Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε το πάντρεμα metal μουσικής με comics, όπως και γενικότερα της μουσικής με τον κόσμο των comics. Είχαμε τους DETHKLOK λοιπόν στη metal μουσική, τώρα έχουμε και τους black metal GORILLAZ (μα δε σας μοιάζουν με μία μίξη GORILLAZ και Abbath οπτικά;;), τους BELZEBUBS, που προσωπικά είναι και ανώτεροι των DETHKLOK, όπως τουλάχιστον μας παρουσιάζονται στο ντεμπούτο τους.
Οι BELZEBUBS λοιπόν, είναι η Φινλανδική μπάντα που δημιουργήθηκε από το ομότιτλο web comic του συμπατριώτη τους J.B. Ahonen, με τα μέλη να μην έχουν αποκαλύψει τις ταυτότητές τους, καθώς εδώ θα ακούσουμε τους Hubbath (φωνητικά, μπάσο), Obesyx (lead κιθάρα), Sloth (κιθάρα, φωνητικά) και Samael (drums), αλλά για ένα τουλάχιστον μέλος θα βάζαμε και στοίχημα ακόμα. Δε γίνεται να μην είναι ο Niilo Sevanen των INSOMNIUM στα φωνητικά και το μπάσο. Αν δεν είναι, κάποιος τον κοπιάρει απίστευτα. Για τους υπόλοιπους, μυστήριο, αλλά στην τελική δε μας ενδιαφέρει και τρελά, αφού το πρώτο που μας νοιάζει είναι η μουσική. Και εκεί η μπάντα δίνει ρέστα!
Αν βάλεις σε ένα καζάνι το majestic black metal των 90s και κυρίως της περιόδου 1999-2003 και όπως εκφράστηκε από DIMMU BORGIR και EMPEROR περισσότερο, τους DISSECTION στον ορισμό τους του black/death ήχου, το melodic death metal των DARK TRANQUILLITY, GATES OF ISHTAR, UNANIMATED, A CANOROUS QUINTEΤ (αυτές οι μπάντες κυρίως μου ήρθαν στο μυαλό ακούγοντας το δίσκο) της χρυσής τετραετίας 1995-1999 και προσθέσεις τις melodic doom/death πινελιές της τετραετίας 1994-1998 (εποχές ΠΑΣΟΚ προφανέστατα) και στο τέλος τα φέρεις όλα αυτά στο σήμερα και μέσα από το πρίσμα των INSOMNIUM του τελευταίου τους πονήματος, τότε έχεις τον ήχο των BELZEBUBS στο “Pantheon of the nightside Gods”. Μία εκφινλανδίκευση (sic) της Νορβηγο-Σουηδικής κυρίως μαγείας των 90s. Όλα αυτά τα στοιχεία περνάνε και εναλλάσονται μέσα στο δίσκο, πράγμα που τον κάνει να μη χάνει το ενδιαφέρον του και ούτε να ακούγεται ένα συνεχόμενο ίδιο και μονότονο πράγμα. Αντιθέτως, οι εναλλαγές είναι πολλές, οι διαφοροποιήσεις στην ατμόσφαιρα και τις ταχύτητες το ίδιο, όμως η ποιότητα των συνθέσεων και ο ήχος της μπάντας, παραμένουν αμετάβλητοι παράγοντες. Και το ωραίο με το δίσκο είναι ότι χτυπάει πολύ και στη νοσταλγία όσων ζήσαμε και αγαπήσαμε αυτά τα είδη στην εποχή τους! Κάτι στο οποίο έχει βάλει το χεράκι του και μάλιστα χοντρά και ο τιτάνας Dan Swano που έχει αναλάβει τη μίξη και το mastering και απλά είναι αυτό που λέμε ο κατάλληλος άνθρωπος για την κατάλληλη δουλειά, αφού ήταν και τότε υπεύθυνος για τόσα και τόσα άλμπουμ όλων αυτών των ειδών που έμειναν στην ιστορία. Και το αποτέλεσμα δικαιώνει τόσο τη μπάντα, όσο και τον Swano φυσικά. Δύο ακόμα άνθρωποι που έδωσαν μία έξτρα μαγεία στο δίσκο όμως, είναι ο ICS VORTEX (ARCTURUS, BORKNAGAR, ex- DIMMU BORGIR και ένα κάρο άλλα) με τη φωνή του στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, αλλά και η Lindsay Schoolcraft των CRADLE OF FILTH στα “Cathedrals of mourning”, “Dark mother”, “The werewolf bride” και “Nuns in the purgatory” είτε σαν δεύτερα, είτε (λιγότερο) σαν πρώτα φωνητικά.
Ο δίσκος κυλάει νεράκι, χωρίς κανένα περιττό ή filler κομμάτι, με μόνη ίσως ένσταση το γεγονός ότι τα δύο τελευταία τραγούδια, τα “Nuns in the purgatory” και “Maleficarum – The veil of the moon queen pt. 1”, είναι instrumental μόνο με πλήκτρα (και κάποια αιθέρια γυναικεία φωνητικά το πρώτο) και έναν soundtrack-ικό χαρακτήρα που ναι μεν είναι πολύ ωραία και τα δύο, όμως θα μπορούσαν ας πούμε να είναι ένα track ή να μην είναι και τα δύο μαζί στο τέλος αλλά να είναι το ένα κάπου στη μέση του άλμπουμ. Γεροπαραξενιές θα μου πεις, απλά ήταν το μόνο πράγμα που υστέρησε. Γιατί κατά τα άλλα όλα τα κομμάτια είναι σε υψηλότατο επίπεδο. Χαρακτηριστικά κομμάτια τόσο της ποιότητας αλλά όσο και της ποικιλομορφίας του δίσκου, είναι τα “The Faustian alchemist”, “Acheron” (ίσως το «κρυφό διαμαντάκι» του άλμπουμ), “Nam Gloria Lucifer”, “Dark mother” και “The werewolf bride”, με το καθένα να έχει τον τρόπο του για να σε κάνει να το γουστάρεις.
Το “Pantheon of the nightside Gods” είναι ένα καθηλωτικό melodic black/death άλμπουμ, με έντονες 90s αναφορές, μέσα από τους ήχους του σήμερα, γεμάτο εναλλαγές, ποιότητα, αλλά και δημιουργία νοσταλγίας σε πολλά σημεία. Όσους τους ξινίζει το concept με το comic αλλά ακούνε αυτά τα είδη, θα κάνουν μεγάλο λάθος να αγνοήσουν αυτό το δίσκο. Ωραία πράγματα ρε γαμώτο, που δυστυχώς δεν ακούμε και πολλά τα τελευταία χρόνια και ειδικά τόσο ποιοτικά!
8.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
