Γενική μου αρχή, είναι να στηρίζω τα συγκροτήματα που έχουν συνέπεια, συνέχεια και παραγωγικότητα, κάτι που οι WARLORD δεν διαθέτουν… Δεν είναι τυχαίο όμως ότι το συγκρότημα αυτό, λατρεύεται μόνο στην Ελλάδα σε τέτοιον βαθμό (και αρκετά λιγότερο στη Γερμανία), αφού περισσότερο στηρίζεται στον μύθο και το cult status, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη, διαθέτουν μία σειρά από τραγούδια που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο heavy metal, με τις μαγικές μελωδίες και τον λυρισμό τους, τραγούδια που είναι διαχρονικά αγαπημένα μου. Αφήνω λοιπόν στην άκρη άστοχες δηλώσεις που έχουν γίνει και μένω μόνο στο ότι είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να χαρούμε σε ανοιχτό χώρο τον Tsamis, τον Zonder και την υπόλοιπη παρέα των WARLORD, να ακούσουμε τραγούδια που γουστάρουμε και να πιούμε τις μπύρες μας.
Σάκης Φράγκος
Τιτάνες και από τα πλέον αγαπημένα μου συγκροτήματα. Όσο και να με απογοήτευσαν με τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες τους, στο δικό μου κεφάλι θα είναι η μπάντα που τη δεκαετία του ’80 μας πρόσφερε δύο δισκάρες αναλλοίωτες στο χρόνο. Τους WARLORD τους έμαθα μέσω των HAMMERFALL λόγω της διασκευής που έκαναν οι τελευταίοι στο “Child of the damned” στον πρώτο τους δίσκο. Ακούγοντας, τότε, την διασκευή είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και δεν υπήρχε περίπτωση να μην ψαχτώ με τους WARLORD. Βλέπετε, ήμουν μόλις 12 χρονών και διψασμένος για εξερεύνηση (κάτι σαν τώρα, δεν έχουν αλλάξει και πολλά). Πήγα στο Rock city και αγόρασα τα “Deliver us” και “And the cannons of destruction have begun…”, με αποτέλεσμα να τα έχω στην κυριολεξία λιώσει στα ακούσματα. Μιλάμε για δύο δίσκους γεμάτα έπη, ατόφια 10άρια και τα δύο για την αγαπημένη μας μουσική. Τραγούδια – ύμνοι όπως τα “Mrs Victoria”, “Black Mass”, “Winter tears” και το δικό μου αγαπημένο “Lost and lonely days” είναι μερικά που τυπικά ξεχωρίζουν από τις δύο κυκλοφορίες. Και που τα αναφέρω δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Οι WARLORD διαλύθηκαν λόγω εμπορικής αποτυχίας και ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του. Επανήλθαν το 2002 με το “Rising out the ashes”, 17 χρόνια μετά τη διάλυσή τους για να κυκλοφορήσουν εκ νέου το “The Holy empire” το 2013, που προσωπικά εμένα δε με ενθουσίασε. Όπως και να ‘χει οι WARLORD στο δικό μου μυαλό είναι ο ορισμός της cult μπάντας. Άντεξε στα 80’s μόλις 6 χρόνια και κατάφερε να έχει τόσο πιστούς οπαδούς μέχρι και της μέρες μας.
“The ending of time has begun
. . . and now all that you have is gone . . .”
Nτίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Με το όνομα τους να χάνεται στην αχλή του μύθου εκτιμώ ότι οι WARLORD αντιπροσωπεύουν την πιο λυρική πλευρά του επικού metal. Για να γίνω πιο σαφής, αν το επικό metal έχει δυο πόλους, στον έναν μπορούμε να τοποθετήσουμε τους MANOWAR και στον άλλο τους WARLORD. Δημιούργημα του δικού μας Bill Tsamis και του ντράμερ – φαινόμενο, Mark Zonder, οι WARLORD κατάφεραν κυρίως στη δεκαετία του ‘80 να δημιουργήσουν μια cult υπόσταση, κυρίως με τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσαν τα μέλη της μπάντας αλλά και με την ατμόσφαιρα μυστικισμού γύρω τους. Στη χώρα μας έγιναν και είναι απίστευτα δημοφιλείς, και όχι άδικα καθώς οι συνθέσεις τους μιλούν στην καρδιά του ακροατή και παραμένουν κλασικές στο πέρασμα του χρόνου. Η δίψα των οπαδών δεν σταμάτησε και αυτό φάνηκε τόσο στις συναυλίες της επανασύνδεσης όσο και στην θερμή υποδοχή στο “The Holy Empire”. Από την άλλη μεριά , οι αποδοκιμασίες προς τον Tsamis όσον αφορά τις ατυχείς δηλώσεις του για τους KREATOR αλλά και την άκομψη συμπεριφορά του ως προς την πρώην σύζυγο του και τραγουδίστρια στους LORDIAN GUARD, Vidonne Sayre-Riemenschneider, (R.I.P.) κατέστησαν σαφές στον ηγέτη της μπάντας ότι κανείς δεν είναι πάνω απ’ όλους και ότι ο κόσμος, ο απλός οπαδός είναι αυτός που μπορεί να σε ανεβάσει στα Ουράνια αλλά μπορεί να σε βυθίσει και στα Τάρταρα. Ελπίζω όλα αυτά να έχουν γίνει μαθήματα από τον συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα Tsamis (και να μην ξεχνάμε και το προσωπικό του αγώνα ενάντια στην ασθένεια του, να τα λέμε όλα!) και εκμεταλλευόμενος τόσο τον Zonder όσο και την φωνάρα που ακούει στο όνομα Νικόλας Λεπτός, να κυκλοφορήσουν άλλο ένα εκπληκτικό, μαγικό δίσκο. Και για όσους αμφισβητούν τις μουσικές τους ικανότητες… The Hammer Will Fall On You
Θοδωρής Κλώνης
Τους WARLORD δεν τους αγνόησε κανείς στην Ελλάδα, ειδικά όταν ξεκινούσε να πρωτακούει κλασικό heavy metal. Και είναι μάλλον αδύνατο να μην κολλήσεις με τις απίστευτες μελωδίες της κιθάρας του Tsamis! Ας μην καταφερόταν και εναντίον όσων πήγαν να δουν στη Θεσσαλονίκη τους KREATOR/MORBID ANGEL/NILE πριν λίγα χρόνια και θα τον συμπαθούσα περισσότερο. Απ’ όλα τα κομμάτια τους ξεχωρίζω το “Lost and Lonely Days”. Και τι δε θα έδινα να κατέβαινα να τους δω στα Χανιά, αλλά θέλω περισσότερο να δω τους GOJIRA στο Rockwave…
Λευτέρης Τσουρέας
Οι WARLORD ήταν μία από τις μεγαλύτερες μου αδυναμίες και ένα από τα αγαπημένα μου obscure συγκροτήματα του Αμερικάνικου metal. Ειλικρινά είναι αμέτρητες οι συζητήσεις που έκανα με φίλους όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώντας να εξηγήσουμε το μύθο που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του συγκροτήματος. Επιπλέον το γεγονός ότι δεν είχαν δώσει μέχρι το 2002 καμία συναυλία και το “Deliver us” άγγιζε το τέλειο με τον “δικό μας” Bill Tsamis να συνθέτει μερικά από τα πιο μελωδικά και πρωτότυπα τραγούδια προσέδιδε μία ακόμη μεγαλύτερη αύρα μυστηρίου. Όλα αυτά μέχρι το 2013 όταν και οι WARLORD επαναδραστηροποιήθηκαν (για μία ακόμη φορά) με τις συναυλίες τους στη χώρα μας να δημιουργούν παροξυσμό και τεράστια συγκίνηση στους οπαδούς τους που περίμεναν καρτερικά αυτές τις μοναδικές στιγμές. Έκτοτε, ακολούθησαν και άλλα live με τον κόσμο να στηρίζει σταθερά τους WARLORD αν και η αλήθεια είναι ότι άρχισαν να ακούγονται διάφορα από πολλές πλευρές αναφορικά με την επαγγελματική (και πιο προσωπική) στάση του…Πατριάρχη. Αυτό που μένει όμως είναι η μουσική και για αυτό στην Κρήτη θα είμαστε εκεί για μία ακόμη μουσική πανδαισία από την πιο αγαπημένη obscure/cult μπάντα του ελληνικού κοινού.
Σάκης Νίκας
“Lucifer’s Hammer” παίζει σε μία κασέτα του ξάδερφου Παναγιώτη, καλοκαίρι του ’95, «απομονωμένοι» σε ένα χωριό με μόνη παρέα εμάς τους δύο, μπύρες και τις κασέτες μας. Πιτσιρικάδες, δεν ήθελε πολύ να σκαλώσει ο νους μας με αυτό το έπος. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τους WARLORD και ερχόμενος Αθήνα τον ίδιο Σεπτέμβρη βρήκα όλο τον δίσκο και από τότε αποτελεί έναν από τους αγαπημένα κομμάτια της δισκοθήκης μου. Απίστευτα riffs και στα drums ο Mark Zonder ένα “ανθρώπινο drum machine”. Ο άνθρωπος είναι κεφάλαιο στα drums. Μια μπάντα που κυκλοφόρησε το 2013 την επίσης δισκάρα, “The Holy Empire” και είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε στα sold out shows που έδωσαν την χρονιά εκείνη. Στο άκουσμα του όνομα της και έχοντας κατά νου τις δισκάρες που έχουν κυκλοφορήσει, αν είχαν συνέπεια την δεκαετία του ‘80 που το Metal ήταν στα φόρτε του και κυκλοφορούσαν δίσκους – ήταν ενεργή ως μπάντα και συναυλιακά, θα μιλούσαμε για ένα άλλο μουσικό μέγεθος. Θα τολμήσω να πω ότι αναφέροντας τον όρο EPIC METAL θα συζητούσαμε για το αν προτιμάμε MANOWAR ή WARLORD. Δυστυχώς η ιστορία έγραψε, άλλα όπως και να έχει το λιθαράκι που έβαλαν στον χώρο είναι πολύ σημαντικό και συνιστώ σε άπαντες να ακούσουν το “The Holy Empire” (αν δεν το έχουν κάνει ήδη) και το καλοκαίρι να τους δουν στα Χανιά (όσοι δεν τους έχουν δει ακόμα).
Θάνος Κολοκυθάς
Θυμάμαι ακόμα την τριήμερη εκδρομή της τρίτης γυμνασίου, που είχα μαζί μου το CD player μου μαζί με το album “Glory to the brave” των HAMMERFALL. Ένα album που όχι μόνο σε εκείνη την εκδρομή, αλλά γενικότερα το είχα λιώσει. Μέσα σε αυτό το album είναι και η διασκευή των Σουηδών στο τραγούδι “Child of the damned” των WARLORD και αυτό ήταν το τραγούδι με το οποίο γνώρισα το Αμερικάνικο heavy metal συγκρότημα. Οι WARLORD δεν έγιναν ποτέ ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, χωρίς να σημαίνει πως δεν εκτιμώ την μικρή δισκογραφία της μπάντας, ειδικά τον πρώτο εξαιρετικό δίσκο τους “Deliver us” και στην συνέχεια το “Rising out of the ashes”, στο οποίο πίσω από το μικρόφωνο είναι η φωνή του Joacim Cans. Θεωρώ επίσης πως είναι τεράστια παράλειψη να μιλάμε για τους WARLORD και να μην αναφέρουμε τον μεγάλο Mark Zonder, “Thunder Child”, πίσω από τα ντραμς. Ωραίο, αγνό, Αμερικάνικο heavy metal. Τα υπόλοιπα live, στην 1 Ιουλίου στα Χανιά.
Δημήτρης Μπούκης
Θα στεναχωρήσω πολλούς αλλά έχω μάθει να είμαι ακριβοδίκαιος στη ζωή μου. Οι WARLORD το πνευματικό παιδί του W. Tsamis, έκαναν βόλτες με την περίφημη συλλογή “Deliver us” στις προσφορές των Ελληνικών δισκάδικων για χρόνια. Ταυτόχρονα το πρώτο άλμπουμ τους το “….and the cannons….” του 1984, αγοράστηκε από τον γράφοντα από το Happening μαζί με άλλα καλούδια της εποχής LIEGE LORD, OMEN, HEIR APPAREΝT, την εποχή που ο οπαδισμός στην Ελλάδα επέτρεπε IRON MAIDEN- MOTORHEAD- SCORPIONS – AC/DC και λίγο μετά “Thrash ρεεεεε” και η έννοια μουσικό περιοδικό περιοριζόταν στα Kerrang, Metal Forces, Metal Maniacs. Το νεοκλασικό ύφος τους με τις μπαρόκ επιρροές και τα φωνητικά που έπιαναν ουρανό ξένισαν αρκετούς, ειδικά την παλαιότερη γενιά του hard rock (DEEP PURPLE, RAINBOW) αλλά κέρδισαν όσους έβλεπαν κάτι διαφορετικό, το ίδιο που λίγο αργότερα προσέφερε πολύ πιο οργανωμένα ο Malmsteen.
Η δυστοκία του Tsamis και ο χωρισμός του με τον Zonder, βύθισαν το σχήμα στην αφάνεια, μαζί με τις νέες πιο σκληρές μεταλλικές μόδες. Όμως με την πάροδο του χρόνου και την «διαφήμιση», συν τη βοήθεια του διαδικτύου και τον φανατισμό των οπαδών που είναι ίσως από τους πιο πιστούς σε Ελλάδα και Γερμανία το σχήμα ανέβηκε στις σκάλες του μυθικού.
Αντικειμενικά το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους ήταν πολύ καλό αν και η αστάθεια στη σύνθεση και στην διάθεση του Tsamis να περιοδεύσει, οδήγησε το σχήμα στην διάλυση και τους κατέστησε ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά του power metal. Για κάποιους ήταν ένα από τα βασικά, θεμελιώδη σχήματα του επικού metal. Για άλλους ένα καλό σχήμα, για τους περισσότερους μια υποσημείωση (σημαντική, αλλά υποσημείωση) στην μεταλλική ιστορία. Η συνέχεια ένα άλμπουμ το 2002, με τον «οπαδό» Joacim Cans στα φωνητικά, μια αναθέρμανση στην καρδιά των οπαδών και η αναμονή με κάποιες εμφανίσεις σε φεστιβάλ. Η επιστροφή με νέο τραγουδιστή και το πολύ καλό άλμπουμ “The Holy empire ” το 2013 μαζί με τις επικές συναυλίες στην Ελλάδα δημιούργησαν προσδοκίες στην Ελλάδα, τη Γερμανία και τον σκληρό πυρήνα των οπαδών.
Ο Κύπριος τραγουδιστής Νικόλας Λεπτός αναλαμβάνει επάξια τα φωνητικά στην πιο πρόσφατη σύνθεση αλλά ή αλήθεια είναι μια. Λίγες συναυλίες, λιγότερα άλμπουμ και ένα σχήμα που αγαπάμε αλλά είναι υπολειτουργικό, υποπαραγωγικό και θα έχει πάντα ένα μεγάλο, αλλά cult status.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Οι WARLORD πάντα θα με φορτίζουν συναισθηματικά οπότε ότι διαβάσετε από εδώ και πέρα είναι σκόρπιες αυθόρμητες σκέψεις σε προτάσεις. Βλέπετε, όταν είσαι νέος και μπαίνεις στο μαγικό κόσμο του heavy metal «κολλάς» με τα σχήματα που απασχολούν την καθημερινότητα σου. Το σχήμα αποτέλεσε σε όλη την εφηβεία μου ένα ιδανικό και μόνιμο soundtrack είτε στο σπίτι είτε εκτός. Ο λόγος ήταν απλός αφού τα πρώτα δυο albums τους “Deliver Us” του 1983 και “And The Cannons Of Destruction Have Begun” του 1984 που βάση τραγουδιών είναι άρτια και αξίζει να μνημονεύονται για πάντα σαν δυο αψεγάδιαστες δουλειές. Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν συνθετικά απλές ή απλοϊκές για κάποιους (και καλά), αν είχαν λάθη στην εκτέλεση κλπ. Δεν με νοιάζει καν ότι κυκλοφορούν δίσκους «στην χάση και στην φέξη» ούτε ότι ποτέ δεν κατάφεραν στις μετέπειτα δουλειές τους να μας χαρίσουν το «feelling» των πρώτων δίσκων. Στα αυτιά ενός νεαρού πιτσιρικά που θέλει σαν σφουγγάρι να μαζέψει γνώση τα τραγούδια τους ήταν αριστουργήματα. Απόδειξη ότι ακόμα και σήμερα χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής από όλους. Θυμάμαι λες και είναι τώρα την πρώτη φορά που άκουσα το “Black Mass” ένα από τα τραγούδια που πάντα θα σταματώ ότι και αν κάνω για να αφοσιωθώ για ακόμα μια φορά στην ηχητική «μαγεία». Οι WARLORD ήταν αυτό ακριβώς: Ένα σχήμα που σε ταξίδευε σε επικούς «αλλόκοτους» κόσμους γεμάτους ανατριχιαστικά ωραίες μελωδίες, αξιομνημόνευτα ρεφραίν και συνθέσεις που νόμιζες ότι τις παίζουν εξωγήινοι. RESPECT μέχρι να σβήσει ο Ήλιος.
Θοδωρής Μηνιάτης
Η πρώτη μου επαφή με τους WARLORD ήταν λίγο μετά τα μέσα των 90’s, μέσω της τότε κλασικής “οδού”, που δεν ήταν άλλη από την ανταλλαγή κασετών με συμμαθητές στο σχολείο, προκειμένου να ακούσουμε νέα συγκροτήματα, προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε την εφηβική μας μουσική δίψα. Μόλις έβαλα το πρώτο τους ΕΡ στο walkman να παίξει, με “διαπέρασε” το ίδιο μαγικό συναίσθημα που ένιωσα όταν πρωτοάκουσα METALLICA ή MAIDEN. Ο αέρας που φυσάει στην αρχή του “Deliver Us From Evil”, η ακουστική κιθάρα που ακολουθεί με την πανέμορφη μελωδία και το σκάσιμο του βασικού riff, με τη συνοδεία των εμβατηριακών drums, αλλά και τα υπόλοιπα φανταστικά κομμάτια με το επικό feeling και τη λυρικότητα που απέπνεαν, ήταν υπεραρκετά για να πατάω εναλλάξ κάθε 35 λεπτά τα κουμπιά “Fast Rewind” και “Play”. Και παρά τα περίπου 20 χρόνια που έχουν περάσει από τότε, το συναίσθημα που νιώθω όταν ακούω το “Deliver Us” δε διαφοροποιείται στο ελάχιστο. Σε λιγότερο από ένα μήνα από τώρα, η μπάντα θα παρουσιάσει ζωντανά πολλά από αυτά τα κομμάτια πάνω στη σκηνή του Chania Rock Festival, πράγμα που αποτελεί πρώτης τάξης ευκαιρίας (και όχι μόνο…) να επισκεφθώ ξανά τα πανέμορφα Χανιά.
Θανάσης Μπόγρης
Αυτό το συγκρότημα, χαρακτηρίζεται από τα ίδια στοιχεία που έχει μέσα του ο Έλληνας. Είναι παθιασμένο, γεμάτο έντονα συναισθήματα, με ιστορία, με δύναμη και λυρισμό, αλλά δίχως συνέπεια, αρκετά αναξιόπιστο και με πολλές εκπλήξεις. Βέβαια, αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν, οπότε και λόγω του πάθους μας, η σχέση είναι έντονης αγάπης. Η μπάντα του Bill Tsamis ήταν θρυλικού μεγέθους όταν εγώ τους πρωτοάκουγα καμιά 25αριά χρόνια πριν. Παρότι η δισκογραφία τους ήταν στην Metal Blade, αδυνατούσαμε να βρούμε το “Deliver us” και το “And the cannons…”. έτσι ο θρύλος γιγαντώθηκε, αλλά συνάμα αυτό οφειλόταν στις υπέροχες και ιδιαίτερες μελωδίες της μπάντας. Ο Tsamis είχε αυτή την μοναδική αίσθηση να γράφει, που τον έκανε μοναδικό, ακόμα κι όταν τα τραγούδια ήταν μέτρια ή όταν αργότερα επέστρεψε με τους LORDIAN GUARD. Επειδή η ιστορία κάνει κύκλους, η αρμάδα των Αμερικάνων, με τον υπερλατρεμένο Mark Zonder στα τύμπανα, θα βρίσκεται για πάντα στην καρδιά μας και επειδή το καλοκαίρι έχει φτάσει, το μυαλό όλων μας είναι στην επικείμενη εμφάνισή τους στα Χανιά!!! Αυτοί προετοιμάστηκαν (δείτε το βίντεο)… Εσείς;
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
