5 Μαρτίου, 2020 – 17:15
Δεν σας κρύβω ότι ποτέ δεν με «τρέλαινε» η ιδέα της κυκλοφορίας μιας solo δουλειάς από έναν καλλιτέχνη που είναι ήδη ενεργός σε σχήμα. Ο λόγος είναι ότι ελάχιστοι παίζουν στην προσωπική δουλειά τους διαφορετική μουσική από αυτή που μας έχουν παρουσιάσει με τις μπάντες τους, οπότε είναι λίγο «ανούσιο» όλο αυτό. Έτσι παρόλο που δηλώνω λάτρης του Biff Byford, τραγουδιστή των SAXON, και φυσικά του ίδιου του συγκροτήματος, είχα πολλές επιφυλάξεις για το τελικό αποτέλεσμα.
Ο Byford αποφάσισε βάση των «λεγομένων» του στο δελτίο τύπου να κυκλοφορήσει την πρώτη προσωπική δουλειά του γιατί ήθελε να εξερευνήσει πιο πολύ το rock ‘n’ roll. Ήθελε να γράψει τραγούδια που θα χαρακτηρίζουν την πορεία της ζωής του μέχρι στιγμής και τα παθιασμένα ενδιαφέροντα του, με αναφορές από τον Μεσαίωνα μέχρι και το πώς μεγάλωσε στον Βιομηχανικό Αγγλικό Βορρά. Μας λέει: «Τραγουδώ για το παρελθόν μου και φυσικά για πράγματα που μου αρέσουν, αλλά πιο πολύ ήθελα να αντικατοπτρίσω την προσωπικότητα μου και την ζωή μου. Τα τραγούδια να μην είναι εστιασμένα στο heavy metal. Θέλω να υπάρχουν μέρη από μουσικές που αγαπώ, από το metal στο rock ‘n’ roll. Είμαι ένας τύπος που με χαρά ακούει METALLICA ή Judy Garland αφού αν κάτι είναι μεγαλειώδες και με διασκεδάζει, τότε τι παραπάνω να ζητήσω; Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου είναι το “The pit and the pendulum” το οποίο είναι prog metal και το αγαπώ μια και είμαι μεγάλος prog rock οπαδός, όντας φανατικός υποστηρικτής των YES στο παρελθόν. Υπάρχει μια διασκευή του “Throw down the sword” των WISHBONE ASH, και ο λόγος που το έκανα είναι γιατί ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα και είχε σχέση με μάχες και πόλεμο και ήταν η αφορμή να γράψω τραγούδια σχετικά με την Ιστορία».
Διαβάζοντας όλα αυτά και βλέποντας επίσης ότι στο album υπάρχει και μια διασκευή στο “Scarborough fair”, των SIMON & GARFUNKEL, το κοντέρ της περιέργειας έφτασε στο τέρμα του. Άραγε το πρώτο προσωπικό album του θα έχει τραγούδια στο στυλ που τον ξέρουμε ή θα ηχούν σαν τα συγκροτήματα/καλλιτέχνες που διασκευάζει; Ευτυχώς η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Ο Byford έκανε λίγο απ’ όλα απ’ ότι αναφέρει παραπάνω, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που σίγουρα δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς αλλά θα ακουστεί πολύ για μεγάλο διάστημα. Τα τραγούδια έχουν σαν «βάση» τον Αγγλικό ήχο των SAXON, από τους οποίους τον γνωρίσαμε, με συνθέσεις και από το πρόσφατο παρελθόν αλλά και από την πιο hard rock περίοδο τους, από το 1984 μέχρι το1988. Σαφώς ο Byfford «πάτησε πάνω στην εύκολη λύση» να έχει mid tempo τραγούδια με στακάτα κιθαριστικά ριφ και ευκολομνημόνευτα ξεσηκωτικά ρεφραίν, στο γνωστό ύφος που τον ξέρουμε, έχει όμως μπολιάσει, ίσως και λόγω της επιλογής των διασκευών που έχει, και κάποια άλλα πιο ροκ ή πιο «μαλακά» μέρη και σημεία από ότι τον έχουμε συνηθίσει. Έτσι η χρήση πχ σαξοφώνου στην όμορφη μπαλάντα που έχει γράψει για την γυναίκα του «Me and you», ή η αφήγηση του στο “Inquisitor” (που ανά στιγμές εμένα μου θύμισε και λίγο τον Lemmy των MOTORHREAD όπως μιλούσε) να μην ξινίζει κάνεις. Άλλωστε προσωπική του κυκλοφορία είναι, ότι θέλει κάνει. Όταν έχει «ξεκαθαρίσει» στο κοινό ότι το album θα έχει και τραγούδια δομημένα όπως εκείνος τα θέλει, είναι 100% καλυμμένος για το όποιο σχόλιο. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν οι διασκευές που έχει κάνει με αυτή των SIMON & GARFUNKEL να ξεχωρίζει ελαφρώς από αυτή των WISHBONE ASH για τον άκρως Αναγενησιακά χαρακτήρα που εκπέμπει. Το “Scarborough fair” μάλιστα ο οπαδός θα μπορέσει να το έχει μόνο στην έκδοση του cd αφού στο βινύλιο το τραγούδι δεν υπάρχει.
Στο album ο Byford, που έχει κάνει και την παραγωγή, συνεργάζεται σε όλα τα τραγούδια με τους Fredrik Åkesson (OPETH) στην κιθάρα, Christian Lundqvist (THE POODLES) στη drums αλλά και τον δικό μας Gus Macricosta στο μπάσο. Υπάρχουν όμως και guest συμμετοχές από τους Phil Campbell (MOTORHEAD/PHIL CAMPBELL & THE BASTARD SONS, PHIL CAMPBELL SOLO), Alex Holzwarth (RHAPSODY OF FIRE, TURILI/LIONE RHAPSODY), Nick Barker (BRUJERIA,CRADLE OF FILTH,DIMMU BORGIR,LOCK UP κλπ), Dave Kemp (WAYWARD SONS) και Nibbs Carter (SAXON), που έχουν δώσει έναν άλλο αέρα στο δίσκο. Το σημαντικό όμως είναι ότι όλες οι συνθέσεις ακούγονται πολύ ευχάριστα μονομιάς και δεν χρειάζεται να πατήσεις το stop αφού το ηχητικό και συνθετικό επίπεδο είναι υψηλό. Άλλωστε η προσωπικότητα του Biff Byford δεν νομίζω να παρουσίαζε άλλο αποτέλεσμα.
Ο frontman των SAXON έκανε ηχητική πράξη ότι είχε αναφέρει στις δηλώσεις του, χαρίζοντας στον κόσμο ωραία τραγούδια που αξίζει να ακουστούν πολύ και για μεγάλο διάστημα χωρίς να είναι ανούσια, αλλά το αντίθετο. Στα θέλω του είναι να κάνει και ομιλίες μετά μουσικής σε μικρούς χώρους με το πρώτο μέρος να αφιερώνεται σε κουβέντα με το κοινό για ποίκιλλα θέματα χωρίς κανέναν ενδοιασμό, και το δεύτερο μέρος να είναι καθαρά μουσικό με τραγούδια από την δουλειά του, διασκευές και ένα ή δυο τραγούδια των SAXON για «κλείσιμο». Σίγουρα φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση και μακάρι να έρθει και από τα μέρη μας. Μέχρι τότε, πατάμε το play και ακούμε δυνατά το “School of hard knocks”.
7,5 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
