a
Φτάσαμε επιτέλους και στην κορυφή των προτιμήσεων των συντακτών του Rock Hard και για το 2022. Σε γενικές γραμμές, ήταν μία αρκετά έως πολύ καλή χρονιά και μία από τις βασικές αιτίες γι’ αυτό, ήταν ότι πολλά συγκροτήματα, έχοντας μεγάλο κενό σε ότι αφορά στις περιοδείες τους, λόγω της πανδημίας, επικεντρώθηκαν πολύ πιο σοβαρά στο να βγάλουν καλό στούντιο άλμπουμ, δουλεύοντας πάνω σε λεπτομέρειες, που -προφανώς- προηγουμένως, δεν δούλευαν τόσο ενδελεχώς.
Αρκετά συγκροτήματα, λοιπόν, έβγαλαν καλύτερους δίσκους από τους προηγούμενους και γενικότερα, ακούσαμε ωραίες δουλειές μέσα στο 2022. Στα “δικά μας”, οι MEGADETH, βγάζοντας ένα καταπληκτικό άλμπουμ, όπως το “The sick, the dying… & the dead”, δεν άφησαν περιθώριο αμφισβήτησης για την πρώτη θέση. Έκαστος, μπορεί να έχει προσωπική άποψη για το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς, όλοι νομίζω, όμως, ότι συμφωνούμε πως ο συγκεκριμένος δίσκος, ήταν εξαιρετικός και με βάση την συντακτική μας ομάδα, δεν είχα καμία αμφιβολία πως θα κατακτούσε σχετικά εύκολα την κορυφή. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι δέχτηκε ισχυρές πιέσεις, μέχρι την έλευση των τελευταίων λιστών. Κι αν το “Impera” των GHOST, ήταν σχετικά αναμενόμενο ότι θα κοντράριζε τους MEGADETH, οι SUMERLANDS ήταν σίγουρα μία πολύ μεγάλη κι ευχάριστη έκπληξη! Το ίδιο συνέβη και με τους THRESHOLD, που βρέθηκαν στην τέταρτη θέση (αλλά αυτοί, με το “Legends of the shires” έχουν και μία κορυφή, μην ξεχνάμε). Εκεί όμως που ξαφνιάστηκα περισσότερο, είναι με την πέμπτη θέση των MESSA, των οποίων το “Close” ισοβάθμισε με το “Of kingdom and the crown” των MACHINE HEAD, αλλά με βάση τους κανόνες μας, υπερίσχυσε!
Στις απογοητεύσεις, πέρα από το QUEENSRYCHE, που -ακόμα κι αν δεν ήταν κακός δίσκος- δεν φαίνεται να ανταποκρίθηκε των υψηλών προσδοκιών που είχαμε, ως συντακτική ομάδα, φαίνεται πως υπήρχε ένας “κατακερματισμός” των επιλογών, χωρίς να ξεχωρίζει κάποιο άλλο άλμπουμ ιδιαίτερα. Εξ ου και το γεγονός πως στην τρίτη θέση, υπάρχει ισοβαθμία τριών άλμπουμ, με ελάχιστες ψήφους σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Χωρίς πολλά περισσότερα, να περάσουμε στο …ψητό, αφού ευχηθούμε το 2023, πέρα από τις ωραίες μουσικές που περιμένουμε, να φέρει υγεία σε όλους, την οποία δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένη. Καλό θα ήταν να είχαμε λιγότερα “pass”, αφού το κράτος πρέπει να φροντίσει οι πολίτες να μην χρειάζονται επιδόματα για να έχουν μία αξιοπρεπή ζωή, φυσικά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει κι αυτός ο αδιανοήτος πόλεμος στην Ουκρανία που δεν κοστίζει μονάχα σε ανθρώπινες ζωές στην περιοχή, αλλά χειροτερεύει τις ζωές των ανθρώπων σε όλον τον κόσμο με τα επακόλουθά του, οπότε πρέπει να μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο.
Καλές γιορτές σε όλους, με ψυχική και σωματική υγεία!
Υ.Γ.: Ελπίζω όσοι βρίσκουν νόημα στην άθλια ζωή τους προσπαθώντας να χακάρουν site και να ρίχνουν κανάλια στο YouTube, να βρουν κάτι πιο υγιές να ασχοληθούν.
Διαβάστε πάλι, ποια άλμπουμ βρέθηκαν στις υπόλοιπες θέσεις της 25άδας. 6-10, 11-15, 16-20, 21-25
Σάκης Φράγκος
5. MESSA – “Close” (150 πόντοι)
“Λίγο vintage, λίγο doom, λίγο κρυφο-drone κλείσιμο του ματιού, αλλά στο τέλος ΠΟΛΥ σε ότι κι αν θέλει να πρεσβεύσει. Θεωρώ ότι οι ταμπέλες και χαρακτηρισμοί μόνο κακό θα κάνουν σε ένα πλήρως συγκροτημένο και άψογα δομημένο αποτέλεσμα, όπου στο τέλος μένεις έκθαμβος με την έκφραση και θάρρος που έχουν σαν συγκρότημα και που θες να το ξαναβάλεις να παίξει με τα μάτια κλειστά, οξύνοντας τις υπόλοιπες αισθήσεις σου που θέλουν να το αφουγκραστούν στο έπακρο.”
(8,5/10 – Άγγελος Κατσούρας)
4. THRESHOLD – “Dividing lines” (162 πόντοι)
“μπάντες όπως οι THRESHOLD μας έρχονται από την αρχετυπική εποχή όταν και είχαμε λάβει την πρόσκληση για τον μαγικό γαλαξία του ιδιώματος. Κρίνω απολύτως λογικό να λαμβάνουν ακόμα της πλήρους προσοχής μιας μικρής έστω συνομοταξίας και κάθε καινούργια τους κυκλοφορία να προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Ωστόσο, τίποτα εξ’ αυτών δεν θα είχε πραγματική σημασία αν αυτοί οι λατρεμένοι Βρετανοί δεν είχαν φροντίσει να απογειώσουν τις αισθήσεις και την ψυχή μας την ίδια με την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια.”
(8,5/10 – Γρηγόρης Μπαξεβανίδης)
3. GHOST – “Impera” (205 πόντοι)
“Με τα MERCYFUL FATE στοιχεία να έχουν εξαφανιστεί παντελώς και τις επιρροές των BOC να είναι καταχωνιασμένες σε μια σκοτεινή γωνία, πριν εξαϋλωθούν και αυτές. Με τους οπαδούς να το λιώνουν και τους haters να τους μισούν ακόμη περισσότερο (ξύδι).”
(7/10 – Γιώργος Κόης)
2. SUMERLANDS – “Dreamkiller” (207 πόντοι)
“Το “Dreamkiller” μας «γνέφει». Μας «γνέφει» πως δε χρειάζεται να περιμένουμε είκοσι και τριάντα χρόνια, για να το εντάξουμε στη μακρά λίστα των σπουδαίων δίσκων του «σκληρού ήχου». Ζούμε τέτοιες κυκλοφορίες, περνούν από μπροστά μας, «μεγαλώνουν» μαζί μας από την στιγμή που «βλέπουν» το πρώτο τους «φως». Ας το εκμεταλλευτούμε. Οι SUMERLANDS ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο.”
(9,5/10 – Δημήτρης Τσέλλος)
1. MEGADETH – “The sick, the dying… & the dead” (261 πόντοι)
“Η πανδημία, έχει βοηθήσει, όπως δείχνουν τα πράγματα, τα συγκροτήματα, να ασχοληθούν σε βάθος με τις συνθέσεις, χωρίς να έχουν στο μυαλό τους πώς θα βγάλουν ένα δίσκο, τσάτρα πάτρα, ώστε να βγουν και να περιοδεύσουν. Όταν, δε, εμπλέκεται στην εξίσωση, ένας αποδεδειγμένα ευφυής μουσικός, όπως ο Dave Mustaine, τότε καταλαβαίνετε πως το “The sick, the dying… and the dead!”, μπορεί άνετα να είναι υποψήφιο για «Άλμπουμ της χρονιάς». Υπερβολές; Περιμένετε λίγες μέρες ακόμα κι εδώ είμαι…”
(9/10 – Σάκης Φράγκος)
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ:
5. AVANTASIA – “A paranormal evening with the moonflower society” (12 πόντοι)
“Με λίγα λόγια, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να αγαπήσουμε την νέα περιπέτεια των AVANTASIA, αλλά την ίδια στιγμή, με κάθε αντικειμενικότητα, καταλαβαίνουμε πως θα μπορούσε να είναι περισσότερο συναρπαστική.”
(7/10 – Γιώργος Κουκουλάκης)
4. EVERGREY – “A heartless portrait – The Orphean testament” (12 πόντοι)
“είναι η ώρα η μπάντα που πειραματιζόταν, να πειραματιστεί λίγο παραπάνω ξανά. Η επιτυχία είναι γλυκιά, το καταλαβαίνω και το αποδέχομαι και καλά κάνουν. Απλά δεν ξέρω πόσο θα τραβήξει με το ίδιο ακριβώς καλούπι, γιατί, δυστυχώς, δεν μπορείς να βγάζεις πάντα κομματάρες με ακριβώς τα ίδια συστατικά για 6–7 δίσκους. Και αν βγάζεις, θα είναι μερικές σε κάθε δίσκο (όπως εδώ) και όχι το σύνολο.”
(6,5/10 – Φραγκίσκος Σαμοΐλης)
3. JOE LYNN TURNER – “Belly of the beast” (12 πόντοι)
“H καλλιτεχνική αποτυχία του “Belly of the beast” έχει ονοματεπώνυμο. Βασικά έχει δύο ονοματεπώνυμα: Peter Tagtgren και Joe Lynn Turner. Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για μία παρένθεση στην ένδοξη καριέρα του Turner ο οποίος ελπίζω να επανέλθει στο γνωστό μουσικό του μονοπάτι. Εμείς θα είμαστε εκεί για να τον στηρίξουμε. Προς το παρόν, το “Belly of the beast” είναι η απογοήτευση της χρονιάς!”
(2/10 – Σάκης Νίκας)
2. TONY MARTIN – “Thorns” (16 πόντοι)
“Κρίμα. Πρώτον, γιατί ο Tony Martin κερδίζει ως τώρα την κούρσα με τον χρόνο, είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ αλλά χαρίζει τη φωνή του σε ένα πολύ μέτριο album, που το πνίγει μια αταίριαστη, «μουντή» παραγωγή και μια ανεξήγητη θέληση να ακουστεί «μοντέρνο» με λάθος τρόπο. Και δεύτερο κρίμα, γιατί εκτελεστικά η μπάντα που έχει δίπλα του θα μπορούσε να μεγαλουργήσει, επάνω σε ΚΑΛΑ τραγούδια, και όχι σε αυτόν τον ορυμαγδό μετριότητας.”
(5/10 – Δημήτρης Τσέλλος)
- QUEENSRYCHE – “Digital noise alliance” (25 πόντοι)
“Αν δεν έχετε ακούσει τα άλμπουμ της εποχής La Torre, πιθανώς να θεωρήσετε ότι ίσως και να πρόκειται για έπος. Το ίδιο, αν τα έχετε ακούσει και δεν τα εκτιμάτε ιδιαίτερα. Αν όμως σας άρεσαν δίσκοι όπως το “The verdict”, θεωρώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου. Για QUEENSRYCHE μιλάμε, διάολε, όχι για κανένα γκρουπ της σειράς. Και όπως ήμουν αυστηρός μαζί τους όταν έβγαζαν το ένα σκουπίδι μετά το άλλο, έτσι είμαι και τώρα. Διότι μιλάμε για μεγάλη και διαχρονική αγάπη.”
(6,5/10 – Σάκης Φράγκος)
