BAND OF THE WEEK: SHADOW GALLERY
Στις 22 Σεπτεμβρίου (σήμερα δηλαδή), συμπληρώνονται 22 χρόνια από το επικών διαστάσεων “Tyranny” από τους Αμερικάνους SHADOW GALLERY, ενός άλμπουμ που τάραξε τα θεμέλια της prog metal κοινότητας στα τέλη των 90s. Το συγκρότημα αυτό, που παρά τις ελάχιστες συναυλίες που έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια, μας έχει τιμήσει δύο φορές, είναι το Band of the week γι’ αυτήν την εβδομάδα στο Rock Hard. Η διαδικασία, γνωστή και κλασική: Ψηφίζετε το αγαπημένο σας άλμπουμ και διαβάζετε τη γνώμη της συντακτικής μας ομάδας. Ή και με την αντίστροφη πορεία.
Οι SHADOW GALLERY είναι μία ιστορία αστείρευτης γραφικότητας και οπαδισμού για εμένα. Από τους απεγνωσμένους τρόπους να βρω το “Carved in stone” που είχε κυκλοφορήσει σε όλον τον κόσμο εκτός Ελλάδας όπου είχε βγει έξι μήνες αργότερα και το είχα παραγγείλει από το εξωτερικό, μου ήρθε εντελώς σπασμένο την πρώτη φορά και το ξαναπαράγγειλα, από το “Tyranny” που μου ήρθε μέσα στον Ιούλιο εντελώς ξαφνικά από το πουθενά και ακούγοντάς το παραλίγο να χάσω face to face συνέντευξη με τους ANGRA… Στη συνέχεια πετύχαμε με συντονισμένες προσπάθειες να βάλουμε τα “Stiletto in the sand” και “War for sale” ως ένα τραγούδι (!!!) σε CD του Metal Invader με τις γνωστές μας αλχημείες, βρήκα το τηλέφωνο του σπιτιού του –μετέπειτα επιστήθιου φίλου μου- Gary Wehrkamp κι έκανα παραγγελία 10 μπλουζάκια του άλμπουμ τα οποία τα υπέγραψαν όλα τα μέλη του γκρουπ και ακόμα αναρωτιέται πως τα είχα καταφέρει. Τα χρόνια πέρασαν, η λαχτάρα να τους δούμε για live ποτέ δεν έσβησε. Ακόμα κι όταν πέθανε ο Τιτάνας Mike Baker (τεράστιος τραγουδιστής, εν μέρει πάντως υπεύθυνος για την έλλειψη περιοδειών, αφού το πρόβλημα που είχε στην καρδιά, δεν του επέτρεπε να κάνει ταξίδια, πόσο μάλλον να περιοδεύει). Και από το πολύ μπίρι-μπίρι, τα καταφέραμε. Και ήρθαν Ελλάδα. Όχι μία, αλλά δύο φορές. Να είστε σίγουροι ότι έκαναν μία μικρή ευρωπαϊκή περιοδεία μόνο και μόνο για να έρθουν από τη χώρα μας… Την πρώτη φορά, ήταν μάλιστα ήταν σ’ ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου, όταν είχα αποφασίσει να πάψω να ασχολούμαι επαγγελματικά με την μουσική δημοσιογραφία αλλά περνώντας μία ολόκληρη μέρα μαζί τους και παρακολουθώντας την συναυλία τους, θυμήθηκα πόση αγάπη έχω σ’ αυτήν την μουσική και αποφάσισα να αλλάξω πλάνα και να παραμείνω στον μουσικό χώρο (τώρα, δεν ξέρω να σας πω αν έκανα καλά ή άσχημα, έκανα όμως αυτό που επέβαλλε η καρδιά μου). Τη δεύτερη φορά, είχαν πιο πολύ χρόνο, εξ ου και οι βόλτες και οι κουβέντες, ήταν μεγαλύτερες και περισσότερες. Το ίδιο και οι ιστορίες. Να δείτε, που ΑΝ βγάλουν ποτέ τον επόμενο δίσκο τους, θα έχει και τραγούδι για την Αθήνα. Βασισμένο σε ιστορίες που λέγαμε ένα βράδυ, γυρνώντας στα στενά της Πλάκας. Και ξέρετε κάτι; Θα τα βγάλω τα demo των SORCERER. Σε βινύλιο; Σε CD; Και στα δύο format; Θα γίνει άμεσα, οπότε BEWARE!!! Τραγούδι; Ας γελάσω… Έχω τουλάχιστον 10 ΥΠΕΡΑΓΑΠΗΜΕΝΑ. Σήμερα, τη στιγμή που γράφω, είναι το “Mystery”. Αιώνια αγάπη.
Σάκης Φράγκος
Είναι κάποιες μπάντες, που δεν έγιναν ποτέ τεράστιες εμπορικά, ούτε καν μεγάλες για την ακρίβεια, αλλά έχουν περίοπτη θέση στην καρδιά μας, ειδικά όσων μεγάλωσαν στην εποχή τους. Και μία από αυτές είναι και οι SHADOW GALLERY.
Μιλάμε για Ελλάδα των 90s, όπου το power και το progressive, εκεί στα μέσα ειδικά της δεκαετίας, ήταν από τα πλέον διάσημα είδη του metal. Και δεν θα μπορούσαν οι SHADOW GALLERY να μην κάνουν γκελ στον Έλληνα οπαδό εκείνη την περίοδο.
Από το δεύτερο κιόλας άλμπουμ τους, το “Carved in stone”, ελέω του διαχρονικού άσματος που φέρει τον τίτλο “Crystalline dream”, το όνομά τους ακουγόταν όλο και περισσότερο. Το “Shadow gallery”, το ντεμπούτο τους, είχε περάσει απαρατήρητο είναι η αλήθεια, όχι γιατί δεν είναι καλό, αλλά γιατί απλά δεν τους είχαμε μάθει ακόμα. Άλλωστε μιλάμε για άλλες εποχές, άλλο κόσμο στο πόσο εύκολα μάθαινες μία μπάντα. Μία το “Crystalline dream” όμως και μία το τρίτο και «φαρμακερό» άλμπουμ τους, το “Tyranny” (1998), με τo “War for sale” (πολλές φορές σαν δίδυμο με το intro “Stilleto in the sand”) να γίνεται «χιτάκι», έκαναν την μπάντα ιδιαιτέρως αγαπητή στη χώρα μας. Και όχι άδικα, καθώς είχαν όλα εκείνα τα στοιχεία που γουστάραμε. Prog με ουσία, χωρίς να είναι πρώτη η επίδειξη ικανοτήτων, power metal στοιχεία, λυρισμός και μία φωνάρα μπροστά, ο αδικοχαμένος κύριος Mike Baker, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή το 2008, όντας μόλις 45 ετών. Φυσικά το δίδυμο των Gary Wehrkamp και Brendt Allman ήταν (και είναι;) η κινητήρια δύναμη του σχήματος. Ενός σχήματος που ανήκει στην κατηγορία αυτών που αδίκησαν τον εαυτό τους, αφού ποτέ δεν κατάφεραν να πιάσουν μέσω συναυλιών και περιοδειών το hype της εποχής, αφού έκαναν το όνομά τους ταυτόχρονα σχεδόν με σχήματα όπως οι DREAM THEATER και SYMPHONY X.
Το live τους το 2013 στο Κύτταρο, με τον DC Cooper να είναι εκεί και να αφήνει στόματα ανοιχτά ειδικά σε κάτι “New world order”, ήταν μία υπέροχη συναυλιακή στιγμή και η εκπλήρωση ενός απωθημένου για μεγάλο μέρος του μεταλλικού κοινού της χώρας. Που θα μπορούσε να είναι και περισσότερο, αν δεν είχε πρώτα η ίδια η μπάντα αφήσει το όνομά της να ξεθωριάσει στα 00s. Έχοντας παράλληλα πολλές και σοβαρές δικαιολογίες γι’ αυτό.
Οι SHADOW GALLERY έχουν δώσει δίσκους και τραγούδια που ανήκουν στο prog metal πάνθεον, αλλά και την απορία του τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν και οι ίδιοι το «κυνηγούσαν» περισσότερο.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Γενέθλια για το “Tyranny” τούτες τις μέρες, και αφορμή βρήκαμε να μιλήσουμε για τους μικρούς θεούς SHADOW GALLERY. Θυμάμαι εκείνη την χρονιά το είχε ανακηρύξει καλύτερο progressive album ο Πετρούκιος των DREAM THEATER και είχε γίνει ιδιαίτερος ντόρος. Βίωνε και εποχές δόξης το progressive metal, φαντάσου (αν δεν τα έζησες) για τι μιλάμε… Δισκάρα το “Tyranny”, group-άρα οι δημιουργοί του. Μελωδία διάχυτη, λυρισμός, καμία διάθεση επιτήδευσης ή επίδειξης, τραγούδια που τα τραγουδούσες και δεν τα μελετούσες. Όπως σε όλα τα άλμπουμ του συγκροτήματος. Truth is, που λένε και στα χωριά, πως η μπάντα αυτή δεν έχει μέτρια στιγμή. Και μπορούσες να την ακούσεις και εσύ που δεν είσαι οπαδός του προοδευτικού μετάλλου. Δεν ήταν στριφνή, δεν έκανε επίδειξη ικανοτήτων, τα τραγούδια της είχαν πάντα ροή, εξαιρετικές μελωδίες και πάνω απ’ όλα, εκείνη την φωνή… α ρε Mike, πόσο άδικα έφυγες, πόσο μεγάλος τραγουδιστής ήσουν… Αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι που να αντικατοπτρίζει πλήρως ολόκληρο το μεγαλείο τους, κάθε του πτυχή, αυτό θα ήταν το 17λεπτο έπος “The queen of the city of ice”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ στο είδος του. Φράγκο μου εκείνο το demo των SORCERER, αργεί πολύ;
Δημήτρης Τσέλλος
Ποιος άκουσε στην εποχή του το ντεμπούτο album των Αμερικάνων και δεν μαγεύτηκε από το λυρισμό τους. Μια μπάντα που πατούσε πάνω στο prog rock της δεκαετία του 70, βγήκαν στο προσκήνιο σε μια εποχή που η ζήτηση για καινούργια progressive metal σχήματα ήταν μεγάλη και ακόρεστη, και ήρθαν από μια εταιρία που ξεκινούσε και αυτή την πορεία της με καινούργια prog σχήματα (Μagna Carta).
Ακόμα θυμάμαι το ψάξιμο επί αρκετούς μήνες για να εντοπίσω το CD του “Carved in stone” και το λιώσιμο που έφαγε έκτοτε. Ένα αριστούργημα που κατάφερε και καθιέρωσε την μπάντα σε κάθε σοβαρό οπαδό του progressive metal εκείνη την εποχή.
Με το “Tyranny” όλος ο κόσμος άρχισε να μιλάει πλέον για αυτήν την μπάντα και η πορεία τους από εδώ και στο εξής ήταν όπως έπρεπε να είναι. Πολύ καλός δίσκος το “Legacy”, εξαιρετικό το “Room V” και ενώ μας επισκέπτονταν δισκογραφικά όχι αρκετά πυκνά, αλλά πάντα σταθερά και με απαράμιλλη ποιότητα ανά τρία χρόνια κάθε φορά, τον Οκτώβρη του 2008 ο αναπάντεχος θάνατος του αγαπημένου Mike Baker από ανακοπή καρδιάς, θα έρθει και θα κλονίσει όλους τους οπαδούς και κυρίως την μπάντα πιο πολύ απ’ όλους.
Δεν το βάζουν κάτω, το “Digital Ghosts” με τον Brian Ashland πίσω από το μικρόφωνο δεν ήταν άσχημος δίσκος, κάθε άλλο κι έκτοτε το σχήμα αποφάσισε να βγει μετά από 20 χρόνια και στο δρόμο για συναυλίες. Μέχρι τότε ήταν μια studio μπάντα και δεν είχε δώσει καμία συναυλία. Έτσι είχαμε την τύχη και την χαρά να τους δούμε και από την χώρα μας σε κάποιες εξαιρετικές συναυλίες (2010 και 2013). Όσοι είχαν παρευρεθεί, τις θυμούνται σίγουρα.
Συνειδητοποιώ πλέον, ότι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία και είμαι περίεργος να δω αν και πότε θα έχουμε κάποιο δίσκο από αυτή την μπάντα ξανά. Ίδωμεν.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Τιμώμενο συγκρότημα αυτή την εβδομάδα, είναι οι SHADOW GALLERY, ένα group που για τον γράφοντα θα αποτελεί πάντα ένα κομμάτι ανάμνησης της εφηβείας του. Βλέπετε, τα 5 πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990, οι συγκεκριμένοι αλλά και σχήματα όπως οι ELEGY, THRESHOLD, CONCEPTION, ELDRITCH, MYSTIC FORCE κλπ ήταν, ήθελες ή όχι, αυτά των οποίων οι δουλειές θα «έπεφταν» πάνω σου αφού ήταν στην τότε επικαιρότητα. Θυμάμαι σαν τώρα την αγωνία που είχα να κερδίσω στο ebay την παρθενική τους δουλειά σε βινύλιο Κορεάτικης έκδοσης που είχε βγει, κάτι που τελικά κατάφερα. Οι SHADOW GALLERY στην ομώνυμή τους προσπάθεια ήταν κάπως άγουροι, αλλά το “Questions of hand”, μέχρι και σήμερα είναι από τα λίγα αγαπημένα μου τραγούδια της καριέρας τους και ο λόγος αγοράς του βινυλίου. Αναφέρω την λέξη «λίγα» γιατί σε σύνολο συνθέσεων δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισαν ολοκληρωτικά αφού προτιμώ τα πιο «straight» Αμερικανικά power metal συγκροτήματα παρά αυτά που καταπιάνονται περισσότερο με την progressive αισθητική. Σαφώς και αν ακούσω κάποιο τραγούδι τους όπου και αν είμαι δεν θα δείξω αποστροφή, αλλά ούτε θα βάλω και τα albums τους να τα ακούσω τόσο πολύ συχνά όσο άλλα, ίσως και πιο αραιά. Παρόλα αυτά είναι άξιο λόγου ότι σε κάθε δουλειά, είχαν να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά τους σε όσους αρέσκονται στο ύφος που καταπιάνονται, κάτι που τους έδωσε και ξεχωριστή θέση στην καρδιά των οπαδών, εδικά αυτών που το progressive σε όλες τις εκφάνσεις του, είναι το αγαπημένο τους είδος ακρόασης. Οι SHADOW GALLERY ποτέ δεν έγιναν εμπορικά το super group που έπαιζε σε πάρα πολύ κόσμο. Θα είναι όμως για πάντα ένα συγκρότημα που με μόνο έξι δίσκους σε 17 χρόνια, έχει αφήσει ένα μοναδικό στίγμα στον metal χάρτη, έχοντας και έναν από τους ωραιότερους ερμηνευτές του είδους που έδινε άκρατο συναισθηματισμό σε κάθε σύνθεση. Αν δεν απεβίωνε το 2008, ίσως η ιστορία να είχε γράψει κάτι άλλο για αυτούς.
Θοδωρής Μηνιάτης
Ήταν κάπου μέσα στο 1998, λίγο μετά τη κυκλοφορία του “Tyranny”, που ανακάλυψα τους SHADOW GALLERY. Είχα ήδη κολλήσει το μικρόβιο των DREAM THEATER, FATES WARNING, QUEENSRYCHE και λοιπών γιγάντων του progressive metal. Όντας παράλληλα οπαδός του power metal ιδιώματος, ήμουν έτοιμος για την εισαγωγή μου στο μοναδικό και πραγματικά μαγικό μουσικό σύμπαν των SHADOW GALLERY. Μιλάμε για έρωτα με την πρώτη αυτιά. Με το που έσκασαν απ τα ηχεία του φορητού μου CD player τα “Stiletto in the sand” και “War for sale”, που ανοίγουν το “Tyranny”, το εντελώς χαζό χαμόγελο δεν έφευγε απ το πρόσωπο μου. Δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις και αρκετό μελάνι (ακόμα και ψηφιακό) για να αναλύσει κανείς το μεγαλείο αυτής της μπάντας και το πόσο επιδραστικοί υπήρξαν για τα ακούσματα μου. Ευχαριστώ τα μικρά συνοικιακά δισκοπωλεία στα Χανιά της νιότης μου που είχαν σε διάθεση τα δύο πρώτα άλμπουμ των SHADOW GALLERY και κάθε κυκλοφορία τους μετά το “Tyranny”, που έβαλε και τη μπάντα στον μεταλλικό χάρτη ουσιαστικά: Το εξαιρετικό αλλά υποτιμημένο “Legacy”, το “Room V” που φτάνει πιο κοντά στο “Tyranny” στιχουργικά και μουσικά, και το “Digital ghosts” που ακολούθησε το θάνατο του Mike Baker. Τεράστιο συναυλιακό απωθημένο και από τις ελάχιστες μπάντες που βάζω δίπλα (και, ανάλογα με τις ορέξεις, πιο ψηλά) στους DREAM THEATER, οι SHADOW GALLERY παραμένουν μια απύθμενη πηγή έμπνευσης και μουσικής λατρείας που απολαμβάνω με την ίδια μανία στα 36 μου όπως έκανα και στα 15 μου χρόνια. Για κομμάτι, θα μου επιτρέψετε να διαλέξω το μεγαλύτερο σε διάρκεια που έγραψε η μπάντα και παράλληλα όχι το πρώτο που έρχεται στο νου, το “First light” απ το “Legacy”.
Φίλιππος Φίλης
Για να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, οι SHADOW GALLERY δεν είναι τόσο λατρεμένη μπάντα για μένα, όσο είναι για ορισμένους από τους συναδέλφους μου. Από εκεί και έπειτα, δε γίνεται να μην αναγνωρίσω το πόσο υπέροχα λυρικό progressive παίζουν, ειδικά στο μοναδικό τους άλμπουμ που γνωρίζω, το “Carved in stone”, που είναι άνετα στα ομορφότερα άλμπουμ του είδους που έχω ακούσει. Και από εκεί, επιλέγω κομμάτι. Το εκπληκτικό “Crystalline dream”.
Γιάννης Σαββίδης
Εκεί που οι λέξεις είναι φτωχές να περιγράψουν την αξία, το ήθος, την ποιότητα και την μοναδικότητα μιας μπάντας, εκεί που το συναίσθημα σε κατακλύζει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’αυτό, εκεί που ο thrasher μέσα σου γίνεται βούτυρο Fast Soft και μαλακώνει όλη η οργή σου και σου γεννιούνται απορίες που δε θα έπρεπε να υφίστανται, εκεί που η τέχνη συναντάει την αυταπάρνηση και η ετσιθελική αποθέωση επιβάλλεται και δεν αναβάλλεται, βρίσκονται ενδιάμεσα οι ασύγκριτοι Αμερικάνοι progsters SHADOW GALLERY. Ακόμα δεν θυμάμαι το πώς, καθώς οι Έλληνες έχουμε το κακό να ανακαλύπτουμε και να στηρίζουμε κατόπιν εορτής, αλλά το συγκρότημα αυτό αγαπήθηκε άμεσα με το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους και σιγά σιγά όλο και περισσότεροι ψέλλιζαν ότι αυτοί έχουν μεγάλες δυνατότητες. Δεν μπορώ να περιγράψω την ολότητα που περιέβαλλε τα 2 επόμενα άλμπουμ τους, ειδικά του “Carved in stone” και φυσικά και του “Tyranny”. Μιλάμε για δίσκους που ντρέπεσαι να ακούσεις, τέτοια τελειότητα, μαγεία μέσω μουσικής, με τον καθένα τους να είναι ικανό να κάνει 10 διαφορετικά πράγματα και να τα καταφέρνει εξίσου καλά και στα 10, ε, νισάφι πια, πάτε στο καλό κι αφήστε μας να πούμε. Το λες και τρολάρισμα τέτοιο μεγαλείο. ΑΝΘΡΩΠΟΙ (τονίζουμε το κεφαλαίο γιατί κοιμήθηκε και ο Θεός και το βιώσαμε ιδίοις όμασι στη χώρα μας) με απίστευτη ποιότητα, με πραγματική αγάπη γι’ αυτό που έκαναν, με ταλέντο ικανό να το μοιράσουν ο καθένας σε άλλους 100 ανθρώπους και πάλι να περισσέψει, με ευγένεια που σε σκλαβώνει, με χαμόγελα μικρών παιδιών και με ευγνωμοσύνη που σε μια τρύπα κάπου στα Βαλκάνια, υπήρξε κόσμος που λύγιζε σε κάθε τους ανάσα. Και τις 2 φορές έκλαψα σαν μικρό παιδί, δεν το σκόπευα, συνέβη, ένιωθες ότι κάτι ήταν μεγαλύτερο από σένα. Για τα χρόνια που μεγάλωσα μαζί τους, για το γεγονός ότι ο τιτάνιος Mike Baker δεν ήταν μαζί τους να τραγουδήσει τα υπέροχα τραγούδια που μαζί συνθέσανε, για τον αντικαταστάτη του Brian Ashland που όχι απλά ήταν άξιος αλλά κέρδισε και τον κόσμο με τη στάση του αλλά και για το γεγονός ότι ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι αναγκάστηκαν μετά από περίπου 20 χρόνια να περιοδεύσουν για να βγάλουν τα προς το ζην. Η μουσική βιομηχανία είναι τόσο τρομερά άδικη που ΑΥΤΗ η μουσική που παίχτηκε με ΑΥΤΟΝ τον τρόπο από ΑΥΤΟ το συγκρότημα και ΑΥΤΟΥΣ τους ανθρώπους, έμεινε στην αφάνεια.
Δεν ζήτησε κανείς να βγάλουν ΤΑ δισεκατομμύρια και ποιοι και πόσοι τα βγάλανε στην τελική; Αλλά το να έρχονται εδώ κιόλας που τους αγαπάμε πιο πολύ από παντού και να έχουν στο σύνολο όλων των συναυλιών τους 1000 άτομα (ήταν και τόσα ή τα φουσκώνω;) είναι επιεικώς άδικο και απαράδεκτο. Πολλά θα μπορούσα να σας γράψω αλλά θα χάσουν την αξία τους. «Γιατί ρε μ@λ@κ@ Κατσούρα, μήπως όπου γράφεις πολλά δε γράφεις» θα πει κάποιος ευστοχότατα. Ναι αδερφέ, μόνο που σε μερικές περιπτώσεις, η εγκράτεια, η σοβαρότητα και η αντικειμενικότητα πρέπει και οφείλει να είναι πάνω από οποιοδήποτε οπαδισμό. Εδώ μιλάμε για κατάθεση ψυχής που δεν μπορεί να εκφραστεί από τη γνώμη ενός οπαδού (και δη μη προγκρεσιβά αλλά πιο… ακραίων συχνοτήτων/ταχυτήτων). Και ποιος είμαι εγώ στην τελική που θα κρίνω αυτό το έργο τέχνης που αέναα έκαναν διαθέσιμο σε όλο τον κόσμο με τέτοια μεστότητα και πρωτοφανή για τα μουσικά δεδομένα ανεξαρτήτως είδους ταυτότητα; Παρατήστε με ρε σεις, άντε που θα πιάσω στο στόμα μου τέτοιους ανθρώπους και ΜΟΥΣΙΚΗ υπεράνω ταμπέλας και όποιου δυνατού ή αδύνατου χαρακτηρισμού. Ο Θεός να με συγχωρέσει και για όσα έγραψα, καθότι σε υφή, αξία, και σε ότι τους πρεσβεύει γενικώς και ειδικώς, οι SHADOW GALLERY ήταν και πάντα θα είναι κομμάτι από την ίδια ουσία που φτιάχτηκε ο ίδιος κι έφτιαξε τα πάντα.
Δεν ζήτησε κανείς να βγάλουν ΤΑ δισεκατομμύρια και ποιοι και πόσοι τα βγάλανε στην τελική; Αλλά το να έρχονται εδώ κιόλας που τους αγαπάμε πιο πολύ από παντού και να έχουν στο σύνολο όλων των συναυλιών τους 1000 άτομα (ήταν και τόσα ή τα φουσκώνω;) είναι επιεικώς άδικο και απαράδεκτο. Πολλά θα μπορούσα να σας γράψω αλλά θα χάσουν την αξία τους. «Γιατί ρε μ@λ@κ@ Κατσούρα, μήπως όπου γράφεις πολλά δε γράφεις» θα πει κάποιος ευστοχότατα. Ναι αδερφέ, μόνο που σε μερικές περιπτώσεις, η εγκράτεια, η σοβαρότητα και η αντικειμενικότητα πρέπει και οφείλει να είναι πάνω από οποιοδήποτε οπαδισμό. Εδώ μιλάμε για κατάθεση ψυχής που δεν μπορεί να εκφραστεί από τη γνώμη ενός οπαδού (και δη μη προγκρεσιβά αλλά πιο… ακραίων συχνοτήτων/ταχυτήτων). Και ποιος είμαι εγώ στην τελική που θα κρίνω αυτό το έργο τέχνης που αέναα έκαναν διαθέσιμο σε όλο τον κόσμο με τέτοια μεστότητα και πρωτοφανή για τα μουσικά δεδομένα ανεξαρτήτως είδους ταυτότητα; Παρατήστε με ρε σεις, άντε που θα πιάσω στο στόμα μου τέτοιους ανθρώπους και ΜΟΥΣΙΚΗ υπεράνω ταμπέλας και όποιου δυνατού ή αδύνατου χαρακτηρισμού. Ο Θεός να με συγχωρέσει και για όσα έγραψα, καθότι σε υφή, αξία, και σε ότι τους πρεσβεύει γενικώς και ειδικώς, οι SHADOW GALLERY ήταν και πάντα θα είναι κομμάτι από την ίδια ουσία που φτιάχτηκε ο ίδιος κι έφτιαξε τα πάντα.
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μόνο για όσα μου χάρισαν αρχικά ακουστικά και μακροπρόθεσμα οπτικά. Δε θα το ξεχάσω ποτέ όσο ζω και πάντα θα μου θυμίζει ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος με μια απλή στιγμή κι ένα δάκρυ που θα κρύβει πίσω του το απόλυτο χαμόγελο.
Να διαλέξω κομμάτι; Σαν να μου λες «σφαίρα στο κεφάλι, την καρδιά ή ηλεκτρική καρέκλα»; Κομμάτια να γίνει, θα διαλέξω αυτό με το οποίο κλαίω λίγο παραπάνω. Αν εσύ που το διαβάζεις μπορείς και μείνεις νηφάλιος στο άκουσμα του, σε συγχαίρω ολόψυχα…
Άγγελος Κατσούρας
