Ξεχασμένοι; Από άλλους μπορεί, όχι όμως από το Rock Hard. Οι SAVIOUR MACHINE (υπό τη μορφή του Eric Clayton and the Nine), έρχονται στη χώρα μας μετά από πολλά-πολλά χρόνια, στα πλαίσια του Demon’s Gate Festival την Παρασκευή και το Σάββατο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα. Οι συντάκτες του Rock Hard, μιλούν για το συγκρότημα αυτό κι όλοι εσείς, όπως πάντα, μπορείτε να ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο.
Eric Clayton… Ο άνθρωπος με τη μαγική, μπάσα φωνή. Ακούγαμε, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, για έναν περίεργο τύπο, μ’ ένα διαμάντι στο μέτωπο που παίζει ένα περίεργο είδος prog και τρέχαμε στα mailorder να βρούμε τα πρώτα άλμπουμ των SAVIOUR MACHINE… Αλήθεια, αυτό το ντεμπούτο, τι συνθέσεις είχε; Τι έμπνευση; Κι αυτή η φωνή… Το κάτι άλλο. Ξεκινά με “Carnival of souls” και σε παίρνει και σε σηκώνει… Σχεδόν εφάμιλλο το δεύτερο άλμπουμ, αλλά στη συνέχεια, τον κατάπιε το μεγαλόπνοο concept του “Legend”, με διαρκή και καλπάζουσα φθίνουσα πορεία, μέχρι που τον οδήγησε στην παράνοια. Έρχονται για live, δεν μένει τρίχα που να μην σηκωθεί κάγκελο (τότε είχα πολύ περισσότερες!!!). Εξαφανίστηκε από το προσκήνιο κι έπρεπε να περιμένουμε τον Arjen Lucassen μέσω των AYREON, να του δώσει βήμα να απολαύσουμε εκ νέου τη φωνή του. Ακόμα θυμάμαι τον θαυμασμό του πανύψηλου Ολλανδού για τη φωνή του Clayton… Επιτέλους, πολλά χρόνια μετά, έχουμε την ευκαιρία να ξαναδούμε επί σκηνής τον Eric Clayton να ερμηνεύει τραγούδια των SAVIOUR MACHINE στο Demon’s Gate Festival και δεν θα την χάσω για κανέναν λόγο. Τραγούδι, δεν μπορώ να βάλω άλλο από…
Σάκης Φράγκος
Είναι μερικές φορές που από καθαρή τύχη έρχεται ένας δίσκος στα χέρια σου και προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου από αυτό που άκουσες. Δευτέρα Λυκείου πρέπει να πήγαινα όταν ένας γνωστός αποφάσισε να μου δώσει κάποια CD που πλέον δεν τα άκουγε και ένα από αυτά ήταν το ντεμπούτο των SAVIOUR MACHINE. Ε, τι να λέμε τώρα; Ένας από τους σημαντικότερους δίσκους των 90’s το λιγότερο! Οι SAVIOUR MACHINE είναι ένα συγκρότημα που άφησε μία τεράστια μουσική κληρονομιά ανεκτίμητης αξίας, επηρεάζοντας άπειρες μπάντες, δημιούργησαν το λεγόμενο christian goth metal, με απίστευτες θεατρικές παραστάσεις και την φωνή του Eric Clayton να καθηλώνει. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια σε αυτήν εδώ την περίπτωση, παρά μόνο να αφήσουμε την μουσική να μιλήσει για εμάς. Η συναυλία του Σαββάτου στο Demons Gate Festival είναι απλά από αυτές που δεν χάνονται. Από κομμάτι, πραγματικά δεν ήξερα ποιο να επιλέξω.. Αυτή η εισαγωγική μελωδία.. Τι δισκάρα ήταν αυτή ρε παιδιά;
Δημήτρης Μπούκης
Οι SAVIOUR MACHINE είναι μία πάρα πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Είναι από εκείνες τις μπάντες που στα 90’s έκαναν ένα «μπαμ» και μετά, σαν να είχαν μανία αυτοκαταστραφής, εξαφανίστηκαν. Είναι από εκείνες τις μπάντες που έχουν έναν τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό ήχο, που το αγαπημένο σπορ της «κατηγοριοποίησης» εξαφανίζεται από το στοίχημα. Είναι από εκείνες τις μπάντες που ακουμπάνε ευαίσθητες χορδές ανθρώπων από διάφορα και ετερόκλητα είδη της αγαπημένης μας μουσικής. Είναι από εκείνες τις μπάντες που βγάζουν κάποια στιγμή ένα (στην περίπτωσή μας δύο, αλλά ειδικά αυτός ο ένας παραήταν) δίσκο που έστω και χωρίς τον αντίστοιχο εμπορικό αντίκτυπο, καταφέρνει και εδραιώνεται στις συνειδήσεις εκείνης της γενιάς (ή και γενιών, αφού πάνω-κάτω δύο διαφορετικές ήμασταν) μεταλλάδων ως «αριστούργημα» και όχι άδικα. Είναι από τις μπάντες που αν έχεις δει live, δε μπορεί αυτή η εμπειρία να μην είναι ακόμα και σήμερα μία από τις κορυφαίες συναυλιακές ολόκληρης της ζωής σου. Προσωπικά, άνετα στο top10!
Όταν βγήκε, τότε, το 1993, το “Saviour Machine I”, ένα σοκ το πάθαμε όσοι το ακούσαμε. Είτε εκείνη τη χρονιά, είτε (οι περισσότεροι) το 1996 όταν και επανακυκλοφόρησε από την Massacre και έγινε πολύ πιο προσβάσιμο. Κεραυνός! Ένας δίσκος με progressive, με gothic, με συμφωνική αισθητική της εποχής, με τόσες επιρροές, αλλά ταυτόχρονα τόσο μοναδικός ηχητικά. Δεν μπορούσες να πεις «μοιάζει με τους τάδε». Ήταν αυτό που έπαιζαν. Και μπροστά, μία φωνή που προκαλούσε ρίγη! Μία προσωπικότητα, ο κύριος Eric Clayton, που τόσο με τη φωνή, αλλά όσο και με το παρουσιαστικό του με το χαρακτηριστικό λευκό βάψιμο, τα piercing κλπ, σε μαγνήτιζε και σου προκαλούσε αυτό το έξτρα συναίσθημα του μυστηρίου που έκανε την όλη μουσική της μπάντας ακόμα πιο σαγηνευτική. Μία φωνή που αντίστοιχή της δεν έχουμε ξανακούσει στη μουσική μας. Μία φωνή που άλλωστε ο κύριος Lucassen είχε δηλώσει πως είναι “η πιο συγκλονιστική φωνή που έχει ακούσει”. Και δεν έχει και άδικο! Τι και αν είχαν χριστιανική θεματολογία, πράγμα αντι-εμπορικό σε αυτή τη μουσική, αφού συνήθως το αντίθετο είναι που πουλάει πολύ περισσότερο. Δεν είχε καμία σημασία για αυτό που ακούγαμε τότε, ξαναλέω, άνθρωποι από ετερόκλητα είδη. Από τις πρώτες νότες του ΤΙΤΑΝΙΟΥ “Carnival of souls”, μέχρι και το κλείσιμο του ανατριχιαστικού “Jesus Christ”, το “Saviour Machine I”, είναι από τους δίσκους ατόφια δεκάρια, που απλά τελειώνει, λες «τι ήταν αυτό τώρα;;;» και ξανακούς από την αρχή. Το “Saviour Machine II”, από κοντά σε ποιότητα, ένα κλικ κάτω, αλλά είναι το αδερφάκι του! Απλά δυστυχώς έμελλε να είναι το συνθετικό τέλος στην ουσία για αυτή την ιδιαίτερη μπάντα, καθώς η τριλογία του “Legend”, είναι απογοητευτική, όσο και αν θέλω να είμαι πιο επιεικής. Δεν πειράζει όμως. Αρκούν τα δύο “Saviour machine” για να είναι αυτή η μπάντα στο προσωπικό μου πάνθεον.
Η εμφάνισή τους στο ΡΟΔΟΝ το 1998 θα είναι για πάντα στην κορυφαία 10 των συναυλιών που έχω δει. Ανεπανάληπτη εμπειρία, από αυτές που σε σημαδεύουν για όλη σου τη ζωή, καθώς η πληθώρα συναισθημάτων που κατέκλυσε το λατρεμένο live club, ήταν μοναδική. Το γεγονός ότι 20 χρόνια μετά, είχα την τύχη/ευκαιρία/τιμή να μοιραστώ τη σκηνή με αυτόν τον άνθρωπο και την τωρινή του μπάντα, αυτή που θα έρθει τώρα και στη χώρα μας, σε live στην Ολλανδία, αλλά να έχουμε και το ίδιο παρασκήνιο και να καθόμαστε απλά να μιλάμε για το οτιδήποτε για καμία ώρα, ήταν σαν ένα κερασάκι που κάποιος άργησε να βάλει στην τούρτα 20 χρόνια (εντάξει… τη διατηρήσανε καλά αυτήν την τούρτα, προσπεράστε το αυτό!).
Δυστυχώς, λόγω δουλειάς, δεν θα μπορέσω να είμαι (όπως και σε τόσα live… τα κακά του να δουλεύεις Σάββατο βράδυ) αυτή τη φορά από κάτω, να απολαύσω ξανά αυτή τη φωνάρα του Eric Clayton και να ξανακούσω τις κομματάρες που μας έχει προσφέρει. Όμως όσοι κάπου, κάπως, κάποτε ακούσατε τα δύο “Saviour machine” και είχατε μαγευτεί, μην κάνετε το λάθος να αγνοήσετε αυτό το live. Μπορεί η μπάντα να μην είναι η ίδια, όμως πιστέψτε με, παίζουν εξαιρετικά (πάρα τις κάποιες μικρές «διασκευές» σε κάποια κομμάτια τους, τουλάχιστον όταν τους είδα Ολλανδία, που με άφησαν με ένα «γιατί;;»), το setlist είναι όπως πρέπει και μπορεί τα χρόνια να πέρασαν (και οι καταχρήσεις να επηρέασαν) και τα ψιλά του Eric να μην είναι αυτά που ήταν, όμως εκεί στα μεσαία και στα χαμηλά, η τρίχα θα είναι κάγκελο. Στο δε “Legion”, αντίο ζωή! Και αν ακούσετε και David Bowie, απλά απολαύστε το!
Μεγάλη αγάπη και από τις πλέον χαρακτηριστικές μπάντες που δημιουργούν βαθιά συναισθήματα μέσα από τη μουσική. Αδυναμία, νιάτα, μουσικάρες, τα πάντα όλα.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Πόσο αγαπημένο συγκρότημα οι SAVIOUR MACHINE! Αυτή είναι η πρώτη μου σκέψη στο άκουσμα του ονόματός τους, με μια παράλληλη νοσταλγία να με διακατέχει… Η αγάπη γεννήθηκε μέσα μου για τους Αμερικανούς, από την πρώτη στιγμή που άκουσα το αριστουργηματικό, λατρεμένο αυτό ντεμπούτο τους, “Saviour Machine I” το οποίο πραγματικά θεωρώ ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία της metal δισκογραφίας. Παρά το γεγονός ότι αποφάσισαν αφαιρέσουν τα metal στοιχεία από το ύφος τους, εξακολούθησαν να μας χαρίζουν σπουδαίες, αγαπημένες δουλειές. Ιδίως τα δύο πρώτα “Legend” περιείχαν εκπληκτικές στιγμές και ξεχώρισαν, απλά για μένα προσωπικά, κάπου εκεί το πράγμα άρχισε να παραγίνεται πολύπλοκο και βαρύ οπότε και έχασα το ενδιαφέρον.
Φυσικά δεν σταμάτησαν να αποτελούν αγαπημένο μου σχήμα αφού στα έξι αυτά χρόνια, κατάφεραν να αφήσουν μια σημαντικότατη παρακαταθήκη για το metal και ροκ ιδίωμα. Όλη αυτή η θεατρικότητα και η συναισθηματικότητα της μουσικής, εκφρασμένες μέσα από τις συγκλονιστικές ερμηνείες του απίστευτου Eric Clayton, είναι στοιχεία ικανά να αγγίξουν βαθύτατα οποιονδήποτε φίλο της τέχνης αυτής που ονομάζεται μουσική. Προφανώς λοιπόν και είναι μαγική η ευκαιρία που δίνεται να δούμε αυτό το συγκρότημα στην ουσία, ζωντανά στη χώρα μας και να ταξιδέψουμε μέσα από τις μοναδικές μελωδίες των SAVIOUR MACHINE…
Χαρά Νέτη
Οι SAVIOUR MACHINE είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα στην δισκογραφία αφού κατάφερε να «δέσει» αρμονικά τον gothic με τον metal ήχο, κυρίως, δημιουργώντας 5 albums που αξίζει να βρίσκονται σε κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη. Μπόλιασαν με ιδανικό τρόπο και αρκετά συμφωνικά και οπερετικά στοιχεία στον ήχο τους, και έχοντας μια από τις όμορφες φωνές να ερμηνεύει τις συνθέσεις, τον Eric Clayton, που ακούγοντας τον απλά «χανόσουν» μέσα στην σύνθεση, έδωσαν στον οπαδό ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Τους πρέπει ένα μεγάλο μπράβο αφού το όνομα τους το «πήραν» από το ομώνυμο τραγούδι του David Bowie. Πέραν του εύηχου τίτλου, τιμούν και έναν μεγάλο καλλιτέχνη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που είχα πάθει με την παρθενική δουλειά του group “Saviour Machine 1”, μια προσπάθεια που με σαφώς ηχητική ναυαρχίδα το “Carnival Of Souls”, δεν έχει ψεγάδια ούτε fillers και είναι ένας δίσκος που ακούγεται χωρίς να πατήσεις το στοπ. Ακόμα μεγαλύτερη χαρά προσέφερε στους λάτρεις του βινυλίου όταν κυκλοφόρησε στο εν λόγω format πριν μερικά χρόνια. Δυστυχώς καμία μετέπειτα δουλειά τους δεν έφτασε το μεγαλείο της πρώτης, αλλά και πάλι ακούγονται πάρα πολύ ευχάριστα αφού το ηχητικό επίπεδο συνέχισε να είναι υψηλό. Οι SAVIOUR MACHINE «έκατσαν» λίγο στην δισκογραφία, πρόλαβαν όμως να γράψουν το όνομά τους σαν ένα σχήμα που άφησε μια μικρή αλλά αξιόλογη ηχητική κληρονομιά.
Θοδωρής Μηνιάτης
Behind the mirror, Power metal, Temples of eternity, Experience the power. Αυτά ήταν μερικά απο τα fanzines των αρχών-μέσων 90’s στην Ελλάδα που ασχολούνταν με το heavy/ power/ prog και μέσω αυτών ερχόμαστε σε επαφή με τα πιο underground ονόματα που κυκλοφορούσαν τότε.
Στο τελευταίο από αυτά, θυμάμαι πολύ έντονα τον εκδότη/συντάκτη του να αποθεώνει πολύ έντονα και με διθυραμβικά σχόλια τους SAVIOUR MACHINE από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο. Έτσι ήρθα σε επαφή με την μουσική τους αγοράζοντας τα CD από την μπάντα (δεν υπήρχε και άλλος τρόπος) και σιγά σιγά τα επόμενα χρόνια το όνομα των Αμερικάνων κατάφερε να κάνει και σχετικό όνομα στην χώρα μας.
Τα “Saviour machine I” και “Saviour machine II” γοήτευσαν όλους όσους έτυχε να τα ακούσουν στην εποχή τους και πραγματικά ανήκουν στα πιο σημαντικά albums των 90’s ανεξαρτήτως μουσικών ιδιωμάτων. Τα φιλόδοξα “Legend I” και “Legend II” κέντρισαν και αυτά το ενδιαφέρον μας , υπήρξε και η συναυλία της μπάντας το 1998 στο Ρόδον που απολαύσαμε την έντονη θεατρικότητα του Eric Clayton και έκτοτε τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα για το σχήμα. Με την κυκλοφορία του “Legend III:I” είχαν αρχίσει κάπου να κουράζουν με ένα concept που δεν τελείωνε ποτέ και ουσιαστικά από εδώ και στο εξής η πορεία του σχήματος θα πάρει την κατιούσα.
Είναι ευτύχημα όμως που ο Eric Clayton κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα προσωπικά του προβλήματα και επανέρχεται πλέον δυναμικά με τους SAVIOUR MACHINE και τους Eric Clayton and the Nine με τους οποίους θα μας επισκεφθεί σε λίγες ημέρες για άλλη μια φορά μετά από δυο δεκαετίες. Η αλήθεια είναι ότι περιμένουμε κάθε του καινούργια δουλειά με σχετική ανυπομονησία και ελπίζω να μας τις προσφέρει σχετικά σύντομα.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Ήταν Πάσχα του 2017. Άκουγα την εκπομπή του φίλτατου Αντώνη Ξενάκη στον Octava Radio. Το πνεύμα της special εορταστικής εκπομπής ήταν τέτοιο, όπου παίζονταν πότε ανίερα πράγματα πότε αμιγώς χριστιανικά. Κουμπώνει SLAYER το “Jesus saves” και στα καπάκια “Jesus Christ” από SAVIOUR MACHINE. Ο Γιαννιός έψαχνε το σαγόνι του στο πάτωμα, έβγαλε Amber Alert και ακόμα δεν το βρήκε. Όποιος το βρει, να τηλεφωνήσει! Τι να πούμε για ένα συγκρότημα που συνδυάζει από τα 90’s gothic, progressive και συμφωνικό ήχο, και το κάνει τόσο ΤΕΛΕΙΑ; Το ντεμπούτο, συγκαταλέγεται ΔΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΞΙΑ στα καλύτερα της απόλυτης δεκαετίας πειραματισμών. Της δεκαετίας του ‘90. Και πάνω που τα έχω χάσει με τα 2 πρώτα τους άλμπουμ, μαθαίνω ότι το Σεπτέμβρη, σκάει για live η φωνή. Και θα παίξει κομμάτια από αυτό. Και οι SATURNUS μαζί. Και οι SORCERER (για τους οποίους μιλήσαμε στο doom αφιέρωμα). Και οι δικοί μας ON THORNS I LAY, DOOMOCRACY, MEDEN AGAN. Δεν χάνεται. Απλά πράγματα. Και επιλέγουμε και κομμάτι τώρα, ε; Πάμε με το οριακά αγαπημένο μου και ο λόγος που τροποποίησα τελευταία στιγμή το κείμενο μου….“Christians and lunatics”…
Follow me in madness, follow me in fear
Touch me in your silence, rape me in your tears
Let the sea of sadness, free the chosen one
Legacy of horror, manifest the son
Γιάννης Σαββίδης
1997. Ο μικρός Δημήτρης, μαθητής ακόμη, αποκτά από σπόντα στα χέρια του ένα άλμπουμ με τον περίεργο τίτλο “Legend Pt.I”. Στην ερώτηση «τι παίζουν;», ο συμμαθητής του που του το έδωσε, δεν ξέρει τι να απαντήσει. Κανείς μας τότε δεν ήξερε πραγματικά. Οι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι προσπαθούσαν να συλλάβουν δεξιά και αριστερά επιρροές, οι μικρότεροι «δεν ήξεραν πού πάνε τα τέσσερα», αλλά οι αποθεωτικές κριτικές μας είχαν βάλει όλους στην πρίζα… Ο μικρός Δημήτρης το ακούει το ίδιο βράδυ, μία και μόνη φορά. Τρομάζει… Συγκλονίζεται… Την επομένη, θέλει να το ξανακούσει. Κάτι μέσα του όμως του επιβάλλει η ακρόαση αυτή να γίνει στο τέλος της ημέρας, σε απόλυτη ησυχία. Το ίδιο βράδυ, ξανά τα ίδια συναισθήματα. Και το επόμενο, και το μεθεπόμενο… Ακόμη και σήμερα, το πρώτο μέρος της “Legend” τριλογίας παραμένει το πιο υποβλητικό, επιβλητικό και συναισθηματικά φορτισμένο άλμπουμ που έχει ακούσει. Συγκλονισμένος ων, ο μικρός Δημήτρης ζητά να μάθει περισσότερα. Τότε είναι που, μετά από κάποιο καιρό, θα γνωρίσει το απόλυτο αριστούργημα. Το καλύτερο ντεμπούτο των 90’s, ίσως και το καλύτερο όλων των εποχών. Ίσως πάλι, δε, το καλύτερο άλμπουμ των 90’s γενικότερα. Το κολοσσιαίο “Saviour Machine I”. Και τι δεν έχει γραφτεί για αυτό το αριστούργημα, και τι δεν θα γραφτεί στην πορεία των ετών άπειρες φορές ακόμη. 1998 και οι SAVIOUR MACHINE εμφανίζονται για μια και μοναδική φορά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Όλα όσα ακούγαμε στους δίσκους τους, «ζωντάνεψαν» μπροστά μας. Ίσως εκείνη η συναυλιακή εμπειρία να ήταν ακόμη συγκλονιστικότερη της ακρόασης του υλικού τους. Όσοι ήταν εκεί, γνωρίζουν. Θυμούνται.
2019. Ο Δημήτρης δεν είναι μικρός πια. Οι ηχητικές και οπτικοακουστικές παραστάσεις με τις οποίες έχει έρθει σε επαφή, δύσκολα πλέον υπολογίζονται. Και όμως… τα συναισθήματα που του δημιουργούνται είναι ακόμη τα ίδια. Και ξέρει πως δεν έχουν να κάνουν με το «ρομαντικό» της υπόθεσης. Τώρα να πρωτάκουγε την μουσική των SAVIOUR MACHINE, τα ίδια θα αισθανόταν. Επομένως, όλοι οι δρόμο για αυτόν οδηγούν στο Κύτταρο στις 28/9. Γι’ αυτόν, και για όσους ήταν πριν 21 χρόνια στο ΡΟΔΟΝ. Γι’ αυτόν, και για όσους ακόμη «λιώνουν» στις πρώτες νότες του “Love never dies”, του “The Night” και του μακρόσυρτου εκείνου “…alone” στην εισαγωγή του “Jesus Christ”. Γι’ αυτόν, και για όσους νιώθουν ως και την πέτσα τους να σηκώνεται στο άκουσμα του “Force of the Entity” και του “Killer”. Η μεγαλύτερη φωνή που γνώρισε ποτέ ο σκληρός ήχος από το 1990 και μετά, έρχεται με την προσωπική του μπάντα και μας καλεί. Θα είμαστε εκεί.
Δημήτρης Τσέλλος
SAVIOUR MACHINE! Θείο συγκρότημα, θεία η ουσία τους, η έμπνευσή τους, ο τρόπος με τον οποίο τάραξαν τα νερά με την παρουσία τους το μακρινό πλέον ’93 με το απίστευτης τελειότητας ομότιτλο ντεμπούτο τους και έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει και να πιστεύει στην ανώτερη ύπαρξη εκεί ψηλά. Όχι γιατί λειτουργούσαν σαν άμεση δίοδος με την θετική και αληθινή πλευρά της ζωής, όχι γιατί ότι άγγιζαν μετατρεπόταν σε χρυσάφι και όχι γιατί ήταν διαφορετικότεροι από όλους. Τα πράγματα ήταν απλά και ξάστερα στην περίπτωση τους. Έβγαζαν ειλικρίνεια, έκαναν κατάθεση ψυχής και όριζαν τη διαφορετικότητα παίζοντας όπως κανείς δεν είχε παίξει και ούτε πρόκειται να ξαναπαίξει. Θυμάμαι ότι πρόλαβα το ντεμπούτο τους με την κλασική λευκή μάσκα που δάκρυζε, ψαρωτικό, λιτό και απέριττο. Σε μία πολύ μεταβατική χρονιά που πρόσφερε άλμπουμ τα οποία άλλαζαν ύφος στα συγκροτήματα που τα κυκλοφορούσαν (δεν θέλετε να ανοίξουμε συζήτηση τι βγήκε το ’93), οι SAVIOUR MACHINE όριζαν εξ αρχής το δικό τους μοτίβο τρόπου σκέψης και έκφρασης. Και ο παιάνας του θριάμβου τους είχε λόγο, αιτία και ονοματεπώνυμο. Το όνομά Του Eric Clayton, ή αλλιώς ένας άνθρωπος που βρήκε το Θεό έχοντας περάσει τη δική του προσωπική κόλαση (και όχι μόνο μία φορά) και όρισε τη μοίρα του.
Η φωνή Του ήταν και ακόμα είναι ίσως ότι πιο ιδιαίτερο, μοναδικό και αναγνωρίσιμο έχει εμφανιστεί στην αγαπημένη μας μουσική τα τελευταία αμέτρητα χρόνια. Αυτή η λυρικότητα η οποία προερχόταν από άκρατο ψυχισμό και όχι τόσο από αδιαμφισβήτητο πηγαίο ταλέντο ή αλάνθαστη τεχνική, μπορούσε να προκαλέσει κάθε είδους συναίσθημα. Από μεγαλοσύνη που σε κάνει να υψώνεις τα χέρια ψηλά και να πιστεύεις περισσότερο από ποτέ στο Θεό, μέχρι σπαραγμό που βιώνει η καρδιά σου όταν πάλλεται σε ρυθμούς που κοντεύει να βγει έξω από το στήθος. Στους 5 δίσκους του συγκροτήματος σε μία χρυσή 8ετία (1993-2001), ξεχωριστή θέση κρατάει στην καρδιά λιγοστών ανθρώπων στη χώρα μας η μεγαλειώδης εμφάνιση τον Οκτώβρη του 1998. Περίπου ένα εξάμηνο μετά τη κυκλοφορία του “Legend II”, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα ράγισαν ψυχές και ο χρόνος έμοιαζε να σταμάτησε για πάντα εκεί. Δεν ήταν η απόδοση και αυτά τα μεγαλειώδη πανέμορφα κομμάτια που παιζόντουσαν άρτια και έκαναν τον κόσμο να δακρύζει από συγκίνηση, αλλά η εικόνα Του που ανέβαζε τον πήχη της θεατρικότητας σε δυσθεώρατα ύψη και η όλη του παρουσία που 21 χρόνια μετά δεν έχει πάψει μέσα στα χρόνια να δημιουργεί γλυκούς εφιάλτες, καθώς πολλάκις μερικοί νομίζουμε ότι ακόμα το ζούμε στο μεδούλι.
Η αιφνίδια εξαφάνιση της μπάντας και κατ’ επέκταση του ίδιου του Clayton ήταν μάχαιρα στην καρδιά του κόσμου, που έβλεπε σε καιρούς που η μεταλλική λαίλαπα έπαιρνε τα πάνω της στις αρχές των 00’s, να χάνει ένα από τα μεγάλα της όπλα, ένα από τα πιο συνεπή και μεγάλη πικρία γέμισε τις τάξεις των οπαδών, ενώ δεν είναι τυχαίο που ακόμα και κάφροι της εποχής που είχαν μεγάλο σεβασμό για το συγκρότημα, «έσφιξαν» στην είδηση του παγώματος της μπάντας. Ο ίδιος ο Clayton πέρασε ξανά πάρα πολλά, αποστασιοποιήθηκε από τη μουσική αηδιασμένος από τη βιομηχανία πίσω από αυτήν και τα ίχνη του χάθηκαν σε βαθμό που πολλάκις ο κόσμος να αναρωτιέται αν έχει πεθάνει και δεν το μάθαμε ποτέ. Όπως και με το όνομα της μπάντας που πήρε το όνομα της από το εμβληματικό κομμάτι του αιώνιου ήρωα, Αστεράνθρωπου David Bowie, έτσι και στην απώλεια αυτού του ορισμού του ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ, ο Clayton επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο και ευτυχώς για όλους μας αυτή τη στιγμή είναι ενεργός με το νέο του σχήμα, ERIC CLAYTON & THE NINE. Στην είδηση του ερχομού του στην Ελλάδα –την οποία όπως ειλικρινά δηλώνει, ποτέ δεν ξέχασε, και πως άλλωστε με όσα έζησε- το αίμα όλων μας πάγωσε.
Αφού λοιπόν εμείς κάναμε 21 χρόνια να το ξεχάσουμε και θα κάνουμε άλλα 21 να συνέλθουμε απ’ ότι θα δούμε, καθώς θα ακούσουμε υλικό από τα δύο πρώτα άλμπουμ των SAVIOUR MACHINE (ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ), φανταστείτε τι θα βιώσουν οι μικρότεροι σε ηλικία που θα παρακολουθήσουν αυτό το θέαμα και κυρίως αυτόν ΤΟΝ άνθρωπο και πόσο ανεξίτηλο θα τους μείνει στη ζωή τους. Οι SAVIOUR MACHINE αγαπήθηκαν από πολύ λιγότερους απ’ όσο θα ’πρεπε, αλλά με πολύ μεγαλύτερο πάθος και ανιδιοτέλεια απ’ όσο αντέχεται και περιγράφεται. Είναι από τις περιπτώσεις που σπάνια ως και ποτέ (θέλω να πιστεύω δηλαδή) θα ακουστεί κάτι αρνητικό γι’ αυτούς (και που μόνο στην περίπτωση των SAVATAGE το έχω βιώσει τόσο έντονα απ’ όλες τις μερίδες μεταλλικού κοινού) και που μία νέα ενδεχόμενη ενεργοποίηση τους θα κάνει τις καρδιές όλων μας να χτυπήσουν δυνατά όπως και τότε. Θέλω να γράψω και να αναλύσω πολλά, αλλά είναι τόσο βιωματικό όλο το γλυκό μυστήριο που τους περιβάλλει ακόμα και σήμερα που καλύτερο είναι απλά να έχουμε σώας τας φρένας όποτε τους ακούμε και να βάλει ο Θεός το χέρι του να μη χάσουμε πάλι το μυαλό μας προσεχώς. Επειδή η αγάπη του κόσμου για τη μπάντα παρέμεινε άσβεστη κι επειδή η υστεροφημία τους ήταν μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόταν ο οποιοσδήποτε, γι’ αυτό και διαλέγω ένα τραγούδι τους που πιστεύω εξηγεί τα πάντα και πως ένιωθε ο καθένας μας γι’ αυτούς…
Άγγελος Κατσούρας
