BAND OF THE WEEK: SACRED REICH

Όταν ένα αγαπημένο σχήμα επιστρέφει στη δισκογραφία ύστερα από 23 ολόκληρα χρόνια, δεν βρίσκετε ότι δίκαια κατέχει θέση στο Band of the Week του Rock Hard; Ο λόγος για τους Αμερικάνους SACRED REICH, που στο τέλος του καλοκαιριού κυκλοφόρησαν το “Awakening” αφήνοντας θετικές εντυπώσεις και οι συντάκτες του Rock Hard μαζεύτηκαν να πουν τη γνώμη του για το σχήμα και φυσικά, όλοι εσείς να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο στο poll που ακολουθεί.

Τα χρόνια έχουν περάσει, οπότε θυμάμαι πολύ καλά το ντεμπούτο των Αμερικάνων thrashers που είχα αγοράσει, διαβάζοντας όλα αυτά τα τρομερά που γράφονταν για δαύτους. Ωμό ξυλίκι, φτάσαμε σε σημείο να τους συγκρίνουμε με τους SLAYER, για εμένα όμως η μαγκιά και η αξία του σχήματος φάνηκε στο “American way” (αφού είχε προηγηθεί το μυθικό EP “Surf Nicaragua”). Παρότι η εποχή δεν ευνοούσε να κόβεις ταχύτητες, εκείνοι έβαλαν μελωδία, groove, μέχρι και funk στοιχεία, δείχνοντας ότι τους είχαν γραμμένους όλους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Δεν μιλάω για στίχους, επειδή είχαν δώσει δείγματα γραφής και στις προηγούμενες δουλειές τους, όμως εδώ πέρα δεν μάσησαν να τα βάλουν ποικιλοτρόπως με τη χώρα τους και τις πρακτικές της. Τεράστιος, αγαπημένος δίσκος, μη μασάτε όμως. Όταν είχε κυκλοφορήσει, οι thrashers της χώρας μας το είχαν αποκηρύξει επειδή είχαν ρίξει ταχύτητες. Σιγά μην το έπιαναν τα τζιμάνια το νόημα…
Κλασικά, στην πορεία το thrash metal ακολούθησε φθίνουσα πορεία, έβγαλαν δύο δίσκους ακόμα (εκ των οποίων καλό θεωρώ μόνο το “Independent”) και διαλύθηκαν. Κάπου στα μέσα των 00’s, επανενώθηκαν κι όπως συμβαίνει σε πλείστες περιπτώσεις, ήμουν πάρα πολύ επιφυλακτικός για το τι θα έβλεπα στις συναυλίες τους. Ε, λοιπόν, έτυχε να τους δω τρεις φορές στο εξωτερικό, σε διαφορετικά φεστιβάλ και βλέποντας μόνο τη φάτσα του Phil Rind και τη χαρά του, μου άνοιγε η ψυχή. Κατάφεραν όπου έπαιζαν, να κλέβουν την παράσταση με την ενέργειά τους, το εκπληκτικό setlist και την ψυχή που έβγαζαν! Κάποια στιγμή, σ’ ένα φεστιβάλ του γερμανικού Rock Hard, πλησίασα τον frontman του σχήματος, ο οποίος μου είπε ότι δεν σκόπευαν να βγάλουν δίσκο, αλλά γουστάρουν να βρίσκονται ανά χρονικά διαστήματα και να παίζουν τα παλιά τους τραγούδια να διασκεδάζουν κι αυτοί μαζί με τον κόσμο. Οι καταστάσεις αλλάζουν βέβαια και πλέον, έχουμε στην αγορά το “Awakening”, με τον Dave McClain (πρώην των MACHINE HEAD, που είχε παίξει μαζί τους στα 90’s), δυστυχώς όμως, το θεωρώ χρυσή μετριότητα, παρά την πολύ θετική διάθεση που είχα απέναντί του. Όπως και να έχει, η γνώμη μου δεν αλλάζει για το σχήμα, με το οποίο έχω περάσει πολλές ώρες ακούγοντάς το, αλλά πάνω απ’ όλα, έχω διασκεδάσει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ παρακολουθώντας το live… Ας κάνουν ότι τους καπνίσει στο μέλλον, διότι η ιστορία έχει γράψει ήδη γι’ αυτούς…

Σάκης Φράγκος

Οι SACRED REICH ήταν, είναι και θα είναι πάντα από τις πιο αγαπημένες μου thrash μπάντες. Βασικά δεν γινόταν να είσαι έφηβος στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και να μην πέσεις πάνω στο εξαιρετικό “Surf Nicaragua” το οποίο ήταν ένα απίστευτο δείγμα Αμερικάνικου thrash ήχου. Το “The American way” μας έστειλε αδιάβαστους και μπορεί η συνέχεια με τα “Independent” και “Heal” να μην ήταν ανάλογη αλλά περιείχε και αυτή μοναδικές στιγμές ισάξιες του ονόματος των SACRED REICH. Ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τους λόγους πίσω από τη διάλυση και συνεπακόλουθα πίσω από τη μετέπειτα δισκογραφική απουσία τους (μετά το reunion) αλλά χάρηκα πάρα πολύ με την επιστροφή τους φέτος. Ναι, ο δίσκος δεν φτάνει τα επίπεδα του παρελθόντος αλλά είναι αξιοπρεπέστατος και αυτό είναι που μετράει σε τελική ανάλυση.
Θυμάμαι, λοιπόν, όταν ο Φράγκος μου πρότεινε να πάμε στο Wacken το 2007 για να δούμε μεταξύ άλλων το comeback των SACRED REICH και φυσικά δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για δεύτερη σκέψη. Τα κιλά περισσότερα, οι ταχύτητες ελαφρώς πεσμένες αλλά το χαμόγελο του Rind και η ενέργεια του Arnett ήταν ξανά εκεί! Στο meet & greet διαπιστώσαμε πόσο γαμιστερά άτομα ήταν ενώ λίγα χρόνια μετά στην Αθήνα δεν θα ξεχάσω το live στη χώρα μας με το καπνογόνο στο Gagarin να δημιουργεί στιγμές… Λατινικής Αμερικής στη Λιοσίων! Με την κομματάρα αυτή άνοιξαν τότε…

Σάκης Νίκας

Οι SACRED REICH για τον γράφοντα είναι η εργατική τάξη του Thrash metal  – τίμιοι πλην φτωχοί, απλοί και με thrash μένος χωρίς περιττά φρου φρου και αρώματα. Straightforward Αμερικάνικο thrash metal. Θα συμφωνήσω με τον Άγγελο Κατσούρα πως είναι κάπως τεμπέληδες πράγμα που όντως φάνηκε στον πολυαναμενόμενο καινούργιο δίσκο τους που είναι καλός αλλά κάπως λίγο. Γι’ αυτό και μένω στην παντοτινή αξία του “Ignorance” που από την εφηβεία προσφέρει ατέλειωτο κλωτσομπουνίδι. Μένουμε φυσικά και στο κορυφαίο “The American way” και στο πολιτικό μένος της μπάντας που μας έδωσε ύμνους όπως το ομώνυμο και το “Surf Nicaragua” που τα χώνει στην Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Βασικά, οι SACRED REICH είναι αριστερό, πολιτικοποιημένο thrash metal, αντικαπιταλιστικό, που μας έδωσαν τις στιχάρες “this was once the land of dreams now these dreams have turned to greed in the midst of all this wealth the poor are left to help themselves. A capitalist’s democracy no one said that freedom’s free lady liberty rots away no truth, no justice the American way”. Ένας παραπάνω λόγος για να συνεχίσω να πίνω στο όνομα τους!

Φίλιππος Φίλης

Έχοντας κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα thrash ντεμπούτα όλων των εποχών (“Ignorance”) , οι SACRED REICH υπήρξαν κάποτε αυτό που θα λέγαμε the next big thing μετά τους SLAYER. Για κάποιο λόγο όμως μετά το (για μένα εκπληκτικό, για άλλους όχι και τόσο) “The American way” η μπάντα άρχισε να χάνει τη δυναμική της και έτσι τα άλμπουμ “Independent” και “Heal” που ακολούθησαν, ενώ δεν ήταν κακά δεν είχαν την απήχηση που θα ήθελαν στον κόσμο. Η διάλυση ήταν μοιραία και αναπόφευκτη αλλά ύστερα από τόσα χρόνια δισκογραφικής απραξίας η έκπληξη ήρθε με τη μπάντα να κυκλοφορεί νέο δίσκο και με ελαφρώς ανανεωμένη σύνθεση. Το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές και συμπαθέστατο, χωρίς όμως να μιλάμε για το comeback της χρονιάς. Παρόλα αυτά έχουμε να κάνουμε με μια τίμια δουλειά που από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας της δείχνει να προσελκύει το ενδιαφέρον του κόσμου. Ελπίζοντας σε μια ακόμη καλύτερη συνέχεια για τους λεβέντες από την Αριζόνα, πάω να ακούσω κάτι latin…

Θοδωρής Κλώνης

Προσωπικά, από τις αδικημένες μπάντες στο χώρο του thrash. Όχι ότι δεν είναι γνωστοί προφανώς, αλλά γιατί θα μπορούσαν να είναι ακόμα περισσότερο και «μεγαλύτεροι». Αν το ήθελαν ή το κυνηγούσαν ακόμα περισσότερο και οι ίδιοι ίσως.
Η πρώτη επαφή έγινε στην τρυφερή μεταλλική ηλικία και με δαύτους και ακούγοντας το “American way” (κλασικά) σε μία από τις τόσες κασέτες-συλλογές (επίσης κλασικά) της εποχής, η οποία ήταν αφιερωμένη στο thrash metal. Κόλλημα. Η groove-α, η φωνή του Phil Rind, αλλά και το στιχουργικό κομμάτι, με κέρδισαν με το «καλημέρα». Βέβαια, μου χρειάστηκε λίγα χρονάκια ακόμα για να αρχίσω να εμπεδώνω και να καταλαβαίνω καλύτερα το στιχουργικό υπόβαθρο του σχήματος (άλλο στα 12, άλλο στα 15-16), αλλά το μουσικό ήταν σταθερά εκεί. Μόλις το στιχουργικό μπήκε δυνατά στο παιχνίδι, τότε το όλο θέμα έμοιαζε με ένα παζλ που του έλειπε το τελευταίο κομμάτι για να συμπληρωθεί και να μπορείς να το απολαύσεις όπως ακριβώς πρέπει.
Στην πρώτη της περίοδο, η μπάντα έβγαλε 4 δίσκους, που ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο, με συνεχή ηχητική εξέλιξη, πειραματισμό χωρίς κανένα απολύτως όριο και ακόμα και το παρεξηγημένο “Heal” που «έκλεισε» εκείνη τη δισκογραφική εποχή τους, είναι δίσκος με διαμαντάκια μέσα, όπως το ομότιτλο, το “Low”, το “I don’t care” και η διασκευή στο “Who do you want to be?” των θεούληδων OINGO BOINGO (Danny Elfman παρακαλώ πολύ). Ίσως η πιο «Αμερικανοβλάχικη» προσέγγιση του σχήματος σε αρκετά σημεία να ξένισε κόσμο, όμως, προσωπικά, το βρίσκω εξαιρετικό. Η αγάπη παραμένει το “American way”, όπου εκεί πραγματικά οι άνθρωποι άγγιξαν το 10, καθώς αν μου βρείτε ένα κομμάτι που να υστερεί, θα σας παραδεχθώ. Όμως και οι 4 δίσκοι είναι υψηλότατου επιπέδου. Κάτι που δυστυχώς δεν είναι το φετινό τους άλμπουμ (και πρώτο μετά από 23 χρόνια), “Awakening”, που όσο και αν ήθελα να το αγαπήσω, με απογοήτευσε. Ίσως κάποια πράγματα να πρέπει να μένουν ως έχουν. Ίσως κακιά στιγμή; Άλλωστε όλοι έχουν. Αλλά δε στέκεται για κανένα λόγο δίπλα στα προηγούμενα 4. Αυτό που πάντα γούσταρα στη μουσική των SACRED REICH ήταν η ικανότητα που είχαν να μεταπηδούν από τα σημεία τίμιου ξύλου σε πιο αργόσυρτα και groove-άτα, να εναλλάσσουν τις επιρροές και τον ήχο τους ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι, να σου πετάνε τραγούδια που να λες «αυτό από πού ήρθε τώρα» (καλή ώρα το υπέροχο “31 flavors” μέσα στο “American way”) και όμως, όποια και αν ήταν η ηχητική προσέγγιση, κατάφερναν να έχουν τον ήχο τους. Δεν τα λες και λίγα! Άλλωστε, όταν έχεις προσφέρει μερικούς από τους πλέον χαρακτηριστικούς και διαχρονικούς metal ύμνους, όπως τα “Surf Nicaragua”, “American way”, “Death squad” και “Who’s to blame”, έχεις καβατζώσει τη θέση σου στο πάνθεον της ιστορίας.
Σπουδαία thrash μπάντα, σπουδαία τραγούδια, σπουδαίοι πραγματικά στίχοι και ένα σύνολο που έχει «τιμήσει τη φανέλα» για τα καλά! Ωραία ευκαιρία ήταν αυτή να βάλω τη δισκογραφία να παίζει στο σερί (εκτός του “Awakening”).

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Οι SACRED REICH θα είναι για πάντα ένα από τα συγκροτήματα που θα παρακολουθώ κάθε δισκογραφική τους κίνηση. Παρόλο που δεν συγκαταλέγονται στα πολύ αγαπημένα μου, εντούτοις είναι ένα από αυτά που θα μου θυμίζουν τα εφηβικά μου χρόνια όταν «μπήκα» στα μονοπάτια του σκληρού ήχου. Το ep “Surf Nicaragua” του 1987 και τα albums “Ignorance” του 1987 και “The American Way” του 1990, έδωσαν την ώθηση που χρειαζόταν το σχήμα για να γίνει άλλο ένα αγαπημένο όσων ασχολούνταν με το thrash metal και να κερδίσουν τον παγκόσμιο σεβασμό. Θυμάμαι σαν τώρα ότι ειδικά όταν κυκλοφόρησε το “The American Way”, όλες οι metal εκπομπές μετέδιδαν συνεχώς το ομώνυμο τραγούδι. Δυστυχώς οι μετέπειτα δυο δουλειές τους δεν έφτασαν –για μένα- το συνθετικό επίπεδο των προηγούμενων, και έτσι «έπεσαν» λίγο στα γούστα των οπαδών. Φέτος όμως με την καινούργια τους προσπάθεια “Awakening”, νομίζω ότι έκαναν ένα πολύ καλό comeback αφού το album είναι σχεδόν εξαιρετικό. Μακάρι να αποτελέσει την αρχή για να ξανά ακούσουμε ωραία ξεσηκωτικά τραγούδια από αυτούς για το metal χρειάζεται ακόμα τις παλιές καραβάνες για να δείχνουν τον δρόμο!

Θοδωρής Μηνιάτης

Thrasher δε με λες σε καμία περίπτωση. Αλλά υπάρχουν κάποιες μπάντες εκεί έξω που παίζουν αυτό το «χορευτικό» thrash το οποίο καραγουστάρω μέχρι αηδίας. Και το γουστάρω γιατί προσφέρει μία αλητεία όμορφη, με τα σορτσάκια, τα ασπροπάπουτσα, τις φράντζες και αυτό τον ρυθμό που με εξιτάρει. Ναι, είμαι οπαδός των SACRED REICH από την πρώτη φορά που άκουσα το “American way” σε κάποιο μαγαζί. Έρως! Τρομερή μπάντα, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που λατρεύω και θα λατρεύω στο thrash μακριά από γκαρκάλια και πεντάλφες! Μόνο skate, βερμούδα και στο τσακίρ κέφι το άσπρο αμάνικο που στα 80’s αν δε το φόραγες σε λέγανε και φλώρο! Να τα λέμε όλα! Μπαντάρα!

Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης

Οι SACRED REICH, αποτελούν τεράστιο κεφάλαιο για το thrash metal. Δεν είναι απλά το συγκρότημα, που έβγαλε ένα από τα άλμπουμ (“Ignorance”), που κοίταξε στα μάτια το “Reign in blood” των SLAYER από πλευράς ταχύτητας. Δεν είναι μόνο ένα από τα πλέον συνειδητοποιημένα πολιτικά σχήματα του χώρου, με σαφή θέση ενάντια στα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου (“Death squad”), και το τότε καθεστώς του Ronald Reagan (“Surf Nicaragua”), χώρια το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο, ακόμα και δοσμένο με ουτοπικό τρόπο (“One nation”). Δεν είναι καν, το ότι ο μεγάλος Dave McClain έπαιξε στο φοβερό και τρομερό “Independent” (1993), προτού πάει να διαλύσει το drum kit στους MACHINE HEAD. Είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Αποτελούν συγκρότημα – φάρο για τους ανοιχτόμυαλους ακροατές μέσω του “31 flavors”, που έριξε μέσα σε μερικά λεπτά ερεθίσματα για μια ζωή (RED HOT CHILI PEPPERS, STING, METALLICA, BLACK SABBATH, FAITH NO MORE, JIMI HENDRIX, PRINCE, FISHBONE, NWA, MR. BUNGLE), και από εκεί, όποιος ένιωθε το μήνυμα που ήθελαν να επικοινωνήσουν, διάβαινε. Οι ίδιοι μετά το “Heal” (1995) γίνανε αυστηρά συναυλιακό συγκρότημα, και ενώ γενικά, δεν το επικροτώ, στη περίπτωση τους, είναι αλλιώς τα πράγματα. Όπως μας δίδαξαν στο Κύτταρο προ 2ετίας, ο παλιός είναι αλλιώς, και παίρνει κεφάλια άμα λάχει. Και το καινούργιο άλμπουμ “Awakening” αποτελεί μια πολύ ωραία επιστροφή με λίγο από όλες τις φάσεις τους, και τον Dave McClain να λυσσομανάει στα τύμπανα. Επιλέγοντας κομμάτι, θα επιλέξω το εναρκτήριο του αγαπημένου μου δίσκου τους.

Γιάννης Σαββίδης

Εντάξει, και μόνο τα υπερθεϊκά “Ignorance”, “The American way” αλλά και για το EP “Surf Nicaragua” φτάνουν για να θεωρούμε τους Αμερικανούς σαν ένα από τα κορυφαία σχήματα που “γέννησε” το thrash metal. Θυμάμαι όταν είχε βγει το “Ignorance” να έχουν πάθει παράκρουση όλοι οι thrashers και να μιλούν για τους νέους SLAYER. Ήταν μοναδική η ενέργεια που απόπνεε το ντεμπούτο τους και επιπλέον κυκλοφόρησε σε μια χρονιά που το thrash είχε αρχίσει να γιγαντώνεται σε όλη την υφήλιο. Η συνέχεια τόσο με το “Surf Nicaragua” EP αλλά και με “The American way” που κυκλοφόρησε με το έμπα των 90’s, δεν άφηναν περιθώρια παρά να τους λατρέψεις. Οι κυκλοφορίες των ”Ιndependent” και “Heal”δεν έλαβαν την απαραίτητη στήριξη συν το γεγονός ότι ο σκληρός ήχος είχε πλέον αλλάξει έχοντας ως αποτέλεσμα μερικά χρόνια αργότερα θα διαλυθούν.
Θα επανέλθουν το 2006, μάλιστα πέρασαν και από το Wacken το 2007 και μάλιστα είχα την τύχη να τους δω εκεί. Παρόλο που δήλωναν ότι δε θα ηχογραφούσαν κάποιο νέο δίσκο, το συμβόλαιο με την Metal Blade ήρθε να ανατρέψει αυτό το γεγονός με το “Αwakening” να κυκλοφορεί. Σε μια χρονιά που οι παλιές καραβάνες (βλέπε OVERKILL, DEATH ANGEL, FLOTSAM & JETSAM) κυκλοφόρησαν εξαιρετικά νέα albums, ο νέος δίσκος των SACRED REICH προσωπικά δεν με εντυπωσίασε. Χωρίς να είναι κακός δίσκος, του λείπε αυτό το κάτι, αυτή η δυναμικότητα που έπρεπε να έχει ώστε να δηλώνει ένα τρανταχτό παρόν μετά από τόσα χρόνια δισκογραφικής απουσίας .Έχει τις στιγμές του, αλλά σαν τελικό σύνολο ήθελα κάτι παραπάνω. Παρόλα αυτά αγαπάμε SACRED REICH.

Γιάννης Παπαευθυμίου

Τούτοι εδώ οι Αμερικάνοι, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Μπορεί οι απαρχές τους να ορίζονται πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με δισκογραφική παρουσία που όσο περιορισμένη κι αν είναι, τόσο εξαιρετική θα την χαρακτήριζα. Το μελωδικό τους Heavy-thrash είχε ανέκαθεν κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα και μια ευθύτητα που μας κέρδισε εξ αρχής. Στη χώρα μας έχουν αρκετούς πιστούς, ενώ σε γενικές γραμμές δεν μπορούν να θεωρούνται πετυχημένοι. Τώρα βέβαια, πόσοι από την πολιτεία της Arizona μπορούν περήφανα να δηλώσουν πετυχημένοι δεν ξέρω (μόνο μεγέθη σαν τους FLOTSAM & JETSAM και ATROPHY μπορώ να αναφέρω ως συγκρίσιμα μεγέθη από εκεί). Η συνεργασία τους με την Metal Blade και τον παραγωγό Bill Metoyer τους ανέδειξε γρήγορα ως ένα από τα πιο υποσχόμενα συγκροτήματα και όταν έσκασε στην αγορά το “Ignorance” έκανε εντύπωση. Ακολούθησε και το φοβερό ΕΡ “Surf Nicaragua”, κι εδραιώθηκαν με τους καλοδουλεμένους, αντιπολεμικούς, στίχους τους και το σύγχρονο thrash τους. Βέβαια τίποτα δεν ξεπερνά για μένα το “The American way” του 1990, με τον ογκώδη, μοντέρνο και πιο METALLICA ήχος τους. Το “Awakening” που κυκλοφορεί σήμερα, είναι ό,τι καλύτερο μας έδωσαν από τότε, αφού το “Independent” και το “Heal” ήταν ένα-δυο σκαλιά πιο κάτω. Δισκάρα που μας θύμισε πόσο μας λείπει η φωνή του Phil Rind, αλλά και το ιδιόμορφο στυλ των SACRED REICH. Στα αξιοσημείωτα και η επάνοδος του Dave McClain στα τύμπανα, μετά από το πολυετές πέρασμά του από τους MACHINE HEAD. Για όσους δεν γνωρίζουν την μπάντα, προτείνω σε σειρά να ακούσουν τα παρακάτω ως εισαγωγικά τραγούδια, πριν βάλουν το “Awakening” για να κατανοήσουν το μουσικό τους εύρος:
“Surf Nicaragua”, “American way”, “Who’s to blame?”, “Independent”, “Crawling” και “Heal”.
Για μένα, είναι εφηβικό κόλλημα οι SACRED REICH και θα τους ακούω εσαεί.

Γιώργος “I don’t care” Κουκουλάκης

Στα mid tempo τους δεν έχουν αντίπαλο! Είναι μακράν η πιο πωρωτική thrash μπάντα όταν παίζει σε αυτές τις ταχύτητες! Μου έχουν γίνει απωθημένο γιατί στο Brutal Assault του 2017 παίχτηκε το πιο τρελό σκηνικό που έχω ζήσει στη συναυλιακή μου ζωή: Ξεκινάνε και έρχεται ένα κατάμαυρο σύννεφο πάνω από την κεντρική σκηνή, γεγονός που με τρόμαξε! Περισσότερο, όμως, με τρόμαξε το γεγονός ότι αν και είχαν μόλις ξεκινήσει, λίγα λεπτά μετά την έναρξη της βροχής κόπηκε ο ήχος στην κιθάρα! Ε αυτό ήταν! Έτρεξα πανικόβλητος να φύγω και δευτερόλεπτα μετά ξεκίνησε καταιγίδα! Δυστυχώς τους έχασα όταν τελείωσε η ολιγόλεπτη νεροποντή, μιας και ξανανέβηκαν στη σκηνή και έπαιξαν! Και δεν τους είδα στην Αθήνα όταν ήρθαν… Συναυλιακό απωθημένο λοιπόν!

Λευτέρης Τσουρέας

Μπάντα-λατρεία για τη σημερινή εβδομάδα. Και ποια thrash μπάντα δε λατρεύω βέβαια θα πουν όσοι με ξέρουν πολύ καλά, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με SACRED REICH κύριοι, τους οποίους λατρεύεις και σαν στάση ζωής πέρα από το ούτως ή άλλως θεϊκό μουσικό υπόβαθρο που είχαν και ιδιαίτερα ως το 1990. Στο ξεκίνημα τους με το “Ignorance” το 1987, μέχρι και ο ανέκαθεν στρυφνός και έτοιμος να κακολογήσει τους πάντες και τα πάντα Kerry King των SLAYER, τους είχε βγάλει το καπέλο για την δύναμη και την ταχύτητα με την οποία παίζανε. Το συγκεκριμένο ντεμπούτο όχι απλά είναι στα κορυφαία όλου του μεταλλικού ήχου γενικότερα, αλλά και στο τοπ 20 του είδους ειδικότερα με συνοπτικές διαδικασίες (για να μη βάλω πολύ μικρότερο νούμερο). Και φυσικά ποτέ ΔΕΝ επανέλαβαν ανάλογο δίσκο, το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Οι SR πώρωναν τον κόσμο με τους φοβερούς τους στίχους μεταξύ άλλων, την τσαμπουκαλεμένα πεντακάθαρη φωνή του μπασίστα/τραγουδιστή Phil Rind (από τις καλύτερες και χαρακτηριστικότερες που πέρασαν ποτέ), τα τύμπανα του Greg Hall που κομμάτιαζαν τα πάντα στο διάβα τους, με τον ευτραφή τυμπανοκρούστη να έχει και υπέρμετρη τεχνική εκτός από δύναμη και παρά τον σεβαστής ποσότητας όγκο του και φυσικά… ΟΙ ΚΙΘΑΡΕΣ!

Τα λεπιδοφόρα riff του Jason Rainey μια ζωή προετοίμαζαν το έδαφος σε κάθε τους κομμάτι για να έρχεται η κατάλληλη στιγμή που ο Wiley Arnett μπαίνει και απλά ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ. Από τους πλέον καταρτισμένους lead κιθαρίστες με απόλυτα προσωπικό ήχο, με απίστευτα παιχνιδίσματα πάνω στο τάστο και άρτια εκτέλεση σε κάθε περίπτωση. Ο απόηχος του “Ignorance” οδήγησε σε απόλυτο σεβασμό του ονόματος τους και ένα ΕΡ, το θρυλικό “Surf Nicaragua”, έμελλε να τους διατηρήσει στο προσκήνιο με το φοβερό ομότιτλο κομμάτι του και την απίστευτη διασκευή του “War pigs” των πατέρων BLACK SABBATH. Η μεγάλη τους εμπορικά και σε αναγνωρισιμότητα στιγμή, είναι φυσικά το “The American way” το 1990, ένα από τα πλέον πιασάρικα (όχι όμως εμπορικά) άλμπουμ όλων των εποχών, καυστικό από το εξώφυλλο μέχρι τους αιχμηρούς στίχους-δριμεία επίθεση προς κάθε πολιτικάντη, οι στίχοι τους ποτέ δεν κωλώσανε γενικά και ήταν αιτία έξτρα θαυμασμού από τους περισσότερους «ουδέτερους» όσον αφορά τη μουσική τους. Οι SR έτσι πήρανε στο πλευρό τους πολλούς κλασικομεταλλάδες, ενώ μέχρι και ούγκανοι κάφροι κάθε λογής βγάλανε καπέλο στην μαγκιά τους και την όλη τους προσέγγιση της εποχής. Ότι ανεβαίνει όμως λένε ότι κατεβαίνει κι εκεί κάπου σβήνει οριστικά το κάρβουνο από το τρένο που κατάπινε τα χιλιόμετρα αβίαστα.

Χωρίς να είναι κακοί στη συνέχεια, τα δύο άλμπουμ που ακολούθησαν (“Independent”/”Heal”), δεν έφτασαν ποτέ τα ίδια επίπεδα απ’ όλες τις απόψεις, επιθετικότητα, έμπνευση, εμπορικότητα κι ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Ο σεβασμός παρέμενε αλλά με το thrash σε τέλμα, ύφεση και σχεδόν ολικό αφανισμό, η μπάλα πήρε και τους Αμερικάνους και διέλυσαν μέσα σε πίκρα μεγάλη. Η είσοδος του παιχταρά Dave McClain εκείνη την περίοδο τους έδωσε μεν φρεσκάδα, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν το παραπάνω βήμα. κι έτσι άδοξα τέλειωσε η πρώτη τους φάση σαν συγκρότημα. Εξαιτίας επανακυκλοφοριών του “Ignorance” και του “Surf Nicaragua” σε ένα πανέμορφο κουτί από τη Metal Blade, είχαν δείξει σημάδια δραστηριότητας το 2006 και μετά άρχισαν σιγά-σιγά να ξαναπαίζουν σε φεστιβάλ, με την παρουσία τους μάλιστα να κρίνεται υπέρ του δέοντος ικανοποιητική. Όσο περνούσαν τα χρόνια και οι εμφανίσεις αυξάνονταν, η μπάντα γινόταν μία καλοστεκούμενη μηχανή εμπειρίας, εμπειρία που βίωσα στο πετσί μου το 2009 στη Γαλλία και το Hellfest, όπου τους είδα καπάκι μετά τους MACHINE HEAD να βάζουν φωτιά σε μία σκηνή, και μάλιστα σε εμφάνιση που κάλεσαν τον Dave McClain μαζί τους (τον αιώνιο αδερφό τους όπως λέγανε) να παίξει μαζί τους τα “Independent” και “Blue suit, brown shirt” με τα τύμπανα να κοντεύουν να φεύγουν από τη θέση τους.

Η ώρα ήρθε να τους δει και μία ολόκληρη γενιά Ελλήνων ξανά το 2012, μετά από μία πολύ αμφιλεγόμενη επίσκεψη το 1990 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου οι φήμες που υφίστανται λένε ότι δεν δικαιολόγησαν το μεγάλο τους όνομα και ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, στο δε Gagarin άναψαν πυρσοί από την αρχή με το “Independent” ως το τέλος με το “Surf Nicaragua” που κάνανε και ντου όσοι ήταν απ’ έξω, ενώ κανείς ποτέ δε θα ξεχάσει ότι τέλειωσε η συναυλία και πούλησαν τα μπλουζάκια τους από τη σκηνή για να μη φάνε καπέλο στην τιμή και τα πληρώσουν οι οπαδοί ακριβότερα, ΘΑ ΣΕΒΕΣΤΕ! Αν και ήταν κατηγορηματικοί για μη κυκλοφορία δίσκου (από ποιους AT THE GATES, SANCTUARY, CORONER κτλ το άκουσα πρώτα αυτό να δεις), τελικά ήρθε η φετινή χρονιά για να βγει το πέμπτο αρκετά καλό άλμπουμ τους “Awakening”. Με τον Dave McClain πίσω στις επάλξεις και με τη μυστηριώδη φυγή του Jason Rainey και τη θέση του να καλύπτεται από τον μόλις 23 (τα κλείνει μεθαύριο) ετών Joey Radziwill, βρήκαν τον αέρα ανανέωσης που επιζητούσαν και έτσι είναι πλέον και πάλι έτοιμοι να οργώσουν τον κόσμο κατά την προσφιλή τους συνήθεια τα τελευταία χρόνια.

Αν και τους θεωρώ μέγιστους τεμπέληδες κι ότι έχουν πολύ ασφαλή λογική σαν μπάντα (30κάτι λεπτά τα άλμπουμ, σετ που δεν αλλάζει στις συναυλίες ούτε με αίτηση και όχι ιδιαίτερα μεγάλης διάρκειας), εντούτοις τους καταλογίζω ότι υπήρξαν τίμιοι και δεν κυνήγησαν την εμπορικότητα αλλά για πολλά χρόνια κράτησαν χαρακτήρα και τελικά βγάλανε το δίσκο (άσχετα αν άρεσε ή όχι) όταν έκριναν ότι ήταν έτοιμοι. Εξαίρω την συναυλιακή τους δραστηριότητα και απόδοση, καθώς όσο περνάνε τα χρόνια τόσο συχνότερα παίζουν σε κάθε πιθανό κι απίθανο μέρος του κόσμου, η απόδοση τους γίνεται εκπληκτική και αν δεν είσαι άμπαλος ή επικίνδυνος για την κοινωνία με τις απόψεις σου γενικότερα, φεύγεις έχοντας καταδιασκεδάσει, δίνοντας και παίρνοντας σεβαστή ποσότητα μπουνιών/κλωτσιών/πτήσεων από τη σκηνή και συνολικά ξέρεις ότι όσο και να θες να τους ψέξεις για πολλά, τους χρωστάς στιγμές ανεμελιάς, πώρωσης και παλιού μεγαλείου που ελάχιστοι σου έχουν προσφέρει ή θα σου προσφέρουν στο μέλλον. Ξέρω ότι το έχω γράψει πάνω από μία φορά, αλλά δε θέλω ούτε στιγμή να ξεχνιέται σαν γεγονός. Οι SACRED REICH ήταν η τελευταία μπάντα που είδε ο φίλος μας ο Πολωνός και η τελευταία φορά που τον είδαμε οι περισσότεροι να κάνει αυτό στο οποίο ήταν ο καλύτερος όλων μας, να ξυπνάει το κοινό και να το ζει στο έπακρο. Αυτό το band of the week, θέλω να πιστεύω ότι έστω και νοερά, είναι αφιερωμένο από όλους μας στη μνήμη του. Για σένα φιλαράκι!
Άγγελος Κατσούρας