Έχοντας χάσει τους DR. LIVINGDEAD που έβγαιναν στις 10:30 το πρωί και προλαβαίνοντας οριακά τους crossoverthrashers SSS, σειρά είχε μία από τις αγαπημένες μου νέες μπάντες, οι Αμερικάνοι VEKTOR στην παρθενική τους συναυλία στη Γηραιά Ήπειρο, για μία αποκλειστική εμφάνιση στο Hellfest. Η τεράστια σκηνή της MainStage02 μου φαινόταν χαώδης για τους VEKTOR αλλά με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Cosmiccortex” σε κυρίευε το δέος τόσο των συνθέσεων αλλά και ότι αποτελούσες μέρος ενός σημαντικού κεφαλαίου της μπάντας που η συνέχεια αναμένεται τουλάχιστον απολαυστική. Φορώντας t-shirt των WATCHTOWER, SYMPHONYX και ENGLISH DOGS οι VEKTOR καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους ήταν ατίθασοι, πωρωμένοι, γεμάτοι ενέργεια και φανερό ενθουσιασμό στα πρόσωπά τους με τον ήχο ευτυχώς να μην τους χαντακώνει, διατηρώντας μια καλή ισορροπία μεταξύ των οργάνων και με καλή απόδοση από τους ίδιους. Το set-list μας πήγαινε εναλλάξ από τo “Outerisolation” στο “Blackfuture” με το ομώνυμο τραγούδι, “Deoxyribonucleicacid” και “Asteroid” να προέρχονται από το ντεμπούτο τους ενώ τα “Echolesschamber” και “Tetrastructuralminds” με τις ψαρωτικές εναλλαγές τους και τις τσιρίδες του David DiSanto έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο στους ανυποψίαστους θεατές το τι πρεσβεύουν βγάζοντας ασπροπρόσωπους κυρίως τους οπαδούς τους αλλά και όλους αυτούς που τους θεωρούν μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ευρύτερου tech-thrash και όχι μόνο.

   Η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική με τους Σουηδούς HARDCORE SUPERSTAR να μπαίνουν με τα μπούνια έχοντας έναν απίστευτα δυνατό ήχο και το glammetalτους έντονο όσο δεν πάει δίνοντας βαρύτερα και στα δύο συνθετικά που χαρακτηρίζουν το ύφος τους. Με το “Abovethelaw (Don’tcareatall)” να προέρχεται από τη τελευταία τους δουλειά “C’montakeonme”, οι HARDCORE SUPERSTAR έδωσαν βάρος στο υπόλοιπο set-listσε τραγούδια από τα “Hardcoresuperstar” και “Splityoulip” όπως τα “We don’t celebrate Sundays” και “Last call for alcohol” και φυσικά το “Dreamin’ in a casket”. Στη Valley οι BLACKBREATH από την Washington, ένα από τα πολλά μπάσταρδα των ENTOMBED που υπάρχουν εκεί έξω, τίμησαν τόσο τους Σουηδούς ήρωές τους αλλά και τις hardcore ρίζες τους λόγω καταγωγής και με έναν εντελώς Sunlightήχο μας πώρωσαν με τραγούδια απ’όλες τις δουλειές τους. Φοβερή μπάντα για liveκι έναν drummer-φάτσα με έναν εντελώς Nick Anderson τρόπο στο χτύπημα της μπότας. Αν αναπολείς τις εποχές των DREAM THEATER εποχής “MetropolisPt. 2: ScenesfromaMemory” τότε πρέπει να δεις ζωντανά τους BETWEEN THE BURIED AND ME. Δεν έχει σχέση αν είσαι οπαδός της μπάντας ή όχι. Οι τύποι παίζουν εκπληκτικά live, πιάνουν με άνεση την απόδοση των studio κυκλοφοριών τους και δίνουν τον κατάλληλο παλμό για να τους ευχαριστηθείς σε συναυλιακό περιβάλλον. Με φοβερό ήχο και jazz εναλλαγές ανάλογα με την διάθεση των τραγουδιών, οι progsters από τη North Carolina έχοντας κατασταλάξει σε πιο παραδοσιακούς progδρόμους πλέον ξεκίνησαν με τα τρία πρώτα τραγούδια του πρόσφατου “The Parallax II: Future sequence”, συνέχισαν με το “Antsfromthesky” από το “Colors” και “Telos” και έκλεισαν με το “Selkies: The endless obsession” από το “Alaska”.

   Oι TESTAMENT από την άλλη στη MainStage 02 πάλευαν για άλλη μία φορά με τον κακό ήχο κι έχοντας το κτήνος GeneHoglan πίσω από το drum-kitκαι ένα set-list που αποτελούταν από κλασικά τραγούδια όπως τα “Practicewhatyoupreach”, “Intothepit”, “Overthewall” και “Theneworder” και υλικό από το “Darkrootsofearth” δεν με ικανοποίησαν. Έκπληξη αποτέλεσαν όπως και να’χει το σερί τραγουδιών από το “Thegathering” με τα “D.N.R. (Do not resuscitate)” και “3 days in darkness”. Έκπληξη για μένα αποτέλεσαν οι doomsters από το Arkansas, PALLBEARER, οι οποίοι κατάφεραν και έβγαλαν ένα διαφορετικό προσωπείο από αυτού του μοναδικού τους άλμπουμ “Sorrow and extinction”, διατηρώντας τη στιβαρότητα του ήχου τους και τις υποβόσκουσες μελωδίες να βγαίνουν περισσότερο στο προσκήνιο.

   Στην MainStage01 οι TWISTED SISTER εμφανίστηκαν χωρίς τη συνοδεία make-upκαι του χαρακτηριστικού imageτων 80’s αλλά με το ίδιο κέφι και χαβαλετζίδικες ατάκες από το Dee Snider. Κατά τα άλλα τίποτα διαφορετικό για όποιον τους έχει δει έστω και μία φορά στη ζωή του. Οι εκ Μασαχουσέτης BLACK PYRAMID στη Valley υπνώτιζαν το ακροατήριό τους με το occult stoner/doom τους, με τραγούδια που προέρχονταν αποκλειστικά από τις τρεις full-length κυκλοφορίες τους, εκτός του “Stormbringer” από το ομότιτλο singleκαι τη διασκευή τους στο “Metropolis” των MOTORHEAD.

   Στη MainStage01 ο David Coverdale δυστυχώς ακουγόταν σαν φάντασμα του εαυτού του και τι να τα κάνεις τραγούδια από τη hardrockin’ bluesπερίοδό των WHITESNAKE όπως τα “Gambler”, “Don’t break my heart again” και “Ready an’ willing” αν ο βασικός ερμηνευτής χωλαίνει. Άξιος ο Tommy Aldridge που στα 62 κοπάναγε τα τύμπανά του με απίστευτη δύναμη και μπράβο σε όποιον αποφάσισε να δοθεί λιγάκι μεγαλύτερη έμφαση στον Reb Beach απ’ότι θυμόμουν στο παρελθόν.

  Στην Altar οι AT THE GATES μετανιωμένοι για τις δηλώσεις τους σχετικά με το αν θα επανερχόντουσαν στην ενεργό δράση μετά το πρόσφατο reunionτους, δεν θα έλεγα ότι με καθήλωσαν όπως τότε. Παίζοντας σχεδόν ολόκληρο το “Slaughter of the soul” και μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, ο παραμορφωμένος ήχος τους δεν βοηθούσε πολύ στο να τους απολαύσεις κι έχω την εντύπωση ότι και ο Anders Björler δεν είχε πολύ όρεξη να παίξει εν αντιθέσει με τον Tomas Lindberg που απέδιδε τα μέγιστα παραλλάσσοντας κάποιες από τις ατάκες του Dee Snider σχετικά με την αγάπη που δείχνουν στον death metal ήχο. Διασκεύασαν επίσης το “Captor of sin” των SLAYER στη μνήμη του Jeff Hanneman.

   Ώρα μηδέν κυριολεκτικά και οι NEUROSIS ανεβαίνουν στη σκηνή της Valley, χωρίς τη χρήση visuals ή άλλων οπτικών effect αλλά με τα φώτα μονίμως ανοιχτά και το “Eye” από το “Through silver in blood” να μας μπάζει στον αποπνικτικό κόσμο τους και η συνέχεια να ανήκει κατά κύριο λόγο στο “Honor found in decay” με τα “My heart for deliverance”, “At the well”, “We all rage in gold” και “Bleeding the pigs” ενώ ακούστηκαν και “At the end of the road” και “Distill (Watching the swarm)” από το “Given to rising” του 2007. Με πάρα πολύ ήχο και καλή απόδοση από τους ίδιους κι έχοντας τους δει έξι χρόνια πριν στο ίδιο festival, δεν μπορώ να πω ότι οι NEUROSIS κατάφεραν να με καθηλώσουν ξανά όπως ήλπιζα. Ακόμη και σε τραγούδια όπως τα “Times of grace” και “Locust star” εγώ δεν κατάφερα να συντονιστώ μαζί τους. Δεν θα τους έλεγα απογοητευτικούς μιας και δεν υπήρχε κάτι αρνητικό να τους προσάψω αλλά σίγουρα δεν αποκόμισα μεγαλειώδη εμφάνιση από μέρους τους. Φεύγοντας με σκυμμένο το κεφάλι πλησιάζουμε προς την Altarαπό την οποία ακούγονταν τα ουρλιαχτά του ChrisBarnesμιας και οι SIX FEET UNDER βρίσκονταν ήδη στη σκηνή. Mε εντελώς ανανεωμένο line-up και δυστυχώς χωρίς τον Kevin Talley πίσω από τα τύμπανα, οι S.F.U. αν και μου είναι παντελώς αδιάφοροι δισκογραφικά εδώ και αρκετά χρόνια ομολογώ είχαν την περιέργεια να τους παρακολουθήσω ζωντανά. Μπαίνοντας δυναμικά με το “Silentviolence” από το ντεμπούτο τους “Haunted” και με τα “Revenge of the zombies” και “Now arningshot” να ακολουθούν, το κοινό φαίνεται να το έχουν κερδίσει. Ο ChrisBarnesείναι η προσωποποίηση του hillbilly deathster κι έχοντας μάλλον επίγνωση ότι το ένδοξο παρελθόν του δύσκολα θα το αγγίξει ξανά, οι S.F.U. δεν παίζουν νότα από τις δύο τελευταίες τους δουλειές και αρέσκονται στη σιγουριά παλαιοτέρων τραγουδιών όπως τα “Torn to the bone”, “Feasting on the blood ofthe insane”, “Human target”, “Death klaat”, “Beneath a black sky” και “The day the dead walked” κλείνοντας με τον ύμνο των CANNIBAL CORPSE, “Hammer smashed face”, το οποίο μόνο ο Chris Barnes μπορεί να τραγουδήσει όπως πρέπει.

Κώστας Αλατάς

Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας

    Η δεύτερη μέρα είχε μας βρήκε λιγάκι στην τσίτα προσπαθώντας να προλάβουμε τους Έλληνες DEAD CONGREGATION στην Altar, με την εμφάνισή τους να ξεκινάει στις 12:15. Με τον κιθαρίστα των INVERACITY και πρώην μέλος των D.C. προσωρινά στην σύνθεσή τους και τον κόσμο από κάτω να έχει γεμίσει το μεγαλύτερο μέρος κάτω από τη τεράστια τέντα παρά το δύσκολο της ώρας, το ζοφερό death metal τους παίχτηκε με πειστικό και σαρωτικό τρόπο αποδεικνύοντας ότι δεν θεωρούνται άδικα μία από τις καλύτερες μπάντες του underground death metal. H έναρξη με το “Lucid curse” από το “Purifying consecrated ground” προκάλεσε το ίδιο δέος όπως τότε που μας πρωτοσυστήθηκαν οι D.C. με το εν λόγω EP πριν από 8 χρόνια και επαναλήφθηκε στο “Vomit christ” και φυσικά στα τραγούδια του “Graves of the archangels” (“Morbid paroxysm”, “Vanishing faith”, “Subjugation” ενώ γαμώ ακούστηκε και το τραγούδι που έπαιξαν από τον επερχόμενο δίσκο. Το κλείσιμο με το “Teeth into red” ήταν μεγαλειώδες, με το χαρακτηριστικός μανιασμένο και ανίερο riffing και ισοπεδωτικό blastbeat.

   Στη Valley οι Χιλιανοί PROCESSION, με τον Σουηδό Uno Bruniusson των IN SOLITUDE πίσω από το drum-kit επιδίδονταν σε πρώτης τάξης επικό doom τους, με πολύ καλό ήχο και heavy κιθάρες ενώ στη MainStage02 οι COAL CHAMBER ήταν απλά σιχαμένοι. Μπορεί το nu-metal να ήταν καλή φάση για όσους το έζησαν τη περίοδο 1996-99 κι εκτός απειροελάχιστων εξαιρέσεων η διαχρονικότητα να μην το χαρακτηρίζει ως ιδίωμα αλλά εν έτη 2013 οι COAL CHAMBER ούτε για χαβαλέ δεν προσφέρονταν. Στη Valley oι UNCLE ACID AND THE DEADBEATS είχαν ήδη ξεκινήσει με το “I’llcutyoudown” από το “Bloodlust” και το “Crystalspiders” από το ντεμπούτο τους να ακολουθεί και παρά το γεγονός ότι πραγματοποίησαν πριν λίγους μήνες την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση, οι Άγγλοι psychedelic/doomrockersχωρίς το πέπλο μυστηρίου να τους περιτριγυρίζει και το όλο hypeνα τους ακολουθεί, ήταν πολύ καλοί. Αρκετά τραγούδια από το “Mindcontrol” κλείνοντας δυναμικά με τα “Death’sdoor”, “Poisonapple” και “Overandoveragain”. Αρκετά καλοί ήταν και οι WITCHCRAFT που τους διαδέχτηκαν αμέσως μετά. Οι πρωτεργάτες του όλου occult/retro rock κινήματος μπήκαν με το “Dead end” από τη περσινή δισκάρα “Legend” την οποία τίμησαν δεόντως μιας το έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο ενώ τις προηγούμενες δουλειές τους “Witchcraft” και “Firewood” τίμησαν μονάχα με τα “No angel or demon” και “Wooden cross (I can’t wake the dead)” αντίστοιχα. Πολύ καλή απόδοση από τον επίσης drummer των TRUCKFIGHTERS, Oscar Johansson με μελανό μονάχα στοιχείο της εμφάνισής τους την τραγική σκηνική παρουσία του τραγουδιστή και ηγετική μορφή των WITCHCRAFT, Magnus Pelander που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν ήταν όντως γελοίος ή έκανε απλά κακό χαβαλέ.

   Όταν φτάσαμε στη Warzone οι CONVERGE έκαναν soundcheck τζαμάροντας πάνω στο αρχικό riff του “Madness of anarchitect” των HIGH ON FIRE, με τον κιθαρίστα Kurt Ballou να φοράει t-shirtτων VIO-LENCE και έκαναν ντου με τα “Dark horse” και “Eagles become vultures”. Πριν δύο χρόνια στο συγκεκριμένο festivalοι CONVERGE είχαν πραγματοποιήσει μία μεγαλειώδη εμφάνιση που μπορεί να μην επανέλαβαν αυτή τη φορά αλλά ήταν για άλλη μία φορά συγκλονιστικοί. Όντας μίας από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω, με κορυφαίες δουλειές ανεξαιρέτως, οι CONVERGE επικεντρώθηκαν στις τρεις τελευταίες τους δουλειές με τραγούδια και συγκεκριμένα τα “Aimless arrow”, “Trespasses”, “All we love we leave behind”, “Sadness comes home”, “Worms will feed/Rats will feast”, “Reap what you sow”, “Cutter”, “Glacial pace”, “Versus”, “Veins and veils”, “Axe to fall” κι “Empty on the inside”, με μοναδικό τα “Heaven in her arms” και “The broken vow” από το “Jane Doe” του 2001 με το “Last light” να κλείνει το κανονικό set και encore με το “Concubine”. Εκπληκτική μπάντα να βλέπεις live με απίστευτη ορμή.

   Ένα από τα παράδοξα του festival ήταν η εμφάνιση των epicmetal ηρώων MANILLA ROAD μία σειρά πριν τους headliners CULT OF LUNA στη Valley. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο να τους βλέπεις χωρίς την στρατιά των Ελλήνων οπαδών να τους θεοποιούν από κάτω αλλά ο Mark Shelton δεν φάνηκε να μασά και το “Open the gates” πώρωσε τις μπροστινές σειρές των οπαδών τους με κλασικά τραγούδια από τα “Crystal logic”, “The deluge”, “Open the gates” και “Mystification”, χωρίς βέβαια να αμελούν και την ολοκαίνουριά τους δουλειά “Mysterium”. Στον δρόμο προς τις κεντρικές σκηνής εντελώς αδιάφορα ακούμε τους BULLET FOR MY VALENTINE να κλείνουν το setτους με τα “Scream aim fire” και “Tears don’t fall” και τους KISSνα ακολουθούν στη MainStage01.

    Ο κόσμος γενικά τη δεύτερα ήταν υπερβολικά πολύς τόσο λόγω της εμφάνισης των ZZ TOP, όσο φυσικά και των KISS των οποίων οι οπαδοί διαφόρων ηλικιών είχαν καβατζώσει τις μπροστινές σειρές από αρκετά νωρίς με το βάψιμο του αγαπημένου τους μέλους στα πρόσωπά τους.

    Οι KISS με εντυπωσιακό showκαθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, μας καλωσόρισαν με το “Psychocircus” και τα “Shoutitoutloud” και “Let me go, rock ‘n’ roll” στη συνέχεια να μας μεταφέρουν πίσω στα 70’sενώ τα “Loveitloud” και “Warmachine” από το “Creatures of the night” στις αρχές των 80’s. Tα “Hell or Hallelujah”, “Outta this world και “Say yeah” ήταν τα μοναδικά που εκπροσώπησαν τα δύο τελευταία τους άλμπουμ “Sonic boom” και “Monster” με το υπόλοιπο set να βασίζεται σε ύμνους και λιγότερα γνωστά τραγούδια του παρελθόντος όπως τα “Deuce”, “Shock me” και “Lick it up”, τον Gene Simmons να ξερνάει αίμα στο “God of thunder”, τον Paul Stanley να πετάει κυριολεκτικά πάνω από το κοινό στο “Love gun” και να γεμίζει παντού κομφετί στο “Rock and roll all nite”. Για encore μας επιφύλασσαν το “Detroit rock city” και “Black diamond”, με το “God gave rock ‘n’ roll to you II” να ακούγεται στα ηχεία. Αξιοπρεπέστατη εμφάνιση από τους γερόλυκους αν και θα ήθελα πιο δυνατά τον ήχο και τις κιθάρες.

   Επιθυμία που μου την ικανοποίησαν στο έπακρο οι KORN αμέσως μετά. Με τον newborn Christian, Brian “Head” Welch πίσω στη μπάντα και το κιθαριστικό δίδυμο με τον James “Munky” Shaffer ενεργό μετά από 8 χρόνια, οι KORNξεσήκωσαν όλο το festival από τη στιγμή που ακούστηκε το rideπιατίνι του “Blind” μέχρι και το “Freak on leash” που ήταν και το τελευταίο τραγούδι της ημέρας. Όταν λέγαμε για απειροελάχιστες περιπτώσεις μερικές σειρές πιο πάνω στους COAL CHAMBER εννοούσαμε περιπτώσεις σαν τους KORN όπου μπορεί κι αυτοί να μην περνούν την ακμή τους δισκογραφικά εδώ και χρόνια αλλά έχουν αρκετό υλικό για σου προσφέρουν ένα εκρηκτικό show. Παίζοντας υλικό κυρίως από τη περίοδο με τον Head στη σύνθεσή τους, με μονάχα τα “Narcissistic cannibal” και “Get up” να ακούγονται από το dubstep άλμπουμ τους “The path of totality” και το “Coming undone” από το αδιάφορο “See you on the other side”, ακούσαμε από ξεχασμένα από το χρόνο τραγούδια όπως το “Helmetin the bush” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους μαζί με το “Shoots and ladders”, “No place to hide”, “Falling away from”, “Dead bodies everywhere”, “Did my time”, “Here to stay” και “Got the life”. Η μπάντα ήταν ορεξάτη χωρίς να φαίνεται «καμένη», ο Head σαν να μην έφυγε ποτέ, ο Jonathan Davis σε καλή φόρμα και σε όλα αυτά προσθέστε έναν Ray Luzier πίσω από ένα θεόρατο drum kit που δεν ήξερε τι έπαιζε. Εκπληκτικό κλείσιμο!

Κώστας Αλατάς

Φωτογραφιες: Λευτέρης Τσουρέας

   Χωρίς να το έχω ακόμα συνειδητοποιήσει ότι έχασα την ευκαιρία να δω ζωντανά τους WALTARI, πνίγω τον πόνο μου ικανοποιώντας ένα άλλο συναυλιακό μου απωθημένο βλέποντας τους PRONG. Με αρκετά old-school set-list ανοίγουν με το “Fordear life” από το “Beg to differ”, για να συνεχίσουν με το “Unconditional” από το “Proveyouwrong”. O μαυροφορεμένος Tommy Victor είναι εξαίσιος ρυθμικός κιθαρίστας και με τον φοβερό Alexei Rodriguez (CATHARSIS, WALLSOFJERICHO) πίσω από το drumkit groove-αραν τόσο ώστε να μας ξυπνήσουν για τα καλά, με τραγούδια όπως το “Revenge…Best served cold” από το συμπαθέστατο τελευταίο τους άλμπουμ “Carved in stone” αλλά και με τα παλαιότερα “Uncoditional”, “Rude awakening” και φυσικά τη τριάδα-σφαγή “Cut-rate”, “Whose fist is this anyway?” και “Snap your fingers, snap your neck” από το εκπληκτικό “Cleansing” του 1994.

   Έχω την εντύπωση ότι οι Σουηδοί retro/hardrockers GRAVEYARD πραγματοποίησαν ίσως την καλύτερη εμφάνιση από όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα του είδους τους που εμφανίστηκαν στη Valley. Πολύ πειστικοί από το στήσιμό τους και τον ήχο και φυσικά ο τρόπος που απέδιδαν τα ίδια τους τα τραγούδια. Με τον ίδιο τρόπο που άνοιγαν και στο “Lights out”, το “An industry of murder” διαδέχεται το “Hisingen blues” και το “Seven seven” και με τον ήχο σύμμαχό τους απολαμβάνουμε τον Joakim Nilsson και τη παρέα του διαπιστώνοντας ότι οι GRAVEYARD είναι πέρα από hype/μόδες και την όποια ρετρολαγνεία κι από τη στιγμή που μας ικανοποιούν δισκογραφικά και εν συνεχεία επί σκηνής, η όλη τους εμφάνιση κρίνεται παραπάνω από ικανοποιητική αποχαιρετώντας μας με το “Evil ways” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους.

  Στη MainStage01 ο Jason Newsted με το προσωπικό του σχήμα NEWSTED και τον Mike Mushok των STAIND στη δεύτερη κιθάρα προσπαθούσε να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τη μεταλλική κοινότητα μετά από τόσα χρόνια απραξίας και σίγουρα τόσα χρόνια συμπάθειας προς το πρόσωπο του από τη θητεία με τους METALLICA δεν μπορούν να ξεχαστούν τόσο εύκολα. Παίζοντας εξολοκλήρου το “Metal” EP, με το μεσαίο μέρος του “Creeping death” να ακολουθεί το “King of the underdogs” και μερικά τραγούδια από το επερχόμενο full-length του “Heavy metal music”, ο Jason Newsted θέλει λίγη ακόμη δουλειά για να καταφέρει να καθηλώσει με τα τραγούδια του το κοινό και φυσικά να προκαλέσει τις ίδιες αντιδράσεις που είχε όταν ακούστηκε η διασκευή στο “Whiplash” των METALLICA.

   Στη Valley, οι DOWN εμφανίζονται για δεύτερη φόρα στο τριήμερο αντικαθιστώντας τους CLUTCH που είχαν ακυρώσει λόγω του θανάτου του πατέρα του NeilFallonκαι οι πέντε τύποι από τη Νέο Ορλεάνη μας επιφύλαξαν μία ευχάριστη έκπληξη παίζοντας ένα setδιαφορετικό απ’ότι ίσως περιμέναμε. Αφού ακούστηκαν τα “Rehab” και “Swan song” από το “Nola”, για τη συνέχεια κι αφού ο JimmyBowerανταλλάσσει όργανα με τον Pepperr Keenan και μέλη του crew ανεβαίνουν στη σκηνή, διασκευάζουν τα “Sisterfucker (Part 1) και “Blank” των EYEHATEGOD και αργότερα με τον Kirk Windstein στα φωνητικά τα “Highrate extinction” και “Conquering” των CROWBAR. Οι εκτελέσεις ήταν βέβαια λίγο ότι να΄ναι μιας και δεν ήταν προβαρισμένοι για κάτι τέτοιο αν και το αντίθετο θα λέγαμε για τα “Clean my wounds” και “Deliverance” των CORROSION OF CONFORMITY που νιώσαμε να ανατριχιάζουμε ολόκληροι όταν πλησίαζε το μικρόφωνο ο Pepper, με τον Jason Newsted να τζαμάρει μαζί τους στο πρώτο. Το κλείσιμο ήρθε με τον Phil Anselmoνα επιστρέφει στη σκηνή για μια διασκευή στο “Bridge of sighs” του Robin Trower χώνοντας σφήνα και το riff του “Walk” των PANTERA.

   Οι STONE SOUR εξίσου ορεξάτοι και με τον CoreyTaylor σε φόρμα, μας έκαναν να περάσουμε όμορφα για όσο διάστημα τους παρακολουθήσαμε, με το set τους να περιλαμβάνει και δύο διασκευές στα “Children of the grave” και “Nutshell”, των BLACK SABBATH και ALICEINCHAINS αντίστοιχα.

   Ενώ σειρά είχαν οι GHOST οι οποίοι θα έβγαιναν στις 21:45 στη Valleyκαι οι DANZIG 00:45 στη MainStage κλείνοντας το festival, αλλάζουν μεταξύ τους σκηνή και ώρα και καταλήγουμε να βλέπουμε τον θεό Glenn Danzigστη μικρή σκηνή με μας να πιάνουμε θέση μπροστά από νωρίς. Το backdrop με το θρυλικό λογότυπο έχει στηθεί στο πίσω μέρος της σκηνής και το “ScinCarver” από το “Circle of snakes” μας μουδιάζει με την επιλογή του ως εναρκτήριο τραγούδια αλλά ο Danzig μας καθησυχάζει λέγοντας ότι μόνο παλιά τραγούδια θα ακουστούν από δω και πέρα και το “Twist of Cain” να μας στέλνει στα ουράνια και το “Am I demon” να μας αποτελειώνει. Το “Blood and tears” βγάζει την πιο 50’s πλευρά του Evil Elvis ενώ τα “Do you we arthemark” και “Dirty black summer” μας εξοστρακίζει στο ολόμαυρο “III: How the godskill”.

  O Danzig είναι ορεξάτος, σε καλύτερη φόρμα απ’ότι τον είχαμε δει στη χώρα μας πριν οκτώ χρόνια και μπορεί η περιοδεία αυτή να πραγματοποιείται στα πλαίσια του εορτασμού των 25 χρόνων του προσωπικού του σχήματος αλλά αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο και καλεί τον κιθαρίστα των θρυλικών MISFITS για ένα mini-set του θρυλικού αυτού punkσχήματος και με το κτήνος κυριολεκτικά Doyle πάνω στη σκηνή παίζουν τα “Death comes ripping”, “Vampira”, “I turned into a Martian, “Skulls”, “Astrozombies” και φυσικά το γνωστό από τους METALLCA, “Last caress”. Ατελείωτο sing-alongπάνω και κάτω από τη σκηνή με τον Danzig να μην μας λυπάται και να συνεχίζει με τον ύμνο “Not of this world” και το larger-than-life “Mother”. Για το κλείσιμο ξανακαλεί τον Doyleγια άλλη μία δόση από MISFITS, με τα “Bullet” και “Die, die my darling” να μας κλείνουν τον λαιμό κι αφήνοντάς μας με την απορία πως πέρασε τόσο γρήγορα αυτή η γαμ****η ώρα. Απόλυτο highlightτου festival!

   Στη MainStage01 οι Δανοί VOLBEATμε τον πρώην κιθαρίστα των ANTHRAX στη σύνθεσή τους, RobCaggiano, είχαν ήδη συμπαρασύρει τον κόσμο με το “Hallelujah goat” και το METALLICA meets Elvis Presley μουσικό ύφος με παρουσιαστικό που παρέπεμπε σε Mike Ness αν και μου είναι ευχάριστο στην αρχή, με κουράζει στη συνέχεια λόγω της ομοιογένειάς του αλλά κόσμος και μπάντα έδειχναν να αδιαφορούν πλήρως για την άποψή μου. Μπορεί να μην ακούσαμε τον King Diamond στο “Room 24” αλλά έσκασε μύτη ο Mark “Barney” Greenway στο “Evelyn” από το “Beyond Hell/Above Heaven” ενώ ακούσαμε και περάσματα από τα “Ring of fire” (Johnny Cash), “Breaking the law” (JUDAS PRIEST) και “Raining blood” (SLAYER), με το τελευταίο αφιερωμένο στη μνήμη του JeffHanneman. Τέλος για το encore μας επιφύλασσαν τα “Doc holliday”, “The mirror and the ripper” και “Pool of booze, booze, booza”.

   Για το κλείσιμο του festivalοι Σουηδοί GHOSTαποτέλεσαν μία ευχάριστη έκπληξη. Όχι γιατί δεν ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν καλοί, μιας και τους είχα δει κι άλλες φορές τα τελευταία χρόνια αλλά επειδή δεν περίμενα ότι θα στεκόντουσαν με τόση μεγαλοπρέπεια στην χαώδη MainStage02. Με το “Maskedball” από το soundtrackτης ταινίας “Eyeswideshut” να ξεχύνεται από τα ηχεία , οι πέντε Nameless Ghouls στήνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της σκηνής και ξεκινούν με το “Infestissumam” και τον Papa Emeritus να κάνει την εμφάνισή του στο “Per aspera ad inferi”, και μέλη σχεδόν όλων των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας -με μπροστάρη τον Phil Anselmo- να συνωστίζονται στα πλαϊνά της σκηνής για να τους παρακολουθήσουν με έντονο ενθουσιασμό.

   Το “Conclavicondio” έδωσε το έναυσμα για να ακούσουμε ολόκληρο το ντεμπούτο τους “Opus eponymous”, με τα “Secular haze” και “Body and blood” να παρεμβάλλονται και τον κόσμο να τραγουδά υπνωτισμένος τον κάθε στίχο. Καθόλη τη διάρκεια που τους παρακολουθούσα ένιωθα πως η συγκεκριμένη εμφάνιση θα αποτελούσε σημείο αναφοράς για τους GHOST, μιας και αποδεικνυόταν ότι μπορούσαν να σηκώσουν με αξιοπρέπεια το βάρος του έστω και άτυπου headliner και να καθηλώσουν το όποιο ακροατήριο αλλά επειδή φαίνεται ότι το «μάτι» πιάνει μέχρι και τους αγγελιοφόρους του Εωσφόρου, κατά τη διάρκεια του “Genesis” ο ήχος κόβεται από τα ηχεία και οι GHOSTχωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι συνέχιζαν να παίζουν κανονικά το τραγούδι μέχρι να τους διακόψουν οι τεχνικοί και να τους ενημερώσουν. Μετά από μία ολιγόλεπτη διακοπή οι GHOST επανέρχονται με τα “Yearzero” και “Ritual” με τις τελευταίες νότες των “Ghuleh/Zombie queen” και “Monstrance clock” στο encoreνα αποτελούν ένα πανέμορφο κλείσιμο και κατάλληλο soundtrackκαθώς αποχαιρετούσαμε το Hellfest.

Κώστας Αλατάς

Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας

Αν το όνομα BLACK BULL δεν σας λέει κάτι, μην ανησυχείτε καθόλου. Ομολογώ ότι κι εγώ δεν ήξερα πολλά καθώς είναι ένα συγκρότημα από την Τσεχία που είναι δημοφιλές κυρίως στη κεντρική Ευρώπη. Στη χώρα τους θεωρούνται από τα μεγάλα ονόματα του είδους καθώς αποτελείται από έμπειρους μουσικούς που έχουν εργασθεί για χρόνια στην Αμερική.

Το “Rock all night” είναι το πρώτο albumτου συγκροτήματος και κινείται καθαρά σε hard rock ρυθμούς. Στα φωνητικά, που θα μας απασχολήσουν κατιτίς παραπάνω σε αυτή τη μπάντα, βρίσκεται η Lucie Roubickova, μια ιδιαίτερη γυναικεία φωνή. Δυστυχώς, αυτό δεν το καταλαβαίνουμε αμέσως, καθώς το άνοιγμα του album με το “Newport boulevard” είναι υποτονικό. Μπορώ να πω ότι είναι ίσως το πιο αδύναμο τραγούδι που θα βρείτε στο “Rock all night” και δυστυχώς είναι πολύ κακή επιλογή για άνοιγμα ενός δίσκου.

Μετά το αρχικό –αρνητικό- σοκ, έρχεται το “Dirty game”. Κι επιτέλους έχουμε μουσική. «Βρώμικα» riffs για να πάει ασορτί με τον τίτλο του τραγουδιού και από μουσική … φωνάρα. Το προφανές είναι να πω ότι μοιάζει ολίγον με Doro αλλά θα πάω κι ένα βήμα παραπέρα και θα πω ότι όταν η φωνή ‘αγριεύει’ θυμίζει μια από τις κορυφαίες γυναικείες metal φωνές, αυτή της Ann Boleyn. Βγάζει μια ‘αγριάδα’ που χρωματίζει ανεξίτηλα και την υπόλοιπη μουσική βάζοντας την υπογραφή της Roubickova. Την ίδια στιγμή μπορεί να παίξει με την φωνή της και να μας δώσει και άκρως πιο μελωδικά τραγούδια.

Τα κομμάτια κινούνται σε καθαρούς κλασικούς hard rock ρυθμούς χωρίς κάτι ιδιαίτερο ή πρωτότυπο. Έχουν όμως μια ποιότητα και είναι ενδεικτικό ότι η μπάντα έχει ‘δέσει’ και μας δίνει ένα καλό αποτέλεσμα. Ξεχώρισα τα λίγο πιο σκληρά “Seven seas apart”, “Wrong” και “Red wolf” αλλά και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου τη έκδοση με πιάνο του “Rape me back”!

To ντεμπούτο των BLACK BULL φέρνει αναμφίβολα την σφραγίδα της τραγουδίστριας Lucie Roubickova. Χωρίς να υστερεί μουσικά, το “Rock all night” είναι ιδιαίτερο λόγω της φωνάρας της Roubickova που δίνει έναν χαρακτήρα στο album. Αν σας αρέσει το κλασικό, μελωδικό hard με γυναικεία φωνητικά, το “Rock all night” δεν χάνεται με τίποτε.

7 / 10

Νίκος Ανδρέου

Μετά το πολυαναμενόμενο και αρκετά πετυχημένο come back των βετεράνων KING KOBRA το 2011, η μπάντα επανέρχεται δριμύτερη δύο χρόνια μετά. Ευτυχώς για εμάς δεν υπάρχει καμία αλλαγή στο line-up, με τον Paul Shortino (πρώην QUIET RIOT) να βρίσκεται πάλι στα φωνητικά. Αναφέρω συγκεκριμένα τον Shortino, καθώς επανέφερε τις ισορροπίες που είχαν χαθεί στα φωνητικά των KING KOBRA από την εποχή που ο Mark Free αποχώρησε από το συγκρότημα.

Το “II” δεν διαφέρει σε κάτι από το γνωστό στυλ που μας έχει συνηθίσει το γκρουπ εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Δεν υπάρχουν πειραματισμοί, μόνο σκληρό rock ‘στολισμένο’ με μπλουζ ρυθμούς αλλά και metal riffs στις κιθάρες να συνοδεύουν την ‘βρώμικη’ φωνή του Shortino. Ο τελευταίος θεωρώ ότι είναι σημαντικό χαρτί στις τελευταίες δύο δουλειές των KING KOBRA καθώς έχει καταφέρει να δώσει μια φινέτσα που είχε χάσει η μπάντα αλλά και να συνεισφέρει με τα ποιοτικά φωνητικά του.

Εντύπωση μου έκανε ότι τα περισσότερα από τα δώδεκα συνολικά κομμάτια είναι συνθέσεις που ξεπερνούν το πεντάλεπτο, ένδειξη ότι η μπάντα περνάει μια δεύτερη νιότη με τη δημιουργικότητα να ‘ρέει’ άφθονη. Φαίνεται δε ότι τα μέλη των KING KOBRA το διασκεδάζουν αρκετά όπως φαίνεται και από το videoτου πρώτου single που είναι το χαβαλετζίδικο “Have a good time”. Συνολικά, αν εξαιρέσω δύο από τα τραγούδια (“Take me back”, “The crunch”) τα οποία βρήκα αρκετά γλυκανάλατα και θα ταίριαζαν περισσότερο ως b–sides, τα υπόλοιπα είναι δείγμα στιβαρής δουλειάς. Έχουν μια μελαγχολική 80’s χροιά τόσο στα πιο αργά κομμάτια όπως το “Got it coming” όσο και στα πιο ‘δυνατά’ όπως το “Knock them dead” το οποίο εκτινάσσει την αδρεναλίνη στα ύψη.

Με το “ΙΙ” οι KING KOBRA κατάφεραν να κάνουν ένα βήμα πιο πάνω σε σχέση με τη προηγούμενη δουλειά τους, το “King kobra”. Είναι εμφανώς καλύτερο ενώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα μέλη του συγκροτήματος έχουν δέσει με τον Shortino και μας δίνουν ότι καλύτερο τιμώντας έτσι την ιστορία των KING KOBRA. Τόσο οι λάτρεις του συγκροτήματος όσο και οι απανταχού φίλοι του παλιού ‘καλού’ σκληρού rock θα λατρέψετε το “II”.

7 / 10

Γέμισαν με αέραοι αυλοί, οι χορδές των κιθάρων πάλλονται ξανά, τα τεντωμένα δέρματα δονούν τον χώρο, η μουσική της Δαιμόνιας Νύμφης ζωντανεύει για άλλη μία φορά. Με βήμα αργό και σταθερό, τελετουργικό, ακολουθούμε την πεπατημένη αιώνων πιάνοντας πάλι εκείνο τον χορό που χρόνια τώρα αναβιώνουν τα μέλη της Νύμφης. Έξι χρόνια από το “Krataia Asterope”, ο Σπύρος Γιασαφάκης και η Εύη Στεργίου άναψαν πάλι τις φωτιές των βωμών των αρχαίων θεών, περιπλανήθηκαν σε χρονολογίες όπου η ιστορία δεν τις έχει αγγίξει κι επέστρεψαν με έναν εκπληκτικό δίσκο, την “Ψυχοστασία” (αναφορά στη δοξασία για το μεταθανάτιο ζύγισμα των ψυχών), στον οποίο ο ακροατής βυθίζεται σ’ αυτόν τον γνώριμο μεσμερισμό της μουσικής τους.

Η προσπάθεια των DAEMONIA NYMPHE για την αναβίωση μιας μουσικής παράδοσης δύο και πλέον χιλιάδων χρόνων, είναι λίγο πολύ γνωστή. Μέσα από τον ήχο της λύρας, της φλογέρας, του βαρβίτου, της πανδούρας και κάτω από τις σύγχρονες επιρροές της neofolk σκηνής, προσπάθησαν να προσεγγίσουν όσο το δυνατό περισσότερο τις μουσικές ρίζες της αρχαίας ελληνικής επικράτειας. Αν τώρα το εγχείρημά τους μπορεί να σταθεί ιστορικά τεκμηριωμένο είναι κάτι που δε το γνωρίζω, μιας και θαρρώ πως χρειάζεται κάτι παραπάνω από τις απλές γνώσεις περί μουσικής για να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα. Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια το δημιουργικό αυτό ντουέτο καταφέρνει αναμφίβολα να κεντρίσει την προσοχή μας γεμίζοντας με εικόνες και συναισθήματα όλες εκείνες τις ώρες από την δύση έως την ανατολή του ηλίου. Προσωπικά, στοιχειωμένος ακόμα από τη δεύτερη ομότιτλη κυκλοφορία τους το 2002, αδυνατώ να διακρίνω την ποιότητα των μεταγενέστερων έργων τους, περισσότερο λόγω της στασιμότητας της συνθετικής τους πορείας. Το “Remixed” (2005) μαζί με το “Krataia Asterope” (2007), βάδισαν ακριβώς στα ίδια σκοτεινά μυσταγωγικά μονοπάτια του “Daemonia Nymphe” (2002), λες κι η τεχνοτροπία ως αυτοσκοπός παρέσερνε το περιεχόμενο της μουσικής. Όχι ότι δεν υπήρχαν μελωδικές αναλαμπές και πρωτότυποι ρυθμοί στις εν λόγω κυκλοφορίες, απλά οι συνθέσεις μπορούσαν να εκληφθούν διαφορετικές εκδοχές μιας κεντρικής ιδέας. Αυτή λοιπόν είναι η μόνη και μεγάλη διαφορά που διαχωρίζει τον ήχο του “Psychostasia” από το παρελθόν του συγκροτήματος.

Στον νέο δίσκο τα μέλη της Δαιμόνιας Νύμφης διευρύνουν τον χωροχρονολογικό ορίζοντα των επιρροών τους, κι από τα Ορφικά κι Ελευσίνια μυστήρια κατευθύνονται προς την Θρακιώτικη γη, ενώ από τις παγανιστικές επικλήσεις στον νέο-μπαρόκ newageαισθησιασμό του “Selene’s Awakening Horos”, που θυμίζει κάτι από DIRTY GRANNY TALES. Το “Psychostasia” έχει βγει από την βαριά αντάρα που κύκλωνε το θεϊκό βουνό, δημιουργώντας έτσι μια ελαφρότερη ατμόσφαιρα στον ακροατή, προσανατολίζοντάς τον σε πιο αιθέρια βιώματα. Η συνοχή των κομματιών μπορεί να μην είναι το ίδιο αδιάλειπτη, ωστόσο όλα τα τραγούδια διέπονται από μια μελωδική γλυκόπικρη οξύτητα, σήμα κατατεθέν, των κεντρικών Βαλκανίων. Μια ταυτότητα που δύσκολα προσεγγίζεις χωρίς την απαραίτητη βοήθεια από σπουδαίους μουσικούς όπως την Dessislava Stefanova από την βουλγαρική χορωδία του Λονδίνου, τον Peter Ulrich (άλλοτε κρουστό των DEAD CAN DANCE) καθώς και την Δήμητρα Γαλάνη, σε ένα ρόλο όχι και τόσο ουσιώδη. Ένα ακόμα στοιχείο της νέας αυτής εποχής των DAEMONIA NYMPHE είναι ότι τα τραγούδια τους παίρνουν επιτέλους ένα πιο αυτοτελές σχήμα, καθιστώντας τα έτσι ικανά να σταθούν μόνα τους σε μια ζωντανή τους εκτέλεση. Ο δίσκος βρίθει από τους γνώριμους κυκλικούς υπνωτικούς ρυθμούς οι οποίοι συνδυάζονται μοναδικά με τα αναγραμματισμένα αισθήματα της χαράς και της λύπης που προκαλεί το άγγιγμα της μοίρας και περιγράφουν αυτολεξεί ο Σπύρος Γιασαφάκης, η Εύη Στεργίου καθώς και τα υπόλοιπα μέλη.

Όσα όμως και να πεις για τους Δαιμόνια Νύμφη είναι σε μεγάλο βαθμό αχρείαστα, αφού έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που δεν βουτάει απλά στα σκοτεινά νερά της neofolk σκηνής, αλλά ξεθάβει αναμνήσεις του παρελθόντος με τρόπο αυθεντικό και καλαίσθητο. Με τον καινούριο τους δε δίσκο, αποδεικνύουν ότι είναι σε θέση να γεφυρώσουν τον παλιό με τον νέος τους ήχο, οριοθετώντας έτσι μια μεταβατική περίοδο προς τη νέα εποχή της μουσικής τους ύπαρξης. Αν τελικά κατάφερε να με αγγίξει το “Psychostasia”; Σας είπα ότι νιώθω αφοσιωμένος στο ένα και μοναδικό “Daemonia Nymphe”. Παρόλα αυτά, είναι από τις κυκλοφορίες που καλωσορίζεις στη ζωή σου ευχόμενος να συνδυαστούν με αξιομνημόνευτες στιγμές.

8/10

Νίκος Ζέρης

H Σκανδιναβία εξακολουθεί να είναι η πιο τακτική γωνιά παραγωγής συγκροτημάτων, σε κάθε rock και metal ιδίωμα. Οι STONELAKE αποτελούνται από μουσικούς που παίζουν πολλά χρόνια, δίχως όμως να έχουν ξεχωρίσει, παρότι άλλες μπάντες σε παραπλήσιο είδος έχουν καταφέρει περισσότερα.

Δίνουν έμφαση στον όγκο και την ταχύτητα, ενώ η φωνή του Peter Grundstrom είναι καθαρή και ερμηνεύει εύκολα τις μελωδίες που γράφουν. Η φωνή του, είναι μάλλον και το πιο θετικό χαρακτηριστικό της μπάντας, μέσα σε ένα άλμπουμ γεμάτο τεστοστερόνη, με δύναμη, ενέργεια και σκληρές heavy/power συνθέσεις. Σε σημεία η ερμηνεία του μου έφερε στο μυαλό στοιχεία από τα 80’s, με το φαλσέτο του, αλλά…

Το μειονέκτημα είναι οτι δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο λόγο για να ξανακούσω το “Monolith”, που είναι όντως κάπως μονολιθικό! Μονοδιάστατο μάλλον. Ηχητικά, όσο και συνθετικά. Παρότι η παραγωγή είναι αξιόλογη.

Αυτό είναι το 7^ο άλμπουμ των STONELAKE, πράγμα που από μόνο του είναι αξιοσημείωτο, αλλά για μένα πιο άξιο αναφοράς είναι οτι κυκλοφορεί από την Massacre records!

Υπάρχουν πολλά σόλο, απανωτά double–bass drums, αλλά για να εκτιμήσω μια power metal δουλειά, μετά από τόσα χρόνια, θέλω μεγαλύτερη ποιότητα στις συνθέσεις. Το μελωδικό “Will you be loved” είναι ίσως η καλύτερή τους στιγμή.

4 / 10

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

Οι SABATON σταθερά και σταδιακά κατάφεραν να εδραιώσουν και να μεγαλώσουν το όνομά τους, συνεχίζοντας σε ανοδική πορεία. Έχοντας φτάσει τα 6 στούντιο άλμπουμ, με το τελευταίο τους, “Carolus Rex” (διαβάστε την παρουσίασή του εδώ), να προσθέτει ένα ακόμη λίθο σε αυτήν τους την πορεία.

Ήρθε ο καιρός λοιπόν να κυκλοφορήσουν ένα ακόμα και πιο ολοκληρωμένο live DVD/Blu–ray, με το απαραίτητο συνοδευτικό live CD. To “Swedish empire” κινηματογραφήθηκε και ηχογραφήθηκε στην Πολωνία, κατά την headlining εμφάνιση της μπάντας στο Woodstock Festival του 2012, μπροστά σε 600.000 (!!!) άτομα. Δυστυχώς το DVD δεν το έχουμε ακόμα, θα ασχοληθούμε λοιπόν λίγο με το CD.

Όποιος έχει δει SABATON, τόσο με το παλιό πλέον line up, όσο και με το νέο, ανεξαρτήτως μουσικών ακουσμάτων, δε μπορεί να πεί το παραμικρό για τις εμφανίσεις της μπάντας. Ενέργεια, πιστή απόδοση των κομματιών και σύνολο «μπετό» που λέμε. Ειδικά με το τωρινό line up όμως, τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα για τον Joakim Broden και την αρμάδα του.

Ηχητικά το live άλμπουμ είναι μια χαρά, η απόδοση των κομματιών εξαιρετική, οι ιαχές των οπαδών που ακούγονται όσο και όπως πρέπει προσφέρουν τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα και όλα καλά και σωστά για μία τέτοια κυκλοφορία. Το setlist είναι κοντά σε αυτό που λέμε bestofτης μπάντας. Με βάση την καλύτερη κυκλοφορία τους μέχρι σήμερα, το “Art of war”, από το οποίο έχουν 5 κομμάτια, τα υπόλοιπα 11 του live μοιράζονται σε όλα τα άλλα άλμπουμ, εκτός του “Metalizer”, από το οποίο δεν έχουν ούτε ένα.

To DVD/Blu–ray, περιλαμβάνει εκτός του συγκεκριμένου live στην Πολωνία, πλούσιο υλικό από εμφανίσεις της μπάντας στα πλαίσια της “Swedish empire” περιοδείας της σε Γκέτεμποργκ, Λονδίνο και Ομπερχάουζεν, καθώς και απαραίτητο έξτρα υλικό.

Οι οπαδοί θα σπεύσουν σίγουρα. Άλλωστε η μπάντα είναι στην κορυφαία φάση της καριέρας της και αυτό αποτυπώνεται στις live εμφανίσεις τους.

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Ο frontman των EYE HATE GOD, Mike Williams, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

“Ο Joseph M. LaCaze, ντόπιος της Νέας Ορλεάνης και drummer των EYE HATE GOD, MYSTICK KREWE OF CLEARLIGHTκαι OUTLAW ORDER, απεβίωσε στις 23 Αυγούστου στη Νέα Ορλεάνη, μετά από μία πολύ πετυχημένη περιοδεία 5 εβδομάδων στην Αγγλία και την Ευρώπη με τους EYE HATE GOD. Έπαιζε επίσης τελετουργικό voodoo drumming και σε αμέτρητα electronic projects. Οι γιατροί επιβεβαίωσαν στα μέλη της οικογένειας ότι ο λόγος ήταν αναπνευστική ανεπάρκεια. Υπέφερε επίσης από βαρύ χρόνιο άσθμα. Υπάρχει ένας λογαριασμός για το καλό της κόρης του, Lilith LaCaze.”

R.I.P.

Το επίσημο lyric videoγια το κομμάτι “Revelation” των Christian rockers STRYPER, είναι διαθέσιμο και μπορείτε να το δείτε στο κλιπ από κάτω.

Το κομμάτι είναι από το επερχόμενο νέο άλμπουμ της μπάντας, “No more hell to pay”, το οποίο θα κυκλοφορήσει το Νοέμβριο μέσω της Frontiers Records.

To track listing:

01. Revelation

02. No More Hell To Pay

03. Saved By Love

04. Jesus Is Just Alright

05. The One

06. Legacy

07. Marching Into Battle

08. Te Amo

09. Sticks & Stones

10. Water Into Wine

11. Sympathy

12. Renewed