Πριν ένα χρόνο περίπου, ο λατρεμένος Νορβηγός Lars Are Nedland (BOKNAGAR, SOLEFALD), έκανε ντεμπούτο με το νέο του προσωπικό project WHITE VOID, μία μπάντα έξω από τα στενά όρια του metal, αφού κινούταν σε dark/prog hard rock φόρμες. Το “Anti” κατά τη ταπεινή μου άποψη, ήταν από τα καλύτερα άλμπουμ της περσινής χρονιάς. Στα μέσα του περασμένου Μαρτίου λοιπόν, μέσα σε μια νύχτα, η σελίδα των WHITE VOID αλλάζει όνομα, προκαλώντας έκπληξη στους οπαδούς αυτής της νέας μπάντας. Και εγένετο οι BLACK VOID!
Μετά το πρώτο σοκ, ανεβαίνει στο YouTube ένα νέο κομμάτι με τίτλο “Reject everything”. Οι dark rockers WHITE VOID, αλλάζουν καθολικά, καθώς γίνονται extreme, αφού το συγκεκριμένο είναι ένα καθαρό black n’ roll κομμάτι με punk στοιχεία! Ομολογουμένως η έκπληξη μου ήταν μεγάλη, ιδίως για με τον τρόπο που μας συστήθηκε αυτή η… ας πούμε νέα μπάντα. Το συγκεκριμένο κομμάτι έπαιζε στο repeat, μέχρι να έρθει στα χέρια μου το promo από την Nuclear Blast. Το repeat του ενός τραγουδιού, έγινε repeat του δίσκου ολόκληρου, ο οποίος θα κυκλοφορήσει στα τέλη Μαΐου και φέρει το τίτλο “Antithesis”.
Όλος ο δίσκος χαρακτηρίζεται από εναλλαγή extreme φωνητικών με καθαρά, τα οποία συνεχίζουν να μαγεύουν λόγω της χαρακτηριστικής χροιάς του Lars. Το punk στοιχείο στις κιθάρες κυριαρχεί, ωστόσο όπως προανέφερα, υπάρχουν σημεία καθαρού black n’ roll, ενώ δε λείπουν οι έστω και λίγες heavy αναφορές. Χαρακτηριστικό τραγούδι της τελευταίας κατηγορίας, είναι το “Dadaist disgust”, στο οποίο κάνει guest φωνητικά ο «δικός» μας Σάκης Τόλης (ROTTING CHRIST). Γρήγορα και mid tempo riffs κατακλύζουν το δίσκο, με αρκετά lead riffs από τον Jostein Thomassen, ο οποίος αντικατέστησε τον Eivind Marum. Στα drums παρέμεινε ο εκπληκτικός ντράμερ του Ihsahn, Tobias Øymo Solbakk, ενώ πέρα τα φωνητικά αλλά και τα πλήκτρα, ο Lars αναλαμβάνει για πρώτη φορά στη καριέρα του και ρόλο μπασίστα. Παρόλο που είναι κατά το πλείστον punk ο δίσκος, λόγω των φωνητικών, αλλά και των στίχων είναι αρκετά σκοτεινός, που είναι ίσως το μόνο κοινό που έχει με το “Anti”. Ούτως ή άλλως, πάντοτε οι στίχοι του Lars ήταν ψαγμένοι και βαρύγδουποι. Ενώ μου αρέσει στην ολότητα του ο δίσκος, δεν μπορώ να κρύψω ότι ξεχώρισα πιο πολύ απ’ όλα το “Tenebrism of life”, όπως επίσης και τα “Reject everything” και “No right, no wrong”.
O Lars, ίσως είναι από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς εκεί έξω και συνάμα δημιουργικά ανήσυχος. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από την πληθώρα της μουσικής που παράγει από οποιοδήποτε πόστο, αλλά και από τη διαφορετικότητά της. Ο «άσπρο κενό, μαύρισε» και μας χάρισε έναν πάρα πολύ καλό δίσκο, ο οποίος συνεχίζει το σερί του Lars από το 2019 και έπειτα, σε εμφανίσεις στα προσωπικά μου best of κάθε χρονιάς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άραγε, τι χρώμα θα έχει το επόμενο… κενό;
8,5 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
