Ελάτε, πείτε την αλήθεια. Σας έλειψε το Band of the week τον Αύγουστο έτσι; Που θα βγάζατε το άχτι σας για τον συντάκτη που έγραψε κάτι με το οποίο διαφωνείτε, που θα ψηφίσετε δίσκο που οι υπόλοιποι δεν έχουν νιώσει και όλα αυτά τα ωραία που μόνο αυτή η στήλη μπορεί να προσφέρει; Ξεκινάμε τη νέα σεζόν, με τους VENOM, τους «πατέρες» του ακραίου ήχου, οι οποίοι πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν τη συλλογής τους με demo τραγούδια από το 1979 μέχρι το 1983, με τον τίτλο “Sons of Satan”. Για να δούμε τι είχαν να πουν οι συντάκτες του Rock Hard και όλοι να ψηφίσουμε τον αγαπημένο μας δίσκο τους ακριβώς από κάτω.
Κουλοί; Δεν υπάρχουν πολλοί σαν και δαύτους. Αλητάμπουρες; Να ‘χαμε να λέγαμε. Τραβούσαν τις ακραίες καταστάσεις από τα μαλλιά; Ακόμα και από τις τρίχες στις μασχάλες. Όμως, πρέπει η νέα γενιά να συνειδητοποιήσει πως όλα αυτά που έκαναν κι έπαιζαν οι VENOM, τότε που τα έπαιζαν, ήταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ σοκαριστικά και ακραία. Image, στίχοι, μουσική, δηλώσεις, τα πάντα. Κι επειδή γούσταραν, κάποια στιγμή την είδαν και RUSH και είχαν το “At war with Satan”, που έπιανε μία ολόκληρη πλευρά του δίσκου!!! Από τα συγκροτήματα που από την αρχή της καριέρας τους, δεν έπαιζαν ποτέ κάτω από οποιοδήποτε άλλο σχήμα, φημίζονταν για τις ζωντανές εμφανίσεις τους, κάτι που δυστυχώς δεν επιβεβαίωσαν στις δύο εν Ελλάδι συναυλίες τους (και στην τρίτη που τους είδα στο εξωτερικό). Με τα ίδια μου τα μάτια, έχω δει τεράστιες χοντράδες από τα μέλη τους, ενώ οι ιστορίες που έχω ακούσει από σοβαρούς ανθρώπους, θα έπρεπε να με έχουν αποτρέψει από το να ακούσω έστω και μία νότα τους πλέον. Επειδή όμως, όπως λέω, τα συγκροτήματα δεν είναι οι κολλητοί μας και τους ακούμε για την μουσική τους (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), προτιμώ να μένω με τις αναμνήσεις να προσπαθώ να παίξω πιτσιρικάς στα ντραμς το “In league with Satan” και να προσπαθώ να γυρίσω το βινύλιο ανάποδα για να ακούσω το μήνυμα, να χτυπιέμαι στους ήχους του “Welcome to hell” και να ψιλοχέζομαι την πρώτη φορά που άκουσα το “Black metal”. Τραγούδι; Δεν υπάρχει δεύτερη επιλογή. Το “Black Metal” από τη θρυλική βιντεοκασέτα της εμφάνισής τους στο Hammersmith. Μνημείο κουλαμάρας, ότι χειρότερο έχει παιχτεί σε ζωντανή εκτέλεση, αλλά η ενέργεια που βγάζουν είναι κάτι το συγκλονιστικό!!! “From the very depths of hell… VENOM”.
Σάκης Φράγκος
LAY DOWN YOUR SOULS TO THE GODS ROCK N ‘ ROLL !
Ζητώ προκαταβολικά την κατανόηση σας καθώς , όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορέσω να είμαι απόλυτα αντικειμενικός αυτή την εβδομάδα, καθώς ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, νιώθω έναν δαιμονισμένο groupie να ξυπνάει μέσα μου. Αντικειμενικά λοιπόν, μιλώντας, μιλάμε για την μπάντα που ίσως επηρέασε στον μεγαλύτερο βαθμό αυτά που σήμερα ονομάζουμε thrash, black, death metal. Ναι, δεν έπαιζαν ακριβώς έτσι, αλλά έθεσαν τα θεμέλια στον ακραίο ήχο του metal και αν δεν πιστεύετε εμένα, ρωτήστε μπάντες όπως τους METALLICA, SLAYER και δεκάδες άλλες να σας πουν περισσότερα. Υποκειμενικά τώρα, μιλάμε για τους ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ του ακραίου ήχου. Μέχρι και το black metal πήρε το όνομα του από τον δεύτερο δίσκο τους, αν αυτό σας λέει κάτι. Πρωτοπόροι, ακραίοι, προκλητικοί, ασυμβίβαστοι αλλά και αυτοκαταστροφικοί, οι VENOM, κυρίως με τα τρία πρώτα άλμπουμ τους πραγματικά έγραψαν ιστορία. Από εκεί και πέρα, όμως άρχισε ο κακός χαμός, αρχής γενομένης από το αμφιλεγόμενο “Possessed”. Ακολούθησε η αποχώρηση του Mantas και η κυκλοφορία του πιο εύπεπτου “Calm before the storm” και μετά… μύλος! Η αποχώρηση του Cronos και η αντικατάσταση του από τον Tony Dolan σε συνδυασμό με την επιστροφή του Mantas σηματοδότησαν ίσως την πιο ποιοτική περίοδο των VENOM, καθώς με αυτό το line up (που θα συναντούσαμε ξανά αρκετά χρόνια αργότερα στους VENOM INC.- άλλη πονεμένη ιστορία αυτή…) καθώς απέδειξαν ότι μπορούσαν να παίξουν ΚΑΙ μουσική. Ακολούθησε το πολυπόθητο reunion με το “Cast in stone”, αποχώρηση, αυτή τη φορά του Abaddon, και κυκλοφορία του “Resurrection”, ξανά αποχώρηση του Mantas και πλέον είναι ο Cronos μόνος του να ηγείται της μπάντας και κυκλοφορεί δίσκους, άλλες φορές με ικανοποιητικά αποτελέσματα, άλλες φορές όχι και τόσο ενώ, οφείλω να παραδεχτώ ότι οι VENOM πλέον θυμίζουν solo project του ιδιόρρυθμου μπασίστα, παρά κανονική μπάντα…
Λένε ότι η πρώτη φορά για κάποια πράγματα μένει χαραγμένη στο μυαλό του ανθρώπου. Λοιπόν, μπορεί να μην θυμάμαι ακριβώς πότε πρωτοάκουσα heavy metal, θυμάμαι όμως με κάθε λεπτομέρεια την πρώτη φορά που άκουσα VENOM. Πιτσιρικάς και πρέπει να ήταν ένα δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Welcome to hell” έρχεται ένας φίλος σπίτι με ένα 45άρι δισκάκι που του το είχε δώσει ο μεγαλύτερος του αδερφός. Στο εξώφυλλο, μια πεντάλφα, το κεφάλι ενός τράγου μέσα της και από πίσω τρεις μυστήριοι τύποι να κρατούν μαχαίρια και τσεκούρια. Το περιεχόμενο, δύο κομμάτια, τα “In league with Satan” και “Live like an angel”. Με το πρώτο άκουσμα, σοκ και δέος!! Τύμπανα πολέμου, κιθάρες κολασμένες, μπάσο οδοστρωτήρας και τα φωνητικά βγαλμένα από τα έγκατα των Ταρτάρων και όλα αυτά σε συνδυασμό με μια απίστευτη μοχθηρία. Αυτό ήταν ! Ένας μεγάλος και παράφορος έρωτας γεννήθηκε που, όπως όλοι οι έρωτες, πέρασε από διάφορες φάσεις μέχρι να καταλήξει στην παντοτινή αγάπη.
Αυτοί είναι οι VENOM. Μια μπάντα που, με το κλασικό line up ποτέ δεν δέχτηκε να μην παίξει headliner σε κάποιο φεστιβάλ. Που τα live τους προκαλούσαν τρόμο. Που μερικά από τα καλύτερα κομμάτια τους δεν κυκλοφόρησαν ποτέ ως μέρος των full length δίσκων τους, καθώς έδιναν πολύ έμφαση στα singles και τα b-sides. Που τόλμησαν και κυκλοφόρησαν ένα κομμάτι που έπιανε μια ολόκληρη πλευρά ενός δίσκου, εμπνευσμένο, αν έχετε τον Θεό σας, από το “2112” των RUSH. Που έστειλαν demo στην EMI, σε αναζήτηση συμβολαίου και η απάντηση ήταν η μυθική επιστολή με το διαβόητο “Fuck off”. Μια μπάντα θεόκουλη που λοιδορήθηκε και χλευάστηκε όσο λίγες, που έκανε πάντα του κεφαλιού της, με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ και που αν δεν τους χτύπαγε η μαλακία στον εγκέφαλο (να τα λέμε και αυτά) θα είχαν φτάσει πολύ πολύ ψηλότερα. Ακόμα και έτσι, οι VENOM παραμένουν η μπάντα που όλοι μας οφείλουμε πολλά. Νιώθω απίστευτα τυχερός που τους έχω δει ζωντανά, που τα κομμάτια τους έχουν συντροφέψει άπειρες φάσεις της ζωής μου και, όπως έχω ξαναπεί, πιο πιθανό είναι να παγώσει η Κόλαση παρά να δούμε ξανά μαζί την τριπλέτα Lant / Dunn / Bray, αλλά, διάολε, για μια ελπίδα ζούμε. Όπως και να έχει, οι VENOM έχουν εξασφαλίσει τη θέση τους στην αιωνιότητα, δίπλα στο θρόνο του Εωσφόρου.
Αγαπημένο κομμάτι; Τώρα κάνουμε πλάκα μάλλον… Μόνο και μόνο για εκείνη την πρώτη φορά θα επιλέξω το “In league with Satan”, για να μην αρχίσω να αραδιάζω ολόκληρες δισκογραφίες!
ALL HAIL!
Θοδωρής Κλώνης
Καλό φθινόπωρο σε όλους! Η στήλη ξεκινά αυτή την χρονιά με ένα καλεσμένο συγκρότημα που αν δεν είχε δημιουργηθεί, ίσως και πολλά άλλα ιδιώματα να μην είχαν ποτέ «γεννηθεί». Οι VENOM τους οποίους τιμούμε σήμερα, είναι από τα πρώτα «ακραία» groups που υπάρχουν στο heavy metal. Λόγω καταγωγής, εντάχθηκαν στα πολλά «πρωτοπόρα» για την τότε εποχή, συγκροτήματα του Αγγλικού New Wave Of British Heavy Metal κινήματος. Υιοθέτησαν όλα τα μουσικά βασικά στοιχεία του ιδιώματος με τραχείς, άκρως «επιθετικές» και αλήτικες κιθαριστικές μελωδίες και συνθέσεις οι οποίες όμως είχαν μια άκρως απόκοσμη και «αποκρουστική» ηχητική ατμόσφαιρα η οποία χαρακτήρισε άρρηκτα τον ήχο τους και τους έδωσε μια μοναδική ταυτότητα και φήμη σε ότι παρουσίαζαν.
Οι πρώτες δυο τους δουλειές “Welcome to hell”, το 1981 και “Black metal” το 1982, ήταν το μουσικό έναυσμα για πάρα πολλούς μουσικούς να ασχοληθούν με το thrash metal και το black metal, όχι βεβαίως όπως το μάθαμε ευρέως εμφανισιακά, αλλά κυρίως συνθετικά με τραγούδια που νομίζεις ότι ακούγονται από τα έγκατα και τον πυρήνα της γης. Οι VENOM κατάφεραν τότε με τις «αγυάλιστες» παράγωγες τους και τον ιδιαίτερα «ενοχλητικό» τρόπο που τραγουδούσε ο Conrad “Cronos” Lant να αγαπηθούν από χιλιάδες οπαδών για αυτό ακριβώς που έβγαζαν προς τα έξω, 3 μέλη που εξυμνούσαν στιχουργικά ότι δεν ήταν το «καθώς πρέπει» της κοινωνίας με σαφείς αναφορές στον αντιχριστιανισμό. Ότι έκαναν δεν ήταν ούτε κατευθυνόμενο από εταιρίες ούτε ένα ψεύτικο προϊόν προς τέρψη των οπαδών.
Το 1984 κυκλοφορούν το “At war with Satan”, που για κάποιος «κλείνει» μια άτυπη τριάδα δίσκων που έχει μείνει στην ιστορία σαν η «χρυσή» τους. Από την τέταρτη δουλειά τους “Possessed” το 1985, και μετά, προσωπικά θεωρώ πως ποτέ δεν έπιασαν την αίγλη του παρελθόντος. Κυκλοφόρησαν αρκετά albums, κάποια αξιόλογα και κάποια όχι τόσο έως πολύ μέτρια, αλλά δεν κατάφεραν να ξαναδημιουργήσουν αυτό το «κάτι» που είχαν τα 3 πρώτα albums τους. Ίσως και η αλλαγή μελών ανά τα χρόνια να τους έκανε κακό και να έφθειρε τον συνθετικό οίστρο. Ευτυχώς τα τελευταία έτη, οι κυκλοφορίες τους δεν είναι άσχημες, οπότε οι οπαδοί που τους είχαν εγκαταλείψει, ξαναχαμογέλασαν ελαφρώς. Οι VENOM όντας για πάντα ένα συγκρότημα-φάρος για πολλές γενιές μουσικών και οπαδών θέλουμε να είναι σε θέση να μας παρουσιάζουν ωραίες δουλειές που να αντέχουν στον χρόνο. Μόνο αυτό φτάνει αρκεί να το κάνουν.
Θοδωρής Μηνιάτης
Ξυπνάω νωρίς το πρωί, βάζω να βαρέσει για νιοστή φορά το “Welcome to hell”. Σωτήριον έτος σου λέει 1981. Με το γρηγορότερο και βαρύτερο πράγμα εκείνη την εποχή να είναι οι MOTORHEAD και βαριά οι DISCHARGE, βγαίνουν τρεις ούγκανοι εκ Newcastle με σκοπό να γίνουν το ανίερο διδυμάκι των Λονδρέζων. Κατέληξαν έτσι, να εμπνεύσουν πρωτίστως μια ολόκληρη φουρνιά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, να παίξει βιαιότερα, γρηγορότερα και πιο λυσσασμένα από τα είδωλα της, συνδυάζοντας αυτούς τους 2, το riffing των BLACK SABBATH/JUDAS PRIEST/MERCYFUL FATE/IRON MAIDEN και την ορμή καθώς και τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό του hardcore punk. Αυτό το ιδίωμα το ονομάσαμε thrash metal, και επεκτάθηκε σε κάθε μήκος και πλάτος του κόσμου.
Αργότερα, ορισμένοι εξ αυτών, είπαν να σπάσουν στεγανά και να δημιουργήσουν κάτι άλλο (HELLHAMMER/CELTIC FROST, POSSESSED), σπέρνοντας τους σπόρους που θα θέριζαν πρώτα στην Αμερικάνικη Ήπειρο και μετά στον υπόλοιπο κόσμο, οι DEATH, MORBID ANGEL, AUTOPSY, OBITUARY και τα ρέστα για το ιδίωμα που θα έσπρωχνε παραπέρα τα όρια του thrash metal, αγγίζοντας το θάνατο με έναν ακόμα πιο πειστικό τρόπο. Αυτό το ιδίωμα θα ονομαζόταν death metal και θα πρωταγωνιστούσε στη δεκαετία του ‘90.
Επίσης, οι κύριοι εκ Newcastle, στον αμέσως επόμενο τους δίσκο έδωσαν όνομα σε ένα διαφορετικό κτήνος εν τη αγνοία τους. “Black metal”. Με εφαλτήριο τη Σουηδία (BATHORY) και έναν περίεργο thrasher (Tomas “Quorthon” Forsberg) που αγάπησε και τους KISS συν τοις άλλοις, αυτό το κάτι, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά σαν πρώτο κύμα black metal (αγκαζέ με HELLHAMMER/CELTIC FROST, και πρώιμους SODOM, KREATOR, DESTRUCTION). Για να έρθει η δεύτερη γενιά και να το ορίσει: MAYHEM (without mercy – έτσι για να μη ξεχνιόμαστε), IMMORTAL, DARKTHRONE, EMPEROR και πάει λέγοντας.
Τι νόημα έχουν όλα αυτά που γράφω ρωτάτε; Μα φυσικά, αποπειράθηκα να σκιαγραφήσω το γενεαλογικό δέντρο του ακραίου ήχου. Και φυσικά, αυτό έχει ως σοβαρή του ρίζα τους VENOM. Άμα τους ρωτήσεις εάν το είχαν σκεφτεί ότι θα ξεκινήσει έτσι, παίζει να γελούσαν στα μούτρα σου δυνατά, και απλά να έπιναν κάμποσες μπύρες ακόμα. Ένα συγκρότημα που έπαιξε με το shock value, που ήταν όσο πιο cartoon-ίστικα ανίεροι αλλά και πειστικοί εκείνη την εποχή για να στείλουν πολλούς συντηρητικούς για βρούβες. Ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία είναι τώρα που έχουν χωριστεί σε VENOM και VENOM INC, τους χρωστάμε περισσότερα από όσα νομίζουμε. Κλείνοντας το κείμενο, το αγαπημένο μου κομμάτι των VENOM και ήχος κλήσης για πολύ καιρό. “Don’t burn the witch”.
Γιάννης Σαββίδης
Θα διάβασες λογικά τα μουγκρητά και τα ακατάληπτα αποθεωτικά σχόλια του Θοδωρή του Κλώνη, οπότε εμείς οι υπόλοιποι πρέπει εκ των πραγμάτων να ρίξουμε τους «τόνοι». Θεωρητικά, οι VENOM ήταν μέρος του NWOBHM και μάλιστα ιστορικό. Πρακτικά, ήταν πολλά περισσότερα. Πιονέροι του ακραίου ήχου. Σκαπανείς του thrash, θεμελιωτές του black, πυλώνες της shock rock κουλτούρας. Τρεις κουλοί (εντάξει, ο Mantas όχι τόσο) και άμπαλοι, που από λάθος έγιναν αυτό που έγιναν. Κάτι κουμπάκια πείραξε ο Cronos στο studio, και δημιούργησε τον ήχο τους. Από λάθος λοιπόν όσον αφορά την μουσική, γιατί όσον αφορά το attitude όλα ήταν μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Μεγάλοι δίσκοι, υποτιμημένα διαμάντια, μετριότητες, θεαματικές επιστροφές, μούφες και πατάτες, όλα υπάρχουν στην δισκογραφία τους. Έχουν και ένα παράδοξο, τα ακυκλοφόρητα, ανεπίσημα, bonus κομμάτια τους, πες τα όπως θες, είναι εξαιρετικά, και καλύτερα από πολλά επίσημα. Οι δίσκοι μέχρι το “Resurrection” είναι περίπου “must”, μετά, στρέψε την προσοχή σου προς τους VENOM INC και το “Ave”. Με τα τεκταινόμενα που θα μπορούσαν να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μεσημεριανών εκπομπών «ποιότητας» με οικοδέσποινες Στεφανίδου και λοιπές καρακαηδόνες δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς. Απλά να πω, έτσι για την ιστορία, πως το 1997 η συναυλία τους ήταν από τις πλέον αναμενόμενες που θυμάμαι, ωστόσο εξελίχθηκε σε φιάσκο. Το κομμάτι που ακολουθεί το ξέρουν και οι πέτρες, αλλά διαλέγω την live του εκτέλεση, από το Hammersmith του 1985, διότι αξίζει μελέτη ωσάν να είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Θα παρακολουθήσεις, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, μια μπάντα που στην σκηνή ΓΑΖΩΝΕΙ, ενώ παράλληλα το παίξιμό της είναι «αλλού η νύφη ξύνεται, αλλού γεννούν οι ψείρες». Και τελικά, πρέπει να απαντηθεί το μέγα ερώτημα κάποια στιγμή: ποιος είναι πιο όμορφος; Ο Cronos ή ο Demolition Man;
Δημήτρης Τσέλλος
“Lay down your soul to the gods rock n’ roll”. Ένας στίχος – μια ιστορία και οι VENOM προφανώς έγραψαν ιστορία, όχι φυσικά μόνο με το “Black metal”, αλλά με την γενικότερη πορεία τους στο metal. Να πω την αμαρτία μου και ας πέσουν αυγά, δεν ήμουν ποτέ οπαδός τους. Ανεξάρτητα όμως των μουσικών μας προτιμήσεων, οι VENOM αποτέλεσαν τεράστια επιρροή στον extreme metal ήχο. Αυτό το speed – thrash (και όχι, εκτός της θεματολογίας τους εμένα δεν μου κάνει για black metal), επηρέασε ένα κάρο μπάντες (ναι, πάρα πολλές από αυτές ήταν black metal). Από τα πρώτα βήματα των METALLICA και των SLAYER μέχρι τους BATHORY, ο κατάλογος των συγκροτημάτων που επηρέασαν οι VENOM είναι τεράστιος. Εγώ στο μυαλό μου θα τους έχω πάντα, λόγω ήχου κυρίως, ως την ακραία εκδοχή των MOTORHEAD (δείτε μέχρι και πως τραγουδάει ο Cronos και την θέση του μικροφώνου του) και η προσφορά τους και μόνο στο metal, αρκεί για να χαρακτηριστούν θρύλοι.
Δημήτρης Μπούκης
Θεωρώ πως οι VENOM είναι ένα συγκρότημα που είναι love or hate. Είτε σου αρέσουν είτε όχι. Είτε είσαι φανατικός οπαδός είτε δεν μπορείς να ακούσεις ούτε νότα. Προσωπικά, βρίσκομαι κάπου στη μέση. Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός τους φανατικός. Από την άλλη, τους έδωσα αρκετές φορές την ευκαιρία για να με κερδίσουν, χωρίς να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω, είναι πως μου αρέσουν αρκετά τους τραγούδια χωρίς όμως να μου αρέσει κανένας δίσκος τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτά είναι γούστα. Και οι VENOM δεν υπήρξαν του γούστου μου, καθώς είμαι παιδί άλλης μουσικής σχολής. Δεν γίνεται, όμως, να μην στηρίξω την άποψη ότι ήταν πρωτοπόροι σε αυτό που έκαναν, πως επηρέασαν σχεδόν ολόκληρο το ακραίο metal, πως τους έγραψε η ιστορία με χρυσά γράμματα και πως σε μια εποχή που στην Αγγλία κυκλοφορούσαν σχεδόν πανομοιότυπες κυκλοφορίες, εκείνοι δημιούργησαν κάτι εντελώς δικό τους και απόλυτα μοναδικό μέχρι εκείνο το διάστημα. Σεβασμός!
Ντίνος Γανίτης
