Με σταθερή δισκογραφική παρουσία, αλλά σχετικά στάσιμο κύκλο ακροατών, οι Γερμανοί BEYOND THE BLACK συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να ανανεώσουν το στυλ τους για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Προκειμένου να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση σε αυτή την ανανέωση, με την αλλαγή δισκογραφικής στέγης, αποφάσισαν να δώσουν το όνομα του συγκροτήματος στην κυκλοφορία τους αυτή.
Η μεταμόρφωση για την οποία μιλάμε, είναι η πιο λογική, η πιο ασφαλής και η πιο δοκιμασμένη. Το πιο βαρύ, συμφωνικό metal που μας είχαν συνηθίσει στα προηγούμενα άλμπουμ, είχε αρχίσει να φθίνει στο “Horizons” και δίνει πλέον τη σειρά του σε πιο μοντέρνο και αρκετά πιο εύπεπτο ήχο, με χρήση samples κι έμφαση στην φωνή της Jennifer Haben. Ας μην ξεχνάμε, πως η χαρισματική τραγουδίστρια, χώρισε τον δρόμο της με τους μουσικούς με τους οποίους ξεκίνησε, μετά το επιτυχημένο ντεμπούτο τους και κατάφερε να διατηρήσει τους ΒΤΒ σε σταθερά επίπεδα. Τώρα, επιδιώκει μια μικρή επανάσταση. Η επιβίωσή τους, ίσως να εξαρτάται από αυτήν.
Πιστοί στις τετράλεπτες συνθέσεις, οι ΒΤΒ μας δίνουν μια συμπαγή κυκλοφορία, με συνεπή τραγούδια, πράγμα που συνιστά βελτίωση σε σχέση με το προηγούμενο “Horizons”. Έχουν ωραίες μελωδίες και πατούν πολύ κοντά στο μονοπάτι που δημιούργησαν οι WITHIN TEMPTATION στο “The unforgiven”. Πραγματικά, η σύγκριση είναι εύκολη, αφού οι Ολλανδοί το είχαν κάνει πάρα πολύ επιτυχημένα και οι ομοιότητες στο “Beyond…” είναι πάρα πολλές. Όπως και το “The unforgiven”, έτσι κι εδώ, βρίσκουμε pop αισθητική – ευτυχώς άνευ υπερβολικών σιροπιών – mid tempo τραγούδια, με την μεγαλύτερη έμφαση να γίνεται στα ρεφραίν, που είναι χορωδιακά και με καλή ισορροπία. Έτσι τολμώ να πω, πως μου άρεσε το άλμπουμ αν και δεν τρελάθηκα.
Αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε κάποια τραγούδια, τότε θα επέλεγα το “Reincarnation”, το “Winter is coming” και μάλλον το εναρκτήριο “Is there anybody out there?” αν και όλα ακολουθούν το ίδιο μοτίβο. Το “Free me”, τελευταίο βίντεο μάλιστα, έχει κάποιες καλές στιγμές μέσα, όντας σίγουρα καλύτερο από τις υπόλοιπες μπαλάντες.
Για άλλη μια φορά το τιμόνι του παραγωγού, κρατά ο Sascha Paeth, που απουσίαζε από το προηγούμενο άλμπουμ και προσπαθεί, όπως και στους AVANTASIA να δώσει όγκο, δίχως να βαρύνει τις συνθέσεις. Αν δεν σας πειράζει που οι κιθάρες έχουν πάρει δευτερεύοντα ρόλο, θα ευχαριστηθείτε τον δίσκο. Δυστυχώς, λείπει το κάτι παραπάνω. Ακριβώς όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους άλλωστε.
7 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
