Έκτη στούντιο δουλειά από ένα σχήμα, που ξεκίνησε ως τιμητής των LYNYRD SKYNYRD, για να καταλήξει σε τιμητή του Νότου, στην πιο καθάρια, πλέρια, δημοκρατική μορφή του. Γεμάτοι με την εμπειρία του αγώνα της εργατιάς στα εργοστάσια της Ατλάντα, παλεύοντας σαν μουσικοί για το μεροδούλι, μεροφάι, παίζοντας τέσσερα σετ το βράδυ. Οι Αμερικανοί προλετάριοι της κιθαριστικής Νότιας ροκ μουσικής, μέσα από τις αρχές της ταξικής πάλης κόντρα στο κατεστημένο του Βορρά με την υποκουλτούρα των ναρκωτικών και της πλαστικής μουσικής του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, δίνουν τον δικό τους αγώνα του απλού βιοπαλαιστή.
Το σχήμα από την Ατλάντα διαψεύδει όσους τους αποκαλούν συνεχιστές των LYNYRD SKYNYRD. Καταρρίπτει τα περί ρατσισμού και κούφιας, οπισθοδρομικής διανόησης, που έχει απομακρυνθεί από τον μαζικό αγώνα του ρόκερ του μπαρ και του χωραφιού. Εδώ έχουμε ένα σχήμα που έχει ξεκάθαρα μελετήσει τους GEORGIA SATELLITES και τους ALLMAN BROTHERS , με τους SKYNYRD να έρχονται τρίτοι στην επιρροή. Το Νότιο ροκ τους, με στοιχεία από μπαρ boogie rock, country και κλασικό 70’s rock, σε αφθονία, σε ένα άλμπουμ που με μικρότερη διάρκεια, θα γινόταν αυτόματα κλασικό, ενώ τώρα απλώς μας συναρπάζει. Οι BLACKBERRY SMOKE δεν ενδιαφέρονται για τις αναλύσεις των οικονομολόγων του Τραμπ, για τους θρησκόληπτους των τηλεοπτικών καναλιών και το προτσές της μαζικής χειραγώγησης του καπιταλισμού, όπως αυτό προβάλλει στην μαζική κουλτούρα του σήμερα. Απορρίπτουν τις αιώνιες αποχαιρετιστήριες περιοδείες και αναλαμβάνουν να μεταλαμπαδέψουν τον καθάριο ήχο του Νότιου ροκ, με στοιχεία της λαϊκής μουσικής ,των εργατικών στρωμάτων των ΗΠΑ, της κάντρι, που αν και λιγότερα σε σχέση με άλλες δουλειές τους, παραμένουν ισχυρά.
Τραγούδια σαν τα “Best seat in the house”, “Crooked mind”, “I’ll keep rambling”, “Nobody’s give a damn” επιβεβαιώνουν ότι country και Νότος πλέον πάνε μαζί. Αν έχετε διαβάσει βιβλία σαν το “Πως δενότανε τ’ ατσάλι” ,τα τραγούδια τους, θα σας συγκινήσουν. Αν όχι, η τιμιότητα του bar boogie τους, θα σας αγγίξει. Ζήτω η προλεταριακή επανάσταση του Νότου, από ένα σχήμα, δίχως μπλε μάτια, φράντζες και γραμμωτούς κοιλιακούς. Ένα σχήμα που ακούει στις επιταγές των καιρών και μιλά σε όσους η ομορφιά δεν βρίσκεται στην εικόνα, αλλά στην βαθιά ουσία της κοινωνικής και μουσικής αφύπνισης κόντρα στις κυρίαρχες κρατικές και πολιτιστικές δομές.
7 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
