Ο κυβερνήτης της Τζακάρτα, Joko Widodo, ήταν κι αυτός ένας από τους θεατές της εμφάνισης της μπάντας στην πόλη, στις 25 Αυγούστου, 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “…And justice for all” και 20 χρόνια μετά την πρώτη, επεισοδιακή εμφάνιση της μπάντας στην πόλη.
“Είμαι χαρούμενος και ικανοποιημένος με τη συναυλία. Κανείς δεν έχασε τον έλεγχο. Τους δείξαμε ότι οι πολίτες της Τζακάρτα είναι όλοι αξιοπρεπείς. Μπορούσαμε να ροκάρουμε τη νύχτα με εύρυθμο τρόπο” δήλωσε ο κυβερνήτης για τη συμπεριφορά των 60000 συμπολιτών του. Στο live υπήρχαν περισσότεροι από 2000 σεκιουριτάδες.
Η πρώτη εμφάνιση της μπάντας στην Τζακάρτα, το 1993, για την προώθηση του “Black album”, είχε καταλήξει σε επανάσταση, με οπαδούς (πολλοί από τους οποίους προσπαθούσαν να μπούν τζάμπα) να καίνε αυτοκίνητα και να καταστρέφουν δημόσια περιουσία, ενώ υπήρχαν και πάρα πολλοί τραυματισμοί από τις συγκρούσεις με την αστυνομία.
Το Μάιο, ο Widodo αναγκάστηκε να επιστρέψει στην κυβέρνηση το υπογεγραμμένο μπάσο που είχε από τους METALLICA και του το είχε δώσει ο Robert Trujillo. Ο λόγος; Οι αρχές δεν είχαν αποφασίσει αν το όργανο ήταν δώρο ή παραβίαση ηθικών κανόνων και σύμφωνα με το νόμο της χώρας τα δώρα προς τους επισήμους του κράτους επιστρέφονται στο κράτος μέσα σε 30 μέρες.
Δεύτερος δίσκος με την ίδια σύνθεση. Υποθέτω δεν ήθελες να αλλάξεις μία ομάδα που νικάει…
Ανησυχήσατε καθόλου μήπως αντιδράσουν αρνητικά κάποιοι παραδοσιακοί οπαδοί των 
Η συμμετοχή του ήταν μέρος του σχεδίου σας ή συνέβη στην πορεία;
Αυτό που με εντυπωσιάζει, 
Σκοπεύετε να περιοδεύσετε αυτή τη φορά;
Για το τέλος, έχεις κάνει πολλές 
Μετά το “
Οι Σκωτσέζοι 
Έχοντας χάσει τους DR. LIVINGDEAD που έβγαιναν στις 10:30 το πρωί και προλαβαίνοντας οριακά τους crossoverthrashers SSS, σειρά είχε μία από τις αγαπημένες μου νέες μπάντες, οι Αμερικάνοι VEKTOR στην παρθενική τους συναυλία στη Γηραιά Ήπειρο, για μία αποκλειστική εμφάνιση στο Hellfest. Η τεράστια σκηνή της MainStage02 μου φαινόταν χαώδης για τους VEKTOR αλλά με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Cosmiccortex” σε κυρίευε το δέος τόσο των συνθέσεων αλλά και ότι αποτελούσες μέρος ενός σημαντικού κεφαλαίου της μπάντας που η συνέχεια αναμένεται τουλάχιστον απολαυστική. Φορώντας t-shirt των WATCHTOWER, SYMPHONYX και ENGLISH DOGS οι VEKTOR καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους ήταν ατίθασοι, πωρωμένοι, γεμάτοι ενέργεια και φανερό ενθουσιασμό στα πρόσωπά τους με τον ήχο ευτυχώς να μην τους χαντακώνει, διατηρώντας μια καλή ισορροπία μεταξύ των οργάνων και με καλή απόδοση από τους ίδιους. Το set-list μας πήγαινε εναλλάξ από τo “Outerisolation” στο “Blackfuture” με το ομώνυμο τραγούδι, “Deoxyribonucleicacid” και “Asteroid” να προέρχονται από το ντεμπούτο τους ενώ τα “Echolesschamber” και “Tetrastructuralminds” με τις ψαρωτικές εναλλαγές τους και τις τσιρίδες του David DiSanto έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο στους ανυποψίαστους θεατές το τι πρεσβεύουν βγάζοντας ασπροπρόσωπους κυρίως τους οπαδούς τους αλλά και όλους αυτούς που τους θεωρούν μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ευρύτερου tech-thrash και όχι μόνο. 
Η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική με τους Σουηδούς HARDCORE SUPERSTAR να μπαίνουν με τα μπούνια έχοντας έναν απίστευτα δυνατό ήχο και το glammetalτους έντονο όσο δεν πάει δίνοντας βαρύτερα και στα δύο συνθετικά που χαρακτηρίζουν το ύφος τους. Με το “Abovethelaw (Don’tcareatall)” να προέρχεται από τη τελευταία τους δουλειά “C’montakeonme”, οι HARDCORE SUPERSTAR έδωσαν βάρος στο υπόλοιπο set-listσε τραγούδια από τα “Hardcoresuperstar” και “Splityoulip” όπως τα “We don’t celebrate Sundays” και “Last call for alcohol” και φυσικά το “Dreamin’ in a casket”. Στη Valley οι BLACKBREATH από την Washington, ένα από τα πολλά μπάσταρδα των ENTOMBED που υπάρχουν εκεί έξω, τίμησαν τόσο τους Σουηδούς ήρωές τους αλλά και τις hardcore ρίζες τους λόγω καταγωγής και με έναν εντελώς Sunlightήχο μας πώρωσαν με τραγούδια απ’όλες τις δουλειές τους. Φοβερή μπάντα για liveκι έναν drummer-φάτσα με έναν εντελώς Nick Anderson τρόπο στο χτύπημα της μπότας. Αν αναπολείς τις εποχές των DREAM THEATER εποχής “MetropolisPt. 2: ScenesfromaMemory” τότε πρέπει να δεις ζωντανά τους BETWEEN THE BURIED AND ME. Δεν έχει σχέση αν είσαι οπαδός της μπάντας ή όχι. Οι τύποι παίζουν εκπληκτικά live, πιάνουν με άνεση την απόδοση των studio κυκλοφοριών τους και δίνουν τον κατάλληλο παλμό για να τους ευχαριστηθείς σε συναυλιακό περιβάλλον. Με φοβερό ήχο και jazz εναλλαγές ανάλογα με την διάθεση των τραγουδιών, οι progsters από τη North Carolina έχοντας κατασταλάξει σε πιο παραδοσιακούς progδρόμους πλέον ξεκίνησαν με τα τρία πρώτα τραγούδια του πρόσφατου “The Parallax II: Future sequence”, συνέχισαν με το “Antsfromthesky” από το “Colors” και “Telos” και έκλεισαν με το “Selkies: The endless obsession” από το “Alaska”. 
Oι TESTAMENT από την άλλη στη MainStage 02 πάλευαν για άλλη μία φορά με τον κακό ήχο κι έχοντας το κτήνος GeneHoglan πίσω από το drum-kitκαι ένα set-list που αποτελούταν από κλασικά τραγούδια όπως τα “Practicewhatyoupreach”, “Intothepit”, “Overthewall” και “Theneworder” και υλικό από το “Darkrootsofearth” δεν με ικανοποίησαν. Έκπληξη αποτέλεσαν όπως και να’χει το σερί τραγουδιών από το “Thegathering” με τα “D.N.R. (Do not resuscitate)” και “3 days in darkness”. Έκπληξη για μένα αποτέλεσαν οι doomsters από το Arkansas, PALLBEARER, οι οποίοι κατάφεραν και έβγαλαν ένα διαφορετικό προσωπείο από αυτού του μοναδικού τους άλμπουμ “Sorrow and extinction”, διατηρώντας τη στιβαρότητα του ήχου τους και τις υποβόσκουσες μελωδίες να βγαίνουν περισσότερο στο προσκήνιο.
Στην MainStage01 οι TWISTED SISTER εμφανίστηκαν χωρίς τη συνοδεία make-upκαι του χαρακτηριστικού imageτων 80’s αλλά με το ίδιο κέφι και χαβαλετζίδικες ατάκες από το Dee Snider. Κατά τα άλλα τίποτα διαφορετικό για όποιον τους έχει δει έστω και μία φορά στη ζωή του. Οι εκ Μασαχουσέτης BLACK PYRAMID στη Valley υπνώτιζαν το ακροατήριό τους με το occult stoner/doom τους, με τραγούδια που προέρχονταν αποκλειστικά από τις τρεις full-length κυκλοφορίες τους, εκτός του “Stormbringer” από το ομότιτλο singleκαι τη διασκευή τους στο “Metropolis” των MOTORHEAD.
Στη MainStage01 ο David Coverdale δυστυχώς ακουγόταν σαν φάντασμα του εαυτού του και τι να τα κάνεις τραγούδια από τη hardrockin’ bluesπερίοδό των WHITESNAKE όπως τα “Gambler”, “Don’t break my heart again” και “Ready an’ willing” αν ο βασικός ερμηνευτής χωλαίνει. Άξιος ο Tommy Aldridge που στα 62 κοπάναγε τα τύμπανά του με απίστευτη δύναμη και μπράβο σε όποιον αποφάσισε να δοθεί λιγάκι μεγαλύτερη έμφαση στον Reb Beach απ’ότι θυμόμουν στο παρελθόν. 
Στην Altar οι AT THE GATES μετανιωμένοι για τις δηλώσεις τους σχετικά με το αν θα επανερχόντουσαν στην ενεργό δράση μετά το πρόσφατο reunionτους, δεν θα έλεγα ότι με καθήλωσαν όπως τότε. Παίζοντας σχεδόν ολόκληρο το “Slaughter of the soul” και μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, ο παραμορφωμένος ήχος τους δεν βοηθούσε πολύ στο να τους απολαύσεις κι έχω την εντύπωση ότι και ο Anders Björler δεν είχε πολύ όρεξη να παίξει εν αντιθέσει με τον Tomas Lindberg που απέδιδε τα μέγιστα παραλλάσσοντας κάποιες από τις ατάκες του Dee Snider σχετικά με την αγάπη που δείχνουν στον death metal ήχο. Διασκεύασαν επίσης το “Captor of sin” των SLAYER στη μνήμη του Jeff Hanneman. 
Ώρα μηδέν κυριολεκτικά και οι NEUROSIS ανεβαίνουν στη σκηνή της Valley, χωρίς τη χρήση visuals ή άλλων οπτικών effect αλλά με τα φώτα μονίμως ανοιχτά και το “Eye” από το “Through silver in blood” να μας μπάζει στον αποπνικτικό κόσμο τους και η συνέχεια να ανήκει κατά κύριο λόγο στο “Honor found in decay” με τα “My heart for deliverance”, “At the well”, “We all rage in gold” και “Bleeding the pigs” ενώ ακούστηκαν και “At the end of the road” και “Distill (Watching the swarm)” από το “Given to rising” του 2007. Με πάρα πολύ ήχο και καλή απόδοση από τους ίδιους κι έχοντας τους δει έξι χρόνια πριν στο ίδιο festival, δεν μπορώ να πω ότι οι NEUROSIS κατάφεραν να με καθηλώσουν ξανά όπως ήλπιζα. Ακόμη και σε τραγούδια όπως τα “Times of grace” και “Locust star” εγώ δεν κατάφερα να συντονιστώ μαζί τους. Δεν θα τους έλεγα απογοητευτικούς μιας και δεν υπήρχε κάτι αρνητικό να τους προσάψω αλλά σίγουρα δεν αποκόμισα μεγαλειώδη εμφάνιση από μέρους τους. Φεύγοντας με σκυμμένο το κεφάλι πλησιάζουμε προς την Altarαπό την οποία ακούγονταν τα ουρλιαχτά του ChrisBarnesμιας και οι SIX FEET UNDER βρίσκονταν ήδη στη σκηνή. Mε εντελώς ανανεωμένο line-up και δυστυχώς χωρίς τον Kevin Talley πίσω από τα τύμπανα, οι S.F.U. αν και μου είναι παντελώς αδιάφοροι δισκογραφικά εδώ και αρκετά χρόνια ομολογώ είχαν την περιέργεια να τους παρακολουθήσω ζωντανά. Μπαίνοντας δυναμικά με το “Silentviolence” από το ντεμπούτο τους “Haunted” και με τα “Revenge of the zombies” και “Now arningshot” να ακολουθούν, το κοινό φαίνεται να το έχουν κερδίσει. Ο ChrisBarnesείναι η προσωποποίηση του hillbilly deathster κι έχοντας μάλλον επίγνωση ότι το ένδοξο παρελθόν του δύσκολα θα το αγγίξει ξανά, οι S.F.U. δεν παίζουν νότα από τις δύο τελευταίες τους δουλειές και αρέσκονται στη σιγουριά παλαιοτέρων τραγουδιών όπως τα “Torn to the bone”, “Feasting on the blood ofthe insane”, “Human target”, “Death klaat”, “Beneath a black sky” και “The day the dead walked” κλείνοντας με τον ύμνο των CANNIBAL CORPSE, “Hammer smashed face”, το οποίο μόνο ο Chris Barnes μπορεί να τραγουδήσει όπως πρέπει.
Η δεύτερη μέρα είχε μας βρήκε λιγάκι στην τσίτα προσπαθώντας να προλάβουμε τους Έλληνες DEAD CONGREGATION στην Altar, με την εμφάνισή τους να ξεκινάει στις 12:15. Με τον κιθαρίστα των INVERACITY και πρώην μέλος των D.C. προσωρινά στην σύνθεσή τους και τον κόσμο από κάτω να έχει γεμίσει το μεγαλύτερο μέρος κάτω από τη τεράστια τέντα παρά το δύσκολο της ώρας, το ζοφερό death metal τους παίχτηκε με πειστικό και σαρωτικό τρόπο αποδεικνύοντας ότι δεν θεωρούνται άδικα μία από τις καλύτερες μπάντες του underground death metal. H έναρξη με το “Lucid curse” από το “Purifying consecrated ground” προκάλεσε το ίδιο δέος όπως τότε που μας πρωτοσυστήθηκαν οι D.C. με το εν λόγω EP πριν από 8 χρόνια και επαναλήφθηκε στο “Vomit christ” και φυσικά στα τραγούδια του “Graves of the archangels” (“Morbid paroxysm”, “Vanishing faith”, “Subjugation” ενώ γαμώ ακούστηκε και το τραγούδι που έπαιξαν από τον επερχόμενο δίσκο. Το κλείσιμο με το “Teeth into red” ήταν μεγαλειώδες, με το χαρακτηριστικός μανιασμένο και ανίερο riffing και ισοπεδωτικό blastbeat.
Όταν φτάσαμε στη Warzone οι CONVERGE έκαναν soundcheck τζαμάροντας πάνω στο αρχικό riff του “Madness of anarchitect” των HIGH ON FIRE, με τον κιθαρίστα Kurt Ballou να φοράει t-shirtτων VIO-LENCE και έκαναν ντου με τα “Dark horse” και “Eagles become vultures”. Πριν δύο χρόνια στο συγκεκριμένο festivalοι CONVERGE είχαν πραγματοποιήσει μία μεγαλειώδη εμφάνιση που μπορεί να μην επανέλαβαν αυτή τη φορά αλλά ήταν για άλλη μία φορά συγκλονιστικοί. Όντας μίας από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω, με κορυφαίες δουλειές ανεξαιρέτως, οι CONVERGE επικεντρώθηκαν στις τρεις τελευταίες τους δουλειές με τραγούδια και συγκεκριμένα τα “Aimless arrow”, “Trespasses”, “All we love we leave behind”, “Sadness comes home”, “Worms will feed/Rats will feast”, “Reap what you sow”, “Cutter”, “Glacial pace”, “Versus”, “Veins and veils”, “Axe to fall” κι “Empty on the inside”, με μοναδικό τα “Heaven in her arms” και “The broken vow” από το “Jane Doe” του 2001 με το “Last light” να κλείνει το κανονικό set και encore με το “Concubine”. Εκπληκτική μπάντα να βλέπεις live με απίστευτη ορμή. 
Ένα από τα παράδοξα του festival ήταν η εμφάνιση των epicmetal ηρώων MANILLA ROAD μία σειρά πριν τους headliners CULT OF LUNA στη Valley. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο να τους βλέπεις χωρίς την στρατιά των Ελλήνων οπαδών να τους θεοποιούν από κάτω αλλά ο Mark Shelton δεν φάνηκε να μασά και το “Open the gates” πώρωσε τις μπροστινές σειρές των οπαδών τους με κλασικά τραγούδια από τα “Crystal logic”, “The deluge”, “Open the gates” και “Mystification”, χωρίς βέβαια να αμελούν και την ολοκαίνουριά τους δουλειά “Mysterium”. Στον δρόμο προς τις κεντρικές σκηνής εντελώς αδιάφορα ακούμε τους BULLET FOR MY VALENTINE να κλείνουν το setτους με τα “Scream aim fire” και “Tears don’t fall” και τους KISSνα ακολουθούν στη MainStage01.
Οι KISS με εντυπωσιακό showκαθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, μας καλωσόρισαν με το “Psychocircus” και τα “Shoutitoutloud” και “Let me go, rock ‘n’ roll” στη συνέχεια να μας μεταφέρουν πίσω στα 70’sενώ τα “Loveitloud” και “Warmachine” από το “Creatures of the night” στις αρχές των 80’s. Tα “Hell or Hallelujah”, 
Χωρίς να το έχω ακόμα συνειδητοποιήσει ότι έχασα την ευκαιρία να δω ζωντανά τους WALTARI, πνίγω τον πόνο μου ικανοποιώντας ένα άλλο συναυλιακό μου απωθημένο βλέποντας τους PRONG. Με αρκετά old-school set-list ανοίγουν με το “Fordear life” από το “Beg to differ”, για να συνεχίσουν με το “Unconditional” από το “Proveyouwrong”. O μαυροφορεμένος Tommy Victor είναι εξαίσιος ρυθμικός κιθαρίστας και με τον φοβερό Alexei Rodriguez (CATHARSIS, WALLSOFJERICHO) πίσω από το drumkit groove-αραν τόσο ώστε να μας ξυπνήσουν για τα καλά, με τραγούδια όπως το “Revenge…Best served cold” από το συμπαθέστατο τελευταίο τους άλμπουμ “Carved in stone” αλλά και με τα παλαιότερα “Uncoditional”, “Rude awakening” και φυσικά τη τριάδα-σφαγή “Cut-rate”, “Whose fist is this anyway?” και “Snap your fingers, snap your neck” από το εκπληκτικό “Cleansing” του 1994. 
Στη MainStage01 ο Jason Newsted με το προσωπικό του σχήμα NEWSTED και τον Mike Mushok των STAIND στη δεύτερη κιθάρα προσπαθούσε να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τη μεταλλική κοινότητα μετά από τόσα χρόνια απραξίας και σίγουρα τόσα χρόνια συμπάθειας προς το πρόσωπο του από τη θητεία με τους METALLICA δεν μπορούν να ξεχαστούν τόσο εύκολα. Παίζοντας εξολοκλήρου το “Metal” EP, με το μεσαίο μέρος του “Creeping death” να ακολουθεί το “King of the underdogs” και μερικά τραγούδια από το επερχόμενο full-length του “Heavy metal music”, ο Jason Newsted θέλει λίγη ακόμη δουλειά για να καταφέρει να καθηλώσει με τα τραγούδια του το κοινό και φυσικά να προκαλέσει τις ίδιες αντιδράσεις που είχε όταν ακούστηκε η διασκευή στο “Whiplash” των METALLICA. 
Στη Valley, οι DOWN εμφανίζονται για δεύτερη φόρα στο τριήμερο αντικαθιστώντας τους CLUTCH που είχαν ακυρώσει λόγω του θανάτου του πατέρα του NeilFallonκαι οι πέντε τύποι από τη Νέο Ορλεάνη μας επιφύλαξαν μία ευχάριστη έκπληξη παίζοντας ένα setδιαφορετικό απ’ότι ίσως περιμέναμε. Αφού ακούστηκαν τα “Rehab” και “Swan song” από το “Nola”, για τη συνέχεια κι αφού ο JimmyBowerανταλλάσσει όργανα με τον Pepperr Keenan και μέλη του crew ανεβαίνουν στη σκηνή, διασκευάζουν τα “Sisterfucker (Part 1) και “Blank” των EYEHATEGOD και αργότερα με τον Kirk Windstein στα φωνητικά τα “Highrate extinction” και “Conquering” των CROWBAR. Οι εκτελέσεις ήταν βέβαια λίγο ότι να΄ναι μιας και δεν ήταν προβαρισμένοι για κάτι τέτοιο αν και το αντίθετο θα λέγαμε για τα “Clean my wounds” και “Deliverance” των CORROSION OF CONFORMITY που νιώσαμε να ανατριχιάζουμε ολόκληροι όταν πλησίαζε το μικρόφωνο ο Pepper, με τον Jason Newsted να τζαμάρει μαζί τους στο πρώτο. Το κλείσιμο ήρθε με τον Phil Anselmoνα επιστρέφει στη σκηνή για μια διασκευή στο “Bridge of sighs” του Robin Trower χώνοντας σφήνα και το riff του “Walk” των PANTERA. 
Οι STONE SOUR εξίσου ορεξάτοι και με τον CoreyTaylor σε φόρμα, μας έκαναν να περάσουμε όμορφα για όσο διάστημα τους παρακολουθήσαμε, με το set τους να περιλαμβάνει και δύο διασκευές στα “Children of the grave” και “Nutshell”, των BLACK SABBATH και ALICEINCHAINS αντίστοιχα. 
είναι ορεξάτος, σε καλύτερη φόρμα απ’ότι τον είχαμε δει στη χώρα μας πριν οκτώ χρόνια και μπορεί η περιοδεία αυτή να πραγματοποιείται στα πλαίσια του εορτασμού των 25 χρόνων του προσωπικού του σχήματος αλλά αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο και καλεί τον κιθαρίστα των θρυλικών MISFITS για ένα mini-set του θρυλικού αυτού punkσχήματος και με το κτήνος κυριολεκτικά Doyle πάνω στη σκηνή παίζουν τα “Death comes ripping”, “Vampira”, “I turned into a Martian, “Skulls”, “Astrozombies” και φυσικά το γνωστό από τους METALLCA, “Last caress”. Ατελείωτο sing-alongπάνω και κάτω από τη σκηνή με τον Danzig να μην μας λυπάται και να συνεχίζει με τον ύμνο “Not of this world” και το larger-than-life “Mother”. Για το κλείσιμο ξανακαλεί τον Doyleγια άλλη μία δόση από MISFITS, με τα “Bullet” και “Die, die my darling” να μας κλείνουν τον λαιμό κι αφήνοντάς μας με την απορία πως πέρασε τόσο γρήγορα αυτή η γαμ****η ώρα. Απόλυτο highlightτου festival! 
Στη MainStage01 οι Δανοί VOLBEATμε τον πρώην κιθαρίστα των ANTHRAX στη σύνθεσή τους, RobCaggiano, είχαν ήδη συμπαρασύρει τον κόσμο με το “Hallelujah goat” και το METALLICA meets Elvis Presley μουσικό ύφος με παρουσιαστικό που παρέπεμπε σε Mike Ness αν και μου είναι ευχάριστο στην αρχή, με κουράζει στη συνέχεια λόγω της ομοιογένειάς του αλλά κόσμος και μπάντα έδειχναν να αδιαφορούν πλήρως για την άποψή μου. Μπορεί να μην ακούσαμε τον King Diamond στο “Room 24” αλλά έσκασε μύτη ο Mark “Barney” Greenway στο “Evelyn” από το “Beyond Hell/Above Heaven” ενώ ακούσαμε και περάσματα από τα “Ring of fire” (Johnny Cash), “Breaking the law” (JUDAS PRIEST) και “Raining blood” (SLAYER), με το τελευταίο αφιερωμένο στη μνήμη του JeffHanneman. Τέλος για το encore μας επιφύλασσαν τα “Doc holliday”, “The mirror and the ripper” και “Pool of booze, booze, booza”. 
