Το ότι το ελληνικό κοινό αγαπάει (λατρεύει ένα μέρος του) τους BLIND GUARDIAN και η μπάντα αντιστοίχως εμάς, δεν είναι ούτε κάτι πρωτάκουστο, ούτε κάτι περίεργο. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια που λέμε. Το ότι οι BG έχουν κάνει να φαίνεται φυσιολογικό το να εμφανίζονται δύο φορές όταν έρχονται στην Αθήνα, επίσης δεν προκαλεί έκπληξη πλέον. Αυτό που έγινε όμως (και το παράδοξο είναι ότι συνεχίζει να γίνεται, αφού θα τους δούμε και ΤΡΙΤΗ μέρα την ερχόμενη Τετάρτη), είναι κάτι που δεν περίμενε νομίζω κανείς, τόσο από τους κλασικούς οπαδούς τους, όσο και από την ίδια τη μπάντα, που φαίνεται ότι όλο και συνεχίζουμε και τους εκπλήσσουμε στο πόσο μακριά φτάνει η τρέλα, αγάπη, πώρωση, πάθος, ότι θέλετε πείτε το, για αυτούς. Αλλά θα επανέλθω σε αυτό στο τέλος του κειμένου.
Τι ζήσαμε λοιπόν Παρασκευή και Σάββατο στο FLOYD; Μία ΑΠΟΘΕΩΣΗ! Αυτή είναι η πλέον κατάλληλη λέξη που μπορώ να βρω για να περιγράψω σύντομα και όσο το δυνατόν πιο περιεκτικά το τι έγινε πάνω στη σκηνή και κάτω από αυτήν.
Αρχικά, να πούμε ένα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ που ξανάνοιξε ο καλύτερος κλειστός συναυλιακός χώρος της Αθήνας. Είχαμε γλυκαθεί πολύ με το Piraeus Academy, ξενερώσαμε όταν έκλεισε, αλλά ευτυχώς ξανάνοιξε σαν Floyd και με τις αλλαγές που έγιναν, δείχνει ακόμη καλύτερο. Και μπορεί να μην είναι στο 100% ακόμα, αλλά μπράβο σε όλους που το έχουν κάνει τόσο όμορφο, προσεγμένο και οργανωμένο. Αν επιτρέπεται μία παρατήρηση μόνο, καθαρά προσωπική, ίσως αυτές οι «μπάρες» που υπάρχουν στα «σκαλοπάτια» που έχουν μπει στην arena (τα οποία ήταν ολόσωστη κίνηση), να μην είναι τόσο λειτουργικές, καθώς όλη η ποσότητα του κόσμου αναγκάζεται να κινείται μόνο από τα πλάγια. Κατά τα άλλα, super και μόνο τα καλύτερα εύχομαι, σίγουρος ότι ακόμη είναι στο «βλέπουμε και διορθώνουμε ότι χρειαστεί». Όπως για παράδειγμα τα ηχητικά προβλήματα την πρώτη μέρα των BG στο δεύτερο μισό ας πούμε του live, που κατέληξαν να μας «πουλήσουν» τα waves και να χαθεί ο ήχος για 10-15 δεύτερα. Τη δεύτερη ήταν όλα καλύτερα και πιο σταθερά.
Παρασκευή λοιπόν και φτάνοντας στις 20:00 στα περίχωρα του venue, δεν μπορούσες παρά να εντυπωσιαστείς από την ουρά που υπήρχε. Το ακόμα καλύτερο, ήταν ότι έβλεπες πολλές άγνωστες φάτσες και πολλές νεαρές φάτσες. Δείγμα ότι ήρθε και έρχεται «νέο αίμα» όχι τόσο στη μουσική μας, αλλά και σε παλαιότερες μπάντες. Κάτι που δείχνει και όρεξη από αυτό το «νέο αίμα» να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο και να μπει και στα λημέρια που δεν είναι μόνο της εποχής της (κάτι φυσιολογικό όπως συνέβαινε πάντα άλλωστε).
Στις 22:00 λοιπόν, βγαίνουν στη σκηνή σε ένα κατάμεστο Floyd οι BLIND GUARDIAN μέσα σε αποθέωση, από ένα κοινό που έδειχνε με το «καλημέρα» ότι έχει έρθει ορεξάτο. Και τι καλύτερο για να μας βάλει στο κλίμα από το ομότιτλο άσμα του “Imaginations from the other side”. Ο ήχος στην αρχή δεν ήταν σύμμαχός μας, αλλά αυτό καμία επιρροή δεν είχε στον κόσμο, ο οποίος έδειχνε να μην δίνει καμία σημασία. Ευτυχώς στην πορεία ίσιωσε και απλά έκανε τα πάντα ακόμα καλύτερα, μέχρι να εμφανιστούν τα προβλήματά του ξανά, αλλά και πάλι, ο κόσμος δεν «ένιωθε» που λέμε. Εκεί. Στρατιώτες σε αποστολή να κάνουν τη μπάντα που ήταν στη σκηνή να χαζεύει σε στιγμές. Ο Hansi Kursch φοβερά ορεξάτος, με διάθεση για αστεία, με την κλασική του αλληλεπίδραση με το κοινό και τα πειράγματα, αλλά πάνω από όλα σε εξαιρετική κατάσταση φωνητικά, κάτι που μας είχε λείψει πέρυσι στο Release όπου ήταν με σοβαρό πρόβλημα στη φωνή του. Κάτι που θυμόταν φυσικά και ο ίδιος, αναφέροντάς το στην αρχή του live, το οποίο είπε ότι ήταν κάτι σαν ανταπόδοση της μπάντας και του ιδίου προς εμάς, που είχαμε αναλάβει τα περισσότερα φωνητικά πέρυσι και τους προσφέραμε (όπως είπε) την καλύτερη συναυλιακή νύχτα της περσινής τους χρονιάς. Που να ήξερε ότι την Παρασκευή εκείνη, αλλά ακόμα περισσότερο το Σάββατο, θα τους προσφέραμε κάτι ακόμα καλύτερο.
Το “Blood of the elves”, έδειξε ότι υπήρχαν και πολλοί νέοι οπαδοί του σχήματος, όπου είχαν εντρυφήσει ακόμα περισσότερο στο νεότερο υλικό και μάλιστα το γουστάρουν και πολύ. Το “Nightfall” ενώνει όλους τους κόσμους των οπαδών και φέρνει τα πρώτα πολύ δυνατά decibels από το κοινό και δείχνει τις ορέξεις του προς τη μπάντα, ενώ το “Ashes to ashes” φέρνει «μπροστά» το παλαιότερο κοινό και τα μεγαλεία της κορυφαίας εποχής του σχήματος. “Violent shadows” από το νέο άλμπουμ και “Skalds and shadows” για πέσουν λίγο οι τόνοι, να ανέβει η λυρικότητα και να μπει το folk στοιχείο στην εξίσωση. “Born in a mourning hall” για να έρθουμε στα ίσια μας μετά την ηρεμία και να πάρουμε πάλι μπροστά και φωνητικά και ενεργειακά, “Deliver us from evil” γιατί το νέο άλμπουμ οφείλει να προωθηθεί (περίεργο που δεν ακούσαμε το “Secrets of the American Gods” καμία από τις δύο μέρες) και φυσικά Η στιγμή σε κάθε εμφάνιση των Γερμανών, το ένα τραγούδι που κάθε μπάντα στον πλανήτη θα ήθελε να έχει αντίστοιχο στο ρεπερτόριό της, όπου ο τραγουδιστής να γίνεται απλά μία παρουσία στη σκηνή και το κοινό να αναλαμβάνει τα χρέη του: “Bard’s song – in the forest” φυσικά, με την ένταση στο Floyd να βαράει κόκκινο. Όπως πάντα, ανατριχίλα κυριολεκτική. Επειδή μετά την ηρεμία έρχεται η καταιγίδα, πάρε και ένα “Majesty” (όπως είπε ο Hansi, από τα κομμάτια που πρέπει να παίζουν στην Ελλάδα, ασχέτως αν είναι στο setlist της περιοδείας) για να δοκιμαστεί η αντοχή των φωνητικών μας χορδών και δωράκι το “Traveler in time”, για να κλείσει και καλά το set.
Απαραίτητο (ή και όχι, όπως το δει κανείς) κενό για encore και τα προηχογραφημένα του “Sacred worlds” μας ετοιμάζουν για ένα από καλύτερα κομμάτια των Γερμανών της τελευταίας 15ετίας. Εξαιρετικό, αλλά το επόμενο είναι από άλλο γαλαξία και επίπεδο και το “Lord of the rings” που είναι πάντα πιο μαγικό live από ότι στο άλμπουμ, μας ταξιδεύει σε αυτά τα αγαπημένα μονοπάτια που πηγαίναμε από μικροί μέσα από τις σελίδες των βιβλίων και οι φωνές αρχίζουν και σπάνε σιγά σιγά. Δεν είμεθα τραγουδιστές κύριοι (οκ, κάποιοι στο κοινό ήταν, αλλά για πλειοψηφία μιλάμε)!!! Μεγάλο δωράκι όμως και το επόμενο άσμα (συγχωρέστε με που δεν βλέπω ποτέ setlists πριν τη συναυλία, οπότε έχω αυτό το αναπάντεχο όταν ακούω κάτι που θέλω και δεν περιμένω) το “Brian”, σε μία εκτέλεση που γούσταρε και η μπάντα, αφού σε αυτά τα τραγούδια, του ντεμπούτου, μοιάζουν σαν να προβάρουν (με την καλή έννοια) για κάποιο λόγο. Αλλά φτάναμε στο τέλος και αυτό δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετικό δίδυμο. Αρχή με “Valhalla” και με ότι αυτό κλασικά συνεπάγεται όποτε το παίζουν. Τα sing-alongs, η ένταση σε κάθε ρεφρέν, τα γηπεδικά (ή και MAIDEN-ικά πείτε τα) «οοοο» και φυσικά το κλείσιμο με το κοινό να συνεχίζει και να συνεχίζει. Σε σημείο που για να σταματήσουμε, παρά τις προσπάθειες του Hansi να το κάνει, χρειάστηκε ο Andre να παίξει ελάχιστο από το “Mirror mirror”, όπου φυσικά το party έφτασε στην κορύφωσή του. Και ναι, ακόμα και αν σταμάτησε ο ήχος για 10 (περίπου τώρα) δεύτερα στο κουπλέ, τίποτα μα τίποτα δεν σταμάταγε την ορμή της μπάντας και του κόσμου.
Η μπάντα τρελάθηκε (αυτό δεν είναι εικασία, αλλά λόγια του ιδίου του Hansi, off stage), εμείς γουστάραμε φουλ, αλλά έλα ντε που δεν περιμέναμε ότι θα είναι το ίδιο και ανώτερο το Σάββατο!
Σάββατο λοιπόν, η μέρα της μαρμότας και άντε πάλι Πειραιώς, άντε παρκάρισμα στο Γκάζι, άντε ουρά, άντε όλα από την αρχή λες και απλά συνέχιζες από εκεί που έμεινες την Παρασκευή.
Πάντα μα πάντα οι Βάρδοι είναι πάνω από τίμιοι. Είναι οπαδοί και αυτοί. Και όποτε παίζουν δύο μέρες, φροντίζουν να δίνουν δωράκια σε όσους έχουν πάει και τις δύο, τα οποία μεταφράζονται σε 5-6 διαφορετικά τραγούδια στο setlist.
Venue τίγκα, 22:00 η ώρα και πάμε με “Imaginations from the other side”, “Blood of the elves” και “Nightfall”, όπως και την Παρασκευή. Και λες de ja vu. Από την αρχή όμως του live, πριν βγουν οι BG, φαινόταν ότι η ατμόσφαιρα ήταν πιο «ηλεκτρισμένη», πιο έντονη, σε προϊδέαζε ότι θα είναι ακόμα καλύτερα. Ίσως, σαν σκέψη το λέω, επειδή ήταν η πρώτη μέρα που είχε ανακοινωθεί, είχαν σπεύσει οι ακόμα πιο «οργανωμένοι και σεσημασμένοι» να πάρουν εισιτήριο. Δεν ξέρω. Αλλά κάτι ήταν ένα κλικ πιο δυνατό. Ε φίλε που ήρθες και τις δύο μέρες, πάρε το “The script for my requiem” που σου αξίζει (αυτό το “still I hear the scream of thousands CRUCIFY” όσες φορές και να το έχω βιώσει live, που είναι πάμπολλες, ε, είναι η ίδια αντριχίλα). “Violent shadows” και “Skalds and shadows” για τη συνέχεια, όπως και την Παρασκευή, αλλά αντί για “Born in a mourning hall”, δώστου “Time stands still”! Κάπου εκεί κοιταζόμαστε με αγαπητό Δημήτρη Μπούκη, γιατί είναι δύο από τα κομμάτια που λέγαμε ότι θα θέλαμε σαν έξτρα. Ήδη ως εκείνη τη στιγμή, με κάποιο τρόπο ανεξήγητο, τα decibels του κοινού ήταν ένα κλικ πάνω από της Παρασκευής, όπως και η συμμετοχή. Είναι σαν να λες ότι την Παρασκευή έζησες τρομερή αποθέωση από τον κόσμο και να αναρωτιέσαι αν γίνεται καλύτερα από αυτό και μία μέρα μετά να βλέπεις αυτό το κλικ παραπάνω και να μένεις δύο φορές μαλ… ε… άναυδος.
Τα “Deliver us from evil” και “Bard’s song – in the forest” δεν αλλάζουν και καλά κάνουν, όμως αντί για “Traveler in time” μας δίνουν ένα ωραιότατο “Banish from sanctuary” (σκοτωμός στο ρεφρέν) και αλλάζουν τη σειρά μεταξύ αυτού και του “Majesty”, το οποίο είπαμε δεν λείπει εύκολα από Ελληνικό live και κλείνουν με “Majesty”.
“Sacred worlds” για να ξεκινήσει ξανά το encore (να ηρεμήσουν λίγο τα πνεύματα, να ξεκουραστεί και η μπάντα) και μετά δύο αλλαγές σε σχέση με την Παρασκευή και οι δύο υπερ-ευπρόσδεκτες: “The quest for Tanelorn” και “Wizard’s crown” (να χαιρόμαστε ρε φίλε και τα «γερόντια» πλέον). Το τελικό δίδυμο όμως δεν αλλάζει και καλά κάνει. “Valhalla” και “Mirror mirror” σε απόλυτο replay παραφροσύνης και αποθέωσης από το κοινό και πάλι και (θα το ξαναπώ, χωρίς ίχνος μομφής, απλά σαν παρουσίαση γεγονότος) σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα.
Πρέπει να ήταν το πιο ΑΠΟΘΕΩΤΙΚΟ live BLIND GUARDIAN στην Ελλάδα. ΊΣΩΣ το συγκρίνω με εκείνο το επικό βράδυ στο Silo στον Πειραιά, αλλά θα είναι άδικη η σύγκριση καθώς όντας πολύ νεότεροι και πιο άγουροι τότε, ίσως κάπου το κριτήριο είναι πιο εσφαλμένο. Είναι δεν είναι όμως, ζήσαμε δύο νύχτες τρομακτικές. Και το «χειρότερο» είναι ότι πολλοί από εμάς είμαστε τόσο «βλαμμένοι» που θα είμαστε εκεί και την Τετάρτη! Και πραγματικά απορώ τι αλλαγές θα κάνουν εκεί. Ψιτ… παίδες… “Lost in the twilight hall”, “Mordred’s song”, “Bright eyes”, “Journey through the dark”, “Bard’s song the hobbit”… έτσι αν θέλετε καμία πρόταση. Να ‘στε καλά!
Θα ξαναπώ ότι δεν περίμενα τέτοιο πλήθος κόσμου στους BG. Ναι, έχουν κάνει αρκετά διπλά live στην Αθήνα. Ναι έχουν κάνει και sold out. Αλλά άλλο στα 1200 άτομα πχ, άλλο στα 2000 και βάλε εις διπλούν. Και να μπαίνει και τρίτη μέρα! Θα πω κάτι που μπορεί κάποιους να ξενίσει, αλλά είναι μία αλήθεια αν το σκεφτείτε καλύτερα. Πέρυσι, οι GUARDIAN έπαιξαν στο Release μαζί με SABATON. Αυτό τους έφερε σε επαφή με ένα νεότερο ηλικιακά κοινό, που ίσως δεν είχε ασχοληθεί είτε τόσο μαζί τους, είτε απλά δεν είχε προλάβει ή οτιδήποτε άλλο να το κάνει. Και αυτό μην το υποτιμάτε. Άλλωστε τι πιο υπέροχο από το να βλέπεις «νέο αίμα» στις συναυλίες μας, ειδικά σε παλαιότερες μπάντες και όχι τόσο «της εποχής» ας πούμε. Δεν με νοιάζει πως έκατσε και άκουσαν τη Χ ή την Ψ μπάντα. Με νοιάζει που ήρθαν και αναζωογονούν τη φάση μας. Όπως κάναμε εμείς στα 90s, άλλοι στα 00s και λοιπά και λοιπά. Και με χαροποιεί που μία μπάντα σαν τους BLIND GUARDIAN, ξέρετε, από εκείνες που πολλοί «ψαγμένοι» (γιατί εμείς που ακούμε ΚΑΙ αυτά μάλλον δεν σκαμπάζουμε από μουσική) την κράζουν και λένε τις ιστορίες για αγρίους τους, δείχνει ότι όχι ακόμα είναι εδώ, αλλά είναι ακόμα πιο «δυνατή» από ποτέ. Αλλά κλασικά, 5000 άνθρωποι (και παραπάνω λογικά) θα είναι κουφοί και δεν ξέρουν. Ρε απολαύστε ο καθένας ότι θέλετε και μην κράζετε χωρίς λόγο και ελιτίστικα το τι ακούει ο καθένας. Υπάρχουν υπέροχα πράγματα για όλους και ευτυχώς η μουσική που αγαπάμε έχει άπειρες μπαντάρες και σπουδαία υποείδη. Όπως περνάει ο καθένας καλά. Άλλωστε δεν σε βάζουν να φας ρίγανη πάνω στις τηγανητές πατάτες με το ζόρι (δολοφόνοι του φαγητού!). Και τα live GUARDIAN, ασχέτως τι δίσκους έχουν βγάλει, είναι ΠΑΝΤΑ μία απόλαυση. Αυτήν τη φορά ήταν στο κορυφαίο της επίπεδο.
Τα λέμε την Τετάρτη!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
