Αν το όνομα BLACK BULL δεν σας λέει κάτι, μην ανησυχείτε καθόλου. Ομολογώ ότι κι εγώ δεν ήξερα πολλά καθώς είναι ένα συγκρότημα από την Τσεχία που είναι δημοφιλές κυρίως στη κεντρική Ευρώπη. Στη χώρα τους θεωρούνται από τα μεγάλα ονόματα του είδους καθώς αποτελείται από έμπειρους μουσικούς που έχουν εργασθεί για χρόνια στην Αμερική.
Το “Rock all night” είναι το πρώτο albumτου συγκροτήματος και κινείται καθαρά σε hard rock ρυθμούς. Στα φωνητικά, που θα μας απασχολήσουν κατιτίς παραπάνω σε αυτή τη μπάντα, βρίσκεται η Lucie Roubickova, μια ιδιαίτερη γυναικεία φωνή. Δυστυχώς, αυτό δεν το καταλαβαίνουμε αμέσως, καθώς το άνοιγμα του album με το “Newport boulevard” είναι υποτονικό. Μπορώ να πω ότι είναι ίσως το πιο αδύναμο τραγούδι που θα βρείτε στο “Rock all night” και δυστυχώς είναι πολύ κακή επιλογή για άνοιγμα ενός δίσκου.
Μετά το αρχικό –αρνητικό- σοκ, έρχεται το “Dirty game”. Κι επιτέλους έχουμε μουσική. «Βρώμικα» riffs για να πάει ασορτί με τον τίτλο του τραγουδιού και από μουσική … φωνάρα. Το προφανές είναι να πω ότι μοιάζει ολίγον με Doro αλλά θα πάω κι ένα βήμα παραπέρα και θα πω ότι όταν η φωνή ‘αγριεύει’ θυμίζει μια από τις κορυφαίες γυναικείες metal φωνές, αυτή της Ann Boleyn. Βγάζει μια ‘αγριάδα’ που χρωματίζει ανεξίτηλα και την υπόλοιπη μουσική βάζοντας την υπογραφή της Roubickova. Την ίδια στιγμή μπορεί να παίξει με την φωνή της και να μας δώσει και άκρως πιο μελωδικά τραγούδια.
Τα κομμάτια κινούνται σε καθαρούς κλασικούς hard rock ρυθμούς χωρίς κάτι ιδιαίτερο ή πρωτότυπο. Έχουν όμως μια ποιότητα και είναι ενδεικτικό ότι η μπάντα έχει ‘δέσει’ και μας δίνει ένα καλό αποτέλεσμα. Ξεχώρισα τα λίγο πιο σκληρά “Seven seas apart”, “Wrong” και “Red wolf” αλλά και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου τη έκδοση με πιάνο του “Rape me back”!
To ντεμπούτο των BLACK BULL φέρνει αναμφίβολα την σφραγίδα της τραγουδίστριας Lucie Roubickova. Χωρίς να υστερεί μουσικά, το “Rock all night” είναι ιδιαίτερο λόγω της φωνάρας της Roubickova που δίνει έναν χαρακτήρα στο album. Αν σας αρέσει το κλασικό, μελωδικό hard με γυναικεία φωνητικά, το “Rock all night” δεν χάνεται με τίποτε.
Μετά το πολυαναμενόμενο και αρκετά πετυχημένο come back των βετεράνων KING KOBRA το 2011, η μπάντα επανέρχεται δριμύτερη δύο χρόνια μετά. Ευτυχώς για εμάς δεν υπάρχει καμία αλλαγή στο line-up, με τον Paul Shortino (πρώην QUIET RIOT) να βρίσκεται πάλι στα φωνητικά. Αναφέρω συγκεκριμένα τον Shortino, καθώς επανέφερε τις ισορροπίες που είχαν χαθεί στα φωνητικά των KING KOBRA από την εποχή που ο Mark Free αποχώρησε από το συγκρότημα.
Το “II” δεν διαφέρει σε κάτι από το γνωστό στυλ που μας έχει συνηθίσει το γκρουπ εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Δεν υπάρχουν πειραματισμοί, μόνο σκληρό rock ‘στολισμένο’ με μπλουζ ρυθμούς αλλά και metal riffs στις κιθάρες να συνοδεύουν την ‘βρώμικη’ φωνή του Shortino. Ο τελευταίος θεωρώ ότι είναι σημαντικό χαρτί στις τελευταίες δύο δουλειές των KING KOBRA καθώς έχει καταφέρει να δώσει μια φινέτσα που είχε χάσει η μπάντα αλλά και να συνεισφέρει με τα ποιοτικά φωνητικά του.
Εντύπωση μου έκανε ότι τα περισσότερα από τα δώδεκα συνολικά κομμάτια είναι συνθέσεις που ξεπερνούν το πεντάλεπτο, ένδειξη ότι η μπάντα περνάει μια δεύτερη νιότη με τη δημιουργικότητα να ‘ρέει’ άφθονη. Φαίνεται δε ότι τα μέλη των KING KOBRA το διασκεδάζουν αρκετά όπως φαίνεται και από το videoτου πρώτου single που είναι το χαβαλετζίδικο “Have a good time”. Συνολικά, αν εξαιρέσω δύο από τα τραγούδια (“Take me back”, “The crunch”) τα οποία βρήκα αρκετά γλυκανάλατα και θα ταίριαζαν περισσότερο ως b–sides, τα υπόλοιπα είναι δείγμα στιβαρής δουλειάς. Έχουν μια μελαγχολική 80’s χροιά τόσο στα πιο αργά κομμάτια όπως το “Got it coming” όσο και στα πιο ‘δυνατά’ όπως το “Knock them dead” το οποίο εκτινάσσει την αδρεναλίνη στα ύψη.
Με το “ΙΙ” οι KING KOBRA κατάφεραν να κάνουν ένα βήμα πιο πάνω σε σχέση με τη προηγούμενη δουλειά τους, το “King kobra”. Είναι εμφανώς καλύτερο ενώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα μέλη του συγκροτήματος έχουν δέσει με τον Shortino και μας δίνουν ότι καλύτερο τιμώντας έτσι την ιστορία των KING KOBRA. Τόσο οι λάτρεις του συγκροτήματος όσο και οι απανταχού φίλοι του παλιού ‘καλού’ σκληρού rock θα λατρέψετε το “II”.
Γέμισαν με αέραοι αυλοί, οι χορδές των κιθάρων πάλλονται ξανά, τα τεντωμένα δέρματα δονούν τον χώρο, η μουσική της Δαιμόνιας Νύμφης ζωντανεύει για άλλη μία φορά. Με βήμα αργό και σταθερό, τελετουργικό, ακολουθούμε την πεπατημένη αιώνων πιάνοντας πάλι εκείνο τον χορό που χρόνια τώρα αναβιώνουν τα μέλη της Νύμφης. Έξι χρόνια από το “Krataia Asterope”, ο Σπύρος Γιασαφάκης και η Εύη Στεργίου άναψαν πάλι τις φωτιές των βωμών των αρχαίων θεών, περιπλανήθηκαν σε χρονολογίες όπου η ιστορία δεν τις έχει αγγίξει κι επέστρεψαν με έναν εκπληκτικό δίσκο, την “Ψυχοστασία” (αναφορά στη δοξασία για το μεταθανάτιο ζύγισμα των ψυχών), στον οποίο ο ακροατής βυθίζεται σ’ αυτόν τον γνώριμο μεσμερισμό της μουσικής τους.
Η προσπάθεια των DAEMONIA NYMPHE για την αναβίωση μιας μουσικής παράδοσης δύο και πλέον χιλιάδων χρόνων, είναι λίγο πολύ γνωστή. Μέσα από τον ήχο της λύρας, της φλογέρας, του βαρβίτου, της πανδούρας και κάτω από τις σύγχρονες επιρροές της neofolk σκηνής, προσπάθησαν να προσεγγίσουν όσο το δυνατό περισσότερο τις μουσικές ρίζες της αρχαίας ελληνικής επικράτειας. Αν τώρα το εγχείρημά τους μπορεί να σταθεί ιστορικά τεκμηριωμένο είναι κάτι που δε το γνωρίζω, μιας και θαρρώ πως χρειάζεται κάτι παραπάνω από τις απλές γνώσεις περί μουσικής για να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα. Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια το δημιουργικό αυτό ντουέτο καταφέρνει αναμφίβολα να κεντρίσει την προσοχή μας γεμίζοντας με εικόνες και συναισθήματα όλες εκείνες τις ώρες από την δύση έως την ανατολή του ηλίου. Προσωπικά, στοιχειωμένος ακόμα από τη δεύτερη ομότιτλη κυκλοφορία τους το 2002, αδυνατώ να διακρίνω την ποιότητα των μεταγενέστερων έργων τους, περισσότερο λόγω της στασιμότητας της συνθετικής τους πορείας. Το “Remixed” (2005) μαζί με το “Krataia Asterope” (2007), βάδισαν ακριβώς στα ίδια σκοτεινά μυσταγωγικά μονοπάτια του “Daemonia Nymphe” (2002), λες κι η τεχνοτροπία ως αυτοσκοπός παρέσερνε το περιεχόμενο της μουσικής. Όχι ότι δεν υπήρχαν μελωδικές αναλαμπές και πρωτότυποι ρυθμοί στις εν λόγω κυκλοφορίες, απλά οι συνθέσεις μπορούσαν να εκληφθούν διαφορετικές εκδοχές μιας κεντρικής ιδέας. Αυτή λοιπόν είναι η μόνη και μεγάλη διαφορά που διαχωρίζει τον ήχο του “Psychostasia” από το παρελθόν του συγκροτήματος.
Στον νέο δίσκο τα μέλη της Δαιμόνιας Νύμφης διευρύνουν τον χωροχρονολογικό ορίζοντα των επιρροών τους, κι από τα Ορφικά κι Ελευσίνια μυστήρια κατευθύνονται προς την Θρακιώτικη γη, ενώ από τις παγανιστικές επικλήσεις στον νέο-μπαρόκ newageαισθησιασμό του “Selene’s Awakening Horos”, που θυμίζει κάτι από DIRTY GRANNY TALES. Το “Psychostasia” έχει βγει από την βαριά αντάρα που κύκλωνε το θεϊκό βουνό, δημιουργώντας έτσι μια ελαφρότερη ατμόσφαιρα στον ακροατή, προσανατολίζοντάς τον σε πιο αιθέρια βιώματα. Η συνοχή των κομματιών μπορεί να μην είναι το ίδιο αδιάλειπτη, ωστόσο όλα τα τραγούδια διέπονται από μια μελωδική γλυκόπικρη οξύτητα, σήμα κατατεθέν, των κεντρικών Βαλκανίων. Μια ταυτότητα που δύσκολα προσεγγίζεις χωρίς την απαραίτητη βοήθεια από σπουδαίους μουσικούς όπως την Dessislava Stefanova από την βουλγαρική χορωδία του Λονδίνου, τον Peter Ulrich (άλλοτε κρουστό των DEAD CAN DANCE) καθώς και την Δήμητρα Γαλάνη, σε ένα ρόλο όχι και τόσο ουσιώδη. Ένα ακόμα στοιχείο της νέας αυτής εποχής των DAEMONIA NYMPHE είναι ότι τα τραγούδια τους παίρνουν επιτέλους ένα πιο αυτοτελές σχήμα, καθιστώντας τα έτσι ικανά να σταθούν μόνα τους σε μια ζωντανή τους εκτέλεση. Ο δίσκος βρίθει από τους γνώριμους κυκλικούς υπνωτικούς ρυθμούς οι οποίοι συνδυάζονται μοναδικά με τα αναγραμματισμένα αισθήματα της χαράς και της λύπης που προκαλεί το άγγιγμα της μοίρας και περιγράφουν αυτολεξεί ο Σπύρος Γιασαφάκης, η Εύη Στεργίου καθώς και τα υπόλοιπα μέλη.
Όσα όμως και να πεις για τους Δαιμόνια Νύμφη είναι σε μεγάλο βαθμό αχρείαστα, αφού έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που δεν βουτάει απλά στα σκοτεινά νερά της neofolk σκηνής, αλλά ξεθάβει αναμνήσεις του παρελθόντος με τρόπο αυθεντικό και καλαίσθητο. Με τον καινούριο τους δε δίσκο, αποδεικνύουν ότι είναι σε θέση να γεφυρώσουν τον παλιό με τον νέος τους ήχο, οριοθετώντας έτσι μια μεταβατική περίοδο προς τη νέα εποχή της μουσικής τους ύπαρξης. Αν τελικά κατάφερε να με αγγίξει το “Psychostasia”; Σας είπα ότι νιώθω αφοσιωμένος στο ένα και μοναδικό “Daemonia Nymphe”. Παρόλα αυτά, είναι από τις κυκλοφορίες που καλωσορίζεις στη ζωή σου ευχόμενος να συνδυαστούν με αξιομνημόνευτες στιγμές.
H Σκανδιναβία εξακολουθεί να είναι η πιο τακτική γωνιά παραγωγής συγκροτημάτων, σε κάθε rock και metal ιδίωμα. Οι STONELAKE αποτελούνται από μουσικούς που παίζουν πολλά χρόνια, δίχως όμως να έχουν ξεχωρίσει, παρότι άλλες μπάντες σε παραπλήσιο είδος έχουν καταφέρει περισσότερα.
Δίνουν έμφαση στον όγκο και την ταχύτητα, ενώ η φωνή του Peter Grundstrom είναι καθαρή και ερμηνεύει εύκολα τις μελωδίες που γράφουν. Η φωνή του, είναι μάλλον και το πιο θετικό χαρακτηριστικό της μπάντας, μέσα σε ένα άλμπουμ γεμάτο τεστοστερόνη, με δύναμη, ενέργεια και σκληρές heavy/power συνθέσεις. Σε σημεία η ερμηνεία του μου έφερε στο μυαλό στοιχεία από τα 80’s, με το φαλσέτο του, αλλά…
Το μειονέκτημα είναι οτι δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο λόγο για να ξανακούσω το “Monolith”, που είναι όντως κάπως μονολιθικό! Μονοδιάστατο μάλλον. Ηχητικά, όσο και συνθετικά. Παρότι η παραγωγή είναι αξιόλογη.
Αυτό είναι το 7ο άλμπουμ των STONELAKE, πράγμα που από μόνο του είναι αξιοσημείωτο, αλλά για μένα πιο άξιο αναφοράς είναι οτι κυκλοφορεί από την Massacre records!
Υπάρχουν πολλά σόλο, απανωτά double–bass drums, αλλά για να εκτιμήσω μια power metal δουλειά, μετά από τόσα χρόνια, θέλω μεγαλύτερη ποιότητα στις συνθέσεις. Το μελωδικό “Will you be loved” είναι ίσως η καλύτερή τους στιγμή.
Οι SABATON σταθερά και σταδιακά κατάφεραν να εδραιώσουν και να μεγαλώσουν το όνομά τους, συνεχίζοντας σε ανοδική πορεία. Έχοντας φτάσει τα 6 στούντιο άλμπουμ, με το τελευταίο τους, “Carolus Rex” (διαβάστε την παρουσίασή του εδώ), να προσθέτει ένα ακόμη λίθο σε αυτήν τους την πορεία.
Ήρθε ο καιρός λοιπόν να κυκλοφορήσουν ένα ακόμα και πιο ολοκληρωμένο live DVD/Blu–ray, με το απαραίτητο συνοδευτικό live CD. To “Swedish empire” κινηματογραφήθηκε και ηχογραφήθηκε στην Πολωνία, κατά την headlining εμφάνιση της μπάντας στο Woodstock Festival του 2012, μπροστά σε 600.000 (!!!) άτομα. Δυστυχώς το DVD δεν το έχουμε ακόμα, θα ασχοληθούμε λοιπόν λίγο με το CD.
Όποιος έχει δει SABATON, τόσο με το παλιό πλέον line up, όσο και με το νέο, ανεξαρτήτως μουσικών ακουσμάτων, δε μπορεί να πεί το παραμικρό για τις εμφανίσεις της μπάντας. Ενέργεια, πιστή απόδοση των κομματιών και σύνολο «μπετό» που λέμε. Ειδικά με το τωρινό line up όμως, τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα για τον Joakim Broden και την αρμάδα του.
Ηχητικά το live άλμπουμ είναι μια χαρά, η απόδοση των κομματιών εξαιρετική, οι ιαχές των οπαδών που ακούγονται όσο και όπως πρέπει προσφέρουν τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα και όλα καλά και σωστά για μία τέτοια κυκλοφορία. Το setlist είναι κοντά σε αυτό που λέμε bestofτης μπάντας. Με βάση την καλύτερη κυκλοφορία τους μέχρι σήμερα, το “Art of war”, από το οποίο έχουν 5 κομμάτια, τα υπόλοιπα 11 του live μοιράζονται σε όλα τα άλλα άλμπουμ, εκτός του “Metalizer”, από το οποίο δεν έχουν ούτε ένα.
To DVD/Blu–ray, περιλαμβάνει εκτός του συγκεκριμένου live στην Πολωνία, πλούσιο υλικό από εμφανίσεις της μπάντας στα πλαίσια της “Swedish empire” περιοδείας της σε Γκέτεμποργκ, Λονδίνο και Ομπερχάουζεν, καθώς και απαραίτητο έξτρα υλικό.
Οι οπαδοί θα σπεύσουν σίγουρα. Άλλωστε η μπάντα είναι στην κορυφαία φάση της καριέρας της και αυτό αποτυπώνεται στις live εμφανίσεις τους.
Ο frontman των EYE HATE GOD, Mike Williams, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
“Ο Joseph M. LaCaze, ντόπιος της Νέας Ορλεάνης και drummer των EYE HATE GOD, MYSTICK KREWE OF CLEARLIGHTκαι OUTLAW ORDER, απεβίωσε στις 23 Αυγούστου στη Νέα Ορλεάνη, μετά από μία πολύ πετυχημένη περιοδεία 5 εβδομάδων στην Αγγλία και την Ευρώπη με τους EYE HATE GOD. Έπαιζε επίσης τελετουργικό voodoo drumming και σε αμέτρητα electronic projects. Οι γιατροί επιβεβαίωσαν στα μέλη της οικογένειας ότι ο λόγος ήταν αναπνευστική ανεπάρκεια. Υπέφερε επίσης από βαρύ χρόνιο άσθμα. Υπάρχει ένας λογαριασμός για το καλό της κόρης του, Lilith LaCaze.”
Ο τραγουδιστής τωνSOILWORK, Bjorn “Speed” Strid, ένωσε τις δυνάμεις του με τον κιθαρίστατ ωνI LEGION, Frederik Riverin και δημιούργησαν ένα νέοproject, τουςBEAR RIVER.
O Jon Howard (τραγουδιστής των THREAT SIGNAL) έχει αναλάβει την παραγωγή, ενώ θα κάνει και μερικά επιπρόσθετα φωνητικά.
Ο κιθαρίστας των AMORAL, Ben Varon, δημοσίευσε ένα μήνυμα το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων:
“Το νέο άλμπουμ των AMORAL είναι έτοιμο! Ηχογραφημένο, μιξαρισμένο, κι άλλο μιξαρισμένο, mastered, τσιμπημένο, ξανά λίγο mastered, έτοιμο! Έχουμε το άλμπουμ στα χέρια μας εδώ και δύο εβδομάδες και επιτρέψτε μου να σας πώ ότι ακούγεται ΚΑΛΟ. Το έχω παίξει παντού, από τα studio monitors σε ακουστικά ipad, στερεοφωνικά αυτοκινήτου, σε PA τεράστιου club και δε θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος με το τελικό αποτέλεσμα. Δεν έχει οριστεί ακόμα ημερομηνία κυκλοφορίας, αλλά σκοπεύουμε να βγεί στο τέλος του χρόνου”.
Το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, “Beneath”, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2011.
Ο 
Το επίσημο 
Ο
Ο κιθαρίστας των 
Το νέο βίντεο των