Το Τμήμα της Ισλαμικής Ανάπτυξης της Μαλαισίας φέρνει αντιρρήσεις για την διεξαγωγή της συναυλίας των LAMB OF GOD στις 28 Σεπτεμβρίου στη Kuala Lumpur. Ο υπεύθυνος του Τμήματος Datuk Othman Mustapha δήλωσε ότι οι αντιρρήσεις που εγείρονται έχουν να κάνουν με το είδος της μουσικής και το περιεχόμενο των στίχων του συγκροτήματος. Η χριστιανική κοινότητα δε, επικεντρώνεται στο προηγούμενο όνομα του συγκροτήματος BURN THE PRIESTαλλά και στα “σατανικά” και “αντι-θρησκευτικά” στοιχεία των εμφανίσεών τους.

Μόνο καλά λόγια έχει να πει η πρώην τραγουδίστρια των NIGHTWISH, Anette Olzon, για την επίσης πρώην τραγουδίστρια του συγκροτήματος, Tarja Turunen. Για την ακρίβεια η Anette έπλεξε το εγκώμιο στη Tarja για τον νέο της δίσκο “Colours In The Dark” (παρουσίαση εδώ) αναφέροντας ότι: “…αν σας αρέσει η Tarja, πρέπει να αγοράσετε αυτόν τον δίσκο στις 30 Αυγούστου. Είναι πραγματικά το καλύτερό της album μέχρι στιγμής! Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα όμορφα χορωδιακά μέρη και η φωνή της είναι το ίδιο τέλεια σε όλα τα τραγούδια, και ο ήχος της κιθάρας είναι ωραίος”. Να υποψιαζόμαστε άραγε κάποια συνεργασία μεταξύ τους;

http://anetteolzon2.blogspot.de/2013/08/i-am-sitting-listening-to-great-album.html

Σύμφωνα με το The Pulse Of Radio, στις 27 Αυγούστου κλήθηκε η πυροσβεστική στο σπίτι του Ozzy και της Sharon Osbourne στο Los Angeles, αφού όπως αναφέρεται, ο Ozzy προκάλεσε φωτιά στην κουζίνα, στην προσπάθειά του να φτιάξει ένα σάντουιτς με μπέηκον!!! Η Sharon μάλιστα, πόσταρε ένα σχετικό tweet: “Είμαι στο Λονδίνο και ο @OfficialOzzy βρίσκεται στο Los Angeles προσπαθώντας να φτιάξει ένα σάντουιτς με μπέηκον χθες το βράδυ και καταλήξαμε να έχουμε την πυροσβεστική στο σπίτι μας!!”. Δεν αναφέρθηκαν τραυματισμοί ή κάποιες ζημιές στο σπίτι.

Να υπενθυμίσουμε ότι τον Ιανουάριο είχε τραυματιστεί ο Ozzy, όταν η Sharon είχε αφήσει ένα αναμμένο κερί τη νύχτα, το οποίο ανατινάχτηκε στο γυάλινο βάζο του και άρπαξε φωτιά το καθιστικό του σπιτιού. Το ζευγάρι, στην προσπάθειά του να σβήσει τη φωτιά, έκανε χειροτερα τα πράγματα και το σκηνικό κατέληξε σε τραυματισμό του Ozzy και ακόμα μεγαλύτερη ζημιά…

Θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα τα 90’s και το τι επικρατούσε στον μουσικό περιοδικό τύπο και τα media γενικότερα. Δίχως υπερβολή η μετάβαση από το hard rock/hair metal/melodic rock (πείτε το όπως θέλετε) στη νέα μόδα του grunge από το Seattle έγινε –κατά το μάλλον ή ήττον- μέσα σε ελάχιστους μήνες. Φυσικά, όπως συμβαίνει σε κάθε μουσική (ή μη) επανάσταση, ήταν κάτι που υπόβοσκε για αρκετά χρόνια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και το μόνο που ουσιαστικά χρειάστηκε ήταν να βγει ο Cobain στο προσκήνιο να τραγουδήσει για…εφηβικές μυρωδιές και να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας πάμπολλα κραταιά συγκροτήματα της εποχής. Και εκεί που έβλεπες στο MTVτο “Cherry pie”, το “All she wrote”, το “Can’t get enuff” κτλ., ξαφνικά το ωριαίο rotation του πάλαι ποτέ μουσικού τηλεοπτικού σταθμού είχε αντικατασταθεί από τα “Come as you are”, “Jeremy”, “Rooster” κτλ. Το ίδιο έγινε και στο διεθνή μουσικό τύπο. Περιοδικά σαν το Metal Edge, το RIP, το Kerrang, το Hit Paraderαναγκάστηκαν να αλλάξουν ρότα και να γυρίσουν την πλάτη στα 80’s.

Δεν κρίνουμε εκείνη την εποχή. Άλλωστε, το ευρύτερο εναλλακτικό κίνημα μας πρόσφερε συγκροτηματάρες όπως οι ALICE IN CHAINS, PEARL JAM, STONE TEMPLE PILOTS, JANE’S ADDICTION κτλ. Είναι γεγονός ότι το heavy metal πέρασε την πιο δύσκολη φάση του από πλευράς δημοτικότητας…ή μήπως όχι; Τι γίνεται, αλήθεια, σήμερα; Ποιοι είναι οι ήρωες του σήμερα; Στα 90’s, τουλάχιστον, υπήρχε ακόμη ένα αγοραστικό κοινό που συντηρούσε ήρωες, πήγαινε στις συναυλίες τους, ενδιαφερόταν ειλικρινά για το τι παιζόταν γύρω από την αγαπημένη του μουσική. Σήμερα υπάρχει το download και χιλιάδες συγκροτήματα που πασχίζουν να διακριθούν χωρίς και εκείνα καλά-καλά να γνωρίζουν το πως αλλά και σε τελική ανάλυση το γιατί. Μην σας φαίνεται διόλου παράξενο. Σήμερα, όλα αλλάζουν στη μουσική σαν…την ανανέωση της κεντρικής σελίδας του facebook! Υπερβολή, θα πει κάποιος…μπορεί να είναι και έτσι αλλά η ουσία παραμένει ίδια.

Ακούω πολλούς να λένε ότι ακόμη και σήμερα βγαίνουν σπουδαία συγκροτήματα που κυκλοφορούν τεράστιες δισκάρες. Ειλικρινά, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αλλά ας το δεχτώ για χάρη της κουβέντας μας. Ρωτώ: και τι έγινε; Ποιος θα ενδιαφερθεί; Βλέπω τους πιτσιρικάδες να μη «κατασκευάζουν» τους δικούς τους ήρωες, να μη δημιουργούν στο μυαλό τους «μύθους» για τα αγαπημένα τους συγκροτήματα παρά μόνο να «κατεβάζουν» τα πάντα και να ακούνε…τίποτα! Σίγουρα, όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι. Και από την πλευρά των συγκροτημάτων τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα. Δεν θα ψάξω να βρω τους επόμενους MAIDEN, METALLICA, PRIEST αλλά είναι δύσκολο να εντοπίσω καν τους επόμενους ICED EARTH, BLIND GUARDIAN, HELLOWEEN. Και όταν το heavy metal πάσχει από παραγωγή μεγάλων συγκροτημάτων και συνειδητοποιημένων οπαδών, τότε είναι καταδικασμένο στο underground και (γιατί όχι;) στην αφάνεια. Πόσο μάλλον, όταν η μουσική βιομηχανία δεν υφίσταται πια σαν οντότητα (τουλάχιστον, με την έννοια που θα έπρεπε να υφίσταται) και οι μουσικοί μας ήρωες είναι μονάχα τα μεγαθήρια του παρελθόντος που κάποτε βιολογικά θα πάψουν να υφίστανται και όπως όλα δείχνουν δεν θα αντικατασταθούν. Μακάρι να διαψευστώ αλλά δεν είμαι, εν προκειμένω, καθόλου αισιόδοξος.

Τα 90’s μπορεί να «άκουσαν» πολλά από τους παραδοσιακούς metalheads ανά τον κόσμο αλλά παρήγαγαν και πολλούς ήρωες που δημιούργησαν τις αναγκαίες συνθήκες για τη δημιουργία ενός κινήματος. Σήμερα, τι γίνεται; Ποιο είναι το νέο κίνημα; Ποιοι είναι οι νέοι ήρωες; Αν προτιμάτε, που μπορούμε να βρούμε αυτούς που δημιουργούν τους ήρωες στη μουσική μας; Γιατί, το έχω πει πολλές φορές: το heavy metal έχει ανάγκη από ήρωες. Έχει ανάγκη από μια διαρκή τροφοδότηση ψευδαισθήσεων για να παραμείνει ένας ζωντανός (και όχι παρασιτικός) οργανισμός. Αλλά όπως λένε και οιTWISTED SISTER…Heroes are hard to find!

Σάκης Νίκας

Ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και ιθύνων νους των Αυστραλών retro rockers WOLFMOTHER, αφού βαρέθηκε να ψάχνει για συνεργάτες, αντί για το τρίτο άλμπουμ του σχήματος που αποτέλεσε την μεγάλη ελπίδα του neo-retro χώρου στις αρχές της δεκαετίας μας, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τα τραγούδια του ως προσωπική του δουλειά, κάτω από το όνομα του. Ένα ερώτημα, υπήρχε στην σκέψη, όλων όσων τους αγαπήσαμε. Τελικά θα κρατήσει τον ήχο που έκανε τους WOLFMOTHER, μοναδικούς ή θα άλλαζε κατεύθυνση και προς τα που; Το ερώτημα απαντήθηκε άμεσα και σύντομα, αν και αυτή τη φορά χρειάστηκαν πολλές ακροάσεις για να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Το άλμπουμ είναι σαφέστερα στραμμένο προς το ψυχεδελικό rock και λιγότερο στο blues, power trio rock, hard rock, space rock, πείτε το όπως θέλετε, που τον γνωρίσαμε.

Ξεκινά με δύο τραγούδια, με ρυθμό, δυνατά, τα “Long way”, “Keep moving” και ήδη στο τρίτο τραγούδι οι επιρροές, πηγαίνουν προς το Σαν Φρανσίσκο και το Λος Άντζελες του 1965-1967, “Someone’s calling” και DOORS, JEFFERSON AIRPLANE, STEPPENWOLF, όλοι είναι εδώ και το ταξίδι συνεχίζεται. Δυνατές μπασογραμμές και υπνωτικά ντραμς, σόλο βγαλμένα από τις παρτιτούρες του Neil Young όπως μπορείτε να ακούσετε και μόνοι σας στο “Vicarious” και μια προσέγγιση που απέχει χιλιόμετρα από την αντίστοιχη των FIREBIRD, SPIRITUAL BEGGARS και συνολικά της Ευρωπαϊκής retro rock σχολής.

­Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, έχουμε μια λιτή, προσέγγιση, που βασίζεται σε απλές μελωδικές γραμμές, υπνωτικούς ρυθμούς, μικρά και μεστά κιθαριστικά σόλο και πάνω από όλα, μια φωνή, που πραγματικά σε διατάζει, να την προσέξεις. Το άλμπουμ, έχει κάποια πρώιμα στοιχεία από BLACK SABBATH, MOTORHEAD, η πιο ρεαλιστικά σκεπτόμενος από BLUE CHEER, όπως ακούει κάποιος και στο “Year of the dragon”. Ο Andrew Stockdale δεν φοβάται, να χρησιμοποιήσει το hammond, τα γεμίσματα στα ντραμς και την παραμόρφωση, για να μας ταξιδέψει στους TEN YEARS AFTER, Hendrix, MOUNTAIN, AMBOY DUKES και πραγματικά το επιτυγχάνει με ευκολία και άνεση. Αν ήθελα να δώσω μια μικρή παρομοίωση, με κάτι πιο μοντέρνο, θα έλεγα με μια μίξη PRAYING MANTIS και BLACK SABBATH και αυτό λόγω κύρια των φωνητικών. Το άλμπουμ είναι γεμάτο τραγούδια που σε μαγνητίζουν σαν τα “Meridian”, “Ghetto”, “Let it go” με τα κιθαριστικά εφέ, να μου φέρνουν στο μυαλό, μαζί με την τραγουδιστική απόδοση τον μεγάλο Frank Marino ή τον Uli Roth αν ήταν καλύτερος τραγουδιστής και χειρότερος κιθαρίστας. Στη συγκεκριμένη δουλειά υπάρχουν και πιο χαλαρές στιγμές, όπως το country “Suitcase” η το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ το “Everyday drone” με τις προφανείς BEATLES επιρροές του και το flower blues rock, “She is a motorhead” που δεν έχει καμία σχέση με το Βρετανικό metal σχήμα, και το μελωδικό ”Black swan”. THE WHO, MOTORHEAD, DOORS, πρώιμοι UFO, όλα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν εκείνα τα χρόνια μεταξύ 1967 και 1969 και οδήγησαν το ψυχεδελικό ροκ να μετεξελιχθεί σε hard rock και αργότερα σε heavy metal είναι εδώ. Μιλάμε για ένα άλμπουμ, με στοιχεία rock, power pop, psychedelia, hard rock, blues, southern rock, μαζεμένα σε ένα χαρμάνι, που η γοητεία του είναι αδιαμφισβήτητη.

Το ερώτημα είναι πόσο έτοιμο θα βρει το μεταλλικό κοινό και αν θα έχει την αποδοχή του προηγούμενου σχήματός του. Η άποψη μου είναι ότι το άλμπουμ είναι αρκετά μακριά από τον μέσο metal οπαδό. Θα μιλούσε περισσότερο σε φίλους των πρώιμων KINGS OF LEON, GOVNT MULE, DRIVE- BY TRUCKERS παρά στον μέσο metal οπαδό, αλλά και πάλι οι καιροί αλλάζουν…

7 / 10

Στέλιος Μπασμπαγιάννης

Με τη μουσική των Φιλανδών FROSTTIDE πρωτοήρθα σε επαφή το 2012 όταν και άκουσα το EP τους “Our journey”, το οποίο είχαν κυκλοφορήσει μόνοι τους. Η μίξη folk metal και μελωδικού death με συμφωνικό χαρακτήρα, μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Τώρα, ένα χρόνο μετά, έχοντας υπογράψει στην Noise Art Records, κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, “Awakening”. Το άλμπουμ είναι concept, και διηγείται την ιστορία μίας ομάδας πολεμιστών που ξεκινάνε για μία αποστολή που σκοπός της είναι να βοηθήσουν ένα χωριό ενάντια σε μία εχθρική επίθεση. Ευτυχώς μουσικά είναι καλύτερα τα πράγματα.

Το υπέροχο, soundtrack-ικό intro του άλμπουμ (“Winter’s call”), προϊδεάζει για κάτι καλό. Και ο δίσκος είναι καλός. Το δεύτερο κομμάτι (“The awakening”) μπαίνει με ορμή, χωρίς πάντως να είναι κάτι το ιδιαίτερο, εκτός κάποιων μεμονωμένων σημείων. Συμπαθητική αρχή απλά. Τα πράγματα όμως φτιάχνουν όσο προχωράει ο δίσκος. Το “Guest for glory” που ακολουθεί καλυτερεύει τα πράγματα, με τις ωραίες φωνητικές γραμμές του ιδρυτή της μπάντας, Joni Snoro και τις πολλές εναλλαγές του από πιο folk/επιθετικά σημεία σε πιο ορχηστρικά και ξανά πίσω. Το “No turning back” είναι ένα κομμάτι με folk βάση, πολλές εναλλαγές επίσης με ένα πολύ ωραίο επικό ρεφρέν, όμως ενώ έχει κάποια πολύ καλά σημεία έχει δυστυχώς και άλλα τόσα αδιάφορα. Τα τρία καλύτερα κομμάτια του δίσκου πάντως, έρχονται μετά από ένα υπέροχο ορχηστρικό ιντερλούδιο (“Dawn of despair”). To “Siege” ξεκινάει με τη μελωδία του ιντερλούδιου για να εξελιχθεί σε ένα μείγμα μοντέρνου και ακραίου ταυτόχρονα συμφωνικού metal με ένα πάρα πολύ ωραίο λυρικό ρεφρέν. Η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ. Το “Ruins of defeat”, πιο μελωδικό, με πολλές εναλλαγές και πάλι και ταυτόχρονα πιο «εμπορικό», συνεχίζει σε πάρα πολύ καλά επίπεδα και αποτελεί τη δεύτερη καλύτερη στιγμή του “Awakening” μετά τον προκάτοχό του. Το άλμπουμ κλείνει με ένα 15-λεπτο κομμάτι, το “Unwritten (engraved in the stars)”, το οποίο παρά τη διάρκειά του σε «κρατάει» λόγω (ξανά) των πολλών εναλλαγών του αλλά και της εξέλιξής του.

Ωραία παραγωγή, ωραία κομμάτια, ωραίες ενορχηστρώσεις, πάρα πολλές εναλλαγές ώστε να μην καταντάει κουραστικό, riffs, συμφωνικά μέρη, μελωδίες, ακραία ξεσπάσματα, folk στοιχεία, γενικά το “Awakening” δεν είναι ένα folk metal άλμπουμ με την τυπική έννοια που αποτρέπει πολύ κόσμο από το να ακούσει αυτή τη μουσική. Έχει τα πιο folk metal κομμάτια, αλλά περισσότερο folk στοιχεία έχουν για μένα οι FROSTTIDE παρά παίζουν καθαρά folk metal. Σκανδιναβίλα (sic) με folk και συμφωνικά στοιχεία από μία μπάντα που δείχνει ότι έχει τόσο τη διάθεση, όσο και την ικανότητα να παίξει και να γράψει καλή μουσική. Πρώτο δείγμα θετικότατο. Αναμένουμε τη συνέχεια και μακάρι να ακουλουθήσουν το ύφος του δεύτερου μισού (μετά το ιντερλούδιο) του δίσκου, που είναι κατά πολύ καλύτερο και πιο ιδιαίτερο από το πρώτο μισό.

7 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των CROWBAR, Kirk Windstein, δημοσίευσε στο Twitter ότι ο μπασίστας της μπάντας, Pat Bruders, ο οποίος παίζει και με τους DOWN, εγκατέλειψε τους CROWBAR.

Ο Bruders έπαιξε σε ένα δίσκο των CROWBAR, το “Sever the wicked hand” και οι λόγοι της αποχώρησής του δεν έχουν γίνει γνωστοί.

Το νέο βίντεο των A PALE HORSE NAMED DEATH, της μπάντας του πρώην drummer των TYPE O NEGATIVE και LIFE OF AGONY, Sal Abruscato, είναι διαθέσιμο και μπορείτε να το δείτε στο κλιπ απο κάτω.

Το βίντεο είναι για το κομμάτι “DMSLT”, το οποίο περιλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, “Lay my soul to waste”, που κυκλοφορεί από την Steamhammer/SPV.

Οι Ολλανδοί HAIL OF BULLETS δημοσίευσαν το πρώτο video teaser από το επερχόμενο νέο άλμπουμ τους, ο οποίος θα έχει τον τίτλο “III, The Rommel chronicles”. Μπορείτε να δείτε το teaser στο κλιπ απο κάτω.

Ο “θεούλης” Dan Swano (EDGE OF SANITY, BLOODBATH, NIGHTINGALE) σχολίασε για το νέο άλμπουμ των HAIL OF BULLETS: “Οι HAIL OF BULLETS επιστρέφουν με το τρίτο άλμπουμ τους, οπλισμένοι μέχρι τα δόντια με θυελλώδη death metal επίθεση που συνδυάζει την ωμή αγριάδα του πρώτου άλμπουμ με την πιο εκτενή ενορχήστρωση του δεύτερου. Ένα death metal αριστούργημα!”

Μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού “Epicloud” (διαβάστε την παρουσίασή του εδώ), ο τρελός φαλακρός επιστρέφει με ένα νέο DVD/CD με τίτλο “Retinal circus”, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 30 Σεπτεμβρίου στην Ευρώπη μέσω της InsideOut Music.

Mπορείτε να δείτε ένα βίντεο μέσα από το DVD, για το κομμάτι “War”, στο κλιπ απο κάτω.