποτα από κανέναν, επιβεβαιώνοντας στο ακέραιο τα στοιχεία που τους κάνανε ξεχωριστούς. Από κομμάτια που μπορώ να επιλέξω, υπάρχουν πολλά πραγματικά, αλλά θα σταθώ σε ένα υπέροχο κομμάτι από το ντεμπούτο “A social grace”, το οποίο λατρεύω. “After all this time, can’t we make up our minds? Must we all play the losing game?”

Γιάννης Σαββίδης

Μια από τις σημαντικότερες μπάντες της εφηβείας μου που συνεχίζουν να με συντροφεύουν και στην ενήλικη ζωή είναι οι PSYCHOTIC WALTZ. Τα έχω ήδη πει στην ομαδική κριτική που βγήκε αυτή τη βδομάδα πάνω στο νέο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ δίσκο τους “The god-shaped void”. Μιλάμε για τη μπάντα που χάρισε στην ανθρωπότητα το “A social grace” του οπίου το εξώφυλλο και μόνο είναι έργο τέχνης που, όπως ανέφερε ο συνάδελφος Μίμης Καναβιτσάδος, θα ήθελα να κορνιζώσω για τη κρεβατοκάμαρα μου για να κάνει τους εφιάλτες μου πιο χρωματιστούς και παράξενους. Έτσι είναι και η μουσική της μπάντας στο δίσκο: ένας εφιάλτης γεμάτος χρώματα φωτεινά, απόκοσμα, σκοτεινά που σε απωθούν και παράλληλα ελκύουν στο μουσικό τους σύμπαν γεμάτο συναίσθημα, λυρισμό και κάτι απόκοσμο που κανένα άλλο συγκρότημα δεν μου έχει προκαλέσει (με κάποιες εξαιρέσεις οι FATES WARNING, WATCHTOWER, MEKONG DELTA και NEVERMORE). Οι PSYCHOTIC WALTZ είναι μπάντα που θαυμάζω επίσης γιατί από δίσκο σε δίσκο εν επαναπαυόντουσαν και έδειχναν μια άλλη πτυχή τους, διατηρώντας το χαρακτήρα τους. Το “Into the everflow” ήταν εξίσου «ψυχωτικό» και τραχύ όσο και μελαγχολικό και progressive ενώ τα άλλα δύο πριν τη διάλυση τους, μεστοί και πιο ώριμοι δυναμίτες του US Metal. Με τους DEAD SOUL TRIBE δεν απογοητεύτηκα ιδιαίτερα αλλά, όπως έγραψε και ο Δημήτρης Τσέλλος στην ομαδική κριτική, η μπάντα του Graves ήταν περισσότερο ένα placebo που δεν κράτησε πολύ. Ευτυχώς οι Αμερικάνοι επανασυνδέθηκαν και δούλεψαν πάνω στον πέμπτο δίσκο τους για επτά ολόκληρα χρόνια και το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από αντάξιο του παρελθόντος. Ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο και ειλικρινά ανυπομονώ να τους ακούσω ζωντανά να εκτελούν τις κομματάρες του “The god-shaped void”.

Φίλιππος Φίλης

Στον κόσμο του heavy metal υπάρχουν συγκροτήματα τα οποία αν δεν δηλώσεις οπαδός τους ή έστω ότι τους ακούς, αυτόματα διώκεσαι σαν «αμαρτωλός». Δύο που μου έρχονται στα γρήγορα είναι οι DEATH και το συγκρότημα με το οποίο καταπιανόμαστε αυτή την εβδομάδα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι το ξεχωριστό είχαν και έχουν οι PSYCHOTIC WALTZ. Προσπάθησα σε πιο μικρή ηλικία να ακούσω το “A social grace”. Μηδέν εις το πηλίκο. Ξαναπροσπάθησα, μεγαλώνοντας, να το ξανακούσω, μήπως και δεν κατάλαβα τότε τη μουσική τους. Μηδέν εις το πηλίκο ξανά. Δεν βρίσκω κάτι το οποίο να με συγκινεί! Τίποτα! Και επειδή ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει χωρίς να «ανοίγει» ρουθούνι, θα γράψω και εγώ. Η μόνη επαφή με τον Devon Graves είναι στον δίσκο της ΜΑΝΤΩ που ονομάζεται “Bare bones” και τον βρίσκω εξαιρετικό ως προς τη σύνθεση…
Ντίνος Γανίτης