Ο πρώην κιθαρίστας των MEGADETH, Marty Friedman εμφανίστηκε στις 21 Ιανουαρίου στο επεισόδιο της εκπομπής “Trunk Nation With Eddie Trunk” στο SiriusXM και ρωτήθηκε γιατί αποφάσισε επιτέλους να μιλήσει ανοιχτά για την εποχή του με το συγκρότημα — μετά από δύο δεκαετίες που είχε επικεντρωθεί κυρίως στη σόλο καριέρα του — γράφοντας την αυτοβιογραφία του “Dreaming Japanese”. Όπως δήλωσε λοιπόν:

«Είναι σίγουρα αλήθεια ότι ακόμα και όταν ξεκίνησα να περιοδεύω ως σόλο μουσικός, πριν αρκετό καιρό, είχα φροντίσει να υπάρχει σε κάθε συμβόλαιο ένας πολύ σημαντικός όρος: η λέξη “MEGADETH” ή “πρώην-MEGADETH” να μην εμφανίζεται πουθενά. Αλλιώς η εμφάνιση ακυρώνεται και υπάρχει πρόστιμο. Αυτό το πήρα πάρα πολύ σοβαρά τότε και το παίρνω ακόμα και σήμερα. Είναι μέσα σε κάθε συμβόλαιο που υπογράφω με τη σόλο μπάντα μου.

Δεν ήταν δύσκολο να γράψω αυτά που αφορούν τους MEGADETH, γιατί παρόλο που δεν έχω μιλήσει γι’ αυτό εδώ και χρόνια, θυμάμαι με μεγάλη σαφήνεια ό,τι συνέβη στη ζωή μου. Όπως βλέπετε στο βιβλίο, σταμάτησα τα ναρκωτικά όταν ήμουν 17 χρονών — ούτε ποτό, ούτε ναρκωτικά — οπότε όλα όσα έγιναν είναι πολύ καθαρά στο μυαλό μου. Δεν υπάρχει κάποια θολή περίοδος· όλα είναι ξεκάθαρα. Και νομίζω ότι αυτό που το έκανε ακόμα πιο εύκολο ήταν το γεγονός ότι έγραψα τα πάντα αφότου παίξαμε με τους MEGADETH στο Budokan το 2023. Φυσικά, είχα ήδη έτοιμο ένα προσχέδιο και το χειρόγραφο του βιβλίου, αλλά η εμφάνιση στο Budokan με τους MEGADETH και η συνάντηση με τον [ηγέτη των MEGADETH] Dave [Mustaine] εκεί ήταν ένα τεράστιο βάρος που έφυγε από πάνω μας. Ήταν σαν ένα γράμμα αγάπης μεταξύ μας, μια γιορτή της ιστορίας που μοιραστήκαμε και ένα τεράστιο ευχαριστώ στους οπαδούς που δεν είχαν την ευκαιρία να το δουν όταν πρωτοανακοινώθηκε και εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια. Ήταν πολύ θεραπευτικό να κάνουμε αυτή την εμφάνιση. Ήταν σαν να πετάς ένα τεράστιο βάρος από πάνω σου.

Οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη σημασία σε ορισμένα πράγματα — ήταν μόνο μία εμφάνιση, αλλά, όπως ξέρετε, και όπως γνωρίζουν πολλοί που με ξέρουν, το Budokan είναι πολύ, πολύ σημαντικό… Είναι ένα ορόσημο στη ζωή μου, τόσο ως μουσικόφιλος όσο και ως μουσικός, και κάθε φορά που παίζω εκεί, πριν από τους MEGADETH ή και μετά, είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι από εκείνα τα παιδικά όνειρα, σαν να λες: “Θέλω να παίξω στο Budokan. Είναι το όνειρό μου”. Οπότε, όταν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν, είναι τεράστια, ακόμα και μεγαλύτερα από άλλα που θα έπρεπε να φαίνονται πιο μεγάλα. Αλλά τέλος πάντων, έχοντας αυτό πίσω μας, μπόρεσα να είμαι πραγματικά ειλικρινής και να μην κρύψω τίποτα. Ξεσκέπασα τα πάντα: όλα τα πράγματα που έκανα και δεν ήταν σωστά, καθώς και όλα τα πράγματα που έκαναν οι άλλοι και δεν ήταν σωστά. Επίσης, μίλησα για όλα τα ωραία πράγματα που έκαναν όλοι, που, ευτυχώς, είναι πολύ περισσότερα από τα άσχημα. Εννοώ, δεν μένεις σε μια μπάντα για 10 χρόνια αν τα πράγματα δεν είναι καλά».

Ο Friedman πρόσθεσε:

«Για να το πω ευθέως: [το να είμαι στους MEGADETH] ήταν μια υπέροχη, υπέροχη εμπειρία, αλλά σε κάθε εμπειρία, ειδικά στους MEGADETH, είσαι μέσα σε μια φούσκα και βλέπεις τα μέλη της μπάντας με έναν πιο οικείο τρόπο απ’ ό,τι βλέπεις την ίδια σου την οικογένεια. Δεν είσαι με την οικογένειά σου 24 ώρες την ημέρα, 11 μήνες τον χρόνο, σε μπάνια, καμαρίνια, ξενοδοχεία, συναυλίες και παντού, οπότε είναι μια πολύ βαθιά σχέση, οπότε θα συμβούν πράγματα, θα υπάρξει δράμα. Και ήταν διασκεδαστικό να σκέφτομαι τι θα έβρισκαν οι οπαδοί ενδιαφέρον και να το βάζω στο βιβλίο. Υπάρχουν πολλές μικροπρεπείς ανοησίες εκεί μέσα. Και βρήκα πολύ διασκεδαστικό να τα γράφω, γιατί δεν είναι τα πιο σημαντικά πράγματα, αλλά νομίζω ότι ανθρωποποιούν τους πάντες — μικροπράγματα που τσακωνόμασταν και που μεγεθύνονταν σε μεγάλους καβγάδες ή και όχι, πράγματα που πήγαν καλά και πράγματα που δεν πήγαν καλά. Είναι όλα ισορροπημένα…»

Ο μουσικός επίσης έκανε λόγο για τις εξουθενωτικές κρίσεις πανικού που βίωνε ενώ αυτός και οι υπόλοιποι MEGADETH περιόδευαν για την προώθηση του άλμπουμ τους το 1999, “Risk”, οι οποίες τον οδήγησαν στο νοσοκομείο και εξαιτίας των οποίων φορτώθηκε με πολλά αντικαταθλιπτικά και άλλα φάρμακα.

Ναι, [οι κρίσεις πανικού] με ταλαιπώρησαν για έναν ολόκληρο χρόνο», είπε ο Marty. «Και αυτό συνέβη αφού είχα ανακοινώσει στο συγκρότημα ότι θα αποχωρούσα. Δεν είχε ανακοινωθεί δημόσια ούτε τίποτα, αλλά το είχα πει στα μέλη της μπάντας. Σκόπευα να ολοκληρώσω την περιοδεία που ήμασταν τότε και μετά, όταν η περιοδεία θα έκανε ένα διάλειμμα, θα έφευγα και εκείνοι θα έβρισκαν κάποιον άλλον. Όλες οι λεπτομέρειες βρίσκονται στο βιβλίο, αλλά για να το συνοψίσω, είχα αυτό – δεν ήξερα τότε ότι ήταν κρίση πανικού, αλλά ήταν ένα τέρας.

«Ποτέ δεν είχα αντιμετωπίσει κανένα θέμα ψυχικής υγείας, ψυχολογικής φύσης ή σωματικής υγείας», αποκάλυψε ο Marty. «Ξαφνικά βρέθηκα στα επείγοντα, εντελώς σε κατάσταση πανικού. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ούρλιαζα. Φώναζα. Ήρθε από το πουθενά, φίλε. Ήρθε από το πουθενά. Δεν είχα καμία ιδέα τι ήταν. Και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να συνεχίσω την περιοδεία σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορούσα να περπατήσω χωρίς δύο άτομα να με κουβαλούν. Κόβω πολλές λεπτομέρειες γιατί είναι αδύνατο να το συντομεύσω. Αλλά έπαιρνα τόσα πολλά αντικαταθλιπτικά, μυοχαλαρωτικά και διάφορα φάρμακα μόνο και μόνο για να μην τρελαθώ εντελώς. Και τότε ανακάλυψα ότι αν έτρωγα αυτά τα σάντουιτς με ψητό κοτόπουλο, με βοηθούσαν κάπως. Και το μόνο άλλο που βοηθούσε ήταν να μένω για ώρες σε μια ζεστή μπανιέρα. Έτσι αυτό που έκανα – ήταν κάτι φρικτό. Και νιώθω άσχημα όταν το σκέφτομαι, γιατί έβαλα το προσωπικό, τη μπάντα και όλους γύρω μου σε μια τόσο φρικτή κατάσταση. Αλλά δεν θα έκανα τίποτα αν δεν ήμουν όλη μέρα μέσα σε μια γαμ**ένη μπανιέρα και αν δεν με μετακινούσαν σαν μια γαμ**ένη ντίβα. Και οι άνθρωποι με έπαιρναν να φάω, και ξεσπούσα στους σερβιτόρους και τέτοια. Και είναι τόσο ασυνήθιστο για μένα. Ήμουν ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Το έγραψα αυτό στο βιβλίο. Θυμάμαι ότι ήμουν σε ένα ιαπωνικό εστιατόριο. Και έπαιζε μουσική του [Carlos] Santana στο υπόβαθρο. Και άρχισα να ουρλιάζω. Ήταν ένα σούσι εστιατόριο. Σκέφτηκα, “Εντάξει, πιθανώς να υπάρχει πρωτεΐνη εδώ. Καλό. Μπορώ να φάω αυτό.” Μόλις άκουσα λίγη από τη μουσική του Santana στο υπόβαθρο, λέω: “Τι στο διάολο είναι αυτό; Αυτό είναι ιαπωνικό εστιατόριο. Γιατί παίζουν μεξικανική μουσική εδώ; Τι στο διάολο είναι αυτό;” Και το φώναζα αυτό με όλη μου τη δύναμη, χτυπώντας το τραπέζι. Το wasabi και το τζίντζερ πετούσαν παντού. Ήμουν τόσο απαίσιος άνθρωπος προς όλους γύρω μου. Και ήταν τόσο έξω από τον χαρακτήρα μου, αλλά εκείνη τη στιγμή, έτσι ήταν, φίλε. Δηλαδή, έτσι ήταν.»

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα ο κιθαρίστας αναφέρεται λεπτομερώς στο βιβλίο με την αυτοβιογραφία του, το οποίο κυκλοφόρησε στις 3 Δεκεμβρίου 2024 μέσω της Permuted Press.