Όταν πρωτοξεκίνησα να ακούω σκληρή μουσική, το αγαπημένο μου γκρουπ ήταν οι DEF LEPPARD. Στη συνέχεια σκλήρυναν τα ακούσματά μου και την πρωτοκαθεδρία πήραν οι KREATOR. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όμως, ο ήχος των SKYCLAD, με μάγεψε. Αυτός ο συνδυασμός της folk μουσικής με το heavy/thrash, οι εκπληκτικοί στίχοι του Martin Walkyier έδειχνε την αγάπη του για τον παγανισμό, αλλά από την άλλη ήταν τόσο καυστικοί με πολιτικά θέματα, με συνεπήραν. Τα ευφυέστατα λογοπαίγνια, η έντονη χρήση βιολιού, τα μαγικά ακουστικά θέματά τους, με κέρδισαν από το ντεμπούτο τους και μέχρι το “The answer machine?”. Το “Prince of the poverty line” και το “A burnt offering for the bone idol”, είναι δύο από τους αγαπημένους μου όλων των εποχών και πάντα έχω την απορία, όλοι αυτοί που δημιουργούσαν κοσμοσυρροή το «Ρόδον» στα μέσα της δεκαετίας του ’90, που βρίσκονται τώρα και δείχνουν να έχουν ξεχάσει αυτό το αγαπημένο σχήμα. Δέχομαι ότι ιδιαίτερα μετά τη φυγή του Martin, είναι ένα διαφορετικό γκρουπ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την έντονη αδιαφορία του κόσμου, ακόμα κι όταν στα metal clubs ακούγονται διαχρονικοί ύμνοι που κάποτε δημιουργούσαν πανικό… Δεν πειράζει, εγώ εξακολουθώ να τους ακούω πολύ τακτικά κι ακόμα σκέφτομαι που μπορεί να είχαν φτάσει αν δεν είχαν τα προβλήματά τους με τις δισκογραφικές και τον οξύθυμο χαρακτήρα του Martin… Να μην ξεχάσω… Είναι δυνατόν το βινύλιο του “Jonah’s ark” να μην έχει στίχους; Ακούς κ. Walterbach;
Σάκης Φράγκος
H Βρετανική σκηνή εκτός του punk, είχε και την μεταλλική απάντηση στους συνειδητοποιημένους πολιτικοποιημένους SKYCLAD. Τα τραχιά, κοινότυπα, αλλά βγαλμένα από τον καθημερινό αγώνα φωνητικά του Martin Walkyier παρέα με την συνθετική δεινότητα των υπολοίπων και τις επιμιξίες με την Βρετανική folk και κλασική hard rock σκηνή των 70’s, δημιούργησαν έναν υβριδικό ήχο., καθοριστικό για τους οπαδούς, όσο και οι εκπληκτικοί στίχοι του Walkyier. Τα “Jonas ark” και “Prince of the poverty line”. με τραγούδια σαν τα “Thinking allowed” και “Cardboard city” αποτελούν σταθμούς για την Βρετανική μεταλλική παραγωγή των 90’s. Η προσθήκη του βιολιού και οι κέλτικες επιρροές, έδωσαν το πρώτο επαναστατικό μεταλλικό υβρίδιο, με στίχο και τόλμη που σχήματα σαν τους RATM δεν κατάφεραν να αντιγράψουν, όταν εμφανίστηκαν χρόνια αργότερα και με πολύ μεγαλύτερες εταιρίες να τους υποστηρίζουν. Με το ένα πόδι στην σκηνή της folk διαμαρτυρίας και το άλλο στο heavy metal, έδωσαν μια σειρά από άλμπουμ που τους ξεχώρισαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘90.Η αλλαγή του τραγουδιστή τους αποδυνάμωσε, αλλά συνεχίσουν ως σήμερα, να κρατάνε ψηλά την σημαία του πολιτικοποιημένου Βρετανικού metal, λίγο σαν ταινία του Κεν Λόουτς, επαναλαμβανόμενοι, με στιγμές που ξεχωρίζουν, διδακτικοί, αλλά πάντα αξιόλογοι ειδικά στις γεμάτες κέλτικο πάθος εμφανίσεις τους.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Εδώ πονάμε!!! Μέσα στις 5 (άντε 10) αγαπημένες μου μπάντες, αλλά δυστυχώς ως ένα σημείο, γιατί μετά η κατηφόρα είναι τέτοια που με έχει φέρει στην απάθεια με τα τελευταία δύο άλμπουμ ειδικά. Η αγάπη παραμένει αγάπη όμως για σχεδόν όλα τα προηγούμενα.
Το folk metal και όπως αυτό έχει εξελιχθεί σήμερα, χρωστάει ΠΟΛΛΑ σε αυτούς εδώ τους τύπους (και την τύπισσα φυσικά). Από την αρχή, με το folk/thrash και τόσο ιδιαίτερο (και πωρωτικό) “The wayward Sons of Mother Earth”, έδειξαν ότι έχουν κάτι το διαφορετικό, το οποίο γιγάντωσαν τα επόμενα χρόνια. Οι απίθανοι στίχοι του Martin (ίσως ο κορυφαίος στιχουργός της μουσικής μας), ο συνδυασμός του folk με το metal και οι τόσοι μα τόσοι πειραματισμοί τους και η «άρνηση» κατά κάποιο τρόπο (είπαμε, ως ένα χρονικό σημείο) να βγάζουν ίδιους δίσκους, με λύγισε τον δυστυχή. Groove, ξανά groove, λυρισμός, άλλοτε με νεύρο, άλλοτε με ατμόσφαιρα, στίχοι (ναι, ξανά αυτοί) που δεν περνάνε σε δεύτερη μοίρα, αλλά αντιθέτως βγαίνουν μπροστά και ένα σύνολο σαγηνευτικό που όσες ωραίες μπάντες στο folk metal να υπήρξαν μετά, δε μπόρεσαν να πλησιάσουν. Ασχέτως αν έχουμε πολλές ωραίες μπάντες στο είδος. Αγαπημένοι δίσκοι πολλοί. Εξαιρετικοί δίσκοι επίσης πολλοί. Όμως το “Prince of the poverty line”, προσωπικά, έχει τα πάντα και συνδυάζει όλα τα στοιχεία της μέχρι τότε, αλλά και αρκετά της μετέπειτα πορείας τους σε 10 τραγούδια που είναι ένα κι ένα. Μπορεί να μην έχει μέσα το αγαπημένο μου κομμάτι, μπορεί να μην έχει το υπερ-χιτ τους, όμως στο σύνολο στέκει πιστεύω πάνω από όλα τα υπόλοιπα. Μπορώ να γράφω για ώρες για αυτούς, αλλά αρκετά για τώρα. Δύο live μετάνιωσα που για διάφορους λόγους δεν είδα στο ΡΟΔΟΝ (από αυτά που μπορούσα ηλικιακά) και ένα είναι το SKYCLAD (το άλλο το DEATH). Τραγουδάκι από άλλο δίσκο (τον δεύτερο αγαπημένο), αλλά παραείναι καλό για να μη μπει.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Για εμάς που μεγαλώσαμε και ζήσαμε όλη τη φάση των 90’s στο heavy metal, οι SKYCLAD έχουν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά μας. Η ιδιαιτερότητα της μπάντας να συνδυάζει το heavy/thrash με folk ρυθμούς άγγιξε και με το παραπάνω τότε το Ελληνικό κοινό. Η παρέα του τότε αειθαλή Martin Walkyier κατάφερε το ιστορικό 6 στα 6, δημιουργώντας 6 συνεχόμενα μοναδικά άλμπουμ σε ποιότητα, που αν μπορούσες να βρεις ατέλειες σε αυτά ήταν μόνο σε ζητήματα παραγωγής, μιας και τα χρήματα που έδινε τότε στις μπάντες της η Noise Records ήταν μηδαμινά.
Η συνέχεια μέχρι και το “Folkemon”, έβρισκε το γκρουπ στην διαδικασία επαναπροσδιορισμού του ίδιου του, του εαυτού με καλά άλμπουμ τα οποία όμως δεν είχαν την ίδια ανταπόκριση από το κοινό. Η αποχώρηση του Martin έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα για την μπάντα. Από το 2000 μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μόλις τρία άλμπουμ, πράγμα που φανερώνει τις δύσκολες στιγμές που έχει περάσει το γκρουπ. Με το τελευταίο τους άλμπουμ δείχνουν να ξαναβρίσκουν κάτι από τον παλιό καλό εαυτό τους και αυτό έχει γίνει εδώ και αρκετό καιρό φανερό με τις δύο τελευταίες εμφανίσεις επί Ελληνικού εδάφους.
Η διαδικασία του να διαλέξω κάτι από τα έξι πρώτα άλμπουμ που είναι και τα πολύ αγαπημένα μου είναι πολύ δύσκολη. Μάλλον θα με κέρδιζε περισσότερο από όλα το δεύτερο τους δημιούργημα, “A Burnt Offering For The Bone Idol” που ξεχωρίζει ως η καλύτερη παραγωγή που είχαν ποτέ οι Βρετανοί , με καλπάζοντα thrash riff, δαιμονισμένα βιολιά και στίχους να ρίχνουν αλάτι πάνω στις πληγές ενός κόσμου που είχαν προβλέψει την εικόνα του οι SKYCLAD, 25 χρόνια πριν. Είναι σίγουρο ότι πολλά νέα παιδιά αγνοούν το μεγαλείο που λέγεται SKYCLAD, ίσως το band of the week αυτής της εβδομάδας τους δώσει το ερέθισμα να ψάξουν τον θησαυρό μιας από τις πιο αδικημένες μπάντες στην ιστορία του heavy metal.
Γιώργος Καραγιάννης
Mια από τις πιο σπουδαίες μπάντες των 90’s υπήρξαν οι SKYCLAD κατά την προσωπική μου άποψη και ταυτόχρονα από τις πάρα πολύ αγαπημένες μου εκείνη την περίοδο που μεγαλουργούσαν. Οι SKYCLAD για πολλά χρόνια κυκλοφορούσαν έναν δίσκο κάθε χρόνο, και για καλή μας τύχη κάθε χρονιά είχαμε και από ένα αριστούργημα.
Από την αρχή με το “Wayward sons of mother earth” έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους όπου και έγινε η πρώτη επαφή μαζί τους με τον δίσκο από το δισκάδικο New wave. Το εξαιρετικό ep “Tracks from the wilderness” (τιμή βινυλίου 1800 δρχ) ήταν αυτό που περιείχε την διασκευή στο “Emerald” των ΤΗΙΝ LIZZY και το καλοκαίρι του 1992 θυμάμαι να το περνάω (και) με το “Α burnt offerings for the bone idol” (τβ-2440 δρχ και Νο 5 στο προσωπικό top 20 του ‘92) ακόμα πιο σπουδαίο και από το ντεμπούτο τους και η μεγάλη λατρεία για την μπάντα έχει αρχίσει για τα καλά.
Τον Μάιο του 1993 κυκλοφορούν το “Jonah’s Ark “(τβ 2500 δρχ) και πιάνουν κορυφή στην προσωπική μου top 20 λίστα, με ένα δίσκο που έχω λιώσει από τα πολλά παιξίματα αλλά δυστυχώς η Noise μας προσφέρει τον δίσκο χωρίς το booklet των στίχων, μας ξενερώνει χωρίς να πτοούμαστε βέβαια.
Μάρτιος 1994 (τβ-2500 δρχ) “Prince of the poverty line” άλλο ένα αριστούργημα από την μπάντα (κι αυτό στο Νο 5), ευτυχώς οι στίχοι υπάρχουν αλλά μας βγάζουν τα μάτια με την οριζόντια διάταξη. Απρίλιος 1995 και πέμπτο χτύπημα με το “The silent wales of lunar sea” (τβ- 2800 δρχ), λίγο διαφαίνεται μια μικρή κούραση αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να μπει στο Νο 8 της προσωπικής μου λίστας. Η Noise όχι μόνο δεν βάζει στίχους αλλά μας κάνει και χάρη που βάζει και το βινύλιο μέσα στο ένθετο και ευτυχώς αυτός θα είναι και ο τελευταίος δίσκος για την Νoise.
Δεν χάνουν χρόνο και Ιανουάριο του 1996 βγαίνει το “Irrational Anthems “ (τβ-2800 δρχ) από την Massacre records αυτήν την φορά, ένας από τους κορυφαίους δίσκους της μπάντας και από τους πιο πολυπαιγμένους στην δισκοθήκη μου (No 4 στο top 20 του 1996) με στίχους κομπλέ που διαβάζονται και τους μαθαίνεις απ’ έξω ενώ στα τέλη του έτους μας προσφέρουν την folk πλευρά του εαυτού τους στο εξαιρετικό “Oui avant-garde A change” (Νο 17 στο top 20 του ‘96) και η εποχή στου cd έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας.
Eδώ σταματά κατά την άποψη μου η μαγική εποχή των SKYCLAD και δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι τα “Τhe answer machine” (1997), “Vintage Whine” (1999) και “Folkemon” είναι αρκετά καλοί δίσκοι , δυστυχώς όμως στα δικά μου αυτιά η μαγεία είχε χαθεί.
Η φυγή του Martin Walkyier έκτοτε θα κλείσει και τυπικά την πρώτη περίοδο των SKYCLAD. Ευτυχώς που είχαμε την τύχη να τους δούμε αρκετές φορές στην χώρα μας όπου στο κατάμεστο Ρόδον (RIP) γινόταν πανηγύρι κάθε φορά που εμφανίζονταν.
Στα 90’s οι SKYCLAD ήταν από τα πιο ξεχωριστά και πιο δημιουργικά metal σχήματα και χαίρομαι που η χώρα μας ήταν από τις πρώτες που αγκάλιασε την μουσική τους.
Υ.Γ.: Οι τιμές των δίσκων είναι ακόμα πάνω στους δίσκους, θεώρησα για τον χαβαλέ να τις αναφέρω αναπολώντας κάπως την εποχή της δραχμής που τόσο μας λείπει στις μέρες μας, μιας εποχής που μπορούσες να φτιάξεις δισκοθήκη χωρίς να αναγκαστείς να πουλήσεις τα υπάρχοντα σου.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Πρώτη επαφή το “Johan’s ark” τέλη γυμνασίου, το 1999. Σοκ. Συνέχεια μερικές μέρες αργότερα με το “The wayward sons of Mother Earth”, σοκ ξανά, μεγαλύτερο από το αρχικό. Το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι και δεν υπήρχε γυρισμός. Τι πράγμα ήταν αυτό που με διέλυσε, 14ρων χρονών παιδάκι ήμουν. “Tι έγινε ρε παιδιά; Πως τη πατήσαμε έτσι;”, που έλεγε και ο Σπύρος Παπαδόπουλος στους “Aπαράδεκτους”. Σχέση λατρείας για τη μπάντα του Μartin Walkyier και της παρέας του. Πάντως πολύ μεγάλα κάκαλα ο τύπος. SABBAT και SKYCLAD μας χάρισε ο αθεόφοβος! Καταπληκτικό folk metal με το βιολί να κεντάει σε κάθε πέρασμά του ανάμεσα στα τραγούδια, είτε ως συνοδευτικό είτε σαν lead όργανο. «Η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια, άλλοι μπορούν, και χωρίς αυτό άλλοι έχουν τόσα που τους περισσεύουν». Ο Walkyier είχε αστείρευτη έμπνευση και τη διοχέτευσε σε μερικούς από τους καλύτερους δίσκους της αγαπημένης μας μουσικής.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Δεν κατάφεραν ποτέ να με «αγγίξουν» οι SKYCLAD. Είναι από τις μπάντες που δεν κατάφερα να βρω νόημα στην μουσική τους. Ο πρώτος δίσκος που άκουσα ήταν ο “A Burnt Offering For The Bone Idol” όπου πέρασε και δεν ακούμπησε. Και οι επόμενες απόπειρες που έγιναν κάθε φορά που έβγαζαν κάποιο δίσκο είχαν τα ίδια αποτελέσματα. Στον “The Answer Machine” εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια πλέον. Αποδέχθηκα ότι δεν είναι όλα για όλους.
Θάνος Κολοκυθάς
Το Newcastle σε εμένα είναι γνωστό για τρία πράγματα. Την ομώνυμη τοπική ομάδα του Αγγλικού ποδοσφαίρου που είχε και ποδοσφαιριστή τον παιχταρά Alan Shearer, τους ανθρακωρύχους και τους SKYCLAD. Δεν νομίζω να υπάρχει ένας άνθρωπος που να του αρέσει η folk και η heavy metal και να μην έχει ακούσει αυτή την υπέροχη Βρετανική μπάντα. Ένα συγκρότημα που κατά την ταπεινή μου άποψη επηρέασε όλα τα συγκροτήματα, που αργότερα θέλησαν να προσαρμόσουν στον ακραίο ήχο της metal αυτόν της folk μουσικής. Για εμένα ήταν τρομερή ευκαιρία να τους παρακολουθήσω στο live που θα πραγματοποιηθεί στο ΚΥΤΤΑΡΟ πριν λίγες ημέρες.
Δημήτρης Μπούκης
Παρακολουθούσα τους SKYCLAD ανελλιπώς από το εκπληκτικό ντεμπούτο τους μέχρι λίγο πριν την αποχώρηση του Martin Walkyier από τις τάξεις των Ουρανοντυμένων. Και η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει τα ίχνη τους τα τελευταία χρόνια, καθώς όσο συμπαθής και να μου είναι ο Kevin Ridley, εκτιμώ ότι η αποχώρηση του Walkyier ήταν τεράστιο πλήγμα για την μπάντα. Παρόλα αυτά τους βγάζω το καπέλο γιατί ενώ είναι για κάποιους εκτός «μόδας» συνεχίζουν απτόητοι παρά τις αντίξοες συνθήκες. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε ίσως για την πρώτη folk metal μπάντα, για μια μπάντα που κατάφερε ιδανικά να παντρέψει το folk με τα thrash στοιχεία των SABBAT και το NWOBHM των SATAN με εκπληκτικά αποτελέσματα. Σήμα κατατεθέν τους τα ευρηματικά λογοπαίγνια που χρησιμοποιούν συχνά πυκνά με τους καυστικούς στίχους και βέβαια τα live τους όπου παραμένουν εντυπωσιακοί. Αξιοπρεπέστατοι στην τελευταία τους δουλειά αλλά όλοι περιμένουμε το live τους για να ακούσουμε διαχρονικές κομματάρες σαν το “The Sky Beneath My Feet”.
Θοδωρής Κλώνης
Τώρα είναι δύσκολο να αντισταθώ και να μην αραδιάσω δυο γραμμές για μια μπάντα που με συγκίνησε πολύ, αλλά και με απογοήτευσε αρκετά. Οι Βρετανοί, ξεπήδησαν ως γνωστόν, από τις στάχτες των SABBAT και λόγω του ότι ήταν δεμένοι με συμβόλαιο με την Noise, αναγκάστηκαν να συνεχίσουν (“The thread of evermore”) υπό την αιγίδα της Γερμανικής δισκογραφικής. Η έκρηξη που προέκυψε από την ανάμιξη του εύπεπτου thrash τους, με το βιολί και τις folk μελωδίες (“Spinning Jenny”), τους οδήγησε στην πρωτοτυπία, αλλά και στο να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές πολλών από εμάς στα 90’s. Ο ένας τους δίσκος καλύτερος από τον άλλο, περιείχαν ύμνους που πλέον αναπολούμε εμείς, αλλά πιστεύω πως αναπολεί και το συγκρότημα. Φαίνεται κι από την τάση του νέου τους άλμπουμ. Οι πρωτότυπες συνθέσεις τους, αν και σκληρές, επέτρεπαν στην ιδιαίτερη φωνή του Walkyier να τις στιγματίσει, αλλά και στους πολύπλοκους, βαθυστόχαστους (“Thinking allowed?”) διφορούμενους στίχους του τραγουδιστή να τις διαχωρίσουν! Στην πορεία, έχασαν τον μπούσουλα (ή “Another fine mess”) εντός συγκροτήματος, οπότε αναπόφευκτα ξέφυγαν και μουσικά, κυκλοφορώντας συνεχώς και πιο απογοητευτικά άλμπουμ (“It wasn’t meant to end this way”). Όσο κι αν σέβομαι την προσπάθειά τους να συνεχίσουν, όσο άδικο κι αν είναι στην σημερινή τους εκδοχή, οι SKYCLAD για πολλούς από εμάς θα έχουν τον χαρακτήρα της χρυσής 5αετίας 1991-1996, εξ ου και η επιλογή μου….
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
