Μέσα στη δεκαετία του ’90, οι RAGE υπήρξαν σίγουρα ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα συγκροτήματά μου, όχι ότι αργότερα με απογοήτευσαν και ιδιαίτερα. Όταν ο Smolski μπήκε στη μπάντα, υπήρχε πολύ μεγαλύτερη μουσικότητα, αλλά όχι τόσο πιασάρικες συνθέσεις, αφού θεωρώ ότι ο Peavey είναι ένας από τους μεγαλύτερους «μάστορες» στο να γράφει ευμνημόνευτα ρεφρέν. Θα ήθελα να είμαι από μία γωνιά, την περίοδο που κυκλοφόρησαν το “Lingua mortis”, όταν όλα τα μεγάλα σχήματα έλεγαν ότι θα έβγαζαν δίσκο με ορχήστρα και οι Γερμανοί από το πουθενά τους το πέταξαν στη μάπα και μέχρι τώρα είναι μακράν η κορυφαία δουλειά metal σχήματος με ορχήστρα και όταν τους είδα live με τη Lingua Mortis, η στιγμή συγκαταλέγεται στις κορυφαίες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει. Εκτός των άλλων, ο Peavey υπήρξε από τους πρώτους ξένους καλλιτέχνες που είχα καλεσμένους για συνέντευξη στο στούντιο σε ραδιοφωνική μου εκπομπή, το 1997, οπότε έχω και μία παραπάνω ευχάριστη ανάμνηση, πέραν της πολύ καλής προσωπικής σχέσης που είχαμε αναπτύξει στα 90’s. Το “Don’t fear the winter” ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσα από τους RAGE και η απαρχή μίας σχέσης μεγάλης αγάπης κι εκτίμησης απέναντί τους, αφού ειλικρινά δεν θυμάμαι να μου αρέσουν πολύ, πάνω από 13 δίσκοι από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα, οπότε τους συγχωρώ το γεγονός ότι θεωρώ το “Seasons of the black”, έναν μέτριο δίσκο…
Σάκης Φράγκος
Οι RAGE είναι μέσα στα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα των 90’s. Όσο και να σας φαντάζει παράξενο, ίσως στους νεότερους οι RAGE μετράνε φέτος 35 χρόνια ύπαρξης! Ξεκινώντας πίσω στο 1983 με το όνομα AVENGER, παίζοντας κλασικό Γερμανικό speed αλά RUNNING WILD και με στίχους για τον Σατανά μέχρι σήμερα που τα τελευταία χρόνια επέστρεψαν στον ήχο των 90’s που τους έκανε και γνωστούς μετράνε 24 άλμπουμ! Καταπληκτική συγκομιδή και σίγουρα μια μεγάλη απόδειξη της τεράστιας φυσιογνωμία που ονομάζεται Peavey Wagner.
H πορεία του στα 80’s μας έδωσε 6 άλμπουμ (μαζί με την εποχή AVENGER) που ήταν όλα από μέτρια μέχρι κάποια αρκετά καλά (“Perfect Man”, “Secrets in a weird world”) που τιμούσαν το speed, με κάποια thrash στοιχεία αλλά με τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την πορεία τους στα 90’s με 8 back to back πολύ καλά μέχρι αριστουργηματικά άλμπουμ! Η περίοδος από το “Trapped!” μέχρι και το “Ghosts” ήταν για μένα από τα ομορφότερα μουσικά ταξίδια που μου έχει προσφέρει ποτέ ένα συγκρότημα. Αυτό το υπέροχο power/speed που αργότερα έγινε ακόμη πιο υπέροχο με την προσθήκη της κλασικής ορχήστρας είναι χαραγμένο σε όλους τους φίλους του heavy metal των 90’s.
Η αλλαγή στο line-up με την απομάκρυνση των αδερφών Ευθυμιάδη και την προσθήκη του Smolski στις κιθάρες ποτέ δεν μου έκατσε καλά. Μπορεί να έβρισκα κάποια αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια αλλά η ψυχή της μουσικής των RAGE, είχε χαθεί σε κάτι που παραήταν progressive τόσο γι’ αυτούς αλλά μάλλον ακόμη περισσότερο για τους οπαδούς τους. Οι RAGE δυστυχώς τα τελευταία χρόνια απασχολούσαν ένα πολύ μικρό αριθμό φίλων που κάποτε γέμιζαν ασφυκτικά το Ρόδον!
Ο Peavey αποφάσισε να αλλάξει πορεία και με την απομάκρυνση του Smolski μετά από έντονες μουσικές διαφορές, αποφάσισε να στρέψει το καράβι ξανά στο παλιό καλό ήχο τους που με αυτόν τους αγαπήσαμε. Το “The Devil Strikes Again” του 2016, ήταν και το “Black in Mind pt.2” ηχητικά, αφήνοντας υποσχέσεις ότι το θηρίο δεν πέθανε ακόμη. Δεν βιάζομαι βέβαια να πανηγυρίσω μετά από ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Ελπίζω η επερχόμενη τους δουλειά “Seasons of the Black” να φέρει κάτι ακόμη καλύτερο, αν και μέσα μου κάτι μου λέει ότι οι πιθανότητες είναι λίγες.
Όπως και να έχει οι RAGE έχουν αφήσει πίσω τους μια δεκαετία που θα την ζήλευαν πολλές γνωστές σήμερα μπάντες που προσφέρουν μονό μετριότητες…
Γιώργος Καραγιάννης
Αγαπάω τους Γερμανούς και δεν το κρύβω. Από τις μέρες που ζωγράφιζα το εξώφυλλο του “The missing link” στο θρανίο μου (αφού δεν μπορούσα να κάνω το “Trapped”) μέχρι την απίστευτη εκείνη συναυλία στο Ρόδον, τις φορές που βρεθήκαμε σε τόσες διαφορετικές χώρες, αλλά πάνω απ’ όλα την οργισμένη μουσική τους που συνδυάζει μελωδία, με βραχνάδα και όγκο. Οι RAGE που με έχουν συγκινήσει με τα περισσότερά τους άλμπουμ, ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν άλλο ένα. Ο Peavy Wagner έχει ξαναβρεί την ενέργεια και την όρεξή του και πλέον παρουσιάζει τον 21ο δίσκο του, χώρια τις συλλογές, και τα LMO. Ατελείωτα τα τραγούδια που μας έχουν τρελάνει, από το “Enough is enough”, το έπος “The missing link”, παλιομοδίτικο “Don’t fear the winter”, το απίστευτο “Alive but dead”, το χιτάκι “Deep in the darkest hole”, το κολλητικό “Wash my sins away” ή το πιο πρόσφατο “The devil strikes again”. Στη χώρα μας αγαπήθηκαν έντονα έχοντας τον Σπύρο Ευθυμιάδη στα τύμπανα κι αργότερα τον αδερφό του Σπύρο στην κιθάρα. Αν οι λόγοι σας είναι πατριωτικοί, τότε ένας άλλος Έλληνας ντράμερ, o Βασίλης Μανιατόπουλος θα σας αναθερμάνει το ενδιαφέρον. Τα λάθη τους τα έχουν κάνει οι RAGE, αλλά το ίδιο ισχύει για κάθε σχήμα που βρίσκεται τόσα χρόνια στο προσκήνιο. Αυτή την εβδομάδα, ας ξανασχοληθούμε όλοι μας με το φοβερό αυτό συγκρότημα (όποιας εποχής θέλετε). Εγώ διαλέγω κάτι από το παρελθόν και την εποχή που τους λάτρεψα…
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Καλοκαίρι 1992 σε νησί του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Ο λίγο μεγαλύτερος ξάδερφος ανάμεσα στα άλλα τραγούδια που μου βάζει να ακούσω ήταν και το “Don’t Fear The Winter” των RAGE, άγνωστου για μένα τότε σχήματος, Από το πρώτο δευτερόλεπτο το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που με έκανε να μην μπορώ να «ξεκολλήσω» από το τραγούδι. Το άκουγα όλη μέρα περισσότερες από 30-40 φορές προκαλώντας τρομερό εκνευρισμό σε όσους ήταν γύρω μου (έτσι είναι τα metal νιάτα!). Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με ένα σχήμα που τα μετέπειτα χρόνια παρόλο που είχε τρομερές ανακατατάξεις μελών «τιμούσε την φανέλα» πάντα με κάθε δουλειά του. Συγκρότημα που χωρίς να έχει γίνει ποτέ το τεράστιο όνομα εμπορικά, έχει καταφέρει να «μείνει» στο μυαλό όλων των υγιών οπαδών σαν ένα σχήμα που αργά και σταθερά έγραφε και απέδιδε τραγούδια που είχαν αρχή, μέση και τέλος χωρίς παράταιρα μέρη και ήταν σαφώς ηχητικά 1000% heavy metal, τηρώντας όλες τις «φόρμουλες» της τότε εποχής. Σχήμα που απέκτησε την δική του ταυτότητα και ύφος, ειδικά με τα άκρως «κολλητικά» κιθαριστικά riffs, βάζοντας ένα ακόμα μικρό λιθαράκι στην metal κληρονομιά των νεότερων οπαδών. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι θα μπορούσαν να έχουν γίνει μεγαθήριο στην heavy metal μουσική. Δυστυχώς όμως «τα κυκλώματα» αλλά και ο «ιδιοκτησιακός εγωισμός» του maiman Peavy Wanger δεν τους «ανέβασε ποτέ κατηγορία». Φυσικά και δεν πειράζει -εν μέρη-, όλο αυτό, αφού δεν έχουν προκαλέσει ποτέ κανέναν και δημιουργούν πάντα καλή μουσική. Αυτό αρκεί για να έχουν για πάντα τον σεβασμό και τον οβολό του οπαδού.
Θοδωρής Μηνιάτης
Με μια καριέρα που ξεκινά από το μακρινό 1983 ως AVENGER μέχρι και σήμερα, και με μια πραγματικά πλούσια δισκογραφία, οι RAGE σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν τυχαίοι. Ιδιαίτερα αγαπητοί στη χώρα μας, όχι μόνο λόγω των Ελλήνων που έχουν αποτελέσει μέλη της μπάντας αλλά και μάστορες στον ήχο του μελωδικού speed power, οι RAGE έχουν κυκλοφορήσει δίσκους μνημεία για τον χώρο. Η στροφή τους σε πιο συμφωνικές φόρμες, καθώς και η συνεργασία τους με την Lingua Mortis Orchestra ξένισε τους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς, το τελικό αποτέλεσμα όμως δικαίωσε τον Peavy καθώς η δουλειές τους ήταν απόλυτα επιτυχημένες. H αποχώρηση του Smolski από την μπάντα, σήμανε κατά κάποιο τρόπο την “back to the roots” στροφή των Γερμανών, καθώς η τελευταία τους κυκλοφορία τους ένα χρόνο πριν, το “The Devil Strikes Again” ήταν πιο άμεση σε σύγκριση με τις πιο πρόσφατες δουλειές τους. Και ενώ το νέο άλμπουμ με τίτλο “Seasons Of The Black” βρίσκεται προ των πυλών, δεν ξέρω κατά πόσο πλέον υπάρχει κόσμος που ασχολείται με τους RAGE ( η “μόδα” του power metal, βλέπετε, έχει περάσει….), το σίγουρο είναι όμως αναμένεται με πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον. Και, μεταξύ μας, προκαλώ τον οποιοδήποτε να ανατρέξει στην δισκογραφία τους και να μου βρει ένα πραγματικά κακό τους δίσκο. Ξέρετε πολλές μπάντες εκεί έξω που να μπορούν να υπερηφανευτούν για κάτι ανάλογο;
Θοδωρής Κλώνης
Οι συμπαθέστατοι RAGE είναι από τα συγκροτήματα που την ιδρώνουν τη φανέλα. Έχοντας μια δισκογραφία με 25 δίσκους παρακαλώ, αν μη τι άλλο τους λες και παραγωγικούς. Η επαφή με τους RAGE έγινε σε αρκετά μεγάλη ηλικία, αν θυμάμαι ήμουν πρώτο έτος στη σχολή. Είχα ακούσει το “Soundchaser” και είχα βρει συμπαθητικό το metal που παρουσίαζαν. Το ίδιο διάστημα άρχισα να πηγαίνω προς τα πίσω στη δισκογραφία τους ανακαλύπτοντας τους δίσκους που έκαναν τους RAGE μεγάλο όνομα τη δεκαετία του ’90. Τα “Missing link” και “End of all days” παραμένουν ακόμα και σήμερα οι αγαπημένοι μου δίσκοι από τη μπάντα καθώς μιλάμε για κολοσσιαία άλμπουμ τρομερού metal. Δε θα πρωτοτυπήσω λέγοντας κάτι διαφορετικό ότι μου αρέσει πιο πολύ η δεκαετία του ’80, όταν είχε πρωτοεμφανιστεί το συγκρότημα. Αν και έχουν πέντε δίσκους τους οποίους τους βρίσκω συμπαθητικούς και μέχρι εκεί. Ο Peavy Wagner και η παρέα του, λοιπόν, είναι έτοιμοι να μας χαρίσουν ακόμα μία δουλειά πράττοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να παίζουν αγνό, ανόθευτο, τίμιο heavy metal.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Οι RAGE είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τρομερής μπάντας, που ποτέ όμως δεν κατάφερε να σπάσει τα δεσμά, που την κρατούν μακριά από την εμπορικότητα που απέκτησαν άλλα γνωστά συγκροτήματα του είδους. Οι RAGE ξεκίνησαν το τεράστιο ταξίδι τους το 1984, αρχικά ως AVENGER, και συγκαταλέγονται στους πρωτεργάτες του Γερμανικού heavy/power κινήματος μαζί με τους HELLOWEEN, τους RUNNING WILD και τους BLIND GUARDIAN. Στην πορεία όμως πρόσθεσαν περισσότερα στοιχεία στη μουσική τους, διαφοροποιώντας αρκετά τον ήχο τους από το κλασικό γερμανικό power. Μέχρι σήμερα αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα παραγωγικότητας, με 24 άλμπουμ (πως είπατε;) στα τριάντα τρία χρόνια καριέρας, με την χρυσή τους εποχή στα 90’s να ξεχωρίζει. Και πως να μην ξεχωρίζει με τα άλμπουμ “Trapped!”, “The missing link”, “XIII” και φυσικά το “Lingua mortis” που αποτελεί από μόνο του ένα τεράστιο κεφάλαιο στο heavy metal, καθώς είναι το πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησε metal συγκρότημα με την συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας. Μόνιμο μέλος όλα αυτά τα χρόνια, ο αρχηγός και ιδρυτής της μπάντας Peter “Peavy” Wagner οδηγεί το καράβι μια χαρά χωρίς να στερεύει η έμπνευση του, κυκλοφορώντας την περυσινή χρονιά το πολύ καλό “The devil strikes again” και σε λίγες ημέρες από τώρα, περιμένουμε το νέο άλμπουμ, “Seasons of the black”, με το πρώτο του δείγμα, “Blackened karma”, να είναι άκρως ενθαρρυντικό και γι’ αυτόν τον λόγο θα επιλέξω αυτό το τραγούδι.
Δημήτρης Μπούκης
Από τις αγαπημένες μπάντες μου στα 90s και με ένα σερί δίσκων την δεκαετία εκείνη, που ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλον. Ο Wagner στα 90’s έπιασε ταβάνι σε έμπνευση και μας προσέφερε εξαιρετικές δουλειές καταφέρνοντας να θέσει την μπάντα στις κορυφαίες γερμανικές power της δεκαετίας. Αν και ο αγαπημένος μου δίσκος είναι ο “Trapped!”, ο οποίος όταν έπεσε στα χέρια μου αποτέλεσε σκάλωμα για μεγάλο διάστημα, το αγαπημένο μου τραγούδι από τους RAGE ήταν και είναι το “Fading Hours”. Τι έπος διάολε, τι στίχοι, τι μουσική …τι έμπνευση dammit’!!!
Θάνος Κολοκυθάς
