Σήμερα, 15/7, είναι η επέτειος κυκλοφορίας του “Frozen” των –διαλυμένων πλέον- Φινλανδών, SENTENCED και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθούμε τα έργα και τις ημέρες τους, καθώς και την παρακαταθήκη που άφησαν στην μουσική μας μέσα από την στήλη μας, Band of the week. Διαβάστε λοιπόν, την άποψη της συντακτικής μας ομάδας και ψηφίστε στο poll που υπάρχει, τον αγαπημένο σας δίσκο, όπως γίνεται πάντα, δηλαδή.
Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι της πρώιμης περιόδου των SENTENCED (αν υπάρχουν τέτοιοι φυσικά), αλλά ουσιαστικά η μπάντα, κακά τα ψέματα, ξεκίνησε την καριέρα της στο “Amok”. Είχαν έναν συνδυασμό μελωδικού death metal με στοιχεία από PARADISE LOST και METALLICA, μία μελαγχολία πολύ αυθεντική και φυσικά το “Nepenthe”. Επίσης, σε προσωπικό επίπεδο, βρίσκω ότι ο Taneli Jarva ήταν ένας πολύ μέτριος τραγουδιστής, κάτι που φάνηκε και από το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα αξιοσημείωτο στην καριέρα του (μην μου πει κανείς για τους BLACK LEAGUE, ούτε ο ίδιος δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί τους), όπως και ο αντικαταστάτης του, Ville Laihala, επίσης, δεν είναι κανένα αηδόνι. Αυτές οι μελωδίες τους όμως, αυτή η ατμόσφαιρα που είχαν στα τραγούδια τους… Δημιουργούσαν μαγεία. Το “Frozen” και το “The cold white light”, τα θεωρώ συγκριτικά κατώτερα από τους υπόλοιπους δίσκους τους, όμως από τα “Amok”, “Down”, “Crimson” και “The funeral album”, βγάζω τουλάχιστον 20 τραγούδια που γουστάρω πάρα πολύ! Επίσης, τους βγάζω το καπέλο κι έχουν το respect μου εις τους αιώνας των αιώνων, διότι ανακοίνωσαν διάλυση και (παρότι δεν μου άρεσε η προοπτική αυτή), το τήρησαν μέχρι κεραίας και τώρα, μετά τον θάνατο του βασικού συνθέτη και κιθαρίστα, Mike Tenkula, ένα reunion είναι απίθανο να συμβεί. Α, να μην ξεχάσω, οι SENTENCED είναι κλασικό παράδειγμα στρουθοκαμηλισμού των μεταλλάδων, αφού σε αρκετές φάσεις της καριέρας τους, οι SENTENCED πήγαν να παίξουν σαν τους HIM (και πραγματικά υπήρχαν στιγμές που ηχούσαν πανομοιότυπα), αλλά οι μεν πάντα ήταν σκληροί μεταλλάδες, οι δε ανεκδιήγητοι φλώροι. Κάτι λέγαμε για στερεότυπα…
Σάκης Φράγκος
Για όσους από εμάς μεγαλώσαμε στα 90s, οι SENTENCED είναι μία από τις μπάντες που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, σε έκαναν να ασχοληθείς μαζί τους. Είτε με το “Amok”, που δικαίως θεωρείται από τα κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας (σε μία πολύ μεγάλη λίστα προφανώς γενικότερα, αλλά σε πολύ μικρότερη όσον αφορά το συγκεκριμένο υπο-είδος της μουσικής μας), είτε με την μεγάλη ηχητική αλλαγή τους, αφού δεν ήταν και λίγοι αυτοί που τους έβαλαν δίπλα στους… HIM, όταν οι SENTENCED είχαν μαλακώσει κατά πάρα πολύ τον ήχο τους.
Προσωπικά, η πρώτη μου επαφή ήταν το “Amok”. Λατρεία που κρατάει μέχρι και σήμερα. Τόσο απλά. Ακούγοντας και τα προηγούμενα μετά, ήταν μεγάλο το σοκ στο “Down” και περισσότερο στο “Frozen”. Όχι ότι δεν ήταν καλά. Τουναντίον (ειδικά το “Down”). Απλά προτιμούσα και προτιμώ τους SENTENCED του “Amok”. Στη μετέπειτα πορεία τους, όσο και αν αγαπάω αυτόν τον ήχο και τη Φινλανδίλα γενικότερα, δυσκολεύομαι λίγο και μάλλον τα “Down” και “Cold white light” είναι τα καλύτερά μου. Βέβαια, το “Frozen” έχει μερικά από τα πιο ωραία κομμάτια της μπάντας. Κάτι “One with misery”, κάτι “The suicider”, κάτι “Dead leaves”. Ωραία, πολύ ωραία πράγματα. Bέβαια, η επανέκδοση του δίσκου του 2007, μου έκανε ακόμα παραπάνω κλικ, ελέω των διασκευών που είχε. Aπό τη μία το “Creep” των RADIOHEAD, με τον Laihiala να ακούγεται λιώμα τελείως. Από την άλλη το “Digging the grave”, των τεράστιων FAITH NO MORE, το οποίο είναι μια χαρά και πολύ πιο κοντά στον ήχο τους. Το “I wanna be somebody” (WASP) είναι ΟΚ, αλλά το “House of the rising sun” είναι το κάτι άλλο… κάτι δικό τους cult που σίγουρα αυτοί πέρασαν super όταν το ηχογραφούσαν!
Οι SENTENCED είναι από τις σημαντικές μπάντες των 90s κυρίως. Επηρέασαν άλλες μπάντες, έδειξαν το δρόμο σε δύο υπο-είδη που άνθισαν εκείνη τη δεκαετία, αλλά δυστυχώς κάπου έχασαν αυτόν το δρόμο και τιμιότατα το έληξαν όπως έπρεπε και μπράβο τους για αυτό!!!
Σαφέστατα σημαντική μπάντα, με προσωπικά αγαπημένα τραγούδια αλλά και άλμπουμ. Ο Laihiala μου έχει χαρίσει και μία από τις πιο ωραίες, καμένες, συνεντεύξεις της ζωής μου μετά την πρώτη μέρα του διάσημου Macken Open Air, την οποία ακόμα θυμάμαι και γελάω/χαμογελάω!
Προφανώς στην κλασική σύγκριση SENTENCED με AMORPHIS πάντως, το διπλό είναι no bet βέβαια… μην ξεχνιόμαστε!
Tραγούδι από το “Frozen”, ελέω επετείου του δίσκου λοιπόν.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Οι SENTENCED είναι το παράδειγμα μπάντας, που δεν χρειάζεται να είναι κορυφαίο στο είδος του ή πρωτοπόρο για να είναι και αγαπημένο. Τους Φιλανδούς τους ανακάλυψα από πολύ νωρίς, στην εποχή που μάθαινα τον αγαπημένο μου σκανδιναβικό ήχο, μέσα από μια συλλογή ενός φίλου σε CD, που είχε μέσα DARK TRANQUILLITY, IN FLAMES, AMORPHIS κτλ. Αυτά τα συγκροτήματα, με τις μουσικές διαφορές και ομοιότητες τους ταυτόχρονα, είναι η μουσική που αγαπώ περισσότερο και οι SENTENCED είναι από αυτά που αγαπώ πάρα πολύ. Μου κράτησαν συντροφιά σε μια ολόκληρη εφηβεία και συνεχίζουν να είναι εξαιρετικός μουσικός σύντροφος. Η διάλυση τους με είχε στεναχωρήσει απίστευτα και ποιος το περίμενε, ότι στο video clip για το τραγούδι “Ever-frost”, όπου στην ουσία τα μέλη των SENTENCED θάβουν το συγκρότημα και που ανταλλάσσουν ματιές πάνω από το φέρετρο της μπάντας, ότι σε ένα μικρό διάστημα θα έλεγαν το τελευταίο αντίο σε έναν φίλο, τον Miika Tenkula, ο οποίος ήταν η ψυχή της μπάντας και ο βασικός συνθέτης της, και επί της ουσίας θα έμπαινε η οριστική ταφόπλακα. Μέχρι το τέλος καταθλιπτικοί, αλλά άφησαν εξαιρετική μουσική και ειλικρινά, τόσα χρόνια μετά δεν έχω βρει το κατάλληλο υποκατάστατο τους. Αγαπημένος δίσκος; Δεν μπορώ να αποφασίσω εύκολα. Το “Amok” είναι σίγουρα, αλλά και τα “Down” και “Frozen” τα αγαπώ εξίσου πάρα πολύ. Πραγματικά όμως αγαπώ πολύ όλες τις δουλειές τους, είτε είναι τα πιο ακραία της νεότερης εποχής τους, είτε τα πιο ήρεμα με τα οποία και έκλεισαν. Αγαπημένο τραγούδι πάλι δεν θα διαλέξω. Αλλά θα τιμήσω την μνήμη του Miika αναφέροντας μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια που έχει γράψει και επειδή το κείμενο πρέπει να συνοδεύεται από ένα βίντεο, το τραγούδι θα είναι στην τύχη ένα από αυτά.
Miika Tenkula – (“New age messiah”, “Nepenthe”, “Noose”, “Shadegrown”, “Sun won’t shine”, “Bleed”, “Dead leaves”, “The suicider”, “Mourn”, “For the love I bear”, “Drown together”, “Broken”, “Killing me killing you”, “No one there”, “You are the one”, “Ever-frost”, “End of the road”)
No chance in disillusion, no, not in this world, not for a man weighed down with sorrow, only the end of the road. INSOMNIUM – “Weighed down with sorrow” (Το τραγούδι αυτό γράφτηκε από τους INSOMNIUM τιμώντας τη μνήμη του Miika Tenkula)
Δημήτρης Μπούκης
Αναγνωρίζω πως οι SENTENCED κυκλοφόρησαν κάποιους καλούς δίσκους για τον ευρύτερο ατμοσφαιρικό ήχο. Θεωρούνται δικαίως μια από τις πλέον πολυακουσμένες μπάντες του είδους, αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να πω πως με τρελαίνουν. Μου αρέσουν μεμονωμένα κομμάτια και ως εκεί. Ούτε καν το “Amok”, που θεωρείται η κορωνίδα τους, δεν ακούω ολόκληρο. Ωστόσο, όταν η συζήτηση φτάνει σε συγκροτήματα που με τον α’ ή β’ τρόπο έπαιξαν τον ρόλο τους στην διαμόρφωση τάσεων, ρευμάτων κλπ. πάντα τους μνημονεύω, αναγνωρίζοντας όχι την αξία τους, αλλά αυτό που κατάφεραν, το οποίο είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο αυτής. Δεν υπήρξαν ποτέ PARADISE LOST ή MY DYING BRIDE, αλλά οκ, είχαν το δικό τους «ειδικό βάρος», τους το δίνω αυτό. Άλλοι συνάδελφοι θα σας αναλύσουν-παρουσιάσουν καλύτερα το έργο τους, δεν χρειάζεται εγώ να μπω σε αυτά τα «χωράφια». Επειδή όμως σίγουρα παραπάνω από ένας θα διαλέξουν ως κομμάτι αγαπημένο τους την hit-άρα “Nepenthe”, να πω πως μπορείτε να την ακούσετε στο έπος “Under the runes” των BATHORY. Αυτό προς αποκατάσταση της αλήθειας και για να μη μας κουνιούνται ορισμένοι παραπάνω από το κανονικό.
Δημήτρης Τσέλλος
Band of the week λοιπόν οι Φινλανδοί SENTENCED. Από τις περιπτώσεις που αξίζουν την προσοχή μας και τον σεβασμό μας, τόσο για την μουσική τους, όσο και για την συνολική τους συμπεριφορά. Αξιοπρεπέστατοι, έκαναν το μεγάλο breakthrough με το “Amok” του 1995, συνέχισαν με κάποιες πολύ καλές δουλειές, και όταν είδαν ότι δεν είχαν κάτι άλλο να προσφέρουν, απλά ανακοίνωσαν το 2005 τη διάλυσή τους. Το 2009, οι όποιες πιθανότητες για επανασύνδεση διαλύθηκαν οριστικά με τον απρόσμενο χαμό του κιθαρίστα Miika Tenkula, ενός εκ των ιδρυτικών μελών της μπάντας. Εκτιμώ ότι οι SENTENCED ήταν από τις μπάντες που πρόσφεραν πολλά στον ευρύτερο μελωδικό death/ gothic ήχο, και πολλές φορές έχω συλλάβει τον εαυτό μου να βυθίζεται με ευχαρίστηση στη μελαγχολία τους. Και το band of the week αυτής της εβδομάδας ήταν μια πολύ καλή αφορμή να το ξανακάνω.
Θοδωρής Κλώνης
Η σχέση μου με τους SENTENCED είναι σε γενικές γραμμές καλή αν και μάλλον επιφανειακή. Εννοείται φυσικά, σαν καλό παιδί των 90s που είμαι, πως το σούπερ κλασσικό και αγαπημένο “Amok” έπαιζε πολύ συχνά στο CD player, εκείνο που είναι κασετόφωνο, ράδιο και CD player σε ένα! Και εννοείται φυσικά πως είχα στοιχειωθεί μικρός από το βίντεο του έπους “Nepenthe” και με τις ατάκες του αγαπημένου μου Al Pacino από το “Άρωμα γυναίκας” που ακούγονται σε άκυρες φάσεις του κομματιού (“where’s the booze? It’s flowing like mud in here”). Από κει και πέρα όμως γενικά η ενασχόληση μου με τη μπάντα περιορίστηκε σε μερικά χιτάκια εδώ και κει, όπως το χίλιοπαιγμένο “Killing me killing you” από το πιο εμπορικό “Crimson” και το –πιο HIM πεθαίνεις – “Excuse me while I kill myself” από το “The cold white light”. Ο τελευταίος τους δίσκος ήταν μια πολύ καλή και σωστή κατακλείδα σε μια κατά τα άλλα εξαιρετική αλλά σίγουρα δύσκολη καριέρα. Αυτό που έχει μείνει για τον γράφοντα είναι από εκείνο το θρυλικό φεστιβάλ-αρπαχτή που είχε γίνει στην παραλία Αλίμου το 2004 όπου οι μισές μπάντες δεν εμφανίστηκαν αλλά στους SENTENCED έγινε χαμούλης, με μια Doc Martins αρβύλα να μου έρχεται στο κεφάλι, δωράκι από έναν τρελό Σουηδό οπαδό που έκανε crowd surfing χωρίς να τον πάρω πρέφα! Για κομμάτι σήμερα το “Dead leaves” που πρώτο άκουσα από μια βιντεοκασέτα Wacken Open Air που αγόρασα σε συνοικιακό δισκοπωλείο στα Χανιά και μαζεύει σκόνη κάπου στο πατρικό μου.
Φίλιππος Φίλης
Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, δεν δηλώνω τόσο φανατικός ακροατής του death metal ιδιώματος, με όποιο συνθετικό και αν συνοδεύεται. Υπάρχουν όμως κάποια groups, όπως οι SENTENCED που φιλοξενούνται σήμερα στην στήλη , οι οποίοι θα χαίρουν σεβασμού από όλους τους οπαδούς άσχετα αν σου αρέσει η μουσική τους. Ο λόγος απλός. Όταν δισκογραφούσαν ήταν πολύ συνεπείς, πάντα έβγαζαν προς τα έξω μια άκρως επαγγελματική εικόνα, τους ένοιαζε μόνο η μουσική τους και ποτέ δεν είχαν δώσει σοβαρή αφορμή για κουτσομπολιό ή άσχημα σχόλια. Τυχαία «μεγάλος» δεν γίνεσαι. Σαφώς ο κόσμος θα σε αγαπήσει για την μουσική που παράγεις, αλλά θεωρώ πως πρέπει να είναι σωστός σε όλα, κάτι που νομίζω κατάφεραν να είναι στο έπακρο. Θεωρώ πως θα συμφωνήσετε ότι το σημείο 0 της καριέρας τους ήταν το “Amok” το μακρινό 1995, ένα album που έκανε την αρχή για όλη την μετέπειτα λαμπρή καριέρα τους, αφού «πάτησαν» στην επιτυχία που έκανε και συνέχισαν στο ίδιο μουσικό μονοπάτι. Όντας έφηβος όταν κυκλοφόρησε η εν λόγω δουλειά, ήταν το έναυσμα για μένα αλλά και για πολλούς ακόμα να «ανοίξω» τους μουσικούς μου ορίζοντες και να ακούσω και άλλα ιδιώματα, που τα τότε χρόνια ήταν πάρα πολύ λιγότερα από το σήμερα. Η συνθετική ποιότητα του “Amok”, με έκανε να παρακολουθώ στενά όλες τις υπόλοιπες δουλειές τους μέχρι το 2005 που κυκλοφόρησε η τελευταία τους “The funeral album”, αφού η ηχητική σταθερότητα που επιδείκνυε κάθε δίσκος τους, έχοντας τραγούδια με άκρως κολλητικές μελωδίες, ρεφρέν και riff, είναι αξιοθαύμαστη είτε σου αρέσει ο ήχος που καταπιάνονται είτε όχι. Στα τότε πιο «γόνιμα» χρόνια του μελωδικού death metal, αρκούσε να ήσουν απλά οπαδός της metal μουσικής γενικά, χωρίς παρωπίδες, για να δεχτείς την μουσική τους. Δεν γινόταν επ’ ουδενί να μην σου άρεσε ούτε ένα τραγούδι τους, ακόμα και όταν τα τελευταία 3 χρόνια της καριέρας τους «μαλάκωσαν» κάπως τον ήχο τους. Το ταλέντο παραγωγής ωραίων τραγουδιών και δουλειών που υπήρχε περίσσιο, τους κάνει χωρίς αναστολές να συγκαταλέγονται για πάντα στα κορυφαία συγκροτήματα των τελευταίων ετών, αυτά που δεν πέρασαν απλά, αλλά άφησαν έργο. Είναι κρίμα που έχουν διαλυθεί, γιατί το metal θα χρειάζεται πάντα τέτοια groups.
Θοδωρής Μηνιάτης
Death metal, black metal, μελωδικό death metal και τέλος gothic metal. Αυτή ήταν η πορεία μιας εκ των 3 αγαπημένων μου Φινλανδικών μπαντών (μαζί με CHILDREN OF BODOM, AMORPHIS), των SENTENCED. Μην παρεξηγηθώ, εκπληκτικά τα “Shadows of the past”, “North from here”, “Amok” με τον φοβερό και τρομερό Taneli Jarva (THE BLACK LEAGUE, CHAOSBREED, POISON WHISKEY). Ωστόσο, θα στεναχωρήσω τους πιουρίστες λέγοντας ότι τους προτιμώ όπως παίζουν από το “Down” και πέρα, όπου έχουν βρει τον ήχο τους θεωρώ, όπου ο Ville Laihala ξεδιπλώνει τη μεγάλη του Hetfield-ίσια φωνάρα (άνθρωπέ μου!), και φυσικά, επειδή είμαι ρομαντικό αγόρι κατά βάθος.
Έχουμε πει πολλές φορές και εγώ και ο συνάδελφος και φίλος Άγγελος Κατσούρας, ότι ο Nick Holmes των PARADISE LOST είναι ο εκφραστής όλων όσων δεν είχαμε ποτέ το κουράγιο ή την τόλμη να πούμε. Έτσι λοιπόν, ο Ville Laihala των SENTENCED είναι ο δεύτερος τη τάξει σε αυτό το τομέα. Οι ποιητικά ρομαντικοί του στίχοι, θέλω να πιστεύω ότι έχουν αγγίξει κάθε άνθρωπο με καρδιά και αισθήματα. Σαν να έσκαψε στα εσώψυχα μας, και να έβγαλε προς τα έξω τις πιο ενδόμυχες σκέψεις, αυτές που δεν εξομολογούμαστε ούτε μετά από βαρύ αλκοόλ. Μεγάλο πράγμα η μουσική να έχει τέτοια δύναμη επάνω σου, όχι για να το υποτιμάς.
Οι SENTENCED επίσης, θεωρούνται στο μυαλό μου, εκτός της προτίμησης μου που είπα παραπάνω, μια από τις πιο τίμιες μπάντες που υπήρξαν στη μουσική. 2005 “The funeral album”, τελευταία περιοδεία, live άλμπουμ, τέλος. Όταν λέμε ΤΕΛΟΣ, λέμε ΤΕΛΟΣ. Έφτιαξε ο Ville τους POISONBLACK, το διέλυσε και με αυτούς μετά, αλλά SENTENCED δεν ξανάγγιξε. Μεγάλη η απώλεια του βασικού συνθέτη Miika Tenkula, o οποίος ήταν η ψυχή και η καρδιά της μπάντας από την αρχή ως το τέλος. Το κείμενο αφιερώνεται σε εκείνον, ως ελάχιστος φόρος τιμής. Ποιο κομμάτι να επιλέξω τώρα, κλείνοντας αυτό το κείμενο; Πόσα τα κομμάτια, πόσες οι αναμνήσεις, ας πάω με το “Neverlasting” με το πιο αισιόδοξο μήνυμα του “waste no time dreaming in vain, you and I aren’t built to last”
Γιάννης Σαββίδης
Μία από της μπάντες που σμίλεψαν τα μουσικά μου ακούσματα τη δεκαετία του ’90, ήταν οι Φιλανδοί SENTENCED. Όλως περιέργως, το πρώτο τραγούδι που άκουσα, κάπου πίσω στο 1995, ήταν το “Love and death”, από το ομώνυμο EP, την τελευταία δουλειά όπου στα φωνητικά βρισκόταν ο Taneli Jarva, το οποίο μου είχε δανείσει ένας φίλος. Έρωτας με το πρώτο άκουσμα! Ακριβώς αυτό που με εξίταρε εκείνη την εποχή. Λίαν συντόμως έγινα κάτοχος όλης της δισκογραφίας τους, παρόλο που τα δύο πρώτα άλμπουμ, “Shadows of the past” (1992) και “North from here” (1993), δεν ήταν τόσο του γούστου μου, αφού ήταν καθαρά death metal. Από το “Amok” και μετά όμως λάτρεψα τα πάντα. Αν και λατρεύω τον Jarva, τον οποίο ακολούθησα και στους THE BLACK LEAGUE, οι δίσκοι με frontman τον Ville Laihiala, δηλαδή από το “Down” του 1996, μέχρι και το κύκνειο άσμα και προφητικό “Funeral album” του 2005, λατρεύονται καθολικά ακόμη και σήμερα από μένα. Μέχρι τη διάλυσή τους λοιπόν, οι Φιλανδοί δεν με απογοήτευσαν ποτέ ότι και αν έβγαζαν. Η θλίψη, οι κιθάρες, τα φωνητικά, ότι τέλος πάντων στοιχείο είχαν στη μουσική τους, με απογείωνε, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Θεωρώ εαυτό τυχερό που τους έχει δει live δύο φορές, στο Gagarin τον Νοέμβριο του 2002, σε μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρευρεθεί ποτέ, αλλά και στο άθλιο Athens Open Air το 2004. Φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον συγχωρεμένο ταλαντούχο κιθαρίστα Miika Tenkula, του οποίου η απώλεια πριν 11 χρόνια, μου είχε στοιχήσει αφάνταστα και ομολογώ ότι μου λείπει πολύ σαν μουσικός, αφού με τους ήχους της κιθάρας του, ανδρώθηκα στην εφηβική μου ηλικία. Όντας η 2η αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών μετά τους Σουηδούς ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ, είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσω αγαπημένη στιγμή. Ωστόσο, έχω μία πιο ιδιαίτερη αδυναμία στο “Frozen” του 1998, ίσως λόγω του “The suicider”.
Γιώργος Δρογγίτης
1997. Έντυπο Metal Invader. Έχει μόλις κυκλοφορήσει το “Down”, λαμβάνει κριτικές ενδιαφέρουσες, σκάει και η βιντεοκασέτα “Fire & Ice” με το clip για το “Nepenthe”, εντάξει. Αυτό ήταν. Έρωτας κεραυνοβόλος. Το ήξερα από τη πρώτη στιγμή ότι εμείς οι δύο θα τα πάμε καλά. Και μάλιστα θυμάμαι ότι είχε γίνει και ψηφοφορία αναγνωστών για τα καλύτερα της χρονιάς και το “Down” ήταν άνετα σε όλες τις λίστες, είχα κερδίσει και δωράκι γιατί πέτυχα 8/10, ένα ep DARK TRANQUILITY, το “Enter Suicidal Angels”.
Με “Amok” και “Down” λοιπόν μπήκαν στη ζωή μου οι Φινλανδοί SENTENCED, υποχρεώνοντάς με να αναθεωρήσω ποια είναι η αγαπημένη μου μπάντα από τη χώρα των χιλίων λιμνών, δίλημμα που μέχρι και σήμερα δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση. Μικρό προβάδισμα στην παρέα του μακαρίτη Miika Tenkula (συγνώμη Φραγκίσκο Σαμοΐλη…), χωρίς να έχω συγκεκριμένο λόγο αυτή τη στιγμή, σχωράτε με.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που έρχονται Θεσσαλονίκη, σε ένα υπέροχο live, από το οποίο ΕΛΕΙΠΑ (!!!), παρόλο που είχα κανονίσει να πάμε με όλη τη παρέα, αγοράζοντας εισιτήρια για όλους, 7-8 άτομα. Είχαμε όλοι ραντεβού στο καφέ που δούλευα τότε, τρομερό συναίσθημα να τους βλέπω να με χαιρετάνε φεύγοντας χωρίς εμένα… Παρέμεινε συναυλιακό απωθημένο ως την τραγική 45λεπτη εμφάνισή τους στο χειρότερο Open Air στην πλαζ Αλίμου, τουλάχιστον έστω και έτσι σβήστηκε από τη bucket list.
Καλά όλα αυτά Μιμάκο, αλλά όταν λέμε SENTENCED, τι σου έρχεται πρώτα στο μυαλό…;
Θα προσπαθήσω να το αποδώσω όσο καλύτερα γίνεται.
Έχεις κλάψει ποτέ πολύ; Γοερά; Για κάτι όχι τόσο σημαντικό; Πιστεύω ναι. Αν όμως όχι, και θες να ανακαλύψεις αν γίνεται, βάλε το “Buried Alive”.
Οι SENTENCED αποφασίζουν το 2005 να σταματήσουν να παίζουν μουσική, να γράφουν τραγούδια και να κάνουν συναυλίες, με μια πολύ τίμια στάση μιας και όπως λένε τότε δεν είχαν κάτι παραπάνω να προσφέρουν, και με ένα τραγικό concept (ποσώς με ενδιαφέρει αν έγινε για εμπορικούς λόγους), κηδεύουν το συγκρότημα σε μια τελευταία εμφάνιση στη μικρή γενέτειρα τους, στο Oulu, έχοντας κυκλοφορήσει λίγο καιρό πριν τον τελευταίο τους δίσκο με τίτλο “The Funeral Album”.
Σε αυτό το live DVD λοιπόν, από το 1ο δευτερόλεπτο ως να σταματήσει από μόνο του να παίζει, όλη η ατμόσφαιρα είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, που μπορείς να δεις καθαρά μέλη της μπάντας και απλούς θεατές από κάτω να βουρκώνουν στ’ αλήθεια. Τελευταίο τραγούδι που παίζουν εκείνο το βράδυ, ήταν ακριβώς και το τελευταίο τραγούδι του τελευταίου δίσκου, και το τελευταίο που έγραψαν γενικά. Και δεν είναι άλλο από το “End of the road”. 2μιση ώρες με τα μάτια μούσκεμα, λες, εντάξει, πόσο ακόμα, και ξεκινάει ο Ville να τραγουδάει, βουρκώνει, και σταματάει. Τέτοιο σακάτεμα ψυχής, ούτε στην πιο στενάχωρη ταινία δεν έχω πάθει. Μάλιστα με τον φίλο μου τον Κωνσταντίνο τότε είχαμε την ιδέα να πάμε στo live, αλλά ήταν κάπως δύσκολο από οικονομικής άποψης. Με το τωρινό μυαλό, σίγουρα θα το έκανα αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω.
Στο φέρετρο που θάφτηκαν οι SENTENCED, όσοι τους αγαπήσαμε, βάλαμε μέσα κι ένα μικρό κομματάκι της ψυχούλας μας, το οποίο ήταν δικό τους εξ’αρχής. Ο 18χρονος Miika στο clip του “Nepenthe”, ο ταλαιπωρημένος Miika στο τελευταίο live του 2005, η μπάντα να κλαίει στο τέλος, ο κόσμος από κάτω επίσης, και αυτό το κομματάκι ψυχής που θάψαμε μαζί τους, θα παραμείνουν για πάντα ολοζώντανα και δυνατά στην καρδιά και στο μυαλό μου.
Kiitos kaikesta SENTENCED…
Μίμης Καναβιτσάδος
Η μικρή αυτή χώρα, την οποία πολλοί κατατάσσουν λανθασμένα στην Σκανδιναβική χερσόνησο, η Φινλανδία, μας έχει γεμίσει με αγαπημένους καλλιτέχνες τα τελευταία 30 χρόνια. Μια rock σκηνή που χτίστηκε στην επιτυχία των HANOI ROCKS, αλλά επεκτάθηκε δημιουργικά και έφτασε το ’90 να μας συστήσει και τους SENTENCED. Mε αφορμή την επέτειο κυκλοφορίας του “Frozen” κληθήκαμε να γράψουμε δυο λόγια για μια μπάντα που αγαπήθηκε μόλις μαλάκωσε τον ήχο της. Μπορεί οι περισσότεροι να τους ανακαλύψαμε στο “Amok”, όμως η καταξίωση ήρθε λίγο μετά, στο “Down” και την μεγάλη αντικατάσταση του μπασίστα και τραγουδιστή Taneli Jarva, με τον ψηλό και χαβαλετζή Ville Laihiala. Το μελωδικό τους doom/death έγινε πιο goth, κάτι που συνέχισαν στο “Frozen”. Κυκλοφορώντας μόλις 18 μήνες μετά, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ένα “Down part 2”. Μιλάμε για δίσκο που βγήκε τον Ιούλιο και τιτλοφορείται “Frozen”!!! Κάπου ενδιάμεσα από τους δυο αυτούς κορυφαίους δίσκους των SENTENCED, είχα την ευκαιρία να τους δω ζωντανά και να περάσω ολόκληρη την βραδιά μαζί τους, κάτι που με έκανε να γουστάρω την μπάντα ακόμα περισσότερο το επόμενο ξημέρωμα, καθώς επέστρεφα σπίτι για να μαζέψω τα κομμάτια μου. Αν σου αρέσει ένα τραγούδι του δίσκου, θα σου αρέσουν όλα. Αυτό είναι το πλεονέκτημα του “Frozen”, αλλά λειτουργεί και ως μειονέκτημα, αφού δύσκολα ξεχωρίζεις τραγούδια. Με δυσκολία αναφέρω τα “The suicider”, “For the love I bear”, “Let go” ως τα αγαπημένα μου. Γενικά οι SENTENCED είναι ένα συγκρότημα που δεν κατάφερε να πάει στο επόμενο επίπεδο, όμως δημιούργησε μια καλή δισκογραφία και κατάφερε να λανσαριστεί και ως heavy-HIM. Όποιος δεν έχει ασχοληθεί, καλό θα ήταν να το κάνει!
Γιώργος “Farewell” Κουκουλάκης
SENTENCED και πίκρα/στεναχώρια/κενό πάνε πάντα μαζί στη ζωή μου από τη μέρα που αποφάσισαν –αντρίκεια- να κλείσουν το μαγαζί. Έφτασαν σε ένα σημείο που πλέον δεν το «ένιωθαν» μέσα τους και παρότι χιλιάδες κόσμου στεναχωρέθηκε όσο λίγες φορές, όλοι έβγαλαν το καπέλο τους στους κυκλοθυμικούς Φιλανδούς για την γενναία και τίμια απόφαση που πήραν. Μέχρι να φτάσει η αποφράδα ημέρα το 2005 και να πουν το στερνό αντίο, πρόλαβαν να μας χαρίσουν 8 άλμπουμ και 2 ΕΡ όπου πρακτικά έχουμε τον ήχο τους να χωρίζεται σε δυο διαφορετικές περιόδους και τραγουδιστές.
Χωρίς καμία αμφιβολία, η πρώτη περίοδος (βάζω μέσα και το κορυφαίο τους άλμπουμ “Down” το 1996 παρά την αλλαγή τραγουδιστή) υπερτερεί ξεκάθαρα της αντίστοιχης δεύτερης, η οποία δεν υπολείπεται όμως πολύ σε ποιότητα. Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα τα οποία αρκετοί δυστυχώς ξεχνούν ή κάνουν τα παγώνια λόγω άγνοιας (αμπαλοσύνη το λέω στη γλώσσα μου αλλά για χάρη του Σάκη θα είμαι ευγενικός). Πρώτο αξίωμα: Οι SENTENCED ξεκίνησαν ως ΤΟ death metal. Θα μου πείτε ποιος νοιάζεται, αυτό έγινε το ’92, κανείς δεν ακούει τα πρώτα άλμπουμ κτλ. Χέστηκα, να τα ακούσετε και να προσκυνήσετε. Οι άνθρωποι έβγαλαν το “Shadows from the past” παίζοντας ΕΤΣΙ όντας από 17 ως 19 ετών. Πρωτοφανές τέλειο δείγμα πρωτόλειου death metal, ξερού, ωμού, πειθήνιου και το οποίο βγήκε από την άσημη Thrash Records και σήμερα κοστίζει όσο οι διακοπές για μια εβδομάδα στο Σαιν Τροπέ. Η συνέχεια ακόμα ανώτερη με ένα άλμπουμ που όμοιό του δεν ηχογραφήθηκε ποτέ ξανά. Ο λόγος για το σχιζοφρενικά τεχνικό “North from here” την επόμενη χρονιά, δείγμα τρελών νεύρων και βαρέματος στον εγκέφαλο από το πολικό ψύχος (αν διαβάσετε τις σημειώσεις της επανέκδοσης θα δείτε ότι παίζανε ΜΕΣΑ στο προβάδικο με ξεγυρισμένα -10 και -15 φορώντας γάντια με κομμένα δάχτυλα). Ένα άλμπουμ στο οποίο ο Taneli Jarva εκτός από το μπάσο ανέλαβε και τα φωνητικά από τον Miika Tenkula και έτσι ξεκίνησε μια εποχή που φαινόταν χρυσή για το συγκρότημα. Kαπάκι την επόμενη χρονιά έρχεται το ΕΡ-μετάβαση του ήχου “The trooper”, όπου εκτός από το να αλλάξουν τα φώτα στο ομότιτλο έπος των IRON MAIDEN, είχαν την αρχικομματάρα “Desert by night” που έδειχνε ότι μελωδικότερες φόρμες θα ακολουθούσαν στην πορεία όπως και έγινε.
Οι SENTENCED δεν ξέφυγαν από τον κανόνα της εξέλιξης και του να μαλακώσουν τον ήχο τους όπως έκαναν όλοι όσοι εισχώρησαν από την καφρίλα στο πιο ατμοσφαιρικό/avant garde μονοπάτι. Μόνο που σε αντίθεση με όλους, το έκαναν με προσωπικότατο ήχο και συνεχίζοντας να παίζουν ΒΑΡΙΑ. Έτσι προέκυψε το breakthrough “Amok”, το οποίο το λες και όνομα και πράγμα, καθώς όλοι έπαθαν αμόκ με την ποιότητα του δίσκου, ενώ ακόμα και σήμερα 25 χρόνια μετά, το “Nepenthe” αποτελεί ένα από τα ελάχιστα κομμάτια «σούπα» τα οποία δεν βαριέται κανείς και δημιουργεί συγκίνηση. Το επόμενο EP “Love and death” αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Jarva στο συγκρότημα, καθώς δεν επιθυμούσε περαιτέρω μελωδική στροφή την οποία η μπάντα είχε ήδη προαποφασίσει. Με προβληματισμό οι οπαδοί υποδέχτηκαν τη φυγή του και τον ερχομό του «νέου» Ville Laihiala, μόλις όμως κυκλοφόρησε το “Down” όλα ανατράπηκαν και το άλμπουμ αποτέλεσε εφαλτήριο για να εδραιωθούν στις συνειδήσεις του κόσμου. Ο Laihiala δεν ήταν κάφρος όπως ο Jarva, αντίθετα άμεσα επηρεασμένος από τον James Hetfield και τον Tom Araya, πρόσφερε ένα πιο μάγκικο και τσαμπουκαλίδικο τρόπο φωνητικών, με πολλούς να αναφέρουν το “Down” ως το άλμπουμ που θα έβγαζαν οι Metallica αν μετά το “Black album” παίζανε ατμοσφαιρικά. Τα “Frozen” και “Crimson” που ακολούθησαν έδειχναν μια πτώση έμπνευσης, αλλά και πάλι σε βαθμό αξιοπρέπειας. Και ξαφνικά από το πουθενά οι SENTENCED βγάζουν ένα δίσκο που θα ήθελαν να είχαν βγάλει οι… ΗΙΜ (!) και γίνεται Ο χαμός, με πανεύστοχες κομματάρες, ανεβαστική διάθεση (οξύμωρο με την «βαριά» θεματολογία τους) και με τρομερή αποδοχή ακόμα και από ανθρώπους που τους είχαν ξεγράψει τελείως κάποτε.
Το κύκνειο άσμα ήρθε με το “The funeral album”, το οποίο είχε προαποφασιστεί ότι θα είναι το τελευταίο τους άλμπουμ. Μάλιστα συμβολικά στο βίντεο του “Everfrost” κουβαλάνε ένα φέρετρο το οποίο και θάβουν μαζί με τις αναμνήσεις τους, στη δε περιοδεία έβγαιναν κι άφηναν το φέρετρο στη μέση ενώ παίζανε και φυσικά η τελευταία συναυλία στην ιδιαίτερη πατρίδα τους το Oulu βιντεοσκοπήθηκε μέσα σε τρομερή συγκίνηση. Ποιος θα ξεχάσει το τέλος του “End of the road” και της συναυλίας με τον ίδιο τον Laihiala να δακρύζει και αφού όλα έχουν τελειώσει, ένα ζευγάρι νέων παιδιών να μένει αγκαλιασμένο κλαίγοντας στη μέση του κλαμπ θρηνώντας την απώλεια της αγαπημένης τους μπάντας.
Οι SENTENCED μπήκαν πάρα πολύ βαθιά στις καρδιές του κόσμου, η διαδρομή τους ήταν σύντομη αλλά αποκλειστικά και μόνο με ποιότητα, τσίπα υπεράνω όλων και φυσικά αυτό συνέβη γιατί έβγαζαν μια ειλικρίνεια και ότι το παν ήταν η μουσική. Όταν ένιωσαν ότι δεν είχαν κάτι άλλο να πουν, σφύριξαν μόνοι τους τη λήξη πριν καταντήσουν καρικατούρες του εαυτού τους και του μεγάλου ονόματος τους. Η απώλεια τους είναι η μεγαλύτερη αυτών που έχω βιώσει τα τελευταία χρόνια, ειδικά μάλιστα όταν είδα όλες τις παλιές μου αγάπες να επανασυνδέονται, ήταν πολύ αντιφατικό μια μπάντα στα ντουζένια της να διαλύει τόσο ξαφνικά. Όσο όμως κι αν πικραίνομαι και συνειδητοποιώ ότι κάθε μέρα στη ζωή χωρίς αυτούς είναι μια πικρή μέρα, άλλο τόσο χαίρομαι για τη στάση τους, την αυταπάρνηση τους και την καλώς εννοούμενη ξεροκεφαλιά τους. Το τελευταίο καρφί στο φέρετρο έβαλε η απώλεια του Miika Tenkula σε ηλικία μόλις 35 ετών, έτσι όσοι έτρεφαν φρούδες ελπίδες για τυχόν επανασύνδεση μετά από χρόνια το ξέγραψαν τελείως. Ακόμα κι αν ο αγαπητός συγχωρεμένος ήταν ανάμεσα μας όμως, να είστε όλοι ΒΕΒΑΙΟΙ ότι οι SENTENCED δεν θα βρισκόντουσαν ξανά όλοι μαζί, ούτε για όλα τα εκατομμύρια ευρώ του κόσμου. Γιατί πολλά μπορεί κανείς να τους σύρει, ότι ήταν μουντρούχοι, ότι μαλάκωσαν στην πορεία, ότι ήταν αρκετά για τις γκόμενες (σίριουσλυ;) αλλά κωλοτούμπες δεν ήταν και δε θα γινόντουσαν ποτέ. Αγαπημένα τραγούδια έχω πάρα πολλά, καλύτερο άλμπουμ θεωρώ ξεκάθαρα το “Down”, αλλά θεωρώ ότι το κομμάτι που μάζεψε συνολικά όλη την υπέροχη ουσία της μουσικής τους ήταν το κορυφαίο κομμάτι του “Amok”.
Άγγελος Κατσούρας
