Στις 25 Οκτωβρίου, έκλεισε 26 χρόνια ζωής, ένας από τους σημαντικότερους δίσκους που έβγαλε ποτέ η Century Media, ένα αριστούργημα gothic/prog/psychedelic/death metal, το “Wildhoney” των Σουηδών TIAMAT, του Johan Edlund, που για αρκετά χρόνια είχε γίνει και μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης. Όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι συντάκτες του Rock Hard κλήθηκαν κι έδωσαν βροντερό παρόν με τις απόψεις τους, ενώ όλοι εσείς που διαβάζετε, μπορείτε ακριβώς από κάτω, να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους TIAMAT.

Αν πω εγώ κακή κουβέντα για τον Edlund και τους TIAMAT, να με πάρει ο διάολος και να με σηκώσει. Την περίοδο που ζούσε ο ηγέτης των Σουηδών στη Θεσσαλονίκη, κατέβαινε αρκετά τακτικά στην Αθήνα. Μία από τις φορές που βρεθήκαμε να πιούμε μπύρες, λοιπόν, γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου, την οποία και παντρεύτηκα εξαιτίας του γεγονότος ότι βρεθήκαμε με τον Johan στο ίδιο μαγαζί. Όπως καταλαβαίνετε, υπήρξε άνθρωπος κομβικής σημασίας για τη ζωή μου!!! Πέρα από αυτό όμως, οι ΤΙΑΜΑΤ, είναι ένα σχήμα που λάτρεψα από την εποχή του “Astral sleep” και του “Clouds”, από το “Wildhoney” και μετά όμως νομίζω ότι (απ)έδειξαν  ότι ήταν πολύ περισσότερο από ένα death metal σχήμα, μεταλλασσόμενοι σ’ ένα υβρίδιο gothic / psychedelic rock/metal, κρατώντας για λίγο διάστημα κάποια death metal στοιχεία. Τους γουστάρω τρελά στο “A deeper kind of slumber” που ξούρισε το κεφάλι του ο Edlund κι έφτυσε όλη τη μουσική βιομηχανία, κάνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό για μία ακόμη φορά. Μου αρέσουν ακόμα και οι πιο gothic προσπάθειές τους αργότερα, που είχαν βγάλει χιτάρες όπως το “Vote for love” ή το “Brighter than the sun”, αλλά από το “Prey” και μετά, νομίζω ότι κουράστηκαν και κούρασαν. Οι δύο τελευταίες δισκογραφικές τους προσπάθειες, ήταν –το πιο επιεικές που μπορώ να πω- μέτριες έως και κακές. Άγνωστο το μέλλον του γκρουπ, αφού κάνουν μόνο σποραδικές συναυλίες εδώ και χρόνια, όμως ο φιλέλληνας Johan Edlund (μην ξεχνάμε ότι από τα 80s τριγυρνούσε συχνά-πυκνά στα Εξάρχεια μοιράζοντας demo των TREBLINKA, των πρώιμων TIAMAT δηλαδή), έχει προσφέρει τόσα πολλά στην μουσική μας, που του συγχωρώ την τωρινή του εικόνα… Ε και για έναν λόγο ακόμη, που ανέφερα στο ξεκίνημα…

Σάκης Φράγκος

Δεν γίνεται να μεγάλωσες μουσικά και ηλικιακά στα 90s και να μην άκουσες μία φορά το “WIldhoney” των TIAMAT. Άντε, αν όχι ολόκληρο, τότε έστω το “Whatever that hurts”. Σε κασέτα ρε παιδάκι μου, όπως το πρωτακούσαμε οι περισσότεροι. Αν ούτε και αυτό, έστω ρε παιδί μου να ξέρεις το όνομα της μπάντας, αφού ειδικά στα μέσα περίπου της δεκαετίας, είχαν κάνει τον δικό τους «κρότο», ειδικά στους πιο ατμοσφαιρικούς και «μαύρους» κύκλους του ήχου. Και όχι άδικα, καθώς έχουν τουλάχιστον 3 κλασικούς δίσκους, με κορυφαίο όλων φυσικά το “Wildhoney”.
Μπορεί οι TIAMAT να είχαν τα πάνω και τα κάτω τους, μπορεί να έχουν εξαφανιστεί παντελώς από τον χάρτη, μπορεί ο Johan Edlund να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μπορεί πολλά, όμως η παρακαταθήκη του υπάρχει και αυτό δεν μπορεί ούτε να το αμφισβητήσει, ούτε να το διαγράψει κανείς.
Από το 1990 και το ντεμπούτο τους, “Sumerian cry”, μέχρι και το 1997 και το “A deeper kind of slumber”, οι TIAMAT απασχολούσαν και δικαίως, άλλοτε με καλύτερους και άλλοτε με λίγο κατώτερους δίσκους, τον μεταλλικό κόσμο. Έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους (άντε, κοτρόνα) στη γιγάντωση του ατμοσφαιρικού παρακλαδιού του metal, δίπλα σε PARADISE LOST, AMORPHIS, SENTENCED, MOONSPELL και λοιπές δυνάμεις της εποχής (και όπως έπαιζαν όλες αυτές οι μπάντες τότε) και άφησαν τραγούδια και δίσκους που δεν μπορούν να λείπουν από τις αναφορές στη συγκεκριμένη δεκαετία. Ασχέτως γούστων του καθενός, το “Wildhoney” είναι το αποκορύφωμα της ικανότητας αυτής της μπάντας να δημιουργεί μία μοναδική ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα σημείο αλλαγής στον ήχο τους, καθώς έκλεινε έναν κύκλο ας πούμε. Δίσκος δίχως fillers, με διαχρονικές «μαύρες» κομματάρες, όπως “The ar”, “Gaia”, “Do you dream of me?” και φυσικά “Whatever that hurts” (με τρομερή διασκευή από HEAVEN SHALL BURN που αξίζει να ακούσετε, καθώς το έχουν κάνει τελείως εφιαλτικό οι αθεόφοβοι). Και φυσικά κομμάτια που έμειναν και από άλλους δίσκους. “In a dream”, “The sleeping beauty”, “The scapegoat”, “Sumerian cry (part III)”, “Cold seed”, “Brighter than the sun”, “Vote for love” και πάει λέγοντας. Αλλά τόσα πολλά μαζεμένα σε ένα δίσκο, νομίζω μόνο στο “Wildhoney” είχαν. Αν πάλι διαφωνείτε, γούστα είναι, οπότε όλα καλά.
Μπάντα που φέρνει αναμνήσεις από άλλες, ωραίες εποχές. Και θα συνεχίσει να το κάνει, αφού παρόν ή μέλλον δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Οι Σουηδοί συγκαταλέγονται στις αγαπημένες μου μπάντες, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν άρχισα το μουσικό ταξίδι μου στα νερά του heavy metal. Το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ ήταν το υπερκλασικό πλέον “Gaia” από το θρυλικό “Wildhoney” του 1994. Η ατμόσφαιρα του και lead κιθάρα του, κυριολεκτικά με μάγεψαν. Τους ερωτεύτηκα! Γενικά, όλη η δισκογραφία τους μου αρέσει, μα οι κυκλοφορίες την δεκαετία του ’90, μονοπωλούν τα ακούσματα μου ακόμη και σήμερα. “Clouds”, “A deeper kind of slumber”, “The astral sleep”, είτε ακραίοι, είτε μελωδικοί… είτε goth, τους λάτρεψα! Όμως πάντοτε το “Wildhoney”, θα έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου για πάντα. Ένας δίσκος που με καθήλωσε με τον ήχο του και καρφώθηκε στα εσώψυχα μου για τα καλά. Ποιο τραγούδι να πρωτοαναφέρω; Το “Whatever that hurts”; Το “Do you dream of me?”; Το “The ar”; Όλα! Τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό και τραγουδάω ανά πάσα στιγμή και ώρα. Η μπάντα εξέλιξε τον ήδη προοδευτικό για την εποχή ήχο της και απογείωσε το ιδίωμα, κάνοντας το doom ψυχεδελικά προοδευτικό, σαν να ακούς ακραίους PINK FLOYD. Πόσες μα πόσες μπάντες επηρεάστηκαν από αυτό το δίσκο, μα καμία όμως δεν κατάφερε να τον πλησιάσει. Και σε 20 χρόνια να ξαναμιλήσουμε για το “Wildhoney”, θα εξακολουθεί να βρίσκεται στα πιο πρωτοπόρα άλμπουμ όλων των εποχών.

Γιώργος Δρογγίτης

Υπάρχει μουσικόφιλος που έχει ακούσει το “Wildhoney” και δεν το έχει ερωτευτεί; Ατμοσφαιρικό, μελωδικό, ταξιδιάρικο το τέταρτο άλμπουμ των TIAMAT είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που τους αγαπάμε. Είναι το άλμπουμ που πειραματίστηκαν και μάλιστα ο ίδιος ο  Johan Edlund περιγράφει ως psychedelic/progressive στο οποίο “ένας νεαρός ήθελε να ακουστεί σαν το αγαπημένο του συγκρότημα τους PINK FLOYD”. Βαριά παρομοίωση. Με τραγούδια όπως το “Do you dream of me”, “Whatever that hurts”, “Gaia” και “A pocket size sun” το “Wildhoney” αποδείχτηκε ένα από τα πιο αγαπημένα του κοινού που ξεχώρισε το συγκρότημα.
Το “Wildhoney” ήρθε μετά το “Clouds”, με του οποίου την ηχογράφηση ο Edlund ήταν αρκετά δυσαρεστημένος με αποτέλεσμα να «απολύσει» όλη τη μπάντα εκτός από τον John Hagel. Από ότι φαίνεται όμως αυτή του η κίνηση τον δικαίωσε αφού και ο ίδιος αργότερα δήλωσε ότι κατάφερε με αυτή την κυκλοφορία να πετύχει αυτό που ήθελε να κάνει με το “Clouds”. Αισθητικά αυτό σημαίνει την προσθήκη έντονων ατμοσφαιρικών στοιχείων στην ενυπάρχουσα death metal ταυτότητα της μπάντας που ανέδειξε το “Wildhoney” σε ένα από τους κλασσικούς δίσκους του ιδιώματος και επηρέασε έντονα όλο τον ατμοσφαιρικό ήχο που ακολούθησε.
Θυμάμαι, η συναυλία των TIAMAT ήταν μια από τις πρώτες που είχα πάει ως νεοφώτιστη στο metal και θυμάμαι ότι τα τραγούδια του “Wildhoney” ήταν από τα πιο έντονα στο setlist. Η μπάντα μπορούσε να αναπαράγει αυτή τη μαγική ατμόσφαιρα του δίσκου δημιουργώντας μια μοναδική σχεδόν μυσταγωγία σε ένα απλό συναυλιακό χώρο. Αλλά ας μην επεκταθούμε στο θέμα συναυλίες γιατί το 2020 πονάει πολύ.
Προτείνω, τώρα που σκοτεινιάζει και νωρίς, να βάλεις ένα ποτάκι ή ένα ζεστό ρόφημα ή ότι σε χαλαρώνει και να ακούσεις “Wildhoney” και είμαι σίγουρη ότι θα το απολαύσεις σα να είναι η πρώτη φορά. Γιατί έτσι γίνεται με τα εξαιρετικά άλμπουμ, η αξία τους πολλαπλασιάζεται στο χρόνο…

Έλενα Μιχαηλίδου

Είναι από τα συγκροτήματα που σφράγισαν την εξέλιξη του ατμοσφαιρικού metal στα early/mid 90s. Η τριάδα “The astral sleep”/”Clouds”/”Wildhoney” δημιούργησε έναν μύθο με το τελευταίο να δίνει με τον ήχο του στον λεγόμενο «Century media ήχο», γιατί σχεδόν όλα τα σχήματα της γερμανικής εταιρίας ηχογραφούσαν στα Woodhouse studios που ηχογραφήθηκε πρώτα αυτό τον Ιούλιο του 1994. Και μόνο γι’ αυτό αρκεί να καταλάβει και ο πλέον άσχετος πόσο κομβικός ήταν αυτός ο δίσκος όταν κυκλοφόρησε. Δυστυχώς ο πολύς κόσμος μένει σε αυτόν τον δίσκο και παραγνωρίζει το μεγαλείο των δύο προηγούμενων που έθεσαν standards που άλλες μπάντες προσπαθούσαν να βάλουν πειραματιζόμενες. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των TIAMAT: Κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους τις πρωτόλειες ηχογραφήσεις μέχρι και το “Summerian cry” και να έχουν δυνατές παραγωγές με σαφή doom/death προσανατολισμό με πολύπλευρα φωνητικά του ηγέτη τους, Johan Edlund, που δημιούργησαν σχολή. Ειδικά το “Clouds” είναι ένας δίσκος-ορόσημο για τη σκηνή αυτή και ακόμα και σήμερα μνημονεύεται ως το διαμάντι της δισκογραφίας τους. Με το “Wildhoney” απλώς επισημοποίησαν τον προσανατολισμό τους να «καθαρίσουν» από τα extreme metal στοιχεία τους και με τα video clips των “Whatever that hurts” και “Gaia” να παίζουν συχνά στο Headbanger’s ball του MTV, έβαλαν τον ήχο στα σαλόνια. Η παρουσίασή του στο Brutal Assault του 2017 μου άφησε τις χειρότερες των εντυπώσεων, γεγονός λογικό αν αναλογιστούμε ότι κατά το ήμισυ δεν μπορεί να αποδοθεί live με ευκολία. Η συνέχεια με το “A deeper kind of slumber” έδειξε ότι μπορούσαν να ενσωματώσουν στον ήχο τους ετερόκλητα στοιχεία, γεγονός που ελάχιστοι έχουν καταφέρει να κάνουν σε δίσκο τους. Έκτοτε με έχασαν και ό,τι κυκλοφόρησαν μου δημιουργούσε την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ακριβώς ό,τι είχαν όλες οι μπάντες που προσπαθούσαν να πειραματιστούν στο ατμοσφαιρικό metal όταν εκείνοι άνοιγαν λεωφόρους έκφρασης και ηχητικής που δεν έμοιαζαν με κανέναν άλλο! Αυτοί ήταν οι TIAMAT και δυστυχώς η λήθη τους έχει οδηγήσει στην αφάνεια, κάτι που δυστυχώς δεν αναστρέφεται όσες φορές και αν επανακυκλοφορήσουν εκείνοι οι δίσκοι από διάφορες εταιρίες.

Λευτέρης Τσουρέας

Ξεκινάς, ως TREBLINKA, στη καφρομάνα Στοκχόλμη. Μετονομάζεσαι, μετά από τα cult demos σου σε  TIAMAT, μια από τις μετέπειτα σημαντικότερες μπάντες του ατμοσφαιρικού ήχου. Ξεκινάς ως death metal καθαρό, Σουηδικό στο “Sumerian cry” (ένα από τα τρία πρώτα Σουηδικά death metal άλμπουμ που βγήκαν από τα Sunlight studios, αγκαζέ με το “Left hand path” των ENTOMBED και το “Dark recollections” των CARNAGE). Στο αμέσως επόμενο “The astral sleep”, παίζεις αλλιώτικα το ίδιο death metal, πιο ατμοσφαιρικά, πιο μελωδικά, διατηρώντας για τελευταία φορά το death metal στοιχείο. Στο “Clouds”, αρχίζεις να εξηγείς αλλιώτικα το παραμύθι. Γίνεσαι ακόμα πιο μελωδικός, πιο doom, θέτοντας τα σήματα κατατεθέντα του ήχου σου, απομακρυνόμενος από το πρώιμο death metal παρελθόν σου. Για να φτάσουμε στο εορτάζον άλμπουμ και αγαπημένο του γράφοντος, “Wildhoney”. Ένα άλμπουμ που μπορεί να περηφανεύεται ότι έκανε τόσες πολλές πωλήσεις που αγκαζέ με το “Burnt offerings” των ICED EARTH έσωσαν την Century Media από τη χρεοκοπία. Ένα άλμπουμ που απαλλαγμένο από death metal βαρύτητα, παρέδωσε εν γένει μουσική βαρύτητα, συναισθηματική γαλήνη και απλά ομορφιά βγαλμένη από όνειρα. Εσείς, ονειρεύεστε;

Γιάννης Σαββίδης

Αυτά τα τιμημένα 90s, τι δισκάρες και τι μπάντες θεέ μου έβγαλαν; Μία από αυτές τις μπάντες ήταν οι TIAMAT που με το “Wildhoney” που έχει επέτειο, απλά συγκλόνισαν κόσμο και κοσμάκη. Είναι ρε παιδί μου αυτό το πράγμα που ακόμα και οπαδός να μην είσαι ενός συγκεκριμένου ήχου, υπάρχουν αυτά τα άλμπουμ που απλά προσκυνάς. Την εποχή αυτή στα mid-90s, έσκασε αυτό το ρεύμα που σε λίγα χρόνια το άκουγες μέσα σε ένα κάρο μπάντες. Εδώ πολλά ακραία συγκροτήματα που ήθελα να γίνουν πιο μελωδικά, τα ατμοσφαιρικά goth περάσματα των TIAMAT ή των THEATER OF TRAGEDY είχαν εντάξει στην μουσική τους. Mastermind της μπάντας, δεν είναι άλλος από τον Johan Edlund, που του πιστώνονται σχεδόν αποκλειστικά όλες οι μεγάλες επιτυχίες τους. Οι TIAMAT για εμένα ήταν μία ανακάλυψη στο λύκειο, από μία συλλογή που μου είχε δώσει ένας φίλος που είχε μέσα ANATHEMA, GATHERING και άλλα πολλά. Από τότε τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση, ειδικά για τα άλμπουμ τους στα 90s. Από τραγούδι θα επιλέξω το αγαπημένο μου που είναι από την άλλη δισκάρα τους, το “Skeleton skeletron”. Τι ωραίες εποχές ήταν αυτές ρε γαμώτο και τι όμορφη μουσική.

Δημήτρης Μπούκης

TIAMAT ή αλλιώς ιστορία μου/αμαρτία μου που λένε. Τόσες δυνατότητες, τόση έμπνευση, τόση καλώς; Καλώς εννοούμενη σκατοψυχιά που ώθησε τη μουσική τους στην κορυφή αλλά και τόση αυτοκαταστροφή από πλευράς κιθαρίστα/τραγουδιστή/ηγέτη τους, Johan Edlund, ο οποίος είναι ο κύριος υπαίτιος που το συγκρότημα δεν είναι αυτή τη στιγμή πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο θα μπορούσε, έχοντας ένα status μίνιμουμ σαν αυτό των PARADISE LOST. Οι TIAMAT τα έκαναν όλα ολόσωστα μέχρι ένα σημείο. Αρχικά μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη μπάντα η οποία ηχογράφησε πρώτη στο ναό Sunlight Studios το death metal ανοσιούργημα/ντεμπούτο της “Sumerian cry”, το οποίο αν κυκλοφορούσε νωρίτερα κι όχι 3 μέρες μετά το “Left hand path” (που αντίστοιχα ηχογραφήθηκε δεύτερο στα Sunlight) θα μπορούσε ίσως να έχει αλλάξει την ιστορία. Έχοντας ακόμα κατάλοιπα από την εποχή τους σαν TREBLINKA στη μεγάλη άνθηση του είδους, καθώς όλοι οι Σουηδοί ήταν επηρεασμένοι από τη λαίλαπα του νεκρομεταλλικού ολέθρου που ήδη είχε κατακλύσει την Αμερική, έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο να μεταδοθεί η φλόγα και στην υπόλοιπη Σουηδία. Η συνέχεια σταδιακά γινόταν λιγότερο ακραία με περισσότερες doom δόσεις στο υλικό στο “The astral sleep”, το οποίο διαφοροποιούνταν από τον προκάτοχό του και προετοίμαζε το έδαφος για ένα από τα (βάλτε ότι νούμερο θέλετε) υπερ-απόλυτα άλμπουμ της μεταλλικής ιστορίας.
Ο λόγος για το “Clouds” όπου πλέον το death στοιχείο φεύγει, μένει το doom υπόβαθρο αλλά σε τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ ότι πρέσβευε ο όρος, κυρίως σαν νοοτροπία και οι TIAMAT μεγαλουργούν όσο κανείς δεν είχε φανταστεί. Ο ίδιος ο Edlund παρότι μισεί σφοδρά αυτό το άλμπουμ πλέον, θεωρώντας ότι εκπροσωπεί μια περίοδο της ζωής του που δεν ήταν και πολύ καλά (και πότε ήσουν, αλήθεια;) αλλά η αλήθεια είναι ότι εσχάτως έχει κάνει την κωλοτούμπα και μάλιστα το παίζει ολόκληρο μαζί με το επόμενο έπος της μπάντας του. Περί “Wildhoney” ο λόγος, το οποίο θεωρείται από την πλατιά μάζα το magnum opus των TIAMAT και είναι ο δίσκος που όχι απλά έκανε το μεγάλο άνοιγμα γι’ αυτούς, αλλά και που οι πωλήσεις του εκείνη την εποχή (μαζί με του “Burnt offerings” των ICED EARTH ένα χρόνο μετά) έσωσαν την παραπαίουσα τότε οικονομικά Century Media από την χρεωκοπία. Ο ήχος πλέον έχει εμφανή ψυχεδελικά στοιχεία, κάνουν το πέρασμα στον λεγόμενο «ατμοσφαιρικό» ήχο, ενώ οι PINK FLOYD παίρνουν την θέση των TERRORIZER, NAPALM DEATH και των λοιπών επιρροών του Edlund με το συγκρότημα να αλλάζει άρδην λογική. Aλλάζει κι ο ίδιος ο Edlund ξυρίζοντας για πάντα το κεφάλι του κι αποχωριζόμενος την μακριά ξανθιά κόμη του.
Στην ουσία κλείνει και η πρώτη χρυσή εποχή τους με 4 κορυφαία άλμπουμ σε διάστημα τεσσάρων ετών και αρχίζει ο πειραματισμός στη συνέχεια, όπου το 1997 μετά την μεγαλύτερη ως τότε απουσία τους, βγαίνει το φοβερό “A deeper kind of slumber”, ένα άλμπουμ όπου ο Edlund βγάζει τα σώψυχά του και που αγαπήθηκε και κατακρίθηκε παράλληλα σε τεράστιο βαθμό, ακόμα απορώ πως δε φούνταρε από κάπου ο ίδιος τότε, που σε δηλώσεις της εποχής έλεγε «υπάρχει πάντα κάτι μέσα μου που θα με κάνει να νιώθω λυπημένος», δεν το λες και φως στην άκρη του τούνελ, έτσι; Ακολούθησαν μεταξύ 1999-2003 τρία απλοϊκά μεν αλλά αβίαστα και πανέμορφα άλμπουμ, όπου οι TIAMAT ακούγονται σχεδόν… ανέμελοι, στην τριάδα “Skeleton skeletron”/”Judas Christ”/”Prey” και κάπου εκεί προκύπτει η… Θεσσαλονίκη για τον Edlund, ο οποίος ερωτεύεται, παίρνει τα μπαγκάζια τους και μετακομίζει στη νύφη του Βορρά. Και σώζει και τη ζωή του θα προσθέσω, καθώς η αλλαγή στην ψυχολογία του σε ένα άκρως ηλιόλουστο μέρος του κάνει καλό. Δεν κάνει το ίδιο καλό και στους TIAMAT βέβαια, καθώς από τότε μας έχουν χαρίσει μόλις δυο άλμπουμ, αμφιλεγόμενα αρκετά μάλιστα, τα “Amanethes” (2008) και “The scarred people” (2012) κι έκτοτε η τύχη τους αγνοείται.
Συναυλιακά το συγκρότημα δεν διάγει περίοδο άνθησης, ενώ και τις φορές που τους είδαμε στη χώρα δεν υπάρχουν και οι κορυφαίες των αναμνήσεων. Το 2003 ας πούμε, το να βλέπεις να τους διαλύουν οι τότε ανερχόμενοι LACUNA COIL (“Comalies” εποχή) δεν ήταν και ότι πιο τιμητικό. Τους κοτσάρανε και σε ένα March Metal Day αν θυμάμαι καλά που πέρασαν και δεν ακούμπησαν και κοινώς… άστα να πάνε Μπάνε (μια και Παοκτζής ο Johan στην πορεία). Φίλοι που τους παρακολούθησαν σε διάφορες περιστάσεις απογοητεύτηκαν και μάλιστα σε ένα Brutal Assault ο Edlund βγήκε τόσο «λιώμα» με παντελή έλλειψη σεβασμού προς το κοινό και έχασε πολλούς πόντους. Γενικώς ο τύπος είχε όλα τα εχέγγυα συνθετικά πάντα να μεγαλουργήσει, ωστόσο τροχοπέδη αποτέλεσε η ψυχοσύνθεσή του και το μυαλό (;) του. Μου είναι απίστευτα συμπαθής κι αγαπημένος, η μουσική του ειδικά παλιότερα με βοήθησε να ανοίξω τα ακούσματά μου και πάντα θα λατρεύω τους TIAMAT. Μεγάλο συγκρότημα που έχασε ευκαιρίες να γίνει τεράστιο. Ένα όνειρο που έγινε εφιάλτης…

Άγγελος Κατσούρας

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα φίλος των TIAMAT. Τους ακούω με ευχαρίστηση στις πρώιμες δουλειές τους, και συγκεκριμένα μέχρι το “Clouds” αλλά μέχρι εκεί. Αναγνωρίζω ότι ο Johan Edlund είναι μια ισχυρή προσωπικότητα και ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης αλλά η στροφή που πήραν οι TIAMAT από το “Wildhoney” και έπειτα δεν είναι και ολοκληρωτικά του γούστου μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σέβομαι ότι έχουν μια αξιόλογη πορεία στο χώρο και μια δισκογραφία που καλύπτει όλα τα γούστα. Απλά όταν θελήσω να ακούσω κάτι από TIAMAT θα ανατρέξω στο παρελθόν τους, και το ίδιο θα κάνω και τώρα.

Θοδωρής Κλώνης