Μία από τις μπάντες που έχουν συζητηθεί περισσότερο για λόγους εκτός μουσικής κυρίως, στο χώρο του hard rock και heavy metal, είναι αναμφισβήτητα οι STRYPER. Το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν θέλεις να πεις ένα ανοιχτά χριστιανικό rock/metal σχήμα, κυρίως εξαιτίας του “To hell with the devil”, που κυκλοφόρησε στο τέλος Οκτωβρίου του 1986 και με βάση αυτό, ζητήθηκε από τους συντάκτες του Rock Hard, να καταθέσουν την άποψή τους για το σχήμα αυτό και όλους εσάς, να ψηφίσετε το αγαπημένο σας άλμπουμ τους.

Εννοείται πως όταν αναφέρει κανείς το όνομα των STRYPER, μου έρχονται στο μυαλό τα κιτρινόμαυρα κολάν, Βίβλοι με το λογότυπο του συγκροτήματος να πετάγονται στους θεατές των συναυλιών τους και όλα αυτά τα σχετικά. ΟΚ, δεν είναι ότι πιο συνηθισμένο να υμνεί ένα hard rock / heavy metal συγκρότημα, αλλά δεν το θεωρώ και λιγότερο γραφικό από το να σκίζεις ή να καις τη Βίβλο για παράδειγμα ή να ποζάρεις το αντιχριστιανικό σου μένος, λες και νοιαζόμαστε για τι πιστεύει ο καθένας στη θρησκεία του. Το αφήνω λοιπόν αυτό το κομμάτι στην άκρη κι επικεντρώνομαι στην μουσική. Η δεκαετία του ’80, υπήρξε μαγική για τους STRYPER και τα αδέρφια Sweet που είναι οι κινητήρια δύναμή τους. Όποιος, επηρεασμένος από την χριστιανική θεματολογία, υποστηρίζει ότι το γκρουπ παίζει hair metal ή κάτι τέτοιο, μάλλον είναι βαθιά νυχτωμένος και προφανώς δεν έχει ακούσει σε βάθος την μουσική τους. Για μπείτε στη διαδικασία να ακούσετε λίγο τραγούδια όπως το “The way” κι ελάτε να τα ξαναπούμε. Δεν είναι από τα σχήματα που ακούω τακτικά, όμως το πλατινένιο “To hell with the devil” είναι ένας εξαιρετικός δίσκος και από τους υπόλοιπους της δεκαετίας εκείνης, ακούω με πολύ ευχαρίστηση, αρκετά τραγούδια. Στη συνέχεια, νομίζω ότι αποπροσανατολίστηκαν αρκετά και τα τελευταία χρόνια έχουν βγάλει λίγες αξιόλογες δουλειές. Όπως και να έχει, ευτυχώς ή δυστυχώς, στα μάτια μου είναι ένα συγκρότημα που θα έλεγα πως η χρησιμοποίηση του χριστιανικού image τους βοήθησε να κάνουν κάποιο όνομα (με μερικά εκατομμύρια πωλήσεις, δεν το λες και λίγο), στην πορεία όμως, νομίζω πως αυτό ήταν ανασχετικός παράγοντας…

Σάκης Φράγκος

Οι STRYPER θα είναι πάντα άρρηκτα συνδεδεμένοι με το Rock City στη Σωκράτους αφού υπήρχε μία περίοδος στα τέλη της δεκαετίας του 80/αρχές 90ς όπου όλοι οι κλασικοί δίσκοι τους είχαν βγει στο σφυρί και πωλούνταν στο πεντακοσάρικο (μιλάμε για δραχμές, έτσι;)! Κάπως έτσι ένα Σάββατο αποφάσισα να επενδύσω στα “In God We Trust” και “To Hell With The Devil” αφού τα εξώφυλλα και μόνο με προϊδέαζαν θετικά και άλλωστε ήταν ένα Αμερικάνικο hard n’ heavy σχήμα… Τι μπορούσε να πάει στραβά;
Δεν θα σας πω ψέματα. Δεν με “κέρδισαν” ποτέ σε απόλυτο βαθμό οι STRYPER παρά το γεγονός ότι έπαιζαν ένα στυλ μουσικής που θα έλεγα ότι είναι πολύ κοντά στα μουσικά μου γούστα. Θεωρώ όμως ότι η κιτρινόμαυρη θύελλα των αδελφών Sweet, με την περίφημη χριστιανική θεματολογία της, υπολειπόταν σε συνθέσεις ενώ και η φωνή του Michael Sweet μπορεί να ήταν τεχνικά άρτια αλλά δεν ήμουν ποτέ fan της χροιάς της. Επίσης, όλοι τους ανεξαιρέτως οι δίσκοι μπορεί να είχαν ορισμένα πολύ καλά τραγούδια αλλά είχαν και πολλά fillers κάτι που στα μάτια μου -ειδικά στην αψεγάδιαστη δεκαετία του ‘80- ισοδυναμούσε με θανάσιμο αμάρτημα!
Και κάτι για το οποίο δεν μπορώ να δώσω μία ικανοποιητική εξήγηση είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία έντονη εκδήλωση αγάπης και αποδοχής απέναντι στους STRYPER και μάλιστα από αμιγώς metal fans οι οποίοι παλιότερα τους χλεύαζαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι STRYPER είναι μία αξιόλογη μπάντα με καλές παραγωγές αλλά ως εκεί… Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και ελπίζω να μην πάω στην…κόλαση με το διάβολο παρέα ύστερα από αυτό!

Σάκης Νίκας

Από τις λεγόμενες ένοχες απολαύσεις του γράφοντος, οι STRYPER πάντα είχαν , αυτό που θα λέγαμε ποιότητα στη μουσική τους. Μπορεί να με ξενίζει λίγο η στιχουργική θεματολογία τους (θα μου πεις, ρε μεγάλε, δεν σε χαλάνε τα διαβόλια και τριβόλια των VENOM και έχεις πρόβλημα με τους STRYPER ; Δεκτόν!) και βάζω στην άκρη τις όποιες γραφικότητες επί σκηνής, αντικειμενικά όμως μιλώντας, οι STRYPER δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κακό δίσκο. Προσοχή, όχι μέτριο, κακό. Προσωπικά αναμένω κάθε κυκλοφορία τους  με τεράστιο ενδιαφέρον και το πρόσφατο  “Even the devil believes” είναι ένας τίμιος STRYPER δίσκος με όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν γνωστούς στο παρελθόν. Πάντα όμως, όταν θα θέλω να ακούσω κάτι από αυτούς θα ανατρέξω στα πρώτα τους άλμπουμ και το ίδιο θα κάνω και τώρα.

Θοδωρής Κλώνης

Το να αποκαλείς τους STRYPER μια ιδιάζουσα περίπτωση, είναι τουλάχιστον υποτιμητικό. Για μένα είναι αυτοί που έβαλαν τον Χριστιανισμό στο σπίτι μου. Όσο δεν συνδέομαι βέβαια με Σατανιστικές θεματολογίες, άλλο τόσο δεν με ακουμπούν και οι στίχοι των Αμερικάνων, όμως καμιά άλλη από τις white metal μπάντες δεν έχει τόσο μεγάλη παρουσία στην δισκοθήκη μου (Οι παραπάνω ταμπέλες χρησιμοποιούνται στο κείμενο για χάρη λόγου – δεν μένουμε στις ταμπέλες, αλλά στην ουσία). Παρότι τα αδέρφια Michael και Robert Sweet ζούσαν στην Καλιφόρνια κατάφεραν να αντισταθούν στους περισσότερους πειρασμούς και να προσαρμόσουν το ύφος του συγκροτήματος στην πίστη τους, ενώ μουσικά όχι μόνο ήταν μοντέρνοι την δεκαετία του ’80, αλλά πέτυχαν και αξιόλογες πωλήσεις. Προσωπικά, δεν ανήκω στους οπαδούς τους, όμως έχω πραγματικά ευχαριστηθεί την μουσική τους, τόσο στην πρώτη τους θητεία, από το 1985 ως το 1990, αλλά και στην δεύτερη, από το 2005 ως σήμερα. Βρισκόμαστε 35 χρόνια σχεδόν μετά το “To Hell with the Devil” (24.10.1986) και το άλμπουμ αυτό διατηρεί την αγνότητά του, όπως και τα 2 που είχαν προηγηθεί. Ένα άλμπουμ τόσο κλασικό, όσο και ο τίτλος του, όσο και το ομώνυμο τραγούδι του. Σήμερα, οι κίτρινες και μαύρες ρίγες έχουν επιστρέψει, ενώ διαπιστώνουμε και μια σταθερή προσήλωση στον μελωδικό heavy ήχο τους σε αυτή την δεύτερη πτυχή της δισκογραφίας τους. Πέραν όλων, η φωνή του Michael Sweet με εκπλήσσει καθώς διατηρεί τόσο το εύρος της, όσο και την δύναμή της, αλλά και το κρύσταλλό της. Είναι και κάτι κεραυνοί όπως το “Blood from above” που κάνει heavy/power συναγωνιστές τους να ντρέπονται, με την ταχύτητά τους, αλλά και την απόδοση του ηγέτη τους. Επειδή στην Ελλάδα τους έχουμε κοροϊδέψει πολύ, πιστεύω πως είναι καιρός να αποβάλλουμε τα στεγανά και την απαξίωση και να τους κρίνουμε αποκλειστικά βάσει της μουσικής τους προσφοράς.

Γιώργος “Soldier under command” Κουκουλάκης

“Salvation Through Redemption Yielding Peace, Encouragement and Righteousness”, δηλαδή… STRYPER! Αρχικά που συνδέονται και με την λέξη “stripes”, με την οποία εννοούνται οι λωρίδες – πληγές του Χριστού από το φραγγέλιο. «Αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν…» γράφει ο Προφήτης Ησαΐας στο σημείο 53:5, ένα όνομα και δύο αριθμούς που τα βρίσκεις κάτω από το λογότυπο της μπάντας (“Isaiah 53:5”). Φορούσαν και τα ανάλογα ριγέ ρούχα. «Ξεχωριστά» για μας που τους αγαπάμε, αστεία για κάποιους άλλους. Πετούσαν και πετούν κόπιες της Αγίας Γραφής στους οπαδούς τους, και κλείνουν όλες τους τις συναυλίες με μια δική τους προσευχή προς τον Ύψιστο. Γελάς τώρα που τα διαβάζεις αυτά ίσως… Ωραία, ναι, αλλά πάντα πρέπει να κοιτάμε πέραν από την εικόνα. Πρέπει να ακούμε την μουσική, έτσι δεν είναι; Και οι STRYPER λοιπόν, στις μέρες της απόλυτης ακμής τους, ήταν από τις ποιοτικότερες μπάντες που έβγαλε το αμερικανικό hard ‘n’ heavy. Είτε με την θεολογική θεματολογία των τριών πρώτων δίσκων, είτε με την κλασσική hard rock του “Against the law”. Βασικός άξονας οι αφοί Sweet, o θεός των φωνητικών Michael και ο drummer Robert, με άξιους συμπαραστάτες τον κιθαρίστα Oz Fox και τον αφανή μικρό ήρωα, τον μπασισταρά Tim Gaines. Ακόμη και όταν εκσυγχρόνισαν σχετικά τον ήχο τους όταν επέστρεψαν ξανά το 2005 μέχρι και σήμερα, μπορεί να μην μπορούν να παράξουν πια ξεχωριστή μουσική, αλλά αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά. Κακό δίσκο δεν θα βρεις στους STRYPER, εκτός ίσως του αδύναμου “Reborn”. Το να μην σου αρέσει η θεματολογία τους ή το είδος που υπηρετούν, ναι, αυτό είναι ένα θέμα καθαρά προσωπικό, αλλά μουσικά, νομίζω πως τούτοι οι μουσικοί ιεραπόστολοι έχουν πάρει λιγότερα credits απ’όσα τους άξιζαν. Πάντως, εδώ και αρκετά χρόνια μπορεί να μην περιμένω τίποτα το συνταρακτικό από αυτούς, περιμένω όμως αξιοπρεπείς δίσκους που να κρατούν την μπάντα σε καλή κατάσταση και αυτό το καταφέρνουν. Ο αγαπημένος μου δίσκος είναι μάλλον το “To Hell with the Devil” και τραγούδι διάλεξα το υπέροχο, πανέμορφο “Honestly”, μια power ballad όπου γίνεται ξεκάθαρη η μεγάλη σε δυνατότητες φωνή του Sweet. Προτείνω επίσης, να δεις την συναυλία από το Tivoli Club της Ουτρέχτης, του 2010, για να δεις τι μπορεί να κάνει και επί σκηνής αυτή η μπάντα.

Δημήτρης Τσέλλος

«..στις πληγές του βρήκαμε εμείς τη γιατρειά» (Ησαΐας, κεφάλαιο 5, εδάφιο 53)
Αυτή η πρόταση από την Αγία Γραφή ήταν η έμπνευση για τους αδελφούς Michael και Robert Sweet των Αμερικάνων ROXX REGIME, το 1983, για να αλλάξουν το όνομα τους σε STRYPER, σε απόδοση της λέξης “stripes” (“…by His stripes we are healed.”)
Ένα συγκρότημα που στοχοποιήθηκε και από τις δύο πλευρές του υποψήφιου ακροατηρίου του. Για τους, μεν, μεταλλάδες, λόγω των χριστιανικών νοημάτων που πάντρεψαν με την αγαπημένη τους μουσική, για τους, δε, οργανωμένους χριστιανούς των ΗΠΑ, ένα συγκρότημα που χρησιμοποιούσε την Αγία Γραφή με την μουσική του διαβόλου και προκλητικό image, για εμπορική επιτυχία. Σίγουρα, θα ήταν (σύμφωνα με το κατηγορητήριο) και το μοναδικό metal συγκρότημα στις ΗΠΑ την δεκαετία του ’80, που ενσυνείδητα τορπίλιζε τις προσπάθειες του για εμπορική καταξίωση επιλέγοντας μία θεματολογία γύρω από τον Χριστιανισμό, και κερδίζοντας τα εύσημα από την μισητή PMRC! Αν οι STRYPER αντικαθιστούσαν τις αναφορές στους στον Χριστό, με ύμνους στην βία, τον διάβολο, το σεξ και τα ναρκωτικά, θα είχαν μεγαλύτερη επιτυχία, αυτό είναι σίγουρο.
Δισκογραφικά εμφανίστηκαν το 1984 με το EP “The yellow and black attack” (πούλησε γρηγορότερα από τα αντίστοιχα πρώτα EP των MOTLEY CRUE και των RATT), και σύντομα, κυκλοφόρησαν το αριστουργηματικό άλμπουμ τους “Soldiers under command” (1985), με εξίσου τεράστιες κυκλοφορίες να ακολουθούν όπως τα φοβερά “To Hell with the Devil” (1986), “In God We Trust” (1988) και “Against the Law” (1990). Δεν μπορεί κάποιος να αγνοήσει πως με την ειρηνική εισβολή τους στον «δαιμονικό» χώρο του metal, ανέδειξαν καινοτόμα στοιχεία. Όπως την καταξίωση του Christian metal στις συνειδήσεις του κοινού, έναν ερμηνευτικός χαρακτήρας στα φωνητικά, που θα ακούγαμε και στο ευρωπαϊκό power metal τα χρόνια που ακολούθησαν και δυναμικότατες ενορχηστρώσεις και μελωδίες, με αφετηρία το παραδοσιακό metal.
Παρόλο που στα ‘90s διεύρυναν το focus τους και σε πιο «κοσμικά» θέματα, επέμειναν στον στόχο τους να κυκλοφορήσουν ποιοτικότατες κυκλοφορίες, με πιο πρόσφατη το “Even the devil believes” που βγήκε μόλις ενάμιση μήνα πριν. Αν είστε fan συγκροτημάτων όπως JUDAS PRIEST, IRON MAIDEN, ACCEPT, MANOWAR, SAVATAGE αλλά και πρώιμων EUROPE, καθώς και του power metal (US και ευρωπαϊκό), μην διστάσετε να ανοίξετε την πόρτα σας και στους STRYPER. Από τότε που τους πρωτοάκουσα, τους έχω στην καρδιά μου και προτρέπω όσους δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους, να αποδώσουν την πολυαναμενόμενη δικαιοσύνη που τους χρωστάει το metal κοινό από τα ‘80s μέχρι σήμερα.

Κώστας Τσιρανίδης

Θυμάμαι την πρώτη μου «γνωριμία» με τους STRYPER, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, τότε που οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας για δίσκους, ήταν πολύ συχνές εξαιτίας των πολλών δισκάδικων αλλά και της ποικιλίας των προϊόντων. Σε ένα από τα πιο γνωστά metal δισκάδικα, στο τμήμα προσφορών, βλέπω μπροστά μου την τέταρτη δουλειά του σχήματος, “In God we trust”. Κάτι ο τίτλος, κάτι το φανταχτερό λογότυπο του group και η χαμηλή τιμή του προϊόντος, το πήρα χωρίς να ξέρω τι να περιμένω να ακούσω. Τα τότε χρόνια, οι μεγαλύτεροι αναγνώστες θα το θυμούνται, πολλά βινύλια αγοράζονταν λόγω εξωφύλλου, βαρύγδουπου ονόματος και εμφάνισης/στησίματος του συγκροτήματος. Κάποια ήταν διαμάντια, κάποια από μέτρια ως αδιάφορα.
Βάζοντας τον δίσκο των STRYPER στο πικάπ, αμέσως μαγεύτηκα από το αποτέλεσμα αφού όλο το album διακατέχεται από απίστευτα καλαίσθητες «κολλητικές» κιθαριστικές μελωδίες και refrain, που μπόλιαζαν αρμονικά το μελωδικό hard rock με κάποια λίγα metal στοιχεία της τότε εποχής, και στίχους που εξυμνούσαν το Χριστιανικό πνεύμα. Από εκείνη την στιγμή και μετά, το συγκρότημα είναι από τα πιο αγαπημένα μου και τους ακολουθώ στενά σε κάθε δισκογραφική τους δουλειά. Εννοείται ότι το  “In God we trust”, ήταν το έναυσμα για να αγοράσω όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ τους πολύ άμεσα. Ειδικά οι πρώτες 4 δουλειές τους, θεωρώ ότι θα είναι για πάντα, στις τοπ ενός ολόκληρου ιδιώματος, αφού όλες είναι αψεγάδιαστες και είναι ο λόγος που το συγκρότημα απέκτησε την φήμη που έχει.
Η πέμπτη τους δισκογραφική κίνηση, “Against the law”, θα έφερνε μια μικρή ηχητική αλλαγή με συνθέσεις πιο Αμερικανικού hard rock ύφους, άλλαξαν το λουκ τους και απέταξαν οτιδήποτε στιχουργικό είχε να κάνει με τα Θεία. Αυτή τους η κίνηση έφερε άσχημα αποτελέσματα αφού ο τραγουδιστής τους, Michael Sweet, έφυγε από το σχήμα για να κάνει solo καριέρα και έτσι σιγά σιγά και οι υπόλοιποι τα παράτησαν. Ευτυχώς το 2005 αποφάσισαν να ξανά κυκλοφορήσουν δίσκο και έτσι το “Reborn”, θα σηματοδοτούσε μια δεύτερη καριέρα που μέχρι τις μέρες μας δεν έχει σταματήσει. Ειδικά την τελευταία επταετία, τα albums τους είναι πολύ καλά. Έχουν ελαφρώς «βαρύνει» τον ήχο τους, επιπροσθέτως της μοντέρνας παραγωγής που έχουν οι δουλειές τους, δεν έχουν χάσει όμως το συνθετικό στυλ έκφρασης που είχαν τα πρώτα χρυσά χρόνια της παρουσίας τους, προς τέρψη των οπαδών, φανατικών και μη. Προσωπικά εύχομαι το group να παραμείνει ενεργό και να μας χαρίζει μόνο καλούς δίσκους για πολλά χρόνια ακόμα!

Θοδωρής Μηνιάτης

Πριν από λίγες μέρες έκανα την παρουσίαση του νέου άλμπουμ των STRYPER. Ένα άλμπουμ που μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις, καθώς ήταν το πρώτο άλμπουμ μετά το reunion το οποίο μου άρεσε και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό!
Είμαι πολύ μεγάλος οπαδός των STRYPER. Και λόγω μουσικής και λόγω στίχων, τους έχω πολύ ψηλά στην αντίληψή μου, είναι μουσική μου επιρροή, είναι πολλά πράγματα τα οποία με κάνουν να γουστάρω την μπάντα! Θυμάμαι πως όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το “To hell with the devil”, το τραγούδι, είχα πάθει μεγάλο σοκ, τόσο από το μουσικό κομμάτι, αλλά κυρίως από τα φωνητικά του Sweet.
Kαι μιας και είπα φωνή, ας πω δύο λογάκια για τον εν λόγω κύριο! Ο τύπος είναι από τους ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ εκεί έξω που έχουν κρατήσει τη φωνή τους σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο, στα live ακούγεται πολύ κοντά σε αυτά που γράφει στο στούντιο και αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Μην αρχίσεις να μου λες πως δεν φτάνει την κορώνα του “More than a man” γιατί και μέχρι πριν από 5 χρόνια μια χαρά την «κάρφωνε», να τα λέμε και αυτά.
Εν πάση περιπτώσει, οι STRYPER είναι μία από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες, άνετα μέσα στην πρώτη 20άδα και με χαροποίησε ιδιαίτερα που κυκλοφόρησαν έναν καλό δίσκο. Για πιο πίσω ούτε λόγος! Κοίταξαν στα μάτια τον Θεό!
Υ.Γ. Είναι τόσο θεοί που στο βίντεο του “Soldiers under command” και συγκεκριμένα στο 3.16, η σκιά του Sweet σχηματίζει τον «Τράγο». Μαγεία!

Ντίνος Γανίτης

Να πω ότι είμαι οπαδός των STRYPER; Ψέματα θα είναι. Αν και λόγω της κιτρινόμαυρης ρίγας θα έπρεπε να τους είχα σε αφίσα δίπλα από τα κασκόλ μου! Όχι ότι δεν μου αρέσουν, αλλά δεν είναι αυτό το στιλ μου και με αυτό το είδος είχα πάντα μία επιδερμική σχέση. Όπως και να έχει το συγκρότημα έχει την δική του ιστορία, έχει τις δισκάρες του, έναν τραγουδιστή με καταπληκτική φωνή και την ιδιομορφία ότι είναι μία Christian metal μπάντα, που από τον ήχο τους δεν καταλαβαίνεις κάτι τέτοιο, παρά μόνον από τους στοίχους τους. Οι αγαπητοί συνάδελφοι θα έχουν να αναφέρουν περισσότερα και είναι ευκαιρία για εμένα να ασχοληθώ μαζί τους λίγο παραπάνω.

Δημήτρης Μπούκης