«Γελάνε και οι μυροφόρες» θα έλεγε ο φίλος, Ντίνος Γανίτης, με όλους αυτούς που κοροϊδεύουν το γεγονός ότι οι SCORPIONS έρχονταν τακτικά στην Ελλάδα, σε διάφορες πόλεις… Προφανώς, οι ίδιοι δεν έχουν αντίρρηση όταν συγκροτήματα όπως οι ANATHEMA έρχονταν για συναυλίες χωρίς κανένα δίσκο και σχεδόν διαλυμένοι επί σειρά ετών, αλλά και τόσα άλλα συγκροτήματα που μας επισκέπτονται κάθε 1-2 χρόνια και γεμίζουν τους χώρους. Προσοχή, μιλάμε για τους SCORPIONS. Ένα συγκρότημα που το γνωρίζουν άπαντες. Που την πρώτη φορά που ήρθαν στη χώρα μας, έγινε ξεσηκωμός από τους απανταχού μεταλλάδες… Τι να πω για την αξία του συγκροτήματος, που δεν το ξέρουν και οι πέτρες; Έχετε ακούσει πολλούς καλύτερους rock ύμνους από τα “In trance”, “Rock you like a hurricane”, “Big city nights”, “No one like you”, “Blackout”; Να μην αρχίσω και αραδιάζω μπαλάντες: “Still loving you” (που προκάλεσε έξαρση γεννήσεων στη Γαλλία τη χρονιά που βγήκε!!!), “Holiday”, “Born to touch your feelings”, “Yellow raven”, “Always somewhere”, “When the smoke is going down” και τόσες άλλες… Ναι, άλμπουμ όπως τα “Pure instinct”, “Eye II eye” και “Face the heat” (λιγότερο αυτό), ήταν ντροπή που έφεραν το λογότυπο των Σκορπιών, όπως οι τέσσερις τελευταίοι δίσκοι τους, από το “Unbreakable” του 2004 και μετά, είναι –λίγο ως πολύ- τουλάχιστον ιδιαίτερα ικανοποιητικοί. Ξέρετε πολλά γκρουπ που να το λέει η καρδούλα τους και να ροκάρουν έτσι, όταν διανύουν την έκτη δεκαετία της καριέρας τους; Για να μη μιλήσω για τη φωνάρα του Klaus Meine που διατηρείται σχεδόν ανέπαφη στα 69 του χρόνια!!! Και μην ακούω εξυπναδούλες ότι έχουν κάνει αποχαιρετιστήρια περιοδεία αρκετά χρόνια πριν αλλά συνεχίζουν να περιοδεύουν, γιατί έχω κι άλλα ονόματα να θυμίσω που έχουν κάνει το ίδιο (JUDAS PRIEST κανείς;) αλλά δεν άκουσα φωνές. Όποιος δεν τους γουστάρει, καπέλο του. Εγώ, στα 40φεύγα μου πλέον, μεγάλωσα και γαλουχήθηκα με τους ύμνους των SCORPIONS και τρέφω απεριόριστο σεβασμό στο μεγάλο αυτό συγκρότημα. Και ομολογώ, ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι ο αρχηγός του γκρουπ, Rudolf Schenker, όταν απεύθυνα στον manager του ένα ερώτημα για ένα αφιέρωμα που κάναμε στο έντυπο Rock Hard, δεν δίστασε να σηκώσει το τηλέφωνο και να με καλέσει στο γραφείο. Έτσι απλά, έτσι εύκολα. Μου είπε: «για ποιον λόγο να σου στείλω e-mail ή να αφήσω τον manager να μας κανονίσει συνέντευξη, από τη στιγμή που μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο να σου λύσω τις απορίες που έχεις για τα τραγούδια μας;» Αυτοί είναι πραγματικοί rock stars, που σέβονται τον κόσμο τους ενώ έχουν κάνει πραγματική κι όχι γιαλαντζί επιτυχία. Για το τραγούδι, επιφυλάσσομαι, αφού συνεχώς αλλάζω τις προτιμήσεις μου!!!
Σάκης Φράγκος
Αν ξεκινήσουμε να μιλάμε και να γράφουμε για τους SCORPIONS, θα χρειαζόμασταν άπειρες ώρες και αμέτρητες σελίδες χαρτί. Δίχως καμία διάθεση υπερβολής, είναι από τα συγκροτήματα εκείνα που σημάδεψαν ανεξίτηλα το hard rock ενώ είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα που έχουν άρρηκτους συνεκτικούς δεσμούς με τη χώρα μας. Αν ήσουν πιτσιρικάς τη δεκαετία του ‘80 δεν γινόταν με τίποτα να “αποφύγεις” τους SCORPIONS αφού τα ακούσματα μας στα… πέτρινα εκείνα χρόνια περιορίζονταν εκ των πραγμάτων στους MAIDEN, SAXON, MANOWAR, METALLICA, SCORPIONS κτλ. Άλλωστε μιλάμε για μία δεκαετία που ό,τι και να έβγαινε ήταν χρυσός (ή πλατίνα)! Προσωπικά ήμουν πάντα φανατικός οπαδός της περιόδου 1979-1988 των Γερμανών. Ο Roth καλός και άγιος αλλά αντιπροσώπευε μία σχολή μουσικής (βλ. Hendrix) που στα δικά μου αυτιά ήταν και θα είναι πάντα παράταιρη (αν και απολύτως σεβαστή). Οπότε με την βραχεία παραμονή του Michael Schenker και τη μόνιμη έλευση του Matthias Jabs τα πράγματα μπήκαν στο σωστό δρόμο και οι SCORPIONS κυκλοφόρησαν τους rock ογκόλιθους για τους οποίους θα είναι πάντα γνωστοί. Δίσκοι σαν τα “Lovedrive”, “Animal magnetism”, “Blackout”, “Love at first sting” & “Savage amusement” δεν ξαναβγαίνουν και εμείς θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι που τους βιώσαμε! Αγαπημένος μου ever δίσκος των SCORPIONS είναι το “Love at first sting” αφού θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και ένα “Best of…” της μπάντας. Ωστόσο, το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών από τους Γερμανούς που θα μου θυμίζει πάντα τα παιδικά μου χρόνια (και την Ελλάδα των 80ς) είναι το αθάνατο “Make it real” με το ανυπέρβλητο κιθαριστικό intro του Rudolf Schenker!
Σάκης Νίκας
Δηλαδή τώρα τι θέλετε να πούμε; Τι να πούμε για αυτούς τους Γερμαναράδες που το όνομα τους το ξέρει μέχρι και ο κάθε απίθανος που δεν έχει σχέση με το rock; Πολλοί από εμάς μυηθήκαμε στο χώρο της σκληρής μουσικής από αυτούς. Και βέβαια οι μπαλάντες τους ήταν απαραίτητο must σε κάθε πάρτυ της εφηβείας μας. Από εκεί και πέρα, ο χρόνος ήταν και είναι αμείλικτος για όλους. Εκτιμώ ότι θα έπρεπε να έχουν διαλυθεί όταν το είχαν ανακοινώσει επίσημα πριν από λίγα χρόνια, αλλά τελικά όχι μόνο συνεχίζουν αλλά κυκλοφορούν και μια νέα συλλογή με (μαντέψτε!) μπαλάντες πάλι. Δεν ξέρω τι νόημα έχει άλλη μια κυκλοφορία με μπαλάντες και που αποσκοπεί, εκτιμώ όμως ότι ακόμη και τα 2-3 νέα κομμάτια που περιέχει η συλλογή δεν αποτελούν δέλεαρ για κάποιον αγοραστή, ίσως για τις πιο νέες ηλικίες που δεν είναι απόλυτα εξοικειωμένες με την δισκογραφία τους. Και για να βγάλω και λίγο την αγανάκτηση μου. Ρε φίλε, έχεις στις τάξεις σου πλέον την απίστευτη μηχανή που λέγεται Mikkey Dee. Εκμεταλλεύσου τον και βγάλε μια ΔΙΣΚΑΡΑ αντάξια του παρελθόντος σου! Μπαλάντες, και ιστορίες για αγρίους, πάω να ακούσω το “Blackout” να έρθω στα ίσα μου…
Θοδωρής Κλώνης
Από τις πολύ αγαπημένες μπάντες, με την περίοδο του Uli Jon Roth να είναι η προσωπικά αγαπημένη μου. Εννοείται ότι και μετά έβγαλαν δισκάρες αλλά η ατμόσφαιρα και τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν την πρώτη περίοδο τους δεν συγκρίνονται νομίζω. “Fly to the rainbow”, “Pictured Life”, “In your Park”, “We’ll Burn the sky”, “This is my song”, “Fly People Fly” και δεν έχει τελειωμό η λίστα είναι τραγούδια-ύμνοι. Ο δίσκος “In Trance” αποτελεί για εμένα την κορυφαία δισκογραφικά στιγμή τους, καθώς ήταν από τα πολύ πρώτα ακούσματα μου σε αρκετά μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα να έχω συνδυάσει τον δίσκο με κόσμο, καταστάσεις, σκηνικά και καλοκαίρια που έχουν χαράξει στην μνήμη. Τι εξωφυλλάρα, τι τραγούδια dammit’. Πάντα αμφιταλαντευόμουν πoιο είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου… Ο ομώνυμος ύμνος ή το “Life’s like a river”. Χμμ, γιατί να σκοτίζομαι… Repeat και τα δύο μέχρι να λιώσουν τα ηχεία.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Είναι πολλές οι φορές που δεν μπορείς να εκφράσεις συγκεκριμένες λέξεις για ένα συγκρότημα. Ήταν το μακρινό 1988 όταν οι SCORPIONS κυκλοφορούσαν το “Savage amusement”, τον πρώτο δίσκο γνωριμίας του γράφοντα μαζί τους. Όπως και εκατομμύρια άλλοι, δεν γινόταν να μην «κολλήσεις» και με το δίσκο αλλά και με το group. Σιγά-σιγά ψάχνοντας και το παρελθόν και ακούγοντας και τα άλλα albums τους, ανακάλυπτα ένα μουσικό σχήμα που είχε τραγούδια σχεδόν αψεγάδιαστα και το σημαντικότερο τα συνδύαζα με πολλές στιγμές της ζωής μου. Όταν δεν ακούς μουσική επιφανειακά, σου κάνει παρέα όταν είσαι «πεσμένος», εκνευρισμένος, ερωτευμένος κλπ. Όπως και να είσαι πάντα θα υπάρχει ένα τραγούδι που να ταιριάζει στην διάθεση σου. Οι SCORPIONS είναι από αυτούς που κατάφεραν να με κάνουν να περνάω πολλές ώρες ακροάσεων με τα τραγούδια τους, κάτι λογικό αφού, ειδικά μέχρι το 1990, η καριέρα τους είχε δίσκους που δεν μπορούσες να βρεις μέτριο τραγούδι. Από τότε μέχρι και σήμερα σαφώς τα albums τους δεν έχουν την ίδια αίγλη άλλα και πάλι έχουν πολλές καλές στιγμές. Το σχήμα αν και έχει πολλά χρόνια στην πλάτη του, εντούτοις γράφει και αποδίδει ακόμα τραγούδια που θα «είναι κοντά σου» κάνουν την παρέα που θες όταν το θες. Αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που οι SCORPIONS θα είναι για πάντα ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα που έχει αναδείξει η σκληρή μουσική και αυτό δεν αλλάζει, ότι και να λένε οι πολέμιοι τους και όσοι τούς θεωρούν γραφικούς ή «τελειωμένους». Μακάρι να παραμείνουν νέοι στην καρδιά με θέληση για παραγωγή καλών τραγουδιών για πολλά χρόνια ακόμα.
Θοδωρής Μηνιάτης
Αλήθεια, τι συστάσεις χρειάζονται οι SCORPIONS; Το θρυλικό Γερμανικό συγκρότημα μεγάλωσε γενιές και γενιές με τα τραγούδια του. Και μην μου πείτε όλοι εσείς που κοροϊδεύετε για τις συχνές εμφανίσεις τους στην χώρα μας, πως ποτέ δεν γουστάρατε με το “In trance” ή δεν χορέψατε στο σχολείο, με την κοπέλα/αγόρι που σας άρεσε, μία από τις πολλές και τρομερές μπαλάντες τους ή δεν ακούσατε το “Rock you like a hurricane” και δεν παίζατε air guitar πάνω στο κρεβάτι του δωματίου σας; Όσο και αν τους έχουμε χορτάσει στην Ελλάδα, δεν αλλάζει το γεγονός πως μιλάμε για ένα από τα ιστορικότερα και σπουδαιότερα hard rock συγκροτήματα. Και με τι άλμπουμ έτσι; Ειδικά αυτά της περιόδου 1979 – 1993, είναι φωτιά και λάβρα! Σαν το από κάτω βίντεο ένα πράγμα!
Δημήτρης Μπούκης
Θα πω απλά τρεις λέξεις για να ξεκινήσουμε σωστά: Uli Jon Roth. Μετά από αυτόν, το χάος. Ναι, δεν λέω, ωραίες είναι οι ερωτιάρικες μπαλάντες και καλά μερικά από τα κλασσικά hard rock κομμάτια της ύστερης περιόδου (και όχι δεν αναφέρομαι στο υπέρ βαρετό “Rock you like a hurricane”), αλλά δύσκολα συγκρίνονται. Όσον αφορά τις trademark SCORPIONS μπαλάντες, λέγεται πως μειώθηκε η υπογεννητικότητα στη Γαλλία τη δεκαετία του ‘80 γιατί ο κόσμος άκουγε το “Still loving you” και τέλος πάντων το πιάσατε το μήνυμα (αστικός μύθος;). Να ‘ναι όμως που στα πρώτα τους χρόνια οι SCORPIONS παίζανε πρώτο-heavy metal; Να ‘ναι που έχω τρομερή αδυναμία στον μουστακαλή βιρτουόζο και γνήσιο τέκνο του ζεύγους που γέννησε το Heavy metal, Brian May και Jimi Hendrix; Όπως και να ‘χει, κομμάτια όπως “Pictured life”, “In trance”, “Catch your train”, “Speedy’s coming” πιστεύω πως δεν γράφτηκαν ξανά και έτσι, σαν κολλημένος true οπαδός, δεν αντέχω για πολλή ώρα τη ψυχροπολεμική τους περίοδο ή τις εξορμήσεις στο ΟΑΚΑ με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Φίλιππος Φίλης
Στην Ελλάδα (για τον υπόλοιπο κόσμο δεν μας ενδιαφέρει) οι ΣΚΟΡΠΙΟΙ είναι ένα από τα πέντε (5) συγκροτήματα με το μεγαλύτερο «γκελ» στο κοινό της rock και metal μουσικής. Αναμφισβήτητα. Και η αλήθεια είναι, όσο και να έχει κανείς τις ενστάσεις του για το υλικό τους ανά τους αιών… εεε… όλα αυτά τα χρόνια τέλος πάντων, πως το άξιζαν. Το άξιζαν για τη πρώτη τους περίοδο, όταν είχαν στις τάξεις τους τον τεράστιο Uli Jon Roth και συνδύαζαν την ευθυτενή hard, με την progressive και τη neoclassical όψη του rock. Το άξιζαν και μετά, από το 1979 ως τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν έκαναν μια στροφή προς έναν πιο άμεσο και εμπορικό hard ‘n’ heavy ήχο, που τους έκανε ίσως το πρώτο όνομα του λεγόμενου “arena rock”. Πάντα ψηλά, πάντα κυκλοφορώντας δίσκους εξαιρετικής ποιότητας. Όπως ίσως καταλάβατε, τους αγαπώ και τους παρακολουθώ πιστά ως το 1990-93. Από εκεί και μετά, εκτός ίσως από κάποιες αναλαμπές αυτόνομων κομματιών, δεν έχουν να μου πουν κάτι. Πέρασαν ακόμη και από το στάδιο της απόλυτης παρακμής και πλέον θεωρώ πως αν και δεν βρίσκονται στα χάλια των mid-late 90’s, κάπου έχουν βαλτώσει. Ελπίζω η προσθήκη του Mikkey Dee να τους δώσει την απαραίτητη ώθηση ώστε να γράψουν τραγούδια αντάξιά τους. Γιατί σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων, η προσθήκη αυτή αμέσως άλλαξε την εικόνα τους. Αγαπημένο δίσκο δεν μπορώ να σας πω ποιον έχω, όχι γιατί είναι κάποιο μυστικό, αλλά γιατί πραγματικά δεν έχω. Ή μάλλον, έχω, αλλά αυτός αλλάζει όποτε με ρωτήσει κάποιος. Μη το ψάχνετε. Οι SCORPIONS είναι για όλες τις ώρες της ημέρας και για οποιαδήποτε περίσταση. Με αυτούς αγαπήσαμε, με αυτούς κάναμε έρωτα, με αυτούς χτυπηθήκαμε παίζοντας air guitar, αυτοί ήταν από τα πρώτα μας επιχειρήματα, όταν θέλαμε να πείσουμε τους «άλλους» πως rock και μελωδία πάνε πακέτο… και αυτό το απίστευτο, πανέμορφο, λυρικό “Life’s Like A River” θα είναι για πάντα το αγαπημένο μου τραγούδι τους.
Δημήτρης Τσέλλος
Οι SCORPIONS για τον γράφοντα είναι μια μπάντα που θα κατέχει για πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και ας μην υπήρξα ποτέ αυτό που λέμε fanboy. Ήμουν όμως πάντα συνεπής στα ραντεβού μου μαζί τους όποτε είχαν να πουν κάτι. Η γνωριμία μας κρατάει πάρα πολλά χρόνια τότε που εγώ ως σπόρος του δημοτικού παρέα μ’ έναν παιδικό φίλο, που σήμερα είναι κατά την εκτίμηση μου ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες στο χώρο, κάναμε τα πρώτα μας δειλά βήματα στο rock και στο metal. Μια από τις μπάντες που μας μύησαν φυσικά και ήταν οι συμπαθείς Γερμανοί και μάλιστα με σχεδόν όλες τις μέχρι τότε περιόδους και εκφάνσεις τους. Η πρώτη επαφή ήταν όταν η μπάντα βρισκόταν στα 70’s στην περίοδο που ζωγράφιζε στις κιθάρες ο Uli Jon Roth, η συνέχεια μας πήγε στα τέλη του ‘70 με αρχές του ‘80 όπου πρώτα πήρα μια γεύση του γκρουπ με τον «πολύ» Michael Schenker κι εν συνεχεία με τον Matthias Jabs, ακόμα κι ας μην έχει κάνει ποτέ μακριά από την μπάντα τίποτα σαν προσωπική δουλειά. Κοινώς το σχήμα των πραγματικών ηγετών Schenker και Meine ήταν από αυτά που με καθοδήγησαν και δεν μετανιώνω μέχρι και σήμερα με τίποτα. Με τα χρόνια μπορεί να μην κράτησαν την αίγλη του παρελθόντος, μπορεί να έκαναν άστοχες επιλογές, μπορεί να τους πήρε στο ψιλό όλος ο κόσμος μαζί και εγώ για τα ήξεις αφίξεις σχετικά με την τελευταία περιοδεία τους, όμως στο τέλος της ημέρας ξέρουμε όλοι ότι οι SCORPIONS πρόσφεραν πολλά στο hard rock και στο heavy metal γενικά. Μόνο και μόνο που έχουν ίσα με καμιά δεκαριά και βάλε δίσκους υψηλότατου επιπέδου και υπέρ επιτυχημένους συν το λιγότερο 60plus κομμάτια που έχουν γράψει το καθένα την ιστορία του μέσα στα πάνω από 50 χρόνια που υφίσταται το σχήμα, νομίζω ότι απλά δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι άλλο πέραν του ότι αξίζουν τον σεβασμό κάθε μουσικόφιλου. Με τα χίλια ζόρια θα διαλέξω στην τύχη ένα άλμπουμ και θα είναι το ”Taken by force” και θα πω και ένα κομμάτι έτσι για το καλό ”I’m leaving you” με ένα πολύ 80’s βίντεο κλιπ.
Παναγιώτης Γιώτας
Το ότι για πάρα πολύ κόσμο είναι η καλύτερη μπάντα όλων των εποχών, κάτι σημαίνει και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός αυτό. Δεν με αφορά αν βγάζουν δίσκο κάθε 5 χρόνια, δεν δίνω σημασία πόσες φορές θα έρθουν στην Ελλάδα, αν θα πάνε στη Χίο και τη Μυτιλήνη, δεν με ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι πως οι SCORPIONS κατάφεραν και καταφέρνουν να με κάνουν ευτυχισμένο όποτε αποφασίζω να ακούσω τη μουσική τους. Και αυτό είναι που μετράει σε τελική ανάλυση. Το χαμόγελο να μένει στο πρόσωπο. Και οι SCORPIONS μου το χαρίζουν άπλετο. Σεβασμός!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Το όνομα SCORPIONS κλείνει μέσα του μια τεράστια ιστορία και αναφερόμενους κανείς σ’ αυτούς αναφέρεται στο πιο θρυλικό ίσως σχήμα για τη hard rock μουσική. Όσο κι αν πολλοί θέλουν να τους παρουσιάζουν ως παρωχημένους, όσο κι αν η είδηση ακόμα μιας επίσκεψης τους στη χώρα μας, συνοδεύεται, από μια μεγάλη μερίδα κόσμου από σχόλια απαξίωσης και σνομπισμού, οι Σκορπιοί έχουν καταφέρει τόσα στα 40 χρόνια πορείας τους, που οι περισσότερες μπάντες του είδους θα τους ζήλευαν. Οι Γερμανοί είναι ένα συγκρότημα, που πάντα κατάφερνε να διατηρεί τον ήχο του συμβαδίζοντας με τις τάσεις της εκάστοτε εποχής, σημειώνοντας εντυπωσιακές πωλήσεις δίσκων αλλά και εισιτηρίων. Στο ενεργητικό τους δε, έχουν τόσες, μα τόσες πολλές επιτυχίες, τραγούδια που όλοι ξέρουμε, τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε και με τα οποία μυηθήκαμε στον πιο σκληρό ήχο, τραγούδια που όλοι έχουμε τραγουδήσει, ακόμα και όσοι προτιμούν τα πιο ακραία ακούσματα. Προσωπικά, αγαπώ κάθε άλμπουμ που κυκλοφόρησαν απ’ την αρχή τους, το 1972, μέχρι και το 1988, ενώ από τη νέα χιλιετία κι έπειτα, το ενδιαφέρον μου γι’ αυτούς εξασθένησε, χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει πως δε θεωρώ αξιοπρεπείς τις περισσότερες κυκλοφορίες τους. Σκεπτόμενη ποιο δίσκο να διαλέξω, απ’ τους τόσους εκπληκτικούς δίσκους που έχουν οι SCORPIONS στη δισκογραφία τους, αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο αρκετά πρώιμο, μοναδικό “In Trance” του 1975 και στο γεμάτο εκπληκτικά διαχρονικά hit, “Savage Amusement” του 1988. Για την καινοτομία και την επιδραστικότητα του όμως, η ζυγαριά θα γύρει ελαφρώς υπέρ του πρώτου, ενώ η επιλογή ως κομματιού, του “Living and Dying”, είναι καθαρά θέμα διάθεσης της στιγμής:
Χαρά Νέτη
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να άκουγε metal μουσική στην δεκαετία του ’80 και μην είχε ασχοληθεί με τους Γερμανούς. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα σε απήχηση στην χώρα μας στο metal ακροατήριο (κι όχι μόνο) στο πρώτο μισό των 80’s, μαζί με τους ΙRON ΜΑΙDEN, BLACK SABBATH, DIO, Ozzy, AC/DC, ACCEPT, ΚROKUS, SAXON, DEEP PUPLE, UFO, RAINBOW , THIN LIZZY, BOC κι άλλα μεγάλα σχήματα.
Αυτά, για να μην νομίζουν μερικοί ότι όλοι άκουγαν τότε ΗΕΑVY LOAD και DEATH SS, αυτά τα άκουγαν λίγοι τότε και πολλά ανάλογα underground σχήματα έγιναν γνωστά πολύ αργότερα και απέκτησαν μυθικές διαστάσεις τα μετέπειτα χρόνια.
Οι SCORPIONS έχουν κυκλοφορήσει αριστουργήματα στα 70’s, η περίδος Uli Roth είναι ανεπανάληπτη και οφείλει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτήν όποιος θεωρεί τον εαυτό του οπαδό του hard rock και του metal. Μετά την αποχώρηση του Roth, η μπάντα μπορεί να ακολούθησε πιο εμπορικούς δρόμους, όμως από εκεί και μετά η δημοτικότητά τους γιγαντωνόταν σταδιακά και εκτοξεύθηκε πιο συγκριμένα από το “Βlackout” του 1982 και ύστερα.
Μέχρι τα τέλη των 80’s οι SCORPIONS έχουν πολύ καλές κυκλοφορίες και προς τιμήν τους στα “δύσκολα” 90’s συνέχισαν να κυκλοφορούν δίσκους κανονικά.
Η χώρα μας τους αγκάλιασε από πολύ νωρίς και από την πρώτη τους εμφάνιση στο ΣΕΦ το 1990 και ύστερα έχουν έρθει πάμπολλες φορές για συναυλίες. Το γνωστό ρητό “πάλι οι SCORPIONS” έχει γίνει πια καραμέλα σε σχετικούς και άσχετους και πολύ περισσότερο σε τύπους που ασχολούνται επιδερμικά με την μουσική κι έχουν άποψη για όλα και ζήτημα είναι να έχουν ακούσει πάνω από 2-3 τραγούδια της μπάντας σε όλη τους την ζωή.
Άντε να εξηγήσεις σε αυτούς το πόσο πρωτοποριακοί υπήρξαν οι SCORPIONS σε δίσκους σαν τα “In trance”, “Virgin Killer” και “Taken by force”. Πόσο βοήθησαν το metal να αποκτήσει ευρύτερη αναγνώριση με δίσκους σαν τα “Lovedrive”, “Animal magnetism” , “Blackout” και “Love at first sting”. Κι επίσης, πόσο τρομερά δουλευταράδες υπήρξαν όλα αυτά τα χρόνια και δεν έφτασαν τυχαία εκεί που έφθασαν.
Οι SCORPIONS είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για το metal και στην εξέλιξη του, και από την στιγμή, που η ιστορία της μουσικής το έχει καταγράψει και το έργο τους έχει καταχωρηθεί σε δίσκους που μπορεί να ακούσει ανά πάσα στιγμή ο καθένας στο σπίτι του, όλα τα άλλα περισσεύουν.
Εμένα οι πρώτες μου κασσέτες είχαν αυτό, οι δικές σας;
Γιάννης Παπαευθυμίου
Οι Γερμανοί παίζει να ήταν το πρώτο-πρώτο άκουσμά μου από hard n’ heavy μουσική. Ήταν σε μια συλλογή επίσημη από ραδιοφωνικό σταθμό του 1987 σε διπλή κασέτα. Είχε κυρίως pop απ’ όσο θυμάμαι, αλλά μου έκανε εντύπωση το “Rhythm of love” σε τέτοιο βαθμό που άρχισα δειλά-δειλά να τους ψάχνω. Και σκόνταψα στις μπαλάντες τους που για ένα παιδί του δημοτικού ήταν ό,τι καλύτερο για τις κασέτες που είχε αναλάβει να ετοιμάσει στα πάρτι. Μπορεί να είχαν μετά από κάποιο σημείο μια μανιέρα, όμως οι Σκορπιοί είναι η μόνη μπάντα που ξέρει να γράφει power ballads. Και το “When the smoke is going down” είναι το αρχέτυπο τους…
Live τους απέφευγα, αλλά ενέδωσα να πάω με μεγάλη παρέα στο Καραϊσκάκη. Εκείνη τη βραδιά εμφανιζόταν και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μαζί τους και οι 30.000 που ήμασταν εκεί είδαμε μια πραγματικά καλή συναυλία, αφού είχαν και σαν guest τον Uli Jon Roth. Και ναι, όπως όλοι θαρρώ, η καλύτερη περίοδος σε επίπεδο συνθέσεων ήταν στα 70’s με εκείνον στις κιθάρες να διαπρέπει. Αλλά όπως και να το κάνουμε η καθολική αναγνώριση ήρθε στα 80’s με hit singles όπως το “Rock you like a hurricane”.
Όπως και να έχει οι Έλληνες τους λατρεύουμε σε τέτοιο βαθμό που με κάνει να πιστεύω ότι είναι το πιο αγαπημένο συγκρότημα των ροκάδων της χώρας μας. Και αυτό επιβεβαιώνεται από την αθρόα προσέλευση κάθε φορά που έρχονται για συναυλία. Και ειδικά την τελευταία φορά με τον Mikkey Dee στα drums, μας έδωσαν σε σημεία τα μυαλά στα χέρια με την ενέργεια τους… Και αυτή η φωνή του Klaus Meine ακόμα και σήμερα «κλαίει» με μοναδικό τρόπο!
Λευτέρης Τσουρέας
Αγαπώ τους SCORPIONS, ασχέτως αν άκουγε συνεχώς η γενιά μου πόσο φλώροι είναι και ότι είναι η μπάντα με τις μπαλάντες και μπλα μπλα μπλα…
Όποιος έχει αυτιά ακούει. Αν ξέρεις τους SCORPIONS, ΜΟΝΟ από τις μπαλάντες, τότε ποτέ δεν έκατσες να ακούσεις σοβαρά την δισκογραφία τους και απλά αρέσκεσαι να κράζεις, το οποίο είναι αλήθεια, ένα προσφιλέστατο άθλημα τελευταία, μιας και βολεύει στο να κρύβει την αμάθεια και την εσωτερική μας γύμνια (Σάκη, θέλω αύξηση!!!).
Πίσω στο θέμα μας, οι αγαπημένοι μας σκορπιοί, έχουν βοηθήσει απίστευτα το σκληρό ροκ, είτε με τους πειραματισμούς των πρώτων χρόνων, είτε με το κλασικό επιθετικό hard rock των 70΄s, είτε με το heavy/hard των 80’s που κατέκλυσαν όλα τα στάδια ανά τον κόσμο, πάντα ήταν παρόντες και ακόμη μέχρι και σήμερα κατάφερνα να βγάλουν πολλά τίμια άλμπουμ και αν εξαιρέσουμε μια περίοδο στα μέσα των 90΄s ποτέ δεν ξέφτισαν στα μάτια μου. Τώρα η πετριά που τους βγήκε με τις μπαλάντες δεν είναι μόνο δικιά τους ευθύνη. Αν κάτι το κάνεις σωστά συνέχισε να το κάνεις. Άσε που ήταν βούτυρο στο ψωμί των εταιριών μιας και πρέπει να έχουν βγάλει πάνω από 20 συλλογές με αρκετή αγοραστική επιτυχία κάθε φορά.
Το να αγοράσεις μια τέτοια συλλογή το θεωρώ κάτι το περιττό, εκτός αν είσαι μεγάλος fan και θέλεις να έχεις τα πάντα. Δυο καινούργια μέτρια άσματα, remastered εκδοχές που δεν έχουν καμία διαφορά και σκόρπια live, δεν είναι λόγος να χαλάσεις τα ευρουλάκια σου. Καλύτερα αγόρασε τίποτα από τα πολύ παλιά και ίσως ανακαλύψεις μπαλάντες σπουδαίες και άγνωστες από το ραδιοφωνικό ροκ που έχεις συνηθίσεις σε αυτά τους σκορπιούς.
Γιώργος Καραγιάννης
