a
Οφείλαμε στους εαυτούς μας, να βρούμε μία καλή αφορμή για να έχουμε ως Band of the week τους RUSH. Και τη βρήκαμε με τα γενέθλια του Geddy Lee, ο οποίος μόλις έκλεισε τα 66 του χρόνια!!! Ως εκ τούτου, οι Καναδοί prog rockers, είναι στο πιάτο σας. Οι συντάκτες μας αναλύουν ή απλά εκφράζουν τον θαυμασμό τους κι όλοι μαζί, προσπαθούμε να αποφασίσουμε ποιος είναι ο αγαπημένος μας δίσκος τους στο poll που ακολουθεί!!!
Σε μία από τις κλασικότερες ερωτήσεις στον μουσικό Τύπο, «ποια άλμπουμ θα έπαιρνες μαζί σου σ’ ένα ερημικό νησί;», το “Moving pictures” των RUSH, θα ήταν μέσα στην πεντάδα. Χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα από αυτό; Άντε, ας πω ότι τρία από τα πιο αγαπημένα μου σχήματα όλων των εποχών (εκτός από τους RUSH φυσικά), τους έχουν ως βασική τους επιρροή… Τους λάτρεψα στις 70’s prog rock ελεγείες, κόβω φλέβες για τα late 70’s – early 80’s άλμπουμ τους προσκύνησα την πιο ηλεκτρονική τους εποχή (“Grace under pressure” και “Signals” ftw), μου άρεσαν μέχρι και στις ξετσίπωτα εμπορικές τους στιγμές (“Hold your fire”), με ξετίναξαν με το “Counterparts” σε σημείο που να τον θεωρώ από τους κορυφαίους δίσκους που έχω ακούσει στη ζωή μου, από σχήματα με 30 χρόνια ιστορία και γενικώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις η δισκογραφία τους αποτελείται από διαμάντια και μόνο. Αρτίστες από τους λίγους, με άπλετη διάθεση για πειραματισμούς μέχρι εκεί που δεν πάει, κατόρθωσαν παρά την απαιτητική και δύσκολη μουσική που έπαιζαν, να γεμίζουν αρένες από πολύ νωρίς στην καριέρα τους, την ώρα που εμείς αναρωτιόμασταν αν θα μπορούσαν να γεμίσουν το «Ρόδον» ή το Gagarin (φοβερά τα τηλέφωνα διοργανωτών που έψαχναν να τους κάνουν συναυλία, αλλά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το σχήμα που έψαχναν για το Gagarin, πληρωνόταν για να γεμίζει το ΟΑΚΑ)… Κλασικό μου σχήμα που αποτελεί μόνιμη σταθερά στο «τι στο καλό να ακούσω τώρα»; Βάζεις RUSH και ξεμπερδεύεις. Στο random. Όποιο κομμάτι να ‘ναι! Καλό θα είναι να βλέπατε και το documentary “Rush: Beyond the lighted stage”, θα σας βοηθούσε να καταλάβετε πολλά… Αγαπημένα κομμάτια έχω τουλάχιστον δέκα, όμως το instrumental “Leave that thing alone”, πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αφού υπήρξε για χρόνια, σήμα των ραδιοφωνικών μου εκπομπών, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90…
Σάκης Φράγκος
Ειλικρινά τώρα, νιώθω πολύ μικρός και ταπεινός για να περιγράψω το μεγαλείο των RUSH. Μιλάμε για την μεγαλύτερη μπάντα του Καναδά και μια από τις μεγαλύτερες του πλανήτη που αποτέλεσε σημείο αναφοράς και επιρροή για όλους, από τους DREAM THEATER μέχρι τους… VENOM. O συνδυασμός των εξωγήινων φωνητικών του Geddy Lee, του δαιμωνιώδους παιξίματος του Neil Peart στα τύμπανα και της χαρακτηριστικής κιθάρας του Alex Lifeson, είχαν σαν αποτέλεσμα έναν εξωπραγματικό ήχο που πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν αλλά κανείς δεν το κατάφερε με επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της καριέρας τους οι RUSH κινήθηκαν από το hard rock και το heavy metal μέχρι το progressive rock, ενώ υπήρξαν και φορές που πάτησαν και σε πιο εμπορικές φόρμες, πάντα όμως με εκπληκτικά αποτελέσματα και αυτό είναι που κάνει την ακρόαση κάθε άλμπουμ των RUSH μια πραγματική εμπειρία ενώ δεν είναι υπερβολή να πω ότι κάθε φορά που ο ακροατής ακούει έναν δίσκο τους είναι σίγουρο ότι θα ανακαλύψει και κάτι καινούργιο. Με μια λέξη, μαγεία. Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι δεν κατάφερα ποτέ να τους δω ζωντανά. Από εκεί και πέρα η μουσική τους είναι ορόσημο και εκτιμώ ότι θα γίνει αντικείμενο μελέτης και από τις μεταγενέστερες μπάντες και οπαδούς. Όσο για το κομμάτι που διάλεξα, έχει ξεχωριστή σημασία για μένα καθώς μπορεί να μην είναι το καλύτερο τους, είναι αυτό όμως που με μύησε στον μαγικό κόσμο της μουσικής των Καναδών.
Θοδωρής Κλώνης
Θεωρητικά, θα πρέπει για τους RUSH να γράψω ένα κατεβατό. Για το ποιοι ήταν, ποια η σημασία τους για το rock, πόσα είδη, πόσες μπάντες, πόσους καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει, για την κληρονομιά τους, τους δίσκους και τα τραγούδια τους. Δεν μπορώ όμως. Και δεν πιστεύω πως χρειάζεται, καθώς έχουν ειπωθεί τα πάντα, από το 1974 ως και σήμερα. Αλλά θα πω αυτό που πάντα λέω, σε σχετικές συζητήσεις: οι RUSH είναι και έχουν παίξει τα πάντα. All things RUSH λοιπόν, και να νιώθουμε ευλογημένοι που ακούσαμε αυτούς τους τρεις μουσικούς, σε αυτή τη μάζωξη. Κάποιες φορές, όντως πιστεύω πως το σύμπαν συνωμοτεί και οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται, για να εμφανιστούν και να συνεργαστούν ιδιοφυίες σαν τους Καναδούς. Πως ο Θεός απλώνει το χέρι του και ευλογεί, πως η Φύση «κυοφορεί» συγκροτήματα σαν τους RUSH. Δείτε το παρακάτω video. Δεν είναι δεκατρείς, τρεις είναι. Και τους ευχαριστούμε για όλα.
Δημήτρης Τσέλλος
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για τους Καναδούς. Νομίζω έχουν γραφτεί τα πάντα. Η σχέση μου με το τρίο, είναι συναισθηματική. Τους πρωτοάκουσα από έναν καλό μου φίλο και δεν με εντυπωσίασαν με το πρώτο άκουσμα. Όμως οι RUSH δεν συνέθεσαν απαραίτητα για να σε εντυπωσιάσουν από την αρχή. Δεν είναι εύκολη, δεν είναι προβλέψιμη μπάντα. Είναι απρόσμενη, καλοδουλεμένη, συντονισμένη σαν κουρδισμένη μηχανή. Όσο τους ακούς τόσο ανακαλύπτεις την μαγεία τους και την συνθετική ευφυΐα τους. Ακόμα και το πιο απλά δομημένο τραγούδι τους έχει κάτι κρυμμένο. Ακόμακαι η πιο συνηθισμένη μελωδία τους έχρι μέσα κάτι μοναδικό. Η εξέλιξή τους είναι τρομακτική και η επίδρασή τους στην μουσική σκηνή περιγράφεται μόνο σε βιβλία. Βέβαια είναι και σαν το Marmite, που είτε το λατρεύεις, είτε το σιχαίνεσαι. Ζωντανά είναι ένας μουσικός οργασμός και κάθε τους στούντιο δουλειά ήταν μια ανακάλυψη. Προσκυνώ.
Γιώργος “Κay” Κουκουλάκης
Δε νομίζω να πρωτοτυπήσω και πολύ λέγοντας ότι η αντικειμενική τελειότητα και απίστευτη προσφορά των RUSH στην παγκόσμια μουσική γενικά, είναι από τα πλέον αναμφισβήτητα πράγματα στον κόσμο. Οι Καναδοί προπάτορες του προοδευτικού ήχου γενικότερα επηρέαζαν και θα επηρεάζουν γενιές εφ’ όρου ζωής και είναι κάτι που δε θα αλλάξει ποτέ. Μέσα από 19 άλμπουμ το ένα διαφορετικό από το άλλο και με εκπληκτική (τουλάχιστον μέχρι το 1996) συνέπεια και με δίσκους πολλάκις με ένα χρόνο διαφορά μαζί τους, είχαν τον τρόπο να θέτουν τον πήχη ψηλά σε δυσθεώρατα επίπεδα και όλοι δίκαια να τους έχουν κορώνα στο κεφάλι τους. Είναι επίσης μαζί με τους PINK FLOYD ο ορισμός των συγκροτημάτων των οποίων δεν μπόρεσα να γίνω ποτέ μεγάλος οπαδός, όσο και να θέλησα, για διάφορους λόγους, αλλά που σέβομαι περισσότερο απ’ όλους και που αν ποτέ έρχονταν για συναυλία θα ήμουν ο πρώτος που θα πήγαινε να προσκυνήσει. Κι όμως υπάρχουμε κι εμείς που η ολότητα των RUSH μας πέρασε και αν και μας ακούμπησε, δεν μας κράτησε αιχμάλωτους για πάντα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω τόσο στη δική τους περίπτωση, με τους PINK FLOYD έστω έχω το άλλοθι της πρώτης καταχρηστικής τους εποχής που δεν την πάλεψα ποτέ ιδιαίτερα.
Δεν είναι ότι μου έφταιξε ποτέ στους RUSH η ούτως ή άλλως ιδιαίτερη φωνή του Geddy Lee, ούτε ότι από ένα σημείο και μετά τα γούστα μου ξεχειλώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που ήθελα να ακούω ότι γρηγορότερο και βαρύτερο υπήρχε και δεν είχα χώρο για πολλούς πειραματισμούς στη ζωή μου. Το “Test for echo” του 1996 ήταν και το τελευταίο τους άλμπουμ που άκουσα όταν βγήκε, μετά στα επόμενα 3 άλμπουμ υπήρξα αποστασιοποιημένος κριτής και βρήκαν το δρόμο τους με τα ηχεία μου αρκετά μετά την κυκλοφορία τους. Δε μπορώ να υποστηρίξω ότι δεν υπάρχει ενδιαφέροντας ή ποιοτικός δίσκος τους, θα πέσει φωτιά να με κάψει και δίκαια. Σίγουρα θεωρώ την περίοδο 1976-1981 ως την κορυφαία τους με τα πέντε εμβληματικά άλμπουμ που περιέχονται σ’ αυτήν και σίγουρα αν με ρωτήσει κάποιος ποιο είναι το καλύτερο τους δημιούργημα, θα απαντήσω όπως το 90% περίπου των ερωτηθέντων δαγκωτό “2112”. Δεν έχω επ’ ουδενί να προσάψω κάτι το αρνητικό στη μπάντα, η φάση είναι όπως όταν βγαίνεις με τη γκομενάρα και όσο εντυπωσιακή και να ’ναι ξέρεις ότι δεν ταιριάζεις. Έτσι ήταν και είναι η σχέση μου με τους RUSH. Ο σεβασμός και η εκτίμηση φυσικά είναι δεδομένα και τους ευχαριστώ όπως και να ’χει για όσα πρόσφεραν.
Άγγελος Κατσούρας
Το έχω σκεφθεί πολλές φορές. Αν κάποιος μου έλεγε να κρατήσω από όλη την δισκοθήκη μου ένα και μόνο ένα συγκρότημα, θα επέλεγα να κρατήσω την δισκογραφία των RUSH.
Η σχέση μου με την μπάντα ξεκινά από το 1984 , τέσσερα από τα τραγούδια του θεϊκού “Signals” βρίσκονται στις πρώτες μου κασέτες, διαμορφώνουν άθελα τους τα πρώτα μου ακούσματα και έκτοτε σταδιακά χτίζεται μια μεγάλη αγάπη για αυτό εδώ το τρίο από τον Καναδά.
Είναι ένα σχήμα που όταν το ακούω μου συμβαίνει κάτι το μοναδικό. Κάθε φορά που βάζω να ακούσω έναν δίσκο τους, είναι σαν να τον ακούω και να τον ανακαλύπτω για πρώτη φορά, και ας τον έχω ακούσει καμιά εκατοστή φορές όλα αυτά τα χρόνια. Τόσο φρέσκος διατηρείται ο ήχος τους στα χρόνια, πάντα ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο σε κομμάτια τους που έχεις ακούσει δεκάδες φορές στο παρελθόν.
Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, πολλοί μουσικοί αρθρογράφοι στην χώρα μας επέλεγαν να παρουσιάζουν και να μιλούν για τους RUSH μέχρι και το “Moving Pictures” του 1981, αγνοώντας και απαξιώνοντας την επόμενη περίοδο της μπάντας. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Kάθε άλλο.
Η πρώτη περίοδος της μπάντας (1974-1981) φυσικά και περιέχει μερικά από τα πιο σπουδαία τους έργα.”2112”, “Α farewell to kings”, “Hemispheres”, “Fly by night”, “Moving pictures” , “Permanent waves” κτλ. Όλα (εκτός από το “σε αναζήτηση ταυτότητας” θα λέγαμε ντεμπούτο τους) τρομερά albums , μοναδικής ποιότητας hard rock, συνθέσεις που ακόμα και σήμερα σε κάνουν να απορείς με την ευφυΐα τους τόσο στην σύνθεση όσο και στο παίξιμο. Μπορεί να ήταν τρεις, ακούγοντας όμως σαν δεκατρείς. Xαρακτήρισαν τα 70’s και πρόσφεραν στο heavy metal που ερχόταν μια δίοδο και μια προοπτική ότι μπορείς κάνεις τα πράγματα διαφορετικά από το συνηθισμένο. Με την έλευση των 80’s, η επιτυχία των RUSH ήταν τεράστια και υπήρξαν ένα από τα σχήματα βασική επιρροή στους νέους metal μουσικούς που θα έπαιρναν την σκυτάλη.
Η δεύτερη περίοδος που ξεκινά από το “Signals” θα τους βρει με περισσότερα synths στον ήχο τους, μιαs και οι ίδιοι ανέφεραν σε συνεντεύξεις της εποχής να ακούν new wave και σχήματα ηλεκτρονικής μουσικής όπως οι ULTRAVOX, DEVO, POLICE. Η περίοδος αυτή ήταν μια περίοδο ανανέωσης του ήχου της μπάντας που στέφθηκε όμως με επιτυχία, αν αναλογιστούμε τους εξαιρετικούς δίσκος που μας πρόσφεραν όπως η τριάδα “Signals”/ “Grace under pressure”/”Power windows” με μοναδικό μέτριο δίσκο από αυτήν την περίοδο θεωρώ το “Hold your fire”.
Το “Presto” του 1989 θα ξεκινήσει μια νέα περίοδος για το τρίο, με επιστροφή στις κιθάρες και πιο straight rock ήχο απ ότι τα τελευταία επτά χρόνια, μια πολύ σημαντική περίοδος και αυτή κατά την άποψη μου που μπορεί να την ανακαλύψει κάποιος πιο διεξοδικά ακούγοντας δίσκους σαν το θεϊκό “Counterparts” του ‘93 για αρχή και τα εξίσου σπουδαία “Roll the bones”, “Test for echo”, “Vapor trails”, “Snakes & Arrows” και το τελευταίο “Clockwork angels”.
Προς τιμήν τους, αποφάσισαν να μην συνεχίσουν την μπάντα από την στιγμή που ο Neil Peart αποφάσισε να αποσυρθεί από το σχήμα και μάλλον από την μουσική και τις περιοδείες.
Δεν στεναχωριόμαστε όμως γιατί αφήνουν πίσω τους μια τεράστια και πλούσια καριέρα με αμέτρητα και σπουδαία studio και live albums, συναυλίες (thank God που τους είδα στη R:30 tour) και τραγούδια που μελετούνται ακόμα και στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια.
To “Rush: Beyond the Lighted stage” παραμένει ένα από τα πιο σπουδαία documentary που έχουν γυριστεί, το “Rush: album by album” του Martin Popoff ένα πλούσιο και διαφωτιστικό βιβλίο και οι RUSH το σχήμα που ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του. Ένα μουσικό φαινόμενο που δεν έχει βρει αντικαταστάτη αλλά και ούτε πρόκειται να υπάρξει μέχρι ο κόσμος να γίνει στάχτη. Eίναι επίσης ένα συγκρότημα με τους πιο φανατικούς οπαδούς που τους ακολουθούν από γενιά σε γενιά.
Το παρακάτω τραγούδι είναι το πρώτο που άκουσα από τους RUSH πριν από 35 χρόνια και κάθε φορά που το ακούω ξαναγυρίζω στην παιδική μου ηλικία στην οποία μάλιστα είχα επιχειρήσει και να το μεταφράσω, χωρίς μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια.
Happy Birthday Μr Geddy Lee!
Γιάννης Παπαευθυμίου
Οικτίρω τον εαυτό μου που δεν ασχολήθηκα ακόμα όσο θα ήθελα με μία μπάντα σαν τους RUSH. Παιδάκι ήμουν, γυμνασιόπαιδο, όταν ο big brother του κουμπάρου μου μας μύησε στον θαυμαστό κόσμο τους με το μυθικό “Tom Sawyer”. Ήταν μία μεγάλη μουσική στιγμή, μία πανδαισία από νότες και ηχοχρώματα, τα οποία ουδέποτε είχαμε ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Βέβαια, η καρδούλα μου χτυπούσε και φλέρταρε με glam και το sleaze και έτσι δεν κατάφερα μέχρι και σήμερα να επικεντρωθώ με το θηρίο από το Καναδά. Απόλυτος σεβασμός σε μία μπάντα που έχει γράψει τα δικά της χιλιόμετρα στη σκληρή μουσική, που μνημονεύεται από τους απανταχού progsters και που φυσικά είναι κοινώς αποδεκτή από την πλειονότητα των οπαδών της σκληρής μουσικής! Άλλο επίπεδο!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Οι RUSH είναι μια από τις τοπ 5 μπάντες για μένα στην ιστορία της ροκ μουσικής και του heavy metal όντας μια proto metal μπάντα. Ξεκίνησαν ως μια κόπια των LED ZEPPELIN, HUMBLE PIE και YARDBIRDS και, με την άφιξη του (αγαπημένου μου και καλύτερου μετά τον θρύλο της τζαζ Buddy Rich) ντράμερ και ποιητή Neil Peart, μεταμορφώθηκαν στη πρώτη progressive metal μπάντα που έθεσε τα θεμέλια για κάτι DREAM THEATER, FATES WARNING και τόσους άλλους. Λατρεύονται από μπάντες και μουσικούς από όλο το φάσμα της ροκ και heavy metal μουσικής (παράδειγμα ο ντράμερ των FOO FIGHTERS Taylor Hawkins που έχει παίξει το YYZ μαζί με τους Geddy Lee και Alex Lifeson στη διπλάσια ταχύτητα και με απόλυτη ακρίβεια) και στα live τους γίνεται χαμός. Δύο φορές τους έχω παρακολουθήσει ζωντανά και πρέπει πραγματικά να δεις για να πιστέψεις τα όσα μπορούν να καταφέρουν τρία άτομα στη σκηνή. Ο Geddy Lee, love or hate τραγουδιστής του οποίου οι ψηλές νότες ηχούν για κάποιους ως κακοφωνία και σε άλλους προκαλούν ρίγη, όντως παίζει μπάσο πλήκτρα και τραγουδάει όλα την ίδια στιγμή ενώ ο Neil Peart στα σόλο του κατεβάζει σαγόνια και κάνει μάθημα δεξιοτεχνίας. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για τους RUSH που σε ΚΑΜΙΑ κυκλοφορία δεν με απογοήτευσαν και για τους οποίους όλοι οι παιάνες και οι διθύραμβοι του κόσμου δε φτάνουν για να περιγράψουν το μεγαλείο τους. Για τραγούδι θα κάνω τη διαφορά και θα διαλέξω ένα νοσταλγικό και σύγχρονο που αποτελεί και κάτι σαν αποχαιρετιστήριο δώρο. “Oh I wish that I could live it all again!”
Φίλιππος Φίλης
Λοιπόν, ως νέος οπαδός των RUSH, έρχομαι να αποτίσω το δικό μου φόρο τιμής, στο σημαντικότερο rock συγκρότημα του Καναδά. Νομίζω κανένας δεν έκανε τόσο διάσημο στον αμιγώς rock χώρο τους Καναδούς, όσο οι μεγάλοι RUSH. Ένα συγκρότημα που εξελισσόταν δίσκο με δίσκο από ένα bluesy hard rock ήχο του ομώνυμου πρώτου δίσκου στο μεγαθήριο του progressive rock που έβγαλε διαμάντια σαν το γιγάντιο “2112”, “A farewell to kings” και πάει λέγοντας. Που έβαλε μαζί με τους YES, KING CRIMSON, κάποιες φορές τους DEEP PURPLE και λοιπούς γίγαντες τα θεμέλια για αυτό που στη δύση της δεκαετίας του ‘80 θα ξεκινούσαν οι DREAM THEATER (και οι CRIMSON GLORY, παρότι όχι καθαρά progressive συγκρότημα), ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου για τον οργασμό του progressive metal στην επόμενη ακριβώς δεκαετία (SYMPHONY X, SHADOW GALLERY, ύστεροι FATES WARNING, CONCEPTION και η λίστα δε τελειώνει). Αλλά, χωρίς τους RUSH λίγα από αυτά έως κανένα θα ήταν δυνατόν να γίνουν. Σεβασμός και μόνο τους πρέπει, οτιδήποτε άλλο είναι συμβιβασμός. Επιλέγοντας κομμάτι, θα πιάσω αυτό που τα ξεκίνησε όλα για μένα, το “Working man”.
Γιάννης Σαββίδης
Η μπάντα που για εμένα είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του progressive σαν όρος και όχι σαν ταμπέλα. Το “Hemispheres” είναι το πλέον αγαπημένο μου album τους! Δυστυχώς δεν κατάφερα να τους δω live και ζηλεύω τον Φίλιππο Φίλη που τους έχεις δει! Πραγματικά πως καταφέρνανε να αναπαράγουν αυτό τον μεγαλειώδη ήχο ως τρίο είναι μοναδικό! Η επιρροή τους τεράστια στην τεχνική πλευρά της σκληρής μουσικής με πρώτους και καλύτερους τους CORONER που είναι και εκείνοι τρίο! Ο Neil Peart παίζει να είναι ο πιο ολοκληρωμένος και επιδραστικός drummer όλων των εποχών! Χάρις σε αυτόν τα τύμπανα ξέφυγαν από την απλή αναπαραγωγή ρυθμών και απέκτησαν μουσικότητα που μέχρι και σήμερα είναι απαραίτητη όποτε μια μπάντα θέλει να παίξει τεχνικά! Θα τους ευγνωμονώ για όλη μου τη ζωή για όσα μας προσέφεραν με την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια που δραστηριοποιήθηκαν! Αν αποφασίσουν να παίξουν μια φορά για τελευταία φορά θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να είμαι παρών!
Λευτέρης Τσουρέας
