Εδώ και πολλά χρόνια δεν βγάζουν νέο δίσκο οι SYMPHONY X, οπότε δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλο μέχρι να τους βάλουμε Band of the week στο Rock Hard. Με αφορμή τα είκοσι χρόνια του “V: The new mythology suite”, μπήκαμε στη διαδικασία να γράψουμε για τον Michael Romeo, τον Russell Allen και τους υπόλοιπους, που εδώ και πολλά χρόνια ομορφαίνουν τις ζωές μας με την μουσική τους. Όπως πάντα, διαβάζετε τη γνώμη των συντακτών μας και ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο τους.

Αν έπαιζα ποτέ μουσική σε κάποιο συγκρότημα, θα ήθελα να έπαιζα ακριβώς όπως οι SYMPHONY X. Για εμένα είναι η επιτομή του συγκροτήματος που είναι όσο METAL πάει και όσο prog πάει, ταυτόχρονα. Όλα στο μάξιμουμ, με μυθικές μελωδίες, έναν guitar hero αδικημένο που δεν έχει προβληθεί όσο άλλοι, πολύ κατώτεροί του, έναν τραγουδιστή από τους καλύτερους που έχουν πατήσει το πόδι τους στο σανίδι, ο οποίος τραγουδά από groove metal και progressive, μέχρι κλασικό metal αλά Dio, με την ίδια άνεση, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Η πρώτη μου επαφή ήταν στο “Damnation game”, το οποίο μόλις αγόρασα, άρχισα να βάζω σχεδόν ολόκληρο στις πρώτες ραδιοφωνικές μου εκπομπές 25 χρόνια πίσω. Κι έσκασε το μεγαλειώδες “The divine wings of tragedy”, ένας από τους 5 αγαπημένους μου prog metal δίσκους και μάλλον μέσα στην εικοσάδα μου όλων των εποχών (ναι, για τόσο κορυφαίο τον έχω). “The accolade”, “Candlelight fantasia”, “Of sins and shadows”… Οδυρμός. Συγκρότημα που αν εξαιρέσει κανείς το μέτριο ντεμπούτο τους, δεν έχει ούτε έναν δίσκο που να είναι λιγότερο από εξαιρετικός. Είναι επίσης, από τα συγκροτήματα που ταξίδεψα στο εξωτερικό για να δω και μάλιστα στην περιοδεία τους για το “Paradise lost”, μαζί με τους DREAM THEATER, που είχαν βγάλει το “Systematic chaos”. Τα καταφέραμε όμως και ήρθαν και στην Ελλάδα. Και τους δούλεψα όσο δεν πήγαινε άλλο. Ο κόσμος όμως, είχε άλλη άποψη: Είχαμε την ανωμαλία, να θεωρούν το “Iconoclast”, δίσκο της χρονιάς, δεν ήθελαν όμως να έρθουν στο live επειδή έπαιζαν πολλά κομμάτια από εκείνον ακριβώς τον δίσκο. Τον δίσκο της χρονιάς ντε. Ναι, επειδή κρυφοκοίταζαν το setlist.fm κι έψαχναν αφορμές για να μην πάνε στο live τα τζιμάνια. Και βγήκαν τα θηρία και αποκλειστικά για την Ελλάδα, έπαιξαν για πρώτη φορά στην καριέρα τους, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το “The odyssey”. Και τα 24 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα. Ρουφάτε το μελανούρι καναπεδάτοι και χαζέψτε τους από το YouTube, διότι μόνο τρόφιμοι ψυχιατρείου θα τους ξαναφέρουν στην Ελλάδα, μετά την παταγώδη αποτυχία που είχε η συναυλία τους. Όσοι ήταν, είδαν, ένιωσαν, απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι, ψάξτε λίγο να μας μάθετε κανένα άλλο συγκρότημα που μόνο εσείς το έχετε ακούσει από τους Ρώσους, το YouTube ή από τα προτεινόμενα του Spotify, χωρίς να δώσετε δεκάρα τσακιστή και μόλις το ακούσουν άλλοι δέκα, ψάξτε να βρείτε εναλλακτική, διότι έγιναν mainstream. Ουστ!

Σάκης Φράγκος

Οι SYMPHONY X για τον γράφοντα, είναι άλλο ένα συγκρότημα όπως οι ELEGY, THRESHOLD, CONCEPTION, ELDRITCH κλπ, groups που γνώρισα την δεκαετία του 90’s όταν ήταν «στα πάνω τους». Τότε θυμάμαι επειδή δεν υπήρχε η τόση μεγάλη ποικιλία κυκλοφοριών όπως σήμερα, όλα αυτά τα σχήματα, αλλά και παρεμφερή, ήταν στο προσκήνιο και δεν γινόταν οι δουλειές τους να μην «έπεφταν» πάνω σου. Το group με κέρδισε άμεσα αφού παρόλο που αρέσκεται στην progressive αισθητική των συνθέσεων, έχει πολλά power metal στοιχεία στον ήχο του, σχετικά με άλλους, κάτι που μου προξένησε μεγάλο ενδιαφέρον από την αρχή. Η έλευση του Russell Allen στο σχήμα, από την δεύτερη δουλειά τους “The damnation game” το 1995 και μετά, νομίζω ήταν καταλυτική για το μέλλον του σχήματος, αφού έδωσε μια ιδιαίτερη πνοή σε κάθε σύνθεση, κάτι που φαίνεται σε κάθε δουλειά τους και αυτός είναι ένας από τους λόγους που καμία δεν υστερεί από την άλλη.
Οι SYMPHONY X τώρα πια για μένα δεν είναι από τα groups που θα βάλω τα albums τους να τα ακούσω τόσο πολύ συχνά, παρόλο που κάθε δουλειά, έχει 100% κατάθεση ψυχής από όλα τα μέλη που όντας χρόνια μαζί, παρουσιάζουν ένα πολύ στιβαρό αποτέλεσμα στις συνθέσεις. Θα έχουν όμως πάντα τον σεβασμό μου και κάθε φορά που θα μας παρουσιάζουν μια καινούργια δουλειά, θα θέλω να την ακούσω με μεγάλη χαρά. Όταν σε 17 χρόνια, ένα συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει 9 δίσκους που πάντα συναρπάζουν τον ακροατή, έχοντας αφήσει ένα μοναδικό στίγμα στον metal χάρτη, νομίζω ότι δεν μπορεί να είναι αμελητέα ποσότητα για έναν οπαδό που αναζητά την ποιότητα.

Θοδωρής Μηνιάτης

Από μικρός, είχα μια μικρή, ανεπαίσθητη λατρεία στον Yngwie Malmsteen. Τέτοια, που οτιδήποτε είχε νεοκλασσικές επιρροές και αναζητήσεις, το άκουγα την αμέσως επόμενη κιόλας στιγμή. Λόγω αυτής λοιπόν της «πετριάς», έφτασε στα χέρια μου, όταν κυκλοφόρησε, το “Twilight in Olympus”. Μόνο που με μπέρδεψε. Διάβαζα πως η μπάντα είναι “progressive”, ενώ εγώ άκουγα απλά ένα τεχνικότατο neoclassical power metal group. Μεγαλώνοντας, εμπλουτίζοντας τα ακούσματά μου και συνεχίζοντας να τους ακολουθώ, καταστάλαξα στην άποψή μου: Οι SYMPHONY X αποτελούν μια προοδευτική και υπερ-τεχνική άποψη του neoclassical power metal του Yngwie Malmsteen, ή αλλιώς, περιγραφικά, σαν να πήρε κάποιο μαγικό χέρι το “Trilogy” και το ένωσε με το “Images and words”. Λόγω ενός ζηλευτού σερί εννέα δίσκων που όλοι τους κυμαίνονται αντικειμενικά από το επίπεδο του «καλός» και πάνω, το brand name τους εξελίχθηκε σε μεγάλο, η μουσική τους αξία παρέμεινε τεράστια, ενώ ευτύχησαν να δουν την εμπορική τους απήχηση να είναι ανάλογη της καλλιτεχνικής. Μπροστάρηδες σε αυτό οι Romeo/Allen, ένας από τους εντυπωσιακότερους σύγχρονους guitar heroes και μια από τις πληρέστερες φωνές που ακούσαμε τα τελευταία 20-25 χρόνια. Το τιμώμενο “V: The new mythology suite” που αποτελεί και την αφορμή για αυτό το band of the week, είναι θεωρώ μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για όποιον δεν γνωρίζει να έλθει σε επαφή με τούτη την εξαίρετη μπάντα από την Νέα Ιερσέη της Νέας Γης (το New Jersey των ΗΠΑ ντε). Όσο για μένα, εμμένω στις προτιμήσεις μου όσον αφορά την πρωτιά, και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ του “The divine wings of tragedy” και του “Twilight in Olympus”. Όλα τα άλλα, έπονται.

Δημήτρης Τσέλλος

Οι SYMPHONY X είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν έχει βγάλει ούτε έναν κακό ή ακόμα και μέτριο δίσκο. Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα line-up στον ευρύτερο power/progressive χώρο και για ένα σερί δίσκων που μνημονεύονται από οπαδούς και Τύπο ως μερικά από τα σημαντικότερα του χώρου. Έχουν έναν κιθαρίστα από τη μεγάλη των βιρτουόζων σχολή, ένα rhythm section σχολή για το συμφωνικό  power/progressive, έναν πληκτρά της σχολής του Kevin Moore και φυσικά τον Sir Russell Allen στα φωνητικά, ένα θηρίο που μπορεί να τραγουδήσει με λυρισμό και απύθμενο γρέζι, να αγγίξει ψηλές νότες και χαμηλές συχνότητες όπως ένας επαγγελματίας βαρύτονος. Τον έχουμε δει σε τόσες μοναδικές guest εμφανίσεις από AYREON σε TRANS SIBERIAN ORCHESTRA και σε side projects όπως τους ADRENALINE MOB. Άσε που είναι ό,τι πλησιέστερο έχει υπάρξει στον Ronnie James Dio (ακούστε τη διασκευή των ADRENALINE MOB στο “Mob rules” για να καταλάβετε). Αυτό το line up πραγματικά δεν μπορεί να απογοητεύσει όπως και συμβαίνει, είτε μιλάμε για τα 90s neoclassical/prog άλμπουμ ή για τα πιο βαριά και groovy όπως το “Iconoclast”. Ανανεώνονται με κάθε δίσκο τους και ανανεώνουν το είδος και κερδίζουν περισσότερους οπαδούς με τα χρόνια. Αν έχω ένα παράπονο αυτό θα ήταν που βγάζουν δίσκο κάθε 4-5 χρόνια και χάνονται στην αφάνεια (ένας βασικός λόγος που παραμένουν ακόμα σχετικά περιθωριακοί παρά τα 25 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας). Στις ζωντανές εμφανίσεις τους επιπλέον θα ήταν ωραία αν έπαιζαν παραπάνω από το κλασσικό 90λεπτο που είναι πολύ λίγο όταν μιλάμε για μια μπάντα με τόσες καλές κυκλοφορίες.

Φίλιππος Φίλης

Η σχέση μου με τους SYMPHONY X ξεκινά από το μακρινό 1996, όταν κατά τύχη, στα πλαίσια ενός ευρύτερου tape trading, ένας φίλος μου είχε γράψει το “The divine wings of tragedy”. Αυτό το κράμα μεταξύ progressive και power metal ήταν αρκετό για να κολλήσω μαζί τους. Βάλε και εκείνο το αδιανόητο έπος “The accolade” και μόλις κέρδισες έναν ακόμη οπαδό.
Με την πάροδο των ετών και για να μην τα πολυλογώ, απέκτησα όλα τα albums τους. Εκείνο που τους χαρακτηρίζει ως συγκρότημα, πέρα από το ότι όλη η πεντάδα των Allen/Romeo/Pinella/Rullo/LePond είναι μεγάλοι παιχταράδες, είναι και ότι κανένας δίσκος τους όχι μόνο δεν είναι κακός, αλλά ούτε καν μέτριος. Εννοείται βέβαια ότι το peak τους το έπιασαν στα late 00s/early 10s με τα “Paradise lost” και “Iconoclast”, όπου στα πλαίσια του τελευταίου επισκέφτηκαν και τη χώρα μας, για πρώτη και τελευταία φορά, σε εκείνη την αξέχαστη συναυλία στο Gagarin 205 (και για την οποία τα έχωσε καλά ο φίλος μου ο Σαμοΐλης).
Σύμφωνα με τον Romeo, έχουν μπει επιτέλους σε διαδικασίες σύνθεσης του νέου τους album, αφού πέρασε αρκετός καιρός από το τραγικό ατύχημα που είχε ο γίγαντας Russell Allen και αφού όλοι οι υπόλοιποι διοχέτευσαν την ενέργειά τους στα προσωπικά τους projects. Είμαι σίγουρος ότι και αυτή την φορά δεν θα με απογοητεύσουν. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, ας ακούσω για πολλοστή φορά ένα τραγούδι που με σημάδεψε στη χρυσή εποχή των SYMPHONY X.

Γιώργος Κόης

Το ντεμπούτο των Αμερικάνων δεν είχε πέσει στα χέρια μου, αλλά δεν θα ξεχάσω το “The damnation game” που μας είχε έρθει πακέτο με το ντεμπούτο τότε από την Inside Out. Το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα με αυτό που άκουσα. Η παραγωγή τους κρυστάλλινη, η φωνή του Russell Allen τόσο επιβλητική, και το neoclassical progressive metal τους, τόσο τεχνικό αλλά και μελωδικό συνάμα, που επέτρεπε στους Pinnella, Rullo και Miller να πρωταγωνιστούν αλλά και το μεγάλο αστέρι του Michael Romeo να συστήνεται ως νέος guitar God. Έκτοτε κάθε τους κυκλοφορία ήταν κι ένα βήμα βελτίωσης, μια πρόοδος και συνήθως λίγο πιο σκληρό από το προηγούμενο. Αν και δεν έχουν ούτε μια άσχημη κυκλοφορία, θα χαρακτηρίσω το ντεμπούτο τους, ως το εφαλτήριο, αλλά και το πιο αδύναμό τους, ενώ στην πορεία το μόνο που με κούρασε ήταν το “V: The new mythology suite” που μόλις γιόρτασε τα 20ά του γενέθλια. Είμαι δηλωμένος οπαδός τους, διότι κάθε τους δουλειά με εξιτάρει. Με το χρόνο, έχουν καταφέρει να σμιλέψουν στον βράχο του Metal, την δική τους πτυχή και η προσφορά τους είναι υποτιμημένη. Διότι ο κάθε ένας από τους μουσικούς που απαρτίζουν τους SYMPHONY X, είναι καθηγητής στο όργανό του, συνθετικά είναι ολοκληρωμένοι και μοναδικοί, ενώ στο πέρασμα του χρόνου παραμένουν πιστοί στις ρίζες τους και ταυτόχρονα εξελίσσονται. Πραγματικά έχουν οικειοποιηθεί το progressive metal και το μόνο που τους μένει, είναι να… επαναδραστηριοποιηθούν! Θα περιόδευαν αυτή την χρονιά αν δεν ήταν η πανδημία, οπότε ελπίζω να εκμεταλλεύονται την απραξία αυτή και να γράψουν νέο δίσκο.

Γιώργος “The accolade” Κουκουλάκης

Μετά τους DREAM THEATER, μια και μόνο μπάντα μπορώ να βάλω στο progressive metal. Αυτοί είναι οι θεοί SYMPHONY X. Σίγουρα, τεχνικά, είναι progressive/power metal, και όχι αμιγώς progressive, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό, μπροστά σε τέτοια ποιότητα δισκογραφίας. Από το σχετικά άγουρο αλλά ποιοτικό ομώνυμο, στο φανταστικό “Damnation game”, στο απόλυτα λατρεμένο “The divine wings of tragedy”, στο υπέροχο “Twilight in Olympus” και από εκεί, στο πρόσφατα εορτάζον “V: a new mythology suite”. Η πορεία αυτής της μπάντας είναι σπαρμένη μόνο με ουσία, καθόλου φανφάρα. Όταν εκμοντέρνισαν τον ήχο τους στα “The odyssey” και “Paradise lost”, το έκαναν με τρόπο που είναι παράδειγμα προς μίμηση του πως να μη θυσιάζεις τη ταυτότητα σου προκειμένου να μείνεις σύγχρονος. Διάολε, τι λέμε τώρα, οι άνθρωποι βάλανε blastbeat στο τελευταίο τους δίσκο (“Kiss of fire”) και ακόμα κουβεντιάζουμε; Άλλη μια περίπτωση μπάντας που τα εγώ των παικτών, δεν βγαίνουν πάνω από το σύνολο παρότι οι κύριοι Romeo (κιθάρες), LePond (μπάσο), Pinella (πλήκτρα) και Allen (φωνητικά) είναι καθηγητές, έκαστος στο είδος του. Αγαπημένο συγκρότημα όσο λίγα, και περιμένω, αφού τελειώσανε με τις solo ανησυχίες τους, έκαστος, να βγει επιτέλους πέντε χρόνια μετά το “Underworld”, νέο υλικό! Ποιο κομμάτι επιλέγω τώρα; Από τον αγαπημένο μου δίσκο τους, το ανυπέρβλητο “Sea of lies”!

Γιάννης Σαββίδης