Η Νορβηγική all-star avant garde metal μπάντα των ARCTURUS, έρχεται μετά από 6 χρόνια, για μία ακόμη φορά στην χώρα μας, στις 12/1 στην Αθήνα (Temple) και την επόμενη στο Eightball της Θεσσαλονίκης. Μετά από τρεις εβδομάδες διακοπών για τη στήλη, ήταν μία πολύ καλή αφορμή να «συμμαζευτούν» εκ νέου οι συντάκτες του Rock Hard, για να εκφράσουν την άποψή τους για το γκρουπ και από κάτω –όπως πάντα- οι αναγνώστες, μπορούν να ψηφίσουν τον αγαπημένο τους δίσκο των ARCTURUS.
Η αλήθεια είναι ότι έχω δώσει πολλές ευκαιρίες στα πρώτα δύο άλμπουμ των ARCTURUS, τα οποία κατανοώ ότι έχουν εξαιρετική θεατρικότητα, είναι πάρα πολύ δουλεμένα απ’ όλες τις απόψεις, αλλά δυστυχώς… δεν είναι του γούστου μου, αφού ποτέ δεν υπήρξα θιασώτης του avant garde metal. Ίσως φανώ «αιρετικός», λέγοντας ότι περισσότερο μου άρεσε το “The sham mirrors”, με τις πιο ηλεκτρονικές αναφορές του και να εκφράσω για μία ακόμη φορά την απορία μου για το πώς οι οπαδοί του ακραίου ήχου αρέσκονται σε πειραματισμούς με άλλα είδη, μόνο όταν εμπλέκονται μουσικοί που έχουν παρελθόν και παρόν στην ακραία μουσική. Αυτά και σας αφήνω μ’ ένα κομμάτι και να αναλάβουν να μιλήσουν άνθρωποι που εκτιμούν περισσότερο από εμένα τη μουσική των ARCTURUS…
Σάκης Φράγκος
Οι ARCTURUS είναι η μπάντα για την οποία καμαρώνουν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλοι οι Νορβηγοί. Κι αυτό ισχύει για πολλούς λόγους. Πέρασαν από τις τάξεις τους μουσικοί που ήταν κορυφαίοι όπως ο Carl August Tiderman, ο οποίος ήταν ο μοναδικός κιθαρίστας που κατάφερε να εισάγει το neoclassical παίξιμο της κιθάρας στο black metal του “Aspera hiems symfonia”. Είχαν ως τραγουδιστή τον αξεπέραστο Garm, ο οποίος με τη θεατρικότητα των φωνητικών του απογείωνε κάθε σύνθεση. Πίσω από τα τύμπανα από την πρώτη μέρα είναι ο Hellhammer, ο οποίος στηρίζει κάθε επιλογή μουσικής κατεύθυνσης του mastermind τους, Sverd. Ο πληκτράς τους έχει δώσει σε κάθε album τους έναν ξεχωριστό ήχο, παρουσιάζοντας σε κάθε δίσκο τους κάτι πρωτοποριακό.
Πλέον με τον Vortex στα φωνητικά είναι και μια φοβερή live μπάντα, για την οποία όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα.
Προσωπική μου αδυναμία είναι η εκτέλεση του 1996 στο “Morax”, που υπάρχει στην επανέκδοση του “Constellation” mCD. Είχα πάθει πλάκα όταν το είχαν παρουσιάσει έτσι και στην πρώτη τους συναυλία στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβριο του 2004!
Λευτέρης Τσουρέας
Οι ARCTURUS είχαν ταράξει τα νερά της metal κοινότητας από το πρώτη τους κιόλας κυκλοφορία. Παρόλο που ξέφευγαν από την πεπατημένη του εδραιωμένου, κυρίου και κυρίαρχου παράγωγου της Νορβηγικής metal σκηνής, black metal, και μόνο λόγω της σύνθεσής τους, που απαρτιζόταν από ονόματα που βρίσκονταν στη la crème de la crème μουσικών του χώρου, δεν μπορούσες να τους αγνοήσεις. Ακόμη δε περισσότερο, εφόσον η μουσική που συνέθεταν έσπαγε τα στεγανά του χώρου και επαναπροσδιόριζε το black metal σε άλλα πλαίσια, πιο ατμοσφαιρικά, με πλήκτρα αλλά και την χρήση καθαρών φωνητικών. Δε θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς άλλωστε όταν έχουν στα σκαριά τους τον τεράστιο Garm. Ειδικά όταν έβγαλαν το “La masquerade infernale”, έκαναν πολύ κόσμο που μπορούσε να δει παραπέρα από τα τετριμμένα, να παραμιλά. Θυμάμαι που το ακούγαμε τότε με φίλους στα λυκειακά μας χρόνια και μέναμε άφωνοι με το πόσο εξαιρετικό, καινοτόμο και πρωτοποριακό ήταν. Έκτοτε, τόσο λόγω του ότι η μπάντα είναι περισσότερο ένα project, εφόσον τα μέλη της ήταν και παραμένουν πολυσχιδή, η παραγωγή κυκλοφοριών δεν ήταν ιδιαίτερα συχνή. Αυτή η πρακτική όμως δίνει ένα άλλο στάτους στους ARCTURUS, κάνοντας κάθε τους κυκλοφορία ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της συγκεκριμένης χρονιάς σχετικά με την αγαπημένη μας μουσική. Επίσης, επειδή δεν έχουν την πίεση του τυπικού βιομηχανοποιημένου κύκλου μίας μπάντας (κάθε 2-3 χρόνια άλμπουμ και εκτενή περιοδεία), κάθε άλμπουμ είναι υψηλής ποιότητας συνθετικά. Δε θα πρωτοτυπήσω επιλέγοντας το “The chaos path”, ένα εξαιρετικό κομμάτι στο οποίο ακούμε σε δεύτερα φωνητικά και τον πολυαγαπημένο Simen Hestnaes, που μετέπειτα στην πορεία της μπάντας ανέλαβε να αντικαταστήσει επάξια τον Varg.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
O λόγος που ασχολήθηκα με τους ARCTURUS σε πρώτη φάση είναι γιατί έβλεπα το “La Masquerade Infernale” σε άπειρες best of λίστες, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι προέρχονται από τη Νορβηγική black metal σκηνή των early 90’s. Ο δίσκος αυτός με είχε πιάσει απροετοίμαστο, καθώς δεν είχα ακούσει τίποτε παρόμοιο μέχρι εκείνη τη στιγμή (εδώ που τα λέμε ούτε και μέχρι σήμερα) και αν με ρώταγε κανείς πριν 5-6 χρόνια, εύκολα θα είχε μια θέση στα πολύ αγαπημένα μου άλμπουμ των 90’s, μαζί με το επίσης πολύ σπουδαίο αλλά και πολύ διαφορετικό ντεμπούτο τους, “Aspera Hiems Symfonia”. Τα γούστα και επομένως και τα ακούσματα βέβαια αλλάζουν με τον καιρό, ωστόσο όποτε επιστρέφω σε αυτούς τους δίσκους μου υπενθυμίζουν τους λόγους για τους οποίους τους έχω τόσο ψηλά σε εκτίμηση. Και παρόλο που progressive, συμφωνικά ή υπέρ του δέοντος θεατρικά στοιχεία στο metal κατά κανόνα δεν μου κάθονται καλά, όλες οι κυκλοφορίες των Νορβηγών ανεξαιρέτως περιέχουν -σε διαφορετικό βαθμό η καθεμία- εμπνευσμένη και όμορφη μουσική. Το δε “Arcturian” ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αφήνοντας με παραπάνω από ικανοποιημένο, μιας και ποτέ δεν έχω ιδιαίτερες προσδοκίες από reunion albums.
Νίκος Χασούρας
Η σχέση μου με το black metal δεν είναι και ιδιαίτερα καλή. Μπορώ να ακούσω μόνον ό,τι έχει να κάνει με το λεγόμενο “majestic black”, αυτό που οι λάτρεις του τετρακάναλου ήχου αποκαλούν “false” και όσα ακούσματα εμπεριέχουν το επικό και φολκλορικό στοιχείο. Οι ARCTURUS ανήκουν ή σωστότερα ανήκαν, στη πρώτη κατηγορία. Μεγαλοπρεπείς, θεατρικοί, πραγματικά προοδευτικοί, πήραν το black του “Constellation” EP και του “Aspera hiems symfonia” LP και το μετέτρεψαν σε ένα μείγμα avant – garde, baroque, συμφωνικού progressive electro metal (όλα αυτά και περισσότερα) στο κλασσικό εδώ και χρόνια “ La masquerade infernale” και στις κυκλοφορίες που ακολούθησαν (“The sham mirrors”, “Sideshow symphonies” και “Arcturian”). Μπορούσαν άλλωστε να κάνουν ό,τι θέλουν, αφού φιλοξενούσαν και φιλοξενούν στις τάξεις τους εξαιρετικούς μουσικούς (Samoth, Garm, Sverd, Hellhammer, Vortex, Valle, Skoll κ.α). Ναι, οι ARCTURUS είναι ποιοτικότατη μπάντα, με πάντα καλές δουλειές. Οφείλω όμως να σας πω, αν δεν έχετε έρθει ποτέ σε επαφή με τη μουσική τους, πως δεν είναι «εύκολοι» στο άκουσμα. Απαιτούν προσήλωση, τις κατάλληλες συνθήκες ακρόασης (ακουστικά και να μην αποσπάται η προσοχή) και αρκετά «ανοικτούς ορίζοντες». Επιχειρήστε το. Θα ανταμειφθείτε.
Δημήτρης Τσέλλος
Αφού το γύρισαν απότομα με το αριστούργημα “La masquerade infernale” από το doom-ιαρικο black metal σ’ αυτό το αδιευκρίνιστο και υπέροχο πράγμα που παίζουν, οι ARCTURUS μου κέντρισαν τη προσοχή. Το 1997 που βγήκε ο δίσκος, ο ελληνικός και ξένος τύπος έγραφε διθυράμβους για το σκοτεινό, θεατρικό και τρομερά υποβλητικό ύφος της μπάντας που άνοιξε νέα μονοπάτια που ακολούθησαν αργότερα με το εξίσου καλό “The sham mirrors”. Ακόμα περισσότερο τους ευχαριστήθηκα στη συνεργασία τους με τους DIMMU BORGIR ως COVENANT στο κορυφαίο “Nexus polaris”. Δεν είμαι σίγουρος για την απόδοση των πολύπλοκων κομματιών των ARCTURUS ζωντανά αλλά είμαι πεπεισμένος πως το show θα ανταμείψει όλους τους παρευρισκόμενους.
Φίλιππος Φίλης
Εντάξει, κάπου το παραδέχομαι ότι είμαι απαράδεκτος. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου λέγοντας ότι από ARCTURUS έχω στην κατοχή μου μόνο το διαβόητο “La Masquerade Infernale”. Καλό θα είναι όσοι αρέσκεστε στο ατμοσφαιρικό, avant-garde progressive metal να μην κάνετε το ίδιο λάθος με μένα και να ασχοληθείτε με ολόκληρη τη δισκογραφία των Νορβηγών. Σίγουρα η μουσική τους δεν είναι και η πιο εύπεπτη αλλά εδώ μιλάμε για ποιότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Αφήστε που, με τη μισή black metal σκηνή της Νορβηγίας να έχει περάσει κατά καιρούς από τις τάξεις τους, οι ARCTURUS αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι οι black metal μουσικοί δεν ξέρουν να παίζουν. Όσο για τις συναυλίες τους, όσοι τους έχουν δει λένε ότι παραπέμπουν περισσότερο σε μυσταγωγία και η εμπειρία είναι συγκλονιστική. Σύντομα θα είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε και εμείς.
Θοδωρής Κλώνης
Με τα συγκεκριμένα λεβεντόπαιδα δεν έχω μεγάλη επαφή. Έναν δίσκο έχω στην κατοχή μου και αυτόν λόγο του αδερφού μου που είχε αγοράσει το “La masquerade infernale”. Ομολογώ πως σαν δίσκος μου άρεσε πάρα πολύ και ακόμα και σήμερα θα μπω στην διαδικασία να ξανακούσω τον δίσκο. Από εκεί και πέρα, δεν ασχολήθηκα καθόλου με τη συγκεκριμένη μπάντα καθώς απέχει από τα μουσικά μου γούστα. Όπως και να ‘χει μια χαρά δισκάκι ήταν το συγκεκριμένο.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Άλλη μια μπάντα της εφηβείας μου. Ήταν από τα πρώτα μη κλασικά συγκροτήματα που άκουσα ποτέ, σχεδόν μια 20ετία πίσω, και συγκεκριμένα το τρομερό 2ο άλμπουμ τους “La masquerade infernale”. Μη συνηθισμένος στο χώρο τότε, μου ακούγονταν εξωπραγματικοί. Μετά από τόσα χρόνια όμως, εξακολουθούν να ακούγονται έτσι. Ο ήχος τους, πάντα μοναδικός, υποστηριζόμενος από την enfant gâté του ακραίου νορβηγικού ήχου, που στα 25 χρόνια ύπαρξης τους, παρόλες τις αλλαγές, ήταν πάντα υψηλότατου επιπέδου. Θες φωνητικά; Ο παλιός Garm (ULVER) και ο τωρινός ICS Vortex (BORKNAGAR, ex DIMMU BORGIR) είναι κατ’ εμέ από τις κορυφαίες φωνές στο metal. Πίσω από το drumkit ο μοναδικός Hellhammer (MAYHEM, ex-DIMMU BORGIR, ex-THE KOVENANT) να απογειώνει το rhythm section. Τα πλήκτρα του μοναδικού Sverd που συμμετείχε σε επικά άλμπουμ όπως το “Nexus polaris” των THE KOVENANT. Πριν 3 χρόνια επέστρεψαν, μετά από μια δεκαετία αποχής, με ένα αρκετά καλό άλμπουμ, το “Arcturian”, το οποίο όμως κατά τη γνώμη μου απέχει πολύ από τους 2 πρώτους δίσκους της μπάντας. Παρόλα αυτά, να βλέπεις on stage αυτά τα μουσικά μεγαθήρια θα είναι μια μοναδική εμπειρία.
Γιώργος Δρογγίτης
Πολύ ωραία μπάντα οι ARCTURUS με πολύ καλές και τις δύο μουσικές περιόδους τους. To black metal “Aspera hiems symfonia” ομολογώ πως είναι μία πολύ αγαπημένη μου κυκλοφορία του συγκεκριμένου είδους, αλλά εκεί που πραγματικά ενθουσιάστηκα μαζί τους ήταν όταν έκαναν την στροφή στο avant-garde, με το “La masquerade infernale”. Δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο και ήταν ένα πραγματικό σοκ η αίσθηση που μου άφηνε ο συνδυασμός της θεατρικότητας με την μουσική και τον μαγευτικό λυρισμό. Και θέλω να τονίσω τον λυρισμό, διότι υπεύθυνος για αυτόν είναι μία από τις αγαπημένες μου φωνές και φιγούρες στο heavy metal, ο Simen Hestnæs γνωστός και ως I.C.S. Vortex, ο οποίος με τις ερμηνείες του καταφέρνει να μας ταξιδέψει στο μαγικό θέατρο μουσικής των ARCTURUS. Αναμφίβολα η συναυλία τους στα τέλη της εβδομάδας, ανοίγει τον χορό των συναυλιών του νέου έτους με τον καλύτερο τρόπο.
Δημήτρης Μπούκης
