Η Beth Hart δεν είναι μόνο μία από τις πιο ταλαντούχες φωνές της γενιάς της. Έχει αλλάξει επίπεδο, εδώ και χρόνια. Sold out περιοδείες σε όλο τον κόσμο, θριαμβευτικές εμφανίσεις σε χώρους όπως το Ryman Auditorium, το Royal Albert Hall και το ZiggoDome, έξι φορές στην κορυφή των Billboard Blues charts, πολλές παρουσίες σε top-10s, υποψηφιότητες για Grammy και διπλές πλατίνες, έχουν καθιερώσει την εντυπωσιακή καλλιτέχνιδα από το L.A, τούτη την ώρα που μιλάμε, σε μια εκ των πλέον σημαντικών στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.
Έχοντας παρακολουθήσει στενά τη δισκογραφική της παρουσία και πορεία ως τώρα, ανέκαθεν αναγνώριζα πως η Beth δεν ήταν από τους μουσικούς που κινούνταν μόνο σ’ ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Η κάτι παραπάνω από ικανή τραγουδίστρια, συνθέτρια και στιχουργός, ποτέ δεν άφηνε «απογυμνωμένα» τα blues τραγούδια της. Πάντοτε τους «φορούσε» από rock μέχρι folk, jazz, funk και soul «φορεσιές», όπως έκαναν άλλωστε, όχι τυχαία, και οι τιμώμενοι LED ZEPPELIN. Να λοιπόν μια πρώτη συσχέτιση με το θρυλικό αυτό σχήμα, αν και η γενικότερη επαφή της μαζί του είναι οπωσδήποτε αρκετά πιο… πολυεπίπεδη.
Καταρχάς ξεκινά από τα παιδικά της χρόνια, όπου οι Zeps συγκαταλέγονταν στα αγαπημένα της ακούσματα. Το ντεμπούτο της (“Immortal”) ήρθε μέσω της Atlantic, της εταιρείας που σύστησε στον κόσμο τους Βρετανούς το 1969. Τα τρία άλμπουμ που έκανε με τον Joe Bonamassa (“Don’t explain”, “Seesaw” και “Black coffee”) είχαν παραγωγό τον «πολύ» Kevin Shirley, τον άνθρωπο που έκανε τη μίξη του “How the West was won”. Επί μακρύ χρονικό διάστημα, το “Whole lotta love” είχε τακτικότατη παρουσία στο εκάστοτε live setlist της. Και ως κερασάκι στην τούρτα, ήρθε και έπεσε το standing ovation από τους Robert Plant, Jimmy Page και John Paul Jones, μετά την εμφάνισή της προς τιμήν του Buddy Guy, στα βραβεία Kennedy του 2012, μαζί με τον Jeff Beck. Άσχετο, αλλά ένα άλλο αγαπημένο της συγκρότημα ήταν οι BLACK SABBATH και παρακάτω θα σου πω γιατί το αναφέρω…
Τώρα, αν περιμέναμε έναν ολοκληρωμένο δίσκο διασκευών, προς τιμήν των τεσσάρων θρύλων του rock; Μάλλον όχι. Και αν δίναμε λίγες έστω πιθανότητες αυτό να συμβεί, δε θα ποντάραμε τα χρήματά μας σε αυτήν τη μπάντα! Πάρε ανάσα: Κιθάρες οι Rob Cavallo (GREEN DAY, LINKIN PARK, MY CHEMICAL ROMANCE) και Tim Pierce (BON JOVI, Bruce Springsteen, Tina Turner), μπάσο ο Chris Chaney (Rob Zombie, JANE’S ADDICTION, Slash), πλήκτρα ο Jamie Muhoberac (Bob Dylan, Iggy Pop, ROLLING STONES), τύμπανα οι Dorian Crozier (Celine Dion, Miley Cyrus, Joe Cocker) και Matt Laug (Alanis Morissette, Alice Cooper). Ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας ο David Campbell (MUSE, AEROSMITH, Beyoncé), παραγωγή ο Cavallo με τον Doug McKean (GOO GOO DOLLS, Adam Lambert, Gerard Way). Και δίπλα σε αυτούς τους ικανότατους μουσικούς, μια εκπληκτική φωνή, σαν αυτή της Hart. Να μιλήσουμε και για τα τραγούδια; Ας μιλήσουμε!
Ο δίσκος ξεκινά με το “Whole lotta love”. Ή αλλιώς, το πρώτο γκολ μπαίνει από τα αποδυτήρια. Το “Kashmir” και το “Stairway to Heaven” ασφυκτιούν μέσα στα πλαίσια του χαρακτηρισμού «έπος», το “The crunge” έχει μια θεσπέσια funk-ιά a la James Brown, πολύ πιο έντονη από απ’όση είχε το πρωτότυπο. Τα medleys των “Dancing days/When the levee breaks” και “No quarter/Babe I’m gonna leave you” είναι αριστοτεχνικά σκαρωμένα, στο “Black Dog” η Beth μας δείχνει έμπρακτα τη φορά αυτή πόσο το λατρεύει, ενώ το “Good times bad times” εξηγεί, με την σειρά του, για ποιους ακριβώς λόγους οι Zeps αποτέλεσαν και αποτελούν θεμελιώδη αρχή για το blues rock. Ένα “The rain song” για το finale και το repeat είναι μονόδρομος.
Η Beth Hart κυκλοφορεί μια σπουδαία δισκογραφική δουλειά. Μένει πιστή στις αρχικές εκτελέσεις των κομματιών, βάζει τη δική της σφραγίδα, δίνει το «ελεύθερο» στην super μπάντα που έχει πίσω της να πράξει ομοίως. Οι ερμηνείες της είναι όχι μόνο στο υψηλότερο επίπεδο, μα σε σημεία προσπαθεί να πιάσει την «άποψη» του Plant και τα καταφέρνει με τέτοια άνεση, που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο θαυμασμό. Σίγουρα το καλύτερο tribute album στους LED ZEPPELIN, μαζί με το θεϊκό εκείνο “Great Zeppelin” των GREAT WHITE, και ένα από τα καλύτερα που ακούσαμε ποτέ, υπό μια ολοκληρωτική ματιά. Μήπως να έκανε και ένα αντίστοιχο στους BLACK SABBATH, να έβαζε τα γυαλιά σε πολλούς metalheads;
Δημήτρης Τσέλλος
