BLIND GUARDIAN vs ICED EARTH

Αν νομίζατε ότι τα προηγούμενα διλήμματα ήταν δύσκολα, μάλλον δεν είχατε δει να έρχεται τούτο εδώ. Δύο από τα ΠΛΕΟΝ αγαπημένα σχήματα των Ελλήνων διαχρονικά, δύο κολλητοί φίλοι που έχουν δημιουργήσει και συγκρότημα οι δυο τους, δύο από τα σχήματα που μεγαλούργησαν στα 90’s και δημιούργησαν τη δική τους σχολή. BLIND GUARDIAN vs ICED EARTH είναι το δίλημμά μας. Hansi Kursch vs Jon Schaffer. Σκέφτεστε κάτι καλύτερο για το εβδομαδιαίο μας δίλημμα; Διαβάστε τη γνώμη της συντακτικής μας ομάδας και ψηφίστε ποιο από τα δύο σχήματα προτιμάτε!

BLIND GUARDIAN ο Σάκης Φράγκος
Αν με ρωτούσαν πριν από πέντε χρόνια, θα έβρισκα έναν τρόπο να ξεγλιστρήσω από το δίλημμα αυτό. Οι καλοί δίσκοι των BLIND GUARDIAN, μου αρέσουν ίσως ελάχιστα περισσότερο από τους καλούς δίσκους των ICED EARTH πάντως, είναι η αλήθεια. Τους ICED EARTH τους έπιασα από πιο νωρίς, είναι η αλήθεια, από το απόλυτο ξεκίνημά τους ψάχνοντας να βρω τον δίσκο τους αφότου είδα video clip τους στο Headbanger’s Ball και ξημεροβραδιαζόμουν στα δισκοπωλεία μέχρι να έρθει. Τους GUARDIAN, τους άκουσα πρώτη φορά στο “Follow the blind”, αλλά δεν μου είχε κάτσει ο τρόπος που διαφημιζόταν ο δίσκος, με τη συμμετοχή του Kai Hansen, και προσπέρασα, μέχρι που με το “Tales…”, με έκαναν οπαδό τους. Χρυσά σερί με τρομερούς δίσκους, δεκάδες συνεντεύξεις και με τα δύο γκρουπ, πολλές ώρες παρέα σε διάφορες χαλαρές φάσεις, διαπροσωπική επικοινωνία ετών, συνεργασία σε συναυλίες, αξέχαστες στιγμές… ΟΜΩΣ, όταν μιλάμε για BLIND GUARDIAN, μιλάμε για ένα σχήμα που τίμησε το ελληνικό Rock Hard όπως ποτέ, κανείς στο παρελθόν, όταν ήρθαν αποκλειστικά για εμάς και τους αναγνώστες μας κι έπαιξαν ένα μυστικό, ακουστικό show, για περιορισμένο αριθμό ανθρώπων, ύστερα από σχεδόν δύο δεκαετίες που είχαν να κάνουν κάτι παρόμοιο, ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ, το 2015. Εσείς αν ήσασταν στη θέση μου θα επιλέγατε κάτι διαφορετικό; Plus, το γεγονός ότι παρότι και ο Schaffer είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τύπος, νομίζω ότι ο Hansi είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά στην μουσική βιομηχανία, πάντα εκεί για τους φίλους του. Και χαίρομαι που με βλέπει ακόμα έτσι, παρά το γεγονός ότι –για παράδειγμα- κάποιοι δίσκοι του δεν έχουν πάρει τις καλύτερες κριτικές από εμάς. Να μία νοοτροπία που ΔΕΝ υπάρχει στα εγχώρια σχήματα, όσο μεγάλα και να είναι, με λίγες εξαιρέσεις.
Σάκης Φράγκος

BLIND GUARDIAN ο Δημήτρης Τσέλλος
Είναι γνωστό και σε κάτι βράχια στην Γη του Πυρρός, πως αγαπώ πολύ περισσότερο το αμερικάνικο power metal από το ευρωπαϊκό. Τι πιο λογικό, από το να ψήφιζα ICED EARTH, έτσι δεν είναι; Σε τούτο το ερώτημα όμως θα κάνω εξαίρεση, καθώς η ζυγαριά δεν γέρνει προς Florida μεριά, αλλά προς Krefeld. Ναι, οι ICED EARTH κυκλοφόρησαν δύο από τα πιο λαμπρά διαμάντια στον ευρύτερο US metal χώρο (“Night of the Stormrider” και “Burnt offerings”), ένα «πυρωμένο» ντεμπούτο και δύο πολύ καλούς δίσκους με σχετική εμπορική επιτυχία, τους οποίους ακόμη εξαργυρώνουν (“Dark Saga” και “Something wicked this way comes”), αλλά μετά το απλά καλό “Horror show” δεν μου λένε απολύτως τίποτα… Η βουτιά ήταν κάθετη. Τώρα θα ρωτήσεις εύλογα: «Γιατί ρε συ Δημήτρη, σου λένε σήμερα οι BLIND GUARDIAN;». Η απάντηση είναι πως όχι, από το “A night at the opera” και μετά, ούτε οι Γερμανοί μου λένε κάτι. Για τα πανηγύρια είναι. Αλλά πριν από αυτό, πριν δηλαδή το 2002, είχαν καλύτερους δίσκους στο σύνολο. Ο ακατέργαστος HELLOWEEN ήχος των δύο πρώτων άλμπουμ, οι οποίοι μέσα στην ανωριμότητά τους κυμαίνονταν σε καλό επίπεδο, έδωσε την θέση του σε μια ολοένα αυξανόμενη ποικιλότητα, λαμπρότητα και «πολυτέλεια», στοιχεία που με την δική τους σειρά έδωσαν αριστουργήματα. Επίσης οι Φρουροί είχαν καλύτερο τραγουδιστή και στιχουργό (Hansi>Barlow, sorry not sorry), είχαν μοναδικές, θεϊκές κιθάρες, ήταν αυτοί που μπορεί από τέσσερεις να έγιναν στο studio πέντε ή/και έξι, αλλά στην ουσία στις ζωντανές τους εμφανίσεις ήταν 1.006, 2.006, 5.006 κ.ο.κ, κάνοντας τους οπαδούς τους, ενεργά μέλη τους. Για οκτώ χρόνια λοιπόν και για τέσσερεις δίσκους, οι BLIND GUARDIAN ήταν ίσως η καλύτερη κεντροευρωπαϊκή power metal μπάντα, και για αυτό είμαι περίπου σίγουρος. Οι ICED EARTH πάλι, ποτέ δεν έγιναν έστω και για έναν (1) δίσκο, η καλύτερη αντίστοιχη USPM. Οπότε, θα στηρίξω «καλτσοσάνδαλους». Και μάλιστα θα το κάνω και για έναν ακόμη λόγο: το 1996 κίνησα (σαν την γερακίνα) να πάω στην Δραπετσώνα για να τους δω και, κατά τύχη (οι «παλιοσειρές» γνωρίζουν), τότε ήταν που πρωταντίκρυσα τους SAXON. Παίζει λοιπόν αν μιλήσω ποτέ με τον Hansi, να του πω πως τον ευχαριστώ μόνο και μόνο για αυτό. Και κάπου εδώ με συγχωρείτε, πρέπει να αποχωρήσω. Πάω να ρίξω νερό στην μούρη του Φραγκίσκου, ο οποίος από αλλού το περίμενε ο καψερός, και από αλλού του ήρθε.

BLIND GUARDIAN ο Σάκης Νίκας
Ξέρω ότι πολλοί φίλοι και συνάδελφοι θα δυσκολευτούν με το εν λόγω δίλημμα. Για μένα δεν υπάρχει σύγκριση. Όσο και να γουστάρω τους ICED EARTH και να αναγνωρίζω το ειδικό βάρος και ρόλο τους στο…ελληνικό DNA, πάντα θα υπολείπονται -για τα δικά μου προσωπικά γούστα- σε σχέση με την αντίστοιχη προσφορά των BLIND GUARDIAN. Ναι, αναγνωρίζω ότι ο Schaffer έχει επιδείξει μία συνέπεια αλλά και μία αδιαμφισβήτητη ποιότητα στις σχετικά πρόσφατες κυκλοφορίες των ICED EARTH (κάτι που δεν έχουν καταφέρει ούτε κατά διάνοια οι GUARDIAN σε αυτά που εγώ ονομάζω “Τα Πέτρινα Χρόνια Με Τη Nuclear Blast”) αλλά όσο και αν κονταροχτυπήθηκαν στα 90ς, οι Γερμανοί Βάρδοι κυκλοφόρησαν σε εκείνη τη δεκαετία όχι μόνο τις καλύτερες δουλειές τους αλλά από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες στο power metal γενικότερα.
Η τετράδα κυκλοφοριών (Tales, Somewhere, Imaginations, Nightfall) είναι αξεπέραστη και παρουσιάζουν μία μπάντα σε διαρκή ανέλιξη αφού κάθε δίσκος είναι διαφορετικός και συνάμα αψεγάδιαστος για διαφορετικούς τελείως λόγους. Είναι η εποχή που οι GUARDIAN βρίσκουν τον ήχο τους μόνο και μόνο για να τον χάσουν ή αν προτιμάτε για να τον μεταλλάξουν σε ένα συμφωνικό μπαστάρδεμα στον 21ο αιώνα (με εξαίρεση το ίσως υποτιμημένο ή παράταιρο “A night at the opera”). To θέμα είναι ότι κατάφεραν μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια να ηχογραφήσουν αυτά που τόσο πετυχημένα οι φίλοι μας οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν σαν “career defining albums”. Έτσι είναι. Μέχρι σήμερα το 99.9% των οπαδών τους πηγαίνουν στις συναυλίες για να ακούσουν κομμάτια από αυτούς του δίσκους (+ το “Valhalla” ώστε να τραγουδάνε 3 λεπτά μετά το τέλος του τραγουδιού). Προσωπικά, δεν ξέρω τι κάνει και που βρίσκεται ο Kalle Trapp αλλά λείπει πολύ. Επίσης, κάποιος εκεί στη Nuclear Blast πρέπει να βρει το σθένος και να πει στους Hansi & Andre ότι αυτά που τους δίνουν για να βγάλουν στην αγορά από το 2006 και μετά είναι πολύ κατώτερα του ονόματος που κουβαλάνε. Αφήστε επιτέλους τις συμφωνικές αηδίες και επιστρέψτε στον ήχο σας. Ξαναβρείτε τι ρίζες σας. Ξέρω…είναι σα να ζητάω από τον Harris να γράψει ξανά τρίλεπτο κομμάτι. Ωστόσο, όσο ζω…ελπίζω!
Σάκης Νίκας

BLIND GUARDIAN ο Δημήτρης Μπούκης
Εντάξει, νομίζω ότι η κλεισούρα έχει βγάλει άσχημα γούστα στον αρχηγό. Γούστα βιτσιόζικα που κάνουν τους συντάκτες να παλεύουν με διλήμματα δύσκολα γι’ αυτούς και νομίζω, ότι το ευχαριστιέται πολύ! Το BLIND GUARDIAN vs ICED EARTH εμένα με σκίζει πάντως, για να μην το χαρακτηρίσω κάπως αλλιώς το τι μου κάνει. Όσο γραφικό και αν ακούγεται, είναι σαν να έχω δύο παιδιά και να πρέπει να επιλέξω το ένα. Και τα δύο συγκροτήματα είναι από τα αγαπημένα μου. Ξέρετε, από τα αγαπημένα των αγαπημένων. Είναι από τα συγκροτήματα που δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, δεν γίνεται ρε παιδί μου να επιλέξω έναν από τους δύο. Την στιγμή που παίρνω μία απόφαση, την μετανιώνω το επόμενο δευτερόλεπτο. Επειδή όμως έτσι είναι η φάση και πρέπει να πάρω μία απόφαση, αυτή είναι οι BLIND GUARDIAN. Ο λόγος είναι ένας. Αν γινόταν ένα αφιέρωμα στο euro power, τα “Tales from the twilight hall”, “Somewhere far beyond”, “Imaginations from the other side” και “Nightfall in middle earth”, θα μπορούσαν με χαρακτηριστική άνεση να είναι μέσα. Και σαφώς όλες τους οι δουλειές από το “Battalions of fear” μέχρι το “Nightfall..” είναι έπος. Αλλά τα συγκεκριμένα τέσσερα, σε κάνουν να ξεχνάς και το διάστημα που έχουν να βγάλουν άλμπουμ, ανάλογα καλό με αυτά. Αγαπημένοι πραγματικά. Οι ICED EARTH από την άλλη από το ντεμπούτο μέχρι και το “Horror show” για εμένα είναι άψογοι σε όλα τους. ΟΚ, κάποιος προτιμάει περισσότερο το “Night of the stormrider”, άλλος το “Dark saga” και πάει λέγοντας. Μετά από χρόνια κατηφόρας, το “Dystopia” ήρθε για να τους επαναφέρει ψηλά στις συνειδήσεις όλων. Τι και αν υπάρχουν αυτοί που περιμένουν αυτή την μπάντα στη γωνία, μόνο και μόνο για να βγάλουν χολή προς ένα συγκρότημα που το μόνο που έκανε ήταν να κερδίσει μεγάλη αγάπη από τους οπαδούς, σε μία εποχή που όλοι οι μεταλοπατέρες έκραζαν τα πιτσιρίκια που τους άκουγαν. Οι ICED EARTH έχουν κερδίσει αυτή την αγάπη, τουλάχιστον στη χώρα μας, με την αξία τους και ας πάνε οι άλλοι να κουρεύονται. Τέλος πάντων. Μεγάλε Schaffer και θαυμαστά τα έργα σου αλλά η επιλογή μου έγινε. Δόξα και τιμή και στους δύο! Κλείνω εδώ για να μην αλλάξω γνώμη σε 1 λεπτό.

BLIND GUARDIAN ο Ντίνος Γανίτης
Σπαζοκεφαλιά. Αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται κατά νου σε αυτό το δίλλημα. Τα έβαλα κάτω, τα ζύγισα, κοίταξα τα χρόνια πίσω και ότι ακολούθησε την εφηβική μου ηλικία. Τάσσομαι υπέρ των BLIND GUARDIAN. Ειλικρινά, κολλάει το μυαλό μου και δεν μπορώ να γράψω κατεβατά από επιχειρήματα. Μου αρέσουν και οι δύο μπάντες, τις «άφησα» στον πάγο σχεδόν ταυτόχρονα, σταμάτησα να τους ακολουθώ μετά από την κοιλιά που έκαναν αμφότερες την δεκαετία του 2000. Θα πει κάποιος, ότι οι ICED EARTH έβγαλαν και δύο καλούς δίσκους. Μαγκιά τους θα πω εγώ, χωρίς να λέω ότι δεν μου αρέσουν. Αλλά, τους βάρδους από τη Γερμανία τους γνώρισα πρώτους, τους αγάπησα πρώτους, αγόρασα πρώτα τα cd τους και μετά πήγα στα παιδιά από την Αμερική. Φυσικά και θυμάμαι πως είχα νιώσει όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το “Colors” και το “The hunter”, φοβερά συναισθήματα. Αλλά δεν συγκρίνεται με αυτό που ένιωσα όταν ο αδερφός του κουμπάρου μου έβαλε στο cd player το “Tales from the twilight world” και ο Hansi με την παρέα του τραγούδησαν τον στίχο “The morning sun of dune there’s no tomorrow”…
Ντίνος Γανίτης

BLIND GUARDIAN ο Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα που λέει και ο Σάκης, όχι ο Φράγκος, ο άλλος ο λιγότερο γνωστός αλλά πιο επιτυχημένος. Δύο σχήματα που συνέδεσαν το όνομα τους με την απέχθειά μου σε αυτό που ονομάστηκε metal των 90s. Ας αρχίσουμε από τους ICED EARTH. Το παιδί του Jon Schaffer. Μια power metal  έκδοση των METALLICA, με τον νυν όργανο της τάξεως και τότε μακρυμάλλη τραγουδιστή αλλά ποτέ μπροστάρη Barlow να έχει κάποια καλά τραγούδια αλλά το τελικό αποτέλεσμα να μου θυμίζει το ότι η θεωρία περί επίπεδης γης μάλλον ισχύει, πραγματικά melancholy.
Το αντίπαλο δέος μια παρέα Γερμανών βάρδων που άφησαν το t(r)hash σταδιακά μαθαίνοντάς τα όργανα τους, ποια ακριβώς ρωτήστε τον Σαμοΐλη  πετυχαίνοντας μια όμορφη μίξη κλασικίζοντος metal με Γερμανική μπιραρία στο Octoberfest. Power metal για μπιραρία και στρουμφάκια με τις στιγμές του. Η ακουστική εμφάνιση τους για την ομάδα του Rock Hard με έκανε να κλάψω, σκεπτόμενος την αντίστοιχη του Matos αλλά και την αντίστοιχη των TESLA (όχι για το Rock Hard). Τίμιοι, κυνήγησαν το όνειρο τους, αλλά η έχθρα του Καβάκου δεν άφησε το όνειρο να γίνει πραγματικότητα μια συνεργασία με την ΚΟΑ. Έτσι αρκέστηκαν σε μια σειρά άλμπουμ  που θα έκαναν τον Φον Κάραγιαν να αλλάξει υπηκοότητα και τους SCORPIONS με ορχήστρα να ακούγονται ως σχήμα για το φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ. Αλλά εκτιμώ ότι έχουν σχέδια και είμαι από τους λίγους που πραγματικά άκουσα και ευχαριστήθηκα την τελευταία δουλειά τους. Αν κάτι αγαπώ στους BG είναι ότι ακολουθούνε το όνειρο και όπως και ο Johnson των THERION,  εξελίσσονται. Μπαίνουν σε ξένα χωράφια και τολμάνε να αγγίξουν βάθη που άλλα σχήματα δεν το κάνουν.
Συμπέρασμα, αν και προσωπικά εγώ θα προτιμήσω να ακούσω κάτι άλλο, μεταξύ των δύο θα ψηφίσω το πιο τίμιο σχήμα. Όχι τον μεροκαματιάρη Αμερικανό που λατρεύει τους AC/DC και αλλάζει τραγουδιστές σαν τα πουκάμισα, ενώ έχει ξεχάσει την έμπνευση στο παλιό του δερμάτινο. Θα προτιμήσω τους Γερμανούς βάρδους, γιατί αν είχα ένα άλμπουμ που θα μου είχαν δώσει δώρο θα ήθελα να ήταν το τελευταίο τους. Ενώ των ICED EARTH θα το έδινα στο Σειρηνάκη που είναι σωστός dj, να μαγέψει τα πλήθη. Πάω να ακούσω τις επανακυκλοφορίες των MANOWAR remixed να γεμίσω metal mania.

BLIND GUARDIAN ο Θοδωρής Κλώνης
Για μένα δεν υπάρχει δίλημμα, δεν υπάρχει προβληματισμός. Τολμώ να πω μάλιστα ότι η επιλογή αυτή είναι ακόμη πιο εύκολη από αυτή που μας είχε τεθεί την προηγούμενη εβδομάδα. Μερικές διευκρινήσεις όμως είναι απαραίτητες προτού πέσετε να με φάτε. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τον χαμό που γινόταν κάποτε με τους ICED EARTH.  Όσο και αν μου αρέσουν οι πρώτοι τους δίσκοι, ιδίως το “Burnt offerings”, δεν κατάφερα ποτέ να ταυτιστώ, να δεθώ μαζί τους. Μετά το “Something wicked… “ όμως, άρχισαν ολοφάνερα να στερούνται έμπνευσης, καθώς κατά τη γνώμη μου πάντα, οι δίσκοι που ακολούθησαν ήταν άνισοι, με κάποιες καλές στιγμές αλλά και πολλές αδιάφορες. Από την άλλη, οι BLIND GUARDIAN, με ένα ασύλληπτο σερί εκπληκτικών δίσκων μέχρι και το “Nightfall…” , έκαναν μια μικρή κάμψη στους δύο επόμενους δίσκους και επανήλθαν αργότερα με δουλειές που τιμούν το όνομα και την ιστορία τους. Αν και πάντα θα παρακολουθώ την δισκογραφική πορεία των ICED EARTH με ενδιαφέρον, εκτιμώ ότι την συνθετική σταθερότητα των BLIND GUARDIAN δεν θα την αποκτήσουν ποτέ, οπότε η ψήφος μου είναι προφανής.

BLIND GUARDIAN ο Θοδωρής Μηνιάτης 
BLIND GUARDIAN vs ICED EARTH. Ένα από τα δυσκολότερα διλλήματα που μπορεί να έχει ένας οπαδός, ειδικά αν είναι Ελληνικής καταγωγής αφού και τα δυο συγκροτήματα λατρεύονται σαν θεοί στην χώρα μας. Από τη μια οι ICED EARTH οι οποίοι μέχρι και το “Horror show” του 2001, ότι κυκλοφόρησαν τους καθιέρωσε σαν ένα από τα ωραιότερα heavy/Αμερικανικά power metal groups της γενιάς τους. Θυμάμαι σαν τώρα έναν συμμαθητή μου στο σχολείο που μου είχε δώσει το “Night of the stormrider” σε κασέτα  εταιρίας αναφέροντας μου: «Άκουσε τους, αξίζουν!», κάτι που αφενός έγινε και αφετέρου είχε απόλυτο δίκιο! Όταν κυκλοφόρησαν τα “Burnt offerings” και “The dark saga”, ειδικά το δεύτερο, κάθε συζήτηση εμπεριείχε αυτούς τους δυο δίσκους. Μέχρι τότε οι ICED EARTH νομίζω ότι κάθε μέρα που περνούσε ήταν και καλύτεροι, με τραγούδια που δεν ήξερες πιο να πρωτοακούσεις, γιγαντώνοντας όλο και περισσότερο το όνομα και την φήμη τους κυρίως στην χώρα μας. Η μεγάλη αγάπη του Ελληνικού κοινού αποτυπώθηκε περίτρανα στο live album “Alive in Athens” του 1999, βραδιές που όσοι τις έζησαν, θα τους μείνουν αξέχαστες και για το τι είδαν αλλά και το μέρος που απήλαυσαν το group, ένας συναυλιακός χώρος που κάποτε ήταν σημείο αναφοράς στην νυχτερινή Αθήνα. Από το “Glorious burden” το 2004 και μετά το σχήμα δεν κατάφερε να ποτέ να ξεπεράσει συνθετικά τα προηγούμενα χρόνια και έτσι ότι έχει δει μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας δεν είναι άσχημο αλλά ένα κλικ πιο κάτω ποιοτικά από ότι τους καθιέρωσε με το «καλπάζον» δεξί χέρι να μην έχει την ίδια έμπνευση.
Από την άλλη οι BLIND GUARDIAN για τον γράφοντα είναι ένα group που όπως και οι ICED EARTH «μεγάλωσα» μαζί τους, αφού από το 1990 και μετά, κάθε album τους αγοράζονταν άμεσα όταν υπήρχε στα ράφια των δισκοπωλείων. Τα δυο πρώτα, πριν τα ακούσω, μου είχε μεγάλη εντύπωση τότε ότι η εταιρία που τα κυκλοφόρησε είχε το ίδιο όνομα με την περίφημη συλλογή των MOTORHEAD, κάτι που σαφώς δεν με απέτρεψε από το να λείπουν από την συλλογή μου. Και αν και οι δυο αυτές δουλειές ήταν «άγουρες», τα “Tales from the twilight world”, “Somewhere far beyond” και “Imaginations from the other side” νομίζω ότι τους καθιέρωσαν σαν ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα και φυσικά καλύτερα Ευρωπαϊκά power metal groups. Σε διάστημα 5 χρόνων κατάφεραν να γράψουν 3 δίσκους που θα μείνουν για πάντα κλασικοί και αψεγάδιαστοι, εξυμνώντας τις λέξεις «λυρισμός» και «μελωδία» μέσω της μουσικής τους. 3 δίσκοι που νομίζω ότι δεν υπάρχει οπαδός που να αρέσκεται στο είδος που πρεσβεύουν, και να μην τους έχει στην συλλογή του. Γράφοντας το κείμενο, τα άκουγα ξανά και πέρα των αναμνήσεων που ήρθαν άμεσα, από δισκάδικα, βόλτες για βινύλια στο Μοναστηράκι, πολύωρες κουβέντες σε καφετέριες, τηλεοπτικές εκπομπές κλπ, για χιλιοστή φορά συνειδητοποίησα το ποιοτικό συνθετικό επίπεδο που έχουν όλα τα τραγούδια. Το “Nightfall in middle earth” ήταν άτυπα το «κλείσιμο» μιας χρυσής εποχής για το συγκρότημα, αφού ότι κυκλοφόρησε μετά δεν είχε την ίδια αίγλη του παρελθόντος. Εξαίροντας το μέτριο “A night at the opera” τα υπόλοιπα albums ήταν σαφώς καλά και αν μη τι άλλο δικαιολογούσαν στο έπακρο την φήμη της μπάντας από όλες τις απόψεις, αλλά ενώ τα παρελθοντικά ακούγονταν χωρίς να πατάς το stop, αυτά είχαν ωραία μεμονωμένα τραγούδια που σου έμεναν και όχι κάτι σε σύνολο κατά την γνώμη μου.
Παρόλα αυτά η ψήφος πάει στους BLIND GUARDIAN αφού βάσει των δίσκων τους, με το εν λόγω δίλημμα που μας τέθηκε, συνειδητοποίησα ότι «βάζοντας κάτω τα δυο συγκροτήματα», έχουν για μένα πιο πολλά τραγούδια που μου έκαναν «κλικ» άμεσα. Μετά από πολύωρες σκέψεις αφού και τα δυο groups είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα εφηβικά μου χρόνια, κατάλαβα ότι σε σύνολο τραγουδιών έχω ακούσει πιο πολλές φορές αυτά των BLIND GUARDIAN παρά των ICED EARTH χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμάται το ένα από τα δυο, οπότε για λίγες παραπάνω λεπτομέρειες (τραγούδια) «κόβουν» πρώτοι το νήμα.

BLIND GUARDIAN ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Τα βίτσια του Σακ συνεχίζονται, αλλά, να με συγχωρείτε, εδώ είναι άσος από ημίχρονο! Όταν μιλάμε για BLIND GUARDIAN, τα πάντα πάνε στην άκρη και μιλάει ο φανμποϊσμός και αυτός βάζει τον Hansi και την παρέα του στην κορυφή!
Σαφώς και μιλάμε για δύο λατρεμένες μπάντες του ελληνικού κοινού. Για δύο μπάντες που, επί της ουσίας, γιγαντώθηκαν ταυτόχρονα στη χώρα μας και σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν να πέφτουν, όχι τόσο στο θέμα οπαδών, όσο στο θέμα κυκλοφοριών. Μπάντες και οι δύο που έχουν «ορκισμένους» οπαδούς, αλλά και ανθρώπους που δεν αντέχουν να τις ακούσουν για κανένα λόγο (ότι ο γότθος αγαπημένος φίλος μου και συνάδελφος εδώ, Μακόης, δεν μπορεί να ακούσει τον Hansi, είναι αποτέλεσμα του αντίλαλου που έχουν οι σπηλιές όταν ακούει επί ώρες τα δικά του τα μαυροτσούκαλα). Mπάντες που η αγάπη που εισέπραξαν από εμάς, ανταποδώθηκε και αυτό, συνεχίζει να γίνεται. Αμφίδρομα πράγματα. Μη λέμε πάλι τις ιστορίες για το “Rock City” τότε, ούτε χρειάζεται πολλά πολλά. Είχαμε κάνει άλλωστε και ένα “Underrated gems” (http://www.rockhard.gr/underrated-gems/iced-earth-demons-blind-guardian-…) μαζί με τον Δημήτρη Τσέλλο γι’ αυτά τα δύο σχήματα.
Οι ICED EARTH είναι λίγο πιο παραγωγικοί, με 12 δίσκους, έναντι 10 των Βάρδων, αλλά ρε γαμώτο, όσο και τα τελευταία χρόνια οι δίσκοι των EARTH είναι καλύτεροι των αντίστοιχων των Γερμανών, όσο και αν και οι EARTH έχουν αυτό το σερί με πάρα πολύ καλά άλμπουμ (τα 6 πρώτα, που άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο, όλα ήταν πολύ καλά), είναι αυτή η τετράδα από το “Tales from the twilight world” μέχρι  και το “Nightfall in Middle-Earth”, που δίνει τη νίκη στους GUARDIAN. Συν ότι οι GUARDIAN έπαιζαν πάντα (ΟΚ, με εξαίρεση τα δύο πρώτα που ακόμα δεν είχαν βρει ακριβώς την ταυτότητά τους) κάτι το δικό τους παντελώς! Πιο «τσαμπουκαλεμένοι» τις περισσότερες φορές οι EARTH, αλλά οι GUARDIAN είναι η «μαγεία». Το ταξίδι στον κόσμο του φανταστικού, ο λυρισμός και αυτές οι πολυφωνίες. Είναι κάτι άλλο ρε παιδάκι μου. Και είναι ομάδα, ενώ οι EARTH είναι ο Schaffer και οι υπόλοιποι.
Ο καθένας με τα γούστα του εδώ, καθαρά! Αλλά εννοείται ψηφίζω BLIND GUARDIAN και ας μας έχουν πονέσει τα τελευταία χρόνια. Hansi άσε πάλι μαλλί, πιάσε πάλι μπάσο και πάμε να πάρουμε τη Mordor!

ICED EARTH ο Άγγελος Κατσούρας
One way αποκλειστικά εδώ πέρα, δεν υπάρχει another ούτε στη σκέψη, γελάω ειλικρινά με την οποιαδήποτε προσπάθεια να μπουν σαν έννοιες δίπλα δίπλα οι ICED EARTH και οι BLIND GUARDIAN. Γενικώς 90 στις 100 φορές γελάω όταν πάει να γίνει σύγκριση μπάντας από την Αμερική με μπάντα από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αλλά εδώ ειδικά αδυνατώ να κατανοήσω πως μπόρεσε να συντηρηθεί αυτή η άτυπη «κόντρα» μεταξύ των δύο συγκροτημάτων. Αρχικά ας ξεκαθαρίσω ότι θα αναφερθώ αποκλειστικά όσον αφορά την κόντρα στις 5 πρώτες κυκλοφορίες της κάθε μπάντας, άντε να το πάω χρονικά μέχρι το 1998 χαριστικά και για τους δύο. Από την μία λοιπόν τα καλά παιδιά της Γερμανίας κι από την άλλη τα κακά παιδιά της Αμερικής. Μπάντες αδερφικές, η φιλία των οποίων μάλιστα γέννησε και τρίτο συγκρότημα πολλά χρόνια μετά. Οι BLIND GUARDIAN παλιότεροι στο κουρμπέτι, πήραν τους ICED EARTH μαζί σε μια περιβόητη περιοδεία που και οι δύο σκότωναν και εκεί μπήκαν οι βάσεις της φιλίας που αναφερόμαστε. Ας μιλήσω πρώτα για τους  ηττημένους της υπόθεσης τους οποίους για να υπάρξει αποφυγή παρεξηγήσεων ΛΑΤΡΕΥΩ σε ότι έχουν κάνει ως το 1995. 5 άλμπουμ το ένα καλύτερο από το άλλο με απόλυτο αποκορύφωμα το “Imaginations from the other side”.
Όντας τυχερός να τους δω και σε εκείνη την περιοδεία, ήταν τόσο υπέροχοι που δεν θέλησα και δεν ξέρω αν θα θελήσω να τους ξαναδώ. Μαγικοί, σαν φανατικός παίχτης AD & D που ήμουν κιόλας, είχαν αυτό το Tolkien meets RPG συναίσθημα που με κρατούσε σφιχτά δεμένο κοντά τους. Οι προσδοκίες μου μετά το IFTOS ήταν τόσο τεράστιες που έχοντας ακούσει και τα “Mirror, mirror” και “The curse of Feanor” από το επόμενο άλμπουμ, με είχαν ψήσει για τα καλά. Η ταφόπλακα στη σχέση μου μαζί τους ήρθε με το περιβόητο “Nightfall in Middle-Earth”. Ξέρω ότι το αγαπάτε πολλοί εκεί έξω, ξέρω ότι για πολύ κόσμο αποτελεί το κορυφαίο άλμπουμ στη ζωή, αδιαφορώ. Το θεώρησα πάτο, χρέπι, σαπάκι, Καιάδα κι ότι άλλο φαντάζεστε όταν βγήκε. Αυτό το σκίσιμο της καρδιάς δεν τους το έχω συγχωρέσει μέχρι σήμερα και τους το κρατάω μανιάτικο, χωρίς να είμαι Ο σούπερ φανατικός αλλά και σε καμία περίπτωση μέσος οπαδός, λάτρευα. Εκεί για μένα τέλειωσαν όλα, βγάζω και λίγο ουγκανίλα σε φάση «Guardian μόνο με Hansi μπασίστα» και τέτοια γραφικά, δεν μπορώ να πω ψέματα, σέβομαι απίστευτα πολύ μέχρι σήμερα, αλλά θα σεβόμουν πολύ περισσότερο αν σταματούσαν να υπάρχουν εδώ και 25 χρόνια.
Από την άλλη οι ICED EARTH. Στην πρώτη ακρόαση το σοκ ήταν ανεπαίσθητο. Τους άκουγα και έκλαιγα από τη χαρά. Αυτός η πυρακτωμένη λάβα από ΡΙΦΦΑΡΕΣ με το Άγιο δεξί κωλόχερο του Jon Schaffer ήταν μουσική κομμένη και γραμμένη στα μέτρα μου. ΤΙΤΡΙ-ΤΙΤΙΡΙ-ΤΙΤΡΙΤΙΤΙΡΙ μου έδιναν και μου παίρνανε την ψυχή. Ριφφ πάνω στο ριφφ πάνω στο άλλο ριφφ, τριπλές και Άγιος ο Θεός. Mέ έντονες thrash αναφορές στα δύο πρώτα τους άλμπουμ και φυσικά ευθύτατη παραπομπή στην κορυφαία μπάντα όλων των εποχών. Η μεγάλη τους στιγμή έρχεται την ίδια χρονιά με τους BLIND GUARDIAN. To 1995 βγάζουν το “Burnt offerings”, ένα άλμπουμ που μπορεί κάλλιστα να καυχιέται ότι είναι ένα είδος μόνο του. Ένας απύθμενος σε βάθος θυμός για την παραλίγο διάλυση τους, μια ευθεία καταδίκη στην Century Media στο ομότιτλο κομμάτι, με τον δίσκο παραδόξως να αποτελεί βάση για να σωθεί τότε η εταιρεία από τη χρεωκοπία με τις πωλήσεις του (μαζί με το “Wildhoney” των TIAMAT, έκαναν την εταιρεία να ορθοποδήσει). Οι ICED EARTH είχαν ακόμα λάδι στο καντήλι τους, όσο κι αν δεν πιάσανε ξανά τη φρενήρη λογική των τριών πρώτων δίσκων, καθώς με τα “The dark saga”/”Something wicked this way comes” συνέχισαν να έχουν απίστευτη ποιότητα.
Κοινός παρανομαστής των δύο η απίστευτη λατρεία που τους είχαμε στην χώρα μας, γεμίζοντας τις συναυλίες τους από πολύ νωρίς, όπως και κοινή ήταν η απίστευτη πτώση τους στην πορεία. Πραγματικά από τα δεκάδες άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει στη συνέχεια, βρίσκω ένα ενδιαφέρον στους ICED EARTH στα “The glorious burden” και “Dystopia” και στους BLIND GUARDIAN στo “At the edge of time” και σπασμωδικά κομμάτια στα “A twist in the myth” και “Beyond the red mirror” (το τελευταίο βδέλυγμα ξεπέρασε ότι γεώμηλο πρόσφεραν οι ICED EARTH στα πολύ κάτω τους). Οι BLIND GUARDIAN έβγαζαν μια απίστευτη θετικότητα μέσα μου και με κάνανε πάντα χαρούμενο όταν τους άκουγα, θα τους το χρωστάω για πάντα και δεν ξεχνάω. Οι ICED EARTH όμως είναι το απώτερο άκρο του φανατισμού που έβγαλα στη ζωή μου. Έπαιξα ξύλο (όχι λεκτικό, κανονικό) για πάρτη τους, δυστυχώς χωρίς να το μετανιώνω μέχρι σήμερα και μάλιστα είχαμε μια φοβερή κόντρα στη Θεσσαλονίκη οι οπαδοί των δύο συγκροτημάτων, η οποία ξεκίνησε μια φορά όταν είχε βγει το “The dark saga” όπου αρκετοί μιλούσαν για αίσχος (;) και πέσανε οι πρώτες ψιλές, μέχρι να πέσουν οι χοντρές με την ατάκα «σιγά τη μπάντα που σας αρέσει, όλα τα κομμάτια είναι τίγκα στο ΤΙΤΙΡΙ».
Αν κάποιος διαβάσει το κείμενο από εκείνη την εποχή και κατοικεί ακόμα στην αγαπημένη συμπρωτεύουσα και δεν έχει αλλαξοπιστήσει, μπορεί να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Με τους ICED EARTH και όσα μας προκαλούσαν δεν έμπλεκες. Αν δεν έχεις αισθανθεί τα μάτια σου να κοκκινίζουν από την πώρωση, να πιάνεις κάτι στα χέρια σου και να νιώθεις ότι θα το λιώσεις, να περπατάς στο δρόμο και να νιώθεις ότι θα ανοίξει το έδαφος στο πέρασμα σου και γενικά να έχεις το συναίσθημα ότι τους ακούς και δαιμονίζεσαι και βγάζεις αφρούς, δεν μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ και σίγουρα με βρίσκεις γραφικό και του φαίνεσθαι. Όσα περιγράφω συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν. Η προδοσία που ένιωσα μέσα μου (ειδικά από τους ΙΕ, όχι τόσο από τους BG) είναι από τις μεγαλύτερες πίκρες, έχοντας μάλιστα περάσει τρομερό χρόνο μαζί τους (όπως και με τους BG, Άγια παιδιά) το αίσθημα γινόταν ακόμα χειρότερο. Ωστόσο αγαπητοί αναγνώστες, δεν υπάρχει καμία σύγκριση, μιλάμε για απόλυτη ηχητική υπεροχή υπέρ των ICED EARTH, μιλάμε για τη μόνη μπάντα που με έκανε να πιστέψω ότι θα γίνουν οι νέοι METALLICA και που έκανε τέτοιο απόλυτο 5/5 από αβίαστα ΔΕΚΑΡΙΑ στο παλμαρέ της και που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Μιλάμε για τη μπάντα που όταν ήρθε μαζί τους ο Jim Morris να κάνει την παραγωγή στο “Alive in Athens”, είπε το περιβόητο «έχω δει πολλά στη ζωή μου, αλλά αυτό που συμβαίνει με σας τους Έλληνες και τους ICED EARTH τα ξεπερνάει όλα, δεν έχω ξαναδεί τέτοια αγάπη και φανατισμό και δε θα το ξεχάσω ποτέ, θα λέω ιστορίες γι’ αυτό μέχρι να πεθάνω».
ICE DEVIL FOR LIFE!
Άγγελος Κατσούρας

BLIND GUARDIAN για τον Φίλιππο Φίλη
Δεν θα σας κουράσω πολύ σήμερα. Θα κάνω το τρία στα τρία σε ευκολία και πάλι, απαντώντας με περίσσια άνεση BLIND GUARDIAN. Οι ICED EARTH δεν μου άρεσαν ποτέ και μετρώ έναν μόνο δίσκο τους που πραγματικά γουστάρω και ακούω εξ ολοκλήρου, το “Burnt offerings”. Έχω κάνει πολλές απόπειρες να ακούσω όλη τη δισκογραφία των Αμερικάνων αλλά εις μάτην. Όταν ήμουν μικρότερος, δήλωνα οπαδός επειδή ακολουθούσα τη μόδα μιας και οι ICED EARTH ήταν, τουλάχιστον στα τέλη των 90s αρχές 00s, ίσως η πιο αγαπημένη μπάντα των Ελλήνων οπαδών, ειδικά με το “Alive in Athens”. Αρκετά γρήγορα όμως βρήκα πως με κουράζουν και δεν απευθύνονται τελικά στα γούστα μου (περί ορέξεως…). Δεν διαλέγω όμως BLIND GUARDIAN επειδή απλά δεν μου αρέσουν οι ICED EARTH. Τουναντίον. Οι Γερμανοί είναι σταθερή εμμονή και μπάντα που ακούω για πάνω από είκοσι χρόνια. Σημάδεψαν την εφηβεία μου και με εισήγαγαν στο Γερμανικό power/speed metal με τα πρώτα άλμπουμ τους που άκουγα επανειλημμένως στο παλιό μου Walkman. Μη μιλήσω επίσης και για τον Hansi Kursch που είναι μια κατηγορία από μόνος του και μοναδικός ερμηνευτής. Είναι και αυτές οι εκπληκτικές δίδυμες κιθάρες που αποτελούν trademark χαρακτηριστικό των BLIND GUARDIAN. Να πω και τέλος πως συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, ομολογουμένως περισσότερο από τους ICED EARTH, μιας και κυκλοφόρησαν, επιτέλους, τον ορχηστρικό τους δίσκο που, είτε σας αρέσει είτε όχι, αξίζει το σεβασμό και θαυμασμό μας γιατί δεν είναι και μικρό επίτευγμα, ειδικά για μια μπάντα που μετρά τριάντα-δύο χρόνια καριέρας.
Φίλιππος Φίλης

BLIND GUARDIAN η Χαρά Νέτη
Στο δίλημμα αυτής της εβδομάδας, δηλώνω ευθαρσώς πως δεν υπάρχει δίλημμα. Δεν τίθεται καν ζήτημα σύγκρισης ανάμεσα στους τιτάνες BLIND GUARDIAN, και στους πολύ σημαντικούς και ως έναν βαθμό σπουδαίους, ICED EARTH. Από όποια πλευρά και να το δει κανείς, η διαφορά είναι χαώδης. Απέναντι από τα έπη, “Tales from the Twilight world”, “Somewhere far beyond”, “Imaginations from the other side”, και “Nightfall in the middle earth” να βάλεις αντίστοιχα τι; Σίγουρα το “Dark Saga” είναι ένας τεράστιος δίσκος που ενδεχομένως να μπορεί να αναμετρηθεί με κάποιον από τους προαναφερθέντες, άντε να βάλουμε και το “Burnt offerings”  στα πολύ δυνατά όπλα των Αμερικανών, αλλά μετά τι; Ακόμα και πολύ καλές δουλειές τους, της τάξεως  των “Horror show” και “Night of the stormrider”,  είναι πολύ λίγες μπροστά στα διαμάντια που έχουν κυκλοφορήσει (σερί κιόλας) οι λατρεμένοι Γερμανοί. Να το πάμε από άποψη φωνητικών; Οι Barlow, Owens και Block, είναι πολύ καλοί τραγουδιστές, ο Hansi όμως είναι απλά Θεός. Να το εξετάσουμε από πλευράς συνέπειας σε δισκογραφικό επίπεδο; Πάλι η ζυγαριά γέρνει  υπέρ των GUARDIAN, μια και η μπάντα του Jon Schaffer, διήνυσε μια δεκαετία μεγάλης πτωτικής πορείας. Ακόμα και σε επίπεδο live εμφανίσεων,  η ατμόσφαιρα, η μαγεία, η ανταπόκριση του κόσμου για τους GUARDIAN δεν πιάνεται. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να συγκρίνω, γιατί πολύ απλά οι Γερμανοί δεν συγκρίνονται!

ICED EARTH ο Λευτέρης Τσουρέας
Για εμένα είναι πολύ εύκολο να επιλέξω, μιας και ποτέ δεν κατάφερα να μπω στο πνεύμα των BLIND GUARDIAΝ, όσο κι αν μου άρεσε το “Somewhere far beyond”. Και προτιμώ τους ICED EARTH μόνο και μόνο γιατί λατρεύω δύο albums τους, το “Night of the stormrider” και “Burnt offerings”. Αμφότερα σημάδεψαν την εφηβεία μου και με έκαναν να αγωνιώ για να τους δω live με τους NEVERMORE! Όμως το “Dark saga” με απογοήτευσε και τα επόμενα albums τους ακόμα περισσότερο! Και ήρθε το “Dystopia” να μου αναθερμάνει τη σχέση μου μαζί τους! Αλλά δυστυχώς η συνέχεια ήταν και πάλι κατώτερη των προσδοκιών μου! Όπως και να έχει και μόνο γι’ αυτούς τους δύο δίσκους οι ICED EARTH είχαν τον μαγικό τρόπο να δημιουργούν ατμόσφαιρα και ένταση που λίγα heavy metal σχήματα είχαν στα 90s. Τι κι αν στην Ελλάδα λατρεύουμε το “Dark saga”, θα ισχυριστώ ότι η φυγή του Randy Shawver μετά το δίσκο αυτό αποδυνάμωσε στο μέγιστο την χημεία που είχε με τον Schaffer. Οι lead κιθάρες του «έσπαγαν» τη μονοτονία των αντίστοιχων ρυθμικών και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό ειδικά στο “Night of the stormrider”. Αντίστοιχα για τους BLIND GUARDIAN δεν υπήρξε κάτι να με μαγέψει…
Λευτέρης Τσουρέας

BLIND GUARDIAN ο Γιάννης Σαββίδης
Krefeld (Νότια Βεστφαλία, Γερμανία) και Tampa (Florida, Η.Π.Α.). Εκ διαμέτρου αντίθετες γεωγραφικά, κι όμως οι BLIND GUARDIAN και ICED EARTH αντίστοιχα, ακολούθησαν θα έλεγε κανένας βίους παράλληλους. Ειδικά στη χώρα μας, γιγαντώθηκαν αμφότεροι περί το ‘95 – ‘98, και δεν είναι τυχαίο ότι κανένας τους, δεν έφτασε το μεγαλείο των τότε ημερών τους. Επίσης, αμφότεροι προσκύνησαν με τις κιθαριστικές riff-ο-επιθέσεις τους τον James Hetfield και τους METALLICA. Αμφότεροι, μέχρι τον τρίτο δίσκο τους, είχαν ατόφια Αμερικάνικη speed/thrash λύσσα στο power τους. Αμφότερων ο τέταρτος δίσκος ήταν ο δίσκος της μεγάλης εμπορικής αναγνώρισης, που τους απογείωσε σε στάτους που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι διατηρούν μέχρι τις μέρες μας. Αμφότερους, τους απασχόλησε η λογοτεχνία, το φως και το σκοτάδι, η πραγματικότητα και το παραμύθι. Αμφότεροι μέχρι το ‘98 έχουν γράψει ύμνους της εφηβείας μου, και θα μπορούσα, αρχισυντάκτου επιτρέποντος (δηλαδή ποτέ!), να το ανακηρύξω ισοπαλία. Όμως, δεν βρισκόμαστε, στο 1998 ή έστω 1999 και οι παράλληλοι βίοι σταμάτησαν το 1999 στους DEMONS & WIZARDS, με τον ομώνυμο τους δίσκο να ενώνει εις σάρκαν μια τους δύο οπαδούς.
Γιατί από εκεί και πέρα, τα τελευταία 20 χρόνια οι ICED EARTH, δυσκολεύονται να παραμείνουν ποιοτικά συνεπείς. 7 άλμπουμ σύνολο, εκ των οποίων, 2 εξαιρετικά (“The glorious burden”, “Dystopia”), ένα πολύ καλό (“Horror show”), 2 απλά καλά με αδυναμίες (“The crucible of man”, “Incorruptible”) και 2 στη καλύτερη μέτριους δίσκους στο πάτο της δισκογραφίας τους (“Framing Armaggeddon”, “Plagues of Babylon”). Στον αντίποδα οι GUARDIAN, κράτησαν ένα πολύ καλό επίπεδο συνθετικά, με το καλύτερο όλων τους να θεωρείται το “At the edge of time”, που είναι απλά μισό σκαλί πάνω από τα υπόλοιπα της 20ετίας για τους Γερμανούς. Εξαιρείται από τη σύγκριση, το περσινό ”Legacy of the dark lands” ως το ορχηστρικό πείραμα των κυρίων Olbrich/Kursch. Στην τελική, περισσότερες χαρές μου έδωσαν προσωπικά οι BLIND GUARDIAN, σε σχέση με τους ICED EARTH που γίνονταν έρμαια των κατά πλειοψηφία κακών επιλογών του Jon Schaffer, που τους στοιχίζουν τη σταθερότητα που δικαίως απολαμβάνουν οι πρώτοι.
Εν κατακλείδι, αμφότεροι ανήκουν περήφανα στο top 5 του power metal όπως το έχω εγώ στο κεφάλι μου (δίπλα σε HELLOWEEN, ANGRA, STRATOVARIUS). Αλλά οι BLIND GUARDIAN, στρογγυλοκάθονται στη κορυφή του, ακούνητοι και αγέρωχοι. “I had a part in everything. Twice I destroyed the light and twice I failed. I left ruin behind me when I returned. But I also carried ruin with me. She, the mistress of her own lust…”

BLIND GUARDIAN ο Γιώργος Βογιατζής
Δεν υφίσταται δίλημμα όταν τίθεται σύγκριση ανάμεσα στην αγαπημένη μου μπάντα και οποιαδήποτε άλλη. Έτσι με το χέρι στην καρδιά θα διαλέξω τους BLIND GUARDIAN! Ακόμα βέβαια και αν δεν υπήρχε αυτή η «προκατάληψη» από μέρους μου, η απάντηση θα ήταν προφανής.
Από τη στιγμή που οι BLIND GUARDIAN σταμάτησαν να προσπαθούν να είναι κλώνοι τον HELLOWEEN (της εποχής του “Walls of Jericho”) κυκλοφόρησαν μια σειρά από μνημειώδεις δίσκους: “Tales from the twilight world”, “Somewhere far beyond”, “Imaginations from the other side” και “Nightfall in Middle-Earth”. Οι δίσκοι αυτοί, οι οποίοι αποτελούν ίσως την τέλεια μουσική έκφραση της φανταστικής λογοτεχνίας, επανακαθόρισαν την ευρωπαϊκή σκηνή του power metal και αποτέλεσαν έμπνευση για παρά πολλές μπάντες. Η μετέπειτα πορεία τους μπορεί να μην ήταν στα ίδια πρότυπα (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις), αλλά κάθε live εμφάνισή τους αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα φανταστικό «πανηγύρι» για τους οπαδούς τους! Δεν γίνεται να μη περάσεις καλά σε live των BLIND GUARDIAN!
Όσον αφορά τους ICED EARTH, οι τελευταίοι απέκτησαν μεγάλο hype στη χώρα μας μετά την κυκλοφορία του “Alive in Athens”. Και όχι αδικαιολόγητα. Όμως θεωρώ ότι δεν έχουν την ποιότητα των συνθέσεων των GUARDIAN και σίγουρα το διαχρονικό θέμα που είχαν με τις αλλαγές τραγουδιστών, σίγουρα επηρέασε την καριέρα τους.
Έτσι λοιπόν στο δίλημμα Demon or Wizard η απάντηση είναι εμφατικά Wizard!

BLIND GUARDIAN ο Γιώργος “Traveler in time” Κουκουλάκης
‘Ηρθε η σειρά να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο συγκροτήματα που έχουν αγαπηθεί εις βάθος από το εγχώριο κοινό, ενώ και στο εξωτερικό χαίρουν καταξίωσης και μιας σχετικής επιτυχίας. Ακόμα χειρότερα, οι ηγέτες των δύο έχουν συνεργαστεί μουσικά, κάνοντας τους DEMONS & WIZARDS. Οι ICED EARTH λοιπόν, με είχαν εντυπωσιάσει με το “Burnt offerings”, αλλά ήταν την επόμενη χρονιά, με το “The dark saga” που με κέρδισαν. Όσο ευχαριστήθηκα το παρελθόν τους (“Night of the stormrider” και “Iced earth”) τόσο άρχισαν να παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης με αποκορύφωμα την “Something wicked saga”. Ευτυχώς υπήρξε και το “Dystopia” αλλιώς θα τους θεωρούσα τελιωμένους, αν και για να είμαι σωστός, αυτό κυκλοφόρησε σχεδόν 10 χρόνια πριν, ενώ το “Plagues of Babylon” δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Ακούγεται εύκολο λοιπόν, ότι θα με κερδίσουν οι BLIND GUARDIAN. Άλλωστε και σε ποσότητα κυκλοφοριών, αλλά και σε ποιότητα αυτών, οι Γερμανοί με έχουν συντροφεύσει πολύ περισσότερο. Η εξέλιξή τους από το “Battalions of fear” με κάθε τους δισκογραφικό βήμα, ήταν εντυπωσιακή. Μπορεί να έχουν και πιο μέτρια άλμπουμ, αλλά οι BLIND GUARDIAN με έχουν ικανοποιήσει σε όλα τους τα άλμπουμ, όσο κι αν δεν ακουμπούν το αριστούργημα “Imaginations from the other side” του 1995, το οποίο είναι άρτιο, επικό, πρωτοποριακό, ογκώδες και πάνω απ’ όλα έχει απίστευτα τραγούδια. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που λάτρεψα μικρός και ακόμα με γεμίζει ενθουσιασμό, είτε ακούω το “Welcome to dying”, είτε το “Mirror, mirror” ακόμη και το “At the edge of time”. Άρα η ζυγαριά εύκολα γέρνει προς αυτούς.

Το αποτέλεσμα; Ανέλπιστα συντριπτικό υπέρ των BLIND GUARDIAN για την συντακτική μας ομάδα σε συνολικό σκορ 14-2!!!
Εσείς ποια μπάντα ψηφίζετε στο δίλημμά μας;