Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα γούστου, πόσο μάλλον στη μουσική και τα γούστα μου κλίνουν πιο πολύ στους STONE SOUR παρά στους SLIPKNOT. Εκεί που υπήρχε πολύς κόσμος που κατηγορούσε τον Taylor ότι πήγαινε στους δύο τελευταίους δίσκους των SLIPKNOT να τους κάνει πιο πολύ STONE SOUR απ’ όσο έπρεπε, εμένα δεν με χαλούσε!!! Θεωρώ τον Corey Taylor έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους frontmen, έναν εξαιρετικό τραγουδοποιό με ποικίλο μουσικό background που του αρέσει να το δημοσιοποιεί (βλέπε τους δίσκους με τις διασκευές για τη Record Store Day) και τουλάχιστον δύο δίσκοι του, το “Come what(ever) may” και το “House of gold & bones – Part 1”, είναι από τους κορυφαίους που έχω ακούσει την τελευταία δεκαετία, χωρίς να με χαλάνε και οι ενδιάμεσοι κι επόμενοι…
Σάκης Φράγκος
Όταν οι καλλιτέχνες αψηφούν ταμπέλες, παίρνουν ρίσκο και κυρίως γουστάρουν αυτό που κάνουν, τότε το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Ο Corey Taylor παράλληλα με τους SLIPKNOT, διατηρεί τους STONE SOUR όχι ως ένα απλό project, αλλά ένα ολοκληρωμένο συγκρότημα που βέβαια εξαρτάται πλήρως από την μεγάλη του προσωπικότητα. Ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση των Joel Ekman, Shawn Economaki και Jim Root στην πορεία, είναι φανερό πως αυτός είναι η κινητήρια δύναμη εδώ. Σε συνάρτηση με την έντονη αγάπη του για μελωδίες, η εξέλιξη των STONE SOUR μας έχει προσφέρει εξαιρετικά άλμπουμ και κορυφαία τραγούδια. Μετά το δύσκολο εγχείρημα του διπλού “House of gold and bones”, που τους είδε να πειραματίζονται, ενάντια στο πνεύμα της εποχής, με πιο prog ιδέες, οι Αμερικάνοι επέστρεψαν φέτος με έναν πιο ευθύ δίσκο γεμάτο απόλαυση. Μέσα από τα 14 τραγούδια του, μας ξεδιπλώνουν την τωρινή τους κατεύθυνση, που παραπέμπει συχνά στο εύπεπτο, μοντέρνο metal που μας είχαν συνηθίσει και στην προηγούμενη δεκαετία. Ευτυχώς τους είδαμε και στη χώρα μας και νομίζω πως οι STONE SOUR είναι από τις λίγες σύγχρονες μεγάλες μπάντες που χαίρουν εκτίμησης και στην Ελλάδα όπως τους αρμόζει. Όσο δύσκολη κι αν ήταν η επιλογή εγώ διαλέγω το “30/30 – 150” αφού με αυτό τους αγάπησα ενώ παράλληλα φανερώνει την μουσική συνέχεια που παρουσιάζουν από το ξεκίνημά τους μέχρι σήμερα.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Ακόμα θυμάμαι τον κακό χαμό που είχε γίνει με το “Through glass” πριν 13 χρόνια. Δεν περίμενα ποτέ μου ότι ο τραγουδιστής των SLIPKNOT θα έβγαζε ποτέ κάτι τέτοιο ηχητικά και από τότε παρακολουθούσα με ενδιαφέρον ό,τι έβγαζαν. Εκείνο που με ξένισε είναι τα πολλά στοιχεία τους που μπήκαν στον τελευταίο δίσκο των SLIPKNOT. Ας τα άφηνε όπως ήταν για τους STONE SOUR, αλλά δείχνει και το συνθετικό τέλμα που έχουν πέσει οι μασκοφόροι metallers. Όπως και να έχει το να δεις live τους STONE SOUR είναι εγγύηση διασκέδασης, πόσο μάλλον να ακούσεις έναν δίσκο τους!
Λευτέρης Τσουρέας
Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, τα εν Ελλάδι φεστιβάλ τελείωσαν επιτυχημένα μπορώ να πω και η επικαιρότητα μας γυρίζει πίσω στην καθημερινότητα της αγαπημένης μας μουσικής, εκεί όπου νέες κυκλοφορίες δίσκων βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Η πρώτη κυκλοφορία που μας ήρθε αυτή τη περίοδο είναι από τους STONE SOUR, το συγκρότημα του Corey Taylor, με τον δίσκο “Hydrograd” και έτσι λοιπόν έχουμε το νέο band of the week. Για το νέο άλμπουμ ακόμα δεν έχω άποψη επειδή δεν το έχω ακούσει καθόλου, αλλά η γενική παρουσία των STONE SOUR όλα αυτά τα χρόνια δεν μου περνάει απαρατήρητη. Όχι φυσικά επειδή είναι το συγκρότημα του αρχηγού των SLIPKNOT, αλλά επειδή πρόκειται για μία μπάντα που έχει κάνει την φιλότιμη προσπάθεια της και έχει κυκλοφορήσει ομολογουμένως κάποια πάρα πολύ καλά άλμπουμ, όπως τα “Come what[ever] may” και “House of gold & bones part 1” που είναι και το αγαπημένο μου από τους STONE SOUR. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως η επιλογή τραγουδιού για εμένα είναι μονόδρομος και έχω τα κατάλληλο βίντεο που συνδυάζει δύο τραγούδια μαζί.. Κλάψτε NICKELBACK!
Δημήτρης Μπούκης
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι με τους εν λόγω λεβέντες δεν έχω καμία σχέση. Το μόνο που ήξερα είναι ότι τραγουδιστής είναι ο Corey Taylor των SLIPKNOT, κάτι που προσωπικά εμένα δεν μου προξενεί ούτε κρύο ούτε ζέστη. Παρόλα αυτά, και ύστερα από παρότρυνση του φίλου και συνάδελφου Δημήτρη Μπούκη άκουσα το “House Of Gold And Bones – Part 1”. Το αποτέλεσμα, χωρίς να με ενθουσιάσει, (είναι και λίγο έξω από τα νερά μου) μου άρεσε. Σοβαρή μπάντα και άκρως επαγγελματική, με δυνατά riffs και έναν παθιασμένο Taylor πίσω από το μικρόφωνο, οπωσδήποτε θα τους δώσω περισσότερες ευκαιρίες στο μέλλον και τότε θα μπορώ περισσότερα για αυτούς. Ευχαριστώ Δημήτρη!
Θοδωρής Κλώνης
Οι STONE SOUR, αν και ήταν η αρχική μπάντα των Corey Taylor και Jim Root, λειτουργούσαν πάντα σαν side-group των SLIPKNOT, που την ενεργοποιούσαν στα διαλείμματα των τελευταίων. Μέχρι το 2012 είχα μία επιδερμική σχέση με την μπάντα και γνώριζα πολύ λίγα τραγούδια μεταξύ των οποίων και το μεγαλύτερο hit τους “Through Glass”, το οποίο είχε λάβει και πολύ μεγάλο airplay όταν κυκλοφόρησε. Η συγκεκριμένη χρονιά θεωρώ ότι αποτελεί ορόσημο για τους STONE SOUR, γιατί με την κυκλοφορία του “House of gold and bones Part 1” (και στη συνέχεια του Part 2 το 2013) ανέβηκαν level μουσικά, συνθετικά και σε επίπεδο στίχων. Σε αυτό σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο το μεγάλο διάλλειμα των SLIPKNOT μετά τον θάνατο του Grey το 2009 και η αβεβαιότητα της συνέχισης της ύπαρξής τους (των SLIPKNOT), με αποτέλεσμα οι Taylor και Root να ρίξουν όλο το βάρος στους STONE SOUR δημιουργώντας αυτά τα 2 αριστουργήματα. Θεωρώ ότι τα “House of gold and bones” είναι οι πιο ευχάριστες εκπλήξεις αυτής δεκαετίας και αποτελούν σταθερό κομμάτι της playlist μου. Αδιαμφισβήτητα αποτελούν το peak τους σαν μπάντα, το οποίο μετά τη φυγή του Jim Root δύσκολα θα ξαναφτάσουν, όπως άλλωστε φάνηκε και με την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου “Hydrogad”, το οποίο είναι ουσιαστικά μια επιστροφή στον παλιό ήχο της μπάντας. Σαν αντιπροσωπευτικό τραγούδι διάλεξα το “Tired”, καθώς το πιστεύω και ότι είναι η πιο μεστή και ώριμη σύνθεσή τους τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά και ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με τους στίχους του. I’m just too young to care!
Γιώργος Βογιατζής
Προφανώς και ανήκω στον κλασικό hard n’ heavy ήχο και είναι γνωστό σε όλους τους γνωστούς μου αυτό. Όταν αποφάσισαν κάποιοι γνωστοί μου να μου πλασάρουν τη «σατανιασμένη» μουσική των STONE SOUR, αρνήθηκα μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός μου. Μα είναι δυνατόν να ακούσω μουσική όπου συμμετέχουν μέλη των SLIPKNOT; Όχι ρωτάω φίλτατοι, είναι δυνατόν; Πέρα από την πλάκα ας μιλήσουμε και λίγο σοβαρά. Ποτέ δε μου έδωσε κάτι το συγκεκριμένο συγκρότημα, όπως τα περισσότερα που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Χαμηλά κουρδίσματα, ντε και καλά να ακουστούμε άγριοι μπας και τσιμπήσει ο κόσμος, brutal φωνητικά αναμιγμένα με καθαρά έτσι για την “αλητεία”, τύμπανα οροσειρές και μια riffoλογία άνευ σημασίας. Άρα ποιος ο λόγος, εγώ προσωπικά, να ακούσω κάτι τέτοιο; Κανένας φυσικά. Όποια επιτυχία και αν έχουν, όσο κόσμος και αν τους ακούω, γυρίζω το κεφάλι επιδεικτικά από την άλλη και φεύγω. Και αφού δε μου αρέσει παντελώς κανένα κομμάτι διαλέγω τη διασκευή που έχουν κάνει στους METALLICA.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
