BLACK COUNTRY COMMUNION – “V” (Provogue/Mascot Label Group)

BLACK COUNTRY COMMUNION. Η πεμπτουσία του όρου “super group”, σε μια εποχή που οι έννοιες έχουν ξεχειλωθεί και έχουν χάσει κάθε τους νόημα. Ναι ρε φίλε, γελώ όταν ακούω να περιγράφονται με τον ίδιο όρο, ή ως “all star bands”, συγκροτήματα αποτελούμενα από πέντε, για παράδειγμα, μουσικούς, οι οποίοι όλοι μαζί, δεν είναι ούτε μια τρίχα του Glenn Hughes, του Joe Bonamassa, του Jason Bonham και του Derek Sherinian! Γελώ και κουνώ το κεφάλι μου με ύφος «τι να μας πεις και συ βρε κακομοίρη», όσο κι αν θέλουν οι εταιρείες να μας πλασάρουν τον άνθρακά τους, για θησαυρό. Και μη μου πεις τώρα πως θες να γράψω σε παρένθεση ποιος είναι ο καθένας τους και τα συγκροτήματα στα οποία έχει πάρει μέρος, γιατί αν όντως ισχύει αυτό, αδίκως και ασκόπως διαβάζεις τις γραμμές αυτές.

Πέμπτος studio δίσκος και έκτος συνολικά, μαζί με το “Live over Europe”, για τούτο το παρεάκι. Η αρχική τους «φούρια», με το ομώνυμο ντεμπούτο, το “Black Country Communion 2” και το “Afterglow” να έρχονται μέσα σε μόλις δύο χρόνια, θυμίζοντας εποχές όπου υπήρχε ακατάσχετη έμπνευση και οι τεράστιες σε αξία και κληρονομιά μπάντες κυκλοφορούσαν μέχρι και δύο δίσκους τη χρονιά, έδειχνε να κοπάζει. Κάπου εκεί, ήρθε και η διάλυση, απόρροια της αδυναμίας του Bonamassa να χωρέσει δύο καρπούζια (περιοδείες με τους BLACK COUNTRY COMMUNION, περιοδείες με την solo μπάντα του) σε μια μασχάλη. Έγιναν κι άλλα στην πορεία… Μεταξύ αυτών και η δημιουργία των βραχύβιων αλλά εξαιρετικών CALIFORNIA BREED, δηλαδή των BLACK COUNTRY COMMUNION, με τον Andrew Watt στην κιθάρα αντί του Joe και χωρίς του λούστρο των πλήκτρων του Sherinian. Το αναφέρω διότι οφείλεις να ακούσεις τον μοναδικό, ομώνυμο δίσκο τους. Οπωσδήποτε!

Πάμε ξανά στους BCC, οι οποίοι από το 2016 είναι ξανά μαζί. Το 2017 κυκλοφόρησε το “BCCIV”, το τέταρτο άλμπουμ, όπως μαρτυρά και το όνομά του. «Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα» για το συγκρότημα, με μια ακόμη εξαίσια δουλειά να λαμβάνει ανάλογες κριτικές, λες και δεν είχε μεσολαβήσει το παραμικρό. Και εκεί που περιμέναμε να φορτσάρουν ξανά, λίγο τα προσωπικά κολλήματα, λίγο η πανδημία, να σου πάλι να μένει «πίσω» το πέμπτο εγχείρημα. Από εκεί που θα κυκλοφορούσε τον Ιανουάριο του 2021, έφτασε να κυκλοφορήσει φέτος. Δεν πειράζει όμως… Εμείς αυτό που θέλουμε είναι να υπάρχει το συγκρότημα, να είναι ενεργό, να ηχογραφεί (ας είναι και σε αργούς ρυθμούς) και γιατί όχι, να τους δούμε κάποια στιγμή και από τα μέρη μας. Εντάξει, μιλάμε για κάτι το πολύ δύσκολο, μια δυσκολία που είναι μάλιστα άθροισμα πολλών παραγόντων, αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα στα όνειρα, έτσι δεν είναι;

Ας ασχοληθούμε τώρα με το “V”. Καταρχάς, παρατηρώ στο εξώφυλλο πως για πρώτη φορά, λείπουν το logo της μπάντας και οποιαδήποτε αναφορά σχετική με πετούμενα, είτε αυτά είναι φτερά, είτε κοράκια, είτε Φοίνικες κλπ. Δεν θέλω να επισημάνω κάτι άλλο πέραν από αυτό, δε θέλω να περάσω κάποιου είδους μήνυμα, απλά μου έκανε εντύπωση, μπορείς να προσπεράσεις άνετα. Προτού περάσουμε στις συνθέσεις, ας πούμε δυο λόγια για την, για μια ακόμη φορά, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ παραγωγή του Kevin Shirley. Ο τύπος είναι μάγος, το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Και το λέω, γιατί ξέρω πως το μυαλό σου ήδη είναι στους IRON MAIDEN και τις «κακές παραγωγές» τους. Έλα όμως που απ’ όσο φαίνεται, άλλος είναι το αφεντικό, άλλος δίνει τις συντεταγμένες και σε τελική ανάλυση, άλλος είναι το «αγύριστο κεφάλι»… Όχι ο ικανότατος Shirley.

Ως προς την ποιότητα των συνθέσεων… μεγάλη η έκπληξή μου! Όχι γιατί δεν περίμενα ένα πολύ καλό άλμπουμ, το περίμενα. Αν φτάσουν στο σημείο οι BCC να ηχογραφήσουν μετριότητες, ας το κλείσουμε το μαγαζί! Δεν περίμενα όμως ένα ΤΟΣΟ καλό άλμπουμ. Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι το “Black Country Communion” είναι ένα αριστούργημα και τα επόμενα τίποτα λιγότερο από πολύ καλά (αυτά που λέμε «δισκάρες», για να καταλάβεις καλύτερα), το “V” έρχεται να πλασαριστεί πάνω από αυτά και ακριβώς κάτω από το ντεμπούτο. Είναι ένας δίσκος γεμάτος ψυχή και τσαμπουκά, ένας δίσκος που ξεχειλίζει συναισθημάτων, που δηλώνει την επάνοδο, στον απόλυτο βαθμό, της καταπληκτικής χημείας μεταξύ των αστέρων που απαρτίζουν το group. Και κάθε φορά που θα τον ακούς, θα σου δώσει και κάτι καινούργιο! Πράγμα πολύ δύσκολο πια στις μέρες μας…

Ο Glenn Hughes όπως πάντα νεανίας, αειθαλής. Όχι, δεν πρόκειται για ένα θαύμα της Φύσης. Είναι ένα υπόδειγμα επαγγελματία, αυτό είναι όλο. Θα προσέξει τη φωνή του, θα προσέξει τη φυσική του κατάσταση, δεν θα κάνει όχι καταχρήσεις, ούτε καν χρήσεις. Άλλωστε, πέρασε στο παρελθόν από αυτό το τούνελ, ξέρει πως στο τέλος του, δεν υπάρχει έξοδος, δεν υπάρχει φως. Ο Joe Bonamassa μπορεί να «μπολιάζει» τη μουσική με την απαιτούμενη blues δόση, αλλά rock-άρει. Rock-άρει πολύ δυνατά! Βγαίνει επίσης μπροστά, αρπάζοντας και το μικρόφωνο, όταν θέλει! Και από πίσω του ένα θεϊκό rhythm section, με το μπάσο του Glenn σε funky διάθεση και τον Jason Bonham να μας θυμίζει τη χαμένη τέχνη του groove και του ΨΥΧΩΜΕΝΟΥ, όχι ψυχρού και τεχνοκρατικού, drumming. Μόνο οι στολισμοί των old school πλήκτρων θα έλειπαν από μια τέτοια γιορτή, φρόντισε όμως για την κάλυψη αυτού του κενού ο – είσαι μεγάλη απώλεια, γύρισε πίσω στους DREAM THEATER – Derek Sherinian.

Είμαι μια ανάσα από το να χαρακτηρίσω το “V” ως το άλμπουμ που θα κυκλοφορούσαν οι LED ZEPPELIN, αν ηχογραφούσαν ακόμη. Με ήχο ελκυστικό, που κουβαλά την κληρονομιά τους αλλά προσαρμόζεται στις σημερινές απαιτήσεις. Έχει όμως μέσα και επιρροές από την προσωπική μπάντα του Bonamassa, από τους TRAPEZE (άλλο ένα πάλαι ποτέ super group όπου μεγαλούργησε ο Hughes), τους CALIFORNIA BREED, ολίγη από THE DEAD DAISIES… Και κάτι κομματάρες… ΝΑ! Με το συμπάθιο, πάντα. Το εναρκτήριο “Enlighten”, το “Stay free” με τη funk-ιά του να σε στέλνει στον καταψύκτη για μπύρες, πολλές μπύρες, το hard rock ΕΠΟΣ “Red sun”, το υποβλητικό, ατμοσφαιρικό “Skyway”, το παιδάκι του “Kashmir” που ονομάζεται “Love and faith”… Μέλι στάζει ο δίσκος, μέλι!

Μακρηγόρησα; Με συγχωρείς! Όπως και να ’χει, πέραν από περιγραφές και χαρακτηρισμούς που άλλες φορές διευκολύνουν και άλλες δυσκολεύουν την κατάσταση, ένα πράγμα πρέπει να κρατήσεις από όλο αυτό το «κατεβατό»: Το “V” έχει την στόφα του κλασσικού. Τελικά, τι θα γίνει όταν όλοι αυτοί οι τιτάνες αποσυρθούν; Θα υπάρξει διάδοχη κατάσταση για ΑΥΤΟ το rock, ή θα γίνει μουσειακό είδος; Όρεξη που την έχω για προβληματισμούς, με 40+ βαθμούς Κελσίου εκεί έξω… ε;

9 / 10

Δημήτρης Τσέλλος