a
Εδώ στο Rock Hard έχουμε πολλούς συναδέλφους που εκτιμούν το κλασικό heavy metal έτσι όπως εκφράστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τόσο στην Ευρώπη και ιδιαίτερα το New Wave of British Heavy Metal, όσο και την Αμερικάνικη σχολή. Λοιπόν, οι BLACK SOUL HORDE φαίνεται πως επίσης αρέσκονται στο να γράφουν μουσική από άλλες εποχές και με έντονες πινελιές τόσο από το NWOBHM όσο και το US Metal.
Στο “Land of demise”, το οποίο είναι το πρώτο άλμπουμ τους που έπεσε στα χέρια μου, παρόλο που αποτελεί την δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά, οι BLACK SOUL HORDE δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις τους, παίζοντας κλασικό metal που σίγουρα αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μας. Δισολίες που θυμίζουν IRON MAIDEN και ριφάρες που κλείνουν το ένα μάτι στους JUDAS PRIEST και χαμογελούν στους SAXON, όμως αυτές οι αναφορές δίδονται ως βάση. Πάνω σε αυτή την βάση, έχουν στήσει την αγάπη τους και για την Αμερική των 80s.
Τραγούδια που καλπάζουν σε ρυθμό, άλλα που αυξάνουν ταχύτητα και ορμούν σε μορφή χιονοστιβάδας, άλλα πιο mid-tempo με στοιχεία που φέρνουν αναμνήσεις από πολλές αγαπημένες μπάντες του παρελθόντος. Μέχρι και οι WARLORD μου ήρθαν στο μυαλό σε σημεία. Οι BLACK SOUL HORDE δεν ανακυκλώνουν αυτούσιες ιδέες, όμως οι επιρροές τους είναι έκδηλες και το αποτέλεσμα με κέρδισε. Θυμίζω, πως δεν είμαι μεγάλος οπαδός των nostalgia-acts, αλλά υπάρχουν στιγμές που τα ακούω ευχάριστα και το “Land of demise” μου άρεσε περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Με τέσσερα τραγούδια σε κάθε πλευρά και διάρκεια βινυλίου (36 λεπτά) ακούγεται εύκολα.
Όσοι γνωρίζετε την φωνή και την χροιά του Jim Kotsis από του MAHAKALA θα ξαφνιαστείτε με την διαφορετική του προσέγγιση εδώ στους BLACK SOUL HORDE. Τραγουδά πιο ψηλά, με τσιρίδες που θα λατρέψουν οι παλαιολάγνοι. Άλλο ένα μέλος των MAHAKALA είναι στους BLACK SOUL HORDE, ο κιθαρίστας John Tsiakopoulos ο οποίος, μαζί με τον έτερο κιθαρίστα, Costas Papaspyrou, έκαναν μια άλλη doom σύμπραξη, τους NIGHT RESIDENT. Μια ωραία οικογένεια δηλαδή.
Χωρίς πολλά-πολλά, το “Land of demise” προβλέπεται να αρέσει σε όλους εμάς που σε κάποια στιγμή ονειρευτήκαμε πως μεγαλώναμε το 1983-89, τριγυρισμένοι με demo και βινύλια των OMEN, MANILLA ROAD, OLIVER MAGNUM κλπ. Ακόμα και στον τομέα της παραγωγής, η μπάντα έχει αναπαράγει την σωστή ατμόσφαιρα, δίχως να ακούγονται θαμπά τα τραγούδια. Το πέπλο της νοσταλγίας όμως υπάρχει έντονο στον ήχο του δίσκου. Τσεκάρετέ τους οπωσδήποτε.
7 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
