Με χαρά βλέπουμε να μπαίνει λίγο νερό στο αυλάκι και σιγά-σιγά τα συναυλιακά δρώμενα να επανέρχονται, διεκδικώντας να πάρουν ρυθμό ροής προ καραντίνας αργά ή γρήγορα. Τέτοιο πακέτο με 5 (!) συγκροτήματα πάντως είχαμε πάρα πολύ καιρό να δούμε και σίγουρα όσοι ήταν από την αρχή στο Fuzz Club, αν μη τι άλλο χόρτασαν μουσική. Τώρα αν και κατά πόσο ήταν όλοι το ίδιο καλοί θα το δείτε παρακάτω, ο πόλος έλξης ωστόσο δεν ήταν άλλος από τους Πολωνούς… εκκλησιαστικούς (;!) black metallers BATUSHKA! Α ναι, να εξηγήσουμε και ποιους από όλους γιατί πλέον έχει γίνει ανασχηματισμός ημερών Ανδρέα Παπανδρέου και έχει ο καθένας το δικό του υπουργείο… ε συγνώμη, συγκρότημα. Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με την εκδοχή του τραγουδιστή Bartlomiej Krysiuk ο οποίος χώρισε τα τσανάκια του με τον κιθαρίστα Krzysztof Drabikowski –όπου ο καθένας μάλιστα ισχυρίζεται ότι απέλυσε τον άλλο- και έτσι κάπου εκεί έξω υπάρχει και η εκδοχή του συγκροτήματος του κιθαρίστα. Πως θα τους ξεχωρίσετε ακουστικά; Οι μεν του τραγουδιστή έβγαλαν μετά το “Litourgyia” (Αγγλιστί, μην περιμένετε να τα γράψω Σλάβικα) το “Hospodi”, ενώ οι δε του κιθαρίστα το “Panixida”. Γλωσσοδετών τέλος καθώς έχουμε αρκετά να πούμε και ο όγκος αναγκαστικά θα είναι αρκετά μεγάλος.
Οι Κολομβιανοί ESHTADUR ήταν οι πρώτοι που σε τέτοιες περιπτώσεις έχουν πάντα τον άχαρο ρόλο να ανοίγουν μια συναυλία. Ο κόσμος δυστυχώς ήταν λιγοστός την ώρα που έπαιξαν –πολλοί απ’ ότι είδα νόμιζαν ότι η συναυλία άρχιζε 7μιση αντί 7, να βλέπετε τα events παιδιά- και δεν τους πρόλαβαν όλοι. Χαρακτηριστικό και άξιο αναφοράς ότι είχαν τον διάσημο session κιθαρίστα Hubert Wiecek από την Πολωνία, ο οποίος έχει θητεύσει μεταξύ άλλων και στους DECAPITATED. Μάλιστα μιλώντας με τον ίδιο λίγο μετά, έμαθα ότι είχε την ατυχία να χάσει τον εξοπλισμό του στο Βουκουρέστι και να έρθει εδώ χωρίς αυτόν (αυτό πόνεσε), ωστόσο ευτυχώς μετά μάθαμε ότι βρέθηκε και είναι ασφαλής. Το συμπαθητικό ντεθμεταλλάκι τους (υποκοριστικό διότι είναι μελωδικό σωστά κι όχι βάρβαρο) είναι σοβαρό, παίζουν σωστά, ο τραγουδιστής τους έχει συμπαθητική επίσης φωνή, ο ντράμερ βαράει λίγο ανορθόδοξα αλλά εξυπηρετεί το σκοπό του, ο ίδιος ο Hubert φοβερός στα leads και γενικά η ώρα (ποια ώρα, μισάωρο) πέρασε ευχάριστα με την παρουσία τους. Μετά από το μούδιασμα του κοινού στα πρώτα 2 κομμάτια όπου μπορούσες να ακούσεις και την ανάσα του διπλανού σου, κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού και αποχώρησαν με το κεφάλι ψηλά. Θα έχουμε να λέμε ότι τους είδαμε κι αυτούς.
Για τη συνέχεια οι… γείτονες των ESHTADUR. Από τη Βραζιλία μας ήρθαν οι PARADISE IN FLAMES και αν ήταν γνωστό αυτό το συνονθύλευμα που παίζουν και ονομάζουν black metal θα τους είχαν κλείσει τα σύνορα της χώρας τους για πάντα ώστε να μην προκαλέσουν τον εφιάλτη που μας προκάλεσαν εμάς και σε άλλες χώρες. Μιλάμε για συγκρότημα-τραγωδία, όπου τρεις έχουν το ρόλο του τραγουδιστή, η κυρία Miss Aileen είναι η λιγότερο κακή διότι έχει ένα εύρος φωνής, αλλά ακούγεται τόσο εκτός τόπου και χρόνου σε αυτό το κάτι… το κάτι που παίζουν τέλος πάντων (δεν έχει χαρακτηρισμό), ο πληκτράς που μάλλον είναι ο mainman και κάνει αυτός την επικοινωνία με το κοινό (τρομάρα του) από φωνή είναι άστα κι ο κιθαρίστας στο κέντρο είναι βράστα. Φανταστείτε μια μπάντα που για Χ λόγους κάποιος τους είπε ότι έχουν νόημα ύπαρξης και προσπαθούν να παίξουν μια πιο black metal έκδοση των FLESHGOD APOCALYPSE, συμφωνικές ανοησίες σε κομμάτια δίχως δομή, αρχή, μέση και τέλος γενικότερα. Ο πληκτράς μάλιστα μας βρήκε φανταστικούς και τρελούς και υπέροχους (δεν ακούστηκε κιχ παιδιά ενώ παίζανε) και με το που είπαν ότι παίζουν το τελευταίο κομμάτι, πρέπει να άκουσα 3-4 «ευτυχώς» ή «επιτέλους» γύρω μου. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ!
Όαση μετά από αυτή την τραγωδία οι συμπατριώτες μας black metallers WARHAMMER! Ένσταση μόνο διότι το όνομα είναι τέρμα ντεθμεταλλάδικο. Tα παιδιά βγήκαν απόλυτα προετοιμασμένα για μια εμφάνιση που ήταν πέραν της φιλοτιμίας. Εντύπωση προκάλεσε το παλικάρι με το σαξόφωνο ο οποίος δεν δίσταζε να συνοδεύει με έντονες κραυγές τα φωνητικά του κιθαρίστα/τραγουδιστή τους (πολύ μετρημένη παρουσία, άψογος). Γνωρίζοντας όλοι φαντάζομαι ότι αρκετές black metal μπάντες –δυστυχώς- εστιάζουν στο image και την «κακία» και όχι τη μουσική καθ’ αυτή, πρέπει να τονίσουμε –και γιατί όχι να εξάρουμε- το γεγονός ότι στους WARHAMMER πρωταρχικό ρόλο παίζει η μουσική. Τα παιδιά είναι καταρτισμένα, ο ήχος τους ήταν πολύ καλός και είναι όλοι άριστοι παίκτες. Έχουν ξεκάθαρες δομές και δεν είναι αυτό το αντιπαθές τετρακαναλικό τάκα-τούκα παλιών ημερών (άσχετα αν σε κάποιες μπάντες μας αρέσει) όπου προσπαθείς να καταλάβεις ακόμα και τα βασικά και δεν μπορείς. Έχοντας λίγο παραπάνω χρόνο στη διάθεση τους από τις δυο προηγούμενες μπάντες, κέρδισαν τον κόσμο με την παρουσία τους, καθώς σε διάφορα πηγαδάκια άκουγα από άτομα (που μερικοί ξέρω πόσο αυστηροί είναι) να λένε «είναι πολύ καλοί», «παίζουν σωστά, δεν κουράζουν» και διάφορα άλλα που μαρτυρούν την παρουσία τους. Μπράβο σας παίδες και να συνεχίσετε έτσι και μελλοντικά!
Oι Σουηδοί βετεράνοι DIABOLICAL ήταν για μένα ο κύριος πόλος έλξης στη βραδιά, καθώς είναι μπάντα που ακολουθώ από την αρχή της. Σουηδική μπάντα να είναι κακή αποκλείεται (εκτός από τα 3 μιάσματα που συχνά αναφέρω σε κείμενα, το προσπερνάμε), ωστόσο οι DIABOLICAL παρότι ανέκαθεν σοβαρή μπάντα, δεν μπόρεσαν ποτέ να περάσουν στο επόμενο επίπεδο. Ο κόσμος τους γούσταρε εξ αρχής, αυτό το –πλέον τυποποιημένο λόγω BEHEMOTH- death/black τους δεν είναι κάτι το οποίο σε κρατάει ενώ έχουν τα εχέγγυα να γράφουν τραγουδάρες, δεν αφήνουν την ένταση να υπερισχύει της ατμόσφαιρας πολλάκις κι αυτό θεωρώ ότι τους πήρε κάπως πίσω. Ωστόσο σαν παρουσία έδειξαν πόσο έμπειροι είναι –η παλιότερη μπάντα της βραδιάς άλλωστε- αλλά από την άλλη, οφείλουμε να τονίσουμε και το ότι αν είχαν κάνει κάτι πιο σωστά, θα ήταν αυτοί headliners στην προκειμένη περίπτωση. Πάρα πολύ καλή απόδοση, συμπαγής ήχος, πολύ δεμένοι μεταξύ τους, ενώ ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Sverker Windgren τόνισε ότι επιτέλους τα κατάφεραν να παίξουν στη χώρα μας μετά από σχεδόν 25 χρόνια, δείχνοντας πραγματικά χαρούμενος γι’ αυτό χωρίς να το πει τυπικά. Ένα ακόμα όνομα που ήθελα να δω σβήστηκε από το τεφτέρι και με πολύ καλή διάθεση ήμασταν έτοιμοι πλέον για τους headliners στο τέλος της βραδιάς.
Οι BATUSHKA δεν ξέρω αν και πόσο αρέσουν γενικά εκεί έξω, καθώς την άλλη φορά στο Gagarin είχαν πραγματικά πολύ κόσμο. Κόσμος που ευτυχώς ήρθε στο Fuzz από ένα σημείο και μετά, με την προσέλευση να είναι μεγαλύτερη από αυτήν που προσωπικά περίμενα. Το χρονοδιάγραμμα το οποίο έχει τηρηθεί μέχρι τελευταίου λεπτού, τους βγάζει στη σκηνή ελάχιστα μετά τις 22:30 και οι μαυροφορεμένοι κουκουλοφόροι εμφανίζονται σιγά-σιγά ένας-ένας με κεριά, λιβάνια, θυμιατά, αναλόγια, εικόνες, μιλάμε λες και είμαστε σε πραγματική κατάνυξη. Τα «αρωματικά» όλων των παραπάνω μας έχουν σπάσει τη μύτη, οκ τους το δίνεις, το στήσιμο πριν και κατά τη διάρκεια της συναυλίας είναι εκπληκτικό. 8 μέλη παρακαλώ, με 2 κιθαρίστες στο προσκήνιο, τον ντράμερ να καλύπτεται από γυαλί δεξιά και τον μπασίστα αριστερά απέναντι του πίσω από τους κιθαρίστες, ενώ τέρμα πίσω και κάτω από το μεγάλο πανό με την Παναγία να δακρύζει αίμα και να έχει σκισμένους καρπούς, οι τρεις χορωδιακοί που προετοιμάζουν το έδαφος με ψαλμούς. Σιγά-σιγά βγαίνει κι ο αρχηγός Bartolomiej με την επιβλητική του παρουσία (αρκετά τριψήφιος σε βάρος, φίλος μας) και αρχίζει το πανηγύρι σε τέρμα ρυθμούς Πάσχα (είναι και κοντινό) με την όλη εμφάνιση να αποτελεί εν μέρει ένα φοβερά στημένο τελετουργικό ξεκάθαρα.
Κάτι κάνουν πολύ σωστά λοιπόν οι BATUSHKA για να έχουν κάνει τέτοιο γκελ και να πουλάνε και τόσα μπλουζάκια για παράδειγμα, είχαν 20 σχέδια ρε οι αθεόφοβοι, ξέρετε τι θα πει 20; Αυτό που όμως μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο καλύτερους και βαρύτερους τους άκουσα σε σχέση με την προηγούμενη εμπειρία μου. Βασικός λόγος ότι άμεσα παρατηρώ ότι οι δυο κιθαρίστες παίζουν με οχτάχορδες (α ρε MESHUGGAH, κι εδώ τους ξεβλαχέψατε όλους) και το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο συμπαγές. Επίσης οι παίκτες που έχει ο αρχηγός δίπλα του είναι υψηλού επιπέδου, καθώς το υλικό του “Litourgyia” εκτελείται ακόμα πιο ζωντανό, παίρνει νέα υπόσταση και θεωρώ ότι στην άτυπη διαμάχη του με τον κιθαρίστα, ο αυθεντικός τραγουδιστής σε πρώτη φάση δείχνει κερδισμένος και βάσει του αποτελέσματος. Ο κόσμος που δεν τους είχε δει ήδη –ειδικά οι μικρότεροι σε ηλικία- ψάρωσαν με το όλο στήσιμο, αρκούσε ένα άνοιγμα των χεριών του Bartolomiej ενώ απήγγειλε ή ενώ ξέσπαγε σε black metal ουρλιαχτά για να ακούσουμε κραυγές ενθουσιασμού, ενώ ακόμα και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χαμογελούσαν με τις αντιδράσεις των μικρότερων (αρκετοί εκ των οποίων μάλιστα έσκασαν βαμμένοι με corpsepaint)! Oι BATUSHKA λοιπόν πιστοποίησαν την αξία τους και κέρδισαν ακόμα περισσότερους πόντους στο κοινό.
Δεν ξέρω και δεν μπορώ να προβλέψω που θα οδηγήσει αυτή η διάσπαση μεταξύ τραγουδιστή/κιθαρίστα, αλλά σίγουρα σαν μπάντα οι συγκεκριμένοι BATUSHKA αποδεικνύουν ότι δεν είναι απλά σημείο των καιρών και δεν πήγαν μπροστά απλά με το όλο στήσιμο τους σαν μπάντα, αλλά έχουν όντως επίπεδο συνθέσεων, διαφορετικότητα και είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της δημοτικότητας που τους αναλογεί. Ο κόσμος πέρασε καλά και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Ευχόμαστε η συναυλιακή πραγματικότητα να κυλήσει ανάλογα και η προσέλευση να μεγαλώνει με τον καιρό και να ζήσουμε στιγμές παλιών ετών σύντομα.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
