Λίγο καιρό πριν, πέθανε ο σπουδαίος Eddie Van Halen και είχαμε γράψει ένα σχετικό αφιέρωμα για τον μεγάλο αυτόν κιθαρίστα. Πλέον, έχουμε Band of the week τους VAN HALEN, το συγκρότημα που δημιούργησε ο Eddie και με αυτό μεγαλούργησε. Όπως κάθε εβδομάδα, η συντακτική μας ομάδα, γράφει για το γκρουπ και όλοι εσείς, μπορείτε να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο. Μην χάσετε το ραδιοφωνικό μας tribute στο συγκρότημα, την Πέμπτη 7-9 στο ιντερνετικό μας ραδιόφωνο, με τον Παναγιώτη Γιώτα.

Όσο εντυπωσιακοί, flashy αν το θέλετε, ήταν οι VAN HALEN με τον David Lee Roth στα φωνητικά, όσο κι έκαναν την πραγματικά μεγάλη τους εμπορική επιτυχία τότε, η προτίμησή μου είναι μακράν στα χρόνια με τον Sammy Hagar. Θέλετε επειδή ποτέ δεν μου έκατσαν καλά αυτά τα ακροβατικά και οι φιγούρες που έκανε; Θέλετε επειδή ποτέ δεν μου άρεσε πραγματικά η φωνή του Roth; Ο Hagar είναι σαφώς πιο μουσικός τύπος, που παίζει και κιθάρα, που και μετά τη φυγή του από τους VAN HALEN, συνέχισε και συνεχίζει μέχρι σήμερα, αδιάλειπτα να δημιουργεί μουσική με διάφορα σχήματα, αλλά και να είναι ένας πολυπράγμονας άνθρωπος, με τις επιχειρήσεις του. (Είδατε ότι Gary Cherone δεν αναφέρω καθόλου!) Για το παίξιμο του Eddie Van Halen, τι να πρωτοπεί και να γράψει κανείς, άλλωστε υπάρχει ένα σχετικό αφιέρωμα στο Rock Hard. Εκεί που θα ήθελα να σταθώ, είναι το πολύ υποτιμημένο rhythm section του γκρουπ και ιδιαίτερα τον Alex Van Halen, που μάλλον λόγω της εξωπραγματικής ικανότητας του αδερφού του στην κιθάρα, περνούσε σχεδόν πάντα σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα. Τραγούδι; Υπεραγαπημένο “Why can’t this be love?”.

Σάκης Φράγκος

Ο αντίκτυπος του θανάτου του Eddie είναι τεράστιος. Είναι κάτι που είχαμε γράψει εκείνη την αποφράδα μέρα που μάθαμε τα άσχημα νέα. Το χειρότερο ξέρετε, όμως, ποιο είναι; Ότι όσο περνάει ο χρόνος γίνεται ακόμη πιο αισθητή η απουσία του αφού συνειδητοποιεί ακόμη και εκείνος που είχε μία επιδερμική σχέση μαζί του το δυσαναπλήρωτο κενό που έχει αφήσει. Δεν είναι τόσο ότι έφυγε από τη ζωή ένας εμβληματικός κιθαρίστας αλλά έφυγε ένας κιθαρίστας που άλλαξε τον τρόπο που παιζόταν η κιθάρα! Ήταν ο ορισμός του game changer όπως ήταν ο Hendrix πριν από αυτόν. Τέλος πάντων… Παρασύρομαι.
Έχουμε επέτειο για το “A different kind of truth”. Και μόνο το γεγονός ότι θα ξανακούγαμε σε δίσκο την κιθάρα του Eddie και τη φωνή του Diamond Dave ήταν αρκετό για να σκορπίσει χαμόγελα στους απανταχού φίλους του Αμερικάνικου hard rock. Γιατί μη γελιέστε, η πολυαγαπημένη μουσική των 80s στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν θα ήταν έτσι χωρίς τον Eddie και τον Diamond Dave. Θυμάμαι πόσο είχα χαρεί με το “A different…”! Είχα αισθανθεί περήφανος που οι VAN HALEN κυκλοφορούσαν ξανά έναν πολύ καλό δίσκο ύστερα από τόσα πολλά χρόνια. Είχα ενθουσιαστεί που άκουγα παλιές ιδέες και demos από τα 70s να παίρνουν σάρκα και οστά το 2012. Κάποια από τα τραγούδια αυτά τα ξέραμε μονάχα σαν τίτλους και ήταν κάτι σαν αστικός μύθος αφού ναι μεν γνωρίζαμε τους τίτλους αλλά δεν τα είχαμε ακούσει ποτέ. Ναι, θα ήθελα τον Michael Anthony να είναι εκεί…άλλωστε, ποιος οπαδός των VAN HALEN δεν θα τον ήθελε; Όπως και να έχει όμως και μόνο που ξαναβλέπεις τώρα το χαμόγελο του Eddie στο “Tattoo” είναι αρκετό για να σου βγάλει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Α, ρε Eddie…χρειαζόμασταν ένα ακόμη δίσκο, μία ακόμη περιοδεία… μία ακόμη νότα από την κιθάρα σου!

Σάκης Νίκας

Ενώ ακόμα δεν έχουμε συνέλθει από τον χαμό του Eddie Van Halen, αυτήν την εβδομάδα φιλοξενούμε στη στήλη το προσωπικό του σχήμα, τους VAN HALEN.  Για τον Eddie, τα είπαμε…. Για τους VAN HALEN τώρα. Προσωπικά ήταν μια από τις πρώτες μπάντες που με μύησαν στον hard rock ήχο και πέραν του ταλέντου του Eddie, πάντα με μάγευαν οι συνθέσεις τους. Θυμάμαι ότι είχα σοκαριστεί με την αποχώρηση του σόουμαν David Lee Roth και ήμουν πολύ επιφυλακτικός με την αντικατάσταση του από τον Sammy Hagar, όμως η αλήθεια είναι ότι οι VAN HALEN τα κατάφεραν περίφημα, και δεν είναι λίγοι αυτοί που προτιμούν την περίοδο των VAN HALEN με τον “Red Rocker” παρά με τον Roth. Εγώ πάλι είμαι διχασμένος καθώς τα βιώματα που έχω και από τις δύο περιόδους, με δυσκολεύουν να επιλέξω.  Τους αγαπώ πολύ και τους ευχαριστώ για όσα μου έχουν προσφέρει. Και είναι πολλά…

Θοδωρής Κλώνης

Αν υπάρχει ένα συγκρότημα που διαμόρφωσε τον ήχο του αμερικανικού hard rock και heavy metal στις ΗΠA (κυρίως στα δυτικά) αυτοί είναι οι VAN HALEN. Έχοντας κυκλοφορήσει το καλύτερο hard rock ντεμπούτο όλων των εποχών, το “Van Halen” (1978), με μοναδικό ανταγωνιστή σε όρους επίδρασης το πρώτο των LED ZEPPELIN, άλλαξαν τον ήχο του hard rock μια και καλή, οδηγώντας όλους τους επίδοξους rock stars της εποχής να θέλουν να γίνουν David Lee Roth ως frontmen και Eddie Van Halen ως κιθαρίστες. Πράγμα αξιωματικά ακατόρθωτο, μιας και o τυφώνας VAN HALEN δεν θα είχε ποτέ ξανά όμοιο του, ως σημασία και μέγεθος. Θεωρώ ότι μόνο δύο συγκροτήματα μπορούν να συγκριθούν αντικειμενικά με τους VAN HALEN. Οι KISS και οι AEROSMITH. Από εκεί και πέρα, σε mainstream επίπεδο, όλοι όσοι ακολούθησαν την δεκαετία του ’80 πάτησαν λίγο-πολύ σε αυτή την τριπλέτα και πολύ περισσότερο στους VAN HALEN, που ήταν η ίσως σημαντικότερη συνεισφορά του Gene Simmons στην μουσική, πέρα από τους KISS, αφού αυτός ήταν που έθεσε σε κίνηση την πορεία τους, προωθώντας τους, όταν τους είδε κάποια στιγμή το 1976, να παίζουν σε ένα club της Sunset Strip του Los Angeles και (φυσικά) έμεινε εμβρόντητος.
Από πλευράς σύνθεσης, το 1978, οπότε και οι VAN HALEN έσκασαν σαν βόμβα στο προσκήνιο, είχαν πολύ καλές (έως άριστες) προδιαγραφές. Στο μπάσο, ο Michael Anthony έπαιζε έξυπνα και εκρηκτικά, με τα καλύτερα δεύτερα φωνητικά της εποχής που τελικά φάνηκε ότι έπαιξαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην επιτυχία του συγκροτήματος απ’ όσο πιστώθηκε στον φοβερό αυτόν τύπο. Στα ντραμς, ο καταιγιστικότατος «άλλος» Van Halen, ο Alex, που ταλαιπώρησε πολλά drum sets και με την βοήθεια του Anthony καλούπωσε το οικοδόμημα, πάνω στο οποίο θα μεγαλουργούσε ο νο. 1 κιθαρίστας της εποχής, ο αδελφός του Eddie Van Halen.
Από τα πρώτα, κιόλας, δευτερόλεπτα του instrumental κιθαριστικού σόλο “Eruption” γίνεται πλέον αντιληπτό ότι μιλάμε για ένα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός στον κόσμο της κιθάρας. Μετά τον Hendrix και τους guitar heroes των 70s, ήρθε ο King Eddie για να επαναπροσδιορίσει τον ήχο και να «ξεβολέψει» όσους νόμιζαν ότι «εκπλήρωσαν» τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο μουσικό τους όργανο. Πόσο μάλλον, όταν το κεντρικό σημείο στην σκηνή καταλάμβανε ο εντυπωσιακότερος, μετά τον Freddie Mercury, showman που κράτησε μικρόφωνο. O David Lee Roth. Φωνητικά είχε περιορισμούς, αλλά η κίνησή του, τα λογύδριά του και το στυλ του άφησαν ιστορία. Η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του ντεμπούτου των VAN HALEN τα λέει όλα πιστεύω. Μην πάτε παραπέρα, απλά δείτε την εικόνα του Roth σε σύγκριση με όποιον ακολούθησε. Πολλοί προσπάθησαν, αλλά κανείς δεν ενσάρκωσε καλύτερα τον ρόλο του “larger-than-life” rock star όσο αυτός. Πιστεύω ακράδαντα πως αν έβαζε υποψηφιότητα για Πρόεδρος των ΗΠΑ την δεκαετία του ’80, το είχε άνετα.
Οι VAN HALEN, στην Αμερική τουλάχιστον, ουσιαστικά έπαιζαν χωρίς αντίπαλο. Ένα από τα 5 συγκροτήματα που είχαν δύο «διαμαντένια» άλμπουμ στην χώρα τους, μαζί με τους BEATLES, τους LED ZEPPELIN, τους AEROSMITH και τους DEF LEPPARD. Πρώτο συναυλιακό θύμα τους ήταν οι παραπαίοντες BLACK SABBATH εποχής “Never say die”, όπου κυριολεκτικά τα άγρια παιδιά από την Καλιφόρνια εξαφάνισαν τους headliners εντός έδρας τους. H συνέχεια θα ήταν ακόμα εντυπωσιακότερη, όπου σπάζοντας τα κοντέρ σε πωλήσεις και δημοφιλία, έφτασαν στο σημείο να γίνουν το headline συγκρότημα στην “Heavy Metal Day” του περίφημου US Festival του 1983, που περιελάμβανε συγκροτήματα όπως (με σειρά εμφάνισης) οι τότε νο. 1 QUIET RIOT, οι ταχέως ανερχόμενοι MOTLEY CRUE, ο διαβόητος OZZY OSBOURNE, οι Metal Gods JUDAS PRIEST, οι φιλόδοξοι Καναδοί TRIUMPH και οι SCORPIONS στην μεγαλύτερη συναυλιακή στιγμή τους στην Αμερική. Βλέπετε, τότε στις ΗΠΑ ακόμα και ο όρος “heavy metal” ήταν ταυτισμένος με τους VAN HALEN.
Την ίδια περίοδο ο Eddie ξεπέταξε με την μία το σόλο ενός από τα διασημότερα pop τραγούδια όλων των εποχών, που δεν είναι άλλο από το “Beat it” του Michael Jackson. Ειρωνικά, το “Thriller” του Michael Jackson ήταν αυτό που εμπόδισε τους VAN HALEN να κατακτήσουν το νο. 1 με το έκτο και ένα από τα μεγαλύτερα άλμπουμ στο αμερικανικό hard rock, το “1984” (ή “MCMLXXXIV”, όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο). Με το mega-hit “Jump” είχαν προοπτική να ανακηρυχθούν και τυπικά το κορυφαίο συγκρότημα στις ΗΠΑ. Ωστόσο, η χρήση συνθεσάιζερ από τον Eddie Van Halen και οι αυξανόμενες καλλιτεχνικές διαφωνίες, οδήγησαν στην αποχώρηση του David Lee Roth, κάτι που φαινομενικά τους έθετε εκτός της ελίτ.
Ποιος θα το έλεγε ότι με τον αντικαταστάτη του Roth, τον πιο καλλιτεχνικά καταρτισμένο και πολυπράγμονα Sammy Hagar (πρώην MONTROSE και ήδη επιτυχημένο solo καλλιτέχνη) θα έφταναν στο απόγειο της καριέρας τους, κυκλοφορώντας 4 συνεχόμενα νο.1 άλμπουμ (με κορυφαίο το “5150” του 1986, που ήταν και το πρώτο νο.1 τους άλμπουμ) και καταλήγοντας πλέον να γίνουν αναφαίρετο στοιχείο της αμερικάνικης pop κουλτούρας, όπως καταμαρτυρούν αμέτρητα περιοδικά, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, αφιερώματα και φόροι τιμής στο συγκρότημα που σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή από τα τέλη των 70s μέχρι και τα μέσα των 90s. Θα μπορούσα να επεκταθώ και σε πολλά άλλα, όπως οι κιθάρες του Eddie, o επί σειρά ετών παραγωγός τους Ted Templeman, το ένα άλμπουμ που έβγαλαν με τον πρώην-EXTREME Gary Cherone, αλλά δεν φτάνει ο χώρος!
Προσωπικά είμαι fan της πρώτης περιόδου των VAN HALEN, με frontman τον “Diamond” David Lee Roth στα φωνητικά, χωρίς να απαξιώνω τις δουλειές τους με τον Hagar. Για εμένα αυτή είναι και η πρώτη ωμή, εκρηκτική και ανέμελη περίοδος τους και για αυτό, κλείνοντας, θα σας αφιερώσω ένα τραγούδι από το τέταρτο τους άλμπουμ “Fair Warning”, φέρνοντας στο μυαλό μου και την ανάλογη διάθεση!
UNCHAINED!

Κώστας Τσιρανίδης

Όταν έφυγε ο Eddie, στις 6 του περασμένου Οκτωβρίου, μιλήσαμε αρκετά για τον ίδιο, την αξία του, την επιδραστικότητά του και την κληρονομιά του. Τούτη την φορά, θα εστιάσω το κείμενό μου όχι στον καλλιτέχνη Van Halen, αλλά στην μπάντα VAN HALEN. Όταν το trio των Van Halen/ Mark Stone ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα, δεν ξέρω αν είχε επίγνωση του τι αναμένεται να καταφέρει. Μάλλον οι πρώτες ιδέες μπήκαν στον Eddie και τον Alex όταν από τρεις έγιναν τέσσερεις το 1974, με την έλευση των David Lee Roth και Michael Anthony. Τέρμα πια το MAMMOTH και μπράβο στον Roth που σκέφτηκε να αλλάξουν το όνομά τους, επηρεασμένος από τον Santana και τη μπάντα του. Ήθελε να έχουν ένα όνομα που θα είναι εύηχο, χαρακτηριστικό και θα μείνει στα χρόνια. Βλέπεις, εκεί ποντάριζαν στην αρχή. Δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη το ντεμπούτο τους, για να μαγευτεί ο κόσμος από τη νέα, εκπληκτική μπάντα που γεννιόταν εκείνη την εποχή δισκογραφικά και εμπορικά, ούτε είχε καταθέσει τα διαπιστευτήριά του ως μουσικός η καλύτερη, για πολλούς, κιθάρα όλων των εποχών. Ούτε είχαμε θαυμάσει ένα από τα καλύτερα rhythm sections όλων των εποχών, στην εξηντάχρονη και βάλε rock ‘n’ roll εποποιία. Η συνέχεια, αυτή που έπρεπε, αυτή που αναμενόταν. Δίσκοι που πούλησαν εκατομμύρια, που έβαλαν το hard rock σε εκατομμύρια σπίτια, που επίδρασαν επάνω σε μια νέα γενιά μουσικών η οποία θα εκτίναζε το αμερικανικό hard rock στα ύψη και θα δημιουργούσε με τη σειρά της νέους rock heroes. Γιατί μην έχεις ουδεμία αμφιβολία, αν διυλίσεις για παράδειγμα την hard ’n’ heavy σκηνή του L.A (και γενικά των Η.Π.Α), το “Van Halen ποσοστό» που θα βρεις, είναι υψηλότατο. Χονδρικά, η ιστορία των VAN HALEN χωρίζεται σε τρεις περιόδους, ανάλογα με το ποιος βαστούσε το μικρόφωνο: ο αεικίνητος Roth, ο μεγάλος Sammy Hagar που έριχνε μαεστρικά και τις «πενιές» του ή ο άτυχος (και σε καμία περίπτωση «λίγος») Gary Cherone. Αγαπημένη στο σύνολο, από τις δύο πρώτες εννοείται, δεν έχω. Έχω όμως αγαπημένο δίσκο, και αυτός είναι το “5150”. Ή αλλιώς, όπως πάντα μου άρεσε να λέω, ο «δίσκος του Sammy Hagar». Ο δίσκος όπου «λάμπει» μια από τις μεγαλύτερες «μεταγραφές» ever. Από εκεί θα διαλέξω ένα υπέροχο AOR κομμάτι, από εκείνα που σου φέρνουν ένα ρομαντικό χαμόγελο στα χείλη. “And then you sense a change, nothing feels the same, all your dreams are strange… Love comes walkin’ in”

Δημήτρης Τσέλλος

Οι VAN HALEN θα είναι για πάντα ένα από τα συγκροτήματα που πια θα λείπουν από τις ζωές μας, αφού θεωρώ ότι ο θάνατος του Eddie Van Halen, ήταν ο μουσικός επίλογος του group, μια κίνηση άκρως φυσιολογική. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω για αυτούς, που να μην έχει ειπωθεί. Για μένα το σχήμα ήταν σε όλα μοναδικό αφού και με τους δυο τραγουδιστές που είχαν στην καριέρα τους, συνέθεσαν τραγούδια που θα παραμείνουν αθάνατα, και όχι άδικα, αφού ακούγοντας τα, άμεσα η διάθεση σου «ανεβοκατεβαίνει». Κάθε τραγούδι τους, όποτε και αν το ακούσεις, θα σου «βγάζει» από μέσα σου συναισθήματα τέτοια που δεν θα αποτελεί ένα «μουσικό χαλί» σε ότι κάνεις, αλλά θα σταματάς κάθε σου δραστηριότητα για να εντρυφήσεις σε αυτό. Έπειτα μην ξεχνάμε και τον τεράστιο Eddie, που έδινε μια άλλη ηχητική χροιά σε κάθε σύνθεση. Έτσι όταν άκουγες μερικά δευτερόλεπτα από ένα τραγούδι, σίγουρα τους αναγνώριζες.
Στο αφιέρωμα που είχαμε κάνει για τον Eddie Van Halen, είχα γράψει: “Η μουσική είναι μια από τις τέχνες που υπάρχει για να διασκεδάζει τον ακροατή αλλά και να του δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα σε κάθε ακρόαση. Όσοι ασχολούνται ενδελεχώς με την μουσική, έχουν συνδέσει πολλές στιγμές της ζωής τους με τραγούδια”. Σε οποιοιδήποτε λεξικό αν υπήρχε μια φωτογραφία να συνοδεύει αυτές τι λέξεις, θα ήταν σίγουρα των VAN HALEN, αφού έκαναν όλα τα παραπάνω. Ευτυχώς μας έχουν αφήσει πολύ μεγάλη ηχητική κληρονομιά, που δεν θα πάψει να αποτελεί πόλο έλξης και νεότερων γενιών.

Θοδωρής Μηνιάτης

H αλήθεια είναι ότι δεν έχω να εκφράσω πολλά περισσότερα και διαφορετικά τους VAN HALEN και το ύψιστο μεγαλείο του Eddie Van Halen σε σχέση με το αντίστοιχο κείμενο που συνόδευσε την αναντικατάστατη απώλεια του. Οι VAN HALEN πάντα ήταν για μένα ο ορισμός της σταδιακής υπερμπάντας όπου θα πήγαινες, θα παρακολουθούσες ένα υπερθέαμα που δε θα ξεχνούσες ποτέ και στο τέλος όλων, θα έλαμπε σαν το πιο φωτεινό αστέρι αυτός που πήγε την ηλεκτρική κιθάρα έτη φωτός μπροστά. Υπερβολή καλώς εννοούμενη και φαντασία πέρα από κάθε προσδοκία. Και με David Lee Roth και με Sammy Hagar η ίδια αγάπη. Πιο εμβληματικός θεωρητικά ο ένας, πιο ταιριαστός ο άλλος στις συναυλίες κατά την γνώμη μου. Το αποτέλεσμα ίδιο. Θρίαμβος της μουσικής σε κάθε περίπτωση. Εντάξει, για να είμαστε και ειλικρινής δεν τα κατάφερναν πάντα το ίδιο καλά στα άλμπουμ τους, αλλά μέχρι ενός σημείου τους άκουγες και δεν το πίστευες. Αναρωτιόσουν, «τι άλλο θα κάνει ο άνθρωπος», γιατί κακά τα ψέματα, συγκρότημα/ξε-συγκρότημα, αυτός ήταν μόνο στο νου σου ως κινητήρια δύναμη και πηγή ενδιαφέροντος. Ακόμα μετά από τόσο καιρό δε μπορώ να συνειδητοποιήσω την απώλεια του Eddie Van Halen. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά επειδή ζούμε και στην εποχή των social media, βλέπω ακόμα κόσμο με την πρώτη ευκαιρία να τιμάει τη μνήμη του και να τον αναφέρει ως σημείο μηδέν για ότι υπήρξε ή θα υπάρξει μελλοντικά. Πολλές φορές όπως θα έχετε παρατηρήσει οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του Rock Hard, συνηθίζω να γράφω αναλύοντας, να εξηγώ το γιατί, με κατεβατά ή χωρίς για διάφορες καταστάσεις. Εδώ αισθάνομαι ότι δε μπορώ και δεν πρέπει. Είμαι πολύ μικρός και με τις ιδέες και απόψεις στο κεφάλι μου να έχουν στερέψει για την όλη περίπτωση. Οι VAN HALEN ήταν και είναι μέγεθος που ίσως ποτέ να μην καταλάβουμε ακόμα και με τη φυγή του ηγέτη τους. Ένα hint μόνο από έγκυρη πηγή που μου εκμυστηρεύτηκε το εξής κάποτε. Οι METALLICA το 2007 ήρθαν με «φιλική» αμοιβή 1.000.000 ευρώ, τον ίδιο καιρό συζητιόταν για τους BON JOVI με 1.500.000 ευρώ. Τότε πετάχτηκε ένας και είπε «συζητήθηκε για VAN HALEN αλλά οι διαπραγματεύσεις ξεκινούσαν από 2.500.000 ευρώ». Σοκαριστικό. Αιωνία η μνήμη σου, αξεπέραστο σοκ!
Θα επιλέξω διαφορετικό κομμάτι, και μόνο για το βίντεο, το οποίο φέρνει όμορφες θύμησες…

Άγγελος Κατσούρας

Oνόματα όπως οι VAN HALEN δεν έχουν προωθηθεί κατάλληλα στην χώρα μας, γιατί ίσως κάποιοι θεωρούσαν το ύφος τους πιο εμπορικό και Αμερικάνικο, και για αυτόν τον λόγο δεν φρόντισαν να μας τους διδάξουν κατάλληλα.  Προσωπικά είχα την τύχη να ακούσω τον πρώτο τους δίσκο σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα σπουδαία ονόματα της δεκαετίας του ‘80 και επιπλέον όταν κυκλοφόρησε το “1984”,  το είχα πάρει και τον άκουγα πάνω σε ένα παλιό οικογενειακό πικάπ της συμφοράς.
Έκτοτε φρόντισα να μαζέψω  τα albums της πρώτης περιόδου και εκτός από το ομώνυμο album του 1978 που είναι ένα από τα καλύτερα του σκληρού ήχου γενικότερα, μου αρέσουν εξίσου όλα τα albums μέχρι και το “1984”. Μιλάμε για την πρώτη περίοδο που στην μπάντα ήταν ο David Lee Roth που είναι και η αγαπημένη μου περίοδος από το σχήμα.
Όταν το σχήμα συνέχισε με τον Sammy Hagar, γνώριζα πολύ λίγα για την προσωπική του καριέρα και καθόλου για την συμμετοχή του στους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ MONTROSE. Mε τον καιρό η επαφή μου και με αυτή την περίοδο του σχήματος αποκαταστάθηκε επαρκώς, και αποδείχθηκε ότι ήταν σοφή η επιλογή τους να επιλέξουν τον Ηagar για αυτήν την θέση. Η νέα αυτή πορεία που ξεκίνησε με το “5150” επιβραβεύθηκε με  το πρώτο τους Νο 1 album στην πατρίδα τους. Το σερί αυτό των Νο 1 στα charts συνεχίσθηκε και στα επόμενα τρία albums με τον Hagar, γεγονός που δείχνει πόσο αγαπητοί ήταν οι VAN HALEN στην πατρίδα τους.
Στα τέλη των 90s θα δούμε τον τραγουδιστή των ΕΧΤREME Gary Cherone πίσω από το μικρόφωνο, μια συνεργασία που θα κρατήσει για έναν δίσκο και που έλαβε αρνητικές κριτικές στο σύνολο της. Από την άλλη πλευρά στις αρχές των 00s, η καριέρα του David Lee Roth βρισκόταν σε μια στασιμότητα και έτσι επήλθε το reunion που δυστυχώς δεν συμπεριλάμβανε σε αυτό -για πρώτη φορά μάλιστα,  τον μπασίστα Μichael  Anthony.
To reunion θα επισφραγιστεί με ένα πολύ σπουδαίο album όπως ήταν το “Α different kind of truth” που κυκλοφόρησε στις 07 Φεβρουαρίου του 2012. Μάλιστα με είχε ενθουσιάσει ο δίσκος τότε και το είχα στα 10 καλύτερα της χρονιάς.
Αγαπώ πάρα πολύ τους VΑΝ ΗΑLEN για ότι μας έχουν προσφέρει στην πορεία τους, δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πριν κάμποσα χρόνια γνώρισα ένα πιτσιρικά που έπαιζε τύμπανα και στην ερώτηση  μου ποιος είναι ο αγαπημένος του drummer μου απάντησε ο Αlex Van Halen. Μια αναπάντεχη πραγματικά απάντηση που με ξάφνιασε θα έλεγα.
Το ότι δεν κατάφερα να τους δω live είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει πλέον, αλλά πάντα θα έχω έναν καημό. Ας είναι.

Γιάννης Παπαευθυμίου

Τι να γράψεις τώρα για τους Θεούς VAN HALEN; Κατά την ταπεινή μου άποψη, συγκαταλέγονται στην τριάδα των σημαντικότερων hard rock συγκροτημάτων στην ιστορία της μουσικής και στα σπουδαιότερα σχήματα που έχουν υπάρξει ποτέ γενικότερα. Αποτέλεσαν ένα από τα πρώτα μου ακούσματα στον συγκεκριμένο ήχο, αν και για να είμαι ειλικρινής εκτίμησα το ανυπέρβλητο μέγεθος της αξίας τους αρκετά μεγαλύτερη, όταν ήμουν πια σε θέση να συνειδητοποιήσω πως o Eddie Van Halen ως μάγος της κιθάρας, έκανε ιδιαίτερα καινοτόμα πράγματα με αυτήν και πως ο αδερφός του Alex, είναι ένας γίγαντας των τυμπάνων. Είχαν φυσικά την τύχη να έχουν μαζί τους όλα τα χρόνια της καριέρας τους και έναν εξαιρετικό μπασίστα, τον Michael Anthony, ενώ τόσο ο David Lee Roth όσο και ο Sammy Hagar, είναι πραγματικά σπουδαίοι τραγουδιστές, παρ’ ότι πιστεύω ότι ο πρώτος είναι μοναδικός λόγω και της σκηνικής του παρουσίας.  Απίστευτα χαρισματικοί και επιδραστικοί οι VAN HALEN λοιπόν, που μεταξύ άλλων έχουν προσφέρει και ένα από τα θρυλικότερα ντεμπούτο άλμπουμ στον πλανήτη. Αυτό το “Ain’t talk about love” πόσο μα πόσο το είχα λιώσει στην εφηβεία μου και πόσο πολύ με συνεπαίρνει ακόμα και σήμερα όταν το ακούσω… Και βέβαια πόσες ακόμα αλμπουμάρες! Αγαπώ πραγματικά κάθε δουλειά που κυκλοφόρησαν μέχρι και το “For Unlawful Carnal Knowledge” του 1991. Ως εκ τούτου, η επιλογή τραγουδιού είναι πραγματικά δύσκολη υπόθεση, οπότε θα πάω με το mood της ημέρας και θα επιλέξω το “Why can’t this be love” που υπερ-λατρεύω!

Χαρά Νέτη

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Eddie Van Halen. Σε ευχαριστούμε δάσκαλε.
Όσα είπα για τον King Edward αυτόν καθ’ αυτόν, μπορείτε να τα διαβάσετε στο αφιέρωμα εις μνήμην του που έγινε τον Οκτώβριο, δεν θα πω κάτι άλλο. Ας πούμε απλά, με αφορμή την επέτειο του “Different kind of truth” ότι οι VAN HALEN, μαζί με τους KISS και τους AEROSMITH διαμόρφωσαν αυτό που λέγεται “αμερικάνικο hard rock”. Κανονικά πρέπει να σας παραπέμψω σε συνεντεύξεις ανθρώπων που βαράνε προσοχές στο όνομα τους. Αλλά θα ρωτήσω τα εξής: Πόσοι frontmen μιμήθηκαν τον David Lee Roth, πόσοι δεν ήθελαν να παίζουν μπάσο απλά και με φινέτσα σαν τον Michael Anthony, ή να κάνουν γυρίσματα στα drums σαν τον αδερφό του Alex; Η απάντηση είναι, πάρα πολλοί. Δεν χρειάστηκε να φτάσει ο θάνατος του Eddie για να κερδίσουν την αθανασία, βέβαια. Όταν σε αναγνωρίζουν όλοι, ακόμα και αυτοί που δεν παίζουν hard rock αλλά κάτι πιο βαρύ και ακραίο (ακόμα θυμάμαι εκείνη τη πρόβα των MIDNIGHT που παίζανε ενδιάμεσα riffs VAN HALEN και γούσταραν!), ξέρεις ότι έχεις μείνει στην ιστορία. Η οποία έγραψε ότι, 2 Ολλανδικής καταγωγής αδέρφια έφτιαξαν μια από τις πιο εμβληματικές μπάντες του σκληρού ήχου. Που ακόμα και στα κομμάτια που δεν ξεσάλωνε ο Eddie, ξέρανε να “γεμίζουν” το κομμάτι κάνοντας το πλούσιο, δείχνοντας τη μουσική τους κλάση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το κομμάτι που επέλεξα, το “Jamie’s cryin’”. Που δείχνει πως οι VAN HALEN ξέρανε να λειτουργούν σαν μπάντα, προσθέτοντας και αφαιρώντας εκεί που πρέπει.

Γιάννης Σαββίδης

Ο Eddie van Halen είναι από τους ελάχιστους βιρτουόζους – αν όχι ο μοναδικός – που κατάφερε να εισάγει την υψηλή τεχνική στο παίξιμο της κιθάρας σε τραγούδια και όχι σε κομμάτια. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι VAN HALEN γιγαντώθηκαν με τραγούδια όπως το “Hot for teacher”, στο οποίο παίζει κυριολεκτικά τις κάλτσες του. Κατάφερε με τον τρόπο αυτό να ακουστεί η πολύπλοκη κιθάρα και το tapping σε πλήθος μουσικόφιλων και όχι μόνο σε εκείνους τους λίγους που αρέσκονται να κρίνουν ένα τραγούδι από τη δυσκολία του σε τεχνικό επίπεδο και μόνο. Και εισήγαγε στον μαγικό κόσμο της κιθάρας ένα κάρο καινοτόμες τεχνικές, που χρησιμοποιούν όλοι μα όλοι οι κιθαρίστες είτε στα solos τους είτε ακόμα και στη riffολογία τους – μέχρι και στο black metal groups όπως οι NEGATIVE PLANE! Θα πρέπει να χαιρόμαστε που η τύχη δεν τον έφερε πίσω από τα drums και έγινε κιθαρίστας στις πρώτες μέρες τους πριν ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους και γίνουν ακαριαία το next big thing της σκληρής μουσικής. Είχαν την τύχη να έχουν τον Sammy Hagar να αντικαθιστά τον David Lee Roth, έναν από τους πιο χαρισματικούς frontmen.  Και όποιος ισχυρίζεται ότι τους γουστάρει μόνο με τον Roth τότε απλά δεν έχει ακούσει νότα από τα φοβερά albums που έβγαλαν με εκείνον. Πραγματικά μια από τις ελάχιστες μπάντες που αξίζει τον κόπο κάποιος να έχει όλη τη δισκογραφία τους διαθέσιμη στη δισκοθήκη του για να εξερευνήσει και να ανακαλύψει την ενσωμάτωση της τεχνικής σε όλα τα όργανα και των τραγουδιών που άφησαν ιστορία. Το κενό είναι δυσαναπλήρωτο και τολμώ να πω ότι δεν θα ξαναδούμε ποτέ κάποια μπάντα να τα συνδυάζει αυτά τα δύο ποτέ ξανά. Μεγάλους και ίσως καλύτερους μουσικούς ίσως να δούμε ξανά αν και αμφιβάλλω. Αλλά κομμάτια που θα γίνουν συνώνυμα ενός ολόκληρου μουσικού σύμπαντος όπως το “Jump” και το “Panama” είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα ξαναδούμε… Κι αυτό σε συνδυασμό ότι δεν υπάρχει ελπίδα να τους δούμε live με θλίβει ακόμα περισσότερο για την ρετρολαγνεία που προελαύνει και αφαιρεί το δικαίωμα σε νέους μουσικούς να πετύχουν κάτι αντίστοιχο με αυτούς!

Λευτέρης Τσουρέας

Δεν θα μπορούσα να μην γράψω δυο τρεις αράδες που λένε για το Botw αυτής της εβδομάδας που είναι οι VAN HALEN. Καθώς πρώτον, ο δυστυχώς μακαρίτης, Eddie Van Halen, είναι κατά την γνώμη μου ο μεγαλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών όπως είχα γράψει σε σχετικό κείμενο που είχαμε κάνει στο Rock Hard και δεύτερον το συγκρότημα των VAN HALEN βρίσκεται ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου hard rock σχήματα όντας μια μπάντα που άκουσα κάνοντας μαζί της τα πρώτα μου βήματα στο χώρο του σκληρού ήχου. Η πρώτη εκείνη γνωριμία πριν περίπου 25 χρόνια, θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη και χαραγμένη στο μυαλό. Ήρθε όταν ψάχνοντας ανάμεσα στα παλιά βινύλια του συγχωρημένου θείου μου, βρήκα τον πρώτο δίσκο των Αμερικανών hard rockers ”Van Halen” και το ”1984”, ο έρωτας ήταν αστραπιαίος μόλις τα άκουσα όπως και ο εντυπωσιασμός μου για την μουσική του σχήματος. Οι πρώτες λατρεμένες στιγμές από τους δυο αυτούς δίσκους ήταν τα ”Ain’t talkin about love” και ”I’ll wait”. Έκτοτε φυσικά λάτρεψα όλη την δισκογραφία των VAN HALEN και όλες τις περιόδους του σχήματος, τόσο αυτή με τον σαλτιμπάγκο David Lee Roth όσο και τις πιο σοφιστικέ και prog διαδρομές τους Sammy Hagar. Μάλιστα με τα χρόνια όταν με ρωτάνε σε ποιά περίοδο τους προτιμώ, έχω συνηθίσει να λέω τα του Roth με Roth και τα του Hagar με Hagar, αδυνατώντας προφανώς να διαλέξω μια από τις δυο καθώς λατρεύω και τις δυο. Δυστυχώς για εμένα ήταν και θα παραμείνουν ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά απωθημένα της ζωής μου, αλλά ας όψεται μου έχουν αφήσει την μεγάλη μουσική τους κληρονομιά για συντροφιά και αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορέσει ποτέ να χαθεί. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα στο συγκεκριμένο κείμενο, απλά θα διαλέξω με μεγάλη δυσκολία για σήμερα το ”1984” ως αγαπημένο δίσκο, αύριο μπορεί να είναι το ”OU812” ή το ”For Unlawful Carnal Knowledge” ή το ”Van Halen” ή αφήστε καλύτερα μην συνεχίσω γιατί μπορεί να τα αραδιάσω όλα. Ως αγαπημένο τραγούδι θα διαλέξω, πάλι για σήμερα αύριο μπορεί να είναι κάποιο άλλο, το εκπληκτικό ”Right now” με το επίσης υπέροχο και τόσο μπροστά από την εποχή του video clip.

Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας

Ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του Eddie Van Halen γράφτηκαν πολλά για το μεγαλείο του κιθαρίστα και την επιδραστικότητα τόσο του ίδιου, όσο και του συγκροτήματος που έφερε το όνομά του. Δεν χρειάζεται λοιπόν να τα επαναλάβουμε εδώ. Ο άνθρωπος έφτιαχνε custom κιθάρες κι ενισχυτές, πριν δημιουργηθεί τέτοια τάση. Προσπαθούσε να συνδυάσει τεχνικές με τρόπους που δεν είχαν ξαναπαιχτεί και να μπολιάσει το rock n’ roll του με αυτές. Στην πορεία, βρέθηκε ο Diamond Dave που έδωσε την λάμψη που χρειαζόταν οι VAN HALEN για να προσελκύσουν τα φώτα της δημοσιότητας – αφού μόνο με την τεχνική δεν πήγαινες πουθενά – αλλά και το μπάσο του Michael Anthony, που συχνά παραγκωνίζεται η συνεισφορά του και τα τύμπανα (συχνά αντισυμβατικά) του Alex. Ακόμα και η έλευση του Sammy Hagar, δεν πτόησε την τρελή τους πτήση, αν και θα έλεγα πως τους ανέβασε και παραπάνω. Οι VAN HALEN ήταν συγκρότημα που στιγματίστηκε από εσωτερικές διαμάχες, από εξωτερικές επιρροές, από εθισμούς και την Rock-Star υπόστασή τους. Όλα αυτά όμως ακούγονται περίσσια, αν δεν σε ακουμπά η μουσική τους. Εμένα με κέρδισαν σε βάθος χρόνου, διότι μπορεί ανέκαθεν να ευχαριστιόμουν ένα “Panama”, όμως η ομορφιά των VAN HALEN κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Είναι στα έξυπνα γεμίσματα, τις περίτεχνες ενέργειες του Eddie (τόσο στην κιθάρα, όσο και στα πλήκτρα), τα έξυπνα δεύτερα φωνητικά και τα εύστοχα σόλο. Ακόμα και στο πάθος των τραγουδιστών τους. Η μαγεία των VAN HALEN είναι σαν ένα καλό μπουκάλι κρασί, το οποίο συνεχίζεις να το ανακαλύπτεις από την πρώτη μέχρι την τελευταία γουλιά. Δεν είναι απαραίτητο να σε κερδίσει με την ετικέτα του. Όμως όσο το πίνεις, τόσο διακρίνεις νέους τόνους γεύσης. Με αφορμή την επέτειο κυκλοφορίας του τελευταίου ολοκληρωμένου δίσκου τους, σας προτρέπω να συνεχίσετε να τους ανακαλύπτετε. Ακόμα και το “Different kind of truth”, ακόμα και το “Van Halen III”, έχουν διαμάντια και ιδιοφυείς στιγμές. Δυστυχώς το να τους δω ζωντανά, θα μείνει ανεκπλήρωτο όνειρο.

Γιώργος Κουκουλάκης