15 χρόνια φαγούρας πήραν τέλος για το Ελληνικό κοινό όσον αφορά τους BARONESS και τελικά μπορέσαμε να νιώσουμε κι εμείς μέρος του παγκόσμιου πολιτισμού και να τους δούμε στη χώρα μας. Υπάρχει λόγος προφανώς για την αιτία που δεν είχαν έρθει τόσον καιρό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, καθώς η αμοιβή τους έχει φτάσει σε επίπεδα πολύ υψηλά και φυσικά ακόμα κι έτσι, η προσέλευση του κόσμου ήταν κάτω του μετρίου. Κάπου στα 600 άτομα πρέπει να δώσαμε το παρόν, η δικαιολογία για την –όντως- τσιμπημένη τιμή του εισιτηρίου δεν μπορεί να γίνει σοβαρά αποδεκτή, καθώς ξέρουμε πολύ (και πολλοί) καλά τη λογική του καναπεδάκια που έχουν πολλοί, έτσι ακόμα και 25 και 30 ευρώ να είχε το εισιτήριο, δεν πρόκειται να τα έδινε ο κόσμος. Το χειρότερο είναι ότι ο ένας που ξεκινάει τη γκρίνια παρασύρει και τους υπόλοιπους που δεν θέλουν και πολύ να κουνήσουν τα οπίσθια τους σε κάθε περίπτωση. Να σας πω κάτι; Πολύ το γουστάρω όταν λείπουν όλοι αυτοί από τις συναυλίες. Δεν τους έχει ανάγκη κανείς και αν θέλετε να ξέρετε, είχε πολύ ωραίο κόσμο στη συναυλία γενικότερα, κόσμο που έκανε το συγκρότημα να νιώσει πολύ ευπρόσδεκτο και να λάβει εγκωμιαστικά σχόλια από την ίδια τη μπάντα.
Τη βραδιά άνοιξαν οι συγκλονιστικοί BREATH AFTER COMA. Συγκλονιστικοί γιατί έπαιξαν ελάχιστα κι έκαναν τον κόσμο να θέλει κι άλλο, γιατί είχαν να υποστηρίξουν ένα πολύ μεγάλο και «καυτό» τα τελευταία χρόνια συγκρότημα, το οποίο ο κόσμος περίμενε εναγωνίως, παρόλα αυτά, κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Γιατί ήταν σοβαρότατοι επί σκηνής αλλά δε δίστασαν να δείξουν ότι το διασκεδάζουν μακριά από σοβαροφάνειες, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ήταν εμπειρία ζωής γι’ αυτούς. Γιατί ο ήχος τους ήταν υπέροχος και τα κομμάτια τους βαριά, καλοπαιγμένα, με ουσία και με πολύ όραμα στις συνθέσεις τους. Οι τέσσερις τύποι λιτοί κι απέριττοι σε κάθε τους ανάσα, έπαιξαν ψυχωμένα και επαγγελματικά ταυτόχρονα, φάνηκαν απόλυτα προετοιμασμένοι για μία βραδιά-όνειρο που δικαιούνται να θυμούνται για πάντα, κάνανε το κοινό να κουνάει το κεφάλι του και να ξεσπάει σε χειροκροτήματα κατά τη διάρκεια του σετ τους και στο τέλος αφού αποχαιρέτησαν τον κόσμο, έλαβαν μία από τις πλέον όμορφες αποδείξεις σεβασμού από το κοινό με παρατεταμένο χειροκρότημα, σφυρίγματα και όλους να συζητάνε σε φάση «κορυφαίοι», «τέλειοι», «γ@μήσαν τα παλικάρια» και διάφορα τέτοια. Θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πλέον κορυφαίες εμφανίσεις συγκροτημάτων που υποστήριξαν ξένη μπάντα και δίκαια. ΕΥΓΕ!
Οι BARONESS ακριβώς στις 10 βγαίνουν και από την αρχή ερχόμαστε σε επαφή με ένα απίστευτα όμορφο και καθαρό ήχο για τα επόμενα 95’. Ο John Baizley κάνει την εμφάνιση του πρώτος μέσα σε χαμόγελα τα οποία θα κρατήσουν μέχρι τέλους. H Gina Gleason είναι ο… headbanger του συγκροτήματος, μέχρι τέλους τα δίνει όλα και στο τέλος της βραδιάς από την πώρωση θα κάνει και stage diving στο κοινό, ενώ η ρυθμική βάση με τον μπασίστα Nick Jost να έχει έναν από τους καλύτερους ήχους μπάσου που έχουμε ακούσει ποτέ, και τον ντράμερ Sebastian Thomson να είναι απλός κι όπου πρέπει να τα σπάει δεόντως, ολοκληρώνουν τα κομμάτια ενός παζλ για δυνατούς λύτες που στο τέλος σε φέρνει αντιμέτωπο με ένα έργο τέχνης, ανάλογο με αυτά που δημιουργεί τα εξώφυλλα του ο ίδιος ο Baizley. Η αρχή ιδανική, με το “A horse called Golgotha” και το “March to the sea” να προκαλούν απίστευτη χαρά και τον κόσμο να τραγουδάει εν χορώ “Valium, you left me all alone, tell me when I will be whole again”. Το νέο “Borderlines” ξεκινάει το χορό των 7 συνολικά κομματιών που παίχτηκαν από το πρόσφατο “Gold & grey” και ήταν λογικό να δοθεί εκεί το βάρος.
Το “Seasons” ακολουθεί το πανέμορφο “Green theme” και ύστερα καπάκι έχουμε τα “Tourniquet”, “Can oscura” και “Front toward enemy”, πριν το “Eula” σπάσει το σερί και φέρει μία πολύ ωραία έκπληξη στο σετ. Το ήδη κλασικό “Throw me an anchor” ακολουθείται από το “If I have to wake up (Would you stop the rain?)” με το πέρασμα στο “Fugue” να ολοκληρώνει μία μαγική στιγμή, πριν το κοινό που έχει πέσει σε αποχαύνωση από το κρεσέντο των BARONESS πάρει ξανά τα πάνω του στο “Shock me”. Είναι τέτοιο το παίξιμο της μπάντας που έχει πάρει το κοινό με το μέρος της άμεσα, η συγκίνηση, το δέος και ο ψυχισμός που βγάζουν είναι και απόρροια του ατυχήματος που παραλίγο να τους διαλύσει το 2012 και ειδικά ο Baizley το ζει στο μεδούλι, σαν να έχει ξεπεράσει τη μεγαλύτερη κατάρα που πήγε να τον βρει και γιορτάζει τη ζωή που παραλίγο να του κοπεί άδικα. Η μπάντα συνεχίζει να ζωγραφίζει με το “Broken halo” και το κύριο σετ κλείνει όπως άρχισε, με κομμάτι από το “Blue record” και συγκεκριμένα το “The gnashing”. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αρχίζει και το encore, καθώς αφού έχουν επιστρέψει μέσα σε επευφημίες, παίζουν το “The sweetest curse” και μας θυμίζουν πως ανοίγει το κορυφαίο τους άλμπουμ.
Τα φώτα κοκκινίζουν, γενικά τα φώτα ακολουθούσαν αυτά των δίσκων τους, ξέρουμε ότι θα παιχτεί κάτι από το “Red album” και το “Isak” ήταν αυτό που θέλαμε όλοι να ακούσουμε, Φ-Ο-Β-Ε-Ρ-Η εκτέλεση, βαρύτατη και στακάτη, μας υπενθυμίζει ότι από την αρχή των δίσκων τους είχαν μία μαγεία που εξελίχθηκε διαφορετικά από άλμπουμ σε άλμπουμ. Το τέλος φτάνει ενώ μας λένε ότι ήμασταν το καλύτερο κοινό της περιοδείας, ότι νιώθουν ευλογημένοι που μπορούν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα κι ότι θέλουν να μας ξανάρθουν σύντομα. “Take my bones away” σε ένα ιδανικό φινάλε, με τον κόσμο να χοροπηδάει και να κάνει crowd surfing στο τέλος, με τη μπάντα να μην πολυπιστεύει τι βλέπει και όλους να φεύγουν από το Gagarin υπερπλήρεις. Η χαρά στα πρόσωπα τους αποτυπώθηκε όταν στο καπάκι οι Jost/Thomson και μετά οι Baizley/Gleason γίνανε άμεσα ένα με το κοινό, υπέγραψαν μακριά από σταριλίκια και meet and greet λογικές τα πάντα σε όλους τους παρευρισκόμενους, όντας διόλου τυπικοί και λέγανε κατ’ ιδίαν στον καθένα ευχαριστώ που βρέθηκε στο χώρο κι ότι το περίμεναν χρόνια έχοντας ακούσει ιστορίες από τους φίλους τους MASTODON και KYLESA. Βραδιά που έμεινε στην ιστορία, συγκλονιστική εμφάνιση.
Οι υπόλοιποι συνεχίστε να υπολογίζετε τα επόμενα 37 ευρώ που θα ξοδέψετε σε αχρείαστες μπύρες που δεν θα θυμάστε ποτέ και αφήστε εμάς να αναπολούμε μία εμφάνιση που αντίστοιχα δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
